Mijn dochter is ook tamelijk braaf, zeker op een ander Ik ga er inderdaad vanuit dat ze echt lief wil zijn en zeker niet iets wil doen dat niet mag en zal luisteren naar degene waar ze bij is. Dat is voor een kind natuurlijk wel moeilijk, niet alleen voor een kleuter, maar ook zeker nog wel wat langer.

Ik kan me van mezelf herinneren bijvoorbeeld dat ik soms vervelend deed als er bezoek was bij mijn ouders. Ik wilde dat echt helemaal niet, maar op de een of andere manier kon ik op dat moment niet anders doen dan vervelend. Ik kan me zo voorstellen dat mijn dochter ook zulke momenten heeft en ik wil het haar niet nog moeilijker maken door onmogelijke beloftes van haar te vragen.

Sowieso vind ik haar nog veel te jong voor beloftes. Soms zegt ze wel eens "dat beloof ik, mama, echt waar", maar ik antwoord dan altijd dat ik het fijn vind als ze wil proberen er de volgende keer op te letten. Ze zijn nog zo jong en zaken zijn zo moeilijk te overzien.

Als er overdag iets is gebeurd waar papa niet bij was, hoort hij het soms 's avonds als ze al in bed ligt en ik het nog wel even wil vertellen, maar nooit gebruik ik het als dreigement. Niet alleen is het geen dreigement met eventuele straf van papa, maar bovendien is het toch helemaal niet relevant en alleen maar heel vervelend voor het kind om het vervelende onderwerp nog eens uitgelicht te krijgen met/door papa?

Tja, hier is het papa die aangegeven heeft dat hij het moeilijk vind om consequent te blijven, omdat hij de kinderen weinig ziet en daardoor snel dingen door de vingers ziet. Ondanks dat hij dat eigenlijk zelf aan moet pakken, is het net een klein duwtje in de rug van de jongens door toch nog even eraan te denken dat je ook bij papa moet luisteren en dat daar ook regels zijn. Overigens gaat het steeds beter, dus er zal hopelijk ook een tijd komen dat het allemaal niet meer hoeft, maar op dit moment scheelt het nog net een klein beetje frustratie (ook bij mij, want het is niet leuk om kinderen terug te krijgen die een weekend lang alles hebben gemogen).

Kleine kanttekening: er is daadwerkelijk een keer door de jongens gezegd "dat ze dan bij papa wel op de bank gaan springen, want die geeft ons toch geen straf" Tja.

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/0s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:00 schreef miss_sly het volgende:
Ze zijn nog zo jong en zaken zijn zo moeilijk te overzien.

En anders wil ik nooit meer met jou knuffelen en dat vind ik niet leuk want ik wil met jou knuffelen en dus moet je....

En als ik het dan niet doe, dan wil hij nooit meer knuffelen. Voor 2 minuten ofzo

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/7s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:08 schreef Troel het volgende:

[..]

En anders wil ik nooit meer met jou knuffelen en dat vind ik niet leuk want ik wil met jou knuffelen en dus moet je....

En als ik het dan niet doe, dan wil hij nooit meer knuffelen. Voor 2 minuten ofzo

Ja, maar juist omdat ze dit ook nog zo zeggen, vind ik dat ik ook niet mag vragen of ze iets nooit meer wil doen of wil beloven dat ze maar lief zal zijn. Ze overzien het echt totaal niet, en dat is ook logisch!

Bovendien vind ik lief zijn nogal een vaag begrip. Wanneer zijn ze lief?

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/0s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:10 schreef Moonah het volgende:

[..]

Jullie weten zelf al waar de angel zit. Waarom neemt B het dan niet serieus en pakt het dan ook daadwerkelijk aan ipv op jou te blijven leunen? _{Niet bedoeld als vraag om hier te beantwoorden hoor!} Op de korte termijn is het wellicht handig, maar op den duur wordt hij ongeloofwaardig voor de kinderen. Hij ondermijnt op deze manier zijn gezag, maar ook het respect dat hij van jullie kinderen (al dan niet) krijgt.

Tja, ik weet het niet Moon Ik weet het niet

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/0s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:10 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ja, maar juist omdat ze dit ook nog zo zeggen, vind ik dat ik ook niet mag vragen of ze iets nooit meer wil doen of wil beloven dat ze maar lief zal zijn. Ze overzien het echt totaal niet, en dat is ook logisch!

Ik vraag meestal of ze zullen proberen naar papa te luisteren. Ze hoeven het niet te beloven, maar ze moeten het wel proberen. En dat zullen ze ook echt wel doen.

quote:

Bovendien vind ik lief zijn nogal een vaag begrip. Wanneer zijn ze lief?

Mijn kinderen zijn altijd lief

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/3s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:31 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...

Bij jen kun je er gif op innemen dat er een moment komt met drama. Elke dag, bij wie dan ook. De vraag die ik stel komt niet uit het niets vallen.

Als ik in de ochtend al een aanvaring heb gehad en ik lever haar af bij school vraag ik het haar ook. Evengoed kan ik haar in slechte perioden gewoon 2x per week komen halen wegens onhandelbaar. Dan zou je zeggen een juf is toch wel wat gewent en kan er 26 in een groep handelen. Maar jen dus niet.

Dat heeft niets te maken met dat ik haar niet vertrouw of haar zelfbeeld verniel. Het is gewoon nodig dat ik het even benadruk.

Wij dreigen (ik zie het als dreigen teminste) nooit met de andere ouder/opa/oma's etc. Degene waar ze zijn die moeten het op dat moment oplossen. Als papa vier uur later thuis komt bv dan is het hele nut van straf geven al overboord.

Ons idee zeg maar.

Snap overigens ook helemaal niet waarom hij het zelf aan papa en opa zou moeten zeggen/vragen want die wonen niet bij hem in hetzelfde huis, zijn er niet bij (geweest), kunnen dus ook nooit een mening hebben en dan zwijg ik nog maar over het ene huis uit en het andere huis in zonder gedag te hebben kunnen zeggen aan zijn kamertje/balkon weet ik wat al meer wat in zijn ogen belangrijk zou kunnen zijn. Hoe bedoel je je gaat voorbij aan je zoon pfff...

Sorry weer onder mijn steen kruipt.

Ik heb er nooit zo bij stil gestaan..maar als ik D naar school breng zeg ik altijd "lief zijn he!" En daar bedoel ik verder niks mee want ik weet dat ze netjes luisterd enzo. Is meer een gewoonte geworden..kus, knuffel, lief zijn he en tot straks.

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/3s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:31 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...

Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.

En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'

Eigenlijk heb ik best moeite met hoe dat soort opmerkingen hier weggezet worden als je zelf al toe geeft een brave te hebben. Dat is best makkelijk praten dan namelijk. Twee temperamentvolle heren zoals de mijne die, ongelogen, elkaar echt opjutten, tot steeds grotere hoogtes, is toch wel even andere koek denk ik.

Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/1s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 20:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.

En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'

Eigenlijk heb ik best moeite met hoe dat soort opmerkingen hier weggezet worden als je zelf al toe geeft een brave te hebben. Dat is best makkelijk praten dan namelijk. Twee temperamentvolle heren zoals de mijne die, ongelogen, elkaar echt opjutten, tot steeds grotere hoogtes, is toch wel even andere koek denk ik.

Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.

Dank je be.

Ja ok, daar zit wat in, vandaar ook wel mij toevoeging over niet de hele tijd ruzie maken. Want dat vind ik eig. een van de naarste dingen, continue in elkaars vaarwater.
Maar goed, daar ging het niet over eigenlijk.

Zoals gezegd 'wacht maar tot papa straks thuis komt' vind ik ook raar, daar ondermijn je jezelf idd mee.

Ik vraag het wat minder vriendelijk, maar het is zeker geen vage opdracht. Gedraag je en luister naar de juf. Ok?

De vraag zul je lief zijn is net zo raar als ver van tevoren afspreken dat er bij het eten niet van tafel mag worden gelopen. Eer je aan tafel zit zijn ze het toch alweer vergeten.

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/1s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 20:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Tsja, ze zijn twee vakantie weken lang best eh, zal ik het uitdagend noemen, geweest en dus hield ik mijn hart vast toen ze maandag naar mijn moeder gingen. Zondag toen mijn ouders hier waren was het al één grote uitdagende kermis waarvoor ik me kapot schaamde en het zweet me op mijn rug stond, laat staan dat ze dan dus een hele dag daar zijn zonder mij er bij.

En dan vraag ik ze idd wel 's ochtends iets als 'zullen jullie lief zijn en niet steeds ruzie met elkaar maken?'

Eigenlijk heb ik best moeite met hoe dat soort opmerkingen hier weggezet worden als je zelf al toe geeft een brave te hebben. Dat is best makkelijk praten dan namelijk. Twee temperamentvolle heren zoals de mijne die, ongelogen, elkaar echt opjutten, tot steeds grotere hoogtes, is toch wel even andere koek denk ik.

Dreigen met de andere ouder doen we trouwens niet, daar zie ik ook het nut niet van in.

Dat maar dat dan voor mijn 2 dames.

Zo maken wij ook altijd de afspraak dat ze, als we wegens heen gaan, niet gaan zeuren/piepen/dreinen en als dat gebeurd we linea recta naar huis gaan.

Ik schaam me soms echt voor het gedrag van mijn dames..

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/3s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:31 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me nog bedacht: impliciet geef je je kind met "Zul je wel lief zijn?" de boodschap mee dat je er eigenlijk van uit gaat dat het níet lief zal zijn als jij het niet expliciet vraagt. Eigenlijk een soort blijk van wantrouwen. Niet heel stimulerend voor het zelfbeeld lijkt me...

hier is het eerder onderdeel van het afscheidsritueel eigenlijk. Ik zeg altijd 'lief zijn hè' *insert vette knipoog... Geloof niet dat dat haar zelfbeeld ondermijnt.

'Wacht maar tot papa thuiskomt' zeg ik dan weer nooit, opvoeden is niet afwachten maar zelf doen. Vind ik...

quote:

Klik om te vergroten naar 910x19
(http://i.fokzine.net/p/0s.gif)

Op dinsdag 6 augustus 2013 20:40 schreef Moonah het volgende:

[..]

Nope, ben ik niet met je eens.
"Lief zijn" is heel breed en ook best abstract.
Dat voorbeeld van aan tafel blijven is heel concreet gedrag. Op het moment van aan tafel gaan kun je je kind even herinneren aan de afspraak.

Kinderen kunnen prima bedenken wat niet door de beugel kan. Lief zijn is een heel normaal begrip.
Jen snapt prima dat brutale monden, tong uitsteken als het haar niet zint of niet reageren op vragen niet lief is.

Interessante discussie. Ik heb nooit gevraagd of ze lief wilden zijn. Ik vind ze namelijk altijd lief. Ook als ze me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wel vraag ik of ze goed willen luisteren, geen ruzie maken of zich willen gedragen. Dan weten ze echt wel wat ik bedoel.

Wat mij meer heeft geholpen is het loslaten dat dingen gaan zoals ik het graag zie. En dan blijkt het dat de mensen die op mijn kinderen passen zelf wel ingrijpen als het te ver gaat. Ook oma. Maar ook dat ze dan veel minder ver gaan dan waar ik bang voor ben (of die mensen vertellen het niet, maar ook daar wil ik niet meer over piekeren) en dat iedereen kinderen heel veel vergeeft. En dat een andere aanpak soms heel anders uitwerkt.

En nogmaals BE, ik zal de foto eens voor je opzoeken. Van de vakantie in Zeeland. Alleen maar als een kluwen over de grond bewogen, uitdagen, ruzie het was een hel! ze waren 5, bijna 6 en 4. Komt bekend voor?

Ik kan ie écht jongens, hoe voedt je ze op aanraden. Ik heb er zoveel aan gehad toen ik dacht te falen als opvoeder. Wist ik veel dat jongens van deze leeftijd een testosteronpiek hebben! het verklaart wél heel veel! Op een schaal van begrijpelijk, niet makkelijk.

Maar dit terzijde.
Ik heb nog nooit papa als backup gebruikt. Ik wil dat ze blij worden van hun vader ipv bang. En ik kan mijn boontjes prima zelf doppen ook nog. Zo bemoei ik me ook niet met zijn straffen etc.