[KLB SC] Pottekop

quote:

Op maandag 12 augustus 2013 13:55 schreef 4EverBlackEyed het volgende:
Of ze zit ook op fok .. Alles kan

quote:

Op maandag 12 augustus 2013 14:17 schreef Allure_ het volgende:

[..]

eheheh busted
moet ze wel wat donkerder haar hebben =$

quote:

Op maandag 12 augustus 2013 14:37 schreef Allure_ het volgende:

[..]

och och onze lesbo heeft het weer over tieten

quote:

Om te beginnen: dit is geen topic omdat ik mezelf zielig vind of omdat ik zielig gevonden wil worden!

Tja… Waar zal ik eens beginnen…..
Als baby/peuter/kleuter had ik altijd erg veel last van ‘woede aanvallen’ ik lag dan op de grond te krijsen en dat ging een half uur non stop door.
Des de ouder ik werd des de meer ik in de knoop kwam te zitten met gevoelens en emoties.

Twee dingen waar ik in het dagelijks leven veel last van heb: ik ben erg onzeker (vaak zonder dat anderen dat door hebben) en ik word ‘verliefd’ op bijna iedereen die mij aandacht geeft.

Om te beginnen met mijn onzekerheid:
Niemand heeft de onzekerheid echt door, iedereen ziet mij als de stoere meid die voor zich zelf opkomt met de grote mond waar iedereen tegen op kijkt maar voor mij voelt dat heel anders.
Ik twijfel over alles, durf nooit zelf keuzes te maken omdat ik bang en dat ik de verkeerde maak en ik dan dom gevonden word of mensen boos op mij worden, en dat is iets wat ik heel erg vind, als mensen boos op mij zijn. Ik pieker veel en voel me vaak heel eenzaam, terwijl ik genoeg vrienden heb die ik altijd kan bellen.
Ook ben ik snel bang dat mensen mij in de steek gaan laten en ik dan niemand meer heb, of dat mensen vinden dat ik me stom gedraag… ik loop bijna altijd op mijn tenen om het voor iedereen goed te doen.
Ik heb (helaas) geen goede band met mijn ouders en verdere familie maar woon wel in een prachtig huis met geweldige paarden en andere dieren, heb de beste vrienden die je je maar kunt wensen maar dan toch elke keer maar dat ‘negatieve’ gevoel en die stemmingswisselingen. Dan voel ik me even heel goed, en besef ik me hoe mooi mijn leven is en ineens donder ik weer naar beneden en voel ik me dagen achter elkaar super ellendig en zie ik het nut er allemaal niet meer van in en dat eigenlijk zonder ‘echte’ reden
Het is echt niet zo dat mijn hele leven stom en negatief is hoor, ik kan ook echt wel genieten en lekker leuke dingen doen, maar de negatieve momenten (die de laatste tijd gelukkig wel minder worden) zijn gewoon heel zwaar.

En dan nu de ‘verliefdheid’
Toen ik op de basis school kwam hing ik altijd erg aan leraren en stagiaires (vooral vrouwen), ik voelde me veilig bij hun en zat het liefst helemaal tegen ze aan en hield hun hand vast. Ik zocht ze ook telkens op en vond hun aandacht fijn.
Op de middelbare school zette het gevoel dat ik tegen over de leraren en stagiaires op de basis school had zich om in ‘verliefdheid’, althans ik denk dat het verliefdheid is. Begin van de tweede klas werd ik ‘verliefd’ op mijn geschiedenis docent (vrouw). Ik keek erg tegen haar op, was graag bij haar in de buurt, wou al haar aandacht hebben, werd dan ook jaloers als ze andere aandacht gaf. Als ze buiten school niet bij mij in de buurt was raakte in compleet van de kaart. Het voelde alsof ik zonder haar niet kon functioneren, deed er dan ook alles aan om buiten school in contact met haar te kunnen komen. Onder tussen maakte mij dat heel onzeker: hoe moet ik me gedragen, valt het op dat ik iets voor haar voel, vind ze me irritant/opdringerig etc etc etc. Ik had best een klik met haar, kon erg met haar lachen en bij toetsen gaf ze mij soms een paar puntjes extra zodat ik net die voldoende had. Maar de aandacht die ze mij gaf, en dat was behoorlijk wat aandacht, was in mijn ogen niet genoeg. Ik begon te liegen om meer aandacht van haar te krijgen: over mijn thuissituatie, over mijn familie, over alles. Ze moest mij zielig vinden, dan zou ze me steunen en kreeg ik de aandacht die ik wou.
Weekenden en vakanties waren voor mij rampzalig, want hoe kon ik zolang zonder haar?
Gekke was dat als ik haar twee weken niet gezien had de gevoelens over waren en ik dan bij me zelf dacht: Wat een aansteller ben ik!! Maar zodra ik weer een glimp van haar opving: BAM, verloor ik mezelf weer compleet.
Toen al mijn leugens om meer aandacht uitkwamen is het contact verbroken (de leugen heeft een week of 6 stand gehouden). Gevoelens waren van mijn kant daarna ook meteen weg.

Een week of twee later kreeg ik precies dezelfde gevoelens voor een andere docent (vrouw) en alles begon weer van voor af aan. Ook de leugens. En Ook zei trok mij van te voren net als de geschiedenis docent voor tegen over de andere leerlingen. Weer de wanhoop als ik niet bij haar in de buurt was, weer alles uit de kast trekken om aandacht te krijgen, gewoon weer al die ellende maar ik kon er voor mijn gevoel niks tegen doen. Gelukkig kwam deze sneller achter de leugens om aandacht en heeft dit maar een week of drie geduurd. Ook nadat hier de leugens uit kwamen waren de gevoelens meteen weg.

Zo is het mijn hele middelbare school carrière door gegaan (na deze twee vrouwen wel zonder de leugens) In de derde klas kreeg ik gevoelens voor mijn coach (man) en in de vierde klas kreeg ik gevoelens voor mijn afdelingsleider (man) en later dat jaar weer voor mijn coach.

In de derde klas heb ik buiten de gevoelens voor docenten ook nog een keer gevoelens gekregen voor iemand uit de kennissen kring van mijn ouders. Ik kon die man al jaren, was als een vader voor mij en ineens van het één op het andere moment voelde ik mij verliefd. Alleen hij was 65 en ik net 15…. Ik deed er alles aan om bij hem in de buurt te komen, niet omdat ik een relatie met hem wou, maar omdat ik voor mijn gevoel zonder zijn aandacht niet kon functioneren. Als hij niet in de buurt was werd ik wanhopig, miste ik hem, net als bij alle vorige mensen bij wie ik dit gevoeld heb. Helaas had deze man al snel door dat er meer speelde en heeft hij daar uiteindelijk verschrikkelijk misbruik van gemaakt waarna ik ruim een jaar misbruikt ben. In het begin vond ik de ‘seksuele’ aandacht wel fijn, maar toen ook bij hem de gevoelens weg gingen vond ik het super smerig, eng en verschrikkelijk maar toen zat ik er al midden in…. Gelukkig ben ik er uiteindelijk uitgekomen met behulp van anderen.

Op het MBO sloeg mijn gevoel helemaal op hol. In het eerste jaar sprongen mijn gevoelens over van de één op de andere docent (alleen maar vrouwlijke) dan weer op die, dan weer op die, dan weer op die, dan weer op die en dan weer op die en elke keer weer al die ellende erbij: de wanhoop, de onzekerheid etc etc etc. Ik heb zelfs een keer gehad dat de ‘verliefdheid’ op 1 dag naar 4 verschillende mensen oversprong. Daarna ben ik een week helemaal de weg kwijt geweest, zo in de war ervan… Het is ook gewoon heel verwarrend….

Nu ben ik 19, ga naar mijn derde jaar in op het MBO en heb er nog altijd erg veel last van. De afgelopen 4 maanden is mijn gevoel bij dezelfde twee vrouwen blijven hangen (ben ik op zich wel blij om, is beter dan dat het om de paar weken over springt op een ander), mijn baas en één van mijn docenten. Die wisselen elkaar dus elke keer af (ik kan het niet voor twee mensen op het zelfde moment voelen).
Mijn baas weet het, die heb ik verteld dat ik gevoelens voor haar heb. Op een gegeven moment liepen de emoties bij mij zo hoog op dat mijn werk er extreem onder begon te leiden. Ik hoopte stiekem dat de gevoelens weg zouden gaan als ik het zou vertellen (had het nog nooit eerder gedaan) maar dat gebeurde helaas niet. Wel pakte ze het erg goed op, waardoor mijn werk veel beter ging.
Mijn docent weet het niet, en daar worstel ik nu de laatste tijd het meest mee. Ik heb met haar ook veel contact buiten school wat het voor mij extra moeilijk maakt. Zolang het contact alleen buiten school is (bijvoorbeeld in de vakantie) gaat het redelijk, hoef ik de aandacht niet te delen met andere leerlingen en heb ik er niet zo extreem veel last van als ze weer weggaat en ik haar een paar dagen niet zie, maar als school dan weer begint en ik zie haar dan weer, ben ik compleet van de kaart, doe ik er alles aan om haar aandacht te trekken en voel ik me later weer heel rot en onzeker omdat ik me voor mijn gevoel heel stom gedragen heb en komen al die emoties van wanhoop enzovoort weer terug..
Ik weet niet hoelang de ‘verliefdheid’ voor hun nog blijft, het duurt nu al best lang vergeleken met normaal maar er kan elk moment iemand voorbij komen die één van hun vervangt.

Het is allemaal gewoon heel ingewikkeld. Ik noem het verliefdheid maar weet niet eens of het verliefdheid is. Ik denk dat het als verliefdheid voelt. Zoals jullie kunnen lezen heb ik het bij bijna alleen maar bij docenten gehad en dan vrouwen, enkele keer een man of iemand die geen docent is. Ik ben nog nooit verliefd geweest op iemand van mijn leeftijd. Daar is ook geen ruimte voor denk ik.
Ik loop bij de een psychiater (daar heb ik in de begin periode ook een paar weken die verliefdheid bij gehad), die weet er ook van maar het enige wat daar word gezegd is: het gaat weer over, probeer je daar aan vast te houden.. En dat klopt ook, het gaat weer over, als ik die gene een tijdje niet zie trekt het langzaam weg of als er iemand anders voor in de plek komt maar het komt altijd weer terug en dat is echt verschrikkelijk. Ik zit hier zo mee in de knoop…
Ik heb dit ook nog nooit eerder gehoord, maar denk ook niet dat iemand hier zomaar mee te koop loopt.

quote:

Op maandag 12 augustus 2013 14:44 schreef Dqod het volgende:

[..]

Hehehe, waar komt dat weg?

quote:

Op maandag 12 augustus 2013 15:34 schreef Vaseline_ het volgende:

[..]

Dit is ons welkomstcadeau, onze undercover SC'ers zijn in zijn kamer gesneakt en hebben hem op slinkse wijze vermoord.

Inb4 de AIVD