Liefde en de spasticus

(Als je niet tegen lange verhalen kunt: sla dit topic maar over.)

Het probleem dat ik aan mijn mede-forumleden wil voorleggen is aan de ene kant, denk ik, heel herkenbaar en aan de andere kant waarschijnlijk nogal uniek.

Ik begin gewoon maar bij het begin. Door een spierziekte praat en loop ik moeilijk. Ook ben ik erg bijziend. Daarnaast heb ik nogal esoterische en intellectuele interesses -- Oudgrieks toneel bijvoorbeeld -- en kun je mij zonder meer introvert en verlegen noemen. Ten slotte behoor ik tot een etnische minderheid met een weinig sexy imago. Al deze factoren tezamen maken het lastig voor me om vrienden te maken en al helemaal om een geliefde te vinden. Het punt is dat ik me eigenlijk nergens helemaal thuis voel. Onder autochtone Nederlanders ben ik sowieso altijd de buitenlander. Niet dat ik vaak racistisch of anderszins onvriendelijk bejegend word, maar er is toch vaak wel een zekere afstand. Vooral in erotische zin. Veel autochtone vrouwen vallen nu eenmaal niet op Oost-Aziatische mannen. Verder ben ik in de meer cultureel verfijnde kringen natuurlijk ook nog eens de gehandicapte buitenlander, die uit een soort politieke correctheid getolereerd wordt. En onder mijn gehandicapte kennissen, ten slotte, ben ik de introverte nerd, die zich met allerlei ingewikkelde en saaie dingen bezighoudt.

Toch heb ik verder weinig te klagen. Naast mijn parttime baan als vertaler ben ik nog een tweede studie gaan volgen. Ik heb veel mooie boeken en leuke hobby's. Vooral muziek en mijn hond zijn belangrijk voor me. Mijn vriendenkring is beperkt, maar hecht. Regelmatig real-life contact, in de zin van bij elkaar over de vloer komen, heb ik met een stuk of acht mensen, afgezien van mijn moeder, zus en zwager. Verder houd ik erg van de natuur en ga ik, als de bankrekening het toelaat, soms op vakantie. Ten slotte ben ik dankzij mijn 45 km-wagentje veel mobieler geworden de laatste tijd.

Zo nu en dan echter grijpt het kleine verdriet van het ongewild vrijgezel zijn me opeens weer naar de keel. Een poos geleden heb ik me, na een depressieve periode, ingeschreven bij een aantal datingsites (één betaald, de rest gratis). Op de betaalde datingsite -- waar ik trouwens mijn handicap gewoon beknopt in mijn profiel vermeldde -- heb ik aan meer dan honderd eerste berichtjes, allemaal door mij verzonden, welgeteld één date overgehouden. En die vrouw was van mening dat we, ondanks het prettige mailcontact, te weinig met elkaar gemeen hadden om een vervolgafspraak te rechtvaardigen. Kan gebeuren uiteraard. Verder heb ik op een datingsite speciaal voor mensen met beperkingen rondgehangen. Ik heb er helaas niemand ontmoet met wie het echt intellectueel klikte -- wat ik trouwens veel belangrijker vind dan dingen als uiterlijk. Ten slotte heb ik in arren moede maar geprobeerd om me in het kroeg- en clubleven van een grote stad bij mij in de buurt te storten. Dat beviel al evenmin: ik ben geen uitgaanstype en zal dat ook nooit worden. Ook al mijn andere pogingen tot toenadering op romantisch gebied zijn tot nu toe op niets uitgelopen. Helaas.

Natuurlijk weet ik dat er genoeg gehandicapte mensen zijn die wel een partner hebben gevonden. Een aantal van mijn oud-klasgenoten bijvoorbeeld. (Ik heb tot mijn twaalfde een school voor speciaal onderwijs bezocht.) Maar het valt me wel op dat het meestal mensen betreft met een heel ander karakter dan ik. Mensen die hun beperking als het ware gecompenseerd hebben door zich heel extravert en levenslustig op te stellen. Degenen die, zoals ik, stiller en introverter met hun gebreken door het leven gaan, lijken daarentegen veel minder in trek te zijn als geliefde. Nu is dit natuurlijk ook onder niet-gehandicapte individuen tot op zekere hoogte het geval. Muurbloempjes vinden in de zoektocht naar liefde vaak later wat ze zoeken dan outgoing types. Niettemin blijft het verschil frappant.

Hoewel mijn gebrek aan succes op romantisch vlak mij soms nog verdriet doet, is de fase van de grote frustratie gelukkig voorbij. Ervoor in de plaats gekomen is een zekere berusting. Ik heb er tegenwoordig wel min of meer vrede mee dat de mensenwereld op een zodanige manier in elkaar zit dat individuen als ik sommige van hun emotionele behoeften en verlangens slechts met grote moeite -- en soms helemaal niet -- kunnen vervullen. Het zij zo. Het leven biedt tenslotte nog genoeg andere mooie dingen dan alleen de liefde.

Wat mij echter nog moeilijk valt, is het vinden van de gulden middenweg tussen enerzijds nodeloos cynisme en fatalisme en anderzijds ongegrond optimisme. Ik besef dat een actieve houding ook in de zoektocht naar liefdesgeluk belangrijk is. Van dat besef getuigt o.a. mijn experiment met internetdaten. Maar wat kan ik redelijkerwijs van mijn eventuele inspanningen verwachten? Strikt genomen niets, natuurlijk. Zekerheid in het leven bestaat immers niet. Toch blijf ik het lastig vinden om zomaar in het luchtledige de mogelijkheden af te blijven tasten. Na verloop van tijd komen altijd weer mijn ongeduld en mijn onzekerheid. bovendrijven. En de angst dat, hoezeer ik ook mijn best doe, helemaal niemand mij ooit serieus zal nemen als gelijkwaardige liefdesaspirant. Dat al mijn moeite voor niets is.

Wat is wijsheid in mijn situatie? Ik vind mezelf nog te jong (29) om de zoektocht helemaal op te geven. Tegelijkertijd ben ik het gebrek aan resultaten grondig beu. Uitdagingen ben ik nooit uit de weg gegaan, maar dit begint steeds meer te lijken op met mijn hoofd een gat in de muur proberen te rammen. Overigens ben ik nu alweer een poos niet bezig met daten e.d.

[ Bericht 0% gewijzigd door dingesdedinges op 10-09-2013 12:52:53 ]

Hartelijk dank voor alle reacties! Ik had er eigenlijk geen vier binnen het uur verwacht.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 11:46 schreef rikkerdeflikker het volgende:
ben je wel gelukkig/tevreden met jezelf? anders is daar misschien een hoop te halen.

Dat wisselt nogal. Soms vind ik mezelf intelligent en absoluut niet lelijk, soms dom en afstotelijk. Maar meestal heb ik niet echt een mening over mezelf. Dan besta ik gewoon, eigenlijk zonder verder bij mezelf stil te staan. Dan voel ik me ook niet gehandicapt, als ik alleen ben. Hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 11:47 schreef Bolters het volgende:
Ik heb je verhaal niet helemaal gelezen, maar in essentie snap ik je punt. Ik kan er kort over zijn; waarom zou je opgeven? Wat heb je te verliezen? Het gezegde 'op ieder potje past een deksel' is misschien voor de hand liggend, maar uiteindelijk wel de waarheid en van toepassing. Je zult ooit de ware vinden.

Wat ik ermee te verliezen heb? Niets. Wat ik ermee te winnen heb? Gemoedsrust misschien. Mijn oudtante (die natuurlijk veel ouder is dan ik) heeft haar hele leven zo'n beetje in hetzelfde schuitje gezeten als ik, en zij zei ooit eens terloops tegen mijn moeder dat het na haar 40e eigenlijk niet meer zo nodig hoefde. Ik heb wel de indruk dat zij tevreden met haar leven is, ook al heeft ze haar dekseltje nooit gevonden. Eigenlijk zou ik dat ook wel willen: niet meer willen.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 11:52 schreef Prof_Hoax het volgende:
Ik heb heel je verhaal wel gelezen en allereerst moet ik zeggen dat dit een van de fijnst weglezende topics in lange tijd is geweest. Wat heerlijk geschreven.

Ik kan je niet echt verder helpen met je vragen maar wil zoals bovenstaande ook al zegt vooral zeggen, geef niet op. Ik bewonder je berusting dat het misschien nooit meer van komt, maar wat je zelf aangeeft is 29 jaar niet de leeftijd om het voor eeuwig op te geven. Ik wens je dan ook alles succes toe.

Dank voor je compliment. Ik geef ook niet op, maar ik merk dat het met het voortschrijden van de tijd wel lastiger wordt om het niet-opgeven voor mezelf te rechtvaardigen. Natuurlijk is er altijd een kans dat het lukt. De wonderen zijn immers de wereld nog niet uit. Maar ja, dat kun je ook zeggen van meespelen met de loterij. Moet je tijd, geld en moeite stoppen in iets waar slechts een heel kleine kans op is? En zo ja, hoeveel dan? Misschien denk ik er wel te rationeel over na.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 12:07 schreef rhubarbje het volgende:
Stel je verwachtingen bij (daarmee bedoel ik dat je afwijzing van je af moet laten glijden)

Als persoon met aparte hobby's en interesses is het al lastig om een gelijk gestemde te vinden
Als je dan ook iemand van een bepaald niveau wil hebben word je vijvertje al weer kleiner
en helaas word door je handicap de vijver waarschijnlijk ook wat kleiner

Al met al heb jij dus een klein vijvertje en zoek je haast de spreekwoordelijke naald in de hooiberg
Die ga je alleen maar vinden door heeeeeeeeeeeel hard die hooiberg door te zoeken en er veel tijd in te steken

Sowieso is daten een 'numbers game': Hoe meer je date hoe meer kans je hebt iemand te vinden die bij je past

Zoek dus gewoon veel contact, op verschillende manieren en probeer zo veel mogelijk nieuwe mensen te ontmoeten
Het zal bij jou misschien wat langer duren dan normaal maar hoe meer tijd je er in stopt hoe meer kans dat het goed zal komen

Afwijzing van me af laten glijden probeer ik zeker, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Eerlijk gezegd was ik wel teleurgesteld toen de vrouw van de betaalde datingsite aangaf niet meer te willen afspreken. Hoe vermijd je dat soort gevoelens?

Dat daten een numbers game is, daar kan ik wel inkomen. Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat er onder de bijna vier miljard vrouwen op aarde helemaal niemand is die met mij klikt. Toch vraag ik me weleens af hoe groot de vijver precies is waarin ik vis. Als mijn drie ideale matches rondlopen in Zimbabwe, Ijsland en Japan, om een absurd voorbeeld te noemen, dan kan mijn zoektocht langer gaan duren dan dat ik leef.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 12:36 schreef Silenus het volgende:

[..]

Eens, een kop en een staart. Heerlijk, als iedereen dit deed zou FOK er een stuk beter uitzien!

Bedoel je overigens niet autochtonen in plaats van allochtonen in je OP?

Om OT te gaan blijft dit een lastige situatie. Je hebt zoals je zelf al zegt een hoop dingen nou 'eenmaal niet mee'. Je spierziekte, je introverte karakter, je afkomst en je zeldzame interesses. Richt je op de dingen die je wel positief onderscheidt, namelijk dat je een slimme gozer bent en breed geinteresseerd. En wat hierboven al is gezegd, gewoon doorgaan met daten. Als je niets doet, gaat er ook echt niets gebeuren en dan zou je dat inderdaad moeten accepteren.

Dank! En je hebt helemaal gelijk over "autochtoon"; ik zal het even veranderen.

Ik denk ook wel dat ik op een gegeven moment wel weer aan het daten sla. Blijven proberen lijkt me inderdaad verstandig. Alleen trek ik het helaas niet om dat continu te doen. Zoals rhubarbje suggereert heb ik best wel moeite met afwijzing, en dat keer op keer te moeten meemaken hakt er op den duur wel behoorlijk in.

Ik bedenk me opeens: als ik beter met afwijzing kon dealen, dan zou daten een heel stuk minder vervelend worden. Misschien zelfs leuk.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 12:54 schreef rhubarbje het volgende:
mensen zonder extra drempels qua daten moeten ook met afwijzing om gaan
En misschien moet je het niet zien als daten, maar gewoon als mensen leren kennen

Toen ik nog vrijgezel was ging ik bijna elke week wel op date/uit om mensen te leren kennen
Daar zat echt niet altijd meteen de intentie achter de ware liefde te vinden maar meer een: ik vind je aardig, laten we kijken of je dat echt bent

Een beetje zoals amerikanen daten. Een date betekend daar niet meer dan elkaar beter leren kennen
Als je op die manier naar daten kijkt is er niets te verliezen toch? (behalve je vrijdagavond) en alleen maar te winnen

Hoe kwam jij zoal aan je dates, als ik vragen mag? Het probleem met datingsites lijkt mij dat de meeste mensen daar toch vrij gericht op zoek zijn naar een relatie en dat ze daarom niet zo gauw zullen ingaan op verzoeken om meer vrijblijvende/vriendschappelijke afspraken. (Dat is tenminste de indruk die ik kreeg.) Misschien is dat een verschil tussen de Amerikaanse en de Nederlandse datingcultuur.

quote:

Op dinsdag 10 september 2013 13:05 schreef Fokpop het volgende:
Moet die ander echt zo'n intellectueel zijn? Je kunt ook een vorm van liefde zoeken die geen intellectuele uitdaging of soulmate is, maar iemand waarmee je gewoon gelukkig kunt zijn?

En dan een beetje zoeken in de gehandicapten-scene?

Dan moet het toch wel haalbaar zijn denk ik, gewoon rustig doorzoeken en jezelf niet gek laten maken.

Heb ik zeker wel over nagedacht. Toch geloof ik niet dat ik dan echt gelukkig zou zijn, als iemand totaal andere interesses had dan ik (hoewel ik af en toe ook wel graag naar shows als Family Guy of Married with Children kijk). Maar ik ben het aan de andere kant wel met je eens dat gefixeerd raken op het soulmate-idee misschien ook niet verstandig is.