Ik zit nu in China,maar wordpress is volgens mij hier geblockt grrrr.
Hier de tekst versie van dag 23 Ulaanbaatar naar sainshand
Vandaag een korte etappe op het programma, 450 kilometer. Waarschijnlijk alleen maar asfalt. We hebben met Paul en Liesbeth afgesproken dat we 10:00 uur vertrekken. Rob zat wat te klooien om zijn lenzen in te krijgen, we vertrekken om 10:15 vanuit Ulaanbaatar. De wind is in de stad gaan liggen hierdoor stinkt het naar kolen en begint er ook smog te vormen. Het is nog -15 als we vertrekken.
Eerst nog even een korte alinea over het ramada hotel waar we zaten. Dit was een van de beste hotels in Mongolië die we gezien hebben. Zoals zoveel in Mongolië doet men wel hun best, maar ontbreekt het aan de afwerkings details, of gebeurt er niets meer aan onderhoud. Bij dit hotel ontbraken sommige voegen in de badkamer. De Engelse vertaling in de lift over veiligheid was zo slecht vertaald, dat we eigenlijk bij elke keer een kind in de lift zouden moeten meenemen, terwijl de intentie natuurlijk zoiets als kinderen mogen niet zonder begeleiding met de lift zou moeten zijn. Dan hadden we als luxe punt nog een toilet met bips afspoel unit. Ik was toch nieuwsgierig, maar kan jullie verklappen dat we dit als westerlingen totaal niet gewent zijn, gelukkig zat er een snel werkende stop knop op.
De wegen in de stad waren wel oké, de eerste 10 kilometer buiten de stad waren erg slecht maar hoe verder we ons van de stad verwijderen hoe beter de weg weer wordt.
Als we de stad verlaten hebben zien we glooiende heuvels en denken we meteen aan skieen, nog geen 30 kilometer verder zien we wat pistes en enkele skilift en tegen een berg op liggen.
We rijden weer parallel aan de transmongolie spoorlijn. Waarbij opvallend lange stukken ook nog eens door een hek afgezet zijn zodat er geen vee op de spoorbaan kan komen. Waarom ook niet met de wegen wij moeten nog regelmatig voor koeien of schapen remmen.
Halverwege de etappe ligt het plaatsje chior hier wordt als het goed is door een ander team een lunch bereid,we moeten dan daar tussen 13:00 en 14:00 aanwezig zijn. Dat moet wel lukken met deze goede weg condities.
Soms zitten er in de weg nog wel grote gaten of hobbels, een goede indicatie dat deze er zijn, zijn de slipsporen voor de obstakels. Dat men gewoon niet veel hieraan doet is wel vreemd om te constateren.
In de stad hebben we weer een keer 95 kunnen tanken, volgens Rob rijdt de auto hierdoor weer wat pittiger, we moeten maar eens 98 erin gooien kijken of de auto dan nog beter rijdt.
We kwamen om 13:15 aan in chior, de knakworsten en gehaktballetjes in saus waren al warm. Er stonden drommen kinderen om de mensen die het eten aan het uitdelen waren. Het smaakte goed, bedankt Evert-Jan en Cees voor deze lekkere lunch. Nu we toch in dit dorp waren ook nog even naar het station gelopen, er stopt daar een paar keer per dag een trein.
We vervolgen onze weg en komen bij het punt aan waar tijdens de cabrio challenger in 2007 de weg stopte, maar nu sinds 2013 ook een nieuwe weg ligt. Het landschap wordt erg saai, geen bergen meer aan de horizon en alleen maar heel licht glooiende heuveltjes met dor gras er op. Rob kan op zulk nieuw asfalt zonder flitskasten zijn drang om hard te rijden niet onderdrukken en we tikken soms de 170 aan, veel harder wil de mini niet. De mini zuipt flink bij hoge snelheden, het kan zijn dat we de jerrycan moeten gebruiken om sainshand te kunnen halen.
Hier de tekst versie van dag 24 sainshand naar erenhot(China)
Vandaag een korte etappe van 225 kilometer. Wel al vroeg vertrokken om 7:00, het begint al te schemeren en het is -12. De reden van het vroege vertrek is de grensovergang met China die ook de nodige tijd zal gaan kosten. Het hotel van vanavond zit wel net over de grens dus de ontberingen van Mongolië is zijn minder waarschijnlijk.
Vanaf heden rijden we bijna alleen nog maar naar het zuiden de warmte tegemoet.
We komen rond 9:00 bij de grens aan. Een totale chaos begint weer. Eerst moeten we geld voor Mongolië betalen, 1000 tugrik, vervolgens ook iets voor China, 150 yuan, maar we hebben geen chinees geld accepteren tegen woeker wisselkoersen ook euro's, 30 euro. Dan mogen we een stukje rijden. Bij een volgende post worden de chauffeurs en passagiers gescheiden. Ik als passagier moet een hok in daar moeten we weer 1000 tugrik voor een briefje betalen, mijn rugzak door een scanner, zelf door een poortje heen. Het poorten piept bij iedereen, maar het boeit de beambtes niet. Daarna nog een paspoortcontrole waar het briefje weer ingenomen wordt en een uit reis datum stempeltje gezet wordt. Hierna komen we weer buiten en moeten we wachten totdat de chauffeurs met hun douane formaliteiten klaar zijn. We staan bijna een uur te vernikkelen buiten bij -10 en een schraal zonnetje. Dan rijden we weer verder en worden de paspoorten nogmaals gecontroleerd, men is vergeten bij Rob een uitreisdatum stempel te zetten. Een soepele medewerker doet het snel in zijn kantoortje.
Nu staan we voor de Chinese grens te wachten. Blijkbaar is de Chinese gids alle formulieren voor ons aan het invullen, en een douane beambte telt regelmatig of alle auto's er al zijn. Om 11:00 zijn alle auto's er en rijden China binnen. We parkeren de auto's en moeten een groot douane kantoor naar binnen daar delen onze Chinese gidsen de al ingevulde formuliertjes uit. Vervolgens door de douna met paspoort en formuliertje, de chauffeurs gaan terug naar hun auto om deze ergens anders weer neer te zetten. Hier vindt de technische keuring plaats. Om 12 uur dachten we zo klaar te zijn. De Chinese gidsen hadden geregeld dat we naar het hotel zouden kunnen gaan en vervolgens onze auto op een afgesloten parkeer terrein neer te zetten om de overige inklaring te regelen. Helaas is de douane van mening veranderd en staan we nu ergens anders, nog steeds aan de grens geparkeerd.
De gidsen hebben busjes naar het hotel geregeld en we checken in. Daarna een pinautomaat gevonden en wat Yuans gepind. We moeten ook wat eten dus op zoek naar een restaurant. Eerst wat vage tentjes bezocht waar we niet gaan eten. Nu zitten we in een hippe tent genaamd sinotea, hier heeft men een plaatjes kaart wat de keuze makkelijk zou moeten maken, maar aangezien het assortiment zo groot is en alles er lekker uit ziet wordt de keuze moeilijk.