Kinderen maken niet gelukkig #2

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 21:36 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

muh, hoe meer ik lees van TS, hoe meer ik denk dat ie het gewoon niet moet doen, hij wíl niet eens de positieve verhalen horen en legt elk positief geluid uit als iets dat niet gemeens is of uit gewoonte gezegd wordt, sorry hoor, maar dat vind ik ontzettend lomp.

Is het ook. Als hij zo twijfelt en het eventueel alleen doet "om de relatie te redden", laat het hem niet doen. De wereld heeft al voldoende ouders die een half jaar na de geboorte toch van gedachten veranderen.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 21:02 schreef simmu het volgende:

[..]

ik weet prima nog hoe het was zonder de kinderen hoor

Ik niet, maar dat is ook al zo lang geleden

Dat neemt niet weg dat ik wel heel bewust nog een kind heb gekregen terwijl mijn andere kind al groot was, en leuk opgedroogd, dus qua opvoeden had ik wat minder twijfels

Maar waarom? Geen andere reden dan dat ik met N een kind wilde, dat gevoel was er gewoon, en dat terwijl ik toen al jaren geen kinderwens meer had gehad.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 21:36 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

muh, hoe meer ik lees van TS, hoe meer ik denk dat ie het gewoon niet moet doen, hij wíl niet eens de positieve verhalen horen en legt elk positief geluid uit als iets dat niet gemeend is of uit gewoonte gezegd wordt, sorry hoor, maar dat vind ik ontzettend lomp.

Grappig hè.... als je zo vooringenomen bent, waarom dan eigenlijk nog een topic openen, want onderzoek heeft uitgewezen dat men niet gelukkiger wordt van kinderen krijgen, en dus zitten wij hier collectief te zwetsen.

Overigens denk ik wel dat er in dat onderzoek nog een puntje meespeelt; zorgen om je kinderen en zorgen om de wereld waarin ze opgroeien, je kijkt dus verder dan de komende 40 jaar, want de 40 jaar daarna moet je kind het ook nog met deze wereld doen, de kinderloze hoeft zich daar niet druk om te maken.
Net zoals de kinderloze zich alleen maar druk hoeft te maken om hoe zichzelf te redden in een noodsituatie, terwijl de ouder altijd eerst zal proberen de kinderen te redden.
En ik denk dat de zorgen die je krijgt als je kinderen hebt best effect hebben op dat geluksgevoel, maar die zorgen heb je vooral omdat je van je kinderen houdt.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 22:52 schreef Leandra het volgende:
Grappig hè.... als je zo vooringenomen bent, waarom dan eigenlijk nog een topic openen, want onderzoek heeft uitgewezen dat men niet gelukkiger wordt van kinderen krijgen, en dus zitten wij hier collectief te zwetsen.

Deze link gaat ook over het verschil tussen wat ouders zeggen en wat gemeten is:
http://www.9lives.be/foru(...)niet-gelukkiger.html

Probeer je nou ook nog te bewijzen dat wij liegen?

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 23:29 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Deze link gaat ook over het verschil tussen wat ouders zeggen en wat gemeten is:
http://www.9lives.be/foru(...)niet-gelukkiger.html

daar staat zelfs in dat kinderen óngelukkig maken en dat is simpelweg niet waar. Ook niet volgens die onderzoeken.
Ik vind het niet raar dat mensen zeggen dat ze gelukkig zijn met hun kinderen, je kan immers niet vergelijken hoe je je zelf nu zou voelen zonder. Als ik me nu een 8 geef, vind ik zelf dat ik behoorlijk gelukkig ben, als vervolgens blijkt uit onderzoek dat de vrouw met vrijwel dezelfde situatie als ik, maar zonder kinderen, haar geluksgevoel een 8,5 geeft, ben ik nog steeds gelukkig hoor, al is 'het gemiddelde zonder kinderen' dan gelukkiger.

Kinderen maken niet gelukkig, ook niet ongelukkig, gemiddeld. Ik kan alleen zeggen dat ik mét kinderen, heel gelukkig ben met m'n leven. Hoe gelukkig ik zou zijn geweest zónder, weet ik niet.

Toen ik zwanger raakte, was ik op n moment in m'n leven dat gewoon ronduit kut was. Ik voelde me slecht, zorgde slecht voor mezelf en was gewoon heel ontevreden met hoe het allemaal ging.
En toen kreeg ik n kind, ik kan eerlijk zeggen dat dat mij gelukkiger heeft gemaakt, maar dat is geen goed uitgangspunt eigenlijk.. Ik had een doel in m'n leven, iemand om voor te zorgen en waar ik ontzettend veel van hield, iemand die ik voor t eerst 'mama' heb horen zeggen en die naar me toe kwam als ze d'r knie had gestoten, die afhankelijk van me was en die ik aan het lachen kon maken door kiekeboe te zeggen, wiens gezichtje straalde als ik haar smorgens uit bed haalde en die naar me toekwam rennen als ik haar ophaalde van school... Dat maakt me oprecht gelukkig, nu nog, de trots en liefde die ik voel voor mijn kinderen zijn heel belangrijk voor me.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 20:56 schreef Apekoek het volgende:

[..]

Ik snap dat het wat ongelukkig is beschreven, echter is dat toch echt de toon die ik terug lees van ouders.

Zo van "ja ik zou niet meer zonder ze kunnen, maarja ik kan me niet herinneren hoe het anders zou zijn geweest". Er zit altijd een soort excuus toon in, niet dat ze er echt gelukkig mee zijn. Dit merk ik bij veel ouders.

Je bedoeld realistisch, dus niet kinderen zijn ronduit geweldig altijd, of kinderen verpesten je hele leven?

Je pasgeboren baby vasthouden zal een enorm roze wolk moment zijn. Door de kamer lopen met je baby die nog steeds huilt na dat eten, na die schone luier, zonder dat je erachter kan komen wat er aan de hand is(waarschijnlijk niets) is geen roze wolk moment.
Die eerste lach geeft je weer die roze wolk, die eerste stapjes, die welgemeende smakkerd als je ze naar bed brengt, die fijne momentjes waarin je lol hebt of ze iets schattigs doen. Maar als ze op het geweldige idee zijn gekomen om met watervaste stift je keukenkastjes te versieren(kijk eens papa!) zal je geen roze wolk moment hebben, dan sta je je best te doen die donderwolk in bedwang te houden. Die keer dat ze zich midden in de supermarkt krijsend ten aarde storten(je weet wel, diezelfde peuter waar je vorige week nog van zei dat hij altijd zo verdacht lief was en netjes was) sta je ook even op je hoofd te krabben en te denken waar dit dan weer vandaan komt. En zo gaat het door door de jaren heen.

Niets in het leven is alleen maar leuk. Jij bent dat niet, je partner is dat niet, je kind zal dat niet zijn.
Dat is realistisch zijn, maar net als bij je partner is het als het goed is zo dat de fijne momenten ruim de boventoon voeren.
Als ik terugkijk op de 14 jaar dat mijn zoon nu in mijn leven heb dan zie ik vooral heel veel liefde, dat had ik echt niet willen missen, dat is al die momenten van zorgen en zelfs hier en daar ergernissen meer dan waard.
En ja ik kan me het leven zonder hem prima herinerren, het leven met hem is beter.

Ik vind echt dat zowel blijdschap als verdriet een extra dimensie hebben gekregen sinds dat ik kinderen heb. Echt alles wordt intenser.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 23:55 schreef RockabeIIa het volgende:
Ik vind echt dat zowel blijdschap als verdriet een extra dimensie hebben gekregen sinds dat ik kinderen heb. Echt alles wordt intenser.

ik word zó blij van m'n dochter in d'r schooloptreden, of bij d'r tenniswedstrijd of gewoon bij de intocht van Sinterklaas, als iedereen blij is en vrolijk en je merkt dat, dat ik regelmatig sta te huilen

Mijn verdriet is dan weer niet erger, of iig ben ik me daar biet bewust van.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 23:36 schreef Leandra het volgende:
Probeer je nou ook nog te bewijzen dat wij liegen?

Nee, ik zou ook niet weten hoe het nu echt zit. Wat ik wel ervaren heb is dat we in Nederland een cultuur hebben waarin we om te beginnen de mindere kanten verdoezelen en waar ouders die zeggen het zwaar te vinden met de nek aangekeken worden. Ik denk niet dat het mogelijk is om op de OP een echt eerlijk antwoord te geven. Omdat we zo geconditioneerd zijn dat we het echt niet weten (ik dus ook niet).
Ik weet wel dat het hebben van kinderen, ondanks alle beschreven roze wolken, echt ook nadelen heeft. Dat veel 'fabeltjes' verteld worden en veel dingen verzwegen. Maar of ze me ongelukkiger gemaakt hebben dan ik zou zijn geweest zonder kinderen..? Om te beginnen zou ik dan ongelukkig zijn geweest omdat ik kinderen wilde maar niet kreeg!

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:06 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

ik word zó blij van m'n dochter in d'r schooloptreden, of bij d'r tenniswedstrijd of gewoon bij de intocht van Sinterklaas, als iedereen blij is en vrolijk en je merkt dat, dat ik regelmatig sta te huilen

Mijn verdriet is dan weer niet erger, of iig ben ik me daar biet bewust van.

Herkenbaar. Maar ook; de slapeloze nachten, de wanhoop als ze pijn hadden of ziek waren en ik ze niet kon helpen, de pijn die de borstvoeding me gaf, het gegil en gekrijs op de achterbank in de auto op langere ritten, de eeuwige ruzies onderling, die pot dure verf die ze als bal gebruikt hadden.. de stress van werk-zwemles-acrobatiek en dan nog ergens moeten eten koken, eten en de zwemmer douchen, het verdriet bij die operatie en de pijn die door mijn hart ging toen ik mijn manneke daarna weer zag; onder het bloed.. de troep overal in huis, de pc die crashte doordat ze een virus hadden gedownload terwijl ze wisten dat ze niet mochten downloaden.. de eeuwige lege verpakkingen die ze terug zetten in de kasten, het wc papier dat op is en niet bijgevuld, de modderlaarzen op de pas gedweilde vloer, de leugens, het stiekem roken, het 'O mama, ik moet morgen een werkstuk inleveren, kan je me helpen?' om 19:30... en nog niet eens een onderwerp bedacht.. de telefoontjes op mijn werk omdat ze weer eens met elkaar gevochten hadden.. Het zelf werkelijk dood en doodziek zijn en toch voor hen moeten zorgen (bleek ernstige bloedvergiftiging) kruipend over de vloer naar de koelkast slepen om brood voor ze te smeren.. de vele lekke banden, gemolde mobieltjes..

Ja, ik houd van mijn jongens.. Maar gezien de vraag in de OP vind ik wel dat je beide kanten moet vertellen en niet alleen de geluksmomenten.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:06 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

ik word zó blij van m'n dochter in d'r schooloptreden, of bij d'r tenniswedstrijd of gewoon bij de intocht van Sinterklaas, als iedereen blij is en vrolijk en je merkt dat, dat ik regelmatig sta te huilen

Mijn verdriet is dan weer niet erger, of iig ben ik me daar biet bewust van.

Ik heb natuurlijk mijn eigen referentiekader Als je bv. iemand verliest die de kinderen ook erg gaan missen en vice versa, dan is je verdriet veel dieper, vond ik.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:32 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Herkenbaar. Maar ook; de slapeloze nachten, de wanhoop als ze pijn hadden of ziek waren en ik ze niet kon helpen, de pijn die de borstvoeding me gaf, het gegil en gekrijs op de achterbank in de auto op langere ritten, de eeuwige ruzies onderling, die pot dure verf die ze als bal gebruikt hadden.. de stress van werk-zwemles-acrobatiek en dan nog ergens moeten eten koken, eten en de zwemmer douchen, het verdriet bij die operatie en de pijn die door mijn hart ging toen ik mijn manneke daarna weer zag; onder het bloed.. de troep overal in huis, de pc die crashte doordat ze een virus hadden gedownload terwijl ze wisten dat ze niet mochten downloaden.. de eeuwige lege verpakkingen die ze terug zetten in de kasten, het wc papier dat op is en niet bijgevuld, de modderlaarzen op de pas gedweilde vloer, de leugens, het stiekem roken, het 'O mama, ik moet morgen een werkstuk inleveren, kan je me helpen?' om 19:30... en nog niet eens een onderwerp bedacht.. de telefoontjes op mijn werk omdat ze weer eens met elkaar gevochten hadden.. Het zelf werkelijk dood en doodziek zijn en toch voor hen moeten zorgen (bleek ernstige bloedvergiftiging) kruipend over de vloer naar de koelkast slepen om brood voor ze te smeren.. de vele lekke banden, gemolde mobieltjes..

Ja, ik houd van mijn jongens.. Maar gezien de vraag in de OP vind ik wel dat je beide kanten moet vertellen en niet alleen de geluksmomenten.

Volgens mij verteld iedere ouder hier beide kanten behalve jij, bij jou zie ik alleen de mindere kanten tot een ellelange opsomming van verschrikkingen die ik in het geheel niet meer als herkenbaar kan zien.

En dan kaften ze ook nog eens hun boeken niet!

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:50 schreef motorbloempje het volgende:
En dan kaften ze ook nog eens hun boeken niet!

Kutkinderen, nooit aan beginnen. Als ik vantevoren had geweten dat hij lastig had gedaan om zijn boeken kaften...

Niet gelukkiger staat ook in het geheel niet gelijk aan ongelukkig. Dat artikel en die van Ouder zijn zo ongenuanceerd opgesteld dat er geen conclusie uit te trekken valt.

Zonder kind waren wij gelukkig, met kind ook. We zijn wel iets minder zorgeloos, vanwege het enorme verantwoordelijkheidsgevoel dat om de hoek komt kijken als je baby geboren is. Roze wolk? Geen sprake van. Donderwolk? Ook niet. Gewoon 'wij', met al dat erbij komt. De wereld is anders, als je een kind hebt. Niet beter, niet slechter, maar anders. Dat is geen excuus, maar realiteit.

TS, ik heb me (deels) laten overhalen door mijn man en ik ben heel gelukkig nu met onze dochter. Maar ik ben een vrouw, en dat is wél anders. Ik zou het uitgebreid met je partner bespreken als ik jou was. Wat zegt zij wanneer je je twijfels uit?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:47 schreef erodome het volgende:

[..]

Volgens mij verteld iedere ouder hier beide kanten behalve jij, bij jou zie ik alleen de mindere kanten tot een ellelange opsomming van verschrikkingen die ik in het geheel niet meer als herkenbaar kan zien.

Een beetje een tegenhanger voor de geluksroepers hier.

Het mooiste aan een kind is dat je naar je kind kan kijken en daar alleen al een geluksgevoel bij krijgt. Ongeacht of dat nu tijdens een activiteit is of als ze op de bankhangen of lekker liggen te slapen. En dat blijft denk ik, al worden ze volwassen. En de leuke dingen zijn nogal voorspelbaar; de spontane momenten waarop ze ook zo lief zijn, waarop je liefde van hen ontvangt, als ze kleiner zijn ook dat ongelimiteerde vertrouwen in jou waarbij ze van grote hoogtes durven te springen als jij ze maar op vangt.
Meest recent; als mijn jongens koken.. Ik vind dat echt zo super om te zien.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 00:32 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Herkenbaar. Maar ook; de slapeloze nachten, de wanhoop als ze pijn hadden of ziek waren en ik ze niet kon helpen, de pijn die de borstvoeding me gaf, het gegil en gekrijs op de achterbank in de auto op langere ritten, de eeuwige ruzies onderling, die pot dure verf die ze als bal gebruikt hadden.. de stress van werk-zwemles-acrobatiek en dan nog ergens moeten eten koken, eten en de zwemmer douchen, het verdriet bij die operatie en de pijn die door mijn hart ging toen ik mijn manneke daarna weer zag; onder het bloed.. de troep overal in huis, de pc die crashte doordat ze een virus hadden gedownload terwijl ze wisten dat ze niet mochten downloaden.. de eeuwige lege verpakkingen die ze terug zetten in de kasten, het wc papier dat op is en niet bijgevuld, de modderlaarzen op de pas gedweilde vloer, de leugens, het stiekem roken, het 'O mama, ik moet morgen een werkstuk inleveren, kan je me helpen?' om 19:30... en nog niet eens een onderwerp bedacht.. de telefoontjes op mijn werk omdat ze weer eens met elkaar gevochten hadden.. Het zelf werkelijk dood en doodziek zijn en toch voor hen moeten zorgen (bleek ernstige bloedvergiftiging) kruipend over de vloer naar de koelkast slepen om brood voor ze te smeren.. de vele lekke banden, gemolde mobieltjes..

Ja, ik houd van mijn jongens.. Maar gezien de vraag in de OP vind ik wel dat je beide kanten moet vertellen en niet alleen de geluksmomenten.

je weet waarom ik dit zei, of niet?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 07:46 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Een beetje een tegenhanger voor de geluksroepers hier.

Het mooiste aan een kind is dat je naar je kind kan kijken en daar alleen al een geluksgevoel bij krijgt. Ongeacht of dat nu tijdens een activiteit is of als ze op de bankhangen of lekker liggen te slapen. En dat blijft denk ik, al worden ze volwassen. En de leuke dingen zijn nogal voorspelbaar; de spontane momenten waarop ze ook zo lief zijn, waarop je liefde van hen ontvangt, als ze kleiner zijn ook dat ongelimiteerde vertrouwen in jou waarbij ze van grote hoogtes durven te springen als jij ze maar op vangt.
Meest recent; als mijn jongens koken.. Ik vind dat echt zo super om te zien.

het valt mee met dat gelukroepen hoor, over het algemeen zijn mensen realistisch, wat jij zegt, grenst echter aan gezeur. De meeste dingen die je opnoemt, tornen écht niet aan mijn geluksgevoel, net zo min als een keer ruzie met m'n partner, of iets dat op t werk fout gaat. De enige dingen die je opnoemt die ik echt vervelend vond waren hun constante geruzie en het voor ze zorgen als ik zelf ziek was, de rest zijn kleinigheidjes en daar heb ik me nooit druk om gemakt. Maar goed, ik ben sowieso vrij geduldig en van nature sen positief en gelukkig mens.

Ik ben trouwens wel van mening dat kinderen niet gelukkig maken, zou dat ook nogal een last vinden die je op de schouders van je nageslacht laadt...

Weet je, als je geen kinderen zou hebben zit je op je 40ste ook niet meer ieder weekend "spontaan" in de kroeg.
De uitzondering daargelaten, maar dan is het allang een verplichting geworden omdat ze je van de kroeg als vermist opgeven als je een keer niet komt.

Nou ja, wij hadden dus in Hull buren hè? (NEEE! JAAAA!!!) En die mevrouw had beter niet aan kinderen kunnen beginnen, maar helaas besloot ze er toch twee te nemen... Waarom weet niemand. Wie weet hoopte ze er gelukkig van te worden? Het is iig niet gelukt..

Ruby en Charley, heette het kroost, van die namen die je op z'n Brits erg goed kunt 'schelden en schreeuwen'... Ruby was een (ja, uit mijn mond!) lief meisje van een jaar of 7. Gilde nooit, lachte altijd, had plezier, je kent 't wel. Stereotype lief kind. Charley was een jongetje van een jaar of 4. En elke dag hoorden we moeders gillen en schreeuwen, elke dag, en ze was niet eens onze directe buurvrouw; er zat nog een ouder stel tussen ons in, arme mensen. Niets konden die kinderen goed doen, en het was nooit langer dan een kwartier gezellig daar in huis. Zodra de kinderen ook maar enige vorm van geluid produceerden kregen ze de wind van voren, zodra Charley z'n moeder riep om naar iets wat hij gemaakt had in de tuin te komen kijken werd hij verrot gescholden dat hij z'n klep moest houden.

De buren vertelden dat ze bijna bureau jeugdzorg er op af hadden gestuurd (hadden ze het maar gedaan, ze woonden er al 5 jaar naast..).. Het was zelfs zo erg dat op een dag dat moeders ziek was, en zwanger van de jongste, dat toen het meisje ook een beetje aangestoken was/leek te zijn door de griep/verkoudheid, de moeder om het hardste schreeuwde: "LAAT ME MET RUST, IK MOET ALTIJD VOOR JOU ZORGEN EN NU BEN IK EEN KEER ZIEK EN ZELFS NU LAAT JE ME NIET MET RUST".

Tsja. Dan doe je écht iets verkeerd in je leven, als je dat tegen een kind van (toen) een jaar of 3 á 4 schreeuwt

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 08:57 schreef Sjeen het volgende:
Ik ben trouwens wel van mening dat kinderen niet gelukkig maken, zou dat ook nogal een last vinden die je op de schouders van je nageslacht laadt...

Er zijn voldoende ouders die daar geen probleem van maken, hoor. Zie ook "we zijn voor jullie bij elkaar gebleven! _{met elke dag slaande ruzie, aparte bedden, etc.}".