Werken en ouderschap

Zo dankbaar vind ik koken niet hoor
Ik vind er niks aan, dus vind het fijn als hij het doet. In de praktijk komt het erop neer dat ik meestal de klos ben, omdat er 2 hongerige kinderen zijn, dus wachten op hem schiet niet op. En ja de meeste huishoudelijke klussen doe ik, omdat ik het meeste thuis ben. Hij werkt 40+ uur per week (eigen bedrijf) en ik 16 uur. Reparatie dingen doet hij ook en nee, niet voor het applaus, maar gewoon omdat hij handiger is.
In het weekend doen we alles samen (en kookt hij en hij ruimt de keuken ook nog op)

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 11:16 schreef Ouder1 het volgende:

En bedank jij haar als zij het doet?

Dat weten we nog niet...

Wat een verbitterde reacties, Ouder1. Vervelend dat jouw verleden deze negatieve kijk op relaties heeft opgeleverd! En dat onderzoek is niet echt heel erg steekhoudend als ik eerlijk ben. Te weinig respondenten voor een goede uitkomst.

Mijn man en ik doen net zoveel in het huishouden en de ene week stofzuig ik 2x en de andere week hij. We bedanken elkaar daar niet voor, dat is nou eenmaal het huishouden dat door ons beide moet worden bijgehouden, maar mijn man bedankt mij wel als ik heb gekookt en hij uit zijn werk zo aan kan schuiven bijvoorbeeld. Daar wordt hij blij van en daarom bedankt hij mij. Ik bedank hem als ik ons kindje naar bed heb gebracht en er staat een kop thee voor mij klaar als ik beneden kom. Dat lijkt mij heel logisch want dat maakt mij blij.

Ik vind trouwens de badkamer een enorme applaustaak, daar hou ik nl niet van . Dat doet mijn man dus altijd. Net zoals stofzuigen, de vaatwasser uitruimen, ontbijten met ons kind, boodschappen (ik loop met E. rond in het winkelwagentje maar doe effectief niks), dweilen, de ramen lappen, het konijnenhok verschonen en dan nog allerhande klusjes. Ik heb niets te klagen denk ik zo...

Goed. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen eigenlijk. Just my two cents iig

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 11:48 schreef Tante_Soesa het volgende:
We bedanken elkaar daar niet voor, dat is nou eenmaal het huishouden dat door ons beide moet worden bijgehouden, maar mijn man bedankt mij wel als ik heb gekookt en hij uit zijn werk zo aan kan schuiven bijvoorbeeld. Daar wordt hij blij van en daarom bedankt hij mij. Ik bedank hem als ik ons kindje naar bed heb gebracht en er staat een kop thee voor mij klaar als ik beneden kom. Dat lijkt mij heel logisch want dat maakt mij blij.

Sidenote: als je merkt dat je blij wordt van bedankjes... waarom dan niet ook voor huishoudelijke taken. Sure, het hoort erbij. Maar een bedankje is eigenlijk nooit misplaatst.

Oud1 kan toch niets inhoudelijks en zinnigs zeggen op positieve verhalen

Zoals die van mij in het vorige topic.
Over die bijna alles doet in huis en met S (in bad doen), de was/afwas etc ivm mijn BI en dat al bijna 2jr.
Hij werkt 40u, reist 3u p.d. En daarnaast is hij vaak lang weg voor werk maar zorgt altijd dat alles geregeld is

Genoeg positieve verhalen in dit topic maar Oud1 komt alleen maar met negatieve reacties ipv 'fijn dat het zo ook kan'

[ Bericht 10% gewijzigd door Zoë23 op 27-09-2013 11:58:45 ]

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 11:52 schreef DS4 het volgende:

[..]

Sidenote: als je merkt dat je blij wordt van bedankjes... waarom dan niet ook voor huishoudelijke taken. Sure, het hoort erbij. Maar een bedankje is eigenlijk nooit misplaatst.

Nou inderdaad, wat belachelijk doordacht allemaal. En als je lief dan zijn normale huishoudelijke taken doet terwijl hij ziek is en veel liever in bed zou liggen, dan weer wel bedankt?

Mijn ervaring is dat het uitspreken van dank veel minder van belang is dan je algehele houding en het negatieve commentaar dat je geeft.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 11:53 schreef Zoë23 het volgende:
Oud1 kan toch niets inhoudelijks en zinnigs zeggen op positieve verhalen

Zoals die van mij in het vorige topic.
Over die bijna alles doet in huis en met S (in bad doen), de was/afwas etc ivm mijn BI en dat al bijna 2jr.
Hij werkt 40u, reist 3u p.d. En daarnaast is hij vaak lang weg voor werk maar zorgt altijd dat alles geregeld is

Genoeg positieve verhalen in dit topic maar Oud1 komt alleen maar met negatieve reacties ipv 'fijn dat het zo ook kan'

Zoë23 kan niet lezen want Ouder1 komt zelf ook met voorbeelden dat het niet standaard verdeeld is

Ze kan t gewoon niet geloven dat het zo kan

En eens met Soesa vwb de applaustaken. Ik ben blij dat hij de badkamer vaak doet, want bluh.

En ik bedank hem vaak vooral voor de dingen die er spontaan gebeuren terwijl je het niet verwacht. Dus als ik de oudste naar bed gebracht heb en ik denk dat we erna nog moeten opruimen en hij dat al gedaan heeft. En andersom dus ook

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:04 schreef Clubsoda het volgende:
Van zo'n kopje thee zou ik ook blij worden Soesa Vooral omdat het niet een "afspraak" is dat hij dat doet, maar een spontaan gebaar. Daarom ben ik ook blij als mijn lief stofzuigt terwijl ik M naar bed breng. Ik heb het niet gevraagd, het is niet onze taakverdeling dat ze dat doet, het is zelfs niet haar huis, maar ze doet het omdat ze weet dat ik er blij van wordt.

Ik ben net zo blij als B stofzuigt als ik hem dat gevraagd heb, eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:05 schreef Claudia_x het volgende:

Nou inderdaad, wat belachelijk doordacht allemaal. En als je lief dan zijn normale huishoudelijke taken doet terwijl hij ziek is en veel liever in bed zou liggen, dan weer wel bedankt? Mijn ervaring is dat het uitspreken van dank veel minder van belang is dan je algehele houding en het negatieve commentaar dat je geeft.

Het gaat uiteindelijk om waardering en hoe je dat doet maakt idd geen reet uit. Ik merk zelf dat met (gemeende!) complimentjes strooien mensen om mij heen energie geeft en dat ze dan veel meer gedaan krijgen. Het werkt voor mij dus heel positief.

Bijzonder is dat wanneer we het hebben over de rol van de vrouw in de islam of in een gereformeerd gezin.. De mening van die vrouwen dat zij niet onderdrukt worden niet serieus genomen wordt.
Ook vrouwen die buffelen zeggen daar blij van te worden en er zelf voor te kiezen. En onderzoeken die aantonen dat werk/zorg nog steeds slecht verdeeld is en dat mannen meer werkelijke vrije tijd hebben dan vrouwen of die aantonen dat vrouwen nog altijd te vaak voor exact dezelfde functie minder per uur verdienen... Ach.. die vegen we van tafel want dat zijn slechte onderzoeken.

Het zal wel een vrouwelijk trekje zijn

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:09 schreef DS4 het volgende:

[..]

Het gaat uiteindelijk om waardering en hoe je dat doet maakt idd geen reet uit. Ik merk zelf dat met (gemeende!) complimentjes strooien mensen om mij heen energie geeft en dat ze dan veel meer gedaan krijgen. Het werkt voor mij dus heel positief.

Ja, dat denk ik ook. Elkaar gewoon waarderen en dan klinkt dat hoe dan ook door in je gedrag, of dat nu zit in bedankjes of doordat je gewoon blij bent.

Maar ik denk dat de afwezigheid van (negatief) commentaar veel meer doet. Als je praktisch veel moet regelen met elkaar, dan sluipt er al gauw in dat je elkaar als middel tot een bepaald doel gaat zien. Zijn de boodschappen al gehaald? Heb je al gestofzuigd? Onder de tafel is het nog vies, maak jij het schoon? Best moeilijk voor mij om daarmee te stoppen, maar wel veel beter voor m'n relatie.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:10 schreef Clubsoda het volgende:
Oh, ik vind het verrassingseffect wel leuk eigenlijk

Dat smsje dat hij een nieuwe radiowekker voor me gekocht heeft gister.. Lief..

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:18 schreef Clubsoda het volgende:
Gemeend is wel het sleutelwoord ja.

Ik heb geleerd, bij mijzelf en bij anderen, dat het geven van 'niet spontane' en 'niet waarlijke gemeende' complimentjes uiteindelijk gaat leiden tot meer waardering voor wat een ander doet en dus gemeende en spontane complimenten.
Ik denk dat dat komt omdat je je meer bewust wordt van de waarde van wat een ander voor en met (gevoelsmatig) je doet wanneer je bewust complimenten uitdeelt.

Als manager heb ik mezelf op een gegeven moment gedwongen minimaal 1 compliment per dag aan iedere medewerker te geven. Ik ging al snel heel anders naar ze kijken!

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:15 schreef Clubsoda het volgende:
En stel dat he, dat we hier allemaal vastzitten in een keurslijf, waarin we grandioos tekort komen en onze kansen te niet nemen en er vreselijk bekaaid van af komen; waar gaat je dat zo na aan het hart? Wat is precies je bedoeling met dat op de barricade staan voor de rechten van de vrouw?

Deze vraag bedoel je? Zoveel redenen. Wij hebben kinderen en we kunnen die kinderen iets meegeven. Naast huisvrouw en moeder zijn we steeds vaker ook werknemer en de combi zorg/werk kost veel geld voor veel werkgevers (en dan kom je aan mijn vak).
Ik zou graag wat meer bewustwording willen. Zoals de geëmancipeerde vrouwen vroeger die op de bres sprongen voor ons stemrecht en ons recht op werk.

Heel belangrijk punt daarin is niet wat we doen, maar of we ons daar bewust van zijn. Elk stel dat waarlijk gelukkig is met hoe het is verdeeld, waarbij er niet één van beiden langzaam maar zeker overbelast raakt.. moet vooral blijven doen wat ze doen. Helaas loop ik in mijn werk dus te veel tegen juist vrouwen (en een enkele man) op die zich niet bewust zijn van waar ze mee bezig zijn maar lichamelijk en geestelijk wel in de knel komen. Omdat één van de eerste signalen daarvan ziekteverzuim en/of slechter functioneren is, wordt ik daar dan mee geconfronteerd en ik moet eerlijk bekennen dat het dan vaak frustrerend is om zo iemand naar de klote te zien gaan omdat ze gewoon niet KUNNEN inzien met wat ze aan het doen zijn.

Ik zal een voorbeeld geven.
Vrouw, 38 jaar, drie nog heel jonge kinderen. Hij werkt fulltime met relatief weinig reistijd en geen bijzondere belasting thuis. Hij sport veel en is daar 2 avonden en op zaterdag overdag voor van huis.
Ze hebben besloten dat ze professionele opvang een slecht idee vinden. Oma past daarom op op dinsdag en donderdag bij Oma thuis. De hypotheek is hoog en mede daarom werkt deze vrouw ook 32 uur per week. Om dit rond te kunnen breien werkt zij:
• maandag: 6 uur
• dinsdag: 10 uur
• woensdag: 3 uur
• donderdag: 10 uur
• vrijdag: 3 uur
Zo heeft zij geen verdere oppas nodig. Manlief is na zijn commerciële baan en het sporten te moe om iets te doen, verder dan eens voorlezen op de bank als er geen voetbal op tv is. Ook hecht hij veel waarde aan zijn vrienden waar hij minstens eens per week mee naar de kroeg gaat. Zij was na de eerste bevalling volledig gestopt met sporten.
Op zich verzuimde zij niet veel, maar wel heel vaak en dan eigenlijk altijd de woensdag en de vrijdag. Vaak met vage klachten (ik voel me niet zo lekker, ben wat duizelig/misselijk, hoofdpijn of gewoon vermoeidheid). Deze ziekmeldingen kwamen zo'n 23 keer per jaar voor. Sinds zij kinderen had is ze 3 maal langdurig (langer dan 3maanden) ziek geweest. Steeds met oververmoeidheid. Zij weet dit aan de werkdruk op het kantoor. Haar collegae die hetzelfde werk deden verzuimden echter nooit bovenmatig. Zij was heel erg boos dat haar werkgever mij had ingeschakeld en ontkende glashard veel te verzuimen. Toen ik haar de overzichten liet zien, zei ze dat die niet klopten.(Maar die komen van de verzuimverzekering en de bedrijfsarts dus die kloppen wel.)

Ten eerste heb ik haar 12 weken onder werktijd 3 maal per week laten sporten om weerbaarheid en conditie op te bouwen. Dat was al een drama. Te veel, te zwaar, te moeilijk. Daarnaast iedere week een gesprek met een bedrijfspsychologe. Eén keer met haar man er bij.
Toen na een half jaar en vele gesprekken later er nog geen verbetering was in het aantal ziekmeldingen en het kwartje dat ze beter voor zichzelf moest gaan zorgen nog niet was gevallen, heb ik voor haar de knoop doorgehakt en haar voor de keuze gesteld 4x8 uur te gaan werken, minder gaan werken met een maximum van 8 uur per dag of ontslag nemen. Ze heeft toen gekozen voor minder werken.. en was nog maar zelden ziek.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:24 schreef Ouder1 het volgende:

Als manager heb ik mezelf op een gegeven moment gedwongen minimaal 1 compliment per dag aan iedere medewerker te geven.

Ik heb het mijzelf idd ook aan moeten leren. Opgegroeid in een omgeving waar succes vanzelfsprekend was en foutjes maken intolerabel.

Daar kunnen de meesten heel slecht tegen...

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 13:12 schreef Ouder1 het volgende:
Ik zal een voorbeeld geven.
Vrouw, 38 jaar, drie nog heel jonge kinderen. Hij werkt fulltime met relatief weinig reistijd en geen bijzondere belasting thuis. Hij sport veel en is daar 2 avonden en op zaterdag overdag voor van huis.
Ze hebben besloten dat ze professionele opvang een slecht idee vinden. Oma past daarom op op dinsdag en donderdag bij Oma thuis. De hypotheek is hoog en mede daarom werkt deze vrouw ook 32 uur per week. Om dit rond te kunnen breien werkt zij:
• maandag: 6 uur
• dinsdag: 10 uur
• woensdag: 3 uur
• donderdag: 10 uur
• vrijdag: 3 uur
Zo heeft zij geen verdere oppas nodig. Manlief is na zijn commerciële baan en het sporten te moe om iets te doen, verder dan eens voorlezen op de bank als er geen voetbal op tv is. Ook hecht hij veel waarde aan zijn vrienden waar hij minstens eens per week mee naar de kroeg gaat. Zij was na de eerste bevalling volledig gestopt met sporten.
Op zich verzuimde zij niet veel, maar wel heel vaak en dan eigenlijk altijd de woensdag en de vrijdag. Vaak met vage klachten (ik voel me niet zo lekker, ben wat duizelig/misselijk, hoofdpijn of gewoon vermoeidheid). Deze ziekmeldingen kwamen zo'n 23 keer per jaar voor. Sinds zij kinderen had is ze 3 maal langdurig (langer dan 3maanden) ziek geweest. Steeds met oververmoeidheid. Zij weet dit aan de werkdruk op het kantoor. Haar collegae die hetzelfde werk deden verzuimden echter nooit bovenmatig. Zij was heel erg boos dat haar werkgever mij had ingeschakeld en ontkende glashard veel te verzuimen. Toen ik haar de overzichten liet zien, zei ze dat die niet klopten.(Maar die komen van de verzuimverzekering en de bedrijfsarts dus die kloppen wel.)

Ten eerste heb ik haar 12 weken onder werktijd 3 maal per week laten sporten om weerbaarheid en conditie op te bouwen. Dat was al een drama. Te veel, te zwaar, te moeilijk. Daarnaast iedere week een gesprek met een bedrijfspsychologe. Eén keer met haar man er bij.
Toen na een half jaar en vele gesprekken later er nog geen verbetering was in het aantal ziekmeldingen en het kwartje dat ze beter voor zichzelf moest gaan zorgen nog niet was gevallen, heb ik voor haar de knoop doorgehakt en haar voor de keuze gesteld 4x8 uur te gaan werken, minder gaan werken met een maximum van 8 uur per dag of ontslag nemen. Ze heeft toen gekozen voor minder werken.. en was nog maar zelden ziek.

En dit ligt aan haar man? Aan gebrekkige emancipatie? Aan traditionele rolverdelingen? Of misschien wel aan haar als persoon?

quote:

Op donderdag 26 september 2013 20:17 schreef poemojn het volgende:

[..]

ik ken maar een stel waarbij dat zo is, en dan werkt ze vooral veel in het weekend als hij vrij is. Dus die dagen zorgt hij voor de kinderen.
En je hebt natuurlijk stellen waarbij de man werkloos is en voor de kinderen en het huishouden zorgt. Maar voor zover ik zie blijft dan de vrouw zich wel eindverantwoordelijke voelen daarvoor.
Bij ons is het traditioneel geregeld, ik thuis en hij werkt.

Hoeveel uren op een dag brengen jullie kinderen eigenlijk door op een kdv? En hoeveel uur per dag vinden jullie teveel? Bijv meer dan een werkdag (8 uur), meer dan tien uur, meer dan twaalf uur, ...?

Ik vind 3 dagen het maximum voor ons gezin. Gevoelsmatig, omdat we dan zelf nog het grootste deel van de week de zorg op ons nemen. Bij 4 of meer dagen voelt de balans 'verkeerd'.

Ik breng hem 's ochtends om 7.30 weg, mijn vriend haalt hem rond 17 uur op. Het is wel een lange dag voor hem, maar we hebben allebei een uur reistijd van en naar ons werk. Ik werk 1 dag in de week thuis, dan is hij daar meestal van 8-16.30.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 13:30 schreef miss_sly het volgende:
En dit ligt aan haar man? Aan gebrekkige emancipatie? Aan traditionele rolverdelingen? Of misschien wel aan haar als persoon?

Ja, ja, ja en ja.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 12:45 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Deze vraag bedoel je? Zoveel redenen. Wij hebben kinderen en we kunnen die kinderen iets meegeven. Naast huisvrouw en moeder zijn we steeds vaker ook werknemer en de combi zorg/werk kost veel geld voor veel werkgevers (en dan kom je aan mijn vak).
Ik zou graag wat meer bewustwording willen. Zoals de geëmancipeerde vrouwen vroeger die op de bres sprongen voor ons stemrecht en ons recht op werk.

Heel belangrijk punt daarin is niet wat we doen, maar of we ons daar bewust van zijn. Elk stel dat waarlijk gelukkig is met hoe het is verdeeld, waarbij er niet één van beiden langzaam maar zeker overbelast raakt.. moet vooral blijven doen wat ze doen. Helaas loop ik in mijn werk dus te veel tegen juist vrouwen (en een enkele man) op die zich niet bewust zijn van waar ze mee bezig zijn maar lichamelijk en geestelijk wel in de knel komen. Omdat één van de eerste signalen daarvan ziekteverzuim en/of slechter functioneren is, wordt ik daar dan mee geconfronteerd en ik moet eerlijk bekennen dat het dan vaak frustrerend is om zo iemand naar de klote te zien gaan omdat ze gewoon niet KUNNEN inzien met wat ze aan het doen zijn.

het gaat evengoed mis zolang jij zelf niet inziet dat een recht nog altijd geen plicht is

Lijkt me ook erg frustrerend om dat te zien oud1
Maar zoals ik jou reacties hier lees is het voornamelijk negatief ook al verteld en moeder een positief verhaal. Als je het beschrijft zoals in de post die simmu quote kan ik me er al iets meer bij voorstellen waar je mening vandaan komt.

Gelukkig zijn er ook vrouwen die wel voor zichzelf opkomen en mannen die wel om hun vrouw denken.

quote:

Op vrijdag 27 september 2013 15:17 schreef Clubsoda het volgende:
Eens met Zoe. Ik begrijp wel dat er nijpende situaties zijn, en dat veel vrouwen, van nature of door opvoeding, geneigd zijn alle verantwoordelijkheid op hun schouders te laden. Maar het is geen gegeven en het lijkt me sterk dat jij als enige het licht hebt gezien en de rest nog dom en onwetend rond wandelt. Als er hier nou vrouwen zijn die zeggen tevreden te zijn met de taakverdeling en die niet bovenmatig verzuimen en algemeen goed in hun vel zetten, wil je dat dan geloven? Of ga je doordrammen tot ze zwichten?

Het gevaar met pretenderen dat hele volkstammen iets niet in willen of kunnen zien is dat je alles daarop afschuift. Wat ze ook zeggen, het klopt toch niet, want het is allemaal te wijten aan hun onvergemogen "de waarheid" onder ogen te komen. Maar het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat er hier zelfverzekerde en stabiele vrouwen rondlopen die meer inzicht hebben in hun wensen en behoeften, in hun relatie en de eisen die er aan hen gesteld worden dan een random tante op internet. En zelfs als je gelijk zou hebben, en we hier collectief gebukt gaan onder een juk van slechte emancipatie en gebrekkig zelfinzicht, zou je aanpak dan zin hebben? Zou luisteren en oog hebben voor de ander niet beter werken dan keer op keer je eigen (tamelijk zuur getoonde) verhaal af te draaien? Als het dan toch is dat je het beste me ons allemaal voor hebt?

QFT
Waarvoor dank! Deze woorden zocht ik.