R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik krijg het idee dat daar toch voornamelijk grote groepen zijn met intelligente, sociaal bedreven studenten. Ik weet niet of ik mij in zo'n groep op mijn gemak zou kunnen voelen en mezelf zou kunnen zijn.quote:
Even een update. Voor wat mijn vader betreft lijkt de situatie op dit moment verbeterd te zijn. Ik heb inmiddels al ruim een half jaar niets meer van hem gehoord en mijn familie heeft hem gezworen dat mocht hij ooit nog een keer contact met mij proberen te zoeken, dat dan ook zij het contact definitief met hem zullen verbreken. Dit geeft mij in zekere zin wat meer rust.
Medisch gezien ben ik aan mezelf aan het werken en hoewel dit langzaam en met kleine stappen gaat zie ik wel steeds meer verbetering in mezelf. Ik heb een paar maanden geleden verder besloten om een nieuwe 'look' aan te nemen. Ik heb hier veel positieve reacties op heb gekregen, wat mij weer een flinke boost van zelfvertrouwen heeft gegeven.
Wat voor mij het grootste gemis blijft zijn sociale contacten. Het is fijn dat er tegenwoordig zoiets als social media bestaat, wat mij in zekere zin ook wel wat helpt. Maar fysiek tussen leuke mensen van mijn leeftijd komen blijft gewoon moeilijk. Ik ben 26 en voor mijn gevoel is zo een beetje de helft van mijn generatie bezig een gezin aan het stichten (of heeft dit al) en de andere helft zit vast in een vriendengroep die zich al vanaf de middelbare school heeft gevormd. Via facebook heb ik een aantal leuke mensen van vroeger teruggevonden en er komt nog eens een heel leuk gesprek uit en ik krijg ook het idee dat veel mensen oprecht respect hebben voor wie ik ben en wat ik momenteel doe ik mijn leven. Maar het blijft erg oppervlakkig en zelfs de twee echte vrienden die ik nog heb, hebben vaak weinig tijd om iets fysieks af te spreken.
Met het daten een beetje hetzelfde verhaal. Ik kom nauwelijks leuke vrouwen tegen in mijn leven (hoewel ik die contacten tegenwoordig wel beter kan koesteren als vroeger), dus ik zie internetdating eigenlijk als enige mogelijkheid. En daar wordt je geconfronteerd met in de eerste plaats al een man/vrouw verhouding die niet strookt met de realiteit en veel vrouwen die enkel op aandacht kicken. De meeste gesprekken lopen 9 van de 10 keer na een paar uur al dood en de ene vrouw waarmee het wel lijkt te klikken is een veel te lieve meid die goed wil zijn voor iedereen en dan ook zoveel reacties krijgt dat ze binnen no-time een vriend heeft. Ik vraag me zelf soms wel eens af waarom ik mezelf nog voor de gek aan het houden ben, maar goed, het brengt ook soms wel wat positieve spanning met zich mee en dat kan van tijd tot tijd ook wel eens prettig zijn.
Medisch gezien ben ik aan mezelf aan het werken en hoewel dit langzaam en met kleine stappen gaat zie ik wel steeds meer verbetering in mezelf. Ik heb een paar maanden geleden verder besloten om een nieuwe 'look' aan te nemen. Ik heb hier veel positieve reacties op heb gekregen, wat mij weer een flinke boost van zelfvertrouwen heeft gegeven.
Wat voor mij het grootste gemis blijft zijn sociale contacten. Het is fijn dat er tegenwoordig zoiets als social media bestaat, wat mij in zekere zin ook wel wat helpt. Maar fysiek tussen leuke mensen van mijn leeftijd komen blijft gewoon moeilijk. Ik ben 26 en voor mijn gevoel is zo een beetje de helft van mijn generatie bezig een gezin aan het stichten (of heeft dit al) en de andere helft zit vast in een vriendengroep die zich al vanaf de middelbare school heeft gevormd. Via facebook heb ik een aantal leuke mensen van vroeger teruggevonden en er komt nog eens een heel leuk gesprek uit en ik krijg ook het idee dat veel mensen oprecht respect hebben voor wie ik ben en wat ik momenteel doe ik mijn leven. Maar het blijft erg oppervlakkig en zelfs de twee echte vrienden die ik nog heb, hebben vaak weinig tijd om iets fysieks af te spreken.
Met het daten een beetje hetzelfde verhaal. Ik kom nauwelijks leuke vrouwen tegen in mijn leven (hoewel ik die contacten tegenwoordig wel beter kan koesteren als vroeger), dus ik zie internetdating eigenlijk als enige mogelijkheid. En daar wordt je geconfronteerd met in de eerste plaats al een man/vrouw verhouding die niet strookt met de realiteit en veel vrouwen die enkel op aandacht kicken. De meeste gesprekken lopen 9 van de 10 keer na een paar uur al dood en de ene vrouw waarmee het wel lijkt te klikken is een veel te lieve meid die goed wil zijn voor iedereen en dan ook zoveel reacties krijgt dat ze binnen no-time een vriend heeft. Ik vraag me zelf soms wel eens af waarom ik mezelf nog voor de gek aan het houden ben, maar goed, het brengt ook soms wel wat positieve spanning met zich mee en dat kan van tijd tot tijd ook wel eens prettig zijn.
De eenzaamheid breekt me de laatste tijd steeds meer en ik twijfel steeds vaker hoe lang ik dit nog vol ga houden. Ik krijg steeds vaker suïcidale gedachten en mijn depressies houden steeds langer aan.
Ik probeer mezelf echt te dwingen om me ieder geval fysiek nog tussen andere mensen te begeven door in ieder geval eens in het weekend nog eens het dorp of de stad in te gaan, steeds vaker andere mensen observerend en troost ik mij met het geluk wat andere mensen uitstralen. Een jong zoenend stel, een kind dat enthousiast wordt van de zwarte pieten in het dorp momenteel, een oud echtpaar dat nog hand-in-hand over straat loopt.
Ieder contact met zelfs maar een caissière in een winkel of een praatje met een collega is me waardevol, maar tegelijkertijd ook oppervlakkig. Hetzelfde geld voor contacten op datingssites: zelf als ik enkel vriendschappelijk een contact aan probeer te onderhouden blijft het allemaal oppervlakkig en loopt het snel dood. Nu weet ik wel dat die sites in eerste instantie niet bedoeld zijn voor het maken van vriendschappen, maar toch. Het voelt allemaal zo leeg en nutteloos en toch is het voor mijn gevoel nog een van de weinige manieren om nog nieuwe contacten te kunnen maken.
Ik heb vroeger proberen leren te accepteren dat ik nu eenmaal meer een einzelgängertype ben, en ik probeer me daar nog steeds mee voor de gek te houden, maar dat lukt me gewoon niet meer. Ik heb hobby's waarbij ik niemand bij nodig heb, maar die geven mij steeds minder voldoening. Alle plannen die ik maak, alle dingen waar ik veel geld aan uit geef, maar ook alle contacten die ik nog wel heb: het voelt alsof het allemaal steeds nuttelozer aan het worden is.
Sorry als dit weer wat veel van hetzelfde klinkt als sommige van mijn vorige posts, maar ik moet dit gewoon echt even van me af schrijven.
Ik probeer mezelf echt te dwingen om me ieder geval fysiek nog tussen andere mensen te begeven door in ieder geval eens in het weekend nog eens het dorp of de stad in te gaan, steeds vaker andere mensen observerend en troost ik mij met het geluk wat andere mensen uitstralen. Een jong zoenend stel, een kind dat enthousiast wordt van de zwarte pieten in het dorp momenteel, een oud echtpaar dat nog hand-in-hand over straat loopt.
Ieder contact met zelfs maar een caissière in een winkel of een praatje met een collega is me waardevol, maar tegelijkertijd ook oppervlakkig. Hetzelfde geld voor contacten op datingssites: zelf als ik enkel vriendschappelijk een contact aan probeer te onderhouden blijft het allemaal oppervlakkig en loopt het snel dood. Nu weet ik wel dat die sites in eerste instantie niet bedoeld zijn voor het maken van vriendschappen, maar toch. Het voelt allemaal zo leeg en nutteloos en toch is het voor mijn gevoel nog een van de weinige manieren om nog nieuwe contacten te kunnen maken.
Ik heb vroeger proberen leren te accepteren dat ik nu eenmaal meer een einzelgängertype ben, en ik probeer me daar nog steeds mee voor de gek te houden, maar dat lukt me gewoon niet meer. Ik heb hobby's waarbij ik niemand bij nodig heb, maar die geven mij steeds minder voldoening. Alle plannen die ik maak, alle dingen waar ik veel geld aan uit geef, maar ook alle contacten die ik nog wel heb: het voelt alsof het allemaal steeds nuttelozer aan het worden is.
Sorry als dit weer wat veel van hetzelfde klinkt als sommige van mijn vorige posts, maar ik moet dit gewoon echt even van me af schrijven.
Herkenbaar.quote:Op zondag 30 november 2014 20:21 schreef Black-Adder het volgende:
Alle plannen die ik maak, alle dingen waar ik veel geld aan uit geef, maar ook alle contacten die ik nog wel heb: het voelt alsof het allemaal steeds nuttelozer aan het worden is.
Al eens aan reizen gedacht? Even een paar weken/maanden weg. Een van de dingen waar ik nog wel echt van kan genieten. Edit: heb je al eens geprobeerd lees ik net op de vorige pagina.
[ Bericht 3% gewijzigd door TvhN op 30-11-2014 21:40:52 ]
Er zijn wat grote (positieve) ontwikkelingen te melden, dus tijd voor een update.
De laatste 2 maanden zijn behoorlijk turbulent geweest op relatiegebied, o.a. door dit avontuur, wat uiteindelijk een week of 6 geleden is doodgebloed, maar waar ik wel hele mooie ervaringen en vooral leermomenten aan heb overgehouden. Het was vooraf niet mijn intentie om deze meid als opstap te gebruiken om dingen op relatiegebied te leren, maar dat is het uiteindelijk onbedoeld wel geworden. Onze karakters botsten uiteindelijk te veel en achteraf was duidelijk dat we allebei andere dingen in een relatie zochten.
Naast deze meid was ik al een poosje via Tinder en een andere datingsite aan het chatten/flirten met nog enkele andere meiden en dit lijkt ineens ook allemaal een stuk makkelijker te gaan dan ik vroeger ooit had durven vermoeden, al ben ik de laatste paar maanden ook zowel qua uiterlijk als qua houding (positiever, flirteriger, steviger in mijn schoenen) behoorlijk veranderd. Ik ben mij steeds beter bewust geworden van wie ik ben, waar ik naar op zoek ben in het leven en hoe ik het beste uit mezelf kan halen, zonder het roer in mijn leven compleet om te hoeven gooien.
Na dat misgelopen avontuur ben ik gaan daten met een andere leuke meid van 25, waarmee ik toen al een week of 6 aan het chatten was. Inmiddels ruim 5 weken geleden in één weekend twee gezellige dates met deze dame gehad, waarna zij kenbaar begon te maken dat ze mij wel zag zitten. Ik vond haar ook wel leuk, alhoewel ik toen nog geen sterke gevoelens voor haar had, maar ik zat ook nog met de meid van de vorige dates waar toen mijn hoofd nog vol van zat, ook al was dat hoofdstuk toen al afgesloten.
Een week later bij mij thuis afgesproken voor een 3de en twee dagen later nog eens een 4de date, waarna de gevoelens ook bij mij steeds sterker werden. Fysiek liet ze toen nog niet meer toe dan wat knuffelen, strelen en zoenen, maar dit voelde al ontzettend goed en hoewel ze nog niet verder wilde gaan leek er wel meer in te zitten. Het is zowel fysiek als qua karakter een totaal andere meid dan de meid met wie ik hiervoor gedate heb, maar het voelde erg goed met haar. Aan het eind van die 4de date (nu bijna 4 weken geleden) vroeg ze heel subtiel om verkering, waar ik natuurlijk volmondig ja op heb gezegd.
En nu, nu voelt het ineens heel maf, om op mijn 26ste ineens toch mijn eerste 'echte' vriendin te hebben. Ondanks dat zij net als ik ook zowel fysiek als qua karakter niet zonder imperfecties is, heb ik echt het gevoel helemaal voor de volle 100% voor deze meid te willen gaan. Er komen een hoop nieuwe dingen kijken, zowel op fysiek als op emotioneel vlak, maar we zijn dingen rustig aan het opbouwen en ze laat mij de leiding nemen, wat ik erg prettig vind. En ook al probeer ik niet verblind te raken door alle liefde en emotie en mijn en haar enthousiasme nog enigszins probeer te temperen: hoe beter ik haar leer kennen, hoe meer ik merk dat we enorm bij elkaar lijken te passen en onze interesses en karakters elkaar goed lijken aan te vullen.
De middagen/avonden samen in de laatste 3 weken zijn bijna onwerkelijk voor me geweest. Ineens lag er een lieve, beeldschone dame naakt in mijn eigen bed en leken de uren voorbij te vliegen. Ik merk dat ik zelf erg van romantiek houd en heb er dan ook aardig wat aandacht aan geschonken om het liefdesspel zo mooi mogelijk te doen laten bloeien. Rode sfeerverlichting, geurkaarsen, heerlijke massageolie, romantische muziek op de achtergrond, diverse 'hulpmiddelen' klaar in het nachtkastje, maar vooral voor alles heel ruim te tijd genomen. Van vrijwel iedere aanraking genoot ze zichtbaar en in een langzaam tempo zijn we na iedere avond steeds een kleine stap verder gegaan, tot we ongeveer een week geleden bij het 'laatste honk' terecht zijn gekomen.
Ze was net als ik nog maagd en ondanks veel glijmiddel te gebruiken deed het duidelijk veel pijn bij haar. Daarbij was de spanning ook bij mij zo enorm groot dat ik heel snel mijn erectie verloor en het hielp ook niet echt mee dat mijn benen op mijn fijne zachte matras erg snel weg gleden. Een tweede poging een paar dagen later verliep niet veel beter. Ze wilde het heel graag en zei dat ze voorbereid was op de pijn, maar na een paar centimeter duwde ze me weer weg, omdat de pijn nog te hevig was om door te zetten. Afgelopen nacht ging het beter, alhoewel ze toen ze onderop lag wel nog steeds pijn voelde. Toen ze echter bovenop me kroop, en ik ook beter kon zien wat we deden, lukte het wel en er ging een vlaag van opluchting over ons beiden heen toen we merkten dat dit zonder pijn bij haar gebeurde. Ondanks dat we nog steeds wat liepen te klungelen (en dat de komende keren ook nog wel zullen doen) en ik niet ben klaar gekomen, voelde dit moment wel enorm speciaal, wat zij later ook nog eens benadrukte.
Volgend weekend is Valentijn en dat ga ik met deze recente ontwikkelingen natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik probeer nuchter te blijven en niet al te veel aan haar te denken, maar deze relatie vormt op dit moment zo'n mooie aanvulling in mijn leven dat ik merk dat ik er wel voor de volle 100% voor wil gaan.
De laatste 2 maanden zijn behoorlijk turbulent geweest op relatiegebied, o.a. door dit avontuur, wat uiteindelijk een week of 6 geleden is doodgebloed, maar waar ik wel hele mooie ervaringen en vooral leermomenten aan heb overgehouden. Het was vooraf niet mijn intentie om deze meid als opstap te gebruiken om dingen op relatiegebied te leren, maar dat is het uiteindelijk onbedoeld wel geworden. Onze karakters botsten uiteindelijk te veel en achteraf was duidelijk dat we allebei andere dingen in een relatie zochten.
Naast deze meid was ik al een poosje via Tinder en een andere datingsite aan het chatten/flirten met nog enkele andere meiden en dit lijkt ineens ook allemaal een stuk makkelijker te gaan dan ik vroeger ooit had durven vermoeden, al ben ik de laatste paar maanden ook zowel qua uiterlijk als qua houding (positiever, flirteriger, steviger in mijn schoenen) behoorlijk veranderd. Ik ben mij steeds beter bewust geworden van wie ik ben, waar ik naar op zoek ben in het leven en hoe ik het beste uit mezelf kan halen, zonder het roer in mijn leven compleet om te hoeven gooien.
Na dat misgelopen avontuur ben ik gaan daten met een andere leuke meid van 25, waarmee ik toen al een week of 6 aan het chatten was. Inmiddels ruim 5 weken geleden in één weekend twee gezellige dates met deze dame gehad, waarna zij kenbaar begon te maken dat ze mij wel zag zitten. Ik vond haar ook wel leuk, alhoewel ik toen nog geen sterke gevoelens voor haar had, maar ik zat ook nog met de meid van de vorige dates waar toen mijn hoofd nog vol van zat, ook al was dat hoofdstuk toen al afgesloten.
Een week later bij mij thuis afgesproken voor een 3de en twee dagen later nog eens een 4de date, waarna de gevoelens ook bij mij steeds sterker werden. Fysiek liet ze toen nog niet meer toe dan wat knuffelen, strelen en zoenen, maar dit voelde al ontzettend goed en hoewel ze nog niet verder wilde gaan leek er wel meer in te zitten. Het is zowel fysiek als qua karakter een totaal andere meid dan de meid met wie ik hiervoor gedate heb, maar het voelde erg goed met haar. Aan het eind van die 4de date (nu bijna 4 weken geleden) vroeg ze heel subtiel om verkering, waar ik natuurlijk volmondig ja op heb gezegd.
En nu, nu voelt het ineens heel maf, om op mijn 26ste ineens toch mijn eerste 'echte' vriendin te hebben. Ondanks dat zij net als ik ook zowel fysiek als qua karakter niet zonder imperfecties is, heb ik echt het gevoel helemaal voor de volle 100% voor deze meid te willen gaan. Er komen een hoop nieuwe dingen kijken, zowel op fysiek als op emotioneel vlak, maar we zijn dingen rustig aan het opbouwen en ze laat mij de leiding nemen, wat ik erg prettig vind. En ook al probeer ik niet verblind te raken door alle liefde en emotie en mijn en haar enthousiasme nog enigszins probeer te temperen: hoe beter ik haar leer kennen, hoe meer ik merk dat we enorm bij elkaar lijken te passen en onze interesses en karakters elkaar goed lijken aan te vullen.
De middagen/avonden samen in de laatste 3 weken zijn bijna onwerkelijk voor me geweest. Ineens lag er een lieve, beeldschone dame naakt in mijn eigen bed en leken de uren voorbij te vliegen. Ik merk dat ik zelf erg van romantiek houd en heb er dan ook aardig wat aandacht aan geschonken om het liefdesspel zo mooi mogelijk te doen laten bloeien. Rode sfeerverlichting, geurkaarsen, heerlijke massageolie, romantische muziek op de achtergrond, diverse 'hulpmiddelen' klaar in het nachtkastje, maar vooral voor alles heel ruim te tijd genomen. Van vrijwel iedere aanraking genoot ze zichtbaar en in een langzaam tempo zijn we na iedere avond steeds een kleine stap verder gegaan, tot we ongeveer een week geleden bij het 'laatste honk' terecht zijn gekomen.
Ze was net als ik nog maagd en ondanks veel glijmiddel te gebruiken deed het duidelijk veel pijn bij haar. Daarbij was de spanning ook bij mij zo enorm groot dat ik heel snel mijn erectie verloor en het hielp ook niet echt mee dat mijn benen op mijn fijne zachte matras erg snel weg gleden. Een tweede poging een paar dagen later verliep niet veel beter. Ze wilde het heel graag en zei dat ze voorbereid was op de pijn, maar na een paar centimeter duwde ze me weer weg, omdat de pijn nog te hevig was om door te zetten. Afgelopen nacht ging het beter, alhoewel ze toen ze onderop lag wel nog steeds pijn voelde. Toen ze echter bovenop me kroop, en ik ook beter kon zien wat we deden, lukte het wel en er ging een vlaag van opluchting over ons beiden heen toen we merkten dat dit zonder pijn bij haar gebeurde. Ondanks dat we nog steeds wat liepen te klungelen (en dat de komende keren ook nog wel zullen doen) en ik niet ben klaar gekomen, voelde dit moment wel enorm speciaal, wat zij later ook nog eens benadrukte.
Volgend weekend is Valentijn en dat ga ik met deze recente ontwikkelingen natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik probeer nuchter te blijven en niet al te veel aan haar te denken, maar deze relatie vormt op dit moment zo'n mooie aanvulling in mijn leven dat ik merk dat ik er wel voor de volle 100% voor wil gaan.
|
|
