Mijn man gaat echt niet dragen. Echt niet. Maar ben al heel blij dat ie het wel tof vindt dat ik het doe. En hij ziet ook wel de voordelen. Vanmiddag bijvoorbeeld, toen ik niet thuis was, had hij reuze moeite met Femke. Ze wilde niet slapen, niet spelen, niet liggen, niet eten, etc... Maar toen kwam ik thuis, en ik kon er ook niet zoveel mee, dus heb ik haar in de doek op m'n rug geslingerd (ik vind dat zo tof klinken, "op m'n rug geslingerd"
) en ben in de keuken klusjes gaan doen. Voordat de boel afgeknoopt was, was ze al uitgehuild, en ik voelde haar gewoon tot rust komen... heerlijk
En voor de grap hebben we vanavond ook eens geprobeerd of ik Lars (ruim 18 kg) in de doek kon dragen. En guess what?
Ging prima!! Hij vond het hartstikke leuk, en wilde er eigenlijk al helemaal niet uit. Mocht ik hem ooit echt gaan dragen moet ik natuurlijk wel wat netter knopen, maar voor zo'n probeerseltje ging het al best goed. En die 18 kg, daar had ik ook niet zo'n last van tijdens het kwartiertje dat ie erin heeft gezeten.
Het is ook wel heel praktisch om gewoon aan te kunnen geven "Doe je benen eens iets meer zo... haal die elleboog uit m'n rug... en zit eens stil", en er wordt gewoon gehoor aan gegeven