OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Goedemiddag!
Gisterochtend heb ik de eerste zwangerschapstest in mijn leven gedaan. En ik had me dit toch altijd anders voorgesteld. Ten eerste, met een glimlach, en ten tweede dat de minuten voorbij zouden kruipen. 5 tot 10 seconde plassen stond er op het doosje. Door de zenuwen kon ik dit natuurlijk niet
maar dat was ook niet nodig, binnen 2 seconde kleurde het rechter streepje roze en de seconde erna kleurde er ook een streepje op het andere schermpje. " 3 minuten wachten " stond er op het doosje. 3 seconde was voor mij genoeg; volop zwanger. Met de test in mijn bh wankelde ik de wc uit. Ik woon nog thuis, en was niet van plan om dit aan mijn ouders te vertellen, althans, niet nu.
Ik ben 25 en ik heb sinds kort een relatie. Wat tot nu toe prima gaat. Ik slik sinds mijn 14e de pil. Netjes, en ik vergeet er nooit eentje. Ik weet ook de regeltjes, na overgeven werkt het niet, niet bij antibiotica etc.
In februari heb ik voor het laatst mijn menstruatie gehad. Vorige week gestopt i.v.m stopweek. Maar de menstruatie bleef weg, vandaar de test.
Daarnaast had ik bij mijn laatste menstruatie ineens pijnlijke borsten, gezwollen voor mijn gevoel en zwaar. Dit was voor mij nieuw, maar ik maakte me geen zorgen. Immers hebben veel vrouwen daar last van tijdens en voor de menstruatie.
Ik ben nadat ik de test heb gedaan naar mijn zus gegaan. Zij werkt in het ziekenhuis en heeft mij op de spoed poly van gynaecologie ertussen gepropt. Inwendige ego gemaakt en bloed laten prikken. De uitslag was zoals we allebei al wisten; hartstikke zwanger.
Vreselijke pech, zoals de gynaecoloog zei.
Naar huis, en samen met mijn zus, en haar man opties overwogen. Uiteraard moet ook de vader het weten. Gelukkig wist hij al dat ik overtijd was, dus kwam het niet helemaal uit de lucht gevallen.
Verschillende opties.
- Houden
- Abortuspil - omdat ik er vroeg bij ben kan dit nog -
- Curettage.
- Adoptie
- Pleeggezin, en eventueel op een later moment ervoor kiezen.
Ik weet dat de vader wel kinderen wil, maar niet nu. Hij zei wel, als ik het wil houden hij niet bij me weg zou gaan en zijn verantwoordelijkheid zal nemen maar het eigenlijk écht niet wil nu.
" we kunnen over een paar jaar toch gewoon een nieuwe maken?!"
"Ik kan het gewoon niet aan, niet nu"
Dat waren de reacties van hem die herhaaldelijk terugkeerden. Duidelijk dus.
Adoptie, ik denk niet, dat ik een kindje kan afstaan. Ik wil zelf ontzettend graag kinderen. Voor mij dus geen optie.
Pleeggezin. Afgeven als baby, en als het je uitkomt toch ervoor kiezen? Zo kijk ik er tegen aan. Ook geen optie dus.
Abortus;
Ik ben mijn hele leven al fel tegen abortus. ( uitzonderingen uiteraard )
Dit vooral omdat mijn moeder zwanger van mij was toen ze 16 werd, mij toch gekregen heeft en afgestaan heeft.
Waarom zou ik dan "zomaar" een "leven" weg laten zuigen?
Daarnaast vind ik dat wanneer je oud genoeg bent om (vrijwillig)seks te hebben, je ook oud genoeg zou moeten zijn om je verantwoordelijkheid voor eventuele gevolgen te nemen.
Nu is het zo dat ik gewoon dikke pech heb dat ik bij die 0.03% hoor die door de pil heen zwanger geworden is. Maar ik ben geen 16 meer, ik ben 25. En in mijn ogen volwassen genoeg om een kind een veilige en liefdevolle omgeving te bieden. Dit is ook wat ik hoor van mensen die mij goed kennen. Gelukkig.
Als ik toch ervoor kies om een vorm van abortus te ondergaan ben ik ontzettend bang dat ik enorm spijt ga krijgen. De rest van mijn leven. Elke dag. Of dat ik psygisch gewoon doordraai.
Mensen vertellen mij dat je beter spijt kan hebben van een abortus dan van een geboren kind.
Is er iemand die voor een kind gekozen heeft, in een situatie zoals waar ik in zit, en die achteraf oprecht spijt heeft van zijn of haar kind?
De redenen waarom ik voor abortus zou kiezen zijn;
De relatie is net nieuw, dus er niet klaar voor (denk ik)
Ik woon bij (pleeg)ouders, en mijn moeder zou gék worden van een baby in huis.
Ik heb net een nieuwe baan aangeboden gekregen maar ben nog niet begonnen. In hoeverre is dit een financiele zekerheid? Kan er dan wel een kindje komen.
Alleen doen is een optie, maar zwaar ( ik denk dan, mensen in mijn omgeving doen dat ook, kunnen dat ook, waarom ik dan niet? )
Mensen dragen mij ook redenen aan.
- je bent nog jong
- over een paar jaar kun je het nog eens proberen
- je leven is omzeep
- je kunt niet meer reizen ( niet dat ik dat dus dagelijks doe of zo.)
- je moet veel dingen opgeven
Mensen dragen ook redenen aan om het te houden
- je krijgt er zoveel voor terug
- als je echt wil, kun je best nog leuke dingen doen, ik pas wel op hoor!
- ik heb nog genoeg babyspullen, desnoots trek je bij me in!
- je bent 25, en geen 16, je kunt dit best.
- je moet wel wat opgeven, maar je krijgt er zoveel voor terug.
- als je jong kinderen krijgt, zijn ze ook optijd het huis uit voor je van ouderdom in een rolstoel zit, dan kun je ook nog een wereldreis maken!
- stel je voor dat je nooit meer zwanger kunt raken!
Uiteindelijk maak ik zelf een beslissing, ongeacht wat andere mensen zeggen/vinden. En ik ben ook niet bang voor mijn reputatie. Ik ben dus niet echt opzoek naar advies ( al mag je dat best geven)
Ik heb alleen wel een brandende vraag, en ik zou graag jullie ervaringen willen lezen.
• Zijn er, mensen die oprecht spijt hebben ( toen ze voor een soortgelijke keuze stonden), van hun geboren kind? Had je toch voor abortus moeten kiezen?
Bedankt alvast voor de reacties en de moeite om mijn verhaal te lezen.
[ Bericht 0% gewijzigd door LadyTagliatelle op 20-03-2014 19:01:46 ]
Gisterochtend heb ik de eerste zwangerschapstest in mijn leven gedaan. En ik had me dit toch altijd anders voorgesteld. Ten eerste, met een glimlach, en ten tweede dat de minuten voorbij zouden kruipen. 5 tot 10 seconde plassen stond er op het doosje. Door de zenuwen kon ik dit natuurlijk niet
maar dat was ook niet nodig, binnen 2 seconde kleurde het rechter streepje roze en de seconde erna kleurde er ook een streepje op het andere schermpje. " 3 minuten wachten " stond er op het doosje. 3 seconde was voor mij genoeg; volop zwanger. Met de test in mijn bh wankelde ik de wc uit. Ik woon nog thuis, en was niet van plan om dit aan mijn ouders te vertellen, althans, niet nu. Ik ben 25 en ik heb sinds kort een relatie. Wat tot nu toe prima gaat. Ik slik sinds mijn 14e de pil. Netjes, en ik vergeet er nooit eentje. Ik weet ook de regeltjes, na overgeven werkt het niet, niet bij antibiotica etc.
In februari heb ik voor het laatst mijn menstruatie gehad. Vorige week gestopt i.v.m stopweek. Maar de menstruatie bleef weg, vandaar de test.
Daarnaast had ik bij mijn laatste menstruatie ineens pijnlijke borsten, gezwollen voor mijn gevoel en zwaar. Dit was voor mij nieuw, maar ik maakte me geen zorgen. Immers hebben veel vrouwen daar last van tijdens en voor de menstruatie.
Ik ben nadat ik de test heb gedaan naar mijn zus gegaan. Zij werkt in het ziekenhuis en heeft mij op de spoed poly van gynaecologie ertussen gepropt. Inwendige ego gemaakt en bloed laten prikken. De uitslag was zoals we allebei al wisten; hartstikke zwanger.
Vreselijke pech, zoals de gynaecoloog zei.
Naar huis, en samen met mijn zus, en haar man opties overwogen. Uiteraard moet ook de vader het weten. Gelukkig wist hij al dat ik overtijd was, dus kwam het niet helemaal uit de lucht gevallen.
Verschillende opties.
- Houden
- Abortuspil - omdat ik er vroeg bij ben kan dit nog -
- Curettage.
- Adoptie
- Pleeggezin, en eventueel op een later moment ervoor kiezen.
Ik weet dat de vader wel kinderen wil, maar niet nu. Hij zei wel, als ik het wil houden hij niet bij me weg zou gaan en zijn verantwoordelijkheid zal nemen maar het eigenlijk écht niet wil nu.
" we kunnen over een paar jaar toch gewoon een nieuwe maken?!"
"Ik kan het gewoon niet aan, niet nu"
Dat waren de reacties van hem die herhaaldelijk terugkeerden. Duidelijk dus.
Adoptie, ik denk niet, dat ik een kindje kan afstaan. Ik wil zelf ontzettend graag kinderen. Voor mij dus geen optie.
Pleeggezin. Afgeven als baby, en als het je uitkomt toch ervoor kiezen? Zo kijk ik er tegen aan. Ook geen optie dus.
Abortus;
Ik ben mijn hele leven al fel tegen abortus. ( uitzonderingen uiteraard )
Dit vooral omdat mijn moeder zwanger van mij was toen ze 16 werd, mij toch gekregen heeft en afgestaan heeft.
Waarom zou ik dan "zomaar" een "leven" weg laten zuigen?
Daarnaast vind ik dat wanneer je oud genoeg bent om (vrijwillig)seks te hebben, je ook oud genoeg zou moeten zijn om je verantwoordelijkheid voor eventuele gevolgen te nemen.
Nu is het zo dat ik gewoon dikke pech heb dat ik bij die 0.03% hoor die door de pil heen zwanger geworden is. Maar ik ben geen 16 meer, ik ben 25. En in mijn ogen volwassen genoeg om een kind een veilige en liefdevolle omgeving te bieden. Dit is ook wat ik hoor van mensen die mij goed kennen. Gelukkig.
Als ik toch ervoor kies om een vorm van abortus te ondergaan ben ik ontzettend bang dat ik enorm spijt ga krijgen. De rest van mijn leven. Elke dag. Of dat ik psygisch gewoon doordraai.
Mensen vertellen mij dat je beter spijt kan hebben van een abortus dan van een geboren kind.
Is er iemand die voor een kind gekozen heeft, in een situatie zoals waar ik in zit, en die achteraf oprecht spijt heeft van zijn of haar kind?
De redenen waarom ik voor abortus zou kiezen zijn;
De relatie is net nieuw, dus er niet klaar voor (denk ik)
Ik woon bij (pleeg)ouders, en mijn moeder zou gék worden van een baby in huis.
Ik heb net een nieuwe baan aangeboden gekregen maar ben nog niet begonnen. In hoeverre is dit een financiele zekerheid? Kan er dan wel een kindje komen.
Alleen doen is een optie, maar zwaar ( ik denk dan, mensen in mijn omgeving doen dat ook, kunnen dat ook, waarom ik dan niet? )
Mensen dragen mij ook redenen aan.
- je bent nog jong
- over een paar jaar kun je het nog eens proberen
- je leven is omzeep
- je kunt niet meer reizen ( niet dat ik dat dus dagelijks doe of zo.)
- je moet veel dingen opgeven
Mensen dragen ook redenen aan om het te houden
- je krijgt er zoveel voor terug
- als je echt wil, kun je best nog leuke dingen doen, ik pas wel op hoor!
- ik heb nog genoeg babyspullen, desnoots trek je bij me in!
- je bent 25, en geen 16, je kunt dit best.
- je moet wel wat opgeven, maar je krijgt er zoveel voor terug.
- als je jong kinderen krijgt, zijn ze ook optijd het huis uit voor je van ouderdom in een rolstoel zit, dan kun je ook nog een wereldreis maken!
- stel je voor dat je nooit meer zwanger kunt raken!
Uiteindelijk maak ik zelf een beslissing, ongeacht wat andere mensen zeggen/vinden. En ik ben ook niet bang voor mijn reputatie. Ik ben dus niet echt opzoek naar advies ( al mag je dat best geven)
Ik heb alleen wel een brandende vraag, en ik zou graag jullie ervaringen willen lezen.
• Zijn er, mensen die oprecht spijt hebben ( toen ze voor een soortgelijke keuze stonden), van hun geboren kind? Had je toch voor abortus moeten kiezen?
Bedankt alvast voor de reacties en de moeite om mijn verhaal te lezen.
[ Bericht 0% gewijzigd door LadyTagliatelle op 20-03-2014 19:01:46 ]
Born to Lose, but Built to Win.
Tja ik werd ook door de pil heen zwanger, mijn dochter word dit jaar alweer 7, hier kan niemand je advies over geven, het is net wat je zelf wil.
Maar jij hebt dus, geen spijt neem ik aan?quote:Op donderdag 20 maart 2014 18:42 schreef LittleLady het volgende:
Tja ik werd ook door de pil heen zwanger, mijn dochter word dit jaar alweer 7, hier kan niemand je advies over geven, het is net wat je zelf wil.
Ik hoef ook niet per se advies, ik wil graag weten of mensen zijn die spijt hebben van hun keuze. In hoeverre dit invloed op de rest van je leven heeft.
Born to Lose, but Built to Win.
Tja ik denk niet dat je wat hebt aan mijn verhaal omdat het vrij uitzonderlijk is, wij waren enorm geschrokken en besloten het te houden, toen ik het in armen had, voelde ik absoluut geen spijt, maand later kreeg mijn man de diagnose longkanker, toen mijn dochter 10 maand was overleed hij, toen had ik wel spijt.quote:
[..]
Maar jij hebt dus, geen spijt neem ik aan?
Ik hoef ook niet per se advies, ik wil graag weten of mensen zijn die spijt hebben van hun keuze. In hoeverre dit invloed op de rest van je leven heeft.
Alleenstaande moeder, zo zag ik mijn leven niet voor me, ik ga ook niet vertellen dat kinderen een roze wolk zijn, nu begint ik er heel wat meer lol in te krijgen omdat mijn dochter nu ouder is en ik van alle stress en ellende af ben, maar heb het zwaar gehad, zelf burn out van verlies van je man en dan alleen voor je kind zorgen.
Ik zeg nu wel, als ik weer in verwachting zou raken, gelukkig kan dit niet, ik onvruchtbaar en vriend gesteriliseerd, liet ik het direct weghalen, ik heb het alleen opvoeden van een baby heel erg gevonden en had er enorme stress door.
Curettage of abortuspil. Het is nog geen mensje, dus je zit niet mentaal of fysiek met afdrijvingsproblemen. Hierna kan je dan weer zwanger worden in een geschiktere periode.
Je vriend heeft gelijk, een relatie beginnen met een baby wordt moeizaam. Samen zwanger zijn terwijl je net samen begonnen bent, is ook niet ideaal. Het kind zelf heeft er niets aan dat het dan toch maar gedragen en geboren wordt en weggedaan of de splijtzwam in de relatie wordt.
Je vriend heeft gelijk, een relatie beginnen met een baby wordt moeizaam. Samen zwanger zijn terwijl je net samen begonnen bent, is ook niet ideaal. Het kind zelf heeft er niets aan dat het dan toch maar gedragen en geboren wordt en weggedaan of de splijtzwam in de relatie wordt.
Oke, dat is inderdaad wel ontzettend heftig. Wel erg goed van je dat je je erdoor geslagen hebt!quote:
[..]
Tja ik denk niet dat je wat hebt aan mijn verhaal omdat het vrij uitzonderlijk is, wij waren enorm geschrokken en besloten het te houden, toen ik het in armen had, voelde ik absoluut geen spijt, maand later kreeg mijn man de diagnose longkanker, toen mijn dochter 10 maand was overleed hij, toen had ik wel spijt.
Alleenstaande moeder, zo zag ik mijn leven niet voor me, ik ga ook niet vertellen dat kinderen een roze wolk zijn, nu begint ik er heel wat meer lol in te krijgen omdat mijn dochter nu ouder is en ik van alle stress en ellende af ben, maar heb het zwaar gehad, zelf burn out van verlies van je man en dan alleen voor je kind zorgen.
Ik zeg nu wel, als ik weer in verwachting zou raken, gelukkig kan dit niet, ik onvruchtbaar en vriend gesteriliseerd, liet ik het direct weghalen, ik heb het alleen opvoeden van een baby heel erg gevonden en had er enorme stress door.
Dat is denk ik dan een ander soort spijt.
Bedankt dat je dit wil delen
Born to Lose, but Built to Win.
De vader mag zijn eigen beslissing maken. Dat wil zeggen;quote:
Als ik voor abortus ga, gaan we dan gewoon verder met de relatie?
Hou ik het kindje, gaat hij er ook voor, of kiest hij voor zichzelf en beeindigen we de relatie.
Ik ga hem niet tot een keuze dwingen, en hij mij ook niet.
Ik ben ontzettend blij dat we dit gewoon kunnen bespreken.
Born to Lose, but Built to Win.
Wat ik me afvraag is hoe het komt dat je bang bent voor spijt en waar je dan bang bent spijt van te krijgen. Je weet niet wat het is om moeder te zijn, het enige wat je dus kunt gaan missen is wat jij zelf erbij bedénkt dat het gaat zijn als je wel moeder zou zijn geworden.
Maak jezelf niet gek met wat zou kunnen zijn en bedenk wat je zelf opsomt: je relatie is er niet klaar voor, je hebt geen eigen huis, geen vaste baan, de vader geeft duidelijk aan dat hij het nu niet wil.
Sterkte!
Maak jezelf niet gek met wat zou kunnen zijn en bedenk wat je zelf opsomt: je relatie is er niet klaar voor, je hebt geen eigen huis, geen vaste baan, de vader geeft duidelijk aan dat hij het nu niet wil.
Sterkte!
Prrrrr
Ik werd ook ongepland en op een niet zo'n handige tijd zwanger. Ook ik wist eigenlijk vrij snel dat het raak was, door het uitblijven van menstruatie. Mijn vriend en ik scharrelde wat, zagen elkaar 1x in de 2 weken en het was alles behalve een vaste relatie.
Wij hebben toen veel gepraat, wat doen we en waar staan we? Wat willen we met elkaar, vinden we elkaar ook echt leuk om iets op te bouwen? En hoe gaan we dit vertellen aan familie? (Allebei nog getrouwd, we al uit elkaar)
Wij hebben toen besloten geen abortus te plegen. Mijn vriend wilde dolgraag kinderen en ik had er al 2. Eigenlijk was het slechts de timing die gewoon beroerd was. We hebben geen moment spijt gehad om er gewoon voor te gaan en uiteraard hebben we de allertofste en stoerste zoon ooit.
Ik weet wel dat als we hadden besloten om abortus te plegen dat dit uiteindelijk tussen ons in zou zijn gekomen.
Ik denk dat je vooral bij jezelf moet nagaan wat je wilt. Ja je geeft de vader een eigen keus. Maar jij hoeft jouw keus niet te laten afhangen van die van je vriend. Je bent nog zeker 8 maanden zwanger en dus alle tijd om eraan te wennen en om van alles te regelen.
Wij hebben toen veel gepraat, wat doen we en waar staan we? Wat willen we met elkaar, vinden we elkaar ook echt leuk om iets op te bouwen? En hoe gaan we dit vertellen aan familie? (Allebei nog getrouwd, we al uit elkaar)
Wij hebben toen besloten geen abortus te plegen. Mijn vriend wilde dolgraag kinderen en ik had er al 2. Eigenlijk was het slechts de timing die gewoon beroerd was. We hebben geen moment spijt gehad om er gewoon voor te gaan en uiteraard hebben we de allertofste en stoerste zoon ooit.
Ik weet wel dat als we hadden besloten om abortus te plegen dat dit uiteindelijk tussen ons in zou zijn gekomen.
Ik denk dat je vooral bij jezelf moet nagaan wat je wilt. Ja je geeft de vader een eigen keus. Maar jij hoeft jouw keus niet te laten afhangen van die van je vriend. Je bent nog zeker 8 maanden zwanger en dus alle tijd om eraan te wennen en om van alles te regelen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Geen aanval maar een gevoel wat ik bij je post heb. Het lijkt erop of je al gekozen hebt en dat de antwoorden die je hier gaat krijgen je niet van je keuze af zullen brengen.
Stel nou dat ik je zou zeggen dat ik er gruwelijk spijt van zou hebben. Ik ben toch heel anders dan jij. (Als in, een ander mens andere denkwijze) Zoals het op mij overkomt weet je eigenlijk wel dat je het gaat houden.
Nogmaals, écht geen aanval en misschien zit ik er wel helemaal naast.
Ik heb overigens totaal geen spijt van mijn spookje
Stel nou dat ik je zou zeggen dat ik er gruwelijk spijt van zou hebben. Ik ben toch heel anders dan jij. (Als in, een ander mens andere denkwijze) Zoals het op mij overkomt weet je eigenlijk wel dat je het gaat houden.
Nogmaals, écht geen aanval en misschien zit ik er wel helemaal naast.
Ik heb overigens totaal geen spijt van mijn spookje
Ik heb ook het idee dat je eigenlijk je keuze al gemaakt hebt en dat je het kindje wil houden. Je twijfel lijkt voort te komen uit angst voor wat er op je af komt en het feit dat de situatie allesbehalve positief is.
Ik denk zelf dat wanneer je emotioneel stabiel bent en een vangnet om je heen hebt (je vriend/vrienden/familie die je kunnen helpen), het wel goed komt. Ik ken een aantal mensen (sommige nog jonger dan jij) die voor dezelfde situatie hebben gestaan en waar het prima is gegaan.
Er is een enkeling waarbij het niet zo goed is gegaan (getrouwd en later weer gescheiden, kinderen die daar onder lijden bijvoorbeeld) maar bij hen heb ik de indruk dat ze nog niet emotioneel volwassen waren.
Je moet je wel echt kunnen neerleggen bij het feit dat je leven ineens heel anders wordt en je oude leven niet meer terug komt.
Heel veel succes en wijsheid toegewenst
Ik denk zelf dat wanneer je emotioneel stabiel bent en een vangnet om je heen hebt (je vriend/vrienden/familie die je kunnen helpen), het wel goed komt. Ik ken een aantal mensen (sommige nog jonger dan jij) die voor dezelfde situatie hebben gestaan en waar het prima is gegaan.
Er is een enkeling waarbij het niet zo goed is gegaan (getrouwd en later weer gescheiden, kinderen die daar onder lijden bijvoorbeeld) maar bij hen heb ik de indruk dat ze nog niet emotioneel volwassen waren.
Je moet je wel echt kunnen neerleggen bij het feit dat je leven ineens heel anders wordt en je oude leven niet meer terug komt.
Heel veel succes en wijsheid toegewenst
freedom is just another word for nothing left to lose
Bovendien geloof ik best dat een abortus helemaal niet zo ingrijpend hoeft te zijn. Ik denk echter dat het wel psychisch zwaar is wanneer je, zoals je zelf zegt, 'fel tegen' bent.
freedom is just another word for nothing left to lose
Volgens mij heb jij je keuze al gemaakt...
[b]Op dinsdag 10 februari 2004 14:36 schreef Malawi het volgende:[/b]
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Je dwingt hem dan wel, want je besluit dan immers het kind te krijgen. Hij wordt dan wel vader, of hij nou wil of niet.quote:
[..]
De vader mag zijn eigen beslissing maken. Dat wil zeggen;
Als ik voor abortus ga, gaan we dan gewoon verder met de relatie?
Hou ik het kindje, gaat hij er ook voor, of kiest hij voor zichzelf en beeindigen we de relatie.
Ik ga hem niet tot een keuze dwingen, en hij mij ook niet.
Ik ben ontzettend blij dat we dit gewoon kunnen bespreken.
[b]Op dinsdag 10 februari 2004 14:36 schreef Malawi het volgende:[/b]
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Wat een BS, wie ben jij om te stellen dat TS niet mentaal of fysiek met afdrijvingsproblemen zit bij een keuze voor een abortus?quote:
Curettage of abortuspil. Het is nog geen mensje, dus je zit niet mentaal of fysiek met afdrijvingsproblemen. Hierna kan je dan weer zwanger worden in een geschiktere periode.
Je vriend heeft gelijk, een relatie beginnen met een baby wordt moeizaam. Samen zwanger zijn terwijl je net samen begonnen bent, is ook niet ideaal. Het kind zelf heeft er niets aan dat het dan toch maar gedragen en geboren wordt en weggedaan of de splijtzwam in de relatie wordt.
Mentaal zal vooral afhangen van hoe TS tegen een abortus aankijkt, en fysiek heeft al helemaal niets te maken met of het al wel of geen mensje is.
Hoe dat komt, daar kan ik de vinger niet op leggen. Ik denk gewoon dat ik er spijt van krijg omdat ik altijd fel tegen abortus ben geweest. Behalve als je verkracht bent of het kind echt te ziek is of wat dan ook.quote:
Wat ik me afvraag is hoe het komt dat je bang bent voor spijt en waar je dan bang bent spijt van te krijgen. Je weet niet wat het is om moeder te zijn, het enige wat je dus kunt gaan missen is wat jij zelf erbij bedénkt dat het gaat zijn als je wel moeder zou zijn geworden.
Maak jezelf niet gek met wat zou kunnen zijn en bedenk wat je zelf opsomt: je relatie is er niet klaar voor, je hebt geen eigen huis, geen vaste baan, de vader geeft duidelijk aan dat hij het nu niet wil.
Sterkte!
Ik weet inderdaad niet hoe het is om moeder te worden, ik weet wel dat mijn zussen kinderen hebben en natuurlijk is dat anders. Ik ben 8 keer tante. De jongste is 2 de oudste is 11.
Financiële plaatje is mijn grootste zorg. Ik heb wel een baan aangenomen maar ben nog niet gestart. Dat is geen vastigheid, weet ik.
Ik vat het absoluut niet op als een aanval, ik waardeer het ontzettend wat je zegt.quote:
Geen aanval maar een gevoel wat ik bij je post heb. Het lijkt erop of je al gekozen hebt en dat de antwoorden die je hier gaat krijgen je niet van je keuze af zullen brengen.
Stel nou dat ik je zou zeggen dat ik er gruwelijk spijt van zou hebben. Ik ben toch heel anders dan jij. (Als in, een ander mens andere denkwijze) Zoals het op mij overkomt weet je eigenlijk wel dat je het gaat houden.
Nogmaals, écht geen aanval en misschien zit ik er wel helemaal naast.
Ik heb overigens totaal geen spijt van mijn spookje
Ik ben overigens ook bang dat het altijd een issue zou blijven in de relatie die ik nu heb.
Ik vind het allemaal inderdaad erg eng. En ik heb handenvol lieve en geweldige mensen die mij zullen helpen, dat weet ik zeker.quote:
Ik heb ook het idee dat je eigenlijk je keuze al gemaakt hebt en dat je het kindje wil houden. Je twijfel lijkt voort te komen uit angst voor wat er op je af komt en het feit dat de situatie allesbehalve positief is.
Ik denk zelf dat wanneer je emotioneel stabiel bent en een vangnet om je heen hebt (je vriend/vrienden/familie die je kunnen helpen), het wel goed komt. Ik ken een aantal mensen (sommige nog jonger dan jij) die voor dezelfde situatie hebben gestaan en waar het prima is gegaan.
Er is een enkeling waarbij het niet zo goed is gegaan (getrouwd en later weer gescheiden, kinderen die daar onder lijden bijvoorbeeld) maar bij hen heb ik de indruk dat ze nog niet emotioneel volwassen waren.
Je moet je wel echt kunnen neerleggen bij het feit dat je leven ineens heel anders wordt en je oude leven niet meer terug komt.
Heel veel succes en wijsheid toegewenst
Bedankt!
Hij kan toch zeggen dat hij er niks mee te maken wil hebben? Hij kan het niet erkennen. Ik dwing hem niet. absoluut niet.quote:
[..]
Je dwingt hem dan wel, want je besluit dan immers het kind te krijgen. Hij wordt dan wel vader, of hij nou wil of niet.
Born to Lose, but Built to Win.
Nog niet zeker, ik twijfel best nog. Maar ik denk wel aan het houden van het kindje, ja.quote:
Volgens mij heb jij je keuze al gemaakt...
Born to Lose, but Built to Win.
Ik heb bij een ongeplande zwangerschap besloten de zwangerschap voort te zetten en het kind alleen op te voeden (samen met de vader opvoeden was geen optie), en dat is meer dan uitstekend gegaan.
Ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar in dezelfde situatie zou ik wetende wat ik nu weet (23 jaar later) weer dezelfde keuze maken.
Ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar in dezelfde situatie zou ik wetende wat ik nu weet (23 jaar later) weer dezelfde keuze maken.
Voor mij voelt het nu het zelfde. Of het nu een balletje cellen is, of hartactiviteit heeft. Het zit in mij, het groeit, en het gaat leven.quote:
[..]
Wat een BS, wie ben jij om te stellen dat TS niet mentaal of fysiek met afdrijvingsproblemen zit bij een keuze voor een abortus?
Mentaal zal vooral afhangen van hoe TS tegen een abortus aankijkt, en fysiek heeft al helemaal niets te maken met of het al wel of geen mensje is.
Born to Lose, but Built to Win.
Ja, ik snap dat wel.quote:
[..]
Voor mij voelt het nu het zelfde. Of het nu een balletje cellen is, of hartactiviteit heeft. Het zit in mij, het groeit, en het gaat leven.
Overigens had ik dat bij die eerste ongeplande, ongewenste zwangerschap op een heel andere manier (veel sterker) dan bij de zwangerschap van mijn tweede kind, ondanks het feit dat die zeer gewenst een gepland was en ik vlak daarvoor een miskraam gehad had.
Dat vind ik nogal egoïstisch van je. Hij kan het inderdaad niet erkennen, maar dat laat onverlet dat er een zoon of dochter van hem bestaat, omdat JIJ daarvoor gekozen hebt. Je dwingt hem daar wel degelijk iets mee op.quote:
Hij kan toch zeggen dat hij er niks mee te maken wil hebben? Hij kan het niet erkennen. Ik dwing hem niet. absoluut niet.
[b]Op dinsdag 10 februari 2004 14:36 schreef Malawi het volgende:[/b]
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Ik vind het ook echt nog geen abortus zo vroeg. Het is echt nog maar net een klompje cellen, nog geen volledig mensje. Maar uiteindelijk is het vooral belangrijk wat je er zelf van vindt.quote:
Curettage of abortuspil. Het is nog geen mensje, dus je zit niet mentaal of fysiek met afdrijvingsproblemen. Hierna kan je dan weer zwanger worden in een geschiktere periode.
Je vriend heeft gelijk, een relatie beginnen met een baby wordt moeizaam. Samen zwanger zijn terwijl je net samen begonnen bent, is ook niet ideaal. Het kind zelf heeft er niets aan dat het dan toch maar gedragen en geboren wordt en weggedaan of de splijtzwam in de relatie wordt.
Mijn dochter is ook verwekt dwars door de pil heen... maar bij ons was het een ander moment, we waren net aan het denken over kinderen en het nog wat aan het uitstellen. Dus bij ons was het meer een wat makkelijkere beslissing om toch maar sneller kinderen te krijgen dan...
In jouw geval heel anders en eerlijk gezegd kan ik me heel goed voorstellen dat je een curretage/overtijdsbehandeling doet. Is niet fijn, maar zeker geen volledige abortus.
In ieder geval 1 voordeel. Je bent erg vruchtbaar!
Whatever...
|
|
