Loyaliteit aan je ouders

Zelf een goede relatie met mn ouders. Contact zomaar verbreken vind ik getuigen van ondankbaarheid.

Contact verbreken na mishandeling, misbruik en dergelijke zaken vind ik absoluut terecht en niet meer dan logisch.

Nood breekt wet, had je 10 jaar eerder moeten doen.

In jouw situatie lijkt dat mij niet meer dan terecht.

waarom zou jij er wat van aantrekken wat anderen vinden hoe jij met je ouders omgaat?

quote:

Op maandag 24 februari 2014 17:45 schreef Elvenpath het volgende:

[..]

En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling? Ik ben bijv. niet meer fysiek mishandeld toen ik terug ging slaan. Psychische en emotionele mishandeling waren wel aan de orde van de dag.

Al die vormen van mishandeling hebben genoeg impact op een kind om het verbreken van contact te rechtvaardigen, naar mijn mening.

Er zullen altijd mensen zijn die het niet begrijpen, maar dat zijn dan 99% van de keren mensen die niet weten hoe het kan zijn met ouders die niet echt geschikt waren om kinderen te krijgen

Ja het is mooi als je probeert om het te laten werken en breken is een grote stap
Maar in sommige gevallen is het een terechte stap
Jouw leven moet niet onleefbaar worden omdat je ouders niet zo geschikt waren voor de functie van ouder
Als ze zich nooit/niet als ouder gedragen maken ze in mijn ogen ook geen aanspraak op de 'bonuspunten' die er bij horen zoals onvoorwaardelijke liefde en steun

Ik ken gevallen waarbij familieleden elkaar niet meer spreken, vanwege "iets" (wat het is, weten ze zelf niet meer), en al jaren geen contact meer hebben. Dat gaat nergens over. Sukkels, aan beide kanten.

Maar in het geval van mishandeling (op welke manier dan ook) vind ik het alleen maar heel sterk van de mishandelde (sorry voor de woordkeus) om het contact met de mishandelaar te verbreken. Zo iemand wil je niet in je leven hebben. Je bent goed bezig, als ik af ga op wat je typt.
Misschien dat je ooit zover bent om hen wel eens weer te zien/spreken, maar dat moet van jouw kant komen. Het is jouw keuze, en die moet je niet laten beinvloeden door welke mening van anderen dan ook (inclusief die van mij ).
Als anderen het verbreken van het contact belachelijk vinden, dan kun je het beste maar het contact met deze anderen ook verbreken: die heb je ook niet nodig in je helingsproces.

Succes

quote:

Op maandag 24 februari 2014 17:45 schreef Elvenpath het volgende:
En dan komt standaard de vraag: wat valt wel en wat valt niet onder mishandeling?

Wat er onder mishandeling valt, kun je zelf invullen. Als jij het mishandeling vindt, dan is het mishandeling.
Een ander zou in dezelfde situatie misschien iets anders hebben gedaan, maar dat doet niet ter zake. Feit is dat jij eronder geleden hebt, en het boeit totaal niet wat anderen vinden dat mishandeling is.

Aan 1 kant is het gewoon goed, maar het zijn toch je ouders en ze zullen vast wel dingen voor je hebben gedaan

Ik heb geen contact met mijn vader sinds ik 8 was en mijn moeder niet meer sinds ik 17 was.

Ben nu 30 en heb er nog geen moment spijt van. Grootste irritatie voor mij waren andere mensen die constant vonden dat ik het goed most maken zonder dat ze vroegen wat mijn reden was.

Mijn moeder is nu 8 jaar dood dus tegenwoordig heb ik geen last meer van die discussies met mensen.

quote:

Op maandag 24 februari 2014 17:51 schreef Elvenpath het volgende:

[..]

Wat ik me dan wel afvraag is: waar komt het universele idee vandaan dat je in de 'schuld' staat bij je ouders sinds het moment dat je geboren bent? In de tien geboden (ben zelf niet religieus) staat 'eert uw vader en moeder'. En vaak zeggen mensen 'het blijven toch je ouders' of 'je hebt maar één moeder'.

Ja so? Ik heb ook maar één buurvrouw naast me wonen maar daarmee krijgt ze geen speciale behandeling!

omdat ouders meestal meer voor hun kinderen gedaan hebben dan de kinderen kunnen zien of begrijpen

jij bent een uitzondering op deze regel, dus het breken is ook een uitzondering
vandaar het 'taboe'
ik zou het zelf niet omschrijven als taboe maar meer als onbegrip

quote:

Aan 1 kant is het gewoon goed, maar het zijn toch je ouders en ze zullen vast wel dingen voor je hebben gedaan

Ik denk niet dat die dingen opwegen tegen wat ze hem hebben aangedaan.

Ik heb een jaar of vier geleden het contact met mijn pa verbroken. Ik ging inzien wat hij voor erge dingen hij eigenlijk heeft gedaan richting mij, mijn broertje en mijn moeder. En wat hij niet heeft gedaan wat hij wel had moeten doen. Ik vond dat allemaal opgeteld zo erg dat ik hem niet meer wil zien of spreken.

Ik vind dat je zoiets niet om een ruzietje moet doen, maar als je je er gewoon niet goed bij voelt dan kan het gerechtvaardigd zijn.

Als je ouders (of een van de twee) je leven om de een of andere reden negatief beinvloeden en je er last van hebt in het dagelijks leven vind ik het niet vreemd dat het contact wordt verbroken, zelfs goed misschien.

quote:

Op maandag 24 februari 2014 17:36 schreef Elvenpath het volgende:

Ik heb echter gemerkt dat er een soort taboe ligt op het verbreken van het contact met je ouders. Nu vroeg ik me af hoe jullie erover dachten. Zijn er hier mensen die het contact met hun eigen ouders hebben verbroken en zoja, waarom dan (alleen als je het echt kwijt wilt). En wat vind je een goede reden om het contact definitief te verbreken.
Als laatste zou ik willen vragen of jullie wat tips voor me hebben om, om te gaan met de situatie.

Het taboe op het mishandelen van je kinderen is toch een stuk groter

Wat maakt het eigenlijk uit wat wij ervan vinden? Als jij positieve gevolgen ervaart van het feit dat het contact met je ouders (of alleen moeder?) verbroken is, dan is dat toch de juiste keuze die je gemaakt hebt? Ik kan me best inleven in je situatie en er lijkt me helemaal niets mis mee. Je moet doen wat voor jou in dit geval het best is. Je moet na zo'n lastige jeugd gewoon voor jezelf kiezen en als jij achter die keus staat dan is het sowieso toch prima? Ik weet niet of je onzeker bent over jezelf, maar dat idee krijg ik wel doordat je hier deze vraag stelt.

Wil je niet meer weten of je recht op bijstand hebt?

Herkenbaar, ik heb al zo'n 15 jaar geen contact meer met mijn biologische vader, nu stond hij er ook bekend om dat hij geen lieverdje was dus degene die hem kennen begrijpen het en oordelen er niet over.
Maar wat ik ook nog steeds veel hoor is "Het blijft toch je vader!"
En naar mijn mening nee, dat recht heeft hij verkloot.

Ik merk wel dat ik nu in het dagelijks leven weinig merk van mijn verleden, soms duikt het nog wel eens op met bepaalde triggers maar over het algemeen ben een gezonde goed functionele volwassene geworden.

Wat mij heeft geholpen is beseffen dat het niet mijn schuld is, maar dat ik er ook niks aan kan veranderen, ik kan kwaad zijn, verdrietig, angstig enz, maar dat heeft geen nut.
Ik weiger hem nu na al die jaren nog die controle te hebben over mijn leven.

Je hebt groot gelijk dat je het contact hebt verbroken. Als ze je mishandelen zijn het slechte ouders waar je niks aan hebt.

ik zelf heb geen contact met mijn vader... die heeft toen mijn ouder gescheiden waren mij gewoonweg nooit meer opgehaald.
Hij wil nu wel contact maar ik heb er geen interesse in.

quote:

Op maandag 24 februari 2014 17:36 schreef Elvenpath het volgende:
Ik ben opgegroeid in een huishouden waarin geweld en mishandeling (gericht op mij en mijn broer) aan de orde van de dag waren. Ik wil hier momenteel niet teveel over uitweiden maar de gevolgen waren voor mij erg groot.

Ik woon sinds kort op mezelf en ben in therapie gegaan vanwege mijn jeugd. Als gevolg van de mishandelingen heb ik nu een paniekstoornis waarvoor ik dagelijks medicijnen moet innemen. Ook heb ik sinds enkele weken het contact met mijn moeder (diegene die mij mishandeld heeft) definitief verbroken. Sindsdien voel ik me veel beter. Zeker omdat de mishandelingen gewoon doorgingen terwijl ik al op mezelf woonde. Sinds ik het contact heb verbroken heb ik eindelijk rust.

Ik heb echter gemerkt dat er een soort taboe ligt op het verbreken van het contact met je ouders. Nu vroeg ik me af hoe jullie erover dachten. Zijn er hier mensen die het contact met hun eigen ouders hebben verbroken en zoja, waarom dan (alleen als je het echt kwijt wilt). En wat vind je een goede reden om het contact definitief te verbreken.
Als laatste zou ik willen vragen of jullie wat tips voor me hebben om, om te gaan met de situatie.

Mijn start in het leven begon ook zwaar kut, geen nut nu om alles op te schrijven (tis ook jou topic ) maar ik kan jou wel mijn ervaring met het verbreken vertellen:

Met 16 weg gelopen,uiteindelijk in internaat beland. Mijn moeder (hoofdmisshandelaar) bleef me tot mijn 21de stalken met de gevolgen vandien, maar gelukkig kon ik met de hulp door mijn man toen het kontakt helemaal verbreken. Het was echt een zegen. Rust om verder te leven,om te verwerken en niet een greintje slecht geweten daarover. Mensen die wel het lef of zero voorstellingsvermogen hadden om te zeggen: maar het zijn wel je ouders bande ik per direct uit mijn leven. Moeilijker had ik het met het feit, dat ik zo ook mijn vader niet meer kon zien. Dat heeft meer verdriet en onopgeloste zaken in mij achter gelaten.

Nu iets wat ik absoluut niet zag aankomen en mijn omgeving trouwens ook niet:

Toen mijn moeder in 2006 doodging trof het mij heel erg. Ik snapte er geen biet van:
jarenlang geen contact, was altijd overtuigd ervan dat ik eerder op haar graf zou dansen dan dit rare mengelmoes van nare gevoelens. Dit had ik ook altijd verkondigd tegenover iedereen en zat ermee dus ook zonder veel begrip.

Goede reden: als je ouders jou blijven hinderen om een gelukkig leven op te bouwen, geen berouw tonen en erger nog, denken op dezelfde manier hun frustaties op jou uit te leven dan toen je nog jong en weerloos was, aarzel niet om hun de rug toe te keren. Je hebt lang genoeg ellende mee gemaakt, nu ben je niet meer het weerloze kind, dat deze shit moet blijven pikken.

Verder tips geven is wel moeilijk, ik denk dat verhalen van lotgenoten lezen wel nuttig is. (goede) Therapie is wellicht nuttig, maar in het alledaagse leven was voor mij de gedachte, dat ik niet de enige in zo een situatie ben bemoedigend om mezelf bij onbegrip juist niet schuldig hierover te voelen.

quote:

Op maandag 24 februari 2014 19:41 schreef Buffell het volgende:
Wat maakt het eigenlijk uit wat wij ervan vinden? Als jij positieve gevolgen ervaart van het feit dat het contact met je ouders (of alleen moeder?) verbroken is, dan is dat toch de juiste keuze die je gemaakt hebt? Ik kan me best inleven in je situatie en er lijkt me helemaal niets mis mee. Je moet doen wat voor jou in dit geval het best is. Je moet na zo'n lastige jeugd gewoon voor jezelf kiezen en als jij achter die keus staat dan is het sowieso toch prima? Ik weet niet of je onzeker bent over jezelf, maar dat idee krijg ik wel doordat je hier deze vraag stelt.

Onzeker over jezelf zijn is ook een direct gevolg nadat je jarenlang misshandelt worden bent....