Wat rot Sam, ik kan me goed voorstellen dat je er doorheen zit. Maar ik sluit me aan bij de rest, het is even tanden op elkaar en doorbijten nu. Het is niet niks voor Lisa, uit haar eigen huis weg, papa uit beeld en haar zusje ook. Ik was iets ouder (net 2) toen mijn vader wegging en ik heb daardoor echt een forse verlatingsangst gehad, die behoorlijk lang nog de kop op stak. Ook al was ik klein, ik snapte haarfijn dat er iets heel heftigs gebeurde waar ik geen enkele grip op had. Het kan goed zijn dat ze haar papa erg mist ook al vindt ze skype niet zo boeiend. Het is best een moeilijk concept voor een kind, praten via een computer. En daarbij leven dreumessen zo in het moment. Ze kan hem 's avonds enorm missen maar dat toch niet uiten als je de dag erna skypet. Vorige week stond M om 16 uur bij zijn papa bij de deur te huilen en naar me te roepen en toen ik hem twee uur later ophaalde keek hij nauwelijks op omdat hij zo lekker aan het spelen was.
En daarbij, het kan ook een algemeen gevoel van onrust zijn. Haar papa is 'verdwenen' en ze is uit haar vertrouwde omgeving, wie vertelt haar dat mama niet ook zomaar verdwijnt of ze straks weer weg moet? Dat vertrouwen moet ze krijgen en houden en daar speel jij een essentiele rol in. Ik ben het eens met de rest, ik zou haar niet uit logeren doen. Investeer in haar, in jullie tijd samen en laat haar steeds zin dat jij er altijd bent. Ik zou ook even geen drukke dingen en volle programma's doen. Ze moet echt opnieuw aarden op de plek waar ze nu is. Als ze ook vertrouwd is met je tante, dan kun je altijd vragen of ze haar even twee uurtjes mee naar buiten neemt zodat jij overdag kan bijslapen.
Ik zou ook zorgen dat ze echt een eigen plekje heeft. Met haar eigen spulletjes en haar dat ook steeds laten zien en bevestigen. M slaapt 2x per maand bij opa en oma en komt soms moeilijk in slaap. Dan loop ik een rondje door zijn kamertje met hem en laat hem alles zien. Zijn bedje, zijn knuffel, zijn boekjes, maar ook zijn luiers, zijn verschoonkussen, alles. Dat hij weet wat er te zien is en dat hij snapt dat het zijn plekje is. Het voelt voor jou als tijdelijk en in je hoofd ben je vast bezig met 'straks, als je een eigen huisje hebt', maar voor Lisa is dit hoe het is, en dit moet als thuis aanvoelen.
Slaap je met haar op een kamer? Ik weet dat M daar helemaal niets mee kan en dan ook heel onrustig wordt. Kun je niet een tijdje ergens anders slapen? Een matras in de woonkamer bijvoorbeeld. En dan zorgen dat je haar hoort en bij ieder geluidje wel op haar reageren?
En verder: praat met haar, hoe klein ze ook is. Leg haar uit waar papa is, hoe het zit, wanneer ze hem weer ziet, dat jullie nu bij opa en oma wonen, dat mama bij haar is etc. Ik vertel M ook alles, en vertel hem altijd dat papa van hem houdt, en dat hij morgen/overmorgen/volgende week weer naar papa gaat, dat papa en mama niet samen wonen enzovoorts. Ze pikken vaak meer op dan je denkt.
En tot slot: accepteer dat het zo is. Ja, slaapgebrek is rot. Maar jij hebt een keus gemaakt, en die keus heeft consequenties. Positieve (daar deed je het tenslotte voor) en negatieve. Lisa heeft niets gekozen, die heeft te dealen met de situatie zoals hij is en dat doet ze op haar manier die bij haar leeftijd pas. Boos worden brengt niets, want de enige die hier sowieso niets aan kan doen is zij. Dat klinkt bits, maar zo bedoel ik het niet. Ik vertel mezelf dat ook regelmatig, ik vind het ook best heftig, voor een groot deel alleen voor mijn kind zorgen, bij nacht en ontij, naast een baan van 32 uur die ook niet altijd stressvrij is, het huishouden en de financiële rompslomp. Maar ik heb er wel zelf voor gekozen, omdat het mij beter leek, en het is mijn taak om het voor mijn kind zo eenvoudig mogelijk te maken. Zo schop ik mezelf ook regelmatig door moeilijke momenten heen. Sterkte