'Cold feet' als er een baby komt #2

Ik heb het over situaties waarin bv beiden een kind (zeggen te) willen, vrouw zwanger raakt en de man dan ineens niet meer wil. 4 mnd zwanger en dan naait ie eruit met n ander, zoiets.
Als je t té gemakkelijk maakt voor de man om niets met t kind te maken te willen hebben, kan de vrouw t in zo'n situatie ook helemaal alleen opknappen en dat zou ik niet terecht vinden.

Ik dacht overigens dat je t met 'net als toiletbezoek' had over zwanger zijn...

Ook dat is niet zo bijzonder, althans, het is niet uniek ofzo. Natuurlijk blijft het apart dat je een levend wezen uitperst na 9 maanden, maargoed, het is niet zo dat slechts 1 op de 100 vrouwen zwanger kan worden ofzo. Was het maar zo'n feest, dan was het met de overbevolking ook wat beter (of slechter ) gesteld

Tevens de TT maar 's aangepast. 'Koude voeten', juist.

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 17:28 schreef twiFight het volgende:

[..]

Klopt, maar de discussie kwam vanuit de hoek dat de man dan een onverantwoordelijke lafaard is. Als de vrouw dus, na afspraken, zelf bepaalt dat ze toch het kind wil houden, dan vind ik dat je als vrouw dan ook zelf verantwoordelijk moet zijn en niet de man dingen moet verwijten en lafaard noemen, ook al wist je van te voren al dat hij geen kind wil.

Hier ben ik het dan weer wel mee eens. Niemand kan mij dwingen om een abortus te doen, dat vind ik een inbreuk op mijn lijf en daar begin ik niet aan. Het is nog altijd mijn lijf en ik wil het niet ondergaan. Het is mijn goed recht om geen abortus te willen en daar wil ik ook niet lelijk voor worden aangekeken. Het zou wat zijn.

Als ik vantevoren wist dat de man absoluut geen kind wil, dan moet ik daar dan ook inderdaad zelf verantwoordelijk voor zijn. Geen alimentatie, geen financiele verplichtingen. Heb ik ook niet nodig, ik hou er sowieso al niet van om mijn hand op te houden.

Als het vantevoren nog niet duidelijk was wat de man wil en hij laat me plots zitten dan vind ik m wel een eikel ja. Zal hij me waarschijnlijk buiten de deur zetten omdat ik de zwangerschap niet wil afbreken. Maakt mij ook niet uit, want met iemand die me laat stikken hoef ik toch niet samen te zijn. En wederom, ook van hem hoef ik dan geen alimentatie.

Vrouwen moeten gewoon voor zichzelf kunnen zorgen dat vind ik pas emancipatie. Niet dat gelul over gelijk willen zijn aan de man, maar zelf niks kunnen

On the other side.... ik ben een vrij eerlijk persoon en ik zou nooit rommelen met mijn anticonceptie zonder dat mijn partner het weet. Zoals gezegd, ik heb zoveel mogelijk dichtgetimmerd om het risico zo goed als nihil te maken

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 18:31 schreef JaniesBrownie het volgende:
Ik heb het over situaties waarin bv beiden een kind (zeggen te) willen, vrouw zwanger raakt en de man dan ineens niet meer wil. 4 mnd zwanger en dan naait ie eruit met n ander, zoiets.
Als je t té gemakkelijk maakt voor de man om niets met t kind te maken te willen hebben, kan de vrouw t in zo'n situatie ook helemaal alleen opknappen en dat zou ik niet terecht vinden.

Ik dacht overigens dat je t met 'net als toiletbezoek' had over zwanger zijn...

Ja, dat is superzuur. Maar het leven is niet altijd even eerlijk. Misschien zou ik zo'n loser al zelf de deur uit hebben gesmeten voor hij de kans krijgt om zelf te vertrekken. Want ik zou me bedrogen voelen

Mee eens. Lijkt me juist een stuk verantwoordelijkheid van de vrouw.
Als je samen hebt besloten geen kinderen te willen, het een oprecht ongeluk'je' is en je als vrouw het toch niet over je hart kunt verkrijgen het te laten aborteren (dwingen van buitenaf is gewoon geen optie), dan zou je als vrouw ook zo verantwoordelijk moeten zijn voor de keuze die daar eventueel bij hoort: als je partner dan, met wie jij hebt afgesproken géén kinderen te willen, zegt "hier houdt het op", dan is dat een kwestie van laten gaan en niets van hem verlangen.

Wat dat betreft leven we in de ongelukkige omstandigheid dat we bestaan uit een samenleving van egoïstische individualisten. In een groep mensen met meer sociale cohesie ontstaan gezinnen (en de behoefte aan het creëren van gezinnen) juist nàdat het kind al geboren is en er een hechtingsproces tussen de vader, de moeder en het kind plaatsvindt. Dit zie je bijvoorbeeld gebeuren in hippie-gemeenschappen en in andere groepen waar van oorsprong vrije liefde gecultiveerd is. Nadat (daaruit) kinderen geboren worden vinden de ouders het hippie-kamp ineens niets meer en willen ze niets liever dan een rijtjeshuis met een auto voor de deur

De koude voeten van mannen horen daar in zekere zin ook bij. Maar dat is gewoon net als in koud zeewater gaan zwemmen: even doorkomen en dan gelukkig worden. Jammer dat voor veel mensen anno 2013 dat een te grote opoffering is van hun feestleven. Stel je voor dat je eens een paar jaar lowlands moet missen. Hoe erg is dat...

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 19:28 schreef motorbloempje het volgende:
Mee eens. Lijkt me juist een stuk verantwoordelijkheid van de vrouw.
Als je samen hebt besloten geen kinderen te willen, het een oprecht ongeluk'je' is en je als vrouw het toch niet over je hart kunt verkrijgen het te laten aborteren (dwingen van buitenaf is gewoon geen optie), dan zou je als vrouw ook zo verantwoordelijk moeten zijn voor de keuze die daar eventueel bij hoort: als je partner dan, met wie jij hebt afgesproken géén kinderen te willen, zegt "hier houdt het op", dan is dat een kwestie van laten gaan en niets van hem verlangen.

Als je samen besluit dat je echt geen kinderen wilt hebben, en het gebeurt toch, dan kun je ook altijd het kind ter adoptie aanbieden. In een abortusprocedure zal die optie altijd worden aangedragen.

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 20:53 schreef jaha het volgende:

[..]

Als je samen besluit dat je echt geen kinderen wilt hebben, en het gebeurt toch, dan kun je ook altijd het kind ter adoptie aanbieden. In een abortusprocedure zal die optie altijd worden aangedragen.

9 maanden een hormoonbom zijn + lichamelijk uitrekken of zelfs uitscheuren bij de bevalling

of een abortus

ik weet het wel

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 20:53 schreef jaha het volgende:

[..]

Als je samen besluit dat je echt geen kinderen wilt hebben, en het gebeurt toch, dan kun je ook altijd het kind ter adoptie aanbieden. In een abortusprocedure zal die optie altijd worden aangedragen.

Waarom zou je dat doen als je het écht dan ook nog steeds allebei niet wilt? !

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 19:23 schreef _Lily_ het volgende:

[..]


Als het vantevoren nog niet duidelijk was wat de man wil en hij laat me plots zitten dan vind ik m wel een eikel ja. Zal hij me waarschijnlijk buiten de deur zetten omdat ik de zwangerschap niet wil afbreken. Maakt mij ook niet uit, want met iemand die me laat stikken hoef ik toch niet samen te zijn. En wederom, ook van hem hoef ik dan geen alimentatie.

Vrouwen moeten gewoon voor zichzelf kunnen zorgen

ik snap die redenatie en de trots ook wel, ik vind alleen niet dat het zo 'hoort', in die gevallen vind ik dat er niks mis is met alimentatie en dat hoeft ook niets te maken te hebben met 'voor jezelf kunnen zorgen'.

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 18:27 schreef sitting_elfling het volgende:

Whut? Abortus is iets van alle tijden. Men deed het al in Egypte.

Dat ze het al heel vroeger deden ben ik me bewust van, maar dat maakt het nog niet hetzelfde als ff naar de wc gaan. Er zit (zeker bij een wat latere abortus) een stevige hormooncrash aan vast en als iemand niet achter een abortus staat kan het enorme geestelijke gevolgen hebben, dat heeft het zelfs soms als iemand er wel achter stond.

Abortus is geen plicht, het is niet dat het omdat het bestaat voor iedereen een mogelijkheid is. Ik vind het echt idioot hoe het in dat handjevol jaren dat het nu in deze vorm bestaat is vergaan tot iets waarvan mensen het doodnormaal vinden, bijna een plicht.

Mag ik even mijn kant vertellen?

Toen m'n vrouw (toen nog vriendin) en ik pas ons eerste huis kregen bleek ze zwanger te zijn.
Ik was er even beduust van en had idd een cold feet gevoel.
Ook was de zwangerschap niet zonder risico's gegaan.
Toen de tijd van de bevalling aanbrak was ik een zenuwachtig wrak, de bevalling keek ik het meest tegenop, stress gillend vrouwmens , bloed, artsen en weet ik veel nog wat.

Maar daarna het moment dat ik voor het eerst m'n zoontje aanschouwde, was ik heel die cold feet en narigheid vergeten.
Want dat is iets wat je altijd bijblijft, een onvergetelijke ervaring.

Wel, zoonlief is nu al 2,5 en is echt ons kleine vriendje.

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 22:22 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Een plicht zeker niet! Maar jij hebt het over mensen die er niet achter stonden geestelijke problemen kregen, net zoals mensen die het wel wouden en toen het er was geestelijke problemen kregen of mensen die het zwangerschap als hel vonden en in een PTSS vlogen.. Er is geen soms, of misschien meer of minder. Het is als/als/als.

Hoe je het ook wens of keert, abortus is niet hetzelfde als ff naar de wc gaan, het is op z'n minst een afschuwelijke kutkeuze en op zijn slechts hou je er de rest van je leven last aan over.
De hormooncrash(zeker bij latere abortussen) moet je niet zomaar onderschatten.

Ik ben heel blij dat abortus in de huidige vorm er is(in egypte e.d. ging het nog weleens wat minder goed zeg maar), maar het is en blijft een noodmiddel.