Le passé (2013) - IMDbDe film begint heel simpel met een Iraanse man, Ahmad, die aankomt in Parijs om na vier jaar officieel de scheidingspapieren te tekenen met zijn ex, Marie. Ook geeft dit hem de gelegenheid om haar kinderen uit een vorig huwelijk, waar hij een vaderlijke band mee heeft, te weerzien. Omdat Marie niet zeker was of hij dit keer wel echt zou komen, heeft ze geen hotelkamer voor hem geregeld, maar moet hij bij haar logeren. In haar huis aangekomen, komt hij erachter dat ze samenwoont met haar nieuwe vriend, Samir, en zijn zoontje Fouad. Langzaamaan ontvouwt het plot zich echter.
Het verhaal is al een ui, waarbij er laag onder laag blijkt te zitten. Deze onthullingen zijn niet gedaan om gemakkelijke sensatiezucht of om te pochen met de intelligentie van het script. Met elke nieuwe openbaring wordt weer wat duidelijker over de motivering van karakter(s). Karakters en de onderlinge relaties worden hiermee steeds verder uitgediept. Dat er steeds weer iets meer duidelijk wordt hierover, weerspiegelt de complexiteit van het leven waarin alles vaak niet zo simpel is als het op eerste gezicht lijkt. Zowel Marie als Samir blijken een verleden hebben dat ze niet los kunnen laten, hoe veel en graag ze ook vooral aan hun nieuwe gezamenlijke toekomst willen werken. "We may be through with the past, but the past ain't through with us." Deze quote uit Magnolia is ook zeer van toepassing op deze film.
Dat Farhadi een uitstekend begrip heeft van de menselijke natuur en psychologie van zijn karakters wordt bijvoorbeeld duidelijk in de scène, waarin de twee mannen elkaar voor het eerst ontmoeten. Al Samir beneden komt voor het ontbijt treft hij behalve de rest aan de ontbijttafel ook Ahmad aan, die bezig is de ontstopte gootsteen te repareren. Een taak die natuurlijk behoort tot die van de man des huizes en meteen is de spanning tussen twee mannen, die hun territorium willen afbakenen, voelbaar. Dit is maar één simpel voorbeeldje hiervan van duizenden uit de film. Om die allemaal te benoemen zou deze review veel te lang worden.
De gehele cast acteert zeer goed. Maar het zijn vooral Bérénice Bejo als Marie, het is bijna niet te geloven dat dit dezelfde vrouw is als dat tapdansende meisje uit The Artist, en de jonge Elyes Aguis als Fouad die de show stelen.
Farhadi is een zeer begaafd verhalenverteller en haalt het beste uit zijn acteurs, maar visueel niet bijzonder sterk. Hoewel hij goed gebruik maakt van ruimtes, de binnenhuise setting zorgt voor een claustrofobische sfeer, is hij geen regisseur waarbij ik smul van de cinematografie. Dat is de enige kleine tekortkoming op wat verder ongetwijfeld één van de beste films van het jaar is.
cijfer: 9
[ Bericht 1% gewijzigd door Lonewolf2003 op 15-08-2013 16:33:21 ]