In welke mate vinden jullie dat je de ander nog moet steunen, nadat een relatie over is? Een vriend van me had een relatie van 6 maanden; een week geleden heeft zij het uitgemaakt. Hij vindt dat ze hem nu moet blijven steunen. Ik ben het er mee oneens.
Hij zit naar eigen zeggen aan de grond, zit al een week lang thuis met weinig slaap, weinig eten en veel te veel drank. Ik heb sinds ze het heeft uitgemaakt hem geprobeerd te steunen, maar hij heeft me emotioneel al volledig leeggetrokken. Daarbij is zijn geheugen nooit goed geweest, maar nu lijkt het bijna op korsakov: hij onthoudt eigenlijk geen enkel gesprek. Een dag later is hij al vergeten dat we iets al besproken hebben. Hierdoor voelt het dus volledig zinloos om hem bij te staan en kosten het mij enkel energie.
Nu is hij ook nog eens begonnen met heel verwijfd te zeiken en conclusies te trekken die slaan als een tang op een varken. Bijvoorbeeld: "Normaal slaapt ze al rond 10 uur, nu is ze constant online, dus ze komt wel weer bij me terug". Één zo'n conclusie kan ik aan, maar na tientallen van zulke uitspraken kan ik er niets meer mee.
Nu zit hij me nog te beledigen ook dat ik liefde niet snap met citaten als "Maar dat jij niet snapt dat je een ander moet helpen als je het uitmaakt en die ander stuk is echt narcisistisch gedrag hoor" en "Liefde is niet alleen maar ikke ikke". Hij zegt dat ik het niet kan snappen, omdat ik nog nooit een vriendin heb gehad. Ik heb ruim ervaring met vrouwen, heb er een paar als 'exclusief' gehad, enkel alleen met kerst toevallig nooit iemand mee naar huis genomen.
Hij is 26, zij is 21, ik ben 27.
Doel van dit topic is deels frustratie van me afschrijven, maar ook dus de vraag in hoeverre jullie vinden dat je de ander moet steunen. Ze heeft het niet voor niets uitgemaakt, en als hij haar net zo leegzuigt als hij bij mij doet, vind ik het haar goed recht om voor haarzelf te kiezen.
Wat jullie?
'To alcohol, the cause of and the solution to all of life's problems' - Homer J. Simpson