R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik weet dat er zo wordt gedacht. Ik ageer tegen het gemak waarmee de woordjes "hoort bij zijn stoornis" worden uitgesproken in dit soort situaties. Ik weet dat TS zich niet aanstelt, net zoals ik dat ook weet van de andere mensen in mijn omgeving.quote:Op dinsdag 21 januari 2014 15:44 schreef Clemenza het volgende:
Het van alles een probleem maken en het in het negatieve trekken hoort bij zijn stoornis. Dat doorbreek je niet door te zeggen dat hij positiever om zich heen moet kijken. Dat weet hij, alleen het lukt hem niet. Psyschische stoornissen zijn vervelend, voor de buitenwereld lijkt het alsof iemand zich "aanstelt" maar dat doet deze jongen helemaal niet.
Therapie werkt op deze manier niet maar je ziet ook dat hij wel echt ernstige dingen heeft meegemaakt (psychoses, zichzelf beschadigen) en dan lijkt het me wel verstandig dat Pulzzar niet opeens verdwijnt.
Goede houdingquote:Op dinsdag 21 januari 2014 15:45 schreef Pulzzar het volgende:
Ik ben niet van plan om te accepteren dat ik er zogenaamd niks aan kan doen, want daar geloof ik niet in en ik laat me zoiets zeker niet aanpraten.
Sara Kroos is/was een borderliner. Misschien vind je haar niet grappig, maar ze bewijst wel dat je ondanks zo'n 'beruchte stoornis' wel wat in het leven kan bereiken. By the way, veel beroemde mensen hebben borderline. Jean-Claude van Damme heeft het ook. Misschien dat je leven als borderliner meer gepaard gaat met onzekerheid etc, maar zo heeft iedereen wel iets.
Ik zie een persoonlijkheidsstoornis meer iets als dat je nog moet leren met je eigen gebruiksaanwijzing om te gaan, maar niet dat je 'gestoord' bent. Misschien ben ik labiel, maar ik ben niet iemand die bijvoorbeeld keer op keer opgenomen moet worden. En anders dan jullie misschien denken, durf ik wel kritiek te aanvaarden.
Nog een voorbeeld. Tijdens het begin van mijn behandeling had ik vaak last van benauwdheid waar ik erg angstig van werd. Mijn eigen conclusie was dat het kwam omdat ik teveel rookte en gewoon moest stoppen. Ik voelde me wel een slappeling, want ik achtte mezelf niet in staat te kunnen stoppen. De conclusie van de psycholoog was wederom dat de benauwdheid en angst kwam omdat ik mezelf op de kop gaf en wat milder moest zijn. Na een maand lukte het me wel om te stoppen. De nicotine-kauwgom had ik in huis gehaald, maar ik heb er geen een van gebruikt. Alles op eigen kracht. Wie ooit heeft gerookt en is gestopt, weet hoe zwaar het is, maar als je wilt kan je het. Ik ging wel meer vreten en woog met mijn 1,79 m uiteindelijk bijna 100 kilo, maar later kon ik mijn eetpatroon veranderen en de discipline opbrengen om naar de sportschool te gaan en binnen een paar maanden woog ik 82 kilo, wat ik nog steeds weeg.
Voor mij is dit het bewijs dat ik toch beschik over kracht en doorzettingsvermogen. Ik blijf ook geloven en vasthouden dat er een manier bestaat om mijn leven te veranderen.
Wat ik wel heel moeilijk vind, is dat ik er alleen voor lijk te staan, met name omdat de ene keer heel anders naar de situatie kijk dan de andere keer en dat ik daarom moeilijk perspectief vind. Ergens weet ik wel wat ik wil, maar er zit een dikke nevel van twijfels en gedachten voor. Vandaar dat ik elke keer die hulpverlening opzoek. Niet vanuit gemakzucht dat zij het maar voor mij moeten oplossen, maar in de hoop dat zij me kunnen helpen motiveren en het perspectief te blijven zien.
Maar wie weet is dat toch ergens wel een vorm van gemakzucht en moet ik er op eigen kracht uitkomen. Zolang ik hulpverleners blijf opzoeken, blijf ik daarvan afhankelijk.
Ik zie een persoonlijkheidsstoornis meer iets als dat je nog moet leren met je eigen gebruiksaanwijzing om te gaan, maar niet dat je 'gestoord' bent. Misschien ben ik labiel, maar ik ben niet iemand die bijvoorbeeld keer op keer opgenomen moet worden. En anders dan jullie misschien denken, durf ik wel kritiek te aanvaarden.
Nog een voorbeeld. Tijdens het begin van mijn behandeling had ik vaak last van benauwdheid waar ik erg angstig van werd. Mijn eigen conclusie was dat het kwam omdat ik teveel rookte en gewoon moest stoppen. Ik voelde me wel een slappeling, want ik achtte mezelf niet in staat te kunnen stoppen. De conclusie van de psycholoog was wederom dat de benauwdheid en angst kwam omdat ik mezelf op de kop gaf en wat milder moest zijn. Na een maand lukte het me wel om te stoppen. De nicotine-kauwgom had ik in huis gehaald, maar ik heb er geen een van gebruikt. Alles op eigen kracht. Wie ooit heeft gerookt en is gestopt, weet hoe zwaar het is, maar als je wilt kan je het. Ik ging wel meer vreten en woog met mijn 1,79 m uiteindelijk bijna 100 kilo, maar later kon ik mijn eetpatroon veranderen en de discipline opbrengen om naar de sportschool te gaan en binnen een paar maanden woog ik 82 kilo, wat ik nog steeds weeg.
Voor mij is dit het bewijs dat ik toch beschik over kracht en doorzettingsvermogen. Ik blijf ook geloven en vasthouden dat er een manier bestaat om mijn leven te veranderen.
Wat ik wel heel moeilijk vind, is dat ik er alleen voor lijk te staan, met name omdat de ene keer heel anders naar de situatie kijk dan de andere keer en dat ik daarom moeilijk perspectief vind. Ergens weet ik wel wat ik wil, maar er zit een dikke nevel van twijfels en gedachten voor. Vandaar dat ik elke keer die hulpverlening opzoek. Niet vanuit gemakzucht dat zij het maar voor mij moeten oplossen, maar in de hoop dat zij me kunnen helpen motiveren en het perspectief te blijven zien.
Maar wie weet is dat toch ergens wel een vorm van gemakzucht en moet ik er op eigen kracht uitkomen. Zolang ik hulpverleners blijf opzoeken, blijf ik daarvan afhankelijk.
Je hebt dus wel degelijk doorzettingsvermogen en talent, maar omdat je steeds twijfelt over jezelf, zoek je de hulpverlening op. Uit het voorbeeld van stoppen met roken blijkt dat de hulpverleners je eerder in de weg zitten dan helpen en dat je op eigen kracht meer bereikt dan met hun hulp. Ook lossen de hulpverleners jouw verwachtingen duidelijk niet in.quote:
... Ik ging wel meer vreten en woog met mijn 1,79 m uiteindelijk bijna 100 kilo, maar later kon ik mijn eetpatroon veranderen en de discipline opbrengen om naar de sportschool te gaan en binnen een paar maanden woog ik 82 kilo, wat ik nog steeds weeg.
Voor mij is dit het bewijs dat ik toch beschik over kracht en doorzettingsvermogen. Ik blijf ook geloven en vasthouden dat er een manier bestaat om mijn leven te veranderen.
Wat ik wel heel moeilijk vind, is dat ik er alleen voor lijk te staan, met name omdat de ene keer heel anders naar de situatie kijk dan de andere keer en dat ik daarom moeilijk perspectief vind. Ergens weet ik wel wat ik wil, maar er zit een dikke nevel van twijfels en gedachten voor. Vandaar dat ik elke keer die hulpverlening opzoek. Niet vanuit gemakzucht dat zij het maar voor mij moeten oplossen, maar in de hoop dat zij me kunnen helpen motiveren en het perspectief te blijven zien.
Maar wie weet is dat toch ergens wel een vorm van gemakzucht en moet ik er op eigen kracht uitkomen. Zolang ik hulpverleners blijf opzoeken, blijf ik daarvan afhankelijk.
Volgens mij ben je niet eens afhankelijk van hulpverleners, maar maak je jezelf van hen afhankelijk. Aan jou de keuze om dat te blijven doen of om meer voor je eigen kracht en doorzettingsvermogen te kiezen.
Ik heb ergens mijn keuze al gemaakt.quote:
[..]
Je hebt dus wel degelijk doorzettingsvermogen en talent, maar omdat je steeds twijfelt over jezelf, zoek je de hulpverlening op. Uit het voorbeeld van stoppen met roken blijkt dat de hulpverleners je eerder in de weg zitten dan helpen en dat je op eigen kracht meer bereikt dan met hun hulp. Ook lossen de hulpverleners jouw verwachtingen duidelijk niet in.
Volgens mij ben je niet eens afhankelijk van hulpverleners, maar maak je jezelf van hen afhankelijk. Aan jou de keuze om dat te blijven doen of om meer voor je eigen kracht en doorzettingsvermogen te kiezen.
Ik ben alleen bang dat het op de volgende manier zal gaan:
- "Ik wil graag stoppen met de behandeling. Ik geloof niet meer dat er voor mij wat te behalen valt."
- "Goh, daar schrik ik wel heel erg van. Hoe komt het dat jij ineens op dat besluit bent gekomen? Is er wat gebeurt?"
- "Jullie zeggen dat het allemaal zo goed gaat met me, maar de situatie is eigenlijk nog steeds hetzelfde als voor de behandeling. Ik heb nog steeds dezelfde problemen met sociale contacten. Verder zit ik nog steeds in de situatie dat ik een uitkering heb en ik baal daar enorm van."
- "Nou, ik zie dat anders hoor. Ik zie dat je heel veel stappen hebt gezet in de juiste richting.
- "Welke stappen heb ik dan volgens jou gezet?"
- "Nou, je gaat tegenwoordig 3 a 4 keer per week naar de sportschool en je gaf zelf aan dat je daar aardige mensen tegenkomt. Tijdens het begin van de behandeling was dat helemaal niet zo. En ook in de groep ben je je steeds meer open gaan stellen."
- "Ik vind dat in een periode van 18 maanden niet genoeg."
- "Maar dingen veranderen niet van de één op de andere dag."
- "En dan nog iets. Ik vind dat jullie niet altijd eerlijk zijn. Ik vind het heel vervelend dat er vanaf het begin elke keer onduidelijkheid is over hoe de behandeling in zijn werk gaat. Ik ben nog steeds kwaad dat ik pas na een jaar ging begrijpen dat vertrouwelijke informatie die ik met mijn sociotherapeut bespreek naar de huisarts wordt gestuurd en in mijn medisch dossier komt. En...
- "STOP!
We gaan niet weer over deze situatie beginnen! En het is niet waar, want we hebben vanaf het begin alles duidelijk uitgelegd!Als de therapeut me op zo'n toon tegenspreekt, sla ik meteen dicht. Ik ben helemaal niet uit op ruzie op zo'n moment, maar ze spreekt niet de waarheid. De onduidelijkheid van de behandeling speelde niet alleen bij mij, maar bij iedereen van de groep. Het was bij de rest van de groep ook pas duidelijk dat er bepaalde informatie naar de huisarts gestuurd werd en in mijn medisch dossier terechtkwam. Ik had vanaf het begin toestemming gegeven dat ze mijn huisarts op de hoogte mochten stellen, maar dan stelde ik me voor dat het samengevatte informatie was in de trant van "hij heeft een borderline-stoornis". Niet dat er heel persoonlijke dingen gestuurd worden.
Het roest me aan mijn reet wat de huisarts wel of niet over me weet. Het feit waar ik vooral onvrede mee heb, is dat ze ontkennen dingen fout te hebben gedaan en die fout afschuiven op mijn borderline-gedrag dat ik de schuld bij hen leg. Ik ben niet boos dat ze fouten maken, ik ben boos dat ze het ontkennen en het op mij afschuiven. Ze kunnen op die manier alles afschuiven op mijn zogenaamde stoornis. Hier word ik bijvoorbeeld heel achterdochtig door en dat interpreteer ik dat ze mij klein houden. Ik zie het dat ze mijn zwakheden misbruiken om hun zin door te drijven. Alles moet in hun straatje passen.
En dat dialoog wat ik gepost heb. Zo gaat het elke keer. Op het moment zelf ga ik het wel met hen eens worden. Een paar uur later denk ik: wat een sukkel ben ik ook dat ik mij zo laat manipuleren.
Dan stuur je ze een brief dat je niet meer komt. Hoef je er ook geen gesprek over te voeren.
The love you take is equal to the love you make.
jonge je accepteert je zelf niet... niemand hier beweert dat je een gestoorde slappe zak bent, enige die dat keer op keer diet ben je zelf. je vult zelf bij voorbaat in wat mensen van je vinden.
bijstand bijv. is er voor mensen die even opgevangen moeten worden. je kan denken ik ben een parasiet of ik pak deze tijd om me te herstellen en recht te doen aan dat systeem.
bijstand bijv. is er voor mensen die even opgevangen moeten worden. je kan denken ik ben een parasiet of ik pak deze tijd om me te herstellen en recht te doen aan dat systeem.
Dan zorg je toch gewoon door het anders gaat?quote:
Ik heb ergens mijn keuze al gemaakt.
Ik ben alleen bang dat het op de volgende manier zal gaan:
< knip>
Breng je zelf niet in de situatie waarbij je kunt dichtklappen en waarbij zij je overhalen om toch verder te gaan. Jij hebt je keuze gemaakt; die kun je ook gewoon schriftelijk meedelen. Je komt goed genoeg uit je woorden in dit topic, dus je kunt vast wel een kort, zakelijk briefje / e-mailtje opstellen.
En nu ben je er klaar mee en laat je jezelf niet meer manipuleren. Gewoon schriftelijk opzeggen. Mocht je later toch weer behoefte voelen aan behandeling, dan kun je die altijd nog hervatten.quote:
En dat dialoog wat ik gepost heb. Zo gaat het elke keer. Op het moment zelf ga ik het wel met hen eens worden. Een paar uur later denk ik: wat een sukkel ben ik ook dat ik mij zo laat manipuleren.
na 52 topics hier in R&P waarvan de meeste zich richten op je eigen houding tov hulpverlening/ouders/maatschappij moet je misschien eens een stapje terugzetten en kijken naar wat je nou echt wil en waar je naartoe wil met je eigen leven… en accepteren dat niet altijd alles kan of sommige doelen te moeilijk zijn en andere doelen een stuk makkelijker… volgens mij ben je een lieve jongen met veel problemen maar wel met een sterk karkater
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dit hele stuk in geen probleem, het probleem is dat jij zulke gevoelens van jezelf niet accepteert, volgens in het zelfverwijt schiet (wat passief maakt) en daarna anderen 'de schuld' wil geven.quote:
Ik had gisteren voor het eerst meegedaan aan een kickboksles en ik voelde me daar opnieuw het weerloze lulletje die ik vroeger was en daarom gepest werd. Ik ben er namelijk totaal niet goed in. Vroeger was ik houterig en had ik motorische problemen en dat merkte ik gisteren opnieuw. Ik begreep niet goed welke moves ik moest maken en intern voelde ik de "vlucht"-reactie heel sterk opkomen in plaats van de "vecht"-reactie. Ik bedoel dus niet dat ik het leuk moet gaan vinden of erop uit moet zijn om de eerste de beste op zijn bek te slaan, maar het gevoel dat je ruggegraat hebt en in staat bent om voor jezelf op te komen.
Laten we deze situatie eens als voorbeeld nemen, jij bent daar en je voelt als het weerloze lulletje die je vroeger was. Stel je herkent die gevoelens (is van vroeger dat herken je al) laat ze er zijn (maw je schiet dus niet de negativiteit in) en richt je op wat je wil bereiken; je sterker voelen en meer zelfvertrouwen krijgen. Omdat dat te leren en te bereiken moet je daar aanwezig blijven, dat ben je niet zodra je je negatieve denken in schiet. Wat dat stukje komt in al je posts naar voren; jouw 1e reactie op dingen van jezelf is jezelf omlaag halen. Dan blokkeer je, krijgt alles een ''het heeft geen zin'' gevoel.
Logisch dat je dan niet vooruit komt, begrijp je dat? Begrijp je dat zolang jij vast wil blijven houden aan het omlaag halen van jezelf je nooit vooruit zal komen? Dat het negatief over jezelf zijn, en jezelf dus oa geen toestemming geven om te voelen wat je voelt, dat dat is wat je tegenhoudt?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Lieve TS,
Ik hoor je aangeven dat je minderwaardigheid het gevolg is van het feit dat je bepaalde dingen wat minder goed kan. Dat je het dagelijkse leven minder goed aankan etc. En ik lees ook dat je het onzin vind als andere zeggen dat je jezelf maar moet accepteren zoals je bent.
Mag ik vragen wat je anders van plan bent? Geloof me maar dat je niet de enige bent die shitmomenten in het leven heeft gekend! Ik werk zelf in de hulpverlening (waar ik veel ellende heb gezien) en ben ik mijn eigen jeugd ook mishandeld. Denk je dat ik het leuk vond om allemaal nare dingen mee te maken? Nee! En uiteindelijk heb ik mezelf twee keuzes gegeven:
keuze 1: zelfmoord plegen want mijn leven is niet perfect of zoals ik het graag had willen zien.
keuze 2: een potje flink janken en dan MIJN leven gaan leiden in de mate dat ik het aankan. Guess what? Ik heb dan behoorlijk veel trauma's opgelopen en deze zullen de rest van mijn leven een rol blijven spelen. Maar ik heb ze geaccepteerd en hou er rekening mee. Mijn omgeving heeft het niet eens door totdat ik het ze vertel en ze moedigen me allemaal aan!
Dus mijn tip: maak voor jezelf ook zo'n keuze.
Ik hoor je aangeven dat je minderwaardigheid het gevolg is van het feit dat je bepaalde dingen wat minder goed kan. Dat je het dagelijkse leven minder goed aankan etc. En ik lees ook dat je het onzin vind als andere zeggen dat je jezelf maar moet accepteren zoals je bent.
Mag ik vragen wat je anders van plan bent? Geloof me maar dat je niet de enige bent die shitmomenten in het leven heeft gekend! Ik werk zelf in de hulpverlening (waar ik veel ellende heb gezien) en ben ik mijn eigen jeugd ook mishandeld. Denk je dat ik het leuk vond om allemaal nare dingen mee te maken? Nee! En uiteindelijk heb ik mezelf twee keuzes gegeven:
keuze 1: zelfmoord plegen want mijn leven is niet perfect of zoals ik het graag had willen zien.
keuze 2: een potje flink janken en dan MIJN leven gaan leiden in de mate dat ik het aankan. Guess what? Ik heb dan behoorlijk veel trauma's opgelopen en deze zullen de rest van mijn leven een rol blijven spelen. Maar ik heb ze geaccepteerd en hou er rekening mee. Mijn omgeving heeft het niet eens door totdat ik het ze vertel en ze moedigen me allemaal aan!
Dus mijn tip: maak voor jezelf ook zo'n keuze.
TS, je reageert vrij heftig op bepaalde posts. Probeer agressiviteit om te zetten in assertiviteit.
Waar geen menselijkheid heerst, is het aan u om te streven naar humaniteit.
En dat is dus onderdeel van het probleem waar je mee zit, want er is daar niks terecht aan.quote:
Dus in dat geval vind ik het meer dan terecht dat ik daardoor een minderwaardig gevoel heb.
Je eigenwaarde is de waarde die jij jezelf toekent, los van anderen maar gewoon om wie jij bent. Wat jij doet is anderen en wat zij kunnen/doen aangrijpen om je minderwaardigheidsgevoelens te rechtvaardigen en nog maar eens te bevestigen, gevolg; je blijft op hetzelfde punt als waar je al zo lang zit.
Met als gevolg van hoe negatief jij over je zelf bent dat je in situaties komt waarvan je iets positief van zou kunnen maken maar 'automatisch' de kant van de negativiteit op gaat omdat is hoe je jezelf ziet.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Dit topic kan wat mij betreft dicht. Ik heb hier reacties gehad waar ik wel wat aan heb en iedereen met de beste intenties wil ik ook bedanken daarvoor. Echter heb ik via DM ook een aantal vervelende berichten gekregen waaronder dit:
Degene die dit gepost heeft: ik ben dat zeker niet van plan! Zo'n kutopmerking kan ik misschien begrijpen van jochies van 12 die ook op Fok! zitten, maar als jij in je profiel aangeeft dat je over de 50 bent, ben je wel hééél erg triest.quote:
Hoi pulzzar, volgens mij is dit de enige oplossing voor je problemen
Thanks voor je reactie. Goed dat je je leven zo kan oppakken.quote:Op dinsdag 21 januari 2014 19:07 schreef Elvenpath het volgende:
Lieve TS,
Ik hoor je aangeven dat je minderwaardigheid het gevolg is van het feit dat je bepaalde dingen wat minder goed kan. Dat je het dagelijkse leven minder goed aankan etc. En ik lees ook dat je het onzin vind als andere zeggen dat je jezelf maar moet accepteren zoals je bent.
Mag ik vragen wat je anders van plan bent? Geloof me maar dat je niet de enige bent die shitmomenten in het leven heeft gekend! Ik werk zelf in de hulpverlening (waar ik veel ellende heb gezien) en ben ik mijn eigen jeugd ook mishandeld. Denk je dat ik het leuk vond om allemaal nare dingen mee te maken? Nee! En uiteindelijk heb ik mezelf twee keuzes gegeven:
keuze 1: zelfmoord plegen want mijn leven is niet perfect of zoals ik het graag had willen zien.
keuze 2: een potje flink janken en dan MIJN leven gaan leiden in de mate dat ik het aankan. Guess what? Ik heb dan behoorlijk veel trauma's opgelopen en deze zullen de rest van mijn leven een rol blijven spelen. Maar ik heb ze geaccepteerd en hou er rekening mee. Mijn omgeving heeft het niet eens door totdat ik het ze vertel en ze moedigen me allemaal aan!
Dus mijn tip: maak voor jezelf ook zo'n keuze.
Waar ikzelf sta, weet ik gewoon niet. Mishandeling enzo ken ik niet; ik heb me wel altijd veilig gevoeld bij mijn ouders. Volgens een psychologisch rapport ben ik verwaarloosd. Zelf vind ik dat een vrij heftige conclusie. Ik heb niet de perfecte ouders gehad en ze hebben zelf ook hun issues. Maar ze hebben allebei gedaan waarvan ze dachten dat het het beste voor me was. Ik heb ze jarenlang verweten dat ze mij niet de aandacht hebben gegeven die ik vroeger graag wilde, maar ik ben blij dat ik die verwijten inmiddels los kan laten en niet meer de beschuldigende vinger naar ze wijs. Ik schiet er nu toch niks mee op. Mensen zijn nou eenmaal niet perfect.
Maar ik wil een cirkel doorbreken betreffende mijn eigen leven. Ik snap enerzijds wel dat ik het in stand hou door mezelf af te kraken, maar anderzijds zegt mijn gevoel dat ik mezelf moet gaan bewijzen wat ik waard ben.
Na 1 lesje kun je idd nig geen moer van kickboxen. Daar zul je toch wat langer voor moeten oefenen.
Misschien moet je je verwachtingspatroon een beetje bijstellen, niet slleen met kickboxen maar ook in je dagelijkse bezigheden. Je verwacht te veel vanjezelf.
Misschien moet je je verwachtingspatroon een beetje bijstellen, niet slleen met kickboxen maar ook in je dagelijkse bezigheden. Je verwacht te veel vanjezelf.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Dat kickboxen is idd de trigger geweest. Ik snap best dat je het niet meteen kan. Wat ik constateerde, was dat ik er ook totaal geen aanleg voor heb. Ik verwachte tijdens de les dat de trainer zou roepen naar mij: "Rot maar op, want je kan er toch niks van en je moet niet de illusie hebben dat je er ooit iets van gaat bakken!" Natuurlijk ontzettend irreeel en ik weet absoluut dat een trainer zoiets niet zal roepen. Oude gevoelens kwamen op dat moment naar boven en hoewel ik het verstandelijk kan beredeneren, gaan die gevoelens niet weg.quote:
Na 1 lesje kun je idd nig geen moer van kickboxen. Daar zul je toch wat langer voor moeten oefenen.
Misschien moet je je verwachtingspatroon een beetje bijstellen, niet slleen met kickboxen maar ook in je dagelijkse bezigheden. Je verwacht te veel vanjezelf.
Dus Cannilas, ik denk wel dat je gelijk hebt.
De eerste weet ik veel hoeveel lessrn kon ik er ook geen reet van en kreeg ik regelmatig het deksel op de neus. Het duurt greoon een tijd voordat zoiets vanzelf gaat en het een 2e natuur wordt.quote:
[..]
Dat kickboxen is idd de trigger geweest. Ik snap best dat je het niet meteen kan. Wat ik constateerde, was dat ik er ook totaal geen aanleg voor heb. Ik verwachte tijdens de les dat de trainer zou roepen naar mij: "Rot maar op, want je kan er toch niks van en je moet niet de illusie hebben dat je er ooit iets van gaat bakken!" Natuurlijk ontzettend irreeel en ik weet absoluut dat een trainer zoiets niet zal roepen. Oude gevoelens kwamen op dat moment naar boven en hoewel ik het verstandelijk kan beredeneren, gaan die gevoelens niet weg.
Dus Cannilas, ik denk wel dat je gelijk hebt.
Blijf gaan je zult zien dat mettertijd je zelfvertrouwen een boost krijgt. Dat werkt ook weer door in je andere dagelijkse beslommeringen.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Ik blijf wel gewoon gaan. Het wordt op de sportschool gegeven waar ik al opzit, dus extra contributie hoef ik er niet voor te betalen. Echter gaan ze wel over een paar weken de lessen op een ander tijdstip geven wat me nét niet uitkomt, omdat ik dan meestal in de trein zit op weg naar huis.quote:
[..]
De eerste weet ik veel hoeveel lessrn kon ik er ook geen reet van en kreeg ik regelmatig het deksel op de neus. Het duurt greoon een tijd voordat zoiets vanzelf gaat en het een 2e natuur wordt.
Blijf gaan je zult zien dat mettertijd je zelfvertrouwen een boost krijgt. Dat werkt ook weer door in je andere dagelijkse beslommeringen.
Maar dat je zelfvertrouwen mettertijd een boost krijgt, klopt helemaal! Ik ben nu een paar maanden weer bezig regelmatig te sporten (was daarvoor een half jaar niet gegaan). Ik begin nu te merken dat ik echt sterker wordt.
Maar sowieso man, sporten is echt de shit. gaan mentaal al je oer juices weer van flowenquote:
[..]
Ik blijf wel gewoon gaan. Het wordt op de sportschool gegeven waar ik al opzit, dus extra contributie hoef ik er niet voor te betalen. Echter gaan ze wel over een paar weken de lessen op een ander tijdstip geven wat me nét niet uitkomt, omdat ik dan meestal in de trein zit op weg naar huis.
Maar dat je zelfvertrouwen mettertijd een boost krijgt, klopt helemaal! Ik ben nu een paar maanden weer bezig regelmatig te sporten (was daarvoor een half jaar niet gegaan). Ik begin nu te merken dat ik echt sterker wordt.
Niets van aantrekken op dit forum is dat een meer dan gewone zaak ook het uitvinden van persoonlijke info. En dan de persoon gaan etteren in de privésfeer gewoon goed opletten wat je op openbare forums doet plaatsenquote:
Dit topic kan wat mij betreft dicht. Ik heb hier reacties gehad waar ik wel wat aan heb en iedereen met de beste intenties wil ik ook bedanken daarvoor. Echter heb ik via DM ook een aantal vervelende berichten gekregen waaronder dit:
[..]
Degene die dit gepost heeft: ik ben dat zeker niet van plan! Zo'n kutopmerking kan ik misschien begrijpen van jochies van 12 die ook op Fok! zitten, maar als jij in je profiel aangeeft dat je over de 50 bent, ben je wel hééél erg triest.
Heb je de user in kwestie gerapporteerd? Gewoon doen. Zulke laaghartige figuren moeten langere tijd van dit forum worden verbannen.quote:
Dit topic kan wat mij betreft dicht. Ik heb hier reacties gehad waar ik wel wat aan heb en iedereen met de beste intenties wil ik ook bedanken daarvoor. Echter heb ik via DM ook een aantal vervelende berichten gekregen waaronder dit:
[..]
Degene die dit gepost heeft: ik ben dat zeker niet van plan! Zo'n kutopmerking kan ik misschien begrijpen van jochies van 12 die ook op Fok! zitten, maar als jij in je profiel aangeeft dat je over de 50 bent, ben je wel hééél erg triest.
Hopelijk kun je iets met de positieve, ondersteunende reacties in dit topic.
Normaal kan ik dat wel hebben. Nu is dat ff wat moeilijker nu het wat minder goed met me gaat. Maar i'm allrightquote:
[..]
Niets van aantrekken op dit forum is dat een meer dan gewone zaak ook het uitvinden van persoonlijke info. En dan de persoon gaan etteren in de privésfeer gewoon goed opletten wat je op openbare forums doet plaatsen
Ik ga vrijdag wel naar de therapeut, maar ik maak wel duidelijk dat ik het op deze manier niet meer wil. Ik wantrouw ze teveel. Ik wil niet continu overtuigd worden dat dit dé behandeling voor me is als ik het zelf anders beleef.
De meeste behandelingen zitten volgens mij anders in elkaar. Bij PsyQ is het zo dat je behandeling sowieso stopt als je 3 keer niet komt en daarbij niet eerder dan 24 uur van tevoren jezelf hebt afgemeld. Dat is erg streng, maar wel rechtvaardig.
Bij de behandeling die ik nu volg, is het veel te vrijblijvend. Of je wel of niet komt, dat is je eigen keuze en zodoende komt het heel vaak voor dat er gemiddeld 4 van de 8 groepsleden aanwezig zijn. Als je niet komt, word je wel achteraf opgebeld door de sociotherapeut wat er aan de hand is dat je er niet was. Wanneer je dan niet opneemt of niks van jezelf laat horen, krijg je op den duur een brief dat de therapeuten bij jou op huisbezoek komen. Als je besluit met de therapie te kappen, zullen de therapeuten in eerste instantie jou proberen te overtuigen dat je toch moet blijven.
Dit hoort bij hun protocol. Dit doen ze omdat het bij andere behandelingen te vaak voorkomt dat clienten met borderline niet komen opdagen of in hun impulsiviteit besluiten ermee te stoppen.
Maat het staat haaks op waar ik zelf voor sta. Ik ben van mening dat ze op die manier slachtoffergedrag stimuleren. Ik was vaak wel aanwezig op therapie en ik heb niet zo heel veel moeite om op gemaakte afspraken te verschijnen. Maar ik denk dat clienten die er wel moeite mee hebben veel meer hebben aan duidelijke en strenge regels dan aan zogenaamde eigen verantwoording nemen.
De behandeling is in 2004 bedacht door twee Amerikanen en in 2008 werd de behandeling in Nederland geintroduceerd. De therapeuten moeten zich aan een streng protocol houden. Dat ze mij ervan proberen te overtuigen dat ik de behandeling moet blijven doen, dat staat in het protocol. Het staat ook in het protocol dat ze een vertrouwensband moeten opbouwen met de clienten.
En dáárom vertrouw ik ze juist niet! Ik twijfel aan hun oprechtheid. Ik haat ze dat ze mij elke keer proberen te overtuigen die behandeling te blijven doen. Ik heb het gevoel alsof het Jehova-getuigen zijn die zich niet willen laten wegsturen.
Je hebt recht om je eigen keuzes te maken. Zo simpel is het.quote:
[..]
Normaal kan ik dat wel hebben. Nu is dat ff wat moeilijker nu het wat minder goed met me gaat. Maar i'm allright
Ik ga vrijdag wel naar de therapeut, maar ik maak wel duidelijk dat ik het op deze manier niet meer wil. Ik wantrouw ze teveel. Ik wil niet continu overtuigd worden dat dit dé behandeling voor me is als ik het zelf anders beleef.
De meeste behandelingen zitten volgens mij anders in elkaar. Bij PsyQ is het zo dat je behandeling sowieso stopt als je 3 keer niet komt en daarbij niet eerder dan 24 uur van tevoren jezelf hebt afgemeld. Dat is erg streng, maar wel rechtvaardig.
Bij de behandeling die ik nu volg, is het veel te vrijblijvend. Of je wel of niet komt, dat is je eigen keuze en zodoende komt het heel vaak voor dat er gemiddeld 4 van de 8 groepsleden aanwezig zijn. Als je niet komt, word je wel achteraf opgebeld door de sociotherapeut wat er aan de hand is dat je er niet was. Wanneer je dan niet opneemt of niks van jezelf laat horen, krijg je op den duur een brief dat de therapeuten bij jou op huisbezoek komen. Als je besluit met de therapie te kappen, zullen de therapeuten in eerste instantie jou proberen te overtuigen dat je toch moet blijven.
Dit hoort bij hun protocol. Dit doen ze omdat het bij andere behandelingen te vaak voorkomt dat clienten met borderline niet komen opdagen of in hun impulsiviteit besluiten ermee te stoppen.
Maat het staat haaks op waar ik zelf voor sta. Ik ben van mening dat ze op die manier slachtoffergedrag stimuleren. Ik was vaak wel aanwezig op therapie en ik heb niet zo heel veel moeite om op gemaakte afspraken te verschijnen. Maar ik denk dat clienten die er wel moeite mee hebben veel meer hebben aan duidelijke en strenge regels dan aan zogenaamde eigen verantwoording nemen.
De behandeling is in 2004 bedacht door twee Amerikanen en in 2008 werd de behandeling in Nederland geintroduceerd. De therapeuten moeten zich aan een streng protocol houden. Dat ze mij ervan proberen te overtuigen dat ik de behandeling moet blijven doen, dat staat in het protocol. Het staat ook in het protocol dat ze een vertrouwensband moeten opbouwen met de clienten.
En dáárom vertrouw ik ze juist niet! Ik twijfel aan hun oprechtheid. Ik haat ze dat ze mij elke keer proberen te overtuigen die behandeling te blijven doen. Ik heb het gevoel alsof het Jehova-getuigen zijn die zich niet willen laten wegsturen.
Laat je niet ompraten hè!quote:
Ik ga vrijdag wel naar de therapeut, maar ik maak wel duidelijk dat ik het op deze manier niet meer wil. Ik wantrouw ze teveel. Ik wil niet continu overtuigd worden dat dit dé behandeling voor me is als ik het zelf anders beleef.
En heb toch eens meer schijt aan anderen jaren terug toen voor het laatst op dit forum zat was je hier al mee bezig 
|
|
