Depressie & Angst #60

quote:

Op donderdag 5 september 2013 21:45 schreef Thice het volgende:

[..]

Oh dit is wel herkenbaar, zit er nu al bijna 2 jaar in nadat ik ziek ben geworden van mn werk, baan kwijt etc.. Pfff.. veel spanning in mn kop constant, niet kunnen relaxen (slecht slapen ook) en alleen maar een gejaagd gevoel in mn hoofd en lichaam. Ik doe wel is ''leuke'' dingen maar kan er niet echt van genieten, de zon kan ik soms ook niet goed tegen. Sociale leven is totaal niks meer, ben veel bij mn ouders laatste tijd, ik argwaan ook alles en iedereen en durf/kan geen stappen ondernemen, vrienden laat ik vallen etc. Ik slik nu sinds bijna 2 maanden lexapro om ff wat in een betere stemming te komen, want kom er zelf niet meer uit. Heb ook ADD, dus helpt er ook niet bij..

Zo herkenbaar hè. Dat je nergens van kunt genieten en de hele tijd paranoide bent. Ik heb zelfs het gevoel dat andere mensen allemaal negatieve dingen achter mijn rug om zeggen . En leuke dingen ben ik ook maar gespannen of ik alles wel goed doe enzo.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;

"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.

Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tips Heb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..

En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.

Ik denk dat die prima samen kunnen, wanneer ze in een zekere balans zijn. En soms vinden verschuivingen plaats en moet je concessies doen.

Hetgeen belangrijker is, denk ik, is iets dat je ten alle tijden de kracht biedt om die veranderingen door te kunnen gaan. Dat kan van alles zijn, van hobbies tot religies of een doel om naar te werken. Maar mijns inziens bieden ze allemaal hetzelfde: een zekere staat van enthousiasme, verwondering en inherent geluk. Mij lijkt het dan ook handiger om dat als uitgangspunt te nemen en de voorbeelden te nemen als handvaten om het leven mee te grijpen bij zijn kladden om eruit te halen wat je wil. Wat in zo'n gevoelsstaat zaligmakend weinig is.

Hoi!

Laatste tijd was ik wat afwezig in dit topic. Ik heb verder niet teruggelezen want dat was een beetje -te- veel!
Het gaat hetzelfde als voorheen, ben met m'n medicatie aan het afbouwen (ben van 10mg naar 7,5mg gegaan), maar ze zijn vergeten de dosis bij m'n laatste recept verder te verlagen naar 5mg, dus zit nog wel even op 7,5 de komende maand.

Ik merk er weinig van dat ik omlaag gegaan ben, op 2 dingen na:
Ik ben iets sneller geirriteerd (bijvoorbeeld als iemand een domme opmerking plaatst). Dan piekt het sneller omhoog dan toen ik nog op 10mg zit
En ik merk een soort bewustzijnsverandering, maar kan dat niet echt plaatsen. Ik voel me gewoon wat anders dan toen ik nog op 10mg zat.

Ik weet, beetje vaag, maar ik kan er ook niks anders van maken wat mijn gevoelens betreft!

Voor de rest was ik afgelopen maand veel aan het gamen. Dat heb ik een beetje losgelaten afgelopen week (heb eigenlijk helemaal niet meer gegamed) en ben me gaan storten op het meehelpen met mijn moeders verhuizing en op het modden van games (specifiek Battlefield 2 voor de kenners).

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 09:44 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Een relatie hoeft niet direct volgende week. Laat ik eerst maar eens een fatsoenlijk vriendenclubje opbouwen. Dan gaat de rest ook wel.

Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!

Ik wil je niet teleurstellen verder hoor btw

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 17:38 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hoi!

Laatste tijd was ik wat afwezig in dit topic. Ik heb verder niet teruggelezen want dat was een beetje -te- veel!
Het gaat hetzelfde als voorheen, ben met m'n medicatie aan het afbouwen (ben van 10mg naar 7,5mg gegaan), maar ze zijn vergeten de dosis bij m'n laatste recept verder te verlagen naar 5mg, dus zit nog wel even op 7,5 de komende maand.

Ik merk er weinig van dat ik omlaag gegaan ben, op 2 dingen na:
Ik ben iets sneller geirriteerd (bijvoorbeeld als iemand een domme opmerking plaatst). Dan piekt het sneller omhoog dan toen ik nog op 10mg zit
En ik merk een soort bewustzijnsverandering, maar kan dat niet echt plaatsen. Ik voel me gewoon wat anders dan toen ik nog op 10mg zat.

Ik weet, beetje vaag, maar ik kan er ook niks anders van maken wat mijn gevoelens betreft!

Voor de rest was ik afgelopen maand veel aan het gamen. Dat heb ik een beetje losgelaten afgelopen week (heb eigenlijk helemaal niet meer gegamed) en ben me gaan storten op het meehelpen met mijn moeders verhuizing en op het modden van games (specifiek Battlefield 2 voor de kenners).

[..]

Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!

Ik wil je niet teleurstellen verder hoor btw

Ach, als ik ergens mijn ei kwijt kan dan ben ik allang tevreden

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 10:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dit is dan ook niet een ideale gedwongen situatie. Ik denk eerder aan een ouder of een bf/gf op een vertrouwde locatie die je dwingt.

Dat is eigenlijk wel een goed idee. Er is 1 vriendin die me daar bij zou kunnen helpen. Dan zou ik het geen dwingen noemen trouwens, want dat werkt bij mij echt niet. Maar zij kan heel chill doen over zulke dingen, dat is wel fijn. Moet ze wel beschikbaar zijn. Als er een opdracht aan zit te komen waar ik me druk over maak, zou ik haar van tevoren kunnen vragen of ze erbij komt zitten. Maar ik moet toch ook leren het zelf te redden en een beetje te kunnen ontspannen.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 09:51 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik zou daar eerst mee naar de studieadviseur gaan.

In februari of zo, toen ik professionele hulp zocht omdat ik nogal depressief was, heb ik al bij de studieadviseur aangegeven dat het niet goed met me ging en dat dat me belemmerde bij mijn studie.
Woensdag heb ik een gesprek met de spv en dan zal ik vragen of het verstandig is naar een studentenpsycholoog te gaan.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 11:04 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Zo herkenbaar hè. Dat je nergens van kunt genieten en de hele tijd paranoide bent. Ik heb zelfs het gevoel dat andere mensen allemaal negatieve dingen achter mijn rug om zeggen . En leuke dingen ben ik ook maar gespannen of ik alles wel goed doe enzo.

Te herkenbaar.

Ik merk trouwens dat het best wel nuttig is om hier mijn hart te luchten. Zoveel emotie, en als ik het dan opschrijf, geeft dat wat rust en kan ik er rationeler over denken. Minder doemdenken en meer oplossingsgericht. Fijn is dat. Komt ook omdat mijn stemming de laatste maanden goed is. Ondanks dat verpest ik toch dingen, en hoewel ik er nu redelijk mee om kan gaan ben ik nogal bang dat het ik weer ga terugvallen door dit soort fouten. En dan komt weer die vicieuze cirkel...Ik wil zo graag dat het beter blijft gaan. I try.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:22 schreef kuolema het volgende:
Ik merk trouwens dat het best wel nuttig is om hier mijn hart te luchten. Zoveel emotie, en als ik het dan opschrijf, geeft dat wat rust en kan ik er rationeler over denken. Minder doemdenken en meer oplossingsgericht. Fijn is dat. Komt ook omdat mijn stemming de laatste maanden goed is. Ondanks dat verpest ik toch dingen, en hoewel ik er nu redelijk mee om kan gaan ben ik nogal bang dat het ik weer ga terugvallen door dit soort fouten. En dan komt weer die vicieuze cirkel...Ik wil zo graag dat het beter blijft gaan. I try.

Hier hetzelfde. Al praat ik soms nog wel eens over mijn problemen in een SC en die mensen zijn het zat geworden . Maar ik val ook telkens terug in mijn depressies. Als ik een dag blij ben, ben ik de volgende dag opeens weer heel depressief en down en krijg ik weer allemaal rare gedachtes. Het gaat allemaal in een golfbeweging.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:25 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Hier hetzelfde. Al praat ik soms nog wel eens over mijn problemen in een SC en die mensen zijn het zat geworden . Maar ik val ook telkens terug in mijn depressies. Als ik een dag blij ben, ben ik de volgende dag opeens weer heel depressief en down en krijg ik weer allemaal rare gedachtes. Het gaat allemaal in een golfbeweging.

Gelukkig kun je hier (bijna) alles kwijt
Bij mij schommelt het idd ook heel erg, van optimisme (het gaat allemaal goed komen, studie is leuk, ik ga mijn best doen en aan mezelf werken) naar zelfhaat en doodswens een paar uur later. Maar een half jaar geleden zat ik echt diep in de put, was ik alleen maar somber zonder goede dagen dus ik ben blij dat ik daaruit ben. Maar dat was niet de eerste depressie en vast ook niet de laatste. Want ik kan echt niet zeggen dat het nu helemaal okee is.

Wat bedoel jij precies met rare gedachtes eigenlijk?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:33 schreef kuolema het volgende:

[..]

Gelukkig kun je hier (bijna) alles kwijt
Bij mij schommelt het idd ook heel erg, van optimisme (het gaat allemaal goed komen, studie is leuk, ik ga mijn best doen en aan mezelf werken) naar zelfhaat en doodswens een paar uur later. Maar een half jaar geleden zat ik echt diep in de put, was ik alleen maar somber zonder goede dagen dus ik ben blij dat ik daaruit ben. Maar dat was niet de eerste depressie en vast ook niet de laatste. Want ik kan echt niet zeggen dat het nu helemaal okee is.

Wat bedoel jij precies met rare gedachtes eigenlijk?

Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vinden .

En qua zelfhaat, dat heb ik al helemaal. Ik walg echt van mezelf gewoon, qua gedrag en uiterlijk. En zelfmoord denk ik wel eens aan, maar ga ik dus echt niet doen. Al fantaseer ik dan wel zeg maar dat ik overhoop wordt geknald ofzo Dat zijn dus wel rare gedachtes.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:37 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vinden .

En qua zelfhaat, dat heb ik al helemaal. Ik walg echt van mezelf gewoon, qua gedrag en uiterlijk. En zelfmoord denk ik wel eens aan, maar ga ik dus echt niet doen. Al fantaseer ik dan wel zeg maar dat ik overhoop wordt geknald ofzo Dat zijn dus wel rare gedachtes.

Ja dat heb ik vroeger ook gehad. Ik speelde een filmpje in mijn hoofd af over hoe het zou zijn als ik door een trein aangereden zou worden

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 17:38 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hoi!

Laatste tijd was ik wat afwezig in dit topic. Ik heb verder niet teruggelezen want dat was een beetje -te- veel!
Het gaat hetzelfde als voorheen, ben met m'n medicatie aan het afbouwen (ben van 10mg naar 7,5mg gegaan), maar ze zijn vergeten de dosis bij m'n laatste recept verder te verlagen naar 5mg, dus zit nog wel even op 7,5 de komende maand.

Ik merk er weinig van dat ik omlaag gegaan ben, op 2 dingen na:
Ik ben iets sneller geirriteerd (bijvoorbeeld als iemand een domme opmerking plaatst). Dan piekt het sneller omhoog dan toen ik nog op 10mg zit
En ik merk een soort bewustzijnsverandering, maar kan dat niet echt plaatsen. Ik voel me gewoon wat anders dan toen ik nog op 10mg zat.

Ik weet, beetje vaag, maar ik kan er ook niks anders van maken wat mijn gevoelens betreft!

Voor de rest was ik afgelopen maand veel aan het gamen. Dat heb ik een beetje losgelaten afgelopen week (heb eigenlijk helemaal niet meer gegamed) en ben me gaan storten op het meehelpen met mijn moeders verhuizing en op het modden van games (specifiek Battlefield 2 voor de kenners).

[..]

Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!

Ik wil je niet teleurstellen verder hoor btw

Ik heb een vraagje. Was jij niet op latere leeftijd gediagnosticeerd voor het één en ander? Wat vond je daarvan eigenlijk?
Ik vind het verschrikkelijk kut dat mensen mij een lange tijd niet geholpen hebben, inclusief mijn ouders, maar mijn ouders zijn net als ik en ze ondervinden, anders dan ik, daar geen hinder van. Terwijl ik niet eens wist dat ik het soort probleem heb waarvoor ik echt hulp moest gaan zoeken, maar ik wist niet dat ik daarvoor hulp kon krijgen of zoiets. Heb/had jij dat ook?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:50 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ja dat heb ik vroeger ook gehad. Ik speelde een filmpje in mijn hoofd af over hoe het zou zijn als ik door een trein aangereden zou worden

Hoe vaak ik mijn eigen crematie wel niet heb afgespeeld in mijn hoofd wil je niet weten

Tja, gedachten komen en gaan, en al lijkt het soms anders, je kan de inhoud niet afdwingen. Hoogstens wel of geen aandacht eraan besteden, wat voor mij doorgaans lijkt te werken. Als een sneetje in de vinger moet je soms het kwalijke negeren, dan geneest het vanzelf.

En geef het af en toe een verzorgend zalfje in de vorm van wat lieve woordjes voor jezelf, een gezonde snack en wat relaxte lichaamsbeweging als een wandeling.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:25 schreef Gray het volgende:
Tja, gedachten komen en gaan, en al lijkt het soms anders, je kan de inhoud niet afdwingen. Hoogstens wel of geen aandacht eraan besteden, wat voor mij doorgaans lijkt te werken. Als een sneetje in de vinger moet je soms het kwalijke negeren, dan geneest het vanzelf.

En geef het af en toe een verzorgend zalfje in de vorm van wat lieve woordjes voor jezelf, een gezonde snack en wat relaxte lichaamsbeweging als een wandeling.

Hoe kan je nu lieve woordjes tegen jezelf zeggen .

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:25 schreef Gray het volgende:
Tja, gedachten komen en gaan, en al lijkt het soms anders, je kan de inhoud niet afdwingen. Hoogstens wel of geen aandacht eraan besteden, wat voor mij doorgaans lijkt te werken. Als een sneetje in de vinger moet je soms het kwalijke negeren, dan geneest het vanzelf.

En geef het af en toe een verzorgend zalfje in de vorm van wat lieve woordjes voor jezelf, een gezonde snack en wat relaxte lichaamsbeweging als een wandeling.

Weet je wat het is? Ik weet heel goed wat ik wil, dat is het probleem

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:29 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Hoe kan je nu lieve woordjes tegen jezelf zeggen .

Gewoon, in de spiegel.

Hoe kan je immers wel jezelf haten, maar niet jezelf toefluisteren?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:33 schreef Gray het volgende:

[..]

Gewoon, in de spiegel.

Hoe kan je immers wel jezelf haten, maar niet jezelf toefluisteren?

Ik kan mezelf heel goed haten, elke keer als ik in de spiegel kijk komt dat gevoel op.

Maar hoe verander je dat dan?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:35 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Ik kan mezelf heel goed haten, elke keer als ik in de spiegel kijk komt dat gevoel op.

Maar hoe verander je dat dan?

Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.

Denken kan je leren, dus leer jezelf leuke gedachten aan.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:37 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vinden .

En qua zelfhaat, dat heb ik al helemaal. Ik walg echt van mezelf gewoon, qua gedrag en uiterlijk. En zelfmoord denk ik wel eens aan, maar ga ik dus echt niet doen. Al fantaseer ik dan wel zeg maar dat ik overhoop wordt geknald ofzo Dat zijn dus wel rare gedachtes.

Hmm zoiets dacht ik al. Zelf ben ik ook heel onzeker en hoewel ik aan de ene kant totaal geen zin heb om nieuwe contacten te maken- ik heb een fijne vriendengroep sinds jaren en vind het ook heel prettig om alleen te zijn- voel ik me vaak 'anders', minder sociaal en minderwaardig. Sociale contacten zorgen er meestal voor dat ik me veel slechter ga voelen, over mezelf vooral.
Maar het schept een afstand, en vaak walg ik ook van 'die grote massa'. Daar komen dan bij mij ook zieke gedachtes uit voort...maar daar ga ik het maar niet over hebben Dit heb ik wel minder als ik me goed voel.
Wel grappig om zoveel te herkennen in wat jij typt.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef Gray het volgende:

[..]

Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.

Denken kan je leren, dus leer jezelf leuke gedachten aan.

Dat is best lastig om te doen hoor. Want als mensen mij complimenten geven, bijvoorbeeld over mijn tekenen, schiet ik in de verdediging dat ik het kut vind. En daardoor maak ik geen vrienden

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef Gray het volgende:

[..]

Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.

Denken kan je leren, dus leer jezelf leuke gedachten aan.

Dat kan, maar daar gaan de negatieve gedachten niet van weg. Ik heb ook wel eens de opdracht gekregen om elke dag iets goeds over mezelf op te schrijven. Gaat prima, maar dan moet ik ook meteen slechte dingen opschrijven om het te compenseren (anders is het liegen naar jezelf), en dat zijn er veel meer.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:48 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Dat is best lastig om te doen hoor. Want als mensen mij complimenten geven, bijvoorbeeld over mijn tekenen, schiet ik in de verdediging dat ik het kut vind. En daardoor maak ik geen vrienden

Misschien helpt het als je in elk geval doet alsof je het compliment accepteert. Ook wel fijn voor de ander. Je hoeft het niet met ze eens te zijn.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hmm zoiets dacht ik al. Zelf ben ik ook heel onzeker en hoewel ik aan de ene kant totaal geen zin heb om nieuwe contacten te maken- ik heb een fijne vriendengroep sinds jaren en vind het ook heel prettig om alleen te zijn- voel ik me vaak 'anders', minder sociaal en minderwaardig. Sociale contacten zorgen er meestal voor dat ik me veel slechter ga voelen, over mezelf vooral.
Maar het schept een afstand, en vaak walg ik ook van 'die grote massa'. Daar komen dan bij mij ook zieke gedachtes uit voort...maar daar ga ik het maar niet over hebben Dit heb ik wel minder als ik me goed voel.
Wel grappig om zoveel te herkennen in wat jij typt.

Ik heb nooit echt vrienden gehad of ik stootte ze af. En nu op nieuwe school probeer ik dat te maken maar is allemaal lastig om te doen. Al heb ik er wel behoefte aan denk ik, anders ga ik nog depressiever worden. Dan ga ik echt rare dingen doen denk ik .

En wat jij zegt over het walgen van de massa ben ik het mee eens. Ik vind de meeste hypes en type mensen gewoon vreselijk. Vooral van die burgerlijke mensen vind ik echt irritant.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Misschien helpt het als je in elk geval doet alsof je het compliment accepteert. Ook wel fijn voor de ander. Je hoeft het niet met ze eens te zijn.

Ja dat probeer ik wel. Maar het is niet makkelijk uit te voeren zeg maar, omdat ik dan echt snel het tegenovergestelde moet zeggen van wat ik denk

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 19:02 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb een vraagje. Was jij niet op latere leeftijd gediagnosticeerd voor het één en ander? Wat vond je daarvan eigenlijk?
Ik vind het verschrikkelijk kut dat mensen mij een lange tijd niet geholpen hebben, inclusief mijn ouders, maar mijn ouders zijn net als ik en ze ondervinden, anders dan ik, daar geen hinder van. Terwijl ik niet eens wist dat ik het soort probleem heb waarvoor ik echt hulp moest gaan zoeken, maar ik wist niet dat ik daarvoor hulp kon krijgen of zoiets. Heb/had jij dat ook?

Ja en nogal kut dat ik jaren lang heb moeten doorploeteren in m'n 1tje.

Min of meer, ik wist niet eens dat ik een probleem had en dacht dat het normaal was om depressief te zijn.