De langverwachte documentaire over club Feyenoord is daar. De voorgeschiedenis van de documentaire is bekend en behoeft niet veel toelichting.
De allereerste beelden stoorden vrijwel direct. Ongeveer 40-45 sponsors worden tentoon gespreid, van palletsorteerders tot op- en overslagbedrijven; de meest gekke mix bedrijven die je ooit hebt gezien in een beeld. Niets mis mee, de documentaire moet tenslotte betaald worden. De tekst die hierna volgt, levert echter het verkeerde soort kippenvel op:
"Limits, like fears, are often just an illusion". - Michael Jordan.
Op dit moment slaat de schrik mij om het hart. De makers zullen toch niet gaan impliceren dat de limieten van onze selectie aan iets anders te wijden zijn dan een kwaliteitsgebrek? Er kan toch niet daadwerkelijk geïmpliceerd worden dat de kwaliteit van onze selectie van zo'n kwaliteit is, dat de door mij wekelijks waargenomen limieten voortkomen uit een 'illusie'? Ik bedoel: kom op hé. Even realistisch. Onze nummer 10 heet Immers, met alle respect (Vanaf nu ga ik niet meer anti-Immersen, ik beloof het).
Ik schud de desillusie (hihi) snel van me af; ik moet tenslotte nog 67,5 minuten gaan genieten. Beelden van de oorlog volgen, en de veerkracht van onze stad wordt besproken. Het zijn de clichés over onze stad die elke Rotterdammer kent, maar die we toch graag bevestigd zien. Ook is het even lekker om die kutmoffen weer te hekelen. Kortom: niets mis mee, heerlijk dit dat.
De 40-45 minuten (oké, het was meer iets van 7 minuten) die volgen zijn echt pijnlijk. Met een auto wordt over grote stukken snelweg gereden, waarbij de haven van Rotterdam in beeld gebracht wordt. De koppeling met Feyenoord lijkt in eerste instantie te ontbreken (en wordt ook later niet echt gelegd). Oké, eerlijk is eerlijk: 69 minuten van Feyenoord krijg je niet volgeluld zonder stadsaspecten te betrekken. De pijn groeit echter als ik de volgende paar dingen zie:
- Er is vanuit de losse hand geschoten (mijn grootste vrees) in voertuigen die soms over de 100km/h rijden
- Er is niet geschoten met 35mm apparatuur (

de kwaliteit was een VHS-videoband op sommige momenten, en dan ben ik mild)
- Als gekeken wordt naar bijvoorbeeld de stroomkabels van hoogspanningsmasten... De artifacts vliegen je om de oren. Echt héél jammer.
Een glidetrack, Canon 5D Mark III en wat goede lenzen was wel minimaal noodzakelijk geweest. Dat blijkt overigens continu in de film terug te komen. Maar mijn
absoluut gigantisch grootste ergernis: het geluid is niet met externe apparatuur opgenomen. Het komt extreem naar voren als je het geluid vergelijkt met de muziek, waar het geluid van de bioscoop wél tot zijn recht komt. Wat volgt, zijn 8 minuten compleet onverstaanbaar gebrabbel van een belangrijke havenmeneer met een hazenlip (denk ik?) in een slecht gekozen shot. Begrijp me niet verkeerd: mijn familie zit vol met hazenlippen, maar juist dan is het zo essentieel om het maximale uit het geluid te trekken. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik 30% gehoorverlies heb; desondanks was het wel heel duidelijk.
Goed, havenmeneer voorbij, een prachtige jongedame met haar zoon. De zoon is het eerste lichtpuntje in de film: als anderhalfjarig jochie zien we hem de liederen van Feyenoord meezingen en zien we hem alle spelers herkennen op foto's. Van Pi-air tot en met Bosvelt en van Pauwe (Powpow

) tot en met Kalou (Kloe!

). Echt frustrerend; de beelden waren niet extreem veel slechter dan sommige beelden uit de zojuist beschreven havensnelwegscenes. Dat is, met alle moderne techniek van tegenwoordig, voor mij als beeldcriticus een gemiste kans.
Er volgt een rits van Feyenoordgezichten waar het beeld extreem scherp is. Echt verbluffend dat het op een meer portretniveau dus wel lukt. De ogen van mensen.... Elk gezicht had een verhaal. Ik vond dit een zeer indrukwekkend gedeelte van de documentaire, hoewel het nog steeds niet duidelijk is welke kant het verhaal op gaat.
Overviewschoten van de stad, verhalen van de tweede plaats, Sem die met BMI, Pi-Air en Vilhena voetbalt (Tering, wat is BMI GROOT gek

Zijn kop paste godverdomme niet eens op beeld); het zijn de elementen die de documentaire wel recht aan doen. Hoewel op sommige momenten ook de apparatuurkeus gewoon het maximale weer in de weg zit

.
Het verhaal bouwt op naar een climax; althans, zo lijkt het. Dit blijkt eerder een tussenschot te zijn, waarna een fade-out volgt. Einde film?

Nee, niets van dat. We gaan nog lekker 20 minuten door. Hierbij over Rooie Marck, waarbij het huilen je nabij staat. Niet alleen om het verhaal van deze meneer, maar ook een stuk reflectie naar ervaringen die iedereen in zijn eigen leven zal hebben gehad met die vreselijke ziekte. Ook warme momenten spelen op: nadat bekend wordt dat Marck terminaal is, zegt zijn beste vriend: "Jouw auto is voor mij".

. Het laat de innige vriendschap zien die sommigen met elkaar kunnen hebben en hoe het leed dat
feyenoord heet het leven met zich meebrengt op sommige manieren goed afgevangen kan worden.
Geëindigd wordt met wat uitspraken van Leonardo, die de Kuip in loopt en voor X staat met twee fakkels op de grasmat en een bandana voor met daarop een 'gebit'. Ook hier ontbreekt het exacte doel, al levert het wel extreem zieke beelden op

.
Wat valt op, wat is de essentie van de documentaire?
Voor mij lijkt dit in eerste instantie gek genoeg een boodschap aan de spelers te zijn. Jongens, jullie kunnen - en moeten - kampioen worden. Van Eenhoorn tot Sem en zijn moeder, van belangrijke mensen die onderdeel zijn van de club tot gewone supporters, iedereen laat zien dat we 'genoeg geleden' hebben. Ik vraag me A) af of de spelers hier überhaupt van onder de indruk zijn en B) of dit überhaupt effect sorteert. Ik zie namelijk geen gebrek aan
drive bij de spelers; het is gewoon een kwaliteitsgebrek (naar mijn mening dan).
De tweede boodschap gaat natuurlijk over dat geweldige legioen. Daar zitten me ook pareltjes van beelden tussen hoor. De beelden van de Kuip na de 4-2 hebben weer een nieuwe dimensie gekregen. Toch word je gewoon af en toe misselijk van het heen-en-weer zwiepen van de camera. Ik ben al geen fan van een
urban look, maar dit sloeg alles. Toch zaten ook hier wel heel scherpe en mooie beelden bij die de sfeer in ons mooie stadion meer dan goed benadrukten: het liet zien waar wij, Feyenoorders, voor staan. Het laat eigenlijk ook zien dat ons huis, De Kuip, onvervangbaar is. De beelden zullen - zelfs voor mensen die in De Kuip regelmatig staan - de herinneringen bij tijden en wijle overtreffen. Hier niets dan lof voor onze debuterend filmmakers.
Het shot van de Erasmusbrug, waarbij de camera langzaam wegzakt, is misschien nog wel het mooist gelukte shot. Het is te zien dat beide heren een fantastisch oog hebben voor wat de stad te bieden heeft; juist daarom is het soms zo zonde dat de
panning uit de losse hand gedaan lijkt of op een extreem slecht statief (fluid-head had waarschijnlijk al enorm veel gescheeld). Toch kon ik genieten van het schot vanuit de Kuipkant van het Varkenoordse viaduct kijkend richting de Erasmusbrugkant van het Varkenoorde viaduct, waar een gigantische mensenmassa overheen trekt.
Kortom: kippenvel en een dikke 10 voor de effort. Jouw club, mijn club, ONZE club, heeft een pareltje van een documentaire erbij die bij geen andere club in Nederland - fuck it, in de wereld - gemaakt kan worden.
Het is daarmee zonde dat sommige details gewoon niet kloppen. Maar fuck, dat zal 99% van de mensen echt niet op gaan vallen. Daarmee wens ik jullie dus ook extreem veel kijkplezier; ik weet dat ik in ieder geval nog steeds opgefokt ben
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 12-02-2014 20:43:34 ]