R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sinds een week is mijn therapie afgelopen en ik loop alweer heel erg tegen mijn falen aan.
Ik heb een heel erg laag zelfbeeld en dat wordt mede veroorzaakt doordat mij dingen niet lukken die anderen wel lukken. Vroeger ging het op school al fout; ik begon op het atheneum en eindigde 5 jaar later met hakken over de sloot een MAVO-diploma. Daarna een MBO-opleiding die mislukte en de HAVO geprobeerd alsnog wat ook niet goed ging. Ik was toen heel erg depressief en zat heel erg met mezelf in de knoop. Maar dat neemt niet weg dat het toch allemaal is mislukt.
Ik heb daarna weet ik hoeveel behandelingen gehad. Ik heb daar te horen gekregen dat ik de lat te hoog leg en te perfectionistisch ben. Daar zit absoluut wat in, maar het is wel erg makkelijk gezegd en bovendien erg vaag en cryptisch. Ik voel me waardeloos omdat dingen me niet lukken. Dat zou jij ook voelen in mijn plaats. Daarom vind ik het verschrikkelijk hypocriet van bijvoorbeeld psychologen om te roepen naar de dingen die wel goed gaan. Als jij een tentamen hebt gemaakt en je hebt maar 4 van de 100 vragen goed, ga je ook niet tegen jezelf zeggen "goh, wat heb ik het toch goed gedaan dat ik er 4 goed heb". Je hebt namelijk een baggertentamen gemaakt. De oorzaak dat het slecht is gegaan, is dat je bijvoorbeeld niet geleerd hebt en in plaats daarvan bent gaan feesten. Of je hebt uit het verkeerde boek geleerd. Of je hebt niet alles geleerd omdat je met andere taken naast je studie in de knoei bent geraakt. Of je hebt een black-out gehad tijdens het maken van het tentamen. Er kunnen ontelbaar veel verschillende redenen zijn waarom het is mislukt. Je moet erachterkomen wat er fout is gegaan, zodat je het de volgende keer wel goed doet. Wat in ieder geval niet gaat helpen, is het kutgevoel wat je eraan hebt overgehouden gaan verbloemen door tegen jezelf te gaan zeggen dat je het helemaal niet slecht hebt gedaan.
Waarom gebeurt dit dan wel bij de psychische hulpverlening? Waarom proberen ze je daar met alle geweld je anders tegen de situatie aan te kijken in plaats van dat ze je helpen om te situatie te veranderen? Het slechte gevoel van eigenwaarde is niet de oorzaak van je problemen, maar een gevolg daarvan.
Ik wil de situatie niet accepteren zoals die nu is, maar het veranderen. Wie of wat zou me daar eventueel bij kunnen helpen? Ik zoek hulp in de trant van: dit is de situatie nu, dit is de situatie die je wilt bereiken en dit is wat je daarvoor moet doen. Geen gewroet meer in mijn gevoelens, geen lulverhalen meer dat het de schuld is van mijn ouders omdat ze mij zogenaamd hebben verwaarloosd en geen gebakken lucht uitspraken als "je moet van jezelf leren houden"
Misschien heb ik tot nu nu toe de verkeerde hulp opgezocht. Misschien bestaat de hulp die ik nodig heb niet en moet ik het toch zelf doen. Maar als die hulp wel bestaat en jullie weten waar ik zou kunnen beginnen met zoeken, hoor ik het graag. Alvast bedankt!
Ik heb een heel erg laag zelfbeeld en dat wordt mede veroorzaakt doordat mij dingen niet lukken die anderen wel lukken. Vroeger ging het op school al fout; ik begon op het atheneum en eindigde 5 jaar later met hakken over de sloot een MAVO-diploma. Daarna een MBO-opleiding die mislukte en de HAVO geprobeerd alsnog wat ook niet goed ging. Ik was toen heel erg depressief en zat heel erg met mezelf in de knoop. Maar dat neemt niet weg dat het toch allemaal is mislukt.
Ik heb daarna weet ik hoeveel behandelingen gehad. Ik heb daar te horen gekregen dat ik de lat te hoog leg en te perfectionistisch ben. Daar zit absoluut wat in, maar het is wel erg makkelijk gezegd en bovendien erg vaag en cryptisch. Ik voel me waardeloos omdat dingen me niet lukken. Dat zou jij ook voelen in mijn plaats. Daarom vind ik het verschrikkelijk hypocriet van bijvoorbeeld psychologen om te roepen naar de dingen die wel goed gaan. Als jij een tentamen hebt gemaakt en je hebt maar 4 van de 100 vragen goed, ga je ook niet tegen jezelf zeggen "goh, wat heb ik het toch goed gedaan dat ik er 4 goed heb". Je hebt namelijk een baggertentamen gemaakt. De oorzaak dat het slecht is gegaan, is dat je bijvoorbeeld niet geleerd hebt en in plaats daarvan bent gaan feesten. Of je hebt uit het verkeerde boek geleerd. Of je hebt niet alles geleerd omdat je met andere taken naast je studie in de knoei bent geraakt. Of je hebt een black-out gehad tijdens het maken van het tentamen. Er kunnen ontelbaar veel verschillende redenen zijn waarom het is mislukt. Je moet erachterkomen wat er fout is gegaan, zodat je het de volgende keer wel goed doet. Wat in ieder geval niet gaat helpen, is het kutgevoel wat je eraan hebt overgehouden gaan verbloemen door tegen jezelf te gaan zeggen dat je het helemaal niet slecht hebt gedaan.
Waarom gebeurt dit dan wel bij de psychische hulpverlening? Waarom proberen ze je daar met alle geweld je anders tegen de situatie aan te kijken in plaats van dat ze je helpen om te situatie te veranderen? Het slechte gevoel van eigenwaarde is niet de oorzaak van je problemen, maar een gevolg daarvan.
Ik wil de situatie niet accepteren zoals die nu is, maar het veranderen. Wie of wat zou me daar eventueel bij kunnen helpen? Ik zoek hulp in de trant van: dit is de situatie nu, dit is de situatie die je wilt bereiken en dit is wat je daarvoor moet doen. Geen gewroet meer in mijn gevoelens, geen lulverhalen meer dat het de schuld is van mijn ouders omdat ze mij zogenaamd hebben verwaarloosd en geen gebakken lucht uitspraken als "je moet van jezelf leren houden"
Misschien heb ik tot nu nu toe de verkeerde hulp opgezocht. Misschien bestaat de hulp die ik nodig heb niet en moet ik het toch zelf doen. Maar als die hulp wel bestaat en jullie weten waar ik zou kunnen beginnen met zoeken, hoor ik het graag. Alvast bedankt!
Je moet het helaas zelf doen. Preventieve / Proactieve hulp bestaat nog niet in deze wereld. Heb je al geprobeerd om zelf de situaties te omschrijven?quote:Op maandag 23 september 2013 13:34 schreef Pulzzar het volgende:
Sinds een week is mijn therapie afgelopen en ik loop alweer heel erg tegen mijn falen aan.
Ik heb een heel erg laag zelfbeeld en dat wordt mede veroorzaakt doordat mij dingen niet lukken die anderen wel lukken. Vroeger ging het op school al fout; ik begon op het atheneum en eindigde 5 jaar later met hakken over de sloot een MAVO-diploma. Daarna een MBO-opleiding die mislukte en de HAVO geprobeerd alsnog wat ook niet goed ging. Ik was toen heel erg depressief en zat heel erg met mezelf in de knoop. Maar dat neemt niet weg dat het toch allemaal is mislukt.
Ik heb daarna weet ik hoeveel behandelingen gehad. Ik heb daar te horen gekregen dat ik de lat te hoog leg en te perfectionistisch ben. Daar zit absoluut wat in, maar het is wel erg makkelijk gezegd en bovendien erg vaag en cryptisch. Ik voel me waardeloos omdat dingen me niet lukken. Dat zou jij ook voelen in mijn plaats. Daarom vind ik het verschrikkelijk hypocriet van bijvoorbeeld psychologen om te roepen naar de dingen die wel goed gaan. Als jij een tentamen hebt gemaakt en je hebt maar 4 van de 100 vragen goed, ga je ook niet tegen jezelf zeggen "goh, wat heb ik het toch goed gedaan dat ik er 4 goed heb". Je hebt namelijk een baggertentamen gemaakt. De oorzaak dat het slecht is gegaan, is dat je bijvoorbeeld niet geleerd hebt en in plaats daarvan bent gaan feesten. Of je hebt uit het verkeerde boek geleerd. Of je hebt niet alles geleerd omdat je met andere taken naast je studie in de knoei bent geraakt. Of je hebt een black-out gehad tijdens het maken van het tentamen. Er kunnen ontelbaar veel verschillende redenen zijn waarom het is mislukt. Je moet erachterkomen wat er fout is gegaan, zodat je het de volgende keer wel goed doet. Wat in ieder geval niet gaat helpen, is het kutgevoel wat je eraan hebt overgehouden gaan verbloemen door tegen jezelf te gaan zeggen dat je het helemaal niet slecht hebt gedaan.
Waarom gebeurt dit dan wel bij de psychische hulpverlening? Waarom proberen ze je daar met alle geweld je anders tegen de situatie aan te kijken in plaats van dat ze je helpen om te situatie te veranderen? Het slechte gevoel van eigenwaarde is niet de oorzaak van je problemen, maar een gevolg daarvan.
Ik wil de situatie niet accepteren zoals die nu is, maar het veranderen. Wie of wat zou me daar eventueel bij kunnen helpen? Ik zoek hulp in de trant van: dit is de situatie nu, dit is de situatie die je wilt bereiken en dit is wat je daarvoor moet doen. Geen gewroet meer in mijn gevoelens, geen lulverhalen meer dat het de schuld is van mijn ouders omdat ze mij zogenaamd hebben verwaarloosd en geen gebakken lucht uitspraken als "je moet van jezelf leren houden"
Misschien heb ik tot nu nu toe de verkeerde hulp opgezocht. Misschien bestaat de hulp die ik nodig heb niet en moet ik het toch zelf doen. Maar als die hulp wel bestaat en jullie weten waar ik zou kunnen beginnen met zoeken, hoor ik het graag. Alvast bedankt!
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Alweer, Pulzzar? Je hoeveelste topic over precies hetzelfde probleem is dit onderhand?
The love you take is equal to the love you make.
ach die paar topics...quote:Op maandag 23 september 2013 13:47 schreef Lienekien het volgende:
Alweer, Pulzzar? Je hoeveelste topic over precies hetzelfde probleem is dit onderhand?
pulzzar: je legt de lat te hoog, dat wordt ook gezegd, je hoeft de lat niet lager te leggen maar stel de weg er naartoe wat bij met behulp van wat kleinere doelstellingen, het hoeft niet in 1 keer, je kunt het ook trapsgewijs doen
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dat advies heeft hij al veel vaker gekregen. Steeds maar weer herhalen helpt kennelijk niet.quote:Op maandag 23 september 2013 13:51 schreef Re het volgende:
[..]
ach die paar topics...
pulzzar: je legt de lat te hoog, dat wordt ook gezegd, je hoeft de lat niet lager te leggen maar stel de weg er naartoe wat bij met behulp van wat kleinere doelstellingen, het hoeft niet in 1 keer, je kunt het ook trapsgewijs doen
R&P / hoge eisen vs rust
Topic is nog geen twee maanden oud.
The love you take is equal to the love you make.
ja hij komt net uit therapie, laat die knul lekker zijn topics openen zit niet echt in de weg hoor en zo vaak is het nou ook weer nietquote:
[..]
Dat advies heeft hij al veel vaker gekregen. Steeds maar weer herhalen helpt kennelijk niet.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Voor mijn part opent hij honderd topics. Maar hij schiet er kennelijk niks mee op.quote:
[..]
ja hij komt net uit therapie, laat die knul lekker zijn topics openen zit niet echt in de weg hoor en zo vaak is het nou ook weer niet
The love you take is equal to the love you make.
als je van VWO naar MAVO gaat, dan lijkt het alsof je een probleem hebt met studeren.
als het studeren je niet ligt, kan je iets zoeken waar je niet bij hoeft te studeren.
koken
schilderen
sport
chillen
als het studeren je niet ligt, kan je iets zoeken waar je niet bij hoeft te studeren.
koken
schilderen
sport
chillen
vrede, voedsel, vrijheid, veiligheid, vooruitgang
Dat komt omdat ik tot nu toe nog geen inzicht heb gehad waar ik iets mee kan. Het zal vast allemaal aan mij liggen. Misschien kan ik mijn vraag naar hulp niet concreet maken, waardoor mensen met andere adviezen komen omdat ze mij verkeerd begrijpen.quote:
[..]
Voor mijn part opent hij honderd topics. Maar hij schiet er kennelijk niks mee op.
Maar het punt is, is dat mijn situatie vrij uitzichtloos is. Zoals het er nu uitziet, zit ik voor de rest van mijn leven vast in de slachtofferrol en een uitkering. Dit kan en wil ik niet accepteren. En volgens mij ben ik niet de enige op de hele wereld met dit probleem: er zijn vast mensen die het herkennen en waarschijnlijk ook mensen die het gelukt zijn om eruit te komen.
Is een paar maanden gedeeltelijk verklaard. Ik heb me laten testen op ADD. Dat heb ik niet, maar ik heb wel een zogenaamde verbaal-performaal kloof. Mijn verbale intelligentie is veel hoger dan mijn performale intelligentie. In de praktijk betekent dat het voor mij moeilijker is om hetgeen wat ik bedenk tot uitvoer te brengen. Ik kan me bijvoorbeeld ook niet goed concentreren met lezen, omdat mijn verwerkingssnelheid laag is.quote:
als je van VWO naar MAVO gaat, dan lijkt het alsof je een probleem hebt met studeren.
als het studeren je niet ligt, kan je iets zoeken waar je niet bij hoeft te studeren.
koken
schilderen
sport
chillen
Tot zover lijkt hier niks aan te doen. Maar misschien zou ik baat kunnen hebben met neurofeedback. Hoewel dit een niet erkende wetenschap is die ook niet wordt vergoed.
als dat zo isquote:Op maandag 23 september 2013 14:29 schreef Pulzzar het volgende:
In de praktijk betekent dat het voor mij moeilijker is om hetgeen wat ik bedenk tot uitvoer te brengen. Ik kan me bijvoorbeeld ook niet goed concentreren met lezen, omdat mijn verwerkingssnelheid laag is.
dan zou ik me verder niet al te druk maken
en gewoon de dingen doen, die je wel kan
vrede, voedsel, vrijheid, veiligheid, vooruitgang
Beste TS ik was niet depressief en heb ook de weg van VWO naar Mavo afgelegd om vervolgens weer te zakken op de Havo, dus misschien wil je wat van me aannemen?quote:Waarom proberen ze je daar met alle geweld je anders tegen de situatie aan te kijken in plaats van dat ze je helpen om te situatie te veranderen? Het slechte gevoel van eigenwaarde is niet de oorzaak van je problemen, maar een gevolg daarvan.
Ik wil de situatie niet accepteren zoals die nu is, maar het veranderen.
Je wil de situatie veranderen maar daarbij wordt je geluk/ succes afhankelijk van anderen. Het is m.i. een enorme denkfout om af te geven op mensen die je op een andere manier naar iets willen laten kijken. Tenminste; bij gezonde personen werkt dat zo. Die hebben meer invloed op zichzelf dan op hun omgeving. Dus dat advies is niet zo gek.
Geluk (en dus ook succes) zit in de dingen te willen zoals ze komen, niet in de dingen proberen te veranderen in hoe jij het graag ziet.
Hou daarom op je identiteit te ontlenen aan je eigenwijze sterke persoonlijkheid. Die muur die je om je heen lijkt te hebben getrokken (mede op basis van je andere recente topic) geeft je geen veiligheid maar maakt je eerder wereldvreemd.
Toevoeging: wellicht dat dit in de hand wordt gewerkt door het probleem dat je aanhaalde om iets wat goed in je hoofd lijkt moeilijk om te zetten is naar de praktijk. Dat zou kunnen dat daardoor onzekerheid binnen in je bestaat, maar de oplossing buiten jezelf zoeken door een zoektocht te gaan houden naar de specialist die jou volkomen begrijpt is een utopie en de wereld op zijn kop. De wereld zal zich niet snel naar jou (niemand niet) aanpassen!
[ Bericht 14% gewijzigd door Hineni op 23-09-2013 15:45:23 ]
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Waarom niet je eigen voorbeeld wezen?quote:
[..]
Dat komt omdat ik tot nu toe nog geen inzicht heb gehad waar ik iets mee kan. Het zal vast allemaal aan mij liggen. Misschien kan ik mijn vraag naar hulp niet concreet maken, waardoor mensen met andere adviezen komen omdat ze mij verkeerd begrijpen.
Maar het punt is, is dat mijn situatie vrij uitzichtloos is. Zoals het er nu uitziet, zit ik voor de rest van mijn leven vast in de slachtofferrol en een uitkering. Dit kan en wil ik niet accepteren. En volgens mij ben ik niet de enige op de hele wereld met dit probleem: er zijn vast mensen die het herkennen en waarschijnlijk ook mensen die het gelukt zijn om eruit te komen.
Wat voor mij hielp:
1) stoppen met wachten op iemand die De Methode aanrijkt om al je problemen op de lossen.
2) alle zelfhulpboeken lezen die ik kon vinden. Toepassen wat mij aanstond en doen wat daarvan werkt.
De boeken van Byron Katie hebben mij erg geholpen, maar dit is natuurlijk allemaal ontzettend persoonlijk.
1) stoppen met wachten op iemand die De Methode aanrijkt om al je problemen op de lossen.
2) alle zelfhulpboeken lezen die ik kon vinden. Toepassen wat mij aanstond en doen wat daarvan werkt.
De boeken van Byron Katie hebben mij erg geholpen, maar dit is natuurlijk allemaal ontzettend persoonlijk.
Wat ik wel moet nageven. Sinds de laatste jaren is mijn zelfbeeld wel wat sterker. Ik voel me minder 'bedreigd' door wat anderen vinden en ik kan ook meer ingaan tegen wat anderen zeggen als ik het er niet mee eens ben.
Ik waaide eerst met alle winden mee. Geen eigen keus, maar wat ik ergens van vond en wilde, wist ik gewoon niet. Passief-agressief gedrag was voor mij de enige manier om mijn eigen identiteit te kunnen behouden. Anders zou ik een willoze zombie zijn die doet wat anderen zeggen.
Ik kan soms minder aardig en meer een pain in the ass zijn voor anderen. Maar ik word wel meer serieuzer genomen. In die zin dat mensen meer willen gaan nadenken en niet zomaar met een stelling komen van "je moet van jezelf houden" en hop klaar, probleem opgelost en ik moet het maar met dat advies doen.
Maar op momenten zoals nu voel ik mij vrij kut. Ik moet zo verschrikkelijk veel overwinnen. Het komt me niet allemaal aanwaaien. En dan voel ik me lusteloos, passief en moe en zodoende besef ik dat het me voorlopig niet gaat lukken.
Ik waaide eerst met alle winden mee. Geen eigen keus, maar wat ik ergens van vond en wilde, wist ik gewoon niet. Passief-agressief gedrag was voor mij de enige manier om mijn eigen identiteit te kunnen behouden. Anders zou ik een willoze zombie zijn die doet wat anderen zeggen.
Ik kan soms minder aardig en meer een pain in the ass zijn voor anderen. Maar ik word wel meer serieuzer genomen. In die zin dat mensen meer willen gaan nadenken en niet zomaar met een stelling komen van "je moet van jezelf houden" en hop klaar, probleem opgelost en ik moet het maar met dat advies doen.
Maar op momenten zoals nu voel ik mij vrij kut. Ik moet zo verschrikkelijk veel overwinnen. Het komt me niet allemaal aanwaaien. En dan voel ik me lusteloos, passief en moe en zodoende besef ik dat het me voorlopig niet gaat lukken.
Thanx. Ik ga eens informeren.quote:
Wat voor mij hielp:
1) stoppen met wachten op iemand die De Methode aanrijkt om al je problemen op de lossen.
2) alle zelfhulpboeken lezen die ik kon vinden. Toepassen wat mij aanstond en doen wat daarvan werkt.
De boeken van Byron Katie hebben mij erg geholpen, maar dit is natuurlijk allemaal ontzettend persoonlijk.
Ga terug naar de basis en bouw van daaruit verder.
Basis is onderdak, eten, slapen.
Heb je die drie dingen voor elkaar?
Ga dan eens kijken naar een volgende stap om jezelf te verbeteren, 1 ding per keer, klein beginnen.
En je perfectionisme? Denk maar zo, over 100 jaar boeit het helemaal niemand meer wat jij ooit hebt gedaan, dus waarom moet alles perfect zijn/gaan van jezelf?
Basis is onderdak, eten, slapen.
Heb je die drie dingen voor elkaar?
Ga dan eens kijken naar een volgende stap om jezelf te verbeteren, 1 ding per keer, klein beginnen.
En je perfectionisme? Denk maar zo, over 100 jaar boeit het helemaal niemand meer wat jij ooit hebt gedaan, dus waarom moet alles perfect zijn/gaan van jezelf?
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Van met alle winden meewaaien naar beter weten dan mensen die ervoor geleerd hebben is van het ene uiterste naar het andere uiterste. Tussen passief en agressief zit assertief!quote:
Wat ik wel moet nageven. Sinds de laatste jaren is mijn zelfbeeld wel wat sterker. Ik voel me minder 'bedreigd' door wat anderen vinden en ik kan ook meer ingaan tegen wat anderen zeggen als ik het er niet mee eens ben.
Ik waaide eerst met alle winden mee. Geen eigen keus, maar wat ik ergens van vond en wilde, wist ik gewoon niet. Passief-agressief gedrag was voor mij de enige manier om mijn eigen identiteit te kunnen behouden. Anders zou ik een willoze zombie zijn die doet wat anderen zeggen.
Ik kan soms minder aardig en meer een pain in the ass zijn voor anderen. Maar ik word wel meer serieuzer genomen. In die zin dat mensen meer willen gaan nadenken en niet zomaar met een stelling komen van "je moet van jezelf houden" en hop klaar, probleem opgelost en ik moet het maar met dat advies doen.
Maar op momenten zoals nu voel ik mij vrij kut. Ik moet zo verschrikkelijk veel overwinnen. Het komt me niet allemaal aanwaaien. En dan voel ik me lusteloos, passief en moe en zodoende besef ik dat het me voorlopig niet gaat lukken.
Heb je je ooit wel eens afgevraagd of de mening van specilisten wel goed is, maar dat je het zelf op de een of andere manier niet goed weet om te zetten naar de praktijk?
Bescheiden mening: ik denk dat voor jou het meer waarde heeft om bij elk advies de vraag te stellen HOE je dat zou kunnen realiseren, dan continue verbolgen te voelen over WAT er in je ogen niet klopt omdat dat niet strookt met jou werkelijkheid (wat iets anders is dan realiteit).
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Heel vaak. In die zin dat ik enorm aan mezelf ben gaan twijfelen.quote:
Heb je je ooit wel eens afgevraagd of de mening van specilisten wel goed is, maar dat je het zelf op de een of andere manier niet goed weet om te zetten naar de praktijk?
Elke specialist zegt wat anders. Er zijn er geweest die meenden dat er niks met me aan de hand was (in de zin dat ik sterk genoeg was om mijn eigen leven te kunnen leiden), maar er zijn er ook geweest die meenden dat mijn patronen zo diep zaten dat behandeling toch geen zin heeft. Ik kan erg twijfelen en piekeren en veel therapeuten die mij behandelden zagen dat als hoofdprobleem. Maar bij borderline komt dat vooral voor uit dat je identiteitsgevoel niet sterk genoeg is. Ik heb veel diagnoses gekregen, maar bij borderline dacht ik uiteindelijk: "dit is het".
Maar ik wil het niet als excuus gaan gebruiken. Het maakt misschien dat ik labieler ben dan de meeste mensen, maar daarmee wil ik geen verantwoordelijkheden ontlopen in de trant van "het komt door mijn borderline". Als ik fouten maak, moet ik net als ieder ander de gevolgen daarvan ondervinden.
Therapeuten zijn geen tovenaars. Een goede diagnose stellen is erg moeilijk als er compliserende factoren en oorzaken zijn. Verwacht geen wonderen?quote:
[..]
Heel vaak. In die zin dat ik enorm aan mezelf ben gaan twijfelen.
Elke specialist zegt wat anders. Er zijn er geweest die meenden dat er niks met me aan de hand was (in de zin dat ik sterk genoeg was om mijn eigen leven te kunnen leiden), maar er zijn er ook geweest die meenden dat mijn patronen zo diep zaten dat behandeling toch geen zin heeft. Ik kan erg twijfelen en piekeren en veel therapeuten die mij behandelden zagen dat als hoofdprobleem. Maar bij borderline komt dat vooral voor uit dat je identiteitsgevoel niet sterk genoeg is. Ik heb veel diagnoses gekregen, maar bij borderline dacht ik uiteindelijk: "dit is het".
Maar ik wil het niet als excuus gaan gebruiken. Het maakt misschien dat ik labieler ben dan de meeste mensen, maar daarmee wil ik geen verantwoordelijkheden ontlopen in de trant van "het komt door mijn borderline". Als ik fouten maak, moet ik net als ieder ander de gevolgen daarvan ondervinden.
Je hebt al een heel scala doorlopen van hulpverlening. Zou het kunnen dat je hiermee je onmogelijkheden hebt gevoedt, terwijl de dingen die je wel kunt meer aandacht verdienen?
Acceptatie van jezelf maakt je minder impulsief en zorgt tot meer overwogen besluiten (minder zwart wit) waarmee je duurzamer aan je tekortkomingen kan werken zonder dat je wankele basis verplaatst van dingen die je wel kunt ipv dingen die je niet kunt en weer tot een uiterste drijven.
Train jezelf op het zoeken van balans, zowel in activiteiten als gedachtegangen.
Zoek je heil in oude wijsheden. Die hebben zich immers ruimschoots als waar bewezen, en geven blijk van balans, harmonie en vele andere dingen waar je kunt groeien.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Nou kerel. DOE ER DAN WAT AAN. Ga aan het werk, laat je goedkeuren; gaan met die banaan. Het is mij gelukt om hetzelfde te doen..quote:
[..]
Dat komt omdat ik tot nu toe nog geen inzicht heb gehad waar ik iets mee kan. Het zal vast allemaal aan mij liggen. Misschien kan ik mijn vraag naar hulp niet concreet maken, waardoor mensen met andere adviezen komen omdat ze mij verkeerd begrijpen.
Maar het punt is, is dat mijn situatie vrij uitzichtloos is. Zoals het er nu uitziet, zit ik voor de rest van mijn leven vast in de slachtofferrol en een uitkering. Dit kan en wil ik niet accepteren. En volgens mij ben ik niet de enige op de hele wereld met dit probleem: er zijn vast mensen die het herkennen en waarschijnlijk ook mensen die het gelukt zijn om eruit te komen.
Misschien eerst part-time werken of vrijwilligerswerk, iets waardoor je meer eigenwaarde krijgt. Vanuit die positie kun je dan verder groeien..
Vind ik een goeie uitspraak. Ik heb inderdaad gehoopt op 'iets' wat ik niet bij de hulpverlening heb kunnen halen. Ik had nooit verwacht dat zij mijn problemen zouden oplossen; in die zin dat ik het zelf moet doen. Maar ik had wel verwacht dat zij de oplossing zouden weten te vinden, dat zij alwetend zijn.quote:
Je hebt al een heel scala doorlopen van hulpverlening. Zou het kunnen dat je hiermee je onmogelijkheden hebt gevoedt, terwijl de dingen die je wel kunt meer aandacht verdienen?
Dat levert iets paradoxaals op. Enerzijds afhankelijkheid: help me, want ik kom er zelf niet uit. Anderzijds verzet: ik wil me niet langer door anderen de les laten lezen.
Ik denk toch dat mijn uitdaging is om mijn eigen koers te gaan varen, om mijn eigen leven te leiden. Ik ben met je eens dat zoiets niet betekent dat ik dan maar helemaal niks meer van anderen aan moet nemen. Ik verwijt degenen met goedbedoelde adviezen en raad ook niks, want het is immers met goede bedoelingen gedaan. Maar ik vind het wel heel moeilijk om een balans te vinden.
Laat je dagelijks inspireren door lieden die er om bekend staan wel die balans te hebben. Schrijf je in voor van die quote wijsheden.quote:
[..]
Vind ik een goeie uitspraak. Ik heb inderdaad gehoopt op 'iets' wat ik niet bij de hulpverlening heb kunnen halen. Ik had nooit verwacht dat zij mijn problemen zouden oplossen; in die zin dat ik het zelf moet doen. Maar ik had wel verwacht dat zij de oplossing zouden weten te vinden, dat zij alwetend zijn.
Dat levert iets paradoxaals op. Enerzijds afhankelijkheid: help me, want ik kom er zelf niet uit. Anderzijds verzet: ik wil me niet langer door anderen de les laten lezen.
Ik denk toch dat mijn uitdaging is om mijn eigen koers te gaan varen, om mijn eigen leven te leiden. Ik ben met je eens dat zoiets niet betekent dat ik dan maar helemaal niks meer van anderen aan moet nemen. Ik verwijt degenen met goedbedoelde adviezen en raad ook niks, want het is immers met goede bedoelingen gedaan. Maar ik vind het wel heel moeilijk om een balans te vinden.
Dwing jezelf om na elk minpunt, ook weer positieve dingen te benadrukken. Probeer bij elke gedachte ook even de andere zijde te zien.
Vindt het midden van je paradox.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Dank je voor dit überwijze advies. Is het misschien in je opgekomen dat ik zoiets al vaker geprobeerd heb, maar dat het niet van de grond komt? Het is niet voor iedereen zo simpel als jij beweert.quote:
Op Ik heb al vaker gesolliciteerd en ben elke keer afgewezen. Ze zien namelijk op mijn c.v. dat ik een hele poos niet gewerkt heb, vragen ernaar, ik geef toe dat het door privé-problemen komt (ik begin niet meteen over termen als borderline, want dat schrikt alleen maar af) en het vooroordeel van hun kant is dat ik de verantwoordelijkheid niet aankan, wat absolute bullshit is. Ik heb binnenkort weer vrijwilligerswerk om opnieuw werkervaring op te doen en mijn c.v. op te leuken, maar daarmee komt er geen brood op de plank.
"Gewoon doen" is een arrogant en kortzichtig advies. Waarschijnlijk doe je dat (onbewust) om jezelf een egoboost te geven dat jij het wel allemaal voor elkaar hebt of om je eigen frustraties op iemand anders te projecteren.
Om iets te bereiken moet je inderdaad in actie komen. Maar je moet het goed doen. Als je zomaar wat doet, gaat je keer op keer op je bek en schiet je uiteindelijk geen reet op.
Ja wat wil je nou horen dan? Vervelend voor je dat je al jaren in die situatie zit, er is niets aan te doen; geef het maar op en laat het zitten want met jou komt het niet goed?quote:Op dinsdag 24 september 2013 13:54 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Dank je voor dit überwijze advies. Is het misschien in je opgekomen dat ik zoiets al vaker geprobeerd heb, maar dat het niet van de grond komt? Het is niet voor iedereen zo simpel als jij beweert.
Ik heb al vaker gesolliciteerd en ben elke keer afgewezen. Ze zien namelijk op mijn c.v. dat ik een hele poos niet gewerkt heb, vragen ernaar, ik geef toe dat het door privé-problemen komt (ik begin niet meteen over termen als borderline, want dat schrikt alleen maar af) en het vooroordeel van hun kant is dat ik de verantwoordelijkheid niet aankan, wat absolute bullshit is. Ik heb binnenkort weer vrijwilligerswerk om opnieuw werkervaring op te doen en mijn c.v. op te leuken, maar daarmee komt er geen brood op de plank.
"Gewoon doen" is een arrogant en kortzichtig advies. Waarschijnlijk doe je dat (onbewust) om jezelf een egoboost te geven dat jij het wel allemaal voor elkaar hebt of om je eigen frustraties op iemand anders te projecteren.
Om iets te bereiken moet je inderdaad in actie komen. Maar je moet het goed doen. Als je zomaar wat doet, gaat je keer op keer op je bek en schiet je uiteindelijk geen reet op.
Ik heb meer dan vijf jaar volledig aan de grond gezeten; ik weet dus wel degelijk hoe het is om keer op keer afgewezen te worden. Mijn advies ''arrogant'' noemen geeft dus ook wel aan dat je niet open staat voor een suggestie om er écht wat aan te doen. Mij vragen ze bij een sollicitatiegesprek ook waarom er een gat op mijn cv staat, en dan leg ik uit dat ik ziek ben geweest. Tot nu toe, ben ik iedere keer aangenomen.
En nee, ik heb geen egoboost nodig, en ik heb ook geen frustraties.. Ik probeer je oprecht te helpen; maar soms is het beste advies gewoon kort door de bocht zeggen waar het op staat. Voor mij heeft het zo wel gewerkt.
Maar goed, aangezien je me en arrogant, egotrippend en kortzichtig vindt zal ik verder geen energie besteden aan het uitbouwen van mijn advies.
Stap naar een coach. Een goeie coach met wie je een klik hebt.
Een psych kijkt naar het verleden, wat er vroeger gebeurd is waardoor je nu handelt.
Een coach kijkt naar de toekomst., en geeft je handvatten hoe je dingen kunt bereiken.
Een psych kijkt naar het verleden, wat er vroeger gebeurd is waardoor je nu handelt.
Een coach kijkt naar de toekomst., en geeft je handvatten hoe je dingen kunt bereiken.
Ik heb het advies "doe er wat aan" al tig keer gehoord. Ik heb mezelf ook op die manier proberen te motiveren. Vaak tevergeefs, waardoor ik me nog een grotere loser voelde.quote:Op dinsdag 24 september 2013 14:15 schreef Selestha het volgende:
[..]
Ja wat wil je nou horen dan? Vervelend voor je dat je al jaren in die situatie zit, er is niets aan te doen; geef het maar op en laat het zitten want met jou komt het niet goed?
Ik heb meer dan vijf jaar volledig aan de grond gezeten; ik weet dus wel degelijk hoe het is om keer op keer afgewezen te worden. Mijn advies ''arrogant'' noemen geeft dus ook wel aan dat je niet open staat voor een suggestie om er écht wat aan te doen. Mij vragen ze bij een sollicitatiegesprek ook waarom er een gat op mijn cv staat, en dan leg ik uit dat ik ziek ben geweest. Tot nu toe, ben ik iedere keer aangenomen.
En nee, ik heb geen egoboost nodig, en ik heb ook geen frustraties.. Ik probeer je oprecht te helpen; maar soms is het beste advies gewoon kort door de bocht zeggen waar het op staat. Voor mij heeft het zo wel gewerkt.
Maar goed, aangezien je me en arrogant, egotrippend en kortzichtig vindt zal ik verder geen energie besteden aan het uitbouwen van mijn advies.
Pas jaren later merkte ik dat degenen die elke keer tegen me zeiden "doe er wat aan!" - met andere woorden "ik vind je maar een klagende niksnut" - zelf 10 keer harder gingen janken wanneer zij erachterkwamen dat het leven niet zo makkelijk was als ze tot dan toe dachten.
Ik heb nergens beweerd dat ik jou arrogant en egotrippend vind. Ik wil je alleen laten nadenken over hetgeen wat je had gepost.
Af en toe heb je inderdaad een schop onder je hol nodig, zodat je stopt met piekeren en actie gaat ondernemen. Met piekeren kom je geen stap verder. Maar met "gewoon doen" meestal ook niet: je moet weten hoe je iets aan moet pakken.
En ik weet trouwens wie je bent. Ik dacht dat het andersom ook zo was en dat je post meer bedoeld was als sneer naar mij toe.
Waarom zou ik na al die tijd de behoefte voelen om een sneer naar jou te sturen? Zo goed ken ik je nou ook weer niet; zeker niet omdat de periode dat ik met jou in therapie zat geen periode was waarin ik ruimte had voor andere mensen hun problemenquote:
[..]
Ik heb het advies "doe er wat aan" al tig keer gehoord. Ik heb mezelf ook op die manier proberen te motiveren. Vaak tevergeefs, waardoor ik me nog een grotere loser voelde.
Pas jaren later merkte ik dat degenen die elke keer tegen me zeiden "doe er wat aan!" - met andere woorden "ik vind je maar een klagende niksnut" - zelf 10 keer harder gingen janken wanneer zij erachterkwamen dat het leven niet zo makkelijk was als ze tot dan toe dachten.
Ik heb nergens beweerd dat ik jou arrogant en egotrippend vind. Ik wil je alleen laten nadenken over hetgeen wat je had gepost.
Af en toe heb je inderdaad een schop onder je hol nodig, zodat je stopt met piekeren en actie gaat ondernemen. Met piekeren kom je geen stap verder. Maar met "gewoon doen" meestal ook niet: je moet weten hoe je iets aan moet pakken.
En ik weet trouwens wie je bent. Ik dacht dat het andersom ook zo was en dat je post meer bedoeld was als sneer naar mij toe.
Ik weet inderdaad ook nog wie jij bent; daarom probeer ik je te helpen met het advies dat mij het beste geholpen heeft. Ik snap ook wel dat je het wel tig keer gehoord hebt, maar tegen mij hebben ze dat ook tig keer moeten roepen voor ik het zelf echt begreep!
Het punt is alleen, dat je dat niet voor een ander kan doen. Je moet het zelf echt zat zijn; en ergens door beginnen te geloven in jezelf. Dat is natuurlijk heel moeilijk en daar kan eigenlijk niemand je bij helpen, al hielp het mij enorm dat ik door een hobby in een groep mensen terecht kwam die mij onvoorwaardelijk als mens geaccepteerd hebben. Dat heeft me enorm doen groeien en op een veilige manier mijn eigen gedrag leren inzien. Maar daarvoor moest ik ook de stap durven nemen om actief te worden, afspraken na te komen etc. Je kan niet verwachten dat het allemaal in één dag gaat, maar als je volhoudt kom je wel op een punt waar je mee verder kan uiteindelijk. Dat geloof ik echt.
Maar wanneer geef jij op?
Wat voor diploma's heb je wel TS? En waar liggen je interesses?
Richt je daar meer op, dan wat er met je allemaal aan de hand kan zijn.
Zo wordt het nooit wat...
Richt je daar meer op, dan wat er met je allemaal aan de hand kan zijn.
Zo wordt het nooit wat...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Het zelfvertrouwen is er nog niet echt. Tot een half jaar terug ging het eigenlijk redelijk goed. Ik sportte regelmatig, ondernam redelijk veel en ondanks alle tegenslagen kreeg ik wel steeds meer het zelfvertrouwen dat ik het allemaal op den duur wel zou kunnen. Totdat ik problemen kreeg met mijn ma die helaas ook problemen heeft (en dat heel hard aan het ontkennen is, waardoor het ontzettend moeilijk is om haar te helpen). En toen merkte ik dat ik 'op' was. Ik had geen energie meer. Alles wat me eerst redelijk goed afging, kostte weer ontzettend veel moeite.quote:
Ik wil niet dat het zo verdergaat: dat ik een paar stappen vooruit zet en vervolgens door een grote tegenslag weer terug bij af ben.
Maar ik zal eens gaan googlen naar zelfhulpboeken en coaches.
Tsja je manier van denken veranderen is wel de eerste stap van de oplossing van het probleem.
Want hoe je denkt bepaalt hoe je je voelt
Hoe je je voelt bepaalt je gedrag
Je gedrag bepaalt het signaal dat je zendt naar je omgeving
Het signaal dat je zendt naar je omgeving zorgt voor feedback
De feedback heeft weer invloed op hoe je denkt en hoe je je voelt
Je denken is alleen niet binnen 1 dag te veranderen, dat moet je trainen. Maar het is wel de enige plek waar je de cirkel goed aan kan pakken.
Want hoe je denkt bepaalt hoe je je voelt
Hoe je je voelt bepaalt je gedrag
Je gedrag bepaalt het signaal dat je zendt naar je omgeving
Het signaal dat je zendt naar je omgeving zorgt voor feedback
De feedback heeft weer invloed op hoe je denkt en hoe je je voelt
Je denken is alleen niet binnen 1 dag te veranderen, dat moet je trainen. Maar het is wel de enige plek waar je de cirkel goed aan kan pakken.
Dat ben ik wel met je eens. De valkuil is echter dat veel psychologen zich alleen op dat denken richten en dat je daardoor als cliënt in een soort cirkel kan terechtkomen. Dat heb ikzelf meegemaakt en heb ik ook bij andere cliënten gezien.quote:
Tsja je manier van denken veranderen is wel de eerste stap van de oplossing van het probleem.
Voorbeeld. Een jongen van 17 is erg onzeker over zichzelf. Hij isoleert zichzelf, speelt de hele dag computergames en is ook aan de dikke kant.
Als ouder kan je iets denken van: hij moet fulltime aan het werk of hij moet in het leger. Dan krijgt hij een actievere levensstijl, komt hij in contact met andere mensen en kan hij zelfvertrouwen opbouwen. Ik weet dat dit wel kort door de bocht kan zijn en niet bij iedereen zo werkt.
Maar evenmin is dat bij een psycholoog zo. En dan doel ik op mijn eigen ervaringen.
Ik heb vanaf het begin al geweten dat eindeloos praten over mijn problemen niks gaat oplossen. Ik wist dat ik moest gaan doen. Ik was verschrikkelijk passief en ik kreeg mezelf niet in actie. Ik zei altijd tegen mezelf dat ik lui en ern niksnut was, in de hoop dat ik kwaad genoeg werd om in actie te kunnen komen, maar het werkte meestal averechts.
Ik zag in dat ik hier zelf niet uitkwam, dus ik besloot op mijn 17e een psych op te zoeken. Dat sloeg niet aan en zodoende had ik met de jaren een hele reeks aan behandelaars gehad die me allemaal lieten praten in de veronderstelling dat ikzelf ging begrijpen wat er met mij aan de hand was. Ik begreep dus wel allang dat ik in actie moest komen om te kunnen veranderen. Aangezien ik dat niet deed, was mijn eigen conclusie dat ik gewoon lui was. Wat ik niet begreep, was dat ik zoveel moeite met mezelf had. Ik zat verschrikkelijk met mijn eigen seksualiteit in de knoop en had het idee dat ik een freak was die door niemand zal worden geaccepteerd.
Op mijn 26e pas las ik op internet iets over persoonlijkheidsstoornissen en ik herkende mezelf daar wel in. Ik meldde me aan bij een kliniek waar ze mensen met dat soort problemen kunnen helpen. De wachtlijst was lang, dus tegen mijn 27e pas kon ik daar terecht. Het programma was vrij zwaar, maar bij mij sloeg het aan: ik kreeg de structuur en sociale omgeving die ik nodig had. Ik heb me daar absoluut ontwikkeld, maar nadat de therapie was afgelopen, had ik nog valkuilen te overwinnen. Ik had mijn agressie meer onder controle, ik had minder last van angstaanvallen, maar in plaats daarvan konden de emoties met me aan de loop gaan. Vanuit de behandelaars kreeg ik mee: je hebt hier je vaardigheden opgedaan, nu moet je het zelf gaan doen. Volgens hen was ik een afhankelijke neuroot die teveel piekerde. Borderline had ik volgens hen niet, want daarvoor was ik niet impulsief genoeg. De twijfels over mijn seksualiteit waren niet verminderd, maar hun advies was: "stop met piekeren!"
Ik ondernam wel veel meer om wat van mijn leven te maken, maar toch ging ik enorm op mijn bek. Ik kreeg een relatie met iemand, maar dat ging op een heel vervelende manier stuk. Ik probeerde het te zien als een leerzame ervaring, maar gevoelsmatig was ik er helemaal stuk door. Alles wat ik bij die kliniek had opgebouwd, leek als een kaartenhuis in elkaar te zijn gestort.
Toen had ik me aangemeld bij PsyQ, omdat het niet meer ging. Ik stond 15 maanden op de wachtlijst en uiteindelijk kreeg ik een psycholoog die concludeerde dat mijn gedragspatronen te hardnekkig waren en dat behandeling bij mij toch geen zin meer heeft. Ik had me daarna bij een andere instantie aangemeld. Voor de zekerheid werd ik psychologisch getest en tot mijn verbazing kwam daar borderline uit. Van de kliniek waar ik eerder zat, kende ik borderliners als mensen met een gebrek aan empathisch vermogen die zich maanden heel anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Wolven in schaapskleren die medelijden met zichzelf hebben en jou puur gebruiken om hun eigenwaarde te toetsen. Ik schrok heel erg van de diagnose borderline, want ik was blijkbaar ook zo'n persoon. Later leerde ik dat borderline niet zozeer te maken heeft met impulsief, manipulatief en egocentrisch gedrag. Dat zou kunnen, maar de oorzaak van dat gedrag ligt meer dat borderliners niet weten wie ze zijn en niet weten wat ze voelen en willen. Die twijfels over mijn seksualiteit had dus met mijn borderline-stoornis te maken.
Ik moet wel nageven dat na mijn laatste behandeling de twijfels over mezelf een stuk minder zijn. Ik voel me geen freak meer. Ik begrijp mezelf beter én ik begrijp andere borderliners ook een stuk beter. Ik denk iets minder in de termen "goed" en "slecht" en ik kan mensen beter accepteren om wie ze zijn.
Maar nu nog het doen. Ik ben jarenlang de zielige 'psychiatrische patient' geweest. Nu wil ik een persoon gaan worden die door alle ervaringen in zijn leven wijzer is geworden en die wijsheid toepast in zijn huidige leven.
Ik heb gisteren een gesprek gehad met iemand die me bijstaat met financiën en arbeidsreïntegratie. Dat was wel erg goed. Ik heb mijn coach misschien al gevonden.
Ik ga binnenkort vrijwilligerswerk doen als cameraman/video-editor. Dit werk heb ik ooit eerder gedaan. En ik ga er daarbij nog een extracursus voor volgen.
Goed van je dat je je richt op je mogelijkheden!quote:
[..]
Dat ben ik wel met je eens. De valkuil is echter dat veel psychologen zich alleen op dat denken richten en dat je daardoor als cliënt in een soort cirkel kan terechtkomen. Dat heb ikzelf meegemaakt en heb ik ook bij andere cliënten gezien.
Voorbeeld. Een jongen van 17 is erg onzeker over zichzelf. Hij isoleert zichzelf, speelt de hele dag computergames en is ook aan de dikke kant.
Als ouder kan je iets denken van: hij moet fulltime aan het werk of hij moet in het leger. Dan krijgt hij een actievere levensstijl, komt hij in contact met andere mensen en kan hij zelfvertrouwen opbouwen. Ik weet dat dit wel kort door de bocht kan zijn en niet bij iedereen zo werkt.
Maar evenmin is dat bij een psycholoog zo. En dan doel ik op mijn eigen ervaringen.
Ik heb vanaf het begin al geweten dat eindeloos praten over mijn problemen niks gaat oplossen. Ik wist dat ik moest gaan doen. Ik was verschrikkelijk passief en ik kreeg mezelf niet in actie. Ik zei altijd tegen mezelf dat ik lui en ern niksnut was, in de hoop dat ik kwaad genoeg werd om in actie te kunnen komen, maar het werkte meestal averechts.
Ik zag in dat ik hier zelf niet uitkwam, dus ik besloot op mijn 17e een psych op te zoeken. Dat sloeg niet aan en zodoende had ik met de jaren een hele reeks aan behandelaars gehad die me allemaal lieten praten in de veronderstelling dat ikzelf ging begrijpen wat er met mij aan de hand was. Ik begreep dus wel allang dat ik in actie moest komen om te kunnen veranderen. Aangezien ik dat niet deed, was mijn eigen conclusie dat ik gewoon lui was. Wat ik niet begreep, was dat ik zoveel moeite met mezelf had. Ik zat verschrikkelijk met mijn eigen seksualiteit in de knoop en had het idee dat ik een freak was die door niemand zal worden geaccepteerd.
Op mijn 26e pas las ik op internet iets over persoonlijkheidsstoornissen en ik herkende mezelf daar wel in. Ik meldde me aan bij een kliniek waar ze mensen met dat soort problemen kunnen helpen. De wachtlijst was lang, dus tegen mijn 27e pas kon ik daar terecht. Het programma was vrij zwaar, maar bij mij sloeg het aan: ik kreeg de structuur en sociale omgeving die ik nodig had. Ik heb me daar absoluut ontwikkeld, maar nadat de therapie was afgelopen, had ik nog valkuilen te overwinnen. Ik had mijn agressie meer onder controle, ik had minder last van angstaanvallen, maar in plaats daarvan konden de emoties met me aan de loop gaan. Vanuit de behandelaars kreeg ik mee: je hebt hier je vaardigheden opgedaan, nu moet je het zelf gaan doen. Volgens hen was ik een afhankelijke neuroot die teveel piekerde. Borderline had ik volgens hen niet, want daarvoor was ik niet impulsief genoeg. De twijfels over mijn seksualiteit waren niet verminderd, maar hun advies was: "stop met piekeren!"
Ik ondernam wel veel meer om wat van mijn leven te maken, maar toch ging ik enorm op mijn bek. Ik kreeg een relatie met iemand, maar dat ging op een heel vervelende manier stuk. Ik probeerde het te zien als een leerzame ervaring, maar gevoelsmatig was ik er helemaal stuk door. Alles wat ik bij die kliniek had opgebouwd, leek als een kaartenhuis in elkaar te zijn gestort.
Toen had ik me aangemeld bij PsyQ, omdat het niet meer ging. Ik stond 15 maanden op de wachtlijst en uiteindelijk kreeg ik een psycholoog die concludeerde dat mijn gedragspatronen te hardnekkig waren en dat behandeling bij mij toch geen zin meer heeft. Ik had me daarna bij een andere instantie aangemeld. Voor de zekerheid werd ik psychologisch getest en tot mijn verbazing kwam daar borderline uit. Van de kliniek waar ik eerder zat, kende ik borderliners als mensen met een gebrek aan empathisch vermogen die zich maanden heel anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Wolven in schaapskleren die medelijden met zichzelf hebben en jou puur gebruiken om hun eigenwaarde te toetsen. Ik schrok heel erg van de diagnose borderline, want ik was blijkbaar ook zo'n persoon. Later leerde ik dat borderline niet zozeer te maken heeft met impulsief, manipulatief en egocentrisch gedrag. Dat zou kunnen, maar de oorzaak van dat gedrag ligt meer dat borderliners niet weten wie ze zijn en niet weten wat ze voelen en willen. Die twijfels over mijn seksualiteit had dus met mijn borderline-stoornis te maken.
Ik moet wel nageven dat na mijn laatste behandeling de twijfels over mezelf een stuk minder zijn. Ik voel me geen freak meer. Ik begrijp mezelf beter én ik begrijp andere borderliners ook een stuk beter. Ik denk iets minder in de termen "goed" en "slecht" en ik kan mensen beter accepteren om wie ze zijn.
Maar nu nog het doen. Ik ben jarenlang de zielige 'psychiatrische patient' geweest. Nu wil ik een persoon gaan worden die door alle ervaringen in zijn leven wijzer is geworden en die wijsheid toepast in zijn huidige leven.
Ik heb gisteren een gesprek gehad met iemand die me bijstaat met financiën en arbeidsreïntegratie. Dat was wel erg goed. Ik heb mijn coach misschien al gevonden.
Maar over valkuilen en veranderen van denken gesproken: heb je al een plan hoe je om zal gaan met tegenslagen, zonder dat dat gelijk een bevesting is van je negatieve zelfbeeld?
Verder vind ik sommige reacties van je heel zinnig maar andere weer overtrokken/buitenproportioneel. Hoe denk jij je denken meer stabiel en gebalanseerder te maken? Ik denk dat je daarmee minder snel uit het veld geslagen raakt, en als dat al gebeurd dat je dan sneller weer in goede doen bent.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Het slechte zelfbeeld is dat ik mezelf eigenlijk toch maar lui en een niksnut vind. Als ik wat doe, vind ik het niet genoeg. Ik weet wel dat ik mezelf met die instelling saboteer, maar ik kan mezelf moeilijk serieus nemen als tegen mezelf zeg wat er wel goed gaat. Als anderen tegenij zeggrn dat ik dingen goed doe, word ik zelfs boos.
Dat is mijn grootste valkuil momenteel.
Dat is mijn grootste valkuil momenteel.
Zo houd je het dus voortdurend in stand.quote:
Het slechte zelfbeeld is dat ik mezelf eigenlijk toch maar lui en een niksnut vind. Als ik wat doe, vind ik het niet genoeg. Ik weet wel dat ik mezelf met die instelling saboteer, maar ik kan mezelf moeilijk serieus nemen als tegen mezelf zeg wat er wel goed gaat. Als anderen tegenij zeggrn dat ik dingen goed doe, word ik zelfs boos.
Dat is mijn grootste valkuil momenteel.
Waarom doe je dat toch?
The love you take is equal to the love you make.
Verre van evenwichtig, genuanceerd, gebalanseerd. Blijkbaar ben je zo 'geprogrammeerd geraakt'. Hoe ga je je hersenen herprogrammeren? hoe ga je leren denken in enerzijds en anderzijds? Neuro Linguistic Programming misschien?quote:
Het slechte zelfbeeld is dat ik mezelf eigenlijk toch maar lui en een niksnut vind. Als ik wat doe, vind ik het niet genoeg. Ik weet wel dat ik mezelf met die instelling saboteer, maar ik kan mezelf moeilijk serieus nemen als tegen mezelf zeg wat er wel goed gaat. Als anderen tegenij zeggrn dat ik dingen goed doe, word ik zelfs boos.
Dat is mijn grootste valkuil momenteel.
Misschien heb je baat bij yoga/meditatie zodat het je meer ontvankelijk maakt voor positieve opmerkingen?
Heb het al eerder gezegd; schrijf je in voor de spreuk van de dag. elke dag iets wat je aan het denken zet. Doe wat 'onderzoek' naar bekende wijsgeren. Waar je mee omgaat raak je mee besmet.
Zijn maar kleine dingen maar wellicht maakt het datgeen wat je in deze stand houdt wat weker?
Voordeel van 'autodidactisch' te werk gaan is dat je dat makkelijker lijkt te accepteren dan dat iemand anders je de conclusie mededeelt.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Zo ken ik mezelf. Ik ben altijd de langzaamste, slapste en meest bange geweest. Wat anderen makkelijk af leek te gaan, kostte mij veel moeite of lukte mij niet.quote:
[..]
Zo houd je het dus voortdurend in stand.
Waarom doe je dat toch?
Ik voel er ook helemaal niks voor om mij door een psych te laten 'programmeren'. Ik ben geen computer waar je zelfvertrouwen in kan stoppen. Ik moet weten wat ik echt waard ben.
Programmeren doe je zelf (onbewust). Hieronder een stukje over NLP.quote:
[..]
Zo ken ik mezelf. Ik ben altijd de langzaamste, slapste en meest bange geweest. Wat anderen makkelijk af leek te gaan, kostte mij veel moeite of lukte mij niet.
Ik voel er ook helemaal niks voor om mij door een psych te laten 'programmeren'. Ik ben geen computer waar je zelfvertrouwen in kan stoppen. Ik moet weten wat ik echt waard ben.
Waar gaat het over?
Iedereen heeft bij de geboorte een eigen identiteit. Deze identiteit is natuurlijk niet volgroeid, maar ontwikkelt zich door wat we in ons leven doormaken en nog door zullen gaan maken. Elk mens zal al zijn ervaringen opdoen via slechts vijf zintuigen: we kunnen alleen maar kijken, luisteren, voelen, proeven of ruiken. Soms is er de schijn van een zesde zintuig, soms ook ontbreken bij sommige mensen een of meerdere zintuigen of zijn deze onderontwikkeld. Zo kunnen we zien dat het opdoen en verwerken van ervaringen verloopt via drie kanalen:
Neurologisch: Alles wat we hebben meegemaakt ligt opgeslagen in ons geheugen. Wat we meemaakten in ons leven was al dan niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van ons eigen "IK". De herinneringen aan de ervaringen hiervan, onze gevoelens, gedachten en emoties besturen ons gedrag in de huidige tijd. Ook als we dat gedrag liever niet zouden willen. In dit gedrag ontmoeten we elkaar. We gaan met elkaar om en laten dingen van onszelf aan de ander weten; dit noemen we communicatie.
Linguïstisch: Communiceren doen we door middel van gesproken taal en door middel van lichaamstaal (houding, gebaren, toonhoogte, gezichtsuitdrukking, enz.).
Programmeren: Terwijl we communiceren kunnen we anderen, of anderen ons, iets bijleren, afleren of (laten) veranderen.
Bron
Genoeg literatuur over te vinden. Hoeft geen psych aan te pas te komen
Voor wie is NLP bedoeld?
NLP is voor mensen die op een of andere manier (iets) willen veranderen, verbeteren. Veranderen kan wenselijk zijn op het persoonlijke en/of professionele vlak. Dat kan betrekking hebben op iets wat je vaak doet en voortaan wilt laten of anders voelen. Of iets wat je al heel lang wilt, maar waar je tot nu toe de kracht niet voor kunt vinden. Mensen die NLP in hun leven hebben geïntegreerd, ervaren een groter vermogen in het:
• orde op zaken stellen.
• gemakkelijk opbouwen van een sfeer van vertrouwen en betrokkenheid.
• doelgericht met anderen omgaan en werken, resultaten boeken in situaties waar gedrag en motivatie belangrijke factoren zijn.
• inwinnen van nauwkeurige informatie door gebruik te maken van bepaalde taalpatronen.
• observeren van non-verbaal gedrag en inzicht krijgen hoe iemand denkt en hoe die ander de boodschap verwerkt.
• ontdekken van innerlijke vermogens bij zichzelf en bij anderen.
• aanwenden van deze inzichten en vaardigheden om duidelijk, rustig en daadkrachtig dingen voor elkaar te krijgen.
• sneller en beter oplossen van innerlijke conflicten in zichzelf en van conflicten die tussen mensen spelen.
• leven in plaats van overleven.
Verder biedt NLP hulp bij o.a. machtsconflicten, angsten, overmatig perfectionisme, fobieën, beheersingsdrang, trauma's, ouder-kind-relaties, zelfbeperking, enz.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Schrijf je eens in voor de spreuk van de dag http://www.voorpositiviteit.nl/spreuken/quote:
[..]
Zo ken ik mezelf. Ik ben altijd de langzaamste, slapste en meest bange geweest. Wat anderen makkelijk af leek te gaan, kostte mij veel moeite of lukte mij niet.
Wat heb je te verliezen? De spreuk zegt helemaal niets over jou, maar wellicht zet het je aan het denken, geeft het inspiratie, brengt het enig balans in de vernietigende oordeel over jezelf.
Wat is er mis om een beetje aandacht te geven aan datgeen dat wel voldoet. Dat ontkent niets aan datgeen dat in jouw ogen niet voldoet. Het is toch niet dat de omgeving jou daarmee bepaald, zoals je bij je scala aan hulpverleners wel het gevoel had? Zie het als een zeer klein stapje. Of het een stapje vooruit, achteruit of opzij is merk je later wel. Het is in ieder geval niet een keuze van dit niet of dat wel waarbij je automatisch jezelf dingen ontzegt.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Zoals je het hier omschrijft, is het wel interessant.quote:
[..]
Programmeren doe je zelf (onbewust). Hieronder een stukje over NLP.
Waar gaat het over?
Iedereen heeft bij de geboorte een eigen identiteit. Deze identiteit is natuurlijk niet volgroeid, maar ontwikkelt zich door wat we in ons leven doormaken en nog door zullen gaan maken. Elk mens zal al zijn ervaringen opdoen via slechts vijf zintuigen: we kunnen alleen maar kijken, luisteren, voelen, proeven of ruiken. Soms is er de schijn van een zesde zintuig, soms ook ontbreken bij sommige mensen een of meerdere zintuigen of zijn deze onderontwikkeld. Zo kunnen we zien dat het opdoen en verwerken van ervaringen verloopt via drie kanalen:
Neurologisch: Alles wat we hebben meegemaakt ligt opgeslagen in ons geheugen. Wat we meemaakten in ons leven was al dan niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van ons eigen "IK". De herinneringen aan de ervaringen hiervan, onze gevoelens, gedachten en emoties besturen ons gedrag in de huidige tijd. Ook als we dat gedrag liever niet zouden willen. In dit gedrag ontmoeten we elkaar. We gaan met elkaar om en laten dingen van onszelf aan de ander weten; dit noemen we communicatie.
Linguïstisch: Communiceren doen we door middel van gesproken taal en door middel van lichaamstaal (houding, gebaren, toonhoogte, gezichtsuitdrukking, enz.).
Programmeren: Terwijl we communiceren kunnen we anderen, of anderen ons, iets bijleren, afleren of (laten) veranderen.
Bron
Genoeg literatuur over te vinden. Hoeft geen psych aan te pas te komen
Voor wie is NLP bedoeld?
NLP is voor mensen die op een of andere manier (iets) willen veranderen, verbeteren. Veranderen kan wenselijk zijn op het persoonlijke en/of professionele vlak. Dat kan betrekking hebben op iets wat je vaak doet en voortaan wilt laten of anders voelen. Of iets wat je al heel lang wilt, maar waar je tot nu toe de kracht niet voor kunt vinden. Mensen die NLP in hun leven hebben geïntegreerd, ervaren een groter vermogen in het:
• orde op zaken stellen.
• gemakkelijk opbouwen van een sfeer van vertrouwen en betrokkenheid.
• doelgericht met anderen omgaan en werken, resultaten boeken in situaties waar gedrag en motivatie belangrijke factoren zijn.
• inwinnen van nauwkeurige informatie door gebruik te maken van bepaalde taalpatronen.
• observeren van non-verbaal gedrag en inzicht krijgen hoe iemand denkt en hoe die ander de boodschap verwerkt.
• ontdekken van innerlijke vermogens bij zichzelf en bij anderen.
• aanwenden van deze inzichten en vaardigheden om duidelijk, rustig en daadkrachtig dingen voor elkaar te krijgen.
• sneller en beter oplossen van innerlijke conflicten in zichzelf en van conflicten die tussen mensen spelen.
• leven in plaats van overleven.
Verder biedt NLP hulp bij o.a. machtsconflicten, angsten, overmatig perfectionisme, fobieën, beheersingsdrang, trauma's, ouder-kind-relaties, zelfbeperking, enz.
Ik dacht aan een psych die zegt van: "In het verleden heb je ervaringen gehad die je hebben overtuigd dat je een slecht mens bent. Ik ga je overtuigen dat je een goed mens bent."
Wat namelijk in mijn verleden is gebeurd, is het gevolg van een probleem wat ik nu nog steeds heb. Ik heb me daar inderdaad wel heel kut door gevoeld. Misschien heb ik het buitenproportioneel opgevat en is de overtuiging dat ik slecht ben niet realistisch. Maar het is te simpel gedacht om gewoon te zeggen dat ik positiever naar mezelf moet kijken en dat daarmee alles opgelost is. Ik moet mezelf niet als slecht mens zien, maar ik moet wel onderzoeken wat er fout is gegaan en hoe ik het anders kan doen.
Ik bedoelde met ''doe er dan wat aan'' ook eigenlijk meer, onderneem stappen om je manier van denken te veranderen.quote:
[..]
Zoals je het hier omschrijft, is het wel interessant.
Ik dacht aan een psych die zegt van: "In het verleden heb je ervaringen gehad die je hebben overtuigd dat je een slecht mens bent. Ik ga je overtuigen dat je een goed mens bent."
Wat namelijk in mijn verleden is gebeurd, is het gevolg van een probleem wat ik nu nog steeds heb. Ik heb me daar inderdaad wel heel kut door gevoeld. Misschien heb ik het buitenproportioneel opgevat en is de overtuiging dat ik slecht ben niet realistisch. Maar het is te simpel gedacht om gewoon te zeggen dat ik positiever naar mezelf moet kijken en dat daarmee alles opgelost is. Ik moet mezelf niet als slecht mens zien, maar ik moet wel onderzoeken wat er fout is gegaan en hoe ik het anders kan doen.
Ik ben met je eens dat ''doe er dan wat aan'' te kort door de bocht is; en niet helder weergaf wat ik bedoel. Dus sorry voor mijn botheid.
Ik denk alleen wel dat het de kern samenvat; namelijk actief je probleempunten gaan aanpakken op een manier die je niet eerder hebt geprobeerd. Dus in plaats van in de hulpvraag te gaan zitten, in een actieve houding te gaan zitten. Denken ''wat wil ik anders doen'' en dan kijken hoe je dat aan kan pakken. Kleine dingen kunnen soms al een verschil maken; als je jezelf bijvoorbeeld de kans geeft om iets neutraal in plaats van negatief te benaderen heb je daar al veel mee gewonnen. Bijvoorbeeld door als je ergens in het verleden een nare ervaring mee hebt gehad, die om te proberen te zetten naar een positieve door een nieuwe ervaring te creëren door het nog eens te doen.
NLP zou zeker kunnen helpen bij dat proces; al denk ik dat je jezelf dat ook aan kan leren. Is mij wel gelukt.
Ik denk dat NLP jou kan helpen duiden hoe het anders kan. Er zijn veel boeken over NLP maar die dat vooral koppelen aan organisaties en leiderschap. "je ongekende vermogens" van A. Robbins lijkt me niet zo'n boek. Aan de inhoudsopgave te zien denk ik dat bij deel 2 voor je een flink aantal dingen op zijn plek kunnen vallen.quote:
[..]
Zoals je het hier omschrijft, is het wel interessant.
Ik dacht aan een psych die zegt van: "In het verleden heb je ervaringen gehad die je hebben overtuigd dat je een slecht mens bent. Ik ga je overtuigen dat je een goed mens bent."
Wat namelijk in mijn verleden is gebeurd, is het gevolg van een probleem wat ik nu nog steeds heb. Ik heb me daar inderdaad wel heel kut door gevoeld. Misschien heb ik het buitenproportioneel opgevat en is de overtuiging dat ik slecht ben niet realistisch. Maar het is te simpel gedacht om gewoon te zeggen dat ik positiever naar mezelf moet kijken en dat daarmee alles opgelost is. Ik moet mezelf niet als slecht mens zien, maar ik moet wel onderzoeken wat er fout is gegaan en hoe ik het anders kan doen.
De voordelen van een boek waarbij je zelf je reflectie kunt doen boven een psych die je niet goed genoeg kent maar wel van adviezen voorziet lijken me duidelijk.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Met gezonde kritische blik ergens naar kijken is prima. Jij schiet het al af zonder zelf er in verdiept te hebben?quote:Op vrijdag 27 september 2013 21:38 schreef Pulzzar het volgende:
Hoedt u voor Neuro-Linguïstisch Programmeren!
Uiteraard zijn er mensen die er geen bij baat hebben. Wellicht dat NLP concurrerend is voor zijn inkomsten?
De vraag is wat het voor jou kan betekenen. Maar als jij meer redenen ziet waarom je iets niet zou moeten doen, doe het gerust niet
Edit: toch zou het jammer zijn. Net zoals jij al die psychs afschiet omdat ze iets oplepelen waarom je er niets mee kan, is die hoogleraar uit die link van je ook wetenschappelijk gegrond. Toch zijn er heeel veeel mensen uit de praktijk die er lyrisch over zijn. Juist omdat het praktisch is, en niet mensen in een theorie worden gepropt. Daarom hier zijn de argumenten waarom ik denk dat je er wel iets aan hebt:
Deel I Het modelleren van excellentie
3. De macht van stemming
4. De geboorte van excellentie: overtuigingen
6. Meester worden over je geest
8. Het oproepen van iemands strategie
Deel II De essentiële succesformule
11. Beperkingen loslaten
12. De macht van precisie
13. De magie van rapport
14. Metaprogramma's
15. Omgaan met weerstand
16. Herkaderen: de macht van perspectief
17. Jezelf ankeren aan succes
[ Bericht 31% gewijzigd door Hineni op 27-09-2013 23:07:46 ]
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Geef op accepteer waar je bent dat je faalt dat als wat je doet mislukt wanneer je dat doet verlies je je angsten en kan je weer nadenken en ga jezelf met hulp van mensen die van je houden of die je vertrouwd langzaam weer opbouwen dat is wat ik denk dat die psychologen je probeeren je wijs te maken of ze zijn incompetente psychologen als het de laatste is vraag rustig of je iemand anders kan spreken.
[quote] Op vrijdag 27 september 2013 22:14 schreef Koral het volgende:
[..]
Met gezonde kritische blik ergens naar kijken is prima. Jij schiet het al af zonder zelf er in verdiept te hebben?
Doe ik dat dan? Ik was aan het kijken of er eventueel cursussen in Nederland voor zijn en toen kwam ik dit tegen.
Maar opnieuw in therapie wil ik sowieso niet voorlopig. Ik wil erachter komen wat ikzelf over dingen denk en me niet door anderen laten opdringen dat mijn denkwijze fout is en dat ik zus of zo zou moeten denken. Dat ik dingen verkeerd DOE wil ik wel aanvaarden. En ik snap best dat wanneer ik dingen op een andere ga doen ik ook op een andere manier ga denken. Maar het is mij te intiem wanneer iemand aan mijn geest probeert te sleutelen.
De grootste fout in de psychische gezondheidszorg vind ik dat er niet MET jou wordt beslist wat goed voor jou is, maar dat er meestal OVER jou wordt beslist.
Ik twijfel vaak over mijzelf. Ondanks mijn skepsis, dacht ik toch vaak: de psycholoog zal het wel beter weten dan ik. En dan ging ik tegen wil en dank er toch in mee, maar wel met het rotgevoel dat ik te slap ben om mijn eigen levente leiden. En in weze is dat ook zo. Het idee dat een psych jouw problemen kan oplossen biedt een hoop (schijn)veiligheid. Even in therapie en je bent gelukkig. Ook al weet je allang met je verstand dat het zo niet werkt.
Ik heb het idee dat de psychologie van nu gelijk staat met de medische kennis uit de Middeleeuwen, met aderlatingen enzo. Het is vooral experimenteren wat wel en niet aanslaat bij patiënten. Dé behandeling bestaat niet.
Op vrijdag 27 september 2013 22:14 schreef Koral het volgende:[..]
Met gezonde kritische blik ergens naar kijken is prima. Jij schiet het al af zonder zelf er in verdiept te hebben?
Doe ik dat dan? Ik was aan het kijken of er eventueel cursussen in Nederland voor zijn en toen kwam ik dit tegen.
Maar opnieuw in therapie wil ik sowieso niet voorlopig. Ik wil erachter komen wat ikzelf over dingen denk en me niet door anderen laten opdringen dat mijn denkwijze fout is en dat ik zus of zo zou moeten denken. Dat ik dingen verkeerd DOE wil ik wel aanvaarden. En ik snap best dat wanneer ik dingen op een andere ga doen ik ook op een andere manier ga denken. Maar het is mij te intiem wanneer iemand aan mijn geest probeert te sleutelen.
De grootste fout in de psychische gezondheidszorg vind ik dat er niet MET jou wordt beslist wat goed voor jou is, maar dat er meestal OVER jou wordt beslist.
Ik twijfel vaak over mijzelf. Ondanks mijn skepsis, dacht ik toch vaak: de psycholoog zal het wel beter weten dan ik. En dan ging ik tegen wil en dank er toch in mee, maar wel met het rotgevoel dat ik te slap ben om mijn eigen levente leiden. En in weze is dat ook zo. Het idee dat een psych jouw problemen kan oplossen biedt een hoop (schijn)veiligheid. Even in therapie en je bent gelukkig. Ook al weet je allang met je verstand dat het zo niet werkt.
Ik heb het idee dat de psychologie van nu gelijk staat met de medische kennis uit de Middeleeuwen, met aderlatingen enzo. Het is vooral experimenteren wat wel en niet aanslaat bij patiënten. Dé behandeling bestaat niet.
That's allright. No hard feelings!quote:
Ik ben met je eens dat ''doe er dan wat aan'' te kort door de bocht is; en niet helder weergaf wat ik bedoel. Dus sorry voor mijn botheid.
Oh?quote:
Dat zou jij ook voelen in mijn plaats.
Die indruk kreeg ik, maar wist het niet zeker, daarom de vraagteken aan het eind van de zin.quote:
[quote][ afbeelding ] Op vrijdag 27 september 2013 22:14 schreef Koral het volgende:
[..]
Met gezonde kritische blik ergens naar kijken is prima. Jij schiet het al af zonder zelf er in verdiept te hebben?
Doe ik dat dan? Ik was aan het kijken of er eventueel cursussen in Nederland voor zijn en toen kwam ik dit tegen.
Maar opnieuw in therapie wil ik sowieso niet voorlopig. Ik wil erachter komen wat ikzelf over dingen denk en me niet door anderen laten opdringen dat mijn denkwijze fout is en dat ik zus of zo zou moeten denken. Dat ik dingen verkeerd DOE wil ik wel aanvaarden. En ik snap best dat wanneer ik dingen op een andere ga doen ik ook op een andere manier ga denken. Maar het is mij te intiem wanneer iemand aan mijn geest probeert te sleutelen.
De grootste fout in de psychische gezondheidszorg vind ik dat er niet MET jou wordt beslist wat goed voor jou is, maar dat er meestal OVER jou wordt beslist.
Ik twijfel vaak over mijzelf. Ondanks mijn skepsis, dacht ik toch vaak: de psycholoog zal het wel beter weten dan ik. En dan ging ik tegen wil en dank er toch in mee, maar wel met het rotgevoel dat ik te slap ben om mijn eigen levente leiden. En in weze is dat ook zo. Het idee dat een psych jouw problemen kan oplossen biedt een hoop (schijn)veiligheid. Even in therapie en je bent gelukkig. Ook al weet je allang met je verstand dat het zo niet werkt.
Ik heb het idee dat de psychologie van nu gelijk staat met de medische kennis uit de Middeleeuwen, met aderlatingen enzo. Het is vooral experimenteren wat wel en niet aanslaat bij patiënten. Dé behandeling bestaat niet.
Ik kan me voorstellen dat sleutelen aan de geest als intiem wordt ervaren, daarom mijn suggestie dat boek te lezen. Kun je zelf kiezen welke tips (technieken, denkwijzen zo u wilt) je een kans wil geven, en wat niet
Aan de andere kant zal het je niet helpen als je denkt dat onbekende denkwijzen niet bij je identiteit passen. Dat zou je enorm te kort doen in mijn ogen. Eigenlijk is dat 'autodidactische' (bv een boek lezen) een heel natuurlijke manier. Je leert van iemand die zijn ervaringen deelt in een boek, of die iets voor doet. Zo deed je dat als kind ook toen je bijvoorbeeld leerde lopen. Nog te klein om maar tips en instructies te krijgen en begrijpen maar onderbewust ging je toch een keer staan, en voetje voor voetje vooruit zetten met vallen en opstaan.
Zo ook hier, gewoon afkijken waar andere mensen tegen aan lopen en hoe ze het oplossen. Ik hoop dat je daar een verschil in ziet, dan iemand die over jou wil beslissen wat goed voor je is. Uiteindelijk moet je het immers toch zelf doen.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Misschien om eerst uit de neerwaartse spiraal te komen?quote:
.......................................
Waarom gebeurt dit dan wel bij de psychische hulpverlening? Waarom proberen ze je daar met alle geweld je anders tegen de situatie aan te kijken in plaats van dat ze je helpen om te situatie te veranderen? Het slechte gevoel van eigenwaarde is niet de oorzaak van je problemen, maar een gevolg daarvan.
................
Bij veel opleidingen komt er wel wat studeren bij hoor.. Maar wat je noemt zit idd al stuk minder in.quote:
als je van VWO naar MAVO gaat, dan lijkt het alsof je een probleem hebt met studeren.
als het studeren je niet ligt, kan je iets zoeken waar je niet bij hoeft te studeren.
koken
schilderen
sport
chillen
Ik heb overigens exact zelfde problemen als TS. Ik kan het ook niet veranderen, het is wie ik ben. Omdat ik de lat hoog leg heb ik ook weer veel kwaliteiten die anderen niet hebben, maar ik word er zelf nog niet veel beter van. Enigste wat ik doe is af en toe even chillen en gewoon doen waar ik zin in heb. Bijv. nutteloos een game spelen, of iets anders. Daarnaast oppassen dat ik niet teveel hoge latten heb, maar centreer naar 1 belangrijke hoge lat. Met school bijv. laat ik het soms ook wat lopen, en accepteer ik ook gewoon een 7 i.p.v. van een 8 tot 9.
Pulzzar, er was afgelopwn zondag iemand op tv (bij het programma de reunie) die een scala aan problemen had zoals jij dingen in je topics hebt geschreven. O.a. geen dingen die niet lukken waar een ander geen moeite mee zou hebben.
Misschien prettig om contact mee te zoeken? Voor steun/begrip/advies?
Misschien prettig om contact mee te zoeken? Voor steun/begrip/advies?
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Excuus dat ik de reacties die later werden gepost niet had beantwoord. 
Ik had ze tot nu toe niet gezien.
Het gaat wisselend. Soms gaat het wel goed en voel ik mezelf toch iets waard. Mijn eigen huis is bijvoorbeeld redelijk netjes en mijn administratie is geordend. Maar op slechte dagen vergelijk ik mezelf toch met anderen en denk ik: "wat doe ik fout? Waarom gaat het mis?"
Waar ik klaar mee ben, is die psychische hulpverlening. Ik krijg daarvan teveel het gevoel dat ik mezelf zielig moet gaan vinden en wat ik juist wil is autonomer gaan worden.
Wat dit betreft heb ik nu nog een probleem. Mijn behandeling is klaar, maar ik zit nu in het zogenaamde na-traject. Ik heb meestal het gevoel van dat ik met die instantie wil stoppen en ik uit dat ook. Morgen heb ik een afspraak en ik wil zeggen dat het dan de laatste keer is dat ik kom. Ik weet al wat er gaat gebeuren. Er wordt dan op me ingepraat van: "En wat maakt dat dit idee is gekomen? Hoe denk je daar op dit moment over? Zijn er ook weleens momenten dat je er anders over dacht? Heb je dit soort twijfels ook met andere dingen? Ik denk dat die twijfels een symptoom zijn van je stoornis en dat het verstandig is dat je blijft." Ik raak daarvan heel erg in de war. Wanneer ik net zo'n gesprek heb gehad, ben ik positiever over de instantie. Als ik thuis ben en ik loop tegen de dingen aan die niet lukken, ga ik denken dat de behandeling niet hetgeen is wat ik nodig heb.
Ik vertrouw ze niet. Ik kan wel geloven dat zijzelf denken dat die behandeling goed voor mij is en dat ze daarmee denken mij te helpen. Maar ik heb het idee dat het op sommige punten juist averechts werkt: dat het mij afhankelijker en kwetsbaarder maakt en dat ik zodoende niet voldoende heb geleerd om mij staande te kunnen houden in het dagelijks leven. Er bestaat ook nog iets dat je jezelf moet kunnen vermannen.
Daarbij vraag ik me ook af of ik stiekem niet gebruikt word als proefpersoon. Ik kan niet geloven dat dit soort intensieve behandelingen puur en alleen bestaan voor het belang van de clienten. Ik denk dat de mensen die behandeld worden ook bestudeerd worden. Ik denk dat bepaalde vormen van hulp ook expres weggelaten wordt. Borderliners kunnen bijvoorbeeld automutileren, drugs of drank gebruiken andere vormen van destructief gedrag vertonen. Bij de meeste behandelingen worden er duidelijke afspraken gemaakt dat de client dit gedrag pertinent niet mag vertonen, anders wordt de behandeling beeindigd. Bij mij wordt er niet eens aandacht besteed. Ik heb mensen in mijn groep gehad die buiten de therapie om heel agressief kunnen zijn en bijvoorbeeld hun ouders mishandelen. Ik vond het heel onverantwoordelijk dat de therapeuten daar helemaal geen aandacht aan besteedden. Als ik daarnaar vroeg, kreeg ik meteen als antwoord dat die ouders niet in therapie zijn of dat het de eigen verantwoordelijkheid van de client is om zich wel of niet agressief te gedragen buiten de therapie om. Zo kan je natuurlijk alles rechtlullen wat krom is. Misschien heeft het te maken dat wanneer er wél afspraken gemaakt zouden worden om geen destructief gedrag te vertonen, het niet meer duidelijk is in hoeverre de behandeling op zich effect heeft. Puur eigenbelang van de therapeuten dus die clienten eigenlijk gebruiken als labaratoriumratten.
Ik weet het allemaal niet meer.
Er kloppen een hele reeks dingen niet. En ik ben zo'n eikel die zich tegen wil en dank laat gebruiken.
Ik had ze tot nu toe niet gezien.Het gaat wisselend. Soms gaat het wel goed en voel ik mezelf toch iets waard. Mijn eigen huis is bijvoorbeeld redelijk netjes en mijn administratie is geordend. Maar op slechte dagen vergelijk ik mezelf toch met anderen en denk ik: "wat doe ik fout? Waarom gaat het mis?"
Waar ik klaar mee ben, is die psychische hulpverlening. Ik krijg daarvan teveel het gevoel dat ik mezelf zielig moet gaan vinden en wat ik juist wil is autonomer gaan worden.
Wat dit betreft heb ik nu nog een probleem. Mijn behandeling is klaar, maar ik zit nu in het zogenaamde na-traject. Ik heb meestal het gevoel van dat ik met die instantie wil stoppen en ik uit dat ook. Morgen heb ik een afspraak en ik wil zeggen dat het dan de laatste keer is dat ik kom. Ik weet al wat er gaat gebeuren. Er wordt dan op me ingepraat van: "En wat maakt dat dit idee is gekomen? Hoe denk je daar op dit moment over? Zijn er ook weleens momenten dat je er anders over dacht? Heb je dit soort twijfels ook met andere dingen? Ik denk dat die twijfels een symptoom zijn van je stoornis en dat het verstandig is dat je blijft." Ik raak daarvan heel erg in de war. Wanneer ik net zo'n gesprek heb gehad, ben ik positiever over de instantie. Als ik thuis ben en ik loop tegen de dingen aan die niet lukken, ga ik denken dat de behandeling niet hetgeen is wat ik nodig heb.
Ik vertrouw ze niet. Ik kan wel geloven dat zijzelf denken dat die behandeling goed voor mij is en dat ze daarmee denken mij te helpen. Maar ik heb het idee dat het op sommige punten juist averechts werkt: dat het mij afhankelijker en kwetsbaarder maakt en dat ik zodoende niet voldoende heb geleerd om mij staande te kunnen houden in het dagelijks leven. Er bestaat ook nog iets dat je jezelf moet kunnen vermannen.
Daarbij vraag ik me ook af of ik stiekem niet gebruikt word als proefpersoon. Ik kan niet geloven dat dit soort intensieve behandelingen puur en alleen bestaan voor het belang van de clienten. Ik denk dat de mensen die behandeld worden ook bestudeerd worden. Ik denk dat bepaalde vormen van hulp ook expres weggelaten wordt. Borderliners kunnen bijvoorbeeld automutileren, drugs of drank gebruiken andere vormen van destructief gedrag vertonen. Bij de meeste behandelingen worden er duidelijke afspraken gemaakt dat de client dit gedrag pertinent niet mag vertonen, anders wordt de behandeling beeindigd. Bij mij wordt er niet eens aandacht besteed. Ik heb mensen in mijn groep gehad die buiten de therapie om heel agressief kunnen zijn en bijvoorbeeld hun ouders mishandelen. Ik vond het heel onverantwoordelijk dat de therapeuten daar helemaal geen aandacht aan besteedden. Als ik daarnaar vroeg, kreeg ik meteen als antwoord dat die ouders niet in therapie zijn of dat het de eigen verantwoordelijkheid van de client is om zich wel of niet agressief te gedragen buiten de therapie om. Zo kan je natuurlijk alles rechtlullen wat krom is. Misschien heeft het te maken dat wanneer er wél afspraken gemaakt zouden worden om geen destructief gedrag te vertonen, het niet meer duidelijk is in hoeverre de behandeling op zich effect heeft. Puur eigenbelang van de therapeuten dus die clienten eigenlijk gebruiken als labaratoriumratten.
Ik weet het allemaal niet meer.
Er kloppen een hele reeks dingen niet. En ik ben zo'n eikel die zich tegen wil en dank laat gebruiken.
En als je nou gewoon morgen naar die afspraak gaat en je start met te zeggen: Dit is wat mij betreft ons laatste gesprek.
En dan voet bij stuk houden?
En dan voet bij stuk houden?
The love you take is equal to the love you make.
Ik laat je wel weten hoe het morgen is verlopen.quote:
En als je nou gewoon morgen naar die afspraak gaat en je start met te zeggen: Dit is wat mij betreft ons laatste gesprek.
En dan voet bij stuk houden?
Faalangst 
Je faalt, TS.
En nu serieus: als je bang bent om te falen, val je stil en faal je sowieso, dus leg de lat minder hoog
Je faalt, TS.
En nu serieus: als je bang bent om te falen, val je stil en faal je sowieso, dus leg de lat minder hoog
Dingen die men aan jouw wil geven zijn geen pedante waarheid, evenals dat jou subjectieve waarneming dat is. Je voorbeelden zijn exemplarisch, maar zeker niet universeel.quote:
Excuus dat ik de reacties die later werden gepost niet had beantwoord.
Het gaat wisselend. Soms gaat het wel goed en voel ik mezelf toch iets waard. Mijn eigen huis is bijvoorbeeld redelijk netjes en mijn administratie is geordend. Maar op slechte dagen vergelijk ik mezelf toch met anderen en denk ik: "wat doe ik fout? Waarom gaat het mis?"
Waar ik klaar mee ben, is die psychische hulpverlening. Ik krijg daarvan teveel het gevoel dat ik mezelf zielig moet gaan vinden en wat ik juist wil is autonomer gaan worden.
Wat dit betreft heb ik nu nog een probleem. Mijn behandeling is klaar, maar ik zit nu in het zogenaamde na-traject. Ik heb meestal het gevoel van dat ik met die instantie wil stoppen en ik uit dat ook. Morgen heb ik een afspraak en ik wil zeggen dat het dan de laatste keer is dat ik kom. Ik weet al wat er gaat gebeuren. Er wordt dan op me ingepraat van: "En wat maakt dat dit idee is gekomen? Hoe denk je daar op dit moment over? Zijn er ook weleens momenten dat je er anders over dacht? Heb je dit soort twijfels ook met andere dingen? Ik denk dat die twijfels een symptoom zijn van je stoornis en dat het verstandig is dat je blijft." Ik raak daarvan heel erg in de war. Wanneer ik net zo'n gesprek heb gehad, ben ik positiever over de instantie. Als ik thuis ben en ik loop tegen de dingen aan die niet lukken, ga ik denken dat de behandeling niet hetgeen is wat ik nodig heb.
Ik vertrouw ze niet. Ik kan wel geloven dat zijzelf denken dat die behandeling goed voor mij is en dat ze daarmee denken mij te helpen. Maar ik heb het idee dat het op sommige punten juist averechts werkt: dat het mij afhankelijker en kwetsbaarder maakt en dat ik zodoende niet voldoende heb geleerd om mij staande te kunnen houden in het dagelijks leven. Er bestaat ook nog iets dat je jezelf moet kunnen vermannen.
Daarbij vraag ik me ook af of ik stiekem niet gebruikt word als proefpersoon. Ik kan niet geloven dat dit soort intensieve behandelingen puur en alleen bestaan voor het belang van de clienten. Ik denk dat de mensen die behandeld worden ook bestudeerd worden. Ik denk dat bepaalde vormen van hulp ook expres weggelaten wordt. Borderliners kunnen bijvoorbeeld automutileren, drugs of drank gebruiken andere vormen van destructief gedrag vertonen. Bij de meeste behandelingen worden er duidelijke afspraken gemaakt dat de client dit gedrag pertinent niet mag vertonen, anders wordt de behandeling beeindigd. Bij mij wordt er niet eens aandacht besteed. Ik heb mensen in mijn groep gehad die buiten de therapie om heel agressief kunnen zijn en bijvoorbeeld hun ouders mishandelen. Ik vond het heel onverantwoordelijk dat de therapeuten daar helemaal geen aandacht aan besteedden. Als ik daarnaar vroeg, kreeg ik meteen als antwoord dat die ouders niet in therapie zijn of dat het de eigen verantwoordelijkheid van de client is om zich wel of niet agressief te gedragen buiten de therapie om. Zo kan je natuurlijk alles rechtlullen wat krom is. Misschien heeft het te maken dat wanneer er wél afspraken gemaakt zouden worden om geen destructief gedrag te vertonen, het niet meer duidelijk is in hoeverre de behandeling op zich effect heeft. Puur eigenbelang van de therapeuten dus die clienten eigenlijk gebruiken als labaratoriumratten.
Ik weet het allemaal niet meer.
Ik had gehoopt dat je door je serieus te verdiepen in NLP af en toe wat meer afstand van jezelf (en anderen kan nemen), en dingen wat minder gekleurd ziet. Hierdoor kan je hopelijk genuanceerder de dingen zien die wel voldoen, en die meenemen en de minder relevante dingen laten voor wat ze zijn. Herkaderen, zodat je niet in een state of mind raakt waarin je alles afschiet.
In een ander topic stond laatst, het volgende:
Truth is: Wherever you go, there you are.
The problem is your pattern, not who you are with
Het patroon wat ik in jouw schrijven terug zie, is dat je metaprogramma's (dit zijn onbewuste filters in je hersenen) erg eenzijdig zijn. Hierdoor interpreteer/ ervaar je zaken anders dan anderen. Het is toch aan jouw om dat te onderkennen, en beseffen dat het voor anderen blijkbaar wel werkt.
Eerst begrijpen, dan begrepen worden!
Zonder dat zal geen enkele communicatie tussen jou en iemand "fruitful" zijn. Pas als jij begijpt vanuit wat voor metaprogramma een ander communiceert, zul je merken dat je ook meer door de ander begrepen wordt.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
De therapie die ik volg is daar ook op gebaseerd. Dat ik minder zwartwit ga denken.quote:
[..]
Dingen die men aan jouw wil geven zijn geen pedante waarheid, evenals dat jou subjectieve waarneming dat is. Je voorbeelden zijn exemplarisch, maar zeker niet universeel.
Ik had gehoopt dat je door je serieus te verdiepen in NLP af en toe wat meer afstand van jezelf (en anderen kan nemen), en dingen wat minder gekleurd ziet. Hierdoor kan je hopelijk genuanceerder de dingen zien die wel voldoen, en die meenemen en de minder relevante dingen laten voor wat ze zijn. Herkaderen, zodat je niet in een state of mind raakt waarin je alles afschiet.
In een ander topic stond laatst, het volgende:
Truth is: Wherever you go, there you are.
The problem is your pattern, not who you are with
Het patroon wat ik in jouw schrijven terug zie, is dat je metaprogramma's (dit zijn onbewuste filters in je hersenen) erg eenzijdig zijn. Hierdoor interpreteer/ ervaar je zaken anders dan anderen. Het is toch aan jouw om dat te onderkennen, en beseffen dat het voor anderen blijkbaar wel werkt.
Eerst begrijpen, dan begrepen worden!
Zonder dat zal geen enkele communicatie tussen jou en iemand "fruitful" zijn. Pas als jij begijpt vanuit wat voor metaprogramma een ander communiceert, zul je merken dat je ook meer door de ander begrepen wordt.
Maar is dit niet allemaal veel te vergezocht?
We zijn toch geen apen die een kunstje hebben opgepikt en dat in lengte van dagen blijven doen? Waarom zou het ontwikkelen van vaardigheden in het doen niet vergezocht zijn, maar zodra het denken raakt wel?quote:
[..]
De therapie die ik volg is daar ook op gebaseerd. Dat ik minder zwartwit ga denken.
Maar is dit niet allemaal veel te vergezocht?
Voor de goede orde; we beschikken allemaal over die metadata. Velen accepteren al het goede en minder fijne wat daaruit voortvloeit. Zo zit ik niet in elkaar, en heb van bepaalde problemen de voordelen gevonden. Die verdieping van metadata was verreweg de grootste bevrijding. Ik hoop dat jij dat ook eens zal ervaren.
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
|
|
