Langdurige relatie lijkt spontaan voorbij... #3

Na het vijf gangen diner van mijn moedertje ben ik terug naar mijn telefoon en computer gegaan. Ik werd helemaal gek en kon niks anders meer verzinnen dan haar whatsapp te checken. Dit was toch wel gebeurd, ik zou het onmogelijk de rest van de dag hebben volgehouden.

Maar wat bleek nou het geval... Omdat ik haar thread verwijderd had om niet in de verleiding gekomen was het berichtje dat ze me al om 16:00 VANMIDDAG! had gestuurd niet doorgekomen. Dus dat zag ik pas om 8 uur 's avonds ofzo...

Ze zei daarin dat haar vader zo weg zou gaan en dat haar zus 's avonds zou komen, of ik langs wilde komen om te praten? Voor alle mensen die me straks een schoothondje gaan noemen, ik heb haar dus hier lekker 4 uur laten wachten op een antwoord! God wat voelde ik me kut..

Toen heb ik natuurlijk extreem cool teruggestuurd, dat het waarschijnlijk pas morgen zou worden dan. Zij zei ok, ik balen natuurlijk, domme eigen schuld, oh wat stom! Nou goed toen werd ik dus opnieuw helemaal gek. Ik heb bijna mijn computer weer aangezet om mijn stommiteiten te gaan verkondigen op Fok, maar ik heb impulsief gehandeld en besloot wat anders te doen, ik kon mezelf niet meer tegenhouden..

Ik ben in de auto gestapt en naar haar huis gereden. Daar ben ik uitgestapt en heb ik misschien wel 100 keer de straat op en af gelopen.. Ik wilde aanbellen, maar ook eigenlijk niet. Ik besloot te wachten tot haar zus weg was. Ondertussen af en toe een whatsapp berichtje over en weer gestuurd maar niet echt dingen met inhoud ofzo.

Toen om 22:00 ofzo ging haar zus eindelijk de deur uit, ik heb verdomme 1,5u door die straat lopen marcheren, enorm gênant natuurlijk, maar don't blame me Ondanks dat ze eerder had aangegeven te moe te zijn heb ik besloten om toch aan te bellen, ik moest haar gewoon zien na zo lang.

Nou, daar stonden we dan ineens, totaal onverwacht. Wat was dat raar zeg. Maar dat ze moe was dat was een beetje een understatement. Ze was echt totaal ingestort van haar hele reis. We hebben een beetje geknuffeld in de gang. Ze vroeg me binnen dus we hebben even op de bank gezeten. Echt praten hebben we niet gedaan, gewoon heel oppervlakkig. Maar geloof me, dat zou niemand haar hebben aan kunnen doen, ze was echt super super moe.

Ik vond het ook wel prima, ik heb haar kunnen zien en dat voelde enorm goed. Zelf was ze best afwezig, maar niet meer dan wat ik verwacht had of waar ze me op had voorbereid, ze twijfelt immers aan ons, heel kut, maar dat wist ik allang. Dat gaat dan niet ineens weg als je in een staat van bijna slaapwandelen weer je vriend tegenkomt.

Na een half uurtje wilde ze graag slapen, dat leek mij ook een goed idee.. Morgen om 13:00 ga ik naar haar toe en gaan we een lekkere wandeling maken met de hond. Ze vroeg me bij het uit de deur lopen nog of ik wat bladmuziek mee kon nemen voor morgen, konden we misschien wat piano spelen samen. Dat vond ik wel verassend, want normaal houdt ze daar niet zo van?

Toen ben ik zonder veel gedoe redelijk recht toe recht aan de deur uit gestapt, tot morgen gezegd. Natuurlijk thuis direct naar mijn computer gerend om mijn steun en toeverlaat op de hoogte te brengen hier op Fok

En nu ga ik douchen (dus als ik een half uur niet reageer, kan het daardoor komen )

Ik weet niet of er een goeie afloop in zit, maar gek genoeg voel ik me een heel stuk beter. Ik heb haar gezien en vastgehouden. Het was niet als vanouds, maar so what, ik was even bij haar na zo lang, echt onwerkelijk na alle ellende. En ik zie haar morgen lekker, dan gaan we het rustig aan doen en zien we vanzelf wel waar het schip strandt.

Nou goed.. brand maar los!