Ik kan me niet meer veilig voelen in mijn eigen huis. Ik ben recent voor de 7de keer verhuisd in 10 jaar tijd en nog steeds weet hij mij te vinden, ondanks dat ik er voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om mijn nieuwe adres geheim te houden. Ik loop al te shaken bij het idee dat hij hier weer een keer voor de stoep zou staan. Het liefst zou ik hem zijn hersens in willen slaan, maar ik denk eerder dat ik bang weg zou rennen.quote:
Wie is hij en waarom geef je hem niet aan als stalker?quote:Op zaterdag 21 december 2013 16:45 schreef Black-Adder het volgende:
Vervolg op dit topic.
[..]
Ik kan me niet meer veilig voelen in mijn eigen huis. Ik ben recent voor de 7de keer verhuisd in 10 jaar tijd en nog steeds weet hij mij te vinden, ondanks dat ik er voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om mijn nieuwe adres geheim te houden. Ik loop al te shaken bij het idee dat hij hier weer een keer voor de stoep zou staan. Het liefst zou ik hem zijn hersens in willen slaan, maar ik denk eerder dat ik bang weg zou rennen.
Dat eerste topic was het op 3 na langzaamste topic ooit in R&P.quote:
Mijn biologische vader.quote:
[..]
Wie is hij en waarom geef je hem niet aan als stalker?
Nou gewoon aangeven als stalkerquote:
En nu komt het grote probleem..... De Nederlandse wetgeving.....quote:
[..]
Nou gewoon aangeven als stalker
SPOILERis dus totaal niet streng
Je moet een dossier opbouwen, dan kun je aantonen dat je last van een stalker hebt en kunnen ze meerquote:
[..]
En nu komt het grote probleem..... De Nederlandse wetgeving.....SPOILERis dus totaal niet streng
Klopt, maar je bent aardig lang bezig met verzamelen wil het de moeite worden, zodat er iets mee gebeurd.quote:
[..]
Je moet een dossier opbouwen, dan kun je aantonen dat je last van een stalker hebt en kunnen ze meer
En als je eenmaal alles ingeleverd hebt, dan moet je nog maar zien wat het resultaat wordt bij stalking...
Wordt niet zo snel een celstraf hoor, eerder een straatverbod plus een boete, iets in die geest.
volgens deze tekst uit 2009, kunnen de straffen uiteenlopen van 30 uur tot een gevangenis-straf van een jaar.
Maar daar komt dan nog voorwaardelijk bij en dus zal de straf voor zijn bio vader niet hoog worden sowieso.
http://petities.nl/nieuws/zo-ziet-een-rechter-stalking
Zo kwam ik vandaag bijvoorbeeld weer eens aardige meid uit de buurt tegen dat ik al heel lang niet meer gezien had. Ik zag haar voorbij lopen en durfde haar niet eens aan te kijken, stiekum hopend dat ze mij niet zou zien. Natuurlijk gelogen, gezegd dat het goed met mij goed mij ging, maar nog steeds zonder haar aan te kijken en van een verder gesprek is het ook niet meer gekomen. Dit soort dingen gebeuren zo vaak bij mij en het is zo paradoxaal voor iemand die juist op zoek is naar meer sociale contacten in zijn leven.
stel je niet zo aan. neem eens wat initiatief in je eigen leven en los je problemen op. wees strenger voor jezelf. en dna bedoel ik niet iendeloos kwaad zijn op jezelf omdat je bepalde dingen niet doet, maar zorg dat je het WEL doet.
dat probleem met je vader snap ik ook niet. je klinkt alsof je ontzettend bang voor hem bent, en al begint te beven als ie weet waar je woont? wat doet ie je dan aan, behalve contact proberen te zoeken? stuur hem gewoon weg. of beter nog, maak echt een nieuwe start en vertrek uit je dorp, als het allemaal te moeilijk is. ga je leven leven, in plaats van maar te zitten sippen hoe het allemaal zo kut is.
een echte vader zou zoiets tegen je zeggen, dus bij deze.
Je hebt helemaal gelijk. Het lastige er aan vind ik dat ik bang ben om tijd en geld in dingen te investeren, omdat mijn ervaring uit het verleden is dat ik er door mijn depressies vaak minder van kan genieten dan ik het me van tevoren had ingebeeld.quote:
ik weet best hoe moeilijk dit allemaal kan voelen, maar iemadn moet het toch tegen je zeggen;
stel je niet zo aan. neem eens wat initiatief in je eigen leven en los je problemen op. wees strenger voor jezelf. en dna bedoel ik niet iendeloos kwaad zijn op jezelf omdat je bepalde dingen niet doet, maar zorg dat je het WEL doet.
Bijvoorbeeld reizen. Ik heb een aantal jaar geleden besloten om meer te gaan reizen, alleen dus. Nu heb ik in de loop van de tijd wel al een hoop mooie plekken in Europa gezien, maar ook heel vaak momenten gehad dat het alleen-zijn en mijn depressies me opbraken, waardoor ik ook weer bij mezelf ging denken: wat doe ik in vredesnaam hier? Hierdoor heb ik bijvoorbeeld al 2 keer een vakantie ingekort. Ik heb als ik lekker in mijn vel zit volop ideeën en filosofieën over welke plekken ik nog bezocht wil hebben voor ik dood ben, of tenminste voor ik het fysiek niet meer zou kunnen of ik de financiële middelen er niet meer voor zou hebben.
Ik ben juist net verhuisd en heb een huis gekocht. Daarbij heeft het toch geen zin: ik ben in de afgelopen 7 jaar (het moment dat ik het contact heb verbroken) 5 keer verhuisd en ondanks dat ik aan het selecte groepje mensen dat mijn adres kent heb benadrukt daar stil over te zijn: toch weet hij me steeds te vinden.quote:dat probleem met je vader snap ik ook niet. je klinkt alsof je ontzettend bang voor hem bent, en al begint te beven als ie weet waar je woont? wat doet ie je dan aan, behalve contact proberen te zoeken? stuur hem gewoon weg. of beter nog, maak echt een nieuwe start en vertrek uit je dorp, als het allemaal te moeilijk is. ga je leven leven, in plaats van maar te zitten sippen hoe het allemaal zo kut is.
Dank je.quote:een echte vader zou zoiets tegen je zeggen, dus bij deze.
dat is jammer, maar je weet dat je dit soort buien hebt, toch? dus neem dat als een gegeven, dat het misschien niet altijd een succes gaat worden. maar laat het je nooit afschrikken om dat te doen wat je eigenlijk wilt. want dan mis je ook die momenten dat het wel goed gaat.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Het lastige er aan vind ik dat ik bang ben om tijd en geld in dingen te investeren, omdat mijn ervaring uit het verleden is dat ik er door mijn depressies vaak minder van kan genieten dan ik het me van tevoren had ingebeeld.
Bijvoorbeeld reizen. Ik heb een aantal jaar geleden besloten om meer te gaan reizen, alleen dus. Nu heb ik in de loop van de tijd wel al een hoop mooie plekken in Europa gezien, maar ook heel vaak momenten gehad dat het alleen-zijn en mijn depressies me opbraken, waardoor ik ook weer bij mezelf ging denken: wat doe ik in vredesnaam hier? Hierdoor heb ik bijvoorbeeld al 2 keer een vakantie ingekort. Ik heb als ik lekker in mijn vel zit volop ideeën en filosofieën over welke plekken ik nog bezocht wil hebben voor ik dood ben, of tenminste voor ik het fysiek niet meer zou kunnen of ik de financiële middelen er niet meer voor zou hebben.
[..]
als je weet dat je gevoel nogal eens in de war is, dan moet je er niet op reageren alsof het je leidraad is, alsof dat bepalend is voor wel of niet doen. wacht met je conclusies tot je je wel okee voelt. ga desnoods nog een keer ergens heen als je geestelijke gesteldheid het de eerste keer verpestte.
misschien heb je het al uitgelegd in het andere topic, maar hoezo is die man zo'n probleem dan? is ie agressief of gewelddadig?quote:Ik ben juist net verhuisd en heb een huis gekocht. Daarbij heeft het toch geen zin: ik ben in de afgelopen 7 jaar (het moment dat ik het contact heb verbroken) 5 keer verhuisd en ondanks dat ik aan het selecte groepje mensen dat mijn adres kent heb benadrukt daar stil over te zijn: toch weet hij me steeds te vinden.
Mijn jeugd voelde eigenlijk steeds als een vlucht van school van huis en van huis naar school, vooral tijdens de middelbare school. Op school wilde ik steeds vluchten voor de pesterijen, mijn onzekerheid en andere puberproblemen. Maar het was nog altijd beter dan thuis, als mijn vader thuis was.
Mijn vader heeft mij en mijn familie psychisch helemaal kapot gemaakt. Hij was agressief en vooral zeer manipulatief. Hij kon zijn fouten altijd zo verdraaien dat het altijd de schuld van iemand anders leek. En als kind zijnde twijfel je niet aan het oordeel van je vader, dat neem je voor waar aan. Iedere keer als ik thuis kwam en ik wist dat hij thuis was voelde het alsof er een bom in huis lag, maar ik niet wist wanneer hij ging ontploffen. Het gesmijt met elk denkbaar los voorwerp in huis was nog tot daar aan toe, maar het continue geschreeuw naar mij en mijn moeder en vooral de continue intimidatie en spanning in huis waren ondragelijk. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik de deur van mijn kamer heb gebarricadeerd en gedreigd dat ik mezelf iets aan zou doen als hij mij niet met rust zou laten. Toen heeft mijn moeder er uit pure wanhoop hulpverleners bij gehaald die zowel mij als mijn vader die avond wat hebben te weten kalmeren, maar daarna veranderde er eigenlijk niets.
Het is een belangrijke motivatie geweest om vroeg uit huis te gaan. Ik was dolblij om te kunnen studeren en een nieuw leven te kunnen opbouwen in een andere stad. Echter, mijn vader bleef mij achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we ruzie over de telefoon en zei ik dat ik dat weekend niet thuis zou komen. Toen is hij zelf met de reservesleutel van mijn kamer naar mij toe gereden, zonder aan te bellen binnen gekomen en mij gedwongen heeft mee te gaan naar huis. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zo veel angst had als toen dat gebeurde.
Het duurde daarna nog bijna 2 jaar voor mijn ouders zouden scheiden en ik voor mijn gevoel pas een beetje rust in mijn leven kreeg. De band met mijn moeder en zusje verbeterde ook aanzienlijk na die tijd en er kwam een nieuwe man in het leven van mijn moeder, die welhaast precies het tegenovergestelde leek van mijn vader. Het voelde alsof ik weer kansen had gekregen om mezelf weer te motiveren om bijvoorbeeld te gaan studeren (was toen al weer een tijdje gestopt) en uit mijn depressies te klimmen.
In de jaren daarna heeft mijn vader mij echter nog steeds proberen op te zoeken en ontvang ik nog steeds brieven van hem en zijn nieuwe vrouw. Dit is mede een reden waarom ik erg paranoïde ben geworden als er bijvoorbeeld aangebeld wordt. Eén keer stond, wat achteraf bleek, zijn verloofde voor de deur, met een uitnodiging voor de bruiloft...
Zelfs nu ik voor de zoveelste keer verhuisd ben heeft mijn nieuwe adres dus weer weten te vinden en dat maakt me nog steeds wel eens bang. Bang dat hij me nog een keer op gaat zoeken. Bang dat dat hij me betaald gaat zetten dat ik het contact verbroken heb, hem genegeerd heb, en weet ik niet allemaal. Of het een terechte angst is weet ik niet, maar zelfs na al jaren voel ik mij nog steeds niet 100% veilig met dat idee in mijn achterhoofd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 18-01-2014 18:20:56 ]
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Ik woon al bijna 10 jaar op mezelf en hoewel dat zeker ook zijn mooie kanten heeft begint het mij steeds vaker op te breken om in een 'leeg' huis thuis te komen. Heb soms nog wel eens de angst dat ik hier een hartaanval krijg en ze me 3 weken later pas vinden of zo.
Ik zou zo graag andere mensen eens willen helpen, of gewoon eens een keer willen keten en los gaan met vrienden in de kroeg of op een feest. De paar mogelijkheden die ik daar in het verleden voor heb gehad, heb ik feitelijk verprutst. Ik heb 2 mensen die ik wel als echte vrienden durf te beschouwen, maar deze wonen allebei ver weg, dus veel contact buiten whatsapp/facebook zit er daarmee ook niet in. En collega's (van mijn leeftijd) waarmee ik goed contact heb, hebben eigenlijk nooit tijd om iets te ondernemen.
Ik ben 26 jaar en doordat ik voor mijn gevoel zo veel dingen in mijn leven nog moet meemaken begin ik mij oud te voelen. Ik worstel nog met problemen die een gemiddelde jongen van 16 al lang overwonnen heeft. Ik weet het, het is nooit te laat om te veranderen, maar het wordt steeds moeilijker als ik bepaalde ontwikkelingen bij mensen van mijn leeftijd zie, waarvan ik mezelf afvraag ze zelf ooit mee te zullen maken.
Sorry, als ik deze post weer terug lees, merk ik dat het weer een erg negatief verhaal is geworden...
Als je wilt praten. We're here to talk. Je weet hoe het PM systeem werkt.
Je zei dat je graag mensen wilt helpen, hoe wil je dit doen?
Keep it up man <3
Wat vind je van sites als nmlk.nl?quote:
Het is ook iets waar ik mezelf veel te veel aan loop op te vreten, denk ik. Ik denk er niet continu aan, maar het is wel één van die angsten in mij die regelmatig terug komt.
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Ik woon al bijna 10 jaar op mezelf en hoewel dat zeker ook zijn mooie kanten heeft begint het mij steeds vaker op te breken om in een 'leeg' huis thuis te komen. Heb soms nog wel eens de angst dat ik hier een hartaanval krijg en ze me 3 weken later pas vinden of zo.
Ik zou zo graag andere mensen eens willen helpen, of gewoon eens een keer willen keten en los gaan met vrienden in de kroeg of op een feest. De paar mogelijkheden die ik daar in het verleden voor heb gehad, heb ik feitelijk verprutst. Ik heb 2 mensen die ik wel als echte vrienden durf te beschouwen, maar deze wonen allebei ver weg, dus veel contact buiten whatsapp/facebook zit er daarmee ook niet in. En collega's (van mijn leeftijd) waarmee ik goed contact heb, hebben eigenlijk nooit tijd om iets te ondernemen.
Ik ben 26 jaar en doordat ik voor mijn gevoel zo veel dingen in mijn leven nog moet meemaken begin ik mij oud te voelen. Ik worstel nog met problemen die een gemiddelde jongen van 16 al lang overwonnen heeft. Ik weet het, het is nooit te laat om te veranderen, maar het wordt steeds moeilijker als ik bepaalde ontwikkelingen bij mensen van mijn leeftijd zie, waarvan ik mezelf afvraag ze zelf ooit mee te zullen maken.
Sorry, als ik deze post weer terug lees, merk ik dat het weer een erg negatief verhaal is geworden...
Mag ik vragen wat je hobbies zijn? Misschien is het een idee om te kijken of er ergens in de omgeving iets is om je in groepsverband met een van je hobbies bezig te houden. Het geeft afleiding van je eigen gedachten om met iets bezig te zijn wat je leuk vindt en je zult het met mensen doen die je interesse delen. Dan is er altijd wel iets om over te praten en de focus ligt dan op dingen die je wel kan in plaats van (gedachten over) wat je niet kan. En na een tijdje, als je dan weer een oude bekende tegenkomt, zul je ook weer meer te vertellen hebben over hoe het met je gaat/waar je je mee bezig houdt anders dan wat je dwars zit.quote:
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Een laatste suggestie voor vanavond: het klinkt misschien stom, maar heb je wel eens aan een huisdier gedacht? Het is misschien niet hetzelfde als (gelegenheids)vrienden, maar het zal je wel wat minder alleen doen voelen en je leven een beetje verrijken. Ze zullen je vaak genoeg aan het lachen brengen met hun eigenaardigheden en vreemde streken. Ook dat biedt weer meer mogelijkheden voor gesprekken.
Sommige oude bekenden herinneren mij ook juist aan een tijd die ik liever wil vergeten. Zo kwam ik bijvoorbeeld een paar maanden terug een oude leraar van de middelbare school in de supermarkt tegen, aardige man verder, maar een paar jaar ouder als mij. Hij was erg benieuwd hoe het met mij ging, wat het van mij was geworden en zo. Uiteraard gelogen hierover, maar ook nog eens op zo'n toon en zo'n overdreven manier dat het sowieso ongeloofwaardig over moet zijn gekomen. Ik was toen al niet de meest sociaal bedreven en meest positief ingestelde persoon en dat ben ik nu al helemaal niet meer. En dat had hij ook wel door.quote:En na een tijdje, als je dan weer een oude bekende tegenkomt, zul je ook weer meer te vertellen hebben over hoe het met je gaat/waar je je mee bezig houdt anders dan wat je dwars zit.
Nog een ander voorbeeldje: 3 jaar geleden kwam een oud-klasgenootje van de middelbare school toevallig naast mij wonen. Hele aardige, sociale, succesvolle meid, nog een paar keer in de gang mee staan kletsen. Maar naar mate ik meer merkte hoe goed het eigenlijk met haar ging, hoe meer ik zelf begon te verkrampen bij haar en op een gegeven moment zelf moeite begon te doen om haar te vermijden. Misschien juist ook wel omdat ik wist dat zij ook wist hoe ik vroeger geweest ben en ik haar te veel op een voetstuk plaatste.
Daar heb ik zeker wel eens aan gedacht. Ik was vroeger helemaal verzot op de honden van mijn ooms en tantes en als ik er de tijd voor zou hebben, had ik ze zeker zelf ook genomen. Met mijn huidige baan is dat eigenlijk onmogelijk geworden, omdat ik daarvoor te weinig thuis ben.quote:Een laatste suggestie voor vanavond: het klinkt misschien stom, maar heb je wel eens aan een huisdier gedacht? Het is misschien niet hetzelfde als (gelegenheids)vrienden, maar het zal je wel wat minder alleen doen voelen en je leven een beetje verrijken. Ze zullen je vaak genoeg aan het lachen brengen met hun eigenaardigheden en vreemde streken. Ook dat biedt weer meer mogelijkheden voor gesprekken.
Ik krijg het idee dat daar toch voornamelijk grote groepen zijn met intelligente, sociaal bedreven studenten. Ik weet niet of ik mij in zo'n groep op mijn gemak zou kunnen voelen en mezelf zou kunnen zijn.quote:
Medisch gezien ben ik aan mezelf aan het werken en hoewel dit langzaam en met kleine stappen gaat zie ik wel steeds meer verbetering in mezelf. Ik heb een paar maanden geleden verder besloten om een nieuwe 'look' aan te nemen. Ik heb hier veel positieve reacties op heb gekregen, wat mij weer een flinke boost van zelfvertrouwen heeft gegeven.
Wat voor mij het grootste gemis blijft zijn sociale contacten. Het is fijn dat er tegenwoordig zoiets als social media bestaat, wat mij in zekere zin ook wel wat helpt. Maar fysiek tussen leuke mensen van mijn leeftijd komen blijft gewoon moeilijk. Ik ben 26 en voor mijn gevoel is zo een beetje de helft van mijn generatie bezig een gezin aan het stichten (of heeft dit al) en de andere helft zit vast in een vriendengroep die zich al vanaf de middelbare school heeft gevormd. Via facebook heb ik een aantal leuke mensen van vroeger teruggevonden en er komt nog eens een heel leuk gesprek uit en ik krijg ook het idee dat veel mensen oprecht respect hebben voor wie ik ben en wat ik momenteel doe ik mijn leven. Maar het blijft erg oppervlakkig en zelfs de twee echte vrienden die ik nog heb, hebben vaak weinig tijd om iets fysieks af te spreken.
Met het daten een beetje hetzelfde verhaal. Ik kom nauwelijks leuke vrouwen tegen in mijn leven (hoewel ik die contacten tegenwoordig wel beter kan koesteren als vroeger), dus ik zie internetdating eigenlijk als enige mogelijkheid. En daar wordt je geconfronteerd met in de eerste plaats al een man/vrouw verhouding die niet strookt met de realiteit en veel vrouwen die enkel op aandacht kicken. De meeste gesprekken lopen 9 van de 10 keer na een paar uur al dood en de ene vrouw waarmee het wel lijkt te klikken is een veel te lieve meid die goed wil zijn voor iedereen en dan ook zoveel reacties krijgt dat ze binnen no-time een vriend heeft. Ik vraag me zelf soms wel eens af waarom ik mezelf nog voor de gek aan het houden ben, maar goed, het brengt ook soms wel wat positieve spanning met zich mee en dat kan van tijd tot tijd ook wel eens prettig zijn.
Ik probeer mezelf echt te dwingen om me ieder geval fysiek nog tussen andere mensen te begeven door in ieder geval eens in het weekend nog eens het dorp of de stad in te gaan, steeds vaker andere mensen observerend en troost ik mij met het geluk wat andere mensen uitstralen. Een jong zoenend stel, een kind dat enthousiast wordt van de zwarte pieten in het dorp momenteel, een oud echtpaar dat nog hand-in-hand over straat loopt.
Ieder contact met zelfs maar een caissière in een winkel of een praatje met een collega is me waardevol, maar tegelijkertijd ook oppervlakkig. Hetzelfde geld voor contacten op datingssites: zelf als ik enkel vriendschappelijk een contact aan probeer te onderhouden blijft het allemaal oppervlakkig en loopt het snel dood. Nu weet ik wel dat die sites in eerste instantie niet bedoeld zijn voor het maken van vriendschappen, maar toch. Het voelt allemaal zo leeg en nutteloos en toch is het voor mijn gevoel nog een van de weinige manieren om nog nieuwe contacten te kunnen maken.
Ik heb vroeger proberen leren te accepteren dat ik nu eenmaal meer een einzelgängertype ben, en ik probeer me daar nog steeds mee voor de gek te houden, maar dat lukt me gewoon niet meer. Ik heb hobby's waarbij ik niemand bij nodig heb, maar die geven mij steeds minder voldoening. Alle plannen die ik maak, alle dingen waar ik veel geld aan uit geef, maar ook alle contacten die ik nog wel heb: het voelt alsof het allemaal steeds nuttelozer aan het worden is.
Sorry als dit weer wat veel van hetzelfde klinkt als sommige van mijn vorige posts, maar ik moet dit gewoon echt even van me af schrijven.
Herkenbaar.quote:
Alle plannen die ik maak, alle dingen waar ik veel geld aan uit geef, maar ook alle contacten die ik nog wel heb: het voelt alsof het allemaal steeds nuttelozer aan het worden is.
Al eens aan reizen gedacht? Even een paar weken/maanden weg. Een van de dingen waar ik nog wel echt van kan genieten. Edit: heb je al eens geprobeerd lees ik net op de vorige pagina.
[ Bericht 3% gewijzigd door TvhN op 30-11-2014 21:40:52 ]
FHF / FHF Kerstbuddies gezocht/aangeboden
De laatste 2 maanden zijn behoorlijk turbulent geweest op relatiegebied, o.a. door dit avontuur, wat uiteindelijk een week of 6 geleden is doodgebloed, maar waar ik wel hele mooie ervaringen en vooral leermomenten aan heb overgehouden. Het was vooraf niet mijn intentie om deze meid als opstap te gebruiken om dingen op relatiegebied te leren, maar dat is het uiteindelijk onbedoeld wel geworden. Onze karakters botsten uiteindelijk te veel en achteraf was duidelijk dat we allebei andere dingen in een relatie zochten.
Naast deze meid was ik al een poosje via Tinder en een andere datingsite aan het chatten/flirten met nog enkele andere meiden en dit lijkt ineens ook allemaal een stuk makkelijker te gaan dan ik vroeger ooit had durven vermoeden, al ben ik de laatste paar maanden ook zowel qua uiterlijk als qua houding (positiever, flirteriger, steviger in mijn schoenen) behoorlijk veranderd. Ik ben mij steeds beter bewust geworden van wie ik ben, waar ik naar op zoek ben in het leven en hoe ik het beste uit mezelf kan halen, zonder het roer in mijn leven compleet om te hoeven gooien.
Na dat misgelopen avontuur ben ik gaan daten met een andere leuke meid van 25, waarmee ik toen al een week of 6 aan het chatten was. Inmiddels ruim 5 weken geleden in één weekend twee gezellige dates met deze dame gehad, waarna zij kenbaar begon te maken dat ze mij wel zag zitten. Ik vond haar ook wel leuk, alhoewel ik toen nog geen sterke gevoelens voor haar had, maar ik zat ook nog met de meid van de vorige dates waar toen mijn hoofd nog vol van zat, ook al was dat hoofdstuk toen al afgesloten.
Een week later bij mij thuis afgesproken voor een 3de en twee dagen later nog eens een 4de date, waarna de gevoelens ook bij mij steeds sterker werden. Fysiek liet ze toen nog niet meer toe dan wat knuffelen, strelen en zoenen, maar dit voelde al ontzettend goed en hoewel ze nog niet verder wilde gaan leek er wel meer in te zitten. Het is zowel fysiek als qua karakter een totaal andere meid dan de meid met wie ik hiervoor gedate heb, maar het voelde erg goed met haar. Aan het eind van die 4de date (nu bijna 4 weken geleden) vroeg ze heel subtiel om verkering, waar ik natuurlijk volmondig ja op heb gezegd.
En nu, nu voelt het ineens heel maf, om op mijn 26ste ineens toch mijn eerste 'echte' vriendin te hebben. Ondanks dat zij net als ik ook zowel fysiek als qua karakter niet zonder imperfecties is, heb ik echt het gevoel helemaal voor de volle 100% voor deze meid te willen gaan. Er komen een hoop nieuwe dingen kijken, zowel op fysiek als op emotioneel vlak, maar we zijn dingen rustig aan het opbouwen en ze laat mij de leiding nemen, wat ik erg prettig vind. En ook al probeer ik niet verblind te raken door alle liefde en emotie en mijn en haar enthousiasme nog enigszins probeer te temperen: hoe beter ik haar leer kennen, hoe meer ik merk dat we enorm bij elkaar lijken te passen en onze interesses en karakters elkaar goed lijken aan te vullen.
De middagen/avonden samen in de laatste 3 weken zijn bijna onwerkelijk voor me geweest. Ineens lag er een lieve, beeldschone dame naakt in mijn eigen bed en leken de uren voorbij te vliegen. Ik merk dat ik zelf erg van romantiek houd en heb er dan ook aardig wat aandacht aan geschonken om het liefdesspel zo mooi mogelijk te doen laten bloeien. Rode sfeerverlichting, geurkaarsen, heerlijke massageolie, romantische muziek op de achtergrond, diverse 'hulpmiddelen' klaar in het nachtkastje, maar vooral voor alles heel ruim te tijd genomen. Van vrijwel iedere aanraking genoot ze zichtbaar en in een langzaam tempo zijn we na iedere avond steeds een kleine stap verder gegaan, tot we ongeveer een week geleden bij het 'laatste honk' terecht zijn gekomen.
Ze was net als ik nog maagd en ondanks veel glijmiddel te gebruiken deed het duidelijk veel pijn bij haar. Daarbij was de spanning ook bij mij zo enorm groot dat ik heel snel mijn erectie verloor en het hielp ook niet echt mee dat mijn benen op mijn fijne zachte matras erg snel weg gleden. Een tweede poging een paar dagen later verliep niet veel beter. Ze wilde het heel graag en zei dat ze voorbereid was op de pijn, maar na een paar centimeter duwde ze me weer weg, omdat de pijn nog te hevig was om door te zetten. Afgelopen nacht ging het beter, alhoewel ze toen ze onderop lag wel nog steeds pijn voelde. Toen ze echter bovenop me kroop, en ik ook beter kon zien wat we deden, lukte het wel en er ging een vlaag van opluchting over ons beiden heen toen we merkten dat dit zonder pijn bij haar gebeurde. Ondanks dat we nog steeds wat liepen te klungelen (en dat de komende keren ook nog wel zullen doen) en ik niet ben klaar gekomen, voelde dit moment wel enorm speciaal, wat zij later ook nog eens benadrukte.
Volgend weekend is Valentijn en dat ga ik met deze recente ontwikkelingen natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik probeer nuchter te blijven en niet al te veel aan haar te denken, maar deze relatie vormt op dit moment zo'n mooie aanvulling in mijn leven dat ik merk dat ik er wel voor de volle 100% voor wil gaan.
