R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Ik heb het idee dat mijn moeder depressief is.. De menopauze zal er vast en zeker mee te maken hebben, daar heeft ze sowieso heel veel last van gehad. Ze is nu 50, maar zat op dr 42e al in de menopauze en een aantal jaar is het echt een hel geweest.
Uiteindelijk is dat steeds beter gegaan en was ze er naar ons (het gezin) idee wel uit en zelf zei ze zich ook beter te voelen. Toen mijn oudere zus en ik klein waren is ze echter wel depressief geweest en heeft ze met suïcidale gedachten rondgelopen. Het feit dat ik en mijn zus er waren heeft haar tegen gehouden gelukkig. Daarnaast is mijn vader in 2010 vreemd gegaan, waardoor het nogmaals helemaal verkeerd is gelopen. Ze raakte depressief, zat maanden ziek thuis en deed eigenlijk niks meer. Ze is kort naar een psycholoog gegaan en het ging langzaam aan wel wat beter. Het is tussen mijn ouders ook goed gekomen (al vertrouwd zij mijn vader natuurlijk nooit meer 100%, wat ik ook absoluut begrijp), maar op een of andere manier lijkt het weer mis te gaan.
Op haar werk gaat het niet lekker, ze heeft het totaal niet naar haar zin en dat is al jaren zo. Maar ze doet zelf ook zo weinig om daar verandering in te brengen! Ze solliciteert niet, want ze gelooft niet dat ze ergens anders weer een vast contract zal krijgen en ze zal ook niet hetzelfde gaan verdienen. Die kans is natuurlijk ook heel groot en zij denkt aan alle lasten die ze dan niet meer zullen kunnen dragen. Maar ze probeert het al niet eens. Als je er over begint wordt ze boos en gaat ze huilen.
Daarnaast raakt ze de laatste jaren steeds meer in zichzelf gekeerd. Ze heeft een hele zware baan en werkt heel veel, waardoor ze vaak alleen maar moe is. Maar daardoor doet ze ook helemaal niks anders meer. Alle sociale contacten gaan via mijn vader, zelf heeft ze geen vriendinnen. Als ze uit haar werk komt kijkt ze tv of speelt ze spelletjes op haar tablet.
Ze kan ook totaal geen grapjes hebben, ze schiet heel snel uit haar slof en reageert vaak heel chagrijnig. Ze denkt dat iedereen het altijd op haar gemunt heeft en denkt altijd dat zij 'het altijd gedaan heeft'. Met werkelijk alles!
Mijn vader kan er ook steeds minder goed tegen. Ze is nooit gezellig, heeft geen eigen initiatief meer, is heel erg in zichzelf gekeerd. Ze klaagt wel over haar werk en dat ze nooit iets leuks kan doen omdat er geen geld voor zou zijn. Ze ziet heel snel beren op de weg. Maar ze veranderd er niks aan. Mijn ouders hebben samen wel gewoon leuke vrienden waar ze weleens dingen mee doen, maar ze zal nooit die meiden zelf even bellen. Bij ze op de koffie gaan of winkelen of iets. Het is altijd samen met mijn vader.
Ik vind het zo moeilijk om te zien, want ik merk gewoon aan alles dat ze diep ongelukkig en eenzaam is. Maar op een of andere manier zet ze gewoon nooit de eerste stap naar verandering. Ik denk ook dat ze niet weet hoe ze dat moet doen of waar ze moet beginnen.
Ik weet dat zij de enige is die haarzelf kan helpen en dat ik het niet voor haar kan doen. Maar ik lijk heel erg op mijn moeder en ik herken haar situatie heel erg in mezelf. Ik was tot een paar jaar terug bijna 20kg zwaarder (emotie eter, zij heeft daar nu heel erg last van). Ik was depressief omdat ik eenzaam was, ik had geen vrienden, had geen opleiding of werk wat ik heel erg leuk vond en was te onzeker en in mezelf gekeerd om er iets aan te doen. Tot het moment dat mijn zus naar het buitenland ging verhuizen en ik dus wel MOEST. Toen heb ik zelf geleerd om steeds een beetje buiten m'n comfortzone te stappen, waardoor ik nu een heel leuk en fijn leven heb.
Daarom heb ik het idee dat ik misschien wel eens tot haar door zou kunnen dringen, vooral als ik uit eigen ervaring praat en laat weten dat ik mezelf in haar zie. Maar ik ben zelf niet echt een enorme prater en ik vind het heel confronterend om dit te moeten doen. Soms weet ik ook gewoon niet wat ik moet zeggen.
Heeft iemand misschien ervaring met een soortgelijke situatie? Mijn zus en ik zijn allebei uit huis nu (ik sinds een half jaar) en daarom denk ik dat het haar goed zou doen als ik vaker wat leuks met haar zou doen. Maar ook door gewoon met haar te praten. Maar ik vind dat zo moeilijk!
Iemand misschien tips hoe ik dit kan aanpakken? Nogmaals, ik weet dat ze zelf moet willen, maar misschien zou ik ergens wel tot haar door kunnen dringen, omdat ik zo veel op haar lijk. En in dezelfde situatie heb gezeten..
Ik vind het namelijk vreselijk om mijn moeder zo te moeten zien..
Ik heb het idee dat mijn moeder depressief is.. De menopauze zal er vast en zeker mee te maken hebben, daar heeft ze sowieso heel veel last van gehad. Ze is nu 50, maar zat op dr 42e al in de menopauze en een aantal jaar is het echt een hel geweest.
Uiteindelijk is dat steeds beter gegaan en was ze er naar ons (het gezin) idee wel uit en zelf zei ze zich ook beter te voelen. Toen mijn oudere zus en ik klein waren is ze echter wel depressief geweest en heeft ze met suïcidale gedachten rondgelopen. Het feit dat ik en mijn zus er waren heeft haar tegen gehouden gelukkig. Daarnaast is mijn vader in 2010 vreemd gegaan, waardoor het nogmaals helemaal verkeerd is gelopen. Ze raakte depressief, zat maanden ziek thuis en deed eigenlijk niks meer. Ze is kort naar een psycholoog gegaan en het ging langzaam aan wel wat beter. Het is tussen mijn ouders ook goed gekomen (al vertrouwd zij mijn vader natuurlijk nooit meer 100%, wat ik ook absoluut begrijp), maar op een of andere manier lijkt het weer mis te gaan.
Op haar werk gaat het niet lekker, ze heeft het totaal niet naar haar zin en dat is al jaren zo. Maar ze doet zelf ook zo weinig om daar verandering in te brengen! Ze solliciteert niet, want ze gelooft niet dat ze ergens anders weer een vast contract zal krijgen en ze zal ook niet hetzelfde gaan verdienen. Die kans is natuurlijk ook heel groot en zij denkt aan alle lasten die ze dan niet meer zullen kunnen dragen. Maar ze probeert het al niet eens. Als je er over begint wordt ze boos en gaat ze huilen.
Daarnaast raakt ze de laatste jaren steeds meer in zichzelf gekeerd. Ze heeft een hele zware baan en werkt heel veel, waardoor ze vaak alleen maar moe is. Maar daardoor doet ze ook helemaal niks anders meer. Alle sociale contacten gaan via mijn vader, zelf heeft ze geen vriendinnen. Als ze uit haar werk komt kijkt ze tv of speelt ze spelletjes op haar tablet.
Ze kan ook totaal geen grapjes hebben, ze schiet heel snel uit haar slof en reageert vaak heel chagrijnig. Ze denkt dat iedereen het altijd op haar gemunt heeft en denkt altijd dat zij 'het altijd gedaan heeft'. Met werkelijk alles!
Mijn vader kan er ook steeds minder goed tegen. Ze is nooit gezellig, heeft geen eigen initiatief meer, is heel erg in zichzelf gekeerd. Ze klaagt wel over haar werk en dat ze nooit iets leuks kan doen omdat er geen geld voor zou zijn. Ze ziet heel snel beren op de weg. Maar ze veranderd er niks aan. Mijn ouders hebben samen wel gewoon leuke vrienden waar ze weleens dingen mee doen, maar ze zal nooit die meiden zelf even bellen. Bij ze op de koffie gaan of winkelen of iets. Het is altijd samen met mijn vader.
Ik vind het zo moeilijk om te zien, want ik merk gewoon aan alles dat ze diep ongelukkig en eenzaam is. Maar op een of andere manier zet ze gewoon nooit de eerste stap naar verandering. Ik denk ook dat ze niet weet hoe ze dat moet doen of waar ze moet beginnen.
Ik weet dat zij de enige is die haarzelf kan helpen en dat ik het niet voor haar kan doen. Maar ik lijk heel erg op mijn moeder en ik herken haar situatie heel erg in mezelf. Ik was tot een paar jaar terug bijna 20kg zwaarder (emotie eter, zij heeft daar nu heel erg last van). Ik was depressief omdat ik eenzaam was, ik had geen vrienden, had geen opleiding of werk wat ik heel erg leuk vond en was te onzeker en in mezelf gekeerd om er iets aan te doen. Tot het moment dat mijn zus naar het buitenland ging verhuizen en ik dus wel MOEST. Toen heb ik zelf geleerd om steeds een beetje buiten m'n comfortzone te stappen, waardoor ik nu een heel leuk en fijn leven heb.
Daarom heb ik het idee dat ik misschien wel eens tot haar door zou kunnen dringen, vooral als ik uit eigen ervaring praat en laat weten dat ik mezelf in haar zie. Maar ik ben zelf niet echt een enorme prater en ik vind het heel confronterend om dit te moeten doen. Soms weet ik ook gewoon niet wat ik moet zeggen.
Heeft iemand misschien ervaring met een soortgelijke situatie? Mijn zus en ik zijn allebei uit huis nu (ik sinds een half jaar) en daarom denk ik dat het haar goed zou doen als ik vaker wat leuks met haar zou doen. Maar ook door gewoon met haar te praten. Maar ik vind dat zo moeilijk!
Iemand misschien tips hoe ik dit kan aanpakken? Nogmaals, ik weet dat ze zelf moet willen, maar misschien zou ik ergens wel tot haar door kunnen dringen, omdat ik zo veel op haar lijk. En in dezelfde situatie heb gezeten..
Ik vind het namelijk vreselijk om mijn moeder zo te moeten zien..
Niet mee bemoeien zou ik adviseren. Als je zo labiel bent, zou ik me er niet aan wagen.
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Ik hou er juist heel veel afstand van en ik maak me er ook niet heel vaak druk om, omdat ik weet dat ze zichzelf over het algemeen wel red. Ze praat er juist ook niet met mij of mijn zus over, omdat ze haar kinderen nooit met haar eigen problemen zal opzadelen. Zelfs toen mijn vader vreemd ging en ze echt de afgrond in ging, heeft ze nooit iets verteld over hoe en wat. Ik heb geen idee wat er toen allemaal gebeurd is, omdat mijn vader mijn vader moest blijven, het was hun relatie en niet die van ons.
Ze is echt een fantastische moeder. En juist omdat ik zie dat ze het zo wegstopt, wil ik gewoon dat iemand haar er doorheen kan slepen, zoals ze bij mij ook altijd gedaan heeft.
Ze is echt een fantastische moeder. En juist omdat ik zie dat ze het zo wegstopt, wil ik gewoon dat iemand haar er doorheen kan slepen, zoals ze bij mij ook altijd gedaan heeft.
Wat een bullshit, als haar moeder echt depressief is heeft ze hulp nodig.quote:Op zondag 23 maart 2014 22:45 schreef Hoplahopla het volgende:
Niet mee bemoeien zou ik adviseren. Als je zo labiel bent, zou ik me er niet aan wagen.
TS kan het beste eens gaan praten met iemand met verstand van zaken, begin bij de huisarts TS, dan krijg je wss wel een doorverwijzing,
Dus TS moet voor haar moeder bij de huisarts gaan praten?quote:
[..]
Wat een bullshit, als haar moeder echt depressief is heeft ze hulp nodig.
TS kan het beste eens gaan praten met iemand met verstand van zaken, begin bij de huisarts TS, dan krijg je wss wel een doorverwijzing,
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
TS kan zoveel praten als ze wil, als diegene zelf niet wil schiet je er alsnog niets mee op.quote:
[..]
Wat een bullshit, als haar moeder echt depressief is heeft ze hulp nodig.
TS kan het beste eens gaan praten met iemand met verstand van zaken, begin bij de huisarts TS, dan krijg je wss wel een doorverwijzing,
Mijn moeder is ook depressief geweest, 2 jaar met suïcidale gedachten. Als je moeder echt depressief is is mijn tip om zo snel mogelijk professionele hulp in te schakelen.
Zoals je zelf waarschijnlijk al weet is een depressie een ziekte, 'er zelf iets aan veranderen' is dan ook geen optie. Het ligt veel gecompliceerder dan dat.
Daarnaast is praten inderdaad belangrijk. Ga regelmatig wat doen met je moeder. Wat je moeder waarschijnlijk wil is een luisterend oor, iemand die naar luistert die zij vertrouwd. Ga dus niet proberen de psycholoog uit te hangen met adviezen, laat dat over aan de professionals. Probeer haar wel over te halen om die hulp te zoeken.
Jij zal inderdaad de eerste stappen moeten zetten, mensen met een depressie zijn inderdaad erg terughoudend en zullen niet snel contact zoeken.
Zoals je zelf waarschijnlijk al weet is een depressie een ziekte, 'er zelf iets aan veranderen' is dan ook geen optie. Het ligt veel gecompliceerder dan dat.
Daarnaast is praten inderdaad belangrijk. Ga regelmatig wat doen met je moeder. Wat je moeder waarschijnlijk wil is een luisterend oor, iemand die naar luistert die zij vertrouwd. Ga dus niet proberen de psycholoog uit te hangen met adviezen, laat dat over aan de professionals. Probeer haar wel over te halen om die hulp te zoeken.
Jij zal inderdaad de eerste stappen moeten zetten, mensen met een depressie zijn inderdaad erg terughoudend en zullen niet snel contact zoeken.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Dat mss niet, maar tips van mensen met verstand van zaken lijkt me niet meer dan normaal. Natuurlijk kun je een hoop op google vinden, maar tik daar in dat je hoofdpijn hebt en dan heb je wss een bloeding in je harses met fatale afloop.quote:
[..]
TS kan zoveel praten als ze wil, als diegene zelf niet wil schiet je er alsnog niets mee op.
nee, over haar moeder om haar moeder zo beter te kunnen helpen en in de richting van de professionals te kunnen krijgen.quote:
[..]
Dus TS moet voor haar moeder bij de huisarts gaan praten?
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 23-03-2014 22:53:37 ]
Nee als ze al boos of verdrietig wordt als je er wat van zegt. Ik zou dan eerder gewoon af en toe wat gezelligs gaan doen met 'r.quote:
Dat is nog het meest verstandige.quote:
[..]
Nee als ze al boos of verdrietig wordt als je er wat van zegt. Ik zou dan eerder gewoon af en toe wat gezelligs gaan doen met 'r.
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Dit.quote:
[..]
Nee als ze al boos of verdrietig wordt als je er wat van zegt. Ik zou dan eerder gewoon af en toe wat gezelligs gaan doen met 'r.
Als jij je als kind ook nog met haar depressie gaat bemoeien, zal ze zich ook nog een slechte moeder voelen omdat ze jou belast met haar gedrag. Lijkt me niet iets dat ze er bij kan gebruiken. Laat haar gewoon merken dat je van haar houd en trots bent op hoe ze voor je zorgt oid. En probeer leuke dingen met haar te doen.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
quote:Op zondag 23 maart 2014 22:51 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Mijn moeder is ook depressief geweest, 2 jaar met suïcidale gedachten. Als je moeder echt depressief is is mijn tip om zo snel mogelijk professionele hulp in te schakelen.
Zoals je zelf waarschijnlijk al weet is een depressie een ziekte, 'er zelf iets aan veranderen' is dan ook geen optie. Het ligt veel gecompliceerder dan dat.
Daarnaast is praten inderdaad belangrijk. Ga regelmatig wat doen met je moeder. Wat je moeder waarschijnlijk wil is een luisterend oor, iemand die naar luistert die zij vertrouwd. Ga dus niet proberen de psycholoog uit te hangen met adviezen, laat dat over aan de professionals. Probeer haar wel over te halen om die hulp te zoeken.
Jij zal inderdaad de eerste stappen moeten zetten, mensen met een depressie zijn inderdaad erg terughoudend en zullen niet snel contact zoeken.
Je slaat de spijker op z'n kop. Ik merk inderdaad dat ze een luisterend oor nodig heeft. Maar omdat ik zelf niet iemand ben die heel snel over gevoelens praat, vind ik het lastig om daar voor haar voor open te staan. Maar inderdaad, ik ben de professional niet, luisteren is genoegquote:
Mijn moeder is ook depressief geweest, 2 jaar met suïcidale gedachten. Als je moeder echt depressief is is mijn tip om zo snel mogelijk professionele hulp in te schakelen.
Zoals je zelf waarschijnlijk al weet is een depressie een ziekte, 'er zelf iets aan veranderen' is dan ook geen optie. Het ligt veel gecompliceerder dan dat.
Daarnaast is praten inderdaad belangrijk. Ga regelmatig wat doen met je moeder. Wat je moeder waarschijnlijk wil is een luisterend oor, iemand die naar luistert die zij vertrouwd. Ga dus niet proberen de psycholoog uit te hangen met adviezen, laat dat over aan de professionals. Probeer haar wel over te halen om die hulp te zoeken.
Jij zal inderdaad de eerste stappen moeten zetten, mensen met een depressie zijn inderdaad erg terughoudend en zullen niet snel contact zoeken.
Nee, dat is meer in het algemeen als er grapjes worden gemaakt of iets. Ze kan er gewoon niet snel meer om lachen, maar neemt alles veel te serieus. Ze begint soms zelf weleens te praten tegen me en daar is ze dan wel heel serieus in. Als ik er over zou beginnen met haar, zal ze eerder emotioneel worden omdat ze iemand heeft die naar haar luistert denk ikquote:
[..]
Nee als ze al boos of verdrietig wordt als je er wat van zegt. Ik zou dan eerder gewoon af en toe wat gezelligs gaan doen met 'r.
Daar heb je deels gelijk in denk ikquote:
[..]
Dit.
Als jij je als kind ook nog met haar depressie gaat bemoeien, zal ze zich ook nog een slechte moeder voelen omdat ze jou belast met haar gedrag. Lijkt me niet iets dat ze er bij kan gebruiken. Laat haar gewoon merken dat je van haar houd en trots bent op hoe ze voor je zorgt oid. En probeer leuke dingen met haar te doen.
Definieer bemoeien. Ik heb toen mijn moeder depressief was veel met haar gepraat en verteld hoe ik er over dacht. Dat is vrij belangrijk in herstel...mensen met een depressie voelen zich vaak (altijd) onbegrepen. Als jij alleen maar leuke dingen gaat doen met haar (waar ze waarschijnlijk geen eens van kan genieten) en je erkent niet dat zijn depressief is gaat ze zich alleen maar meer onbegrepen voelen.quote:
[..]
Dit.
Als jij je als kind ook nog met haar depressie gaat bemoeien, zal ze zich ook nog een slechte moeder voelen omdat ze jou belast met haar gedrag. Lijkt me niet iets dat ze er bij kan gebruiken. Laat haar gewoon merken dat je van haar houd en trots bent op hoe ze voor je zorgt oid. En probeer leuke dingen met haar te doen.
Je moet inderdaad niet het probleem zelf willen gaan oplossen, maar zoveel mogelijk helpen is zeer belangrijk aangezien depressieve mensen dit niet alleen kunnen.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Maar uitsluitend om haar uit de situatie thuis te trekken, niet om haar een leuke dag te bezorgen (en daar dankbaarheid voor te verwachten). Met depressieve mensen valt geen normaal gesprek te voeren en ze vinden niets leuk. Vooral niet dwingen om te lachen of je eigen vrolijkheid nadrukkelijk etaleren als lichtend voorbeeld.quote:
[..]
Nee als ze al boos of verdrietig wordt als je er wat van zegt. Ik zou dan eerder gewoon af en toe wat gezelligs gaan doen met 'r.
Het luisterende oor moet waarschijnlijk alleen oor zijn, geen discussie.
Toch kan het helpen om haar in beweging te houden. Dat maakt het makkelijker om haar naar een gespecialiseerde helper te krijgen. Bij iemand die alleen maar thuis zit te kniezen, is het veel moeilijker om hem te bewegen de eerste stap te (doen) zetten.
De huisarts zou de eerste moeten zijn: mogelijk heeft ze hormonale problemen. Bijvoorbeeld na de overgang is er meer kans op schildklierdeficiëntie en daarvan kan je dus behoorlijk teneergeslagen raken. Antidepressiva kunnen ook de schildklierwerking verlagen (vandaar dat suicidale neigingen een bijwerking kunnen zijn).
Ben het hier ook helemaal mee eens.quote:
[..]
Maar uitsluitend om haar uit de situatie thuis te trekken, niet om haar een leuke dag te bezorgen (en daar dankbaarheid voor te verwachten). Met depressieve mensen valt geen normaal gesprek te voeren en ze vinden niets leuk. Vooral niet dwingen om te lachen of je eigen vrolijkheid nadrukkelijk etaleren als lichtend voorbeeld.
Het luisterende oor moet waarschijnlijk alleen oor zijn, geen discussie.
Toch kan het helpen om haar in beweging te houden. Dat maakt het makkelijker om haar naar een gespecialiseerde helper te krijgen. Bij iemand die alleen maar thuis zit te kniezen, is het veel moeilijker om hem te bewegen de eerste stap te (doen) zetten.
De huisarts zou de eerste moeten zijn: mogelijk heeft ze hormonale problemen. Bijvoorbeeld na de overgang is er meer kans op schildklierdeficiëntie en daarvan kan je dus behoorlijk teneergeslagen raken. Antidepressiva kunnen ook de schildklierwerking verlagen (vandaar dat suicidale neigingen een bijwerking kunnen zijn).
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Maar ze is nog niet helemaal aan de grond. Ze kan nog wel echt genieten van dingen. Ik weet dat ze het heel leuk vind om met mij iets leuks te doen, daar wordt ze echt heel blij van. Ook als mijn zus in Nederland is en we zijn met het gezin samen, geniet ze daar van en is ze vrolijk.
Ook een dagje weg met mijn vader vind ze heel leuk, ze kan echt nog wel genieten. Maar ze zal nooit zoiets uit zichzelf doen. En je doet ook niet elke dag leuke dingen doen. Over het algemeen zit ze alleen maar in d'r eentje thuis, zoekt ze met niemand contact en voelt ze zich niet goed.
Ik denk dat als het zo door gaat, dat het langzaamaan wel steeds slechter zal gaan.
Ook een dagje weg met mijn vader vind ze heel leuk, ze kan echt nog wel genieten. Maar ze zal nooit zoiets uit zichzelf doen. En je doet ook niet elke dag leuke dingen doen. Over het algemeen zit ze alleen maar in d'r eentje thuis, zoekt ze met niemand contact en voelt ze zich niet goed.
Ik denk dat als het zo door gaat, dat het langzaamaan wel steeds slechter zal gaan.
Mensen met een depressie zijn vaak erg goed in de schijn op houden voor de buitenwereld, zelf vaak gezien bij mijn moeder.quote:
Maar ze is nog niet helemaal aan de grond. Ze kan nog wel echt genieten van dingen. Ik weet dat ze het heel leuk vind om met mij iets leuks te doen, daar wordt ze echt heel blij van. Ook als mijn zus in Nederland is en we zijn met het gezin samen, geniet ze daar van en is ze vrolijk.
Ook een dagje weg met mijn vader vind ze heel leuk, ze kan echt nog wel genieten. Maar ze zal nooit zoiets uit zichzelf doen. En je doet ook niet elke dag leuke dingen doen. Over het algemeen zit ze alleen maar in d'r eentje thuis, zoekt ze met niemand contact en voelt ze zich niet goed.
Ik denk dat als het zo door gaat, dat het langzaamaan wel steeds slechter zal gaan.
Maar zoals je beschrijft klinkt het inderdaad niet of ze al aan de grond zit. Probeer als nog haar naar de huisarts te laten gaan, net zoals bij elke andere ziekte: hoe sneller je er bij bent hoe makkelijker het is om te genezen.
Leuke dingen gaan doen met haar kan in zo'n fase misschien ook verergering voorkomen.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Hangt waarschijnlijk van de moeder af... Ik ben zelf moeder en moet er niet aan denken dat mijn kinderen zich met mijn depressie bemoeien.quote:
[..]
Definieer bemoeien. Ik heb toen mijn moeder depressief was veel met haar gepraat en verteld hoe ik er over dacht. Dat is vrij belangrijk in herstel...mensen met een depressie voelen zich vaak (altijd) onbegrepen. Als jij alleen maar leuke dingen gaat doen met haar (waar ze waarschijnlijk geen eens van kan genieten) en je erkent niet dat zijn depressief is gaat ze zich alleen maar meer onbegrepen voelen.
Je moet inderdaad niet het probleem zelf willen gaan oplossen, maar zoveel mogelijk helpen is zeer belangrijk aangezien depressieve mensen dit niet alleen kunnen.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik weet hoe moeilijk dit is, mijn moeder heeft er ook last van in behoorlijke mate. Ik durf je nog niet sluitend advies te geven, maar in ieder geval mijn beste tips.
Allereerst is het vreselijk moeilijk je moeder zo te zien, dit is logisch. Verzet je niet tegen dit gevoel, want het is volstrekt logisch dat je je zo voelt. Des te meer je er tegen verzet, des te pijnlijker het wordt. Wees er verder voor je moeder, spreek haar bemoedigend toe en als je ziet dat ze iets niet goed doet (zoals wellicht te veel werken), help haar hierbij. Verder is psychologische hulp handig. Dan kan ze uitvinden waar haar bron van ellende ligt en deze aanpakken (mindfulness schijnt goed te werken). Vergeet zelf ook niet je gevoelens te uiten!
Sterkte!
Allereerst is het vreselijk moeilijk je moeder zo te zien, dit is logisch. Verzet je niet tegen dit gevoel, want het is volstrekt logisch dat je je zo voelt. Des te meer je er tegen verzet, des te pijnlijker het wordt. Wees er verder voor je moeder, spreek haar bemoedigend toe en als je ziet dat ze iets niet goed doet (zoals wellicht te veel werken), help haar hierbij. Verder is psychologische hulp handig. Dan kan ze uitvinden waar haar bron van ellende ligt en deze aanpakken (mindfulness schijnt goed te werken). Vergeet zelf ook niet je gevoelens te uiten!
Sterkte!
Ignorance is bliss
Dat is heel leuk en aardig bedacht maar mijn moeder is ook depressief en je kan leuke ideeen hebben maar dat word dan juist afgekaatst . Mensen die depressief zijn daar heel moeilijk in .quote:
[..]
Dit.
Als jij je als kind ook nog met haar depressie gaat bemoeien, zal ze zich ook nog een slechte moeder voelen omdat ze jou belast met haar gedrag. Lijkt me niet iets dat ze er bij kan gebruiken. Laat haar gewoon merken dat je van haar houd en trots bent op hoe ze voor je zorgt oid. En probeer leuke dingen met haar te doen.
Het is dat mijn vader heeft gezorgd dat ze een dag in een verzorgingshuis is met allemaal oudere mensen maar uitzichzelf het huis uit gaan en iets ondernemen ook is het heel leuk dat is heel lastig bij iemand die depressief is.
Wel een tip zoek op internet wat dingen op voor jezelf en je vader voor het omgaan met depressieve mensen ......
Laat haar zelf beslissen wat ze leuk vindt. Ik denk dat haar moeder zelf heel goed kan aangeven wat ze leuk vindt (ik spreek uit ervaring, zowel van de patientzijde als kindzijde)quote:
[..]
Dat is heel leuk en aardig bedacht maar mijn moeder is ook depressief en je kan leuke ideeen hebben maar dat word dan juist afgekaatst . Mensen die depressief zijn daar heel moeilijk in .
Het is dat mijn vader heeft gezorgd dat ze een dag in een verzorgingshuis is met allemaal oudere mensen maar uitzichzelf het huis uit gaan en iets ondernemen ook is het heel leuk dat is heel lastig bij iemand die depressief is.
Wel een tip zoek op internet wat dingen op voor jezelf en je vader voor het omgaan met depressieve mensen ......
Niet alle mensen die depressief zijn, zijn daar heel moeilijk in hoor. Net zoals niet alle blonde vrouwen dom zijn, of alle mensen met een bril intelligent etc.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Bij mijn moeder is dus dit punt en dat maakt heel moeilijk ze vind niets leuk. Je kan bij haar laag en hoog springen voor iets leuks maar als het echt aan mijn moeder ligt is ze liever in huis ligt op de bank en speelt de baas over de tv.quote:
[..]
Laat haar zelf beslissen wat ze leuk vindt. Ik denk dat haar moeder zelf heel goed kan aangeven wat ze leuk vindt (ik spreek uit ervaring, zowel van de patientzijde als kindzijde)
Niet alle mensen die depressief zijn, zijn daar heel moeilijk in hoor. Net zoals niet alle blonde vrouwen dom zijn, of alle mensen met een bril intelligent etc.
Mijn vader heeft daarin in moeten grijpen om er echt 2 middagen uit huis te hebben want hij trok het niet meer .
Gelukkig zijn er bij instanties dus dingen die dus dingen organiseren waar ze eigenlijk verplicht naar toe moet om uit het huis uit te krijgen (bejaardentehuis geworden waar ze eet en juist leuke dingen doen , maar ze kwam totaal niet onder de mensen en door de depressie kreeg ze juist een soort mensenvrees )
Ik weet niet of er bij ts de moeder werkt of niet , want dat kan schelen dan heeft ze toch iets van ritme, zo niet ga bij instanties ook op zoek want er zijn vaak wel dingen die juist bij mensen met de problematiek hun een beetje over de drempel heen helpen,
Mijn moeder werkt ja en veel ook. Ze heeft eigenlijk ook gewoon een te zware baan voor haar leeftijd (50 jaar, leidinggevende in de horeca). Lichamelijk wordt het te zwaar en de uren die ze maakt trekt ze ook niet goed meer (een aantal dagen per week 10/12 uur per dag komt regelmatig voor).quote:
[..]
Bij mijn moeder is dus dit punt en dat maakt heel moeilijk ze vind niets leuk. Je kan bij haar laag en hoog springen voor iets leuks maar als het echt aan mijn moeder ligt is ze liever in huis ligt op de bank en speelt de baas over de tv.
Mijn vader heeft daarin in moeten grijpen om er echt 2 middagen uit huis te hebben want hij trok het niet meer .
Gelukkig zijn er bij instanties dus dingen die dus dingen organiseren waar ze eigenlijk verplicht naar toe moet om uit het huis uit te krijgen (bejaardentehuis geworden waar ze eet en juist leuke dingen doen , maar ze kwam totaal niet onder de mensen en door de depressie kreeg ze juist een soort mensenvrees )
Ik weet niet of er bij ts de moeder werkt of niet , want dat kan schelen dan heeft ze toch iets van ritme, zo niet ga bij instanties ook op zoek want er zijn vaak wel dingen die juist bij mensen met de problematiek hun een beetje over de drempel heen helpen,
Ze vind haar baan gewoon te zwaar en haar collega's zijn ook niet meer wat het geweest is. Veel mensen zijn daar ook weg gegaan door de manier van werken van hogerop. Dat is dus een grote factor door hoe ze nu is. Ik snap dat ze vaak heel moe is en gewoon echt geen zin meer heeft om ook maar iets te doen. Als ze een of twee dagen vrij is na een drukke week snap ik heel erg goed dat ze nergens zin in heeft en op de bank zit. Maar ook als ze meerdere dagen vrij heeft of vakantie heeft doet ze echt helemaal niks.
Zo heeft ze zelf verder dus ook geen sociale contacten, dit loopt allemaal via mijn vader. En ze vind het juist zo vervelend dat iedereen m'n vader zo tof vind. Zij denkt daardoor weer dat zij niet gezien wordt en niemand haar leuk vind. Ze is gewoon enorm onzeker.
En doordat ze zelf ook totaal geen contact zoekt met mensen (ook heel weinig met familie), denk ik dat ze steeds meer in die negatieve spiraal terecht komt. Met mij zal ze altijd wel iets gaan doen en dat vind ze dan ook echt heel leuk. Maar verder dan buiten het gezin komt ze verder bijna niet.
En ze heeft pasgeleden al eens in een gesprek voorzichtig aangegeven dat ze haar leven anders wil hebben. Dat ze d'r werk zo zat is. Ik quote 'Ik wil gewoon niet meer zo veel werken en leuke dingen doen'. En natuurlijk is niet meer werken en alleen maar leuke dingen doen niet realistisch. Dat weet zij ook en daar hadden we het ook over. Maar ik ken haar goed genoeg en kan bij haar wel tussen de regels doorlezen. Ik weet gewoon dat ze graag een leuk, actief leven wil hebben met leuke mensen om haar heen.
Maarja, ze vind bijna niemand leuk. Ze heeft altijd wel iets bij mensen wat haar niet aanstaat, waardoor ze weinig contact wil. En ik herken dit heel erg in mezelf van vroeger: ik had ook op iedereen wat aan te merken en had daardoor geen vrienden, omdat niemand 'goed genoeg' was. Pure onzekerheid. Terwijl m'n ouders echt wel een paar hele leuke vrienden hebben. Maarja, alleen m'n vader onderhoudt die contacten..
Dus moet ze geholpen worden een andere baan te vinden. Gezien haar leeftijd en het type geen luxe, maar wel lastig.
|
|
