Hallo,
Mijn naam is Bevert. Ik ben geboren met PDD-nos. Een lichte vorm daarvan.
Het begon allemaal toen ik jong was. Ik was een stille en verlegen jongen, die niet snel huilde als baby. Ik had wel de behoefte aan liefde, maar ik was toch afstandelijk en kreeg het dus niet. Op school was ik een stille jongen, die vrijwel niks zei, alleen tegen mensen die ook tegen mij praatten. Daar begon het dus al. Ik praatte alleen met een beperkt aantal mensen die ik vertrouwde. Ik was goed in sport, en boekte op jonge leeftijd goede resultaten op school en daar haalde ik mijn voldoening uit.
Ik groeide op in een arme wijk, en kwam al snel in contact met de '' verkeerde '' vrienden. Ja je kiest ze zelf uit. Maar goed ik was een meeloper en ik voelde me vaak onprettig en niet op mijn gemak. Ik blowde al op ongeveer mijn 14de. Op mijn 19de kreeg ik een paranoide psychose. Het was de ergste nachtmerrie uit mijn leven. Ik zal jullie de details besparen. Maar goed daarna werd ik nog angstiger/onzekerder dan voor de psychose en maakte ik domme fouten uit frustratie, en werd ik nog angstiger. Ik voelde me lang onveilig en ontspannen zat er niet meer in. Ik had nog wel hobbies zoals gamen en films kijken, waar ik ook een soort structuur in had.
Nu loop ik al een tijdje stage en ik merk dat dat heel moeilijk gaat. Ik slaap zeer weinig, en ben brak, moe, en met hoofdpijn. Ik kijk geen TV meer en al zeker niet naar het nieuws. Elke dag praat ik tegen mezelf, en ben ik aan het focussen, om maar te kunnen begrijpen hoe ik in elkaar zit, en waarom ik de fouten gemaakt heb die ik heb gemaakt. Ik schreef het ook op en moest vaak huilen, terwijl ik dat deed. Maar ik wil niet dat mensen mij niet mogen. Waar ik hou ook niet van denigrerende woorden zoals:
-Kneus
-Sukkel
-Faker
Mensen uitschelden kan heel veel pijn doen/
Door mijn onzekerheid neem ik die woorden heel serieus en die doen mij heel erg pijn. Zo was er ook iemand die mij Judas noemde, omdat ik zo onzeker en wantrouwend ben naar mensen. Ik ben bang om de verkeerde dingen te zeggen. Volgens hem was ik bang dat de waarheid boven tafel zou komen. Welke waarheid? Ik heb niks te verbergen, ze kennen mij niet, maar ik wil niet dat mensen ''denken'' dat ik slecht ben, of een loser, dus reageer ik te defensief. Dit deed mij heel erg pijn, want ik kan er niks aan doen dat ik zo ben, en ik ben naar mijn weten een goed mens. Toch? Ik twijfel de hele tijd aan mezelf. Iedereen is toch anders? Nu ben ik volgens hem een Judas. Sorry het kan aan mij liggen, maar hoe kan ik een Judas zijn? Ik neem alles heel serieus op en kan dan soms wel eens vervelend reageren. Maar mensen begrijpen niet dat ik me aangevallen voel. En dan ben ik weer de boeman. Nu heb ik mezelf daar weer laten bannen, omdat ik me buitengesloten voelde, en nu voel ik me weer eenzaam.
Er is zoveel haat in deze wereld. Soms denk ik, wat doe ik hier eigenlijk nog, met mensen die mij voor van alles en nog wat uitmaken, uitschelden enzovoort. Niemand houdt van mij
[ Bericht 0% gewijzigd door Bevert op 11-01-2014 10:56:09 ]