OWS Olympische Winterspelen
Bespreek hier het grootste sportieve evenement ter wereld, de Olympische Winterspelen!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een spermacel die mag postenquote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
2 spermacellen het loopt de spuigaten uit.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Anna Johanna Geertruida Maria (Annie) Borckink (Hupsel, 17 oktober 1951) is een Nederlandse oud-langebaanschaatsster. Zij heeft jarenlang in de middenmoot meegereden bij het langebaanschaatsen. Tijdens de Olympische Winterspelen van 1980 in Lake Placid was ze echter zeer verrassend in topvorm. In de wind en sneeuw reed zij naar het goud op de 1500 meter, in een tijd van 2.10,95, terwijl vriend en vijand had verwacht dat de titel naar de Sovjet-Russische Natalja Petroeseva zou gaan. Het succes voor Nederland werd compleet gemaakt door Ria Visser die zilver haalde.
Haar succes leverde Annie Borckink de titel Sportvrouw van het jaar op. Ze verdween daarna echter vrijwel direct weer in de anonimiteit en haalde nooit meer een dergelijk resultaat.
Haar succes leverde Annie Borckink de titel Sportvrouw van het jaar op. Ze verdween daarna echter vrijwel direct weer in de anonimiteit en haalde nooit meer een dergelijk resultaat.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kreeg net een heel raar beeld voor me; Mart in een bloemetjesjurk.
Lijkt net zo'n ouderwetse fauteuil.
Lijkt net zo'n ouderwetse fauteuil.
quote:Op zaterdag 11 januari 2014 10:42 schreef BasEnAad het volgende:
Ik kreeg net een heel raar beeld voor me; Mart in een bloemetjesjurk.
Lijkt net zo'n ouderwetse fauteuil.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Annie Borckink praat over slippertje Mart Smeets en Ria Visser
De wip van Mart Smeets en Ria Visser heeft een negatieve invloed gehad op de sportieve prestaties van Visser op de Winterspelen van 1980. Dat schrijft Erik Brouwer in het boek Olympische Schaatshelden, waarin hij spreekt met Annie Borckink. Zij zat toen samen met Visser in het schaatsteam, waarbinnen de onderlinge verhoudingen bijzonder slecht waren.
Het eerste nummer van sporttijdschrift Achilles dat geen Achilles meer heet, gaat over olympische schaatshelden. Erik Brouwer kijkt hierin met Annie Borckink terug op haar gouden medaille van 1980 in Lake Placid. Het geeft geen vrolijk beeld van de sfeer, die dertig jaar geleden heerste bij de Nederlandse schaatsdames.
Werkelijk niets ging goed in de aanloop naar die Winterspelen van 1980 in Lake Placid. Slechte prestaties, interne ruzies, smerige roddels en beschuldigingen van dopinggebruik zorgden voor een beroerde sfeer. Niemand geloofde daarom in een goed resultaat. Kees Verkerk zei desgevraagd: De huidige generatie is niet hard genoeg. Wij waren doelbewuster en in zekere zin ook regelmatiger.
En toch schreven de Nederlandse vrouwen olympische geschiedenis in 1980 door zowel goud als zilver te winnen op de 1.500 meter. Annie Borckink eindigde sensationeel als eerste, Ria Visser als tweede. Het was een tweeklapper zonder weerga.
Bijna geen sportjournalist wist eigenlijk wie Borckink was, de nieuwe kampioene. Hoe vaak ben je al Nederlands kampioen geweest? vroeg een Amerikaanse verslaggever daarom beduusd na haar gouden race. Geen enkele keer!, aldus een grijnzende Borckink.
Haar zege was een zeldzame piek van een schaatster, die in permanente onmin leefde met de complete schaatswereld, inclusief Ria Visser en bondscoach Gerard Maarse. Die koude oorlog had blijkbaar het beste in haar losgemaakt, zegt Borckink nu tegen Brouwer.
Brouwer schrijft zelfs dat de onverwachte sterstatus van Borckink door de toen achttienjarige Visser zo slecht werd verwerkt dat ze troost zocht in de armen van Mart Smeets. Het werd een affaire, die vier jaar geleden opeens weer in het nieuws belandde toen Visser hierover sprak met Paul de Leeuw.
Borckink vertelt Brouwer ook uitgebreid over dit slippertje, waarbij Visser overigens niet het recht op weerwoord is gegund. Het is daarom belangrijk om de volgende zelfanalyse van Borckink in acht te houden, zoals ze tegen Brouwer zei: Sijtje van der Lende [haar kamergenoot in Lake Placid, jRRT] kon een kreng zijn, ik een secreet.
Hoe dan ook: nog op dezelfde dag van de dubbelklapper waren Smeets en Visser al samen gesignaleerd. Deze roddel ging als een Olympisch vuurtje rond en werd zelfs een kleine rel. De affaire zou daarom volgens Brouwer meer zijn dan alleen een vuige roddel: Seks hebben met een veel oudere journalist is een privézaak. Maar in dit geval was het effect zo groot dat het vervolg van het toernooi werd overschaduwd.
Visser ging in ieder geval onderuit op de 3.000 meter, waardoor het bij deze ene zilveren medaille bleef. Borckink stopte niet veel later met wedstrijdschaatsen, omdat de verhoudingen er niet beter op werden.
Wat er allemaal waar van is, weet ik niet, want, nogmaals, Visser komt in dit verhaal niet aan het woord voor haar visie. Helaas, want het recht op weerwoord is een journalistieke erecode.
De wip van Mart Smeets en Ria Visser heeft een negatieve invloed gehad op de sportieve prestaties van Visser op de Winterspelen van 1980. Dat schrijft Erik Brouwer in het boek Olympische Schaatshelden, waarin hij spreekt met Annie Borckink. Zij zat toen samen met Visser in het schaatsteam, waarbinnen de onderlinge verhoudingen bijzonder slecht waren.
Het eerste nummer van sporttijdschrift Achilles dat geen Achilles meer heet, gaat over olympische schaatshelden. Erik Brouwer kijkt hierin met Annie Borckink terug op haar gouden medaille van 1980 in Lake Placid. Het geeft geen vrolijk beeld van de sfeer, die dertig jaar geleden heerste bij de Nederlandse schaatsdames.
Werkelijk niets ging goed in de aanloop naar die Winterspelen van 1980 in Lake Placid. Slechte prestaties, interne ruzies, smerige roddels en beschuldigingen van dopinggebruik zorgden voor een beroerde sfeer. Niemand geloofde daarom in een goed resultaat. Kees Verkerk zei desgevraagd: De huidige generatie is niet hard genoeg. Wij waren doelbewuster en in zekere zin ook regelmatiger.
En toch schreven de Nederlandse vrouwen olympische geschiedenis in 1980 door zowel goud als zilver te winnen op de 1.500 meter. Annie Borckink eindigde sensationeel als eerste, Ria Visser als tweede. Het was een tweeklapper zonder weerga.
Bijna geen sportjournalist wist eigenlijk wie Borckink was, de nieuwe kampioene. Hoe vaak ben je al Nederlands kampioen geweest? vroeg een Amerikaanse verslaggever daarom beduusd na haar gouden race. Geen enkele keer!, aldus een grijnzende Borckink.
Haar zege was een zeldzame piek van een schaatster, die in permanente onmin leefde met de complete schaatswereld, inclusief Ria Visser en bondscoach Gerard Maarse. Die koude oorlog had blijkbaar het beste in haar losgemaakt, zegt Borckink nu tegen Brouwer.
Brouwer schrijft zelfs dat de onverwachte sterstatus van Borckink door de toen achttienjarige Visser zo slecht werd verwerkt dat ze troost zocht in de armen van Mart Smeets. Het werd een affaire, die vier jaar geleden opeens weer in het nieuws belandde toen Visser hierover sprak met Paul de Leeuw.
Borckink vertelt Brouwer ook uitgebreid over dit slippertje, waarbij Visser overigens niet het recht op weerwoord is gegund. Het is daarom belangrijk om de volgende zelfanalyse van Borckink in acht te houden, zoals ze tegen Brouwer zei: Sijtje van der Lende [haar kamergenoot in Lake Placid, jRRT] kon een kreng zijn, ik een secreet.
Hoe dan ook: nog op dezelfde dag van de dubbelklapper waren Smeets en Visser al samen gesignaleerd. Deze roddel ging als een Olympisch vuurtje rond en werd zelfs een kleine rel. De affaire zou daarom volgens Brouwer meer zijn dan alleen een vuige roddel: Seks hebben met een veel oudere journalist is een privézaak. Maar in dit geval was het effect zo groot dat het vervolg van het toernooi werd overschaduwd.
Visser ging in ieder geval onderuit op de 3.000 meter, waardoor het bij deze ene zilveren medaille bleef. Borckink stopte niet veel later met wedstrijdschaatsen, omdat de verhoudingen er niet beter op werden.
Wat er allemaal waar van is, weet ik niet, want, nogmaals, Visser komt in dit verhaal niet aan het woord voor haar visie. Helaas, want het recht op weerwoord is een journalistieke erecode.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
