Vrouw ligt tien jaar dood in huis Rotterdam #2

quote:

In Rotterdam heeft een vrouw ongeveer tien jaar dood in haar huis in de Jan Porcellisstraat gelegen. Agenten ontdekten donderdagmiddag haar stoffelijk overschot nadat bouwvakkers, die in de straat aan het werk waren, bij haar geen gehoor hadden gekregen toen ze aanbelden. Ze waarschuwden daarop de politie.

De politie zegt dat de vrouw op 74-jarige leeftijd is overleden. In de tien jaar heeft niemand haar overlijden opgemerkt. Ze is een natuurlijke dood gestorven. Volgens de politie had ze geen familie. De woning van de bejaarde vrouw maakte een 'een verlaten en onbewoonde indruk'. Agenten zagen bij de deur een stapel ongeopende post. Volgens een overbuurvrouw lagen er onder meer tv-gidsen.

De OuderenOmbudsman vreest dat verhalen als deze vaker zullen opduiken en wijt dat aan het kabinetsbeleid. 'Er ontstaat een groep kwetsbare, sterk vereenzaamde ouderen waar niemand meer zicht op heeft. Dat wordt versterkt door onder meer de bezuinigingen in de thuiszorg en de dagbesteding', aldus een woordvoerster.

'Zij was een eenling, ik ben een eenling'
De buren reageerden ontzet op de vondst. Niemand die ooit iets had opgemerkt of zelfs geroken. 'Het blijft een bizar idee', zegt de buurvrouw. 'Er zitten maar twee stenen tussen en daar lagen mijn kinderen al die tijd naast.'

Onderbuurman Hans Poldner (75) had heel af en toe contact met de vrouw. Ze was stil, zegt hij. 'Ik heb haar in totaal een keer of drie gesproken. Toen de euro werd ingevoerd, vroeg ze of ik haar guldens kon omwisselen. De dag ervoor was ze redelijk hard gevallen op straat, ze zag er niet florissant uit.' Korte tijd later zag Poldner de vrouw voor het laatst. 'Ik kwam de hoek van de straat om, toen zij net haar huis binnenging. Verder hadden we niet veel contact. Zij was een eenling en ik ben een eenling.'

'Het is zeer luguber'
De vrouw had een tijdlang de gewoonte om 's ochtends vroeg de duiven te voeren. Poldner werd daardoor elke dag om 6.30 uur wakker van de koerende duiven. 'Ik kon mijn balkondeur niet opendoen, alles werd volgescheten. Ik heb een briefje bij haar in de bus gedaan. Daarna voerde ze de duiven pas om 10 uur.'

Dat ze dood blijkt te zijn, vindt Poldner 'rot genoeg. Het is zeer luguber dat boven je hoofd iemand ligt die gepeigerd is, om het op zijn Amsterdams te zeggen.'

Dat de vrouw al tien jaar dood was, leidt de politie af uit een stapel post op de deurmat. Poldner zag af en toe dat er een envelop uit de brievenbus stak. 'Die duwde ik erin. Ik hoef niet te weten of er veel of weinig post ligt. De deur was ondoorzichtig, er was geen raam, je kon de post niet zien aan de buitenkant.'

'Dit is iets wat je leest in de krant'
Een buurvrouw hoorde in 2004, toen ze in de straat kwam wonen, dat de vrouw er niet meer woonde. Ze heeft haar nooit gezien. 'Dit is iets wat je leest in de krant, maar dat het nu zo dichtbij gebeurt, is onvoorstelbaar.'

Een 24-jarige studente die sinds twee jaar tegenover de gevonden vrouw woont, hoorde van de werklieden die in de straat met de gasleidingen bezig waren dat ze 'vredig op een matrasje lag'. De voordeur ging met moeite open door de stapel post. 'Op één van de tv-gidsen stond Katja Schuurman nog op de cover.'

AD

quote:

Háár moeder lag 10 jaar dood in huis

De vrouw die 10 jaar dood in huis lag, zonder dat één iemand haar miste, blijkt tóch een kind te hebben. De 68-jarige dochter reisde gistermiddag 'met een onwezenlijk gevoel' naar de Jan Porcellisstraat in Rotterdam-West. In een gesprek met het AD vertelt dochter Evelyne dat ze haar moeder 20 jaar geleden voor het laatst sprak. 'Ik was een ongewenst kind en dat liet ze voortdurend blijken.'

Evelyne (68)* herkende op het ochtendjournaal de gordijnen van de woning die ze in betere tijden soms bezocht. Het is het huis van haar moeder, die 10 jaar dood in haar woning in Rotterdam lag.

'Ik heb altijd gedacht dat er een dag zou komen dat er een politieagent voor mijn deur zou staan. Dat hij dan zou komen vertellen dat mijn moeder was overleden. Ik zou niet eens verbaasd zijn dat ze al maanden in huis zou liggen, maar 10 jaar? 10 jaar?'

Geen contact
Na het herkennen van de woning op de televisie reist Evelyne met haar echtgenoot af naar Rotterdam. 'Ik weet niet eens waarom ik hier ben,' bekent ze zachtjes. Ze herhaalt de woorden diverse keren. En nee, de zojuist neergelegde rode roos voor de deur is niet van haar.

De relatie tussen moeder en dochter is nooit liefdevol geweest, vertelt ze aarzelend. Het laatste contact dateert van 20 jaar geleden. De precieze reden van de breuk wil ze niet kwijt. Maar het was niet meer dan een aanleiding, de oorzaak van de verwijdering zat dieper.

'Mijn moeder was behoorlijk gesloten,' vertelt ze. 'Al dacht ik dat ze nog wel contact had met een paar mensen. Wij hadden een moeizame verhouding. Mijn moeder was 16 jaar toen ik werd geboren. Dat was in Nederlands-Indië, ten tijde van de politionele acties. Ik heb mijn vader nooit gekend.'

Oorlogstrauma
De man van Evelyne vertelt dat zijn gestorven schoonmoeder een levensgroot oorlogstrauma met zich meedroeg. Het stond altijd tussen moeder en dochter in. Uit de geschiedenisboeken van de periode van de politionele acties doemen beelden op van honger, uitputting, doodsangst en verkrachting. Maar op welke wijze zijn schoonmoeder heeft geleden onder de ontberingen van de Japanse bezetter? Hij kan er slechts naar gissen. Ze verstarde als hij ernaar vroeg.

Evelyne heeft de politie zelf ingeseind over haar bestaan. Als ze terugkijkt, voelt ze zich niet schuldig. 'Ik heb wel een triest gevoel. Maar wat had ik kunnen doen? Ze wilde mij niet zien.' Haar moeder is nooit uit haar gedachten geweest, vertelt Evelyne. 'Natuurlijk heb ik veel aan haar gedacht, maar voor contact moet er wel tweerichtingsverkeer zijn.'