R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sorry guys dat ik weer in herhaling val, maar ik heb hier behoorlijk veel problemen mee. Ik hoop dat ik mijn punt duidelijk kan verwoorden.
Ik heb een intensieve behandeling gedaan van 18 maanden en zit nu in het natraject, wat eveneens 18 maanden duurt. De behandelaars vinden dat ik "heel veel heb bereikt". Ikzelf zie dit heel anders. Ik had gisteren voor het eerst meegedaan aan een kickboksles en ik voelde me daar opnieuw het weerloze lulletje die ik vroeger was en daarom gepest werd. Ik ben er namelijk totaal niet goed in. Vroeger was ik houterig en had ik motorische problemen en dat merkte ik gisteren opnieuw. Ik begreep niet goed welke moves ik moest maken en intern voelde ik de "vlucht"-reactie heel sterk opkomen in plaats van de "vecht"-reactie. Ik bedoel dus niet dat ik het leuk moet gaan vinden of erop uit moet zijn om de eerste de beste op zijn bek te slaan, maar het gevoel dat je ruggegraat hebt en in staat bent om voor jezelf op te komen.
In therapie kreeg ik en de anderen vooral mee dat ik begrip voor mezelf moet opbrengen, dat ik mezelf moet accepteren, niet zulke hoge eisen aan mezelf moet stellen, bla bla bla bla (
) Hun uitgangspunt is dat ik als client mezelf minderwaardig vind en door dat gevoel van minderwaardigheid word ik gehinderd in het dagelijks leven, dus wanneer zij mij een gevoel van eigenwaarde aanpraten, zal het beter met me gaan. Ikzelf zie het gevoel van minderwaardig zijn niet als oorzaak maar als GEVOLG. Ik ben me in mijn leven pas minderwaardig gaan voelen nadat ik merkte dat ik dingen minder goed kan en dat ik er niet bij hoorde. Wat therapeuten doen voor zover ik heb meegemaakt, is je een waan aanpraten. Als je hen gelooft, zal je denken "ik mag er zijn en ik tel mee". Totdat je in het echte leven opnieuw geconfronteerd wordt met jezelf en de dingen die niet goed gaan.
Ik zit bijna 17 jaar in het hulpverleningscirquit. Ik ging voor het eerst naar een psycholoog toen ik 17 was. Ik dacht toen: "Ik wil wat van mijn leven maken. Ik wil mijn leven niet verkloten door mezelf terug te trekken en te isoleren. Er zijn zoveel dingen die ik wil bereiken. Ik weet niet hoe ik er zelf uit kan komen, maar zo'n professional kan me vast helpen." Ik had destijds ook helemaal niet de instelling dat hij het allemaal voor mij moest oplossen. Ik zat toen ook heel erg met mezelf in de knoop betreffende mijn seksualiteit en daar had ik het meeste last van. Dat was hetgeen waarvan ik ook helemaal niet kon bedenken hoe ik daar uit kon komen. Ik wist toen wel dat ik homoseksueel was en dat kon ik in zekere zin wel aanvaarden. Maar ik was bang dat het stiekem 'veel erger met mij gesteld was' en dat ik een freak was.
Nu is het dus bijna 17 jaar later. Ik ga niet zeggen dat de psychische hulpverlening mij tot nu toe niks heeft opgeleverd. Maar ik denk wel dat het niet 17 jaar lang heeft moeten duren om te komen vanwaar ik toen was en waar ik nu ben. Ik heb pas op mijn 31e! een fatsoenlijke diagnose gekregen. Ik heb de diagnose borderline. Een beruchte klotediagnose, maar toen ik ging begrijpen wat borderline precies was, vielen de puzzelstukjes wel op hun plek. Van mijn 27e tot mijn 28e heb ik nota bene in een kliniek gezeten en daar werd ik door de behandelaars blijkbaar gezien als één of andere neuroot die gewoon teveel piekert. Als ik verstrikt raakte in mijn gedachten, kreeg ik bijvoorbeeld te horen "je moet leren op sommige momenten wel en op sommige momenten niet te piekeren". Godverdomme, ik zat destijds in een setting waar minimaal 75% van de clienten borderline had en dan nog waren ze niet in staat dat bij mij te herkennen!
Als ik mezelf herkende in de andere clienten, werd dat daar gewoon niet serieus genomen. Ik vraag me tot op de dag van vandaag nog steeds af of ze uberhaupt enige moeite hebben gedaan om de mensen die daar zitten te helpen.
De hele situatie samengevat. Ik vertrouw psychische hulpverleners niet en ik ben bang dat hetgeen waar ze voor staan bij mij juist averechts werkt. Ik heb daarom in mijn huidige behandeling wel zeker 100 keer aangegeven dat ik ermee wil kappen en dat ze mij verder met rust moeten laten. Elke keer proberen ze mij ervan te overtuigen dat ik toch moet blijven, dat die achterdocht juist een symptoom is van mijn stoornis. Op dat moment ben ik het met ze eens, maar een paar uur later als ik in de trein op weg naar huis ga, voel ik mij een lulletje die zich opnieuw heeft laten manipuleren. Ook mijn huidige behandelinstelling heeft grote fouten gemaakt. Geen enkele behandelinstelling is perfect, maar ik vind het wel heel erg dat ze hun fouten altijd afschuiven op de clienten. Het lijkt wel een soort machtsspel. Als ik tegen ze in wil gaan, komen zij altijd met argumenten dat het aan mijn stoornis ligt en dat ik het verkeerd zie.
Ik weet niet meer hoe ik hier uit ga komen.
Ik heb een intensieve behandeling gedaan van 18 maanden en zit nu in het natraject, wat eveneens 18 maanden duurt. De behandelaars vinden dat ik "heel veel heb bereikt". Ikzelf zie dit heel anders. Ik had gisteren voor het eerst meegedaan aan een kickboksles en ik voelde me daar opnieuw het weerloze lulletje die ik vroeger was en daarom gepest werd. Ik ben er namelijk totaal niet goed in. Vroeger was ik houterig en had ik motorische problemen en dat merkte ik gisteren opnieuw. Ik begreep niet goed welke moves ik moest maken en intern voelde ik de "vlucht"-reactie heel sterk opkomen in plaats van de "vecht"-reactie. Ik bedoel dus niet dat ik het leuk moet gaan vinden of erop uit moet zijn om de eerste de beste op zijn bek te slaan, maar het gevoel dat je ruggegraat hebt en in staat bent om voor jezelf op te komen.
In therapie kreeg ik en de anderen vooral mee dat ik begrip voor mezelf moet opbrengen, dat ik mezelf moet accepteren, niet zulke hoge eisen aan mezelf moet stellen, bla bla bla bla (
) Hun uitgangspunt is dat ik als client mezelf minderwaardig vind en door dat gevoel van minderwaardigheid word ik gehinderd in het dagelijks leven, dus wanneer zij mij een gevoel van eigenwaarde aanpraten, zal het beter met me gaan. Ikzelf zie het gevoel van minderwaardig zijn niet als oorzaak maar als GEVOLG. Ik ben me in mijn leven pas minderwaardig gaan voelen nadat ik merkte dat ik dingen minder goed kan en dat ik er niet bij hoorde. Wat therapeuten doen voor zover ik heb meegemaakt, is je een waan aanpraten. Als je hen gelooft, zal je denken "ik mag er zijn en ik tel mee". Totdat je in het echte leven opnieuw geconfronteerd wordt met jezelf en de dingen die niet goed gaan.Ik zit bijna 17 jaar in het hulpverleningscirquit. Ik ging voor het eerst naar een psycholoog toen ik 17 was. Ik dacht toen: "Ik wil wat van mijn leven maken. Ik wil mijn leven niet verkloten door mezelf terug te trekken en te isoleren. Er zijn zoveel dingen die ik wil bereiken. Ik weet niet hoe ik er zelf uit kan komen, maar zo'n professional kan me vast helpen." Ik had destijds ook helemaal niet de instelling dat hij het allemaal voor mij moest oplossen. Ik zat toen ook heel erg met mezelf in de knoop betreffende mijn seksualiteit en daar had ik het meeste last van. Dat was hetgeen waarvan ik ook helemaal niet kon bedenken hoe ik daar uit kon komen. Ik wist toen wel dat ik homoseksueel was en dat kon ik in zekere zin wel aanvaarden. Maar ik was bang dat het stiekem 'veel erger met mij gesteld was' en dat ik een freak was.
Nu is het dus bijna 17 jaar later. Ik ga niet zeggen dat de psychische hulpverlening mij tot nu toe niks heeft opgeleverd. Maar ik denk wel dat het niet 17 jaar lang heeft moeten duren om te komen vanwaar ik toen was en waar ik nu ben. Ik heb pas op mijn 31e! een fatsoenlijke diagnose gekregen. Ik heb de diagnose borderline. Een beruchte klotediagnose, maar toen ik ging begrijpen wat borderline precies was, vielen de puzzelstukjes wel op hun plek. Van mijn 27e tot mijn 28e heb ik nota bene in een kliniek gezeten en daar werd ik door de behandelaars blijkbaar gezien als één of andere neuroot die gewoon teveel piekert. Als ik verstrikt raakte in mijn gedachten, kreeg ik bijvoorbeeld te horen "je moet leren op sommige momenten wel en op sommige momenten niet te piekeren". Godverdomme, ik zat destijds in een setting waar minimaal 75% van de clienten borderline had en dan nog waren ze niet in staat dat bij mij te herkennen!
Als ik mezelf herkende in de andere clienten, werd dat daar gewoon niet serieus genomen. Ik vraag me tot op de dag van vandaag nog steeds af of ze uberhaupt enige moeite hebben gedaan om de mensen die daar zitten te helpen.De hele situatie samengevat. Ik vertrouw psychische hulpverleners niet en ik ben bang dat hetgeen waar ze voor staan bij mij juist averechts werkt. Ik heb daarom in mijn huidige behandeling wel zeker 100 keer aangegeven dat ik ermee wil kappen en dat ze mij verder met rust moeten laten. Elke keer proberen ze mij ervan te overtuigen dat ik toch moet blijven, dat die achterdocht juist een symptoom is van mijn stoornis. Op dat moment ben ik het met ze eens, maar een paar uur later als ik in de trein op weg naar huis ga, voel ik mij een lulletje die zich opnieuw heeft laten manipuleren. Ook mijn huidige behandelinstelling heeft grote fouten gemaakt. Geen enkele behandelinstelling is perfect, maar ik vind het wel heel erg dat ze hun fouten altijd afschuiven op de clienten. Het lijkt wel een soort machtsspel. Als ik tegen ze in wil gaan, komen zij altijd met argumenten dat het aan mijn stoornis ligt en dat ik het verkeerd zie.
Ik weet niet meer hoe ik hier uit ga komen.
Nou, in elk geval niet door heel hard te roepen dat alles maar de schuld is van de hulpverlening, want zo komt het een beetje op me over.quote:Op dinsdag 21 januari 2014 13:17 schreef Pulzzar het volgende:
...
Ik weet niet meer hoe ik hier uit ga komen.
Je doet dat voor de eerste keer, wees trots dat je het doet en vergeef jezelf dat het kut gaat.quote:
Sorry guys dat ik weer in herhaling val, maar ik heb hier behoorlijk veel problemen mee. Ik hoop dat ik mijn punt duidelijk kan verwoorden.
Ik heb een intensieve behandeling gedaan van 18 maanden en zit nu in het natraject, wat eveneens 18 maanden duurt. De behandelaars vinden dat ik "heel veel heb bereikt". Ikzelf zie dit heel anders. Ik had gisteren voor het eerst meegedaan aan een kickboksles en ik voelde me daar opnieuw het weerloze lulletje die ik vroeger was en daarom gepest werd. Ik ben er namelijk totaal niet goed in. Vroeger was ik houterig en had ik motorische problemen en dat merkte ik gisteren opnieuw. Ik begreep niet goed welke moves ik moest maken en intern voelde ik de "vlucht"-reactie heel sterk opkomen in plaats van de "vecht"-reactie. Ik bedoel dus niet dat ik het leuk moet gaan vinden of erop uit moet zijn om de eerste de beste op zijn bek te slaan, maar het gevoel dat je ruggegraat hebt en in staat bent om voor jezelf op te komen.
Als jij het gevoel van minderwaardig zijn niet als oorzaak maar als gevolg ziet (ik neem aan het gevolg van daadwerkelijk minder waardig zijn) dan denk ik wel degelijk dat je jezelf moet leren waarderen voor wie je bent, daarin hebben de hulpverleners denk ik wel gelijk. Het lastige is waarschijnlijk dat je wel redelijk slim bent en dat je dus hun motieven heel goed door kunt prikken en in kunt zien dat ze je idd willen laten geloven in hun waan. je zal het echt zelf moeten doen, maar dat is verrekte moeilijk.quote:In therapie kreeg ik en de anderen vooral mee dat ik begrip voor mezelf moet opbrengen, dat ik mezelf moet accepteren, niet zulke hoge eisen aan mezelf moet stellen, bla bla bla bla (
Dat is wel heel slecht, maar je moet niet vergeten dat hulpverleners ook mensen zijn met hun eigen problemen en tekortkomingen.quote:Ik zit bijna 17 jaar in het hulpverleningscirquit. Ik ging voor het eerst naar een psycholoog toen ik 17 was. Ik dacht toen: "Ik wil wat van mijn leven maken. Ik wil mijn leven niet verkloten door mezelf terug te trekken en te isoleren. Er zijn zoveel dingen die ik wil bereiken. Ik weet niet hoe ik er zelf uit kan komen, maar zo'n professional kan me vast helpen." Ik had destijds ook helemaal niet de instelling dat hij het allemaal voor mij moest oplossen. Ik zat toen ook heel erg met mezelf in de knoop betreffende mijn seksualiteit en daar had ik het meeste last van. Dat was hetgeen waarvan ik ook helemaal niet kon bedenken hoe ik daar uit kon komen. Ik wist toen wel dat ik homoseksueel was en dat kon ik in zekere zin wel aanvaarden. Maar ik was bang dat het stiekem 'veel erger met mij gesteld was' en dat ik een freak was.
Nu is het dus bijna 17 jaar later. Ik ga niet zeggen dat de psychische hulpverlening mij tot nu toe niks heeft opgeleverd. Maar ik denk wel dat het niet 17 jaar lang heeft moeten duren om te komen vanwaar ik toen was en waar ik nu ben. Ik heb pas op mijn 31e! een fatsoenlijke diagnose gekregen. Ik heb de diagnose borderline. Een beruchte klotediagnose, maar toen ik ging begrijpen wat borderline precies was, vielen de puzzelstukjes wel op hun plek. Van mijn 27e tot mijn 28e heb ik nota bene in een kliniek gezeten en daar werd ik door de behandelaars blijkbaar gezien als één of andere neuroot die gewoon teveel piekert. Als ik verstrikt raakte in mijn gedachten, kreeg ik bijvoorbeeld te horen "je moet leren op sommige momenten wel en op sommige momenten niet te piekeren". Godverdomme, ik zat destijds in een setting waar minimaal 75% van de clienten borderline had en dan nog waren ze niet in staat dat bij mij te herkennen!
HIer op FOK wordt er wel eens veel te veel van hulpverleners verwacht, het zijn zelf ook maar gebrekkige mensjes en zoals jij al zegt kun je wel veranderen maar gaat dit heel langzaam en heb je grotendeels aan jezelf te danken em heel af en toe een echt goed advies van een hulpverlener.
Het lijkt me heel simpel, je bent baas in je eigen leven, als jij er niks aan hebt dan kap je er gewoon mee.quote:De hele situatie samengevat. Ik vertrouw psychische hulpverleners niet en ik ben bang dat hetgeen waar ze voor staan bij mij juist averechts werkt. Ik heb daarom in mijn huidige behandeling wel zeker 100 keer aangegeven dat ik ermee wil kappen en dat ze mij verder met rust moeten laten. Elke keer proberen ze mij ervan te overtuigen dat ik toch moet blijven, dat die achterdocht juist een symptoom is van mijn stoornis. Op dat moment ben ik het met ze eens, maar een paar uur later als ik in de trein op weg naar huis ga, voel ik mij een lulletje die zich opnieuw heeft laten manipuleren. Ook mijn huidige behandelinstelling heeft grote fouten gemaakt. Geen enkele behandelinstelling is perfect, maar ik vind het wel heel erg dat ze hun fouten altijd afschuiven op de clienten. Het lijkt wel een soort machtsspel. Als ik tegen ze in wil gaan, komen zij altijd met argumenten dat het aan mijn stoornis ligt en dat ik het verkeerd zie.
Ik weet niet meer hoe ik hier uit ga komen.
Persoonlijk zou ik als richtlijn nemen dat als ik er mee kap en het gaat veel slechter met me dat ze dan gelijk hadden en dan zou ik overwegen om weer hulp te nemen.
Heel veel succes iig, en vergeet niet, hoe naar het nu ook allemaal lijkt er komen ook weer positieve dagen
Dus je zit al 17 jaar in die molen, en na die 17 jaar ben je het er nog niet mee eens met het beeld dat psychologen hebben en denk jij het beter te weten. En na die 17 jaar leg je het probleem nog steeds bij hun neer in plaats van bij jezelf, en na die 17 jaar kom je dus blijkbaar niet verder dan passief een topic openen op een forum.
Right..
Right..
Breitling - Instruments for Professionals
Ik schuif niet mijn fouten af op de hulpverlening. Ik vind wel dat ze een bepaalde verantwoordelijkheid hebben. Het zou al een stuk schelen als behandelaars hun clienten wat meer serieus nemen.quote:
[..]
Nou, in elk geval niet door heel hard te roepen dat alles maar de schuld is van de hulpverlening, want zo komt het een beetje op me over.
Wellicht doen ze dat wel, want wellicht hebben zij gelijk en niet jij. Maar omdat zij niet zeggen wat jij wil horen/hoe jij het ziet maak je er maar van dat zij je niet serieus nemen en dat het dus hun schuld is.quote:
[..]
Ik schuif niet mijn fouten af op de hulpverlening. Ik vind wel dat ze een bepaalde verantwoordelijkheid hebben. Het zou al een stuk schelen als behandelaars hun clienten wat meer serieus nemen.
Breitling - Instruments for Professionals
de hulpverlening richt zich op de gedachte dat de client zelf zich bewust maakt van wat er speelt en waarom iets speelt, de acceptatie dat er iets mis is, is de eerste stap, de hulpverlener is er om je die stap te laten nemen maar als je je voeten niet wil bewegen kom je ook niet vooruit
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
En toch open je een topic met de titel "Hulpverlening houdt me klein", met daarin een hoop verwijten richting die hulpverlening, en eigenlijk geen zelfreflectie. Wat trouwens weer typisch een borderline-trekje is..quote:
[..]
Ik schuif niet mijn fouten af op de hulpverlening. ...
Als ik het zo lees, steek je enorm veel negatieve energie in de hulpverlening en alles wat daarmee gepaard gaat. Als je zo klaar bent met die hulpverlening en het ageren daartegen kost je zo veel negatieve energie, waarom zou je er dan mee doorgaan? Zet het eens een tijdje stop en kijk hoe het gaat zonder die hulpverlening. Als het nodig is, kun je deze altijd weer hervatten.
Verder heeft het ook geen zin om negatief over jezelf te denken, hoe reëel dat volgens jezelf ook is. Helemaal niemand schiet daar iets mee op. Geen mens is perfect; ik niet, jij ook niet. Misschien moet je jezelf eens de vraag stellen wat de dingen zijn waar je goed in bent, waarom mensen jou aardig vinden, waar jouw kwaliteiten liggen. In plaats van je zwaktes bestrijden ga je dan meer de positieve zaken versterken.
Verder heeft het ook geen zin om negatief over jezelf te denken, hoe reëel dat volgens jezelf ook is. Helemaal niemand schiet daar iets mee op. Geen mens is perfect; ik niet, jij ook niet. Misschien moet je jezelf eens de vraag stellen wat de dingen zijn waar je goed in bent, waarom mensen jou aardig vinden, waar jouw kwaliteiten liggen. In plaats van je zwaktes bestrijden ga je dan meer de positieve zaken versterken.
En hiermee toon je gelijk al aan dat je stiekem de hele hulpverlening de schuld geeft. Je geeft geen enkele zelfreflectie in je OP overigens, noch ga je in op je eigen rol binnen het geheel. Dit is gewoon 1 grote verkapte aanklacht jegens wat in jou ogen de schuldige zijn; de hulpverleners.quote:
[..]
Ik schuif niet mijn fouten af op de hulpverlening. Ik vind wel dat ze een bepaalde verantwoordelijkheid hebben. Het zou al een stuk schelen als behandelaars hun clienten wat meer serieus nemen.
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 21-01-2014 14:01:05 ]
In plaats van focussen op wat er vroeger niet goed ging kan je beter nu, met de juiste hulpverleners, vooruit kijken. Vervelend dat je in de kliniek nog niet juist gediagnostiseerd was, maar dat is ook alweer 6 jaar terug. Je bent geen slachtoffer van het verleden noch van hulpverleners, je lijkt vooral bang te zijn voor jezelf en de toekomst,
It's too late to change your mind
You let loss be your guide
You let loss be your guide
Typisch Pulzzar verhaal weer, post je hier nou om je verhaal kwijt te kunnen of wil je er nog wat anders mee bereiken? Alle adviezen van de mensen die goedbedoeld op je verhaal reageren lijk je namelijk niks mee te doen.
In mijn groep zat een vrouw die een jong kind heeft. De vader wil dat kind niet erkennen. Een heel verdrietige situatie, zowel voor die vrouw als voor dat kind. Als die vrouw in de groep jankend over die situatie vertelde, was iedereen betrokken met haar. Pas veel later kwam uit dat die vrouw zwanger was geworden zonder dat de vader daarvan op de hoogte was; ze slikte de pil niet meer.
Ik kan niet rijmen dat de therapeut daarna niet heeft gezegd: "Je bent een vieze vuile leugenares en je hebt de situatie over jezelf afgeroepen!" Het blijft dat "achgossie, wat ben je zielig en je moet leren van jezelf te houden".
Ik snap van mezelf ook niet waarom ik nog steeds te maken heb met de psychische hulpverlening. Ik voel me daarvan nog te afhankelijk. Het zijn twee gedachten die elkaar steeds afwisselen. De eerste is dat ik dankzij de hulp toch verder ben gekomen en dat ik ermee moet doorgaan en dat het probleem inderdaad is dat ik te weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen heb. De gedachte die er haaks op staat is dat ik harder voor mezelf moet zijn en zelf op mijn bek moet gaan, waardoor ik misschien eerst een moeilijke tijd doormaak maar uiteindelijk sterker wordt.
Ik kan niet rijmen dat de therapeut daarna niet heeft gezegd: "Je bent een vieze vuile leugenares en je hebt de situatie over jezelf afgeroepen!" Het blijft dat "achgossie, wat ben je zielig en je moet leren van jezelf te houden".
Ik snap van mezelf ook niet waarom ik nog steeds te maken heb met de psychische hulpverlening. Ik voel me daarvan nog te afhankelijk. Het zijn twee gedachten die elkaar steeds afwisselen. De eerste is dat ik dankzij de hulp toch verder ben gekomen en dat ik ermee moet doorgaan en dat het probleem inderdaad is dat ik te weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen heb. De gedachte die er haaks op staat is dat ik harder voor mezelf moet zijn en zelf op mijn bek moet gaan, waardoor ik misschien eerst een moeilijke tijd doormaak maar uiteindelijk sterker wordt.
Dat klopt wel.quote:
je lijkt vooral bang te zijn voor jezelf en de toekomst,
Ik vind het vooral frustrerend dat het allemaal zover is gekomen. En wat betreft de schuld afschuiven; ik neem het vooral mezelf kwalijk, want ik ben degene die de hulpverlening opzoekt. Ik vind mezelf een slappeling omdat ik blijkbaar toch te zwak ben om nee tegen ze te zeggen en het zelf te doen.
Ach zo, je reageert eigenlijk nauwelijks op wat mensen hier zeggen (lees: wat je niet wil horen), alleen maar op dat wat niet lijkt op kritiek/constructieve feedback, want dat kun je niet handelen blijkbaar.quote:
[..]
Dat klopt wel.
Ik vind het vooral frustrerend dat het allemaal zover is gekomen. En wat betreft de schuld afschuiven; ik neem het vooral mezelf kwalijk, want ik ben degene die de hulpverlening opzoekt. Ik vind mezelf een slappeling omdat ik blijkbaar toch te zwak ben om nee tegen ze te zeggen en het zelf te doen.
Start dan een fucking blog man, met je gezeik.
Breitling - Instruments for Professionals
quote:
...
En wat betreft de schuld afschuiven; ik neem het vooral mezelf kwalijk, want ik ben degene die de hulpverlening opzoekt.
...
In dat licht vind je het ook onbegrijpelijk dat de therapeut niet heeft gezegd: "Pulzzar je bent een jankerd en loopt al 17 jaar te kloten in de hulpverlening maar je werkt je eigen behandeling systematisch tegen en hebt daarmee het in standhouden van deze situatie over je afgeroepen" ten overstaan van de gehele groep?quote:
In mijn groep zat een vrouw die een jong kind heeft. De vader wil dat kind niet erkennen. Een heel verdrietige situatie, zowel voor die vrouw als voor dat kind. Als die vrouw in de groep jankend over die situatie vertelde, was iedereen betrokken met haar. Pas veel later kwam uit dat die vrouw zwanger was geworden zonder dat de vader daarvan op de hoogte was; ze slikte de pil niet meer.
Ik kan niet rijmen dat de therapeut daarna niet heeft gezegd: "Je bent een vieze vuile leugenares en je hebt de situatie over jezelf afgeroepen!" Het blijft dat "achgossie, wat ben je zielig en je moet leren van jezelf te houden".
Hoe ik meer de regie over mijn eigen leven terugkrijg.quote:
Ik wil zelf gaan bepalen wat goed en niet goed voor me is en ik wil meer zelf beslissingen gaan nemen. Eigenlijk wil ik dus gewoon assertiever worden.
Je moet 's een keer geduld hebben man. Ik kan niet binnen één seconde gereageerd hebben op jouw post! En je moet 's een keer je harses gebruiken in plaats van meteen met je standaardreacties te komen, klootzak!quote:
[..]
Ach zo, je reageert eigenlijk nauwelijks op wat mensen hier zeggen (lees: wat je niet wil horen), alleen maar op dat wat niet lijkt op kritiek/constructieve feedback, want dat kun je niet handelen blijkbaar.
Start dan een fucking blog man, met je gezeik.
Stop met anderen de schuld te geven.quote:
[..]
Hoe ik meer de regie over mijn eigen leven terugkrijg.
Stop met kijken naar anderen.quote:Ik wil zelf gaan bepalen wat goed en niet goed voor me is en ik wil meer zelf beslissingen gaan nemen. Eigenlijk wil ik dus gewoon assertiever worden.
Ja, hoe je de regie over je leven terug krijgt is niet als een geitenwollen sokken josti op een forum passief zitten janken, en vooral niet dingen te willen, maar door die dingen te DOEN.quote:
[..]
Hoe ik meer de regie over mijn eigen leven terugkrijg.
Ik wil zelf gaan bepalen wat goed en niet goed voor me is en ik wil meer zelf beslissingen gaan nemen. Eigenlijk wil ik dus gewoon assertiever worden.
Ik heb sterk het gevoel dat jij helemaal niet concreet dingen wil doen, jij wil gewoon wat emmeren op een forum en kusjekroel posts krijgen over wat voor een zielige jongen je wel niet bent en dat je echt heus goed bezig bent.
Je moet gewoon een schop onder je hol hebben. Ga wat doen, of berust in de situatie, maar ga niet als een mietje liggen te emmeren.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik begrijp uit de reacties dat je een bepaalde posthistorie hebt, maar kan je in het kort uitleggen waarom je al 17 jaar in de hulpverlening zit? Je zal niet voor niets in een kliniek opgenomen worden, wellicht moet je bepaalde dingen (van jezelf en de wereld in general) accepteren zoals iemand van jouw leeftijd het betaamt. Dat het nu zo is is een feit, dat je hulp nodig hebt waarschijnlijk ook.quote:
[..]
Dat klopt wel.
Ik vind het vooral frustrerend dat het allemaal zover is gekomen. En wat betreft de schuld afschuiven; ik neem het vooral mezelf kwalijk, want ik ben degene die de hulpverlening opzoekt. Ik vind mezelf een slappeling omdat ik blijkbaar toch te zwak ben om nee tegen ze te zeggen en het zelf te doen.
It's too late to change your mind
You let loss be your guide
You let loss be your guide
Laat de negatieve reacties links liggen en reageer alleen op positieve reacties. Reacties die je kunnen helpen.quote:Op dinsdag 21 januari 2014 14:15 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Je moet 's een keer geduld hebben man. Ik kan niet binnen één seconde gereageerd hebben op jouw post! En je moet 's een keer je harses gebruiken in plaats van meteen met je standaardreacties te komen, klootzak!
|
|
