Langdurige relatie lijkt spontaan voorbij... #3

Jongens toch, terwijl ik mijn verhaal typ zijn jullie al zo fanatiek aan het posten geslagen dat we al aan deel 3 zijn toegekomen.. Hieronder nog een keer de originele openings post van deel 1:

Mijn update komt er zo aan!

Een nieuw topic aan de reeks toevoegen kon niet meer omdat dit al door iemand anders gedaan is, maar deze is inmiddels weer dicht. Maar de mods maken het vast wel in orde, dus hier alvast het topic voor jullie om verder in te speculeren!

quote:

Beste mede fokkers,

Voor dit verhaal heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik zal proberen om het kort te houden, maar als ik eenmaal aan het typen ben kon het zomaar een lang stuk tekst worden.

Ik ben op zoek naar een luisterend oor, naar goeie raad, een plek om alles van mezelf af te schrijven en de hoop dat ik me wat beter ga kunnen voelen.. Here's the thing.

Ik ben een jongen 23 en heb nu 5,5 jaar een relatie met een meid die even oud is. Super relatie, elkaars beste maatjes, nooit gekke dingen buiten de gebruikelijke ruzietjes van tijd tot tijd. Twee jaar samen gewoond, ging meer dan goed, beste tijd van ons leven. Beide wel nog student dus samenwonen moest onderbroken worden. We geven elkaar alle vrijheid om ook ons eigen ding te doen.

Sinds ruim een jaar geleden ging ik stage lopen aan de andere kant van het land. Geen probleem, we zagen elkaar bijna elk weekend. Toen ging zij een half jaar studeren in Duitsland. Ook prima, skype werkt fantastisch en we zagen elkaar elke twee maanden. Nadat ze terug was hebben we drie geweldige weken gehad. Daarna ging zij voor een half jaar na Zuid Afrika, de grote droom van haar en de grootste test tot nu toe.

Niks aan de hand, skype werkt ook hier prima en ik ben druk met school dus de tijd vliegt. Tot aan de laatste maand van haar verblijf. Ze whatsappt nauwelijks meer en van skypen komt het niet. Na een tijdje vraag ik haar hoe het zit en ze weet niet meer of ze nog hetzelfde voor me voelt..

Bijkomend feit, nadat zij terugkomt vertrek ik na twee weken voor een half jaar naar de VS om te studeren (mijn grote droom). Dat hele avontuur waar ik bijna een jaar voorbereiding in heb gestoken is nu bijna een blok aan mijn been, ik heb er zelden nog zin in en baal van de korte tijd die we straks maar hebben om iets voor elkaar te krijgen.

Situatie nu: over 10 dagen komt ze terug naar Nederland. Ik weet nu zo'n drie weken dat dit speelt. Sindsdien hebben we weinig contact gehad. Het contact dat we hadden waren zware gesprekken over onze situatie. Ik geef aan niks ervan te snappen, zij geeft aan niks zeker te weten. Ze is niet vreemd gegaan, dat speelt hier gelukkig niet, maar het is verdomd kut.

Sinds een week zit ik in het buitenland met mijn familie, ver van huis, nauwelijks tijd voor mezelf en nauwelijks contact met haar. Ik trek het nu niet meer dus nu jullie de situatie weten moet ik even van me afschrijven hoe ik me voel.

Elke dag en elke nacht ben ik aan het malen en piekeren. Ik wil haar 1000 dingen zeggen, hele verhalen schrijven hoe ik me voel. Hoe moeilijk dit ook is ik doe dit niet. Het enige dat ik hoop daarmee te bereiken is een beter gevoel van binnen.

Gisteravond heb ik voor het eerst met iemand anders gesproken, mijn beste vriendin maar ook een goeie vriendin van haar. Zij was blijkbaar al op de hoogte en kon niks zeggen, alleen luisteren. Mijn maten wonen aan de andere kant van het land en zijn niet echt de beste in serieus liefdes advies als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Dus vandaar dat ik me wend tot fok. Ik zit nog ruim een week in het buitenland op vakantie en ik ga stuk hier. Als we terugkomen ga ik haar van het vliegveld ophalen, ik kijk daar enorm naar uit maar ook tegenop omdat ik zo bang ben dat het eigenlijk al verloren is en nooit meer hetzelfde zal zijn.. na een kleine zes jaar...

Pfff valt hier überhaupt iets zinnigs over te zeggen. Iedereen in ieder geval bedankt voor het bieden van een luisterend oor!

Na het vijf gangen diner van mijn moedertje ben ik terug naar mijn telefoon en computer gegaan. Ik werd helemaal gek en kon niks anders meer verzinnen dan haar whatsapp te checken. Dit was toch wel gebeurd, ik zou het onmogelijk de rest van de dag hebben volgehouden.

Maar wat bleek nou het geval... Omdat ik haar thread verwijderd had om niet in de verleiding gekomen was het berichtje dat ze me al om 16:00 VANMIDDAG! had gestuurd niet doorgekomen. Dus dat zag ik pas om 8 uur 's avonds ofzo...

Ze zei daarin dat haar vader zo weg zou gaan en dat haar zus 's avonds zou komen, of ik langs wilde komen om te praten? Voor alle mensen die me straks een schoothondje gaan noemen, ik heb haar dus hier lekker 4 uur laten wachten op een antwoord! God wat voelde ik me kut..

Toen heb ik natuurlijk extreem cool teruggestuurd, dat het waarschijnlijk pas morgen zou worden dan. Zij zei ok, ik balen natuurlijk, domme eigen schuld, oh wat stom! Nou goed toen werd ik dus opnieuw helemaal gek. Ik heb bijna mijn computer weer aangezet om mijn stommiteiten te gaan verkondigen op Fok, maar ik heb impulsief gehandeld en besloot wat anders te doen, ik kon mezelf niet meer tegenhouden..

Ik ben in de auto gestapt en naar haar huis gereden. Daar ben ik uitgestapt en heb ik misschien wel 100 keer de straat op en af gelopen.. Ik wilde aanbellen, maar ook eigenlijk niet. Ik besloot te wachten tot haar zus weg was. Ondertussen af en toe een whatsapp berichtje over en weer gestuurd maar niet echt dingen met inhoud ofzo.

Toen om 22:00 ofzo ging haar zus eindelijk de deur uit, ik heb verdomme 1,5u door die straat lopen marcheren, enorm gênant natuurlijk, maar don't blame me Ondanks dat ze eerder had aangegeven te moe te zijn heb ik besloten om toch aan te bellen, ik moest haar gewoon zien na zo lang.

Nou, daar stonden we dan ineens, totaal onverwacht. Wat was dat raar zeg. Maar dat ze moe was dat was een beetje een understatement. Ze was echt totaal ingestort van haar hele reis. We hebben een beetje geknuffeld in de gang. Ze vroeg me binnen dus we hebben even op de bank gezeten. Echt praten hebben we niet gedaan, gewoon heel oppervlakkig. Maar geloof me, dat zou niemand haar hebben aan kunnen doen, ze was echt super super moe.

Ik vond het ook wel prima, ik heb haar kunnen zien en dat voelde enorm goed. Zelf was ze best afwezig, maar niet meer dan wat ik verwacht had of waar ze me op had voorbereid, ze twijfelt immers aan ons, heel kut, maar dat wist ik allang. Dat gaat dan niet ineens weg als je in een staat van bijna slaapwandelen weer je vriend tegenkomt.

Na een half uurtje wilde ze graag slapen, dat leek mij ook een goed idee.. Morgen om 13:00 ga ik naar haar toe en gaan we een lekkere wandeling maken met de hond. Ze vroeg me bij het uit de deur lopen nog of ik wat bladmuziek mee kon nemen voor morgen, konden we misschien wat piano spelen samen. Dat vond ik wel verassend, want normaal houdt ze daar niet zo van?

Toen ben ik zonder veel gedoe redelijk recht toe recht aan de deur uit gestapt, tot morgen gezegd. Natuurlijk thuis direct naar mijn computer gerend om mijn steun en toeverlaat op de hoogte te brengen hier op Fok

En nu ga ik douchen (dus als ik een half uur niet reageer, kan het daardoor komen )

Ik weet niet of er een goeie afloop in zit, maar gek genoeg voel ik me een heel stuk beter. Ik heb haar gezien en vastgehouden. Het was niet als vanouds, maar so what, ik was even bij haar na zo lang, echt onwerkelijk na alle ellende. En ik zie haar morgen lekker, dan gaan we het rustig aan doen en zien we vanzelf wel waar het schip strandt.

Nou goed.. brand maar los!