R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik moet wel lachen om die anti-vrouwen reacties. Vrouwen huilen nou eenmaal sneller. Om aandacht. Om een punt te maken. Om de druk eraf te halen. Vrouwen huilen te veel, mannen praten te weinig. Laten we het daarop houden.
Liefde is lastig. Ik snap best dat je in een (sociaal) gat valt als je relatie van een hoop jaar ineens wegvalt.
Zeker als het van 1 kant afkomt.
Tijd zal laten zien of het nog goedkomt. Misschien mist ze je na een maand wel zo erg, dat ze met hangende pootjes terugkomt.
Misschien komt in er in je eigen leven wel ineens een mooi persoon voorbij die de gedachte aan haar helemaal laat verdwijnen.
Liefdesverdriet is kut. Je kan het niet controleren. Maar het zal langzaamaan beter gaan.
Ik denk dat je het beste afleiding kan zoeken, haar niet moet gaan zitten stalken met smsjes/telefoontjes maar haar de tijd/ruimte geven om jou te missen.
Succes !
Liefde is lastig. Ik snap best dat je in een (sociaal) gat valt als je relatie van een hoop jaar ineens wegvalt.
Zeker als het van 1 kant afkomt.
Tijd zal laten zien of het nog goedkomt. Misschien mist ze je na een maand wel zo erg, dat ze met hangende pootjes terugkomt.
Misschien komt in er in je eigen leven wel ineens een mooi persoon voorbij die de gedachte aan haar helemaal laat verdwijnen.
Liefdesverdriet is kut. Je kan het niet controleren. Maar het zal langzaamaan beter gaan.
Ik denk dat je het beste afleiding kan zoeken, haar niet moet gaan zitten stalken met smsjes/telefoontjes maar haar de tijd/ruimte geven om jou te missen.
Succes !
There is always some madness in love, but there is also always some reason in madness..
Ik vergeleek het met Toine van Peperstraten die voor het geld koos.quote:Op vrijdag 4 oktober 2013 19:57 schreef beterschap het volgende:
[..]
Welk geld? TS had het helemaal niet over geld.
Je laat je eigen frustraties een loopje met je fantasie nemen.
Hey iedereen, ik ben niet van de radar verdwenen hoor. Ik kreeg gewoon geen melding dat er nieuwe berichten werden gepost en ik ben een tijdje druk bezig geweest met mezelf. Bedankt voor al jullie reacties, dat helpt me enorm.
Ik heb het contact momenteel ook wat verbroken, ik wil er eerst wat bovenop geraken vooraleer ik haar nog eens ontmoet voor een gesprek. Nu zouden er nog te veel emoties mee gepaard gaan, en het lijkt me niet verstandig om in een open wonde nog extra te liggen peuteren. Ik wil eerst gewoon terug wat stabiliteit in m'n leven creëren en terug op m'n positieve komen, zodat ik binnen enkele maanden misschien wel wat meer afstand heb kunnen nemen en de zaken nuchterder bekijk.
Maar het blijft verdomme wel pijnlijk elke dag... Het feit dat haar gevoel weg is, dat voor haar onze karakters te verschillend zijn, dat ze vindt dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt, etc. zal ik op termijn nog wel leren aanvaarden, maar wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Ik vind dat je een relatie van 8 jaar niet op zo’n manier afsluit. Maar ik leid daaruit af dat het voor haar waarschijnlijk allemaal niks meer betekende... Dus vraag ik me terecht af hoe ik nu op die 8 jaar moet terugkijken, want wat was er dan nog wel echt? Ze heeft me zo lang in de waan gelaten, tot de laatste dag had ik niks door en heeft ze nooit over uw twijfels gesproken, waarom heeft ze al die tijd gezwegen? Daar zal ik wellicht nooit een deftig antwoord op krijgen...
Nu probeer ik gewoon m'n eigen leven terug wat op de rails te krijgen. Focus behouden op m'n job, appartementje herinrichten, afspreken met vrienden,... Maar het blijft moeilijk. Ik zal nooit te weten komen wat er precies in haar kopje speelde en hoe lang dit al aan de gang was en wat er dan precies allemaal niet goed was. Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd...
En geloof me dat ik zeg dat er geen signalen waren of voorafgaande gesprekken or ruzietjes, ze heeft alles maar lopen opkroppen en in haar eentje willen uitzoeken. Dus nee: een vrouw laat zeker niet altijd iets merken voor ze zo'n radicale beslissing neemt. Ze is nochtans wel spraakvaardig want als er problemen waren met een collega op haar werk, of met haar broer of met wie dan ook, moest ze dit altijd even kwijt en had ze er nood aan om dit met mij even te bespreken. Ik had er daarom ook wel het volste vertrouwen in dat ze elk probleem in onze relatie ook wel zou aankaarten, blijkbaar niet dus... Zo onbegrijpelijk dat ze haar mond nooit heeft open gedaan en dan achteraf met tranen komen vertellen dat ze het al een tijdje niet meer ziet zitten. Ik ben ermee akkoord dat ze wegloopt van haar verantwoordelijkheden, ze had gewoon eerder moeten praten. Nu is ze vertrokken, heeft ze me niet de kans gegeven om me te verdedigen of bepaalde problemen op te lossen. In plaats daarvan heeft ze de relatie in stilte laten dood bloeden. Niet per se mijn schuld, maar nu wel m'n pobleem. Ik had ook gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar tegenwoordig wordt een relatie die niet 100% meer is nogal snel aan de kant geschoven.
Ik geloofde trouwens niet dat er een ander in het spel is, maar aan jullie vele reacties te zien begin ik daar toch over te twijfelen. Misschien komt dit nog te boven van zodra de grootste schokken wat zijn gaan liggen en ze ineens met iemand nieuw op de proppen komt. Om die reden alleen al zou ik alle contact nu voor een tijdje willen verbreken. Gewoon even focussen op mezelf en terug m'n weg wat vinden, maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
Ik heb het contact momenteel ook wat verbroken, ik wil er eerst wat bovenop geraken vooraleer ik haar nog eens ontmoet voor een gesprek. Nu zouden er nog te veel emoties mee gepaard gaan, en het lijkt me niet verstandig om in een open wonde nog extra te liggen peuteren. Ik wil eerst gewoon terug wat stabiliteit in m'n leven creëren en terug op m'n positieve komen, zodat ik binnen enkele maanden misschien wel wat meer afstand heb kunnen nemen en de zaken nuchterder bekijk.
Maar het blijft verdomme wel pijnlijk elke dag... Het feit dat haar gevoel weg is, dat voor haar onze karakters te verschillend zijn, dat ze vindt dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt, etc. zal ik op termijn nog wel leren aanvaarden, maar wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Ik vind dat je een relatie van 8 jaar niet op zo’n manier afsluit. Maar ik leid daaruit af dat het voor haar waarschijnlijk allemaal niks meer betekende... Dus vraag ik me terecht af hoe ik nu op die 8 jaar moet terugkijken, want wat was er dan nog wel echt? Ze heeft me zo lang in de waan gelaten, tot de laatste dag had ik niks door en heeft ze nooit over uw twijfels gesproken, waarom heeft ze al die tijd gezwegen? Daar zal ik wellicht nooit een deftig antwoord op krijgen...
Nu probeer ik gewoon m'n eigen leven terug wat op de rails te krijgen. Focus behouden op m'n job, appartementje herinrichten, afspreken met vrienden,... Maar het blijft moeilijk. Ik zal nooit te weten komen wat er precies in haar kopje speelde en hoe lang dit al aan de gang was en wat er dan precies allemaal niet goed was. Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd...
En geloof me dat ik zeg dat er geen signalen waren of voorafgaande gesprekken or ruzietjes, ze heeft alles maar lopen opkroppen en in haar eentje willen uitzoeken. Dus nee: een vrouw laat zeker niet altijd iets merken voor ze zo'n radicale beslissing neemt. Ze is nochtans wel spraakvaardig want als er problemen waren met een collega op haar werk, of met haar broer of met wie dan ook, moest ze dit altijd even kwijt en had ze er nood aan om dit met mij even te bespreken. Ik had er daarom ook wel het volste vertrouwen in dat ze elk probleem in onze relatie ook wel zou aankaarten, blijkbaar niet dus... Zo onbegrijpelijk dat ze haar mond nooit heeft open gedaan en dan achteraf met tranen komen vertellen dat ze het al een tijdje niet meer ziet zitten. Ik ben ermee akkoord dat ze wegloopt van haar verantwoordelijkheden, ze had gewoon eerder moeten praten. Nu is ze vertrokken, heeft ze me niet de kans gegeven om me te verdedigen of bepaalde problemen op te lossen. In plaats daarvan heeft ze de relatie in stilte laten dood bloeden. Niet per se mijn schuld, maar nu wel m'n pobleem. Ik had ook gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar tegenwoordig wordt een relatie die niet 100% meer is nogal snel aan de kant geschoven.
Ik geloofde trouwens niet dat er een ander in het spel is, maar aan jullie vele reacties te zien begin ik daar toch over te twijfelen. Misschien komt dit nog te boven van zodra de grootste schokken wat zijn gaan liggen en ze ineens met iemand nieuw op de proppen komt. Om die reden alleen al zou ik alle contact nu voor een tijdje willen verbreken. Gewoon even focussen op mezelf en terug m'n weg wat vinden, maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
Contact verbreken is inderdaad het beste maat, hoe kut het ook is. Geniet van het leven, kies voor jezelf, drink vodka, eet kebab, chill met je vrienden en life will be good soon.
En altijd het laatste woord.
Ik denk dat weten dat ze een ander heeft te pijnlijk is en sowieso niet zo veel zin heeft.quote:
Hey iedereen, ik ben niet van de radar verdwenen hoor. Ik kreeg gewoon geen melding dat er nieuwe berichten werden gepost en ik ben een tijdje druk bezig geweest met mezelf. Bedankt voor al jullie reacties, dat helpt me enorm.
Ik heb het contact momenteel ook wat verbroken, ik wil er eerst wat bovenop geraken vooraleer ik haar nog eens ontmoet voor een gesprek. Nu zouden er nog te veel emoties mee gepaard gaan, en het lijkt me niet verstandig om in een open wonde nog extra te liggen peuteren. Ik wil eerst gewoon terug wat stabiliteit in m'n leven creëren en terug op m'n positieve komen, zodat ik binnen enkele maanden misschien wel wat meer afstand heb kunnen nemen en de zaken nuchterder bekijk.
Maar het blijft verdomme wel pijnlijk elke dag... Het feit dat haar gevoel weg is, dat voor haar onze karakters te verschillend zijn, dat ze vindt dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt, etc. zal ik op termijn nog wel leren aanvaarden, maar wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Ik vind dat je een relatie van 8 jaar niet op zo’n manier afsluit. Maar ik leid daaruit af dat het voor haar waarschijnlijk allemaal niks meer betekende... Dus vraag ik me terecht af hoe ik nu op die 8 jaar moet terugkijken, want wat was er dan nog wel echt? Ze heeft me zo lang in de waan gelaten, tot de laatste dag had ik niks door en heeft ze nooit over uw twijfels gesproken, waarom heeft ze al die tijd gezwegen? Daar zal ik wellicht nooit een deftig antwoord op krijgen...
Nu probeer ik gewoon m'n eigen leven terug wat op de rails te krijgen. Focus behouden op m'n job, appartementje herinrichten, afspreken met vrienden,... Maar het blijft moeilijk. Ik zal nooit te weten komen wat er precies in haar kopje speelde en hoe lang dit al aan de gang was en wat er dan precies allemaal niet goed was. Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd...
En geloof me dat ik zeg dat er geen signalen waren of voorafgaande gesprekken or ruzietjes, ze heeft alles maar lopen opkroppen en in haar eentje willen uitzoeken. Dus nee: een vrouw laat zeker niet altijd iets merken voor ze zo'n radicale beslissing neemt. Ze is nochtans wel spraakvaardig want als er problemen waren met een collega op haar werk, of met haar broer of met wie dan ook, moest ze dit altijd even kwijt en had ze er nood aan om dit met mij even te bespreken. Ik had er daarom ook wel het volste vertrouwen in dat ze elk probleem in onze relatie ook wel zou aankaarten, blijkbaar niet dus... Zo onbegrijpelijk dat ze haar mond nooit heeft open gedaan en dan achteraf met tranen komen vertellen dat ze het al een tijdje niet meer ziet zitten. Ik ben ermee akkoord dat ze wegloopt van haar verantwoordelijkheden, ze had gewoon eerder moeten praten. Nu is ze vertrokken, heeft ze me niet de kans gegeven om me te verdedigen of bepaalde problemen op te lossen. In plaats daarvan heeft ze de relatie in stilte laten dood bloeden. Niet per se mijn schuld, maar nu wel m'n pobleem. Ik had ook gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar tegenwoordig wordt een relatie die niet 100% meer is nogal snel aan de kant geschoven.
Ik geloofde trouwens niet dat er een ander in het spel is, maar aan jullie vele reacties te zien begin ik daar toch over te twijfelen. Misschien komt dit nog te boven van zodra de grootste schokken wat zijn gaan liggen en ze ineens met iemand nieuw op de proppen komt. Om die reden alleen al zou ik alle contact nu voor een tijdje willen verbreken. Gewoon even focussen op mezelf en terug m'n weg wat vinden, maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
Vroeger of later komt ze iemand tegen.
Je hoeft haar niet te vergeten, maar wel je gevoelens voor haar kalmeren, en je energie in je leven blijven steken. Nog steeds leuke meiden zat uiteraard.
Wellicht was deze relatie ook een wijze les voor je: zij heeft nooit gezegd hoe ze de relatie vond maar jij of zij hebben er ook nooit naar gevraagd? Of wel? Als dat laatste wel zo is en zij zegt " Ik heb het fijn met jou" valt je inderdaad niets te verwijten..
Ik kom soms bij mijn vriendin en dan zeg ik "Relatie evaluatie!". Soms heeft ze geen zin in zo'n gesprek maar het feit alleen al dat je het roept doet haar daar over nadenken en komt ze er later mee. Dan bijkt alles goed of niet goed genoeg. Dan bespreken we wat we er aan kunnen doen.
Mocht het dan later uitgaan, dan weet ik tenminste waarom en dat ik het er tenminste ooit over heb gehad.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Het enige wat je kan doen is de situatie afwachten indien je nog hoop hebt. Aan de andere kant zou ik niet te lang wachten kans is er dat ze je niet terug wil.
''Deugd is weten, de deugdzame is gelukkig er wordt alleen gezondigd uit onwetendheid'' Socrates.
Wees maar blij dat er geen vooruitgang in zat, want met zo'n vrouw wil je niet eindigen als je je huisje weer kunt gaan verkopen omdat mevrouw alweer zolang tegen die sleur aanloopt die ze zelf nooit heeft aangekaart..
Alles moet vooruitgang zijn, stabiliteit is een vies woord geworden, het leven zit vol met gemiste kansen en zo verder. Altijd maar weer vooruit.
Lullig om daar zo achter te komen natuurlijk, maar onvermijdbaar soms.
Niet te lang om treuren en weer je eigen leven opbouwen, zielige jankavondjes met fotootjes van toen jullie het samen zo leuk hadden (maar eigenlijk de sleur al wel was waargenomen door mevrouw) zijn ook niet echt aan te bevelen, en wees dankbaar dat er nog geen kinderen in het spel waren.
Je ego is een beetje gekrenkt, en terecht, maar hoe eerder je weer op je voeten staat hoe beter het is! Niets uit het nu verleden kan jou nog iets bieden van waarde, alleen het nu en de toekomst.
Succes in ieder geval!
[ Bericht 0% gewijzigd door Opnieuw-energie op 16-11-2013 11:19:16 ]
Alles moet vooruitgang zijn, stabiliteit is een vies woord geworden, het leven zit vol met gemiste kansen en zo verder. Altijd maar weer vooruit.
Lullig om daar zo achter te komen natuurlijk, maar onvermijdbaar soms.
Niet te lang om treuren en weer je eigen leven opbouwen, zielige jankavondjes met fotootjes van toen jullie het samen zo leuk hadden (maar eigenlijk de sleur al wel was waargenomen door mevrouw) zijn ook niet echt aan te bevelen, en wees dankbaar dat er nog geen kinderen in het spel waren.
Je ego is een beetje gekrenkt, en terecht, maar hoe eerder je weer op je voeten staat hoe beter het is! Niets uit het nu verleden kan jou nog iets bieden van waarde, alleen het nu en de toekomst.
Succes in ieder geval!
[ Bericht 0% gewijzigd door Opnieuw-energie op 16-11-2013 11:19:16 ]
“When there is no desire, all things are at peace.”
Niet afwachten. Alle hoop die je hebt met alle macht uit je hoofd zetten. (is lastig ja)quote:Op vrijdag 15 november 2013 10:44 schreef Telong het volgende:
Het enige wat je kan doen is de situatie afwachten indien je nog hoop hebt. Aan de andere kant zou ik niet te lang wachten kans is er dat ze je niet terug wil.
Die meid is al een jaar verder in het verwerkingsproces dan TS, die komt echt niet terug.
Even tussendoor hoor, op hoeveel forums zet je dit neer? Ik zag dat je het ook al op viva forum dit verhaal had gedaan...
Maargoed wat betreft je verhaal, ja klote... na 8 jaar..maar wat wel meer mensen zeggen waarschijnlijk had zij al een tijdje er geen vertrouwen meer in..wel wat achterbaks van haar om dat voor zich te houden, een relatie heb je met z´n tweeën toch?
Nouja klinkt misschien raar, maar ik denk dat je beter af bent zonder haar, waarom zou je op haar wachten als ze toch niet eerlijk is in de relatie? Dan kun je toch wel beter krijgen?
Maargoed wat betreft je verhaal, ja klote... na 8 jaar..maar wat wel meer mensen zeggen waarschijnlijk had zij al een tijdje er geen vertrouwen meer in..wel wat achterbaks van haar om dat voor zich te houden, een relatie heb je met z´n tweeën toch?
Nouja klinkt misschien raar, maar ik denk dat je beter af bent zonder haar, waarom zou je op haar wachten als ze toch niet eerlijk is in de relatie? Dan kun je toch wel beter krijgen?
Waarom altijd maar meteen de makkelijke weg kiezen? Als je wat langer nadenkt, kom je misschien tot een verstandigere conclusie..
Serieus?quote:
Even tussendoor hoor, op hoeveel forums zet je dit neer? Ik zag dat je het ook al op viva forum dit verhaal had gedaan...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Het is nu ongeveer 2,5 maand geleden en heb haar sindsdien na één gesprek niet meer gehoord of gezien, enkel een paar mails om wat praktische zaken af te handelen. Ze belt of sms't me niet, dus nee ze zoekt geen contact meer. Ik denk dat ze dit voor zichzelf doet, want zo kan zij lekker verder met haar leventje zonder nog te moeten terugdenken aan het verleden. En vooral aan het feit dat ze zou moeten toegeven dat ze het misschien toch beter anders had aangepakt.
Een vriendin van haar zei me dat ik het haar te gemakkelijk maak, maar ik heb geen zin om het nog eens een tweede keer in m'n gezicht te krijgen. Haar woorden waren duidelijk: "m'n gevoel is weg en het komt nooit meer goed". Extreem hard om dat plots in je gezicht te krijgen, ik hoef me dat geen tweede keer te laten vertellen en bovenop nog eens zien hoe zij al lekker verder gaat met haar leuke nieuwe leventje. Tuurlijk wil ik er nog voor vechten, maar niet als de energie maar van één kant komt. Die energie kan ik misschien maar beter in andere dingen steken.
Maar het blijft super klote... Oké de manier waarop is inderdaad achterbaks maar toch zie ik haar nog graag en mis ik haar enorm hard. Mocht ik kiezen wil ik liefst van al dat ze terugkomt, maar zoals het er nu naar uitziet zal dat nooit gebeuren... Maar hoe zet je die verdomde hoop uit je hoofd?
Een vriendin van haar zei me dat ik het haar te gemakkelijk maak, maar ik heb geen zin om het nog eens een tweede keer in m'n gezicht te krijgen. Haar woorden waren duidelijk: "m'n gevoel is weg en het komt nooit meer goed". Extreem hard om dat plots in je gezicht te krijgen, ik hoef me dat geen tweede keer te laten vertellen en bovenop nog eens zien hoe zij al lekker verder gaat met haar leuke nieuwe leventje. Tuurlijk wil ik er nog voor vechten, maar niet als de energie maar van één kant komt. Die energie kan ik misschien maar beter in andere dingen steken.
Maar het blijft super klote... Oké de manier waarop is inderdaad achterbaks maar toch zie ik haar nog graag en mis ik haar enorm hard. Mocht ik kiezen wil ik liefst van al dat ze terugkomt, maar zoals het er nu naar uitziet zal dat nooit gebeuren... Maar hoe zet je die verdomde hoop uit je hoofd?
Je hebt groot gelijk. Steek je energie in andere dingen *spreekt uit ervaring*.quote:Een vriendin van haar zei me dat ik het haar te gemakkelijk maak, maar ik heb geen zin om het nog eens een tweede keer in m'n gezicht te krijgen. Haar woorden waren duidelijk: "m'n gevoel is weg en het komt nooit meer goed". Extreem hard om dat plots in je gezicht te krijgen, ik hoef me dat geen tweede keer te laten vertellen en bovenop nog eens zien hoe zij al lekker verder gaat met haar leuke nieuwe leventje. Tuurlijk wil ik er nog voor vechten, maar niet als de energie maar van één kant komt. Die energie kan ik misschien maar beter in andere dingen steken.
Wel een rare opmerking van haar vriendin dat jij het haar te gemakkelijk maakt. Alsof JIJ nog iets moet ondernemen of doen richting haar. Alsof jij ergens een verplichting zou hebben je kostbare energie weer opnieuw in haar te steken. Kom nou.
Sterkte in de komende tijd.
Hoop uit je hoofd krijgen?
Een vriend van mij ging trekken in Australië na zijn relatiebreuk.
Grappig detail tussen al die backpackers zat zijn ware liefde.
Een vriend van mij ging trekken in Australië na zijn relatiebreuk.
Grappig detail tussen al die backpackers zat zijn ware liefde.
TS trekt al sinds de breuk.quote:Op zaterdag 16 november 2013 23:54 schreef quirina het volgende:
Hoop uit je hoofd krijgen?
Een vriend van mij ging trekken in Australië na zijn relatiebreuk.
Grappig detail tussen al die backpackers zat zijn ware liefde.
Dat is echt hilarisch.quote:Op donderdag 14 november 2013 20:23 schreef Godshand het volgende:
Ik kom soms bij mijn vriendin en dan zeg ik "Relatie evaluatie!".
Kan best, maar het werkt welquote:
Op zo'n losse manier brengen, klapt ze tenminste ook niet dicht...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Oh, ik geloof best dat het werkt. En ik bedoelde het niet eens om af te kraken. Het werkt alleen op mijn lachspieren.quote:
[..]
Kan best, maar het werkt wel
Op zo'n losse manier brengen, klapt ze tenminste ook niet dicht...
Waarschijnlijk waren de tranen van het vreemdgaan/schuldgevoel, ze doen immers pas de oude schoenen weg als de nieuwe goed zitten.
Vrouwen hebben het altijd over de ware, die bestaat toch echt niet, ja er zitten een paar leuke jaren in een relatie maar daarna ziet het gras bij de buren er groener uit.quote:
Hoop uit je hoofd krijgen?
Een vriend van mij ging trekken in Australië na zijn relatiebreuk.
Grappig detail tussen al die backpackers zat zijn ware liefde.
Er is toch nog een staartje aan m’n verhaal gekomen:
M’n ex-vriendin die het dus 3 maanden geleden (begin september) plotseling gedaan maakte nadat we bijna 8 jaar samen waren, heeft sinds enkele weken alweer een nieuwe vriend. Dit nieuws kreeg ik dit weekend van m’n beste vriend te horen, nota bene nog niet eens van haar. Eigenlijk kwam dit heel toevallig aan het licht, maar da’s nu te uitgebreid om hier te vertellen (doet er eigenlijk ook niet toe)…
Blijkbaar heeft ze die jongen al leren kennen toen we nog samen waren (periode april / mei), maar is er toen nog niks gebeurd. Enkel vriendschappelijk contact maar wel onmiddellijk gemerkt dat ze veel dingen gemeenschappelijk hebben. Ze beweert dat hij niks met de breuk te maken heeft, want dat ze sowieso in de periode ervoor al in vlagen aan het twijfelen was over onze relatie (bron voor deze twijfel waren voor haar “karakterverschillen”, zoals jullie al wisten…). Dit is voor haar ook de reden waarom ze haar twijfels steeds verzwegen heeft, omdat ze zelf moest beslissen of ze dit nu zocht in een relatie of niet (iemands karakter veranderen lukt toch niet…).
Ze zegt dat het zonder hem sowieso ook gedaan zou zijn geraakt tussen ons, misschien dan wel een paar maanden langer aangesleept maar het eindresultaat zou hetzelfde zijn. Maar door die nieuwe jongen te leren kennen was dat voor haar een versterkende factor om diep na te denken over wat ze in de toekomst van een relatie wil en of dat mogelijk was in de relatie die wij hadden. Nadat we dan uiteen zijn gegaan begin september, heeft ze opnieuw contact met hem opgenomen en nu zijn ze dus blijkbaar al enkele weken samen.
Wat me kapot vreet vanbinnen is dat ze er op geen enkel moment met mij over gesproken heeft. Ongeacht of het nu gaat om twijfels over te verschillende karakters, storend gedrag, ergernissen, geen gevoelens meer, iemand leuk ontmoet of whatever,... ik had het recht om dat op dat moment te weten. In eender welke relatie is dat een plicht ten opzichte van de andere persoon, want een relatie gaat nu eenmaal gepaard met een aantal verantwoordelijkheden. En zeker in een relatie van bijna 8 jaar, dat lijkt me toch evident. Als er iets niet meer klopt of er wringt iets, dan moet daarover gepraat worden. Zwijgen en geheimhouden is altijd de slechtste keuze, en dat heeft ze juist wel gedaan tot de allerlaatste dag…
Ik kan me nochtans genoeg momenten herinneren waarop ze dat wel ter sprake had kunnen brengen. En dat terwijl ze me nog volop liet dromen over een toekomst samen. Nu was ik me tot de laatste dag van geen kwaad bewust en krijg ik grofweg te horen dat ze al maandenlang twijfelt en uiteindelijk op haar eentje besloten heeft om er definitief een punt achter te zetten. Ze heeft mij kansloos aan de deur gezet en dat voelt echt aan als een rake slag in m’n gezicht. Alsof m’n wereld op dat moment instortte. De toekomst die ik met haar voor ogen had werd voor mij plotseling als een stuk afval op straat gegooid. Het had al lange tijd geen enkele waarde meer voor haar en ik wist totaal van niks. Dit had ik nooit van haar verwacht en ik kan nog altijd niet begrijpen dat ze ervoor gekozen heeft om het op zo’n botte manier te beëindigen en nooit de moeite te hebben genomen om er met mij op voorhand over te praten.
Wat ik ook zo vreemd vind is dat ze er 7 jaar lang niet over kraait, en nu ineens dat als hoofdreden aanhaalt. Maar ja, het verandert nu toch niks meer aan de zaak… Ik moet dus alle personen hier op het forum gelijk geven die beweerden dat er iemand anders in het spel was.
Zij al prettig verder met haar leven, ik nog steeds elke dag afzien van liefdesverdriet… Geen idee hoe ik dit ooit te boven kom.
M’n ex-vriendin die het dus 3 maanden geleden (begin september) plotseling gedaan maakte nadat we bijna 8 jaar samen waren, heeft sinds enkele weken alweer een nieuwe vriend. Dit nieuws kreeg ik dit weekend van m’n beste vriend te horen, nota bene nog niet eens van haar. Eigenlijk kwam dit heel toevallig aan het licht, maar da’s nu te uitgebreid om hier te vertellen (doet er eigenlijk ook niet toe)…
Blijkbaar heeft ze die jongen al leren kennen toen we nog samen waren (periode april / mei), maar is er toen nog niks gebeurd. Enkel vriendschappelijk contact maar wel onmiddellijk gemerkt dat ze veel dingen gemeenschappelijk hebben. Ze beweert dat hij niks met de breuk te maken heeft, want dat ze sowieso in de periode ervoor al in vlagen aan het twijfelen was over onze relatie (bron voor deze twijfel waren voor haar “karakterverschillen”, zoals jullie al wisten…). Dit is voor haar ook de reden waarom ze haar twijfels steeds verzwegen heeft, omdat ze zelf moest beslissen of ze dit nu zocht in een relatie of niet (iemands karakter veranderen lukt toch niet…).
Ze zegt dat het zonder hem sowieso ook gedaan zou zijn geraakt tussen ons, misschien dan wel een paar maanden langer aangesleept maar het eindresultaat zou hetzelfde zijn. Maar door die nieuwe jongen te leren kennen was dat voor haar een versterkende factor om diep na te denken over wat ze in de toekomst van een relatie wil en of dat mogelijk was in de relatie die wij hadden. Nadat we dan uiteen zijn gegaan begin september, heeft ze opnieuw contact met hem opgenomen en nu zijn ze dus blijkbaar al enkele weken samen.
Wat me kapot vreet vanbinnen is dat ze er op geen enkel moment met mij over gesproken heeft. Ongeacht of het nu gaat om twijfels over te verschillende karakters, storend gedrag, ergernissen, geen gevoelens meer, iemand leuk ontmoet of whatever,... ik had het recht om dat op dat moment te weten. In eender welke relatie is dat een plicht ten opzichte van de andere persoon, want een relatie gaat nu eenmaal gepaard met een aantal verantwoordelijkheden. En zeker in een relatie van bijna 8 jaar, dat lijkt me toch evident. Als er iets niet meer klopt of er wringt iets, dan moet daarover gepraat worden. Zwijgen en geheimhouden is altijd de slechtste keuze, en dat heeft ze juist wel gedaan tot de allerlaatste dag…
Ik kan me nochtans genoeg momenten herinneren waarop ze dat wel ter sprake had kunnen brengen. En dat terwijl ze me nog volop liet dromen over een toekomst samen. Nu was ik me tot de laatste dag van geen kwaad bewust en krijg ik grofweg te horen dat ze al maandenlang twijfelt en uiteindelijk op haar eentje besloten heeft om er definitief een punt achter te zetten. Ze heeft mij kansloos aan de deur gezet en dat voelt echt aan als een rake slag in m’n gezicht. Alsof m’n wereld op dat moment instortte. De toekomst die ik met haar voor ogen had werd voor mij plotseling als een stuk afval op straat gegooid. Het had al lange tijd geen enkele waarde meer voor haar en ik wist totaal van niks. Dit had ik nooit van haar verwacht en ik kan nog altijd niet begrijpen dat ze ervoor gekozen heeft om het op zo’n botte manier te beëindigen en nooit de moeite te hebben genomen om er met mij op voorhand over te praten.
Wat ik ook zo vreemd vind is dat ze er 7 jaar lang niet over kraait, en nu ineens dat als hoofdreden aanhaalt. Maar ja, het verandert nu toch niks meer aan de zaak… Ik moet dus alle personen hier op het forum gelijk geven die beweerden dat er iemand anders in het spel was.
Zij al prettig verder met haar leven, ik nog steeds elke dag afzien van liefdesverdriet… Geen idee hoe ik dit ooit te boven kom.
|
|
