Ik kan ook geen nieuwe foto maken, want het is al onderweg

Dat was trouwens ook nog een heisa...
Ik ging naar het postkantoor (dat tegenwoordig, al een poos, gehuisvest is in de plaatselijke buurtsuper, maar dat maakt voor dit verhaal verder niet uit) en toen bleek dat de mevrouw die normaal gesproken zo'n beetje de postbalie runt een week (of wat) op vakantie was geweest. Vast naar een uiterst gezellig en sfeervol ingericht Centerparcs huisje incl. elke avond zoveel-mogelijk-zelf-opscheppen-buffet, met zo'n ijsjes-automaat waar je onbeperkt uit mag halen en dergelijke, maar ook deze is niet van belang voor het verdere verhaal. Anyhow, door haar afwezigheid was het verder bij niemand opgekomen om de voorraden van de postbalie in de gaten te houden en aan te (laten) vullen waar nodig, zodoende waren de brievenbusdozen uitgeput, opgedroogd, in de wijde omtrek was er geen enkele meer te bekennen. De arme stagiair die mij te woord stond stamelde nog iets over een boekendoos, duwde deze in mijn handen samen met het bonnetje zodat ik eventueel nog kon ruilen bleek het niet aan de verwachtingen te voldoen. Ik loop daar de deur weer uit, bijna in tranen natuurlijk, want waar ging ik op het laatste moment nog een doos vinden die nog wel door een gleuf zou passen, maar ook precies nog wel groot genoeg zou zijn om al mijn zorgvuldig uitgekozen én ingepakte cadeautjes te huisvesten? Nou ja, bij de deur van de buurtsuper dus, ontdek ik dat de boekendoos helemaal niet geschikt is voor de gleuf, geen enkele gleuf, zelfs niet die van Mangostientje. Maarliefst 75mm hoog (!!), dat ging nooit passen dus. Met al 1 traan biggelend over mijn wang keer ik om en loop weer terug, met trillende stem roep ik de jongeman weer terug, onderwijl nog constaterend dat deze jongeheer ongetwijfeld belangenverstrengelende lustgevoelens op zou wekken bij de dame voor wie ik mijn pakje had samengesteld, maar ook dat is niet van belang verder. Hij komt terug en ik doe, inmiddels hartverscheurend jankend, mijn relaas en de jongen met zijn handen in het haar de wanhoop bijna even ver nabij als ik zelf, komt dan ten einde raad nog met een super XXXXL envelop op mij afgestoven, valt voor mij op de knieën en zegt dat ik ook deze gewoon mag ruilen, maar wel 50 cent extra moet betalen. Eenmaal thuis aangekomen, natgeregend en weggewaaid, vind ik nog ergens een oude bol.com doos waar ik, na veel gezweet en geploeter, met een hoop getetris al mijn pakjes en gedichten precies in weet te passen. Eind goed al goed, zou je denken, maar het zou geen verhaal zijn, als het hier al zou eindigen. Dus ik vol goede moed op weg om mijn pakje precies voor de deadline (toch?) te posten. Kom ik daar weer aan bij die balie, zie ik vanuit mijn ooghoek de postbode meneer met zijn volgeladen kar al bijna via de tegenoverliggende deur het pand verlaten

Het zal toch niet zo zijn dat mijn pak, dat ik met veel pijn en moeite nog voor zessen heb weten te fixen, nu toch nog een dag later met de postbode mee moet?!?! Hell no, dus ik rennen, als een malle. Helemaal buitenadem weet ik met veel handen en voeten werk al hijgend de postbode tot stoppen te dwingen. Met mijn alllllllerliefste glimlach, en onderwijl met mijn linker wijsvinger nog even mijn decolleté wat omlaagdrukkend voor extra dramatisch, vraag ik hem of mijn pakje ook nog mee mag. 'Maar natuurlijk', antwoord deze ietwat beduusd. Ik druk het pakje snel in zijn handen en huppel zelf weer naar huis. Het pakje is onderweg!
[ Bericht 0% gewijzigd door Kyara op 11-02-2014 21:17:41 ]