Ik woon sinds kort op mezelf en ben in therapie gegaan vanwege mijn jeugd. Als gevolg van de mishandelingen heb ik nu een paniekstoornis waarvoor ik dagelijks medicijnen moet innemen. Ook heb ik sinds enkele weken het contact met mijn moeder (diegene die mij mishandeld heeft) definitief verbroken. Sindsdien voel ik me veel beter. Zeker omdat de mishandelingen gewoon doorgingen terwijl ik al op mezelf woonde. Sinds ik het contact heb verbroken heb ik eindelijk rust.
Ik heb echter gemerkt dat er een soort taboe ligt op het verbreken van het contact met je ouders. Nu vroeg ik me af hoe jullie erover dachten. Zijn er hier mensen die het contact met hun eigen ouders hebben verbroken en zoja, waarom dan (alleen als je het echt kwijt wilt). En wat vind je een goede reden om het contact definitief te verbreken.
Als laatste zou ik willen vragen of jullie wat tips voor me hebben om, om te gaan met de situatie.
Contact verbreken na mishandeling, misbruik en dergelijke zaken vind ik absoluut terecht en niet meer dan logisch.
Ik ben pas 22??quote:Op maandag 24 februari 2014 17:40 schreef hoas het volgende:
Nood breekt wet, had je 10 jaar eerder moeten doen.
En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling? Ik ben bijv. niet meer fysiek mishandeld toen ik terug ging slaan. Psychische en emotionele mishandeling waren wel aan de orde van de dag.quote:Op maandag 24 februari 2014 17:40 schreef Partypoeper het volgende:
Zelf een goede relatie met mn ouders. Contact zomaar verbreken vind ik getuigen van ondankbaarheid.
Contact verbreken na mishandeling, misbruik en dergelijke zaken vind ik absoluut terecht en niet meer dan logisch.
Al die vormen van mishandeling hebben genoeg impact op een kind om het verbreken van contact te rechtvaardigen, naar mijn mening.quote:Op maandag 24 februari 2014 17:45 schreef Elvenpath het volgende:
[..]
En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling? Ik ben bijv. niet meer fysiek mishandeld toen ik terug ging slaan. Psychische en emotionele mishandeling waren wel aan de orde van de dag.
Ja het is mooi als je probeert om het te laten werken en breken is een grote stap
Maar in sommige gevallen is het een terechte stap
Jouw leven moet niet onleefbaar worden omdat je ouders niet zo geschikt waren voor de functie van ouder
Als ze zich nooit/niet als ouder gedragen maken ze in mijn ogen ook geen aanspraak op de 'bonuspunten' die er bij horen zoals onvoorwaardelijke liefde en steun
Maar in het geval van mishandeling (op welke manier dan ook) vind ik het alleen maar heel sterk van de mishandelde (sorry voor de woordkeus) om het contact met de mishandelaar te verbreken. Zo iemand wil je niet in je leven hebben. Je bent goed bezig, als ik af ga op wat je typt.
Misschien dat je ooit zover bent om hen wel eens weer te zien/spreken, maar dat moet van jouw kant komen. Het is jouw keuze, en die moet je niet laten beinvloeden door welke mening van anderen dan ook (inclusief die van mij
).Als anderen het verbreken van het contact belachelijk vinden, dan kun je het beste maar het contact met deze anderen ook verbreken: die heb je ook niet nodig in je helingsproces.
Succes
Wat ik me dan wel afvraag is: waar komt het universele idee vandaan dat je in de 'schuld' staat bij je ouders sinds het moment dat je geboren bent? In de tien geboden (ben zelf niet religieus) staat 'eert uw vader en moeder'. En vaak zeggen mensen 'het blijven toch je ouders' of 'je hebt maar één moeder'.quote:
Er zullen altijd mensen zijn die het niet begrijpen, maar dat zijn dan 99% van de keren mensen die niet weten hoe het kan zijn met ouders die niet echt geschikt waren om kinderen te krijgen
Ja het is mooi als je probeert om het te laten werken en breken is een grote stap
Maar in sommige gevallen is het een terechte stap
Jouw leven moet niet onleefbaar worden omdat je ouders niet zo geschikt waren voor de functie van ouder
Als ze zich nooit/niet als ouder gedragen maken ze in mijn ogen ook geen aanspraak op de 'bonuspunten' die er bij horen zoals onvoorwaardelijke liefde en steun
Ja so? Ik heb ook maar één buurvrouw naast me wonen maar daarmee krijgt ze geen speciale behandeling!
Wat er onder mishandeling valt, kun je zelf invullen. Als jij het mishandeling vindt, dan is het mishandeling.quote:
En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling?
Een ander zou in dezelfde situatie misschien iets anders hebben gedaan, maar dat doet niet ter zake. Feit is dat jij eronder geleden hebt, en het boeit totaal niet wat anderen vinden dat mishandeling is.
Ben nu 30 en heb er nog geen moment spijt van. Grootste irritatie voor mij waren andere mensen die constant vonden dat ik het goed most maken zonder dat ze vroegen wat mijn reden was.
Mijn moeder is nu 8 jaar dood dus tegenwoordig heb ik geen last meer van die discussies met mensen.
omdat ouders meestal meer voor hun kinderen gedaan hebben dan de kinderen kunnen zien of begrijpenquote:
[..]
Wat ik me dan wel afvraag is: waar komt het universele idee vandaan dat je in de 'schuld' staat bij je ouders sinds het moment dat je geboren bent? In de tien geboden (ben zelf niet religieus) staat 'eert uw vader en moeder'. En vaak zeggen mensen 'het blijven toch je ouders' of 'je hebt maar één moeder'.
Ja so? Ik heb ook maar één buurvrouw naast me wonen maar daarmee krijgt ze geen speciale behandeling!
jij bent een uitzondering op deze regel, dus het breken is ook een uitzondering
vandaar het 'taboe'
ik zou het zelf niet omschrijven als taboe maar meer als onbegrip
Ik denk niet dat die dingen opwegen tegen wat ze hem hebben aangedaan.quote:Aan 1 kant is het gewoon goed, maar het zijn toch je ouders en ze zullen vast wel dingen voor je hebben gedaan
Ik vind dat je zoiets niet om een ruzietje moet doen, maar als je je er gewoon niet goed bij voelt dan kan het gerechtvaardigd zijn.
Het taboe op het mishandelen van je kinderen is toch een stuk groterquote:
Ik heb echter gemerkt dat er een soort taboe ligt op het verbreken van het contact met je ouders. Nu vroeg ik me af hoe jullie erover dachten. Zijn er hier mensen die het contact met hun eigen ouders hebben verbroken en zoja, waarom dan (alleen als je het echt kwijt wilt). En wat vind je een goede reden om het contact definitief te verbreken.
Als laatste zou ik willen vragen of jullie wat tips voor me hebben om, om te gaan met de situatie.
Maar wat ik ook nog steeds veel hoor is "Het blijft toch je vader!"
En naar mijn mening nee, dat recht heeft hij verkloot.
Ik merk wel dat ik nu in het dagelijks leven weinig merk van mijn verleden, soms duikt het nog wel eens op met bepaalde triggers maar over het algemeen ben een gezonde goed functionele volwassene geworden.
Wat mij heeft geholpen is beseffen dat het niet mijn schuld is, maar dat ik er ook niks aan kan veranderen, ik kan kwaad zijn, verdrietig, angstig enz, maar dat heeft geen nut.
Ik weiger hem nu na al die jaren nog die controle te hebben over mijn leven.
ik zelf heb geen contact met mijn vader... die heeft toen mijn ouder gescheiden waren mij gewoonweg nooit meer opgehaald.
Hij wil nu wel contact maar ik heb er geen interesse in.
Mijn start in het leven begon ook zwaar kut, geen nut nu om alles op te schrijven (tis ook jou topicquote:
Ik ben opgegroeid in een huishouden waarin geweld en mishandeling (gericht op mij en mijn broer) aan de orde van de dag waren. Ik wil hier momenteel niet teveel over uitweiden maar de gevolgen waren voor mij erg groot.
Ik woon sinds kort op mezelf en ben in therapie gegaan vanwege mijn jeugd. Als gevolg van de mishandelingen heb ik nu een paniekstoornis waarvoor ik dagelijks medicijnen moet innemen. Ook heb ik sinds enkele weken het contact met mijn moeder (diegene die mij mishandeld heeft) definitief verbroken. Sindsdien voel ik me veel beter. Zeker omdat de mishandelingen gewoon doorgingen terwijl ik al op mezelf woonde. Sinds ik het contact heb verbroken heb ik eindelijk rust.
Ik heb echter gemerkt dat er een soort taboe ligt op het verbreken van het contact met je ouders. Nu vroeg ik me af hoe jullie erover dachten. Zijn er hier mensen die het contact met hun eigen ouders hebben verbroken en zoja, waarom dan (alleen als je het echt kwijt wilt). En wat vind je een goede reden om het contact definitief te verbreken.
Als laatste zou ik willen vragen of jullie wat tips voor me hebben om, om te gaan met de situatie.
) maar ik kan jou wel mijn ervaring met het verbreken vertellen:Met 16 weg gelopen,uiteindelijk in internaat beland. Mijn moeder (hoofdmisshandelaar) bleef me tot mijn 21de stalken met de gevolgen vandien, maar gelukkig kon ik met de hulp door mijn man toen het kontakt helemaal verbreken. Het was echt een zegen. Rust om verder te leven,om te verwerken en niet een greintje slecht geweten daarover. Mensen die wel het lef of zero voorstellingsvermogen hadden om te zeggen: maar het zijn wel je ouders bande ik per direct uit mijn leven. Moeilijker had ik het met het feit, dat ik zo ook mijn vader niet meer kon zien. Dat heeft meer verdriet en onopgeloste zaken in mij achter gelaten.
Nu iets wat ik absoluut niet zag aankomen en mijn omgeving trouwens ook niet:
Toen mijn moeder in 2006 doodging trof het mij heel erg. Ik snapte er geen biet van:
jarenlang geen contact, was altijd overtuigd ervan dat ik eerder op haar graf zou dansen dan dit rare mengelmoes van nare gevoelens. Dit had ik ook altijd verkondigd tegenover iedereen en zat ermee dus ook zonder veel begrip.
Goede reden: als je ouders jou blijven hinderen om een gelukkig leven op te bouwen, geen berouw tonen en erger nog, denken op dezelfde manier hun frustaties op jou uit te leven dan toen je nog jong en weerloos was, aarzel niet om hun de rug toe te keren. Je hebt lang genoeg ellende mee gemaakt, nu ben je niet meer het weerloze kind, dat deze shit moet blijven pikken.
Verder tips geven is wel moeilijk, ik denk dat verhalen van lotgenoten lezen wel nuttig is. (goede) Therapie is wellicht nuttig, maar in het alledaagse leven was voor mij de gedachte, dat ik niet de enige in zo een situatie ben bemoedigend om mezelf bij onbegrip juist niet schuldig hierover te voelen.
Onzeker over jezelf zijn is ook een direct gevolg nadat je jarenlang misshandelt worden bent....quote:
Wat maakt het eigenlijk uit wat wij ervan vinden? Als jij positieve gevolgen ervaart van het feit dat het contact met je ouders (of alleen moeder?) verbroken is, dan is dat toch de juiste keuze die je gemaakt hebt? Ik kan me best inleven in je situatie en er lijkt me helemaal niets mis mee. Je moet doen wat voor jou in dit geval het best is. Je moet na zo'n lastige jeugd gewoon voor jezelf kiezen en als jij achter die keus staat dan is het sowieso toch prima? Ik weet niet of je onzeker bent over jezelf, maar dat idee krijg ik wel doordat je hier deze vraag stelt.
quote:
In jouw situatie lijkt dat mij niet meer dan terecht.
Net als jij heeft hij ook altijd een soort van taboe hierop gevoeld en reacties in de trant van "het zijn toch je ouders" irriteren hem enorm. Zelf zie ik dat taboe helemaal niet eigenlijk, want ik ken eigenlijk best veel (te veel) verhalen van/over mensen die het contact met hun ouders hebben verbroken of die nog wel contact hebben, maar waarbij dat contact echt maar "zo zo" is en in bijna al die gevallen vond ik dat begrijpelijk/terecht, verstandig/moedig zelfs. Mijn eigen vader is trouwens ook zo'n voorbeeld bedenk ik mij nu. Die heeft (al héél lang geleden) het contact met zijn moeder verbroken, nadat zijn vader al eerder zelfmoord had gepleegd. Zíjn moeder is inmiddels overleden (dat bericht deed hem helemaal niks, wat hem betreft was ze al dood), de ouders van mijn vriend leven allebei nog wel (maar voor mijn vriend geldt ook dat ze wat hem betreft eigenlijk al dood zijn).
Zowel mijn vader als mijn vriend hebben geen seconde spijt gehad van hun beslissing en vooral mijn vriend heeft zich op deze manier echt aan zijn slechte jeugd kunnen ontworstelen. Hij heeft heel goed contact met míjn ouders en heeft gelukkig ook nog heel goed contact met zijn zus. Dat is voor hem eigenlijk wel voldoende. Met alle dingen die er zijn gebeurd heeft hij -heel, héél soms- nog wel eens moeite, maar er is geen enkel gemís aan (zijn) ouders meer en het lijkt er sterk op dat hij mede door deze beslissing van een gehavende, bange, bittere, eenzame en ongelukkige jongen toch kon uitgroeien naar de energieke, vrolijke/grappige, nuchtere, stabiele, succesvolle vent die hij nu is.
Het mag nu hopelijk ook duidelijk zijn hoe ik tegen JOUW verhaal aankijk, TS.
Tips bevat mijn relaas (helaas) niet (echt), maar hopelijk kun je er toch iets mee! Succes/sterkte![ Bericht 1% gewijzigd door Forbry op 24-02-2014 23:55:25 ]
Ouders, broers en zussen zijn allemaal kennissen waar je niet voor gekozen hebt.
Jij heb zelf zelfs niet om leven gevraagd.
Als je leven geeft aan een nieuw mensen, heb je de plicht om ze te verzorgen. Als ze op eigen benen staan, mogen ze zelf hun weg bepalen. Als je dan ook nog eens mishandeld bent vroeger door je ouders, dan is het helemaal logisch dat je niks meer met hen te maken wil hebben.
[ Bericht 10% gewijzigd door Twentsche_Ros op 25-02-2014 12:31:01 ]
Die mensen kunnen de boom inquote:
En vaak zeggen mensen 'het blijven toch je ouders' of 'je hebt maar één moeder'.
Goed dat je om hulp hebt gevraagd, neem daar de tijd voor.
Dat wil niet zeggen dat elke situatie gelijk is. Wat jij bijvoorbeeld beschrijft, en als het dan zelfs doorgaat wanneer jij op jezelf woont, dan is het juist de meest normale keuze om te maken! Ik had hetzelfde gedaan.
Anderen zullen dit wellicht veroordelen of haar kant kiezen, maar zo iets heb je bij elke keuze, zeker als mensen niet het hele verhaal kennen of denken "dat het wel mee valt". Dat is nou eenmaal zo, maar als jij zoals je nu al zegt je nu al beter voelt, dan moet het wel de juiste keuze geweest zijn! Gebruik de hulp die je krijgt en kijk waar je ove reen paar jaar staat
Denk dat ik me bij deze mening aan sluit.quote:
Zelf een goede relatie met mn ouders. Contact zomaar verbreken vind ik getuigen van ondankbaarheid.
Contact verbreken na mishandeling, misbruik en dergelijke zaken vind ik absoluut terecht en niet meer dan logisch.
Hoewel het me heel moeilijk lijkt, gezien ik natuurlijk niet in jou situatie zit, het contact met mijn ouders te verbreken.
Wat voor een types zijn je ouders dan qua persoonlijkheid?quote:
[..]
En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling? Ik ben bijv. niet meer fysiek mishandeld toen ik terug ging slaan. Psychische en emotionele mishandeling waren wel aan de orde van de dag.