Er is zoveel pijn en verdriet in mij. Zoveel aan mijn hoofd. Zoveel herinneringen, zoveel emoties. Ik raak er helemaal van in de war. De therapie is zwaar. Zo zwaar dat ik vandaag ben weggelopen. Ik trek het echt niet meer. Als ik was gebleven waren er ongelukken gebeurd. Ik móést uit die ruimte, de frisse lucht in. Weg van iedereen, weg van de spanningen die in zo'n groep hangen. Even alleen zijn. Naar huis, naar bed, het dekbed over mijn hoofd en Senna bij me.

Gister heb ik op therapie een oefening gedaan (hypnose-achtig) waarbij ik terug ben gegaan in mijn kindertijd. Dat was erg zwaar en pijnlijk en het speelt nu nog allemaal door. Ook zit ik met mijn hoogstwaarschijnlijke ontslag in mijn maag. Ik voel me zo enorm teleurgesteld, in mezelf maar ook in mijn werkgever.

Pff ik zit zo op slot wat betreft emoties en ben zo in de war dat ik er hier niet eens een fatsoenlijke posting van kan maken.

Ik ga maar naar bed.

Voor de mensen die totaal niet weten waar dit over gaat:
_{http://forum.fok.nl/showtopic.php/43016
Ik voel me KUT
Uit het leven van DuchessX
G*DVERDOMME K*TZIEKENHUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!}

[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 18-09-2002 14:56]

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:52 schreef Nelez het volgende:
lul

---

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:52 schreef Nelez het volgende:
-edit-

---

[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 18-09-2002 14:56]

Dat je op dit moment even een break hebt genomen van je therapie kan ik heel goed begrijpen als er zoveel dingen hoog zitten van die hypnose-soort-sessie. ( en vele andere dingen neem ik aan)
Maar is het wel juist?
KAN je wel goed alleen zijn nu?
Is er niemand met wie je even kan praten zodat de ergste 'roes' weggaat?Ik neem aan dat Juup nu werkt?Maar iemand anders?

Je mag me mailen als je dat wilt.
Misschien kan ik je er doorheen praten.
Of als je iets wilt weten van me,zeg dat dan gerust.

Sorry,ik weet dat mijn reactie misschien kut met peren is,dat komt voornamelijk omdat ik een beetje geschrokken ben van het geheel.

Het is heel erg zwaar,dat ik weet ik donders goed.
Maar vergeet niet,dat er altijd mensen zijn die je kunnen en willen helpen!
Pak dat met beide handen aan!

Ik wens je heel veel sterkte,meid.
En laat het me weten als ik iets kan doen voor je.

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:43 schreef DuchessX het volgende:
De therapie is zwaar. Zo zwaar dat ik vandaag ben weggelopen. Ik trek het echt niet meer.

---

quote:

---

Ik ga maar naar bed.

---

Voor de rest: heel veel sterkte....

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:43 schreef DuchessX het volgende:
Verdriet Is inmiddels gesloten en ik heb sterk de behoefte om mijn gevoelens van mij af te schrijven dus vandaar dit topic.

Er is zoveel pijn en verdriet in mij. Zoveel aan mijn hoofd. Zoveel herinneringen, zoveel emoties. Ik raak er helemaal van in de war. De therapie is zwaar. Zo zwaar dat ik vandaag ben weggelopen. Ik trek het echt niet meer. Als ik was gebleven waren er ongelukken gebeurd. Ik móést uit die ruimte, de frisse lucht in. Weg van iedereen, weg van de spanningen die in zo'n groep hangen. Even alleen zijn. Naar huis, naar bed, het dekbed over mijn hoofd en Senna bij me.

Gister heb ik op therapie een oefening gedaan (hypnose-achtig) waarbij ik terug ben gegaan in mijn kindertijd. Dat was erg zwaar en pijnlijk en het speelt nu nog allemaal door. Ook zit ik met mijn hoogstwaarschijnlijke ontslag in mijn maag. Ik voel me zo enorm teleurgesteld, in mezelf maar ook in mijn werkgever.

Pff ik zit zo op slot wat betreft emoties en ben zo in de war dat ik er hier niet eens een fatsoenlijke posting van kan maken.

Ik ga maar naar bed.

Voor de mensen die totaal niet weten waar dit over gaat:
_{http://forum.fok.nl/showtopic.php/43016
Ik voel me KUT
Uit het leven van DuchessX
G*DVERDOMME K*TZIEKENHUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!}

---

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 15:55 schreef NaliXL het volgende:
Negeren die handel! NIET gaan terugdenken!

---

ipv voor de moedige, confronterende weg met hobbels en dalen die ze nu begaat .

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 15:55 schreef NaliXL het volgende:

[..]

Negeren die handel! NIET gaan terugdenken! Probeer dingen te doen die je van het topic afhalen. Als het er dan een keertje af en toe uitkomt, is dat ook niet erg, maar jezelf de hele dag met je problemen opzadelen zorg ervoor dat ze alleen maar steeds groter lijken te worden over het algemeen. Succes ermee verder!

---

Als het zo makkelijk was als je zou zeggen dan waren er een hoop problemen minder...

Zet um op Duch, je kan het, je moet het (helaas..) maar bovenal, je doet het. Al tijden lang. Kop op. *knuf*

Kop op. Probeer aan leuke dingen te denken en vooral ook te doen. Verwerk je problemen hoe moeilijk het ook is. Meer kan ik niet doen ja nog een ding *Chamilan geeft nog een knuffel* en ik wens je heel veel sterkte.

_{verder weet ik niet zo wat ik moet zeggen, voel me ook niet top}

Kus!!!

Succes,

Wolkje

Ik leef enorm met je mee , maar dat wist je al toch?

Dag lief sterk moedig meiske van me.

Ik moet soms de dingen even van me afschrijven zodat ik wat meer lucht krijg en de dingen van een afstand kan bekijken. Lukt niet altijd maar dankzij jullie reacties voel ik me in ieder geval niet zo alleen in mijn verdriet en strijd om weer beter te worden.

Het liefst zou ik voor ieder van jullie een persoonlijk bericht achter laten maar ik heb er de kracht niet voor. Ik hoop dat een andere keer wel te kunnen doen.

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 22:17 schreef DuchessX het volgende:
Het liefst zou ik voor ieder van jullie een persoonlijk bericht achter laten maar ik heb er de kracht niet voor. Ik hoop dat een andere keer wel te kunnen doen.

---

Kanjer Niet opgeven he

prrrrrr

You go, girl!
het is hard, zwaar, maar de echt sterke mensen geven uiteindelijk niet op (en dat heb je nog steeds niet gedaan).
Dit is slechts een veldslag die je even verloren hebt, maar je gaat de oorlog winnen.

_{jezus, wat zit ik toch vol cliches, maar ze kloppen}

Reaching through the gross to grasp the secret of beauty, that's what you're doing.

Krijg ik vandaag een algemene brief van het hoofdkantoor van PinkRoccade dat Pinkroccade de grote dip overleefd heeft en weer goed op weg is. Het operationele resultaat is bijna 2 keer zo goed als in het eerste kwartaal.
Er moet nog veel gebeuren maar "dat vereist een gezamelijke inspanning. Gebaseerd op vertrouwen, inzicht en de motivatie om ervoor te gaan."

Dan een hoop geblaat en vervolgens de melding dat er nog eens 350 arbeidsplaatsen zullen verdwijnen. De helft via natuurlijk verloop en over de andere helft wordt niet gesproken.

Dan weer een hoop geblaat over vertrouwen in de toekomst en een frisse wind die door het bedrijf waait.

Hier ik op

De onzekerheid vreet aan me, ik kan er niet mee omgaan. Nog liever weet ik dat ik dan maar ontslagen zal worden, als dat ik zo in onzekerheid moet zitten. Het demotiveert me ook totaal om überhaupt nog te gaan werken (laat staan werken met plezier en eigenwaardeverhogend) maar wanneer ik niet aanwezig ben bevestig ik mss wel juist het idee dat ze van mij af moeten omdat ik nog niet beter ben.

Ik heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts om alles op een rijtje te zetten. Ik weet namelijk juridisch gezien ook niet precies waar ik aan toe ben omdat ik dus wel al aan het reïntegreren ben.

Pfff wat een verhaal, ik moest het even kwijt, volgens mij is er geen touw aan vast te knopen voor jullie.

[Dit bericht is gewijzigd door DuchessX op 19-09-2002 15:57]

Het leven is niet eerlijk, en voor sommigen heel zwaar. Maar, en dat is vaker gezegd, je bent sterk. Desondanks mag je de therapie best een keer te zwaar vinden, da's helemaal niet erg. En dan mag je best een keer weglopen. _{UIiteraard moet je daar geen gewoonte van maken.} Ook door te beseffen dat blijven zitten in dit geval niet slim is geef je aan sterk te zijn. Het was gewoon teveel, de indrukken van dinsdag, de therapie van woensdag, en de onzekerheid over je baan.

En zo'n algemene brief van PinkRoccade is bedoeld om mensen positief te houden. Ze melden dus tussen neus en lippen door dat er mensen uitmoeten, en dat er een deel via natuurlijk verloop wegkan. Op die manier proberen ze mensen positief te houden, maar in jouw geval werkt dat niet omdat je al een gesprek hebt gehad waarin duidelijk werd dat je heel waarschijnlijk ontslagen gaat worden. Het probleem is dat de computer die die algemene brieven uitprint dat niet weet

Maar je komt er wel meid. De route is niet makkelijk, maar je komt er wel.

quote:

---

Op donderdag 19 september 2002 15:59 schreef DuchessX het volgende:
Halinalle, Catkin_ & Light bedankt voor de snelle reacties. Die had ik echt even nodig

---

Ik ben bang voor de gevolgen van het gesprek, bang dat mijn manager de overhand heeft in het gesprek en ik alles maar over mij heen laat komen - hetgeen ik juist niet wil.

Was ik maar nooit ziek geworden

Wat was het ook weer dat ik allemaal wilde zeggen?

* paniek!!!

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 09:35 schreef DuchessX het volgende:
Ben op mijn werk, mijn manager heeft (nog) geen tijd voor me. Voel me knap waardeloos.

Wat was het ook weer dat ik allemaal wilde zeggen?

* paniek!!!

---

Zorg goed voor jezelf, mail me!!!! en ga misschien even lekker slapen met een valiumpje ofzo.

_{hufter zeg die kerel}

Ik ben er voor je! Kus!

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:18 schreef DarkElf het volgende:
Meis, ik heb je al gesproken, doe rustig aan.

Zorg goed voor jezelf, mail me!!!! en ga misschien even lekker slapen met een valiumpje ofzo.

_{hufter zeg die kerel}

Ik ben er voor je! Kus!

---

Bedankt voor je troost en zorg voor mij

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:49 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Lieve DarkElf, wat geweldig dat je er voor mij was. Het deed me goed jouw stem te horen, om even met je te praten want ik trok het echt helemaal niet meer.

Bedankt voor je troost en zorg voor mij

---

het gesprek was verschrikkelijk. Ik ben meerdere malen erg gekwetst door de uitspraken en de mening van mijn manager.

Ik zal op een leter tijdstip uitleggen wat er gebeurt is. Nu wil ik eerst alles op een rijtje zetten en rust nemen.

Bedankt voor jullie steun.

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:49 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Daar zijn vrienden voor meiske.

---

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:57 schreef Juup© het volgende:

[..]

Idd en daar ben ik blij mee.

---

Peregrijn

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:43 schreef DuchessX het volgende:
Verdriet Is inmiddels gesloten en ik heb sterk de behoefte om mijn gevoelens van mij af te schrijven dus vandaar dit topic.

Er is zoveel pijn en verdriet in mij. Zoveel aan mijn hoofd. Zoveel herinneringen, zoveel emoties. Ik raak er helemaal van in de war. De therapie is zwaar. Zo zwaar dat ik vandaag ben weggelopen. Ik trek het echt niet meer. Als ik was gebleven waren er ongelukken gebeurd. Ik móést uit die ruimte, de frisse lucht in. Weg van iedereen, weg van de spanningen die in zo'n groep hangen. Even alleen zijn. Naar huis, naar bed, het dekbed over mijn hoofd en Senna bij me.

Gister heb ik op therapie een oefening gedaan (hypnose-achtig) waarbij ik terug ben gegaan in mijn kindertijd. Dat was erg zwaar en pijnlijk en het speelt nu nog allemaal door. Ook zit ik met mijn hoogstwaarschijnlijke ontslag in mijn maag. Ik voel me zo enorm teleurgesteld, in mezelf maar ook in mijn werkgever.

Pff ik zit zo op slot wat betreft emoties en ben zo in de war dat ik er hier niet eens een fatsoenlijke posting van kan maken.

Ik ga maar naar bed.

Voor de mensen die totaal niet weten waar dit over gaat:
_{http://forum.fok.nl/showtopic.php/43016
Ik voel me KUT
Uit het leven van DuchessX
G*DVERDOMME K*TZIEKENHUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!}

---

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:51 schreef DuchessX het volgende:
Voor alle andere mensen:

het gesprek was verschrikkelijk. Ik ben meerdere malen erg gekwetst door de uitspraken en de mening van mijn manager.

Ik zal op een leter tijdstip uitleggen wat er gebeurt is. Nu wil ik eerst alles op een rijtje zetten en rust nemen.

Bedankt voor jullie steun.

---

In plaats van depressief in bed te gaan liggen, hetgeen het eerst was dat in mijn gedachten opkwam, ben ik iets redelijk actiefs gaan doen. Ik ben naar Intratuin gegaan en heb planten gekocht voor in de voortuin, die pas aangelegd is. De planten in de grond gezet, de honden bij me. dat was wel fijn, even afleiding.

Ik merk dat ik verder wel weer afstandelijk word, mezelf afsluit en de negatieve gebeurtenissen diep wegstop. Dat is tevens ook de reden dat ik nu niks kan vertellen, ik zit op slot
Misschien dat het een andere keer wel lukt, als ik alles wat beter verwerkt heb.

In ieder geval denk ik dat het voor mij beter is om het werken (even?) te laten rusten en tijd voor mezelf te nemen.

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 11:51 schreef DuchessX het volgende:
Voor alle andere mensen:

het gesprek was verschrikkelijk. Ik ben meerdere malen erg gekwetst door de uitspraken en de mening van mijn manager.
.......

---

verder hoop ik dat je snel wat meer rust zult vinden, en probeer positief te blijven (ookal is dat vaak moeilijk met name omdat je je al zolang kut voelt....)

sterkte

Dat je overstuur bent over het hele gedoe met je werk is zo ontzettend logisch...
Werk is iets dat temidden van alle chaos die je voelt voor een beetje houvast zorgt....een beetje zekerheid in deze toch al zo zware tijd voor jou.

Maar: probeer in ieder geval voor ogen te houden dat dit dreigende ontslag geen afwijzing van jou als persoon is..
Het zegt niet dat je nutteloos of niet goed in je vak bent, maar "slechts" dat het niet goed gaat in de sector waarin je tot nu toe werkzaam bent. En helaas moeten er dan koppen rollen waarvan de jouwe er één is.

Werkgevers zijn als puntje bij paaltje komt niet de vriendelijke, zorgzame vaders die je hoopt dat ze zijn maar instanties die uiteindelijk opbrengst en winstgevendheid altijd voorop zullen stellen.

Over de kwetsende woorden van je manager; veel hedendaagse managers zijn geen "people managers".

Veel van hen zijn slechts mensen die zijn opgeklommen binnen de organisatie omwille van hun verkooptalent o.i.d zonder dat ze de tact en vaardigheden bezitten op een respect- en gevoelvolle manier om te gaan met hun personeel i.g.v problemen (en geloof me, daar kan ik over meepraten...)

Ik vind het ultragoed van je dat je gisteren ondanks alles iets bent gaan doen i.p.v in bed te gaan liggen; ik weet hoe verleidelijk het is de dekens over je hoofd te trekken en je aan alles te onttrekken.
Toch een overwinning op jezelf temidden van alle chaos en verdriet!!

Net als het feit dat je voor jezelf hebt bepaald dat de therapie even teveel was vorige week; je hebt op dat moment een grens gesteld en dat betekent in zekere zin dat je lief was voor jezelf.

Ik hoop dat je de komende dagen weer een beetje op zult krabbelen en alles weer wat hanteerbaarder wordt.

Ik volg je op de voet en leef echt heel erg met je mee.

Knuffel

Allereerst wil ik even mijn waardering uitspreken over het feit dat je zo open over je emoties praat. Ik denk dat jou verhalen voor veel fokkers heel leerzaam kunnen zijn.

laat je i.i.g niet klein krijgen, je bent een vechter zoals we hier allemaal kunnen lezen, en vechters hebben perspectief en kansen. Ik wil jou en je vriend, Juup (voor wie dit ook een hele zware periode moet zijn) ontzettend veel sterkte toewensen, en weet zeker dat jullie je er doorheen zullen slaan zoals jullie dat al eerder hebben gedaan. Ooit gaat voor jullie de zon definitief schijnen en staat niets jullie geluk voor het leven meer in de weg. Tot die tijd, blijven knokken!, want jij als mens hebt perspectief en kansen, en die pakt niemand je af!

Voor onze vechter(s)

Ik denk dat het me nu wel lukt om een tip van de sluier op te lichten voor wat betreft het gesprek met mijn manager.

Het was niet zozeer de zakelijkheid of de realiteit waar ik door gekwetst werd. Maar het waren persoonlijke opmerkingen van mijn baas die erg kwetsend waren.

Nadat ik vorige week vrijdag het slecht-nieuws-gesprek gehad heb over de ontslagen die gaan vallen, heb ik getracht gewoon verder te werken maar ik voelde me steeds depressiever worden dus ben ik om 12 uur naar huis gegaan in plaats van om 15 uur.

In het gesprek van gister verweet mijn baas mij dat hij het ronduit zwak vond van mij dat ik die dag een uur voor ik naar huis zou gaan (?) al naar huis ging. (Terwijl ik toen nog 3 uur werken moest) Ik heb getracht uit te leggen dat ik me niet goed voelde maar dat legde hij naast zich neer, daar had hij geen boodschap aan.

Dit kwetste mij heel erg. Ik heb het gevoel dat er totaal geen ruimte is om te reïntegreren en al werkend beter te worden.
Ik bén immers nog steeds ziek en op arbeidstherapeutische basis een beetje aan het 'oefenen' op mijn werk. Juist wanneer ik mij niet goed voel heb ik het recht om naar huis te gaan. En dat ik graag naar huis wil omdat ik mij niet goed voel na zo'n boodschap, dat is toch heel normaal? Juist omdat ik nog niet beter ben, komt zoiets des te harder aan.

Maar goed, er zijn nog meer dingen gezegd, die ik hier niet wil herhalen maar die wel tegen mij persoonlijk gericht waren en die mij erg gekwetst hebben. Hij heeft mij onder druk gezet en niet in mijn waarde gelaten. Hij was keihard en gemeen.

Dat hij zakelijk is en zakelijk omgaat met het feit dat er mensen ontslagen moeten worden dat is prima, zo liggen de feiten nu eenmaal en dat is zijn werk.
Echter heeft hij niet het recht om mij de grond in te boren, mij niet in mijn waarde te laten, geen rekening te houden met het feit dat ik op arbeidstherapeutische basis werk en mij verwijten te maken dat als ik ontslagen word dat mijn eigen schuld is omdat ik nog niet beter ben en derhalve niet kan functioneren als een gezonde werknemer binnen het bedrijf.

Juist omdat ik op arbeidstherapeutische basis werk, juist omdat ik nog niet beter ben, zou hij rekening moeten houden met mijn beperkingen, hetgeen ook nog eens geheel conform wet- en regelgeving is in plaats van mij zo de grond in te boren.

* N.B. Het is dus zo dat nog niet zeker is (was?) of ik ontslagen word. Mijn manager bepaalt of ik ontslagen word. Maar juist door zijn gedrag (een psychologisch spelletje) word ik erg gekwetst en onder druk gezet waardoor ik terugval in mijn depressie. Ik ben niet sterk genoeg om voldoende voor mezelf op te komen en mij niets aan te trekken van hetgeen hij bij mij probeert. En daar maakt mij gebruik van zodat hij inderdaad genoeg reden heeft om mij straks te ontslaan.

Voor mij is het een neerwaartse spiraal:
De boodschap dat ik mogelijk ontslagen word komt hard aan. Ik raak in paniek, word depressief, maak me zorgen over de toekomst (financieel e.d.). Ik heb tijd voor mezelf nodig en die genomen omdat ik niet functioneren kan. Vervolgens ga ik weer naar mijn werk; mijn baas verwijt mij dat ik tijd voor mezelf nodig had en wordt persoonlijk. Hierdoor raak ik nog depressiever en nog meer in de war en maak ik me nog meer zorgen, voel ik me nog slechter enzovoort. Hetgeen voor mijn baas weer een aanleiding kan zijn mij te ontslaan.

DarkElf belde mij toen ik nog op mijn werk was en stelde mij de vraag óf ik wel voor zo'n baas wil werken. En ze heeft gelijk, dat wil ik niet. Ik heb ook mijn trots en mijn eigenwaarde.

Juup© wilt niet eens meer dat ik ga werken, hij is het meer dan zat en is erg boos dat mijn manager mij zo schandalig behandeld heeft. Hij zou het liefst een klacht indienen maar dat wil ik niet. Wel gaan we woensdag samen naar de bedrijfsarts om het een en ander uit de doeken te doen.

Zelf ben ik aardig wat teruggezakt in een depressie, ik zie werken niet meer zitten. Ik ben helemaal opgebrand en kan niet functioneren onder zo'n manager en in zo'n sfeer. Misschien is het juist wel goed dat ik me enkel bezighoud met mijn drie dagen therapie en het weer beter worden zonder de druk van een baan erbij. Al met al kostte de combinatie therapie - werk - huishouden - weer sociale contacten onderhouden me erg veel energie.

Juup© vecht voor ons, ik mag me geen zorgen maken van hem. En ik geloof hem. Ik sta er niet alleen voor, hoef ik het niet meer zelf te doen, ik kan mijn zorgen delen en mijn partner voelt zich net zo verantwoordelijk en betrokken als ik.

Zo dit is er allemaal uit, hopelijk is het een beetje begrijpelijk. Deze posting heeft mij erg veel energie gekost maar ik voel wel steeds meer dat mij onrecht is aangedaan en dat ik mijn eigen keuze mag maken in deze situatie.

quote:

---

Op zaterdag 21 september 2002 18:34 schreef DuchessX het volgende:
DarkElf belde mij toen ik nog op mijn werk was en stelde mij de vraag óf ik wel voor zo'n baas wil werken. En ze heeft gelijk, dat wil ik niet. Ik heb ook mijn trots en mijn eigenwaarde.

---

GODVERREDOMME WAT EEN EIKEL!!!

Zo.

Zorg voor jezelf, mutsie Zoveel stress erbij is verre van wat je nodig hebt. Zo is je arbeidsreintegratie alleen maar een tegenwerkende factor en dat kan niet de bedoeling zijn.
Laat die harteloze lamzak maar lekker barsten, hoor. Jij en jouw gezondheid zijn belangrijker.

Knuf voor jou en Juup©

prrrrrrrr

quote:

---

Op zaterdag 21 september 2002 18:59 schreef Pridemeid het volgende:

[quote]
Laat die harteloze lamzak maar lekker barsten, hoor. Jij en jouw gezondheid zijn belangrijker.

Knuf voor jou en Juup©

---

Ware het niet dat het erg lastig terugbijten is in de hand die je voed.
Volgens mij hebben ze net een huis gekocht en heeft haar vriend geen werk. Tja, dan wordt het een moeilijk dilemma.

Moeilijk voor hun dus

quote:

---

Op zaterdag 21 september 2002 19:07 schreef qbus het volgende:

[..]

Opzich mee eens.

Ware het niet dat het erg lastig terugbijten is in de hand die je voed.
Volgens mij hebben ze net een huis gekocht en heeft haar vriend geen werk. Tja, dan wordt het een moeilijk dilemma.

Moeilijk voor hun dus

---

Ik ben nauwelijks wakker of het piekeren begint alweer. Mijn hoofd is een chaos. Een flits van dit, een flits van dat. Zorgen, emoties, verdriet, boosheid, teleurstelling. Therapiegedoe, werkgedoe en nare herinneringen.
Pfff wanneer zal het nu eens écht beter gaan???? Ik begin het zó moe te worden!

Catkin

quote:

---

Op zondag 22 september 2002 07:19 schreef DuchessX het volgende:
Ik voel me een vreselijke zeur dat ik alweer in mijn topic zit te posten, maar ik hoop me beter te voelen als ik het van me afschrijf.

Ik ben nauwelijks wakker of het piekeren begint alweer. Mijn hoofd is een chaos. Een flits van dit, een flits van dat. Zorgen, emoties, verdriet, boosheid, teleurstelling. Therapiegedoe, werkgedoe en nare herinneringen.
Pfff wanneer zal het nu eens écht beter gaan???? Ik begin het zó moe te worden!

---

Ik blijk je werkverhaal helemaal niet goed ingeschat te hebben lees ik net. Het is gotverdomme (sorry) overal hetzelfde waar het reintegratie betreft!

Wettelijk gezien moet je de tijd en ruimte worden gegeven om terug te komen maar als puntje bij paaltje komt is er weinig begrip voor je kwetsbaarheid.

Bij mij ging dat een beetje hetzelfde; toen ik na maanden afwezigheid weer begon met werken (aanvankelijk zo'n 3 uur per dag) werd er vrijwel meteen geprobeerd me na die 3 uur nog wat spoedklussen in de schoenen te schuiven terwijl ik het al zwetend en trillend die paar uur maar net redde en de rest van de dag in bed moest liggen om de volgende dag weer te kunnen verschijnen.

Niemand die begrijpt dat alleen al het feit dat je daar zit een hele prestatie is!

Vaak kunnen mensen even begrip opbrengen maar op een gegeven moment moet het "over" zijn. Ikzelf werk nu, na 9 maanden, 4 dagen p.w en zit voorlopig voor 1 dag in de WAO.

Niemand daar weet hoeveel moeite het me (nog steeds) kost en dat ik me ondanks het feit dat ik voor 80% terug ben vaak behoorlijk rot voel.
Ik durf het niet eens te zeggen; ik ben tenslotte "al" 9 maanden aan het reintegreren.

Sorry dat ik het zo over mezelf heb, ik wilde ermee aangeven dat ik zo ontzettend goed weet hoe het voelt om op je werk onder druk te worden gezet terwijl je het doodgewoon niet aankunt. Ik weet zo goed hoeveel pijn dat onbegrip doet; je gaat er bijna door aan jezelf twijfelen en je afvragen of je echt zo'n zeikerd bent.

Nou Duchess, je bent ZEKER geen zeikerd! Ik sluit me graag aan bij Juup© en anderen hier; stop met werken!!!! . Het brengt je momenteel geen bevrediging meer; alleen maar meer onrust en verdriet.

Concentreer je voor 100% op je therapie en je herstel, da's al zwaar genoeg. Als je daadwerkelijk besluit dit te gaan doen en er vrede mee kunt hebben dat je for the time being niet werkt zal er waarschijnlijk een enorme last van je schouders vallen!

Kies daadwerkelijk voor jezelf meissie!!!!

prrrrrrr

quote:

---

Op zondag 22 september 2002 12:44 schreef Noayla_ het volgende:

[..]

Knip

Kies daadwerkelijk voor jezelf meissie!!!!

---

Noayla, mooi gezegd!

Ik ga niet meer werken en dat lucht mij ontzettend op. Geen druk, geen stress, ik hoef niet te presteren. Ik weet dat ik mijn best gedaan heb, dat was in eerste instantie ook mijn opzet. Ik had niet ontslagen willen worden zonder dat ik überhaupt geprobeerd zou hebben om te werken.

Hetgeen gebeurd en gezegd is doet nog steeds pijn maar ik hou de eer aan mezelf en mijn manager is gewoon een enorme klojo

Woensdag ga ik wel nog naar de bedrijfsarts, dat bezoek vindt plaats op mijn kantoor en dat is wel even lastig. Ik ben benieuwd wat de bedrijfsarts van de houding van mijn manager vindt.

Ik hou jullie op de hoogte.

quote:

---

Ik ga niet meer werken en dat lucht mij ontzettend op.

---

Ik hoop dat de gewonnen rust je goed zal doen. Ik zou je wel aanraden om te proberen een beetje buitenshuis bezig te blijven, misschien met een paar uurtjes eenvoudig maar betekenisvol vrijwilligerswerk. Iets zonder stress en verplichtingen, maar wel met veel voldoening en iets om naar uit te kijken, zodat je niet geisoleerd raakt en niet te snel in de maal-stroom terechtkomt, want die vreet maar energie.

quote:

---

maar ik hou de eer aan mezelf

---

Sterkte!

Peregrijn

quote:

---

Op maandag 23 september 2002 01:50 schreef dvr het volgende:
Kijk goed uit hoor - voor je rechtspositie kan er groot verschil zijn tussen ontslagen worden en zelf ontslag nemen!

---

quote:

---

Op maandag 23 september 2002 11:10 schreef Halinalle het volgende:

[..]

Je recht op een WW-uitkering bijvoorbeeld vervalt in principe bij het zelf ontslag nemen.

---

quote:

---

Op maandag 23 september 2002 11:12 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Maar dit is op arbeid therapeutische basis werken, dat is m.i. heel anders.

---

quote:

---

Op maandag 23 september 2002 01:50 schreef dvr het volgende:

Kijk goed uit hoor - voor je rechtspositie kan er groot verschil zijn tussen ontslagen worden en zelf ontslag nemen!

Sterkte!

---

Ik wil even toevoegen dat ik zelf geen ontslag neem; ik ben weer ziekgemeld. Ik verwacht dat mijn baas inmiddels ontslag aangevraagd heeft of dit zeer binnenkort zal gaan doen. 4 oktober 2002 zit ik 1 jaar in de WAO en wettelijk gezien mag ik dan ontslagen worden. Ik wacht het maar allemaal even af en probeer me er niet al te druk om te maken.

Al voel ik me vandaag schuldig dat ik niet werk, ik merk ook dat het me erg goed doet om meer tijd en ruimte voor mezelf te hebben. Ben lekker in huis bezig geweest, heb de honden uitgelaten en gelezen Heerlijk die rust, het doet me goed

quote:

---

Al voel ik me vandaag schuldig dat ik niet werk

---

Succes,

Wolkje

Nu ben ik bezig met het noteren van een aantal steekwoorden en data, zodat ik mijn tekst niet kwijtraak als ik dichtsla.
_{voor DarkElf, die hier op aandrong}

Ik heb geen flauw idee hoe het vanaf dit punt verder zal gaan en hoe de bedrijfsarts zal reageren. Ik merk dat door het onbehouwen gedrag van mijn manager mijn vertrouwen in alles en iedereen die met werk te maken hebben is aangetast.

*zucht*

quote:

---

Op dinsdag 24 september 2002 20:03 schreef DuchessX het volgende:
Morgen ga ik naar de bedrijfsarts. Ik ben er nu al nerveus en gespannen door.

---

quote:

---

Nu ben ik bezig met het noteren van een aantal steekwoorden en data, zodat ik mijn tekst niet kwijtraak als ik dichtsla.
_{voor DarkElf, die hier op aandrong}

---

quote:

---

Ik heb geen flauw idee hoe het vanaf dit punt verder zal gaan en hoe de bedrijfsarts zal reageren. Ik merk dat door het onbehouwen gedrag van mijn manager mijn vertrouwen in alles en iedereen die met werk te maken hebben is aangetast.

*zucht*

---

Zij die heelt
Zingt voor U

Morgen, ja morgen

"Morgen
zal het beter zijn"

----

Sterkte voor morgen!

quote:

---

Op dinsdag 24 september 2002 20:25 schreef Light het volgende:

[..]

Succes morgen
[..]

Da's inderdaad verstandig (ook van DarkElf)
[..]

Gewoon afwachten, je kunt je nu wel naar gaan maken, maar 't kan maar zo voor niets zijn Ga maar lekker babbelen met die bedrijfsarts morgen, komt vast goed

---

Ik kan idd weinig méér dan dat doen...

quote:

---

Op dinsdag 24 september 2002 20:39 schreef OtherOther het volgende:
Gister'n de wond
Vandaag z'n pijn

Zij die heelt
Zingt voor U

Morgen, ja morgen

"Morgen
zal het beter zijn"

----

Sterkte voor morgen!

---

Bedankt

Je zorgt voor jezelf en dat is soms moeilijker als het lijkt.

Je laat het me weten zodra je kan he?

Sterkte lief meiske en ik ben blij dat ik mijn kleine steentje bij kon dragen.

quote:

---

Op dinsdag 24 september 2002 22:58 schreef ibo het volgende:
Succes morgen, Duchessx.
Neem je nog iemand mee naar de bedrijfsarts, zodat je een getuige hebt als je weer gekwetst wordt?

---

Heb vanacht bijna geen oog dichtgedaan en áls ik dan toch sliep, had ik vreselijke nachtmerries ( )

Ik ben helemaal gaar/brak/gammel. Nou ja dan kan de bedrijfsarts met eigen ogen zien hoe ik me voel

Ik zie er nog steeds erg tegenop

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 08:29 schreef DarkElf het volgende:
Meis, je bent goed bezig.

Je zorgt voor jezelf en dat is soms moeilijker als het lijkt.

Je laat het me weten zodra je kan he?

Sterkte lief meiske en ik ben blij dat ik mijn kleine steentje bij kon dragen.

---

Ik ben benieuwd hoe het is gegaan!
In ieder geval fijn dat Juup© meegaat; gedeelde smart is halve smart.

Ik heb precies verteld wat er allemaal is gebeurd tussen mij en mijn manager. De bedrijfsarts stelde een gesprek voor tussen mij en hem, met haar erbij.
In eerste instantie wilde ik dat niet, maar heb het later toch gedaan. Dat was ook erg zwaar en beladen.

De bedrijfsarts heeft hem duidelijk gemaakt dat hij niks van mij mag verwachten en dat het al heel wat is dat ik er bén. Werken onder druk mag ik zeer zeker niet en mijn manager dient er rekening mee te houden dat ik depressief ben. Hij heeft mij (naar eigen zeggen) net zo behandeld als ieder ander van de afdeling, zonder met mijn 'beperkingen' rekening te houden en dat was verkeerd.

Tevens is de bedrijfsarts van mening dat 6 uur werken te zwaar is voor me. Dat is nu teruggedraaid naar 2 maal 4 uur per week. Eigenlijk vind ik dat wel fijn.

Dus nu ga ik vrijdag weer werken, ben te eigenwijs en koppig om het nu al op te geven, wil eens kijken hoe het nu gaat. Het werken op zich deed mij immers wel goed.
Het vertrouwen in mijn manager ben ik kwijt, maar ik weet dat de bedrijfsarts achter mij staat en dat als er iets is zij voor me klaarstaat. Mijn baas is nu duidelijk gemaakt hoe hij mij moet behandelen en waar hij zich aan heeft te houden.

Volgens de bedrijfsarts is het bij een zusterbedrijf van van mijn bedrijf zo dat mensen die in de WAO zitten en die aan het reïntegreren zijn van de ontslaglijst geschrapt zijn. Zij dacht dat dit voor de hele holding zou gelden maar wist dit niet zeker. Mijn baas weet daar ook niks van. Maar als dat zo is, zou dat erg gunstig voor mij zijn.

Met betrekking tot ontslag blijft het wel onzeker maar dat heeft verder niks met mij als persoon of met mijn functioneren te maken aldus mijn baas.

Ik weet af en toe zelf niet waar ik de energie vandaan haal om weer verder te gaan. De bedrijfsarts zei dat ik beter tien gebroken benen kon hebben dan de situatie waar ik nu in zit omdat dat ontzettend zwaar is. Ze vond het knap dat ik én therapie volg én werk. Een heel mooi compliment waar ik erg blij mee ben.

Fijn dat het eigenlijk dus een positief gesprek werd
Goed van je dat je toch weer de kracht weet te vinden om vrijdag
toch weer aan het werk te gaan.
Halve dagen zijn best fijn ...

*Knuf*

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 13:47 schreef Joene het volgende:
Lieve DuchessX ,

Fijn dat het eigenlijk dus een positief gesprek werd
Goed van je dat je toch weer de kracht weet te vinden om vrijdag
toch weer aan het werk te gaan.
Halve dagen zijn best fijn ...

*Knuf*

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 13:49 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Kan ik je weer lekker mailen vanaf mijn werk

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 13:49 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Kan ik je weer lekker mailen vanaf mijn werk

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 13:49 schreef Juup© het volgende:

[..]

Heej, geen geflirt op het werk ja

---

Mep die jongen eens weg bij je future to be vrouw zeg

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 14:18 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Walgelijk gedrag

Mep die jongen eens weg bij je future to be vrouw zeg

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 14:22 schreef Joene het volgende:

[..]

Als die dat doet ga ik toch gewoon met jou flirten

---

en weer ontopic!

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 14:22 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Offtopic nee willik niet

en weer ontopic!

---

ontopic!

Houd moed, er komen mooie tijden aan, trouwen in Amerika enzo

hoop verder dat je je nu niet al te slecht voelt, _{voel me erg schuldig dat ik zo bot deed, voel me niet goed maar ja dat heeft niets met jou te maken} en wil je een dikke knuf geven en laten weten dat ik je mis.

(en alles losers die kut reageren ,zouter lekker een einde op.)

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 16:31 schreef Berserker het volgende:
Je komt er wel hoor meid! [afbeelding]

(ga eens hulp zoeken)

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 17:18 schreef Berserker het volgende:
Hoi Yvonne!

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 22:47 schreef DuchessX het volgende:

[..]

---

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 22:50 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Laat maar, hij is al weg.

---

Over WAO en ontslag: Je bedrijfsarts moet na twee jaar ziekte (dus na een jaar WAO) advies uitbrengen of ze perspectief ziet in het aankomende half jaar. Als dat zo is, mag je nog niet ontslagen worden.

quote:

---

Op woensdag 25 september 2002 13:45 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben weer terug van de bedrijfsarts. Het gesprek verliep anders dan ik verwacht had. Het was een zwaar gesprek, heeft me veel energie gekost.

---

quote:

---

Ik heb precies verteld wat er allemaal is gebeurd tussen mij en mijn manager. De bedrijfsarts stelde een gesprek voor tussen mij en hem, met haar erbij.
In eerste instantie wilde ik dat niet, maar heb het later toch gedaan. Dat was ook erg zwaar en beladen.

De bedrijfsarts heeft hem duidelijk gemaakt dat hij niks van mij mag verwachten en dat het al heel wat is dat ik er bén. Werken onder druk mag ik zeer zeker niet en mijn manager dient er rekening mee te houden dat ik depressief ben. Hij heeft mij (naar eigen zeggen) net zo behandeld als ieder ander van de afdeling, zonder met mijn 'beperkingen' rekening te houden en dat was verkeerd.

---

quote:

---

Tevens is de bedrijfsarts van mening dat 6 uur werken te zwaar is voor me. Dat is nu teruggedraaid naar 2 maal 4 uur per week. Eigenlijk vind ik dat wel fijn.

---

quote:

---

Dus nu ga ik vrijdag weer werken, ben te eigenwijs en koppig om het nu al op te geven, wil eens kijken hoe het nu gaat. Het werken op zich deed mij immers wel goed.
Het vertrouwen in mijn manager ben ik kwijt, maar ik weet dat de bedrijfsarts achter mij staat en dat als er iets is zij voor me klaarstaat. Mijn baas is nu duidelijk gemaakt hoe hij mij moet behandelen en waar hij zich aan heeft te houden.

---

quote:

---

Volgens de bedrijfsarts is het bij een zusterbedrijf van van mijn bedrijf zo dat mensen die in de WAO zitten en die aan het reïntegreren zijn van de ontslaglijst geschrapt zijn. Zij dacht dat dit voor de hele holding zou gelden maar wist dit niet zeker. Mijn baas weet daar ook niks van. Maar als dat zo is, zou dat erg gunstig voor mij zijn.

Met betrekking tot ontslag blijft het wel onzeker maar dat heeft verder niks met mij als persoon of met mijn functioneren te maken aldus mijn baas.

---

quote:

---

Ik weet af en toe zelf niet waar ik de energie vandaan haal om weer verder te gaan. De bedrijfsarts zei dat ik beter tien gebroken benen kon hebben dan de situatie waar ik nu in zit omdat dat ontzettend zwaar is. Ze vond het knap dat ik én therapie volg én werk. Een heel mooi compliment waar ik erg blij mee ben.

---

En, zoals ik al schreef, het mag dan misschien een zwaar gesprek geweest zijn, maar 't is het wel waard.

Voor mezelf heb ik de ontslaggedachte omgedraaid naar: iedere maand dat ik langer werk staat beter op mijn cv en iedere maand dat er weer € binnenkomt, is meegenomen

Ik heb wel even tijd nodig gehad om die omslag in mijn gedachten te kunnen maken.

Ik denk dat ik toch sterker aan het worden ben en dat is een heel goed gevoel. Eindelijk resultaat te zien van het vechten en harde werken in therapie. Wat voor een ander niets betekent, is voor mij een ware mijlpaal

* DuchessX is best trots op zichzelf

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 11:25 schreef DuchessX het volgende:

* DuchessX is best trots op zichzelf

---

Je mag wel trots zijn op jezelf idd
En op deze manier door blijven gaan he

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 11:25 schreef DuchessX het volgende:

* DuchessX is best trots op zichzelf

---

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 11:25 schreef DuchessX het volgende:

* DuchessX is best trots op zichzelf

---

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 11:25 schreef DuchessX het volgende:

* DuchessX is best trots op zichzelf

---

* Juup© op jou

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 12:59 schreef ibo het volgende:
Dat zijn nou eens goede berichten!!!

---

Ben nu wel erg moe, maar kon me op mijn werk goed concentreren dus voor wat hoort wat denk ik...

En nog maar een keer:
Jullie steun doet mij erg goed

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 19:09 schreef Catkin_ het volgende:
<knip>

---

Ondanks alles voel ik me vanavond niet goed, ben al de hele dag hartstikke sjagreinig tegen Juup© en irriteer me overal wezenloos aan En plotseling word ik overspoeld met emoties en herinneringen en zak ik weer in

Bovenstaand zal wel door de spanningen komen maar ik báál dat het niet gewoon goed kon blijven gaan omdat het begin van de dag was juist zo positief was. Verdorie!

Ik heb het gelezen van de manager... het kwam mij niet als een verassing. Die gast heeft wel een mening, dat jij wat met die mening moet doen is een ander gegeven. Ik zou de mening van een manager gewoon naast me neerleggen hem hem gewoon even uitlachen (desnoods in zijn gezicht) die gast is maar op 1 ding uit... om jou 'via de natuurlijk gang' te laten afvloeien.

Met de natuurlijke gang bedoelen ze over het algemeen mensen wegpesten. De rest wordt gewoon vals beschuldigd en er op die manier uitgeflikkerd.

Je werkt om te leven en niet andersom (maar dat heb ik je al verteld) ik houd mezelf ook lekker staande met mijn werkeloosheid (zelf ontslag genomen ...... lekker ff rust krijgen en dan doorgaan met de emigratie)

Minder dan een maandje en je bent getrouwd :-) woei!!!

quote:

---

Op vrijdag 27 september 2002 23:02 schreef DuchessX het volgende:

[..]
......
Bovenstaand zal wel door de spanningen komen maar ik báál dat het niet gewoon goed kon blijven gaan omdat het begin van de dag was juist zo positief was. Verdorie!

---

Hou je taai.

Ik ben boos. Boos op mezelf maar ook boos op mijn manager.

Afgelopen woensdag is in een gesprek met mijn manager en de bedrijfsarts afgesproken dat ik niet onder druk gezet mag worden wat beteft werkzaamheden, dat men blij moet zijn dat ik aanwezig ben en dat alles wat ik doe meegenomen is. Mijn werkzaamheden zouden beperkt blijven tot mijn huidige werkzaamheden.

Vrijdag ontving ik van mijn manager per e-mail het verzoek om een eenvoudige opdracht te verrichten voor een andere projectleider. In mijn enthousiasme heb ik toegezegd dat te doen .

Echter bleek dat die opdracht erg ingewikkeld is en onder tijdsdruk bovendien. Ik heb de betreffende projectleider (voor mij een onbekend persoon) aangegeven dat ik slechts 8 uur per week aanwezig ben en dat ik niet veel tijd aan die opdracht kan besteden. Dit was niet bekend (mijn manager weet dat toch?), laat staan dat de projectleider ervan op de hoogte is dat ik niet onder druk mag/kan werken en dat ik eigenlijk nog ziek ben. Ik heb dit dus ook niet verteld, daar ik me niet kwetsbaar wilde opstellen ten overstaan van die (onbekende) projectleider en de andere medewerkers van het project.

Gelukkig bleek dat er (inlog-technisch gezien) niet met meerdere personen tegelijk aan het project gewerkt kan worden en zou iemand anders ermee aan de slag gaan. Echter heeft de projectleider mij later alsnog gevraagd om mee te werken als de andere persoon niet beschikbaar is.
En ik heb toegezegd, omdat ik me zo onder druk voelde staan en vond dat ik in die fase geen nee meer kon zeggen.

Hiermee heb ik mezelf in een vervelende situatie gebracht .

Ik kan die werkzaamheden niet aan maar durf me niet kwetsbaar op te stellen ten opzichte van die projectleider, ik ken die man niet eens.

Ik durf niet naar mijn manager omdat ik bang ben voor een herhaling van hetgeen eerder gebeurde en hij mij zo de grond in geboord heeft.

Ik ben boos op mijn manager omdat hij geen rekening houdt met hetgeen ik aankan, dat hij toch een bepaalde druk op mij legt door mij naar een dergelijke opdracht te sturen waar mensen zijn die dan al bepaalde verwachtingen van mij hebben.

Ik ben boos op mezelf omdat ik toegezegd heb dat werk te doen wanneer nodig.
Ik ben boos op mezelf omdat ik niet voor mezelf durf op te komen en aan te geven dat het te zwaar voor me is.
Ik ben boos op mezelf omdat ik bang ben de confrontatie met mijn manager aaan te gaan.

Nu ik het teruglees vind ik het allemaal zo kinderachtig klinken. Maar er gaat een helehoop boosheid, frustratie en verdriet achter schuil.
En weer eens wens ik dat ik sterker was, dat ik nooit ziek was geworden.

Die verdomde depressie maakt mijn leven zo moeilijk, ik heb er zo'n last van, het belemmert en remt mij zodat ik niet kan zijn wie ik ben, dat ik niet durf/kan reageren zoals ik wil.
Ik werk er hard aan om beter te worden, maar op de een of andere manier wordt toch steeds weer benadrukt dat ik nog lang de oude niet ben en dat haalt me gigantisch onderuit

Het maakt dat ik me zwak, stom, dom, klein en machteloos voel.

BAH!

quote:

---

Die verdomde depressie maakt mijn leven zo moeilijk, ik heb er zo'n last van, het belemmert en remt mij zodat ik niet kan zijn wie ik ben, dat ik niet durf/kan reageren zoals ik wil.

---

In mijn ervaring (maar die is natuurlijk heel persoonlijk) dwingt een depressie je juist om te zijn wie je bent; d.w.z. om eindelijk Nee te zeggen tegen dingen die je eigenlijk niet wilt. Als je niets meer kan, moet je wel Nee zeggen. Daar staat tegenover dat je ook Nee moet zeggen tegen een hoop leuke dingen en dat is heel vervelend..

Probeer die opdracht maar als een uitdaging te zien, en de deadline als een bevrijding (dat je er ook weer lekker snel vanaf bent). En als het echt niet lukt en je kunt de confrontatie niet aan, dan kun je toch altijd nog je bedrijfsarts vragen om je van de opdracht af te laten halen?

En gebruik dit soort kansen om Nee te leren zeggen! De eerste paar keer is moeilijk, maar je zult al gauw merken dat mensen het gewoon pikken (soms na wat gesputter) en zelfs respecteren als je voor jezelf opkomt.

quote:

---

Op maandag 30 september 2002 10:17 schreef DuchessX het volgende:
_verhaal

---

Maar het belangrijkste is jouw gezondheid. Jij mag niet onder werkdruk werken. Doe dit dan ook niet, en wees hier eerlijk over met je projectleider. Ze mogen idd blij zijn dat je er bent en alles wat je doet meegenomen is. Maar forceer niets! Neem de tijd die jij ervoor nodig hebt.

Ikzelf heb ook iets soortgelijks meegemaakt, en dat heeft er wel voor gezorgd dat ik weer hele dagen thuis moest blijven.

Doe wat je kan, maar maak jezelf niet gek. Je hebt al genoeg aan je hoofd. Jijzelf bent belangrijker dan je werk!

Ik denk dat je deze keer het beste naar die projectleider kunt mailen dat'ie niet (al te veel) op je moet rekenen omdat je aan het terugkeren bent uit de WAO, en dat je juist daarom maar 8 uur per week werkt, op therapeutische basis. Je hoeft niet uit te leggen waarom je in de WAO zit, daar heeft hij helemaal niets mee te maken.

En bespreek dit gebeuren ook met de bedrijfsarts, zij kan dan je manager weer aanspreken. Zeker de combinatie lastig en (hoge?) tijdsdruk is nog niet geschikt voor je.

Probeer eens wat zachter voor jezelf te zijn. Je merkt dat je in een (oude?) valkuil loopt: Je 'groot' houden, geen grenzen aangeven, niet voor jezelf opkomen. Nou, dat weet je dan ook weer, dat je daar alert op moet zijn. Je kunt ALTIJD terugkomen op je toezegging. ALTIJD. Jij werkt therapeutisch.

Dus wat is (imo... ) verstandig om te doen? Lijstje maken daarmee naar je manager gaan. En hem die klus af laten zeggen, als je dat zelf niet wil doen.
Succes hoor!

quote:

---

Op maandag 30 september 2002 19:45 schreef Moonah het volgende:
Hey meid, boos zijn op jezelf levert zo weinig op he, behalve een hoop frustraties .

Probeer eens wat zachter voor jezelf te zijn. Je merkt dat je in een (oude?) valkuil loopt: Je 'groot' houden, geen grenzen aangeven, niet voor jezelf opkomen. Nou, dat weet je dan ook weer, dat je daar alert op moet zijn. Je kunt ALTIJD terugkomen op je toezegging. ALTIJD. Jij werkt therapeutisch.

Dus wat is (imo... ) verstandig om te doen? Lijstje maken daarmee naar je manager gaan. En hem die klus af laten zeggen, als je dat zelf niet wil doen.
Succes hoor!

---

mag ik je mailadres nog eens?

Duch.

Echter is dit niet zo. Achteraf gezien heb ik mijn diagnose onderschat en verkeerd geïnterpreteerd.

Ik heb me op een bepaalde manier gevormd in mijn jeugd om mezelf zoveel mogelijk te beschermen tegen pijn e.d. Hierdoor heb ik bepaalde dingen (ik noem het dingen) ontwikkeld en gevormd, die altijd bij mij zullen horen. Dingen waardoor ik aanleg heb om snel in een depressie te raken. Dingen waardoor ik ben zoals ik ben. Tijdens therapie leer ik enkel trucjes om er beter mee om te gaan, om bepaalde gevoelens en situaties te herkennen.

Deze informatie heeft alles op zijn kop gezet. Mijn hele denkwijze, mijn verwachtingen voor de toekomst. Ik heb altijd gedacht dat ik depressief werd in verband met onverwerkte ervaringen en dat als ik dit zou verwerken, ik weer helemaal genezen zou zijn en nooit meer ergens last van zou hebben.
Nu blijkt het dus helemaal anders in elkaar te steken. Het is zo'n omschakeling, verandering, dat ik echt even tijd nodig heb om het te verwerken.

In eerste instantie was in geschokt en verbaasd. Ik? Dergelijke dingen horen toch bij andere mensen? Toch niet bij mij? Ik ben toch alleen maar depressief? Dat is toch maar tijdelijk?
Daarna werd ik boos. Boos omdat ik hier toch ook helemaal niet om gevraagd heb? Alles is blijkbaar al ontstaan in mijn prille kindertijd, misschien was ik nog geen twee jaar oud! Toen al! Ik krijg steeds meer inzichten en bevestiging. Ik móét het onder ogen zien. Waar ik altijd van overtuigd was, klopt niet. Het is helaas nog veel schrijnender als ik dacht. En waarom? Ik heb er toch ook niet om gevraagd? Ik was onschuldig, een kind. Kon zelf de situatie niet beïnvloeden, stond er alleen voor, afhankelijk van de mensen om mij heen. Nog steeds word ik verschrikkelijk boos hierom. Ik vind het zo oneerlijk, zo vernederend, zo gemeen. Zo pijnlijk. En ik word heen en weer geslingerd tussen boosheid en verdriet. Is dit nou mijn leven?

Ik heb zon vermoeden dat het totaal niet duidelijk is wat ik allemaal schrijf. Soms weet ik het zelf ook allemaal niet meer. Ik wil sterk zijn, gelukkig zijn, normaal zijn. Maar ik besef nu dat ik nog een hele lange weg voor me heb en dat ik altijd rekening zal moeten houden met bepaalde dingen. Dat ik altijd voorzichtig moet zijn en op moet passen om niet door te schieten in een depressie. Dat ik niet impulsief zelfdestructief zal reageren. Dat ik die pijn blijf voelen. Die pijn gaat niet over.
Dit doet mij veel pijn, ik ben er zó bang voor, dacht dat het voorbij zou zijn na de therapie maar het blijft dus mijn hele leven bij mij.

Ik ben er kapot van.

_{Dit houdt niet in dat ik het bijltje erbij neer gooi. Ik zal nog harder vechten, om er het best mogelijke resultaat uit te slepen. Ik MOET hier zo sterk en goed mogelijk uit komen}

Ik snap je gevoel meiske, dus als je je hart uitstort weet ik iig een beetje waar je het over hebt, misschien scheelt dat?

Ik denk aan je.

quote:

---

Op vrijdag 4 oktober 2002 10:49 schreef DuchessX het volgende:
mag ik je mailadres nog eens?

---

Tja, ik kan me je boosheid goed voorstellen. Heb ik ook gehad. En ook het verdriet over 'vroeger'. Maar het kan wel degelijk slijten hoor. Als het over een poos echt beter met je gaat, dan is er ms plaats om je verdriet wat meer los te laten. Tenminste, dat is bij mij zo.
Ik heb momenteel vaak verdriet van vroeger. Alle tranen die ik toen heb ingehouden, komen er nu mondjesmaat uit. En guess what? Doordat ik zo veel op therapie heb geleerd kan ik nu omgaan met dat verdriet, schiet ik niet weg. Maar de pijn die ik heb om 'mijn kindje' die gaat niet over. Dat moet ik een plek geven.

Je jeugd kun je nooit overdoen. Je hebt idd mechanismen gevormd om jezelf te beschermen. Die zijn indertijd noodzakelijk geweest. Zoals je nu schrijft, nu leer je 'trucjes'. Daar is toch niets mis mee? In slechte tijden zul je op je oude mechanismen terugvallen. Maar als eea gezakt is kun je erover nadenken en ervoor kiezen om op een nieuwe manier met iets om te gaan. Je herkent je oude mechanisme, prima, maar je weet nu hoe het ook anders kan. En dan kun je wel kwaad worden op dat oude. Maar hey, dat is ook niet fair. Die oude manieren hebben jou jarenlang geholpen, en nu mogen ze ineens oprotten. Dan doe je jezelf tekort. Accepteer het oude, herken het, en ben je bewust van je nieuwe keuzes .

Nah, dit waren weer een paar wijze woorden van Tante Moonah .

Dat is inderdaad een hele zware klap!

Er volgt nog een zinniger reactie dan dit (zit op mijn werk).

Hou je taai

quote:

---

Op vrijdag 4 oktober 2002 10:50 schreef DuchessX het volgende:
.....
Dingen waardoor ik aanleg heb om snel in een depressie te raken.
.....

---

quote:

---

Op vrijdag 4 oktober 2002 13:59 schreef dawg het volgende:

[..]

Als je hiervan overtuigt bent, voel je je ook sneller kut (ik weet niet zo goed hoe ik het anders uit moet leggen).
Positief denken is de key, denk van: ik kan het wel, i.p.v. dit is mijn diagnose, dus ben ik sneller depri.
Ja, ik weet dat dit makkelijk klinkt (heb er zelf ook ervaring mee), maar je "denkwijze" bepaalt voor een heel erg groot deel hoe je je voelt en hoe je in het leven staat.

---

Maar Duchessx heeft dit net te horen gekregen, zij dacht dat na therapie ze weer gewoon verder kon gaan, en niets aan het handje verder. En dat is ook zo in zekere zin maar éérst zal ze moeten accepteren dat wat zij dacht niet waar is en ze moet leren goed voor zichzelf te zorgen zonder in een overdreven angstig gevoel te gaan zitten.

het leven gaat gewoon weer door, dat weet ik zelf ook heel goed, en voor haar zal het leven ook gewoon doorgaan, alleen met een andere wetenschap. Die verder niets maar dan ook niets hoeft te bederven!

Het is meer de schok dat ik meerdere stoornissen (ik HAAT dat woord) heb waar ik nooit meer vanaf kom. Ik wist niet eens dat ik ze had.
Wat ik dacht dat de aanleiding tot mijn depressie was, was helemaal de aanleiding niet. Het zit veel dieper geworteld.
En domme ikke dacht dat alles over zou zijn na de therapie. Nu is mij dus pas duidelijk dat dat niet zo is. daar ben ik erg van geschrokken!
Ik weet dat ik valkuilen kan leren herkennen en dergelijke, om op die manier niet weg te zakken in een depressie, dat ga ik leren ook. Maar er zijn nog zoveel meer dingen die zeer pijnlijk en blijvend zijn en waar ik mee moet leren omgaan. En juist dát zijn de dingen waar ik heel erg bang van wordt. Omdat ik dat niet meer wil. Maar het is iets van mij, iets waar ik altijd rekening mee moet houden en voorzichtig mee moet zijn.
En hoe stom dat ook klinkt, ik heb er nooit bij stil gestaan dat er meer met me aan de hand zou kunnen zijn dan PTTS en een zware depressie.

Het is zo vreemd als alles anders is als je denkt. Als je altijd gedacht hebt.

En ik weet 100% zeker dat ik ook hier sterker van wordt, ik werk er hard aan. Maar dit is gewoon even een tegenvaller en ik heb even de tijd nodig om het te verwerken.

_{Ik hoop overigens dat jullie er begrip voor hebben dat ik er verder niet op in ga wat de verdere diagnose is. Ik vind dat te persoonlijk om op het forum te gooien}

Laat mij maar even doen, over twee maanden weet ik niet beter

van Catkin

vandaag heb ik even een time-out, even geen therapie, ik ben thuis. Even tijd voor mezelf en tijd om alles in orde te maken voor de vakantie, want we gaan vrijdagochtend al op weg naar Schiphol.

Op therapie dringt men erop aan dat het goed zou zijn wanneer er een sessie plaats zal vinden met mijn ouders erbij, maar ik zie dat niet zitten, vind ik heel eng en ben bang dat dat helemaal niet goed zal lopen.
Het houdt me erg bezig, omdat ik weet dat het toch een keer gebeuren moet om het een en ander te bespreken, verduidelijken enzovoort.

Tot nu toe heb ik nog niet eens vakantiekriebels, laat staan dat ik met mijn aankomend huwelijk bezig ben. Ik heb het veel te druk in mijn hoofd en ik vind het daarom jammer dat ik niet kan genieten van het vooruitzicht van de goede dingen.

Afgelopen maandag nog een aanvaring met meneer de manager gehad, maar in plaats van me depressief te gaan voelen heb ik me met hand en tand verzet tegen die gevoelens en dat hielp errug goed, ik heb mijn baas zelfs een weerwoord gegeven. En dat ook nog op zeer nette wijze Dat gaf eigenlijk wel een lekker gevoel

Mijn leven is moeilijk en zwaar, maar ik weiger om op te geven, ik weet zeker dat ik uiteindelijk alles kan overwinnen en kan leren leven met mijzelf. Ik werk er in ieder geval heel hard aan

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 14:29 schreef DuchessX het volgende:

Mijn leven is moeilijk en zwaar, maar ik weiger om op te geven, ik weet zeker dat ik uiteindelijk alles kan overwinnen en kan leren leven met mijzelf. Ik werk er in ieder geval heel hard aan

---

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 14:29 schreef DuchessX het volgende:
Afgelopen maandag nog een aanvaring met meneer de manager gehad, maar in plaats van me depressief te gaan voelen heb ik me met hand en tand verzet tegen die gevoelens en dat hielp errug goed, ik heb mijn baas zelfs een weerwoord gegeven. En dat ook nog op zeer nette wijze Dat gaf eigenlijk wel een lekker gevoel

---

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 14:29 schreef DuchessX het volgende:

Afgelopen maandag nog een aanvaring met meneer de manager gehad, maar in plaats van me depressief te gaan voelen heb ik me met hand en tand verzet tegen die gevoelens en dat hielp errug goed, ik heb mijn baas zelfs een weerwoord gegeven. En dat ook nog op zeer nette wijze Dat gaf eigenlijk wel een lekker gevoel

---

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 14:29 schreef DuchessX het volgende:
Mijn leven is moeilijk en zwaar, maar ik weiger om op te geven, ik weet zeker dat ik uiteindelijk alles kan overwinnen en kan leren leven met mijzelf. Ik werk er in ieder geval heel hard aan

---

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 14:29 schreef DuchessX het volgende:

Tot nu toe heb ik nog niet eens vakantiekriebels, laat staan dat ik met mijn aankomend huwelijk bezig ben. Ik heb het veel te druk in mijn hoofd en ik vind het daarom jammer dat ik niet kan genieten van het vooruitzicht van de goede dingen.

---

quote:

---

Afgelopen maandag nog een aanvaring met meneer de manager gehad, maar in plaats van me depressief te gaan voelen heb ik me met hand en tand verzet tegen die gevoelens en dat hielp errug goed, ik heb mijn baas zelfs een weerwoord gegeven. En dat ook nog op zeer nette wijze Dat gaf eigenlijk wel een lekker gevoel

---

quote:

---

Mijn leven is moeilijk en zwaar, maar ik weiger om op te geven, ik weet zeker dat ik uiteindelijk alles kan overwinnen en kan leren leven met mijzelf. Ik werk er in ieder geval heel hard aan

---

Ik vind het zo raar dat ik hier steeds meer last van heb. Ik snap niet waar het vandaan komt? Ik heb meerdere verre reizen gemaakt en dan had ik er ook nooit last van? Reizen en andere culturen ontdekken, andere mensen ontmoeten, nieuwe dingen ontdekken, datwaren altijd dingen die ik geweldig vond!
Is het dan toch omdat ik toch nog niet goed in mijn vel zit? Zo'n verre reis en trouwen is toch hartstikke fijn? Waarom voel ik dat dan niet?
Ik snap niks meer van mezelf, mijn hoofd is een puinhoop

Weer een confrontatie dus met het feit dat ik nog niet zo ver ben als ik zou willen Ik kan het wel uitgillen van nijd en frustratie!

Ik wil weer mezelf zijn!!!!!!!

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 21:20 schreef DuchessX het volgende:
Ik merk dat ik in de paniek schiet als ik aan de vakantie denk Ik vind het erg vreemd, maar het is zo. Logisch beredeneren lukt niet
Ik ben bang dat ik mijn dagelijkse structuur mis, bang dat ik het eng vind in een vreemd land, bang dat er dingen verkeerd gaan, bang dat het toch te vermoeiend is allemaal, bang dat ik Juup© teleurstel, bang voor de mensen die we zullen ontmoeten, de andere taal, onbekende dingen, bang dat ik heimwee krijg.

Ik vind het zo raar dat ik hier steeds meer last van heb. Ik snap niet waar het vandaan komt? Ik heb meerdere verre reizen gemaakt en dan had ik er ook nooit last van? Reizen en andere culturen ontdekken, andere mensen ontmoeten, nieuwe dingen ontdekken, datwaren altijd dingen die ik geweldig vond!
Is het dan toch omdat ik toch nog niet goed in mijn vel zit? Zo'n verre reis en trouwen is toch hartstikke fijn? Waarom voel ik dat dan niet?
Ik snap niks meer van mezelf, mijn hoofd is een puinhoop

Weer een confrontatie dus met het feit dat ik nog niet zo ver ben als ik zou willen Ik kan het wel uitgillen van nijd en frustratie!

Ik wil weer mezelf zijn!!!!!!!

---

BAH!

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 21:21 schreef Ker_Plunk het volgende:

[..]

Kom op meid! Je gaat trouwen! Woei!!

---

_{Ik wil het wel héél graag!}

En ik ben niet bozig op jou hoor, maar op mezelf Ik ken mezelf niet zo, was altijd sterk, nergens bang voor, geen berg te hoog of ik beklom hem. Maar nú...

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 21:24 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik weet dat ik het fijn zo moeten vinden, dat ik er naar uit zou moeten kijken, maar ik voel er bijna niks bij En daar word ik nu gewoon even heel erg pissig van!

_{Ik wil het wel héél graag!}

En ik ben niet bozig op jou hoor, maar op mezelf Ik ken mezelf niet zo, was altijd sterk, nergens bang voor, geen berg te hoog of ik beklom hem. Maar nú...

---

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 21:22 schreef DuchessX het volgende:
Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe teleurgesteld ik in mezelf ben, hoe vreselijk ik van mezelf baal en hoe weinig ik ervan begrijp.

BAH!

---

Jij zit in een heel hectisch en heftig proces. En je neemt jezelf mee naar the USA. Dus het is iig goed om je te realiseren dat het mss enigszins tegenvalt. Dat het niet zo rozengeur en maneschijn zal zijn als je eigenlijk hoopt.

Probeer goed naar jezelf te luisteren als je weg bent. Ben je onzeker? Neem dan ff de tijd om dat te voelen en er iets mee te doen. Wals er niet overheen in het kader van "We zijn met vakantie en het moet en zal leuk zijn." Neem regelmatig rust, desnoods hang je een hele middag op je hotelkamer, geeft niets. En Juup zal je dat vast niet kwalijk nemen.

Natuurlijk zou het geweldig zijn als je daar lekker op pad kunt gaan, alles ontdekken, mensen ontmoeten etc. Maar als het er nu niet inzit, jammer dan. Beter een rustige tijd met weinig spectaculairs, dan dat je er alles uit wil halen en totaal over de rooien gaat. Toch?

En weet je, dan gaan jullie toch gewoon weer naar Las Vegas als jullie 10 jaar getrouwd zijn .

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 21:24 schreef DuchessX het volgende:

Ik wil het wel héél graag!

---

maak je alsjeblieft niet zo druk.

_{makkelijk gezegd ik weet het}

Bekijk alles rustig, neem elke dag zoals hij komt met welk gevoel dan ook.

je moet niets! je gaat er even tussenuit, je gaat trouwen maar niemand zegt je dat je intens moet genieten, alles zomaar makkelijk zou moeten kunnen etc etc

klinkt misschien als een dom advies maar denk even niet vooruit, of probeer iig jezelf af te remmen.

ik zou meer willen zeggen, je beter willen helpen maar ik heb de woorden en de energie nu niet

meiske, ik hou van je en ik ga je zeker missen maar ik ga vooral hopen dat je een heerlijke tijd gaat hebben

quote:

---

Op woensdag 9 oktober 2002 23:16 schreef zee het volgende:
er zijn veel zaken die jij mee maakt die ik ook heb meegemaakt, wat het werk betreft kan ik je zeker van tips voorzien, ik hoor het wel van je

---

Duchess_X@excite.com

En ik ben blij dat ik zo naar bed kan
Ik heb mijn nare gevoelens op therapie besproken en dat heeft me goed gedaan. Ik ben blijkbaar niet meer zo stressbestandig als vroeger en veel vergeetachtiger bovendien.

Ik vertrouw op mijn lieve mannetje en neem Moonahs woorden ter harte: ik moet niet te hoge eisen stellen aan mezelf en mijn verwachtingen niet te hoog leggen.
Ik zal wel zien hoe het allemaal gaat

Dag lieve Fokkertjes, tot snel weer, dan ben ik bij jullie terug als een getrouwde vrouw

quote:

---

Op donderdag 10 oktober 2002 23:13 schreef DuchessX het volgende:
[...]

Ik vertrouw op mijn lieve mannetje.

---

quote:

---

Op donderdag 10 oktober 2002 23:15 schreef Juup© het volgende:

[..]

En terecht, ik ben er voor jou en wij gaan lekker de beest uithangen in Bush-country en

---

quote:

---

Op donderdag 10 oktober 2002 23:17 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik hou van je.

---

quote:

---

Op donderdag 10 oktober 2002 23:37 schreef Moonah het volgende:
Nou slaap goed jullie twee .
En maak ervan wat ervan te maken valt .

---

Tot na de vakantie allemaal

quote:

---

Op donderdag 10 oktober 2002 23:37 schreef Moonah het volgende:
Nou slaap goed jullie twee .
En maak ervan wat ervan te maken valt .

---

Zou wel meer willen zeggen maar ik weet ff niets

Tot over een tijdje en ik denk aan je

Wolkje

Vakantie was heerlijk, trouwen was geweldig

Later meer

Trusten en lief dat jullie aan mij gedacht hebben

Heel erg gefeliciteerd en ik ben blij voor jullie dat jullie zo genoten hebben (maar had ook niet anders verwacht).

Echter werd na het trouwen mijn energie steeds minder, trok ik me steeds meer in mezelf terug en werd ik elke dag een beetje depressiever. Écht genieten ging niet meer en daar baalde ik van
We hebben de rust genomen die we konden nemen, maar vanwege het drukke reisschema was dat erg moeilijk.
Gelukkig gebeurde dit nadat meer dan de helft van de reis er op zat. We hebben er het beste van gemaakt en ik heb getracht niet zo'n hoge eisen aan mezelf te stellen.

Eenmaal terug thuis voelde ik me weer goed en daar ben ik erg blij om. Ik heb veel gerust en geslapen, dat heeft me goed gedaan.

Morgen begint het normale leven weer, dan ga ik werken.
Ik zie er erg tegenop om de felicitaties ivm het trouwen in ontvangst te nemen, ik hou er niet van om in de aandacht te staan. Ook vind ikdat ik er nu echt niet meer onderuit kan om mijn afdeling te trakteren, met mijn verjaardag heb ik het ook al niet gedaan. En het is niet het trakteren op zich, maar meer de aanloop die ik dan heb en de social talks die ik dan moet maken. Terwijl iedereen het alleen maar goed bedoelt *zucht*

Nou ja, gelukkig is het er na weekend

Ik heb getrakteerd en mijn masker opgezet en 'vrolijk' met mijn collega's gepraat. Maar ik voel me afschuwelijk.

En ik ben het zó zat om niet meer mezelf te (kunnen?) zijn!

Ook namens mij gefeliciteerd! Ik zag gisteren al een gelukzalige post van je kersverse echtgenoot langskomen

Je bent trouwens niet de enige die zich van tevoren enorm druk maakt om die aandacht op je werk i.v.m verjaardag, trouwen etc..

Ik vind dat ook echt vreselijk! En toevallig had ik het er net met een paar (vrouwelijke) collega's over die ook al aangaven niet al te dol op die aandacht te zijn.

Echter; het is iets waar je doorheen moet.
Probeer jezelf erdoor heen te slaan door het volgende voor ogen te houden:

1. Het is goedbedoelde positieve aandacht
2. Het duurt maar even, hooguit een dag.
3. Er zijn meer mensen dan je denkt die ook heel erg opzien tegen dit soort situaties. Van mij zouden mensen het n.l nooit verwachten omdat ik irl redelijk zeker overkom. maar ik kan van tevoren echt buikpijn hebben i.v.m dit soort situaties

Succes Duchess

quote:

---

Op vrijdag 1 november 2002 12:28 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben gaan werken, maar met lood in mijn schoenen en een steen in mijn maag. Ik voel me vreselijk. Vervreeemd van alles en iedereen, een buitenstaander, een mislukkeling.

Ik heb getrakteerd en mijn masker opgezet en 'vrolijk' met mijn collega's gepraat. Maar ik voel me afschuwelijk.

En ik ben het zó zat om niet meer mezelf te (kunnen?) zijn!

---

Waarom zou jij een mislukkeling zijn? Je knokt toch verdorie keihard voor je geluk?

En moet je niet even jezelf de kans gunnen weer te wennen aan je werkomgeving?

Je bent tenslotte een tijdje weggeweest en stapt vanuit een roze wolk weer zo'n suf kantoorgebouw in. Dat is op z'n minst nogal ontnuchterend en heeft misschien zelfs even een vervreemdend effect.

Over een paar weekjes voelt het allemaal vast wel weer "veiliger" daar, en heb je je draai weer een beetje gevonden.

quote:

---

Op vrijdag 1 november 2002 12:28 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben gaan werken, maar met lood in mijn schoenen en een steen in mijn maag. Ik voel me vreselijk. Vervreeemd van alles en iedereen, een buitenstaander, een mislukkeling.

Ik heb getrakteerd en mijn masker opgezet en 'vrolijk' met mijn collega's gepraat. Maar ik voel me afschuwelijk.

En ik ben het zó zat om niet meer mezelf te (kunnen?) zijn!

---

ik weet dat het weer een grote stap voor je is om van je vakantie en bruiloft op eens weer terug te komen in die wereld waar het voor jou het een stuk minder plezierig is. Probeer toch zoveel mogelijk contact te houden met anderen om te proberen dat gevoel van vervreemding te overwinnen. Meer advies kan ik je helaas niet geven. Nogmaals gefeliciteerd met je huwelijk en ik hoop dat je komend weekend de rust kan nemen om de hectische gebeurtenissen van de afgelopen tijd wat te verwerken.

Liefs,

Peregrijn

Op mijn werk voel ik me steeds meer een vreemde eend in de bijt, een buitenstaander, het gevoel er niet bij te horen, het gevoel een mislukkeling te zijn. Ik ben er maar 8 uur per week, bijna alles gaat aan mij voorbij, ik vervreemd van het werk, de mensen, het inhoudelijke aspect van mijn werk. Ik kan me niet concentreren, ben vergeetachtig, erg in mezelf teruggetrokken en kan het onbelangrijke niet meer van het belangrijke scheiden.
Mijn eigenwaarde, die eerst zo sterk terugkwam op en door mijn werk, verlies ik daar nu juist
Ik voel me vaak leeg en eenzaam en vraag me af wat het nut van mijn leven is. Afgelopen tijd had ikdingen om naar uit te kijken, trouwen, de vakantie. Maar nu dat achter de rug is, voel ik me weer afglijden en verdwijnen mijn lichtpuntjes weer. Door de druk van het werk heb ik het gevoel dat ik alle grip aan het verliezen ben en kan ik niet duidelijk meer op een rijtje krijgen hoe alles ook weer moet zijn, of hoe ik wil dat mijn leven zou moeten zijn.

[Dit bericht is gewijzigd door DuchessX op 04-11-2002 00:37]

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:43 schreef DuchessX het volgende:
...............

---

Sweet dreams

Ik praat misschien allemaal onzin, maar dat is wat ik zie als ik je posts lees... iemand die zichzelf niet gunt gelukkig te zijn.

quote:

---

Op maandag 4 november 2002 00:32 schreef DuchessX het volgende:
Ik voel me vaak leeg en eenzaam en vraag me af wat het nut van mijn leven is. Afgelopen tijd had ikdingen om naar uit te kijken, trouwen, de vakantie. Maar nu dat achter de rug is, voel ik me weer afglijden en verdwijnen mijn lichtpuntjes weer. Door de druk van het werk heb ik het gevoel dat ik alle grip aan het verliezen ben en kan ik niet duidelijk meer op een rijtje krijgen hoe alles ook weer moet zijn, of hoe ik wil dat mijn leven zou moeten zijn.

---

Naja in ieder geval veel sterkte morgen.

quote:

---

Op maandag 4 november 2002 00:53 schreef milagro het volgende:
Het lijkt bijna of je jezelf niet tóestaat gelukkig te zijn.
Alsof je (onbewust?) vindt dat je het niet verdient.
En je daarom meteen "vastklampt" aan negatieve dingen.
Dingen waar een ander overheen stapt, zich bij neer leegt, worden door jou (ongewild) uitvergroot.
Je moet wel van jezelf houden, hoor
Dé voorwaarde om van de dingen te genieten, gelukkig zijn te ervaren.
Je gunt jezelf niet de onvoorwaardelijke eigenliefde, en rekent jezelf af op dingen, waar je niemand dus ook jezelf niet hoeft en moet afrekenen.

Ik praat misschien allemaal onzin, maar dat is wat ik zie als ik je posts lees... iemand die zichzelf niet gunt gelukkig te zijn.

---

Gelukkig kan ik bijna weer naar therapie, ik denk dat ik die regelmaat en structuur ook gemist heb de afgelopen drie weken.

quote:

---

Op maandag 4 november 2002 01:13 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Misschien heb je wel gelijk, ik weet het niet. Ik heb altijd voor anderen gezorgd, ervoor gezorgd dat anderen kregen waarvan ik dacht dat zij recht op hadden of dat zij kregen waar zij vonden dat ze recht op hadden. Ikzelf kwam altijd op de laatste plaats en weet je? Dat vond ik niet eens erg. Dus wrs zit er een kern van waarheid in jouw woorden. Pff ik ben verward, vind alles erg ingewikkeld op het moment en daarbij voel ik me "gewoon" depressief.

Gelukkig kan ik bijna weer naar therapie, ik denk dat ik die regelmaat en structuur ook gemist heb de afgelopen drie weken.

---

Gun jezelf dat nu eens...en laat de dingen eens komen zoals ze komen.
Als dingen niet gaan zoals je gehoopt of gedacht had, ligt dat echt niet altijd aan jou... zoals jij volgens mij vaak denkt of voelt.

Ga lekker slapen nu... ook die regelmaat is nodig..

Ten eerste, als ik je vriendin niet meer wil zijn dan vertel ik dat wel dus maak je daar ajb geen zorgen om!

Verder, en misschien gaat dit heel lullig klinken maar zo is het zeker niet bedoeld, ben je zo "gewend" aan verdriet, pijn, mensen helpen en jezelf wegcijferen en de aandacht die eruit voortvloeit dat de gedachte alleen al dat jezelf wel gelukkig kan zijn onbewust tegen gehouden word. Dat is niet iets waar je bekend mee bent en dus eng.

Duch, die gelukkig is, die zich op een minder verdrietige manier presenteert, die duidelijker nee durft te zeggen en die gelukkig is.... Dat ken je niet en dat voelt dus eng.

Nu zit je in een patroon wat je kent en verafschuwt maar je ként het! Het is "veilig" omdat er niet echt iets kan gebeuren wat je hele wereld op zijn kop zet (slechts theoretisch gesproken he?), je weet wie je bent, hoe je in het leven staat en hoe het verder gaat.

De gedachte alleen al dat dat kan veranderen brengt angst met zich mee, logisch btw!

Maar de verandering, daar ben je wel naar toe aan het werken door je therapie.

Door je angst en de daaruit komende onzekerheid glip je weer in je oude "rol".

Nogmaals ik bedoel dit zeker niet lullig ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen....

ik hoop dat je ff mailt naar aanleiding van dit.

sterkte meiske

quote:

---

Op maandag 4 november 2002 01:13 schreef DuchessX het volgende:
Ik heb altijd voor anderen gezorgd, ervoor gezorgd dat anderen kregen waarvan ik dacht dat zij recht op hadden of dat zij kregen waar zij vonden dat ze recht op hadden.

---

quote:

---

Op maandag 4 november 2002 09:12 schreef DarkElf het volgende:
Door je angst en de daaruit komende onzekerheid glip je weer in je oude "rol".

---

.

Ik zou je zo veel dingen willen schrijven, waar je echt iets aan hebt,
maar het lukt me niet, ik heb de kracht er niet voor.. Sorry..

en een knuffel,

Wolkje

Ik ben er mee bezig geweest, maar het lukt me niet om er over na te denken Of ik wordt overspoeld met gevoelens, of ik voel helemaal niets meer
Het lijkt zo ingewikkeld allemaal. Ik snap er niks meer van en daar word ik ook weer erg verdrietig van.

Ik hou het er maar even op dat het allemaal even te veel is voor me en dat ik mijn energiereserves weer moet opladen.

Vandaag ben ik niet gaan werken, het ging niet. Ik weet het allemaal niet meer. Zoveel emoties - angst, verdriet, paniek, eenzaamheid, faalangst, destructieve gevoelens - ik wil ze niet voelen!!!
Als ik een wens mocht doen dan wenste ik dat deze periode achter de rug was, dat ik weer sterk kon zijn, onbezorgd, vrij van pijn en nare herinneringen.

Bah ik haat het dat ik niet eens aan jullie uit kan leggen hoe ik me voel

Wat een waardeloos figuur ben ik toch, al dat geklaag

Sorry. Ik ga maar naar bed

quote:

---

Op dinsdag 5 november 2002 00:24 schreef DuchessX het volgende:
Wat een waardeloos figuur ben ik toch, al dat geklaag

---

en een knuffel, voor jou

Wolkje

quote:

---

Op dinsdag 5 november 2002 06:32 schreef Wolkje het volgende:

[..]

Nee, dat ben je niet DuchessX..
Zo moet je niet over jezelf denken, meiske..

en een knuffel, voor jou

Wolkje

---

Jij ook een dikke knuffel en sterkte

Maar na een goed gesprek met mijn lieve vriendinnetje voel ik me toch wel een stukje beter en heb ik de dingen wat beter op een rijtje kunnen zetten.

DarkElf, bedankt voor je belletje, het heeft mij echt goed gedaan

Wolkje

Het is een lang en ingewikkeld verhaal en ik heb de laatste tijd maar weinig over mijn werk geschreven maar het komt erop neer dat werken mij nu teveel energie kost maar dat ik te streng ben voor mezelf om te beslissen dat het beter is om (tijdelijk?) niet meer te werken.
Ik stel te hoge eisen aan mezelf, vind dat ik alles maar moet kunnen en dat ik me niet aanstellen moet. Van de andere kant voel ik heel goed dat werken mij meer kost dan oplevert, sterker nog, het put mij uit.
Ik heb tijd nodig voor mezelf, tijd om dingen te verwerken, dingen op een rijtje te zetten, om rust te nemen. Mijn werk staat dit proces in de weg. Ik word de laatste tijd enkel in beslag genomen door de stress die mijn werk nu voor mij oplevert en hoe ik daar mee om moet gaan. Aan mezelf kom ik niet meer toe.
En ja, ik ben erg teleurgesteld in mezelf. Omdat ik het werken niet aankan en omdat ik weer eens gigantisch over mijn eigen grenzen heengegaan ben in het kader van 'Gewoon doorgaan'

Ik zit er even helemaal doorheen. Life sucks

Meiske, wat rot dat je je zo voelt.
Is vrijwilligerswerk niet iets voor je?
Dat is wat minder prestatiegericht, maar
je voelt je toch nuttig? Of praat ik nu onzin?
In ieder geval een knuffel voor DuchessX!

Wolkje

quote:

---

Vandaag een heel zware dag gehad op therapie.
Ik probeer om voor mezelf te kiezen, maar weet niet hoe dat moet,

---

Aan jezelf gaan denken is heel erg moeilijk maar opeens zal het je lukken, echt waar.

Hou vol je kunt het

quote:

---

Op donderdag 7 november 2002 19:01 schreef DuchessX het volgende:
Ik probeer om voor mezelf te kiezen, maar weet niet hoe dat moet, ik heb erg veel last van 'de straffende stem', 'de veroordeler' ofwel de 'strenge ouder'.

---

En jij hebt nu juist die zorgende ouder nodig. En Duch, ik weet zeker dat die ook in jou schuilt. Jij laat die heel vaak zien aan andere mensen. Laat ze nu eerst maar eens gaan zorgen voor de kleine Duch, die heeft haar nu keihard nodig. Die andere mensen op het forum moeten maar ff voor zichzelf zorgen.

quote:

---

Op donderdag 7 november 2002 23:44 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ga op zoek naar je 'zorgende ouder'.
Die heeft ws nauwelijks een stem in te brengen, maar als je er niet naar op zoek gaat vind je die nooit.
Die zorgende ouder moet de strijd aangaan met die strenge ouder. Die moet ervoor gaan zorgen dat jij rust gaat nemen, dat die strenge eens een beetje gaat dimmen. Want die zorgende ouder wil helemaal niet dat jij je kapot werkt, die weet dat jij meer rust nodig hebt, dat jij ontzettend je best doet. Maar die zorgende ouder laat zich een hoek indrukken door die strenge.

En jij hebt nu juist die zorgende ouder nodig. En Duch, ik weet zeker dat die ook in jou schuilt. Jij laat die heel vaak zien aan andere mensen. Laat ze nu eerst maar eens gaan zorgen voor de kleine Duch, die heeft haar nu keihard nodig. Die andere mensen op het forum moeten maar ff voor zichzelf zorgen.

---

Wat een lieve reactie (de andere reacties ook hoor ) van jou, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Op therapie werd mij ook geadviseerd om beter te luisteren naar hetgeen ik zelf wil, ik moet goed nadenken over wat ik wil, wat ik belangrijk vind en mezelf niet veroordelen.
Maar wat is dat moeilijk!

Maar hoe komt het toch steeds dat jij zoveel inzicht in mij hebt, dat jij mij zo goed aanvoelt? Ik heb zoveel aan jou steun meis

Ik ga mijn bed in, lekker bij mijn man liggen en weer proberen te slapen.

Ik wil nu rust, alle spoken moeten mijn hoofd uit

PS Wolkje, ook vrijwilligerswerk zou teveel energie en tijd in beslag nemen - ik heb tijd en rust nodig om dingen te verwerken en op een rijtje te zetten, om mijn energiepeil weer op pijl te brengen.

Voor over een tijdje (mocht ik mijn baan niet meer hebben) is vrijwilligerswerk zeker een goed idee

Zoals ik je gisteren mailde:

Je hebt twee conflicten, welke je kiest, je komt er niet goed vanaf eigenlijk.
Je bent te streng voor jezelf, en hoe los je dat op? Dat is een patroon van waarschijnlijk jaren en jaren en hoe breek je daar doorheen?
Zo ineens kan dit iig niet dat is duidelijk lijkt me.
Gelukkig heb je therapie, En ik krijg het id dat door de dingen die ze zeggen en je laten doen je op een gegeven moment een heel duidelijk beeld krijgt van de strenge ouder en de verzorger.

Plus dat je diep in jezelf moet kijken en eerlijk zal moeten zijn. Wat gebeurt er met me als ik blijf werken? Wat gebeurt er als ik stop? Waar voel je intuitief meer voor? Waar voel je intuitief veel tegen?
Kun je daardoor met je inwendige stem, je inwendige ouder een beslissing nemen waar je je goed bij voelt?
Waardoor je je niet schuldig gaat voelen omdat alle stukjes van DuchessX het ermee eens zijn?

Kun je niet ook eens voor jezelf gaan zorgen?
Mag je van jezelf voor jezelf gaan zorgen?

Die zorgende kant is er voor iedereen Prive, maar zeker ook hier, behalve voor de belangrijkste in jou leven: Jezelf! Jij moet je hele leven met jezelf leven en jij moet wel goede maatjes zijn met jezelf en goed voor jezelf kunnen zorgen.

Dikke knuf en tot morgen

Wat naar om te lezen dat je weer even in een soort van "gat" bent gevallen, zeker nadat je zo'n mooie bruiloft hebt gehad in Las Vegas (heb gesmuld van het verhaal!!!).

Als je nu terug kijkt naar de afgelopen 2 a 3 jaar, dan heb je toch maar weer een hoop bereikt, want je hebt een kanjer van een vent onmoet, hij steunt je volgens mij met al je hebben en houden, jullie zijn samen gaan wonen, delen nu zelfs een leven door met elkaar te trouwen.....etc. en dat heb JIJ maar weer "even" allemaal bereikt!!!!!!
Zo zie je maar lieverd, je kan het!

De ontzettend lange periode van verdriet en pijn zal worden doorbroken, hou je daar aan vast. Ga je alleen niet vastpinnen op een tijd en datum, want dan ga je stressen. Laat de mensen die je willen helpen toe in je leven en je ziet dat je er niet alleen voor staat. Stukje bij beetje zal je je dan beter gaan voelen. Denk niet dat je de hele wereld aan kan, want dat kan geen mens, beperk je voorlopig tot jouw wereld en als mensen daar commentaar op hebben, zet ze dan lekker voorlopig uit jouw wereldje en probeer te genieten. Al is het maar van kleine dingen, het is genieten! Geniet op dit moment van de mooie dagen die jullie hebben gehad in Las Vegas, bekijk alle fotos nog eens, praat er over met Juup© en lig weer in een deuk om die maffe trouwkapel enzo!
Probeer die viscieuze cirkel langzaam maar zeker te verbreken en op een dag, kan je WEL de hele wereld aan en iedereen zal dat dan weten!

Een dikke kus meid, en hou je taai!

Simone

Bedankt voor de fijne reacties

Hetgeen jullie schrijven klopt, ik weet dat ik me op die dingen moet richten en moet luisteren naar de verzorgende kant.
Maar het is zo moeilijk! Telkens trap ik weer in die valkuil door te vergeten te zorgen voor mezelf en automatisch die straffende stem te volgen. Ik saboteer (onbewust) als het ware mijn eigen proces dat erop gericht is om nieuwe dingen (aan) te leren en te accepteren. Het is zo moeilijk om onder ogen te zien dat ik meer aandacht aan mezelf moet besteden, beter moet luisteren en nagaan wat ik wil en wat goed voor mij is! Voor een ander weet ik het zo goed maar voor mezelf...

Het lastige is, dat die stem zo'n deel van mijzelf is geworden dat ik automatisch doe wat die stem goed vind, hetgeen dus blijkbaar inhoud dat ik veel te streng en te veeleisend ben en niet meer nadenk/voel wat ik zelf wil.

Nu wil ik graag de dingen omdraaien, maar hoe doorbreek ik nou zo'n proces?

Pfff ik vind het maar ingewikkeld allemaal

Ik lees voor het eerst je verhalen, en ik vind het toch knap met wat je al hebt bereikt en ook dat je alles zo van je af kan schrijven. Ik kreeg het ook helemaal warm van alle lieve reacties die je hebt gehad. Verder kan ik je alleen maar succes wensen en als er wat is en je wil gewoon ff lekker praten ondanks dat je me niet kent moet je maar een mailtje sturen ofzo.

Heel veel sterkte, dikke

Lieve Duch, en knuf!

je bent een geweldig mens en een geweldige vriendin.
ben blij dat we zo goed met elkaar omgaan en ik geef enorm veel om je.

Liefs ikke

quote:

---

Op vrijdag 8 november 2002 15:10 schreef DuchessX het volgende:
Nu wil ik graag de dingen omdraaien, maar hoe doorbreek ik nou zo'n proces?

---

quote:

---

Op zondag 10 november 2002 12:43 schreef DarkElf het volgende:
Lieve Duch,

je bent een geweldig mens en een geweldige vriendin.
ben blij dat we zo goed met elkaar omgaan en ik geef enorm veel om je.

Liefs ikke

---

quote:

---

Op zondag 10 november 2002 15:19 schreef Moonah het volgende:

[..]

Nou, daar ben je mee bezig .
Je krijgt inzicht in hoe jij functioneert. Je wordt je bewust van de meestal onbewuste interne gedachtengangen. Pas als je je bewust bent hoe bepaalde zaken in elkaar steken, kun je zelf die zaken gaan beinvloeden/veranderen. Dus je bent al een heel end op de goede weg! Vergeet dat niet.
En wanhoop niet, dit is nou eenmaal een heel traag en langdurig proces. Keep up the good work en veel geduld toegewenst .

---

Belangrijkste conclusie van vandaag:
Ik ben niet wie ik denk dat ik ben en ik weet niet of ik wel kan zijn wie ik echt ben
Lekker filosofisch dus.
Verder raak ik erg in de war van hetgeen ik maandag tijdens individuele therapie besproken en ervaren heb. Bah, het is een zware en lange weg, therapie.

quote:

---

Ik ben niet wie ik denk dat ik ben en ik weet niet of ik wel kan zijn wie ik echt ben

---

Ik hoop dat we er snel uitkomen

quote:

---

Op woensdag 13 november 2002 00:29 schreef Lynx666 het volgende:

[..]

Das nou precies hoe ik me de laatste weken voel

Ik hoop dat we er snel uitkomen

---

Therapie is heel zwaar, confronterend en zet je wereld geregeld op zijn kop. Maar het is ook heel leerzaam, je wordt mondiger en leert je valkuilen tijdig onderkennen zodat je op tijd actie kunt ondernemen.

Wij komen er wel.

Ook heb ik al een aantal maal niet gewerkt. Het doet me goed dat ik tijd voor mezelf heb, er is zoveel waar ik (door therapie) mee bezig ben, van in de war ben. Het gaat nu allemaal in zo'n snel tempo, dat ik het bijna niet kan bijhouden en verwerken.
Ik raak vaak overspoeld door alles wat mij bezighoudt, trek mezelf terug in mezelf en raak gedeprimeerd. Het is godzijdank niet meer zo als een jaar geleden, ik weet nu wat de oorzaken zijn en waarom ik op bepaalde dingen op een bepaalde manier reageer. Echter zit er nog veel pijn en verdriet in mij en zijn er een hoop dingen die ik niet begrijp en niet kan plaatsen. Ik merk dat ik me aan het afzonderen ben en afspraken liever niet aanga, ik ga met tegenzin en ben angstig voor de mensen. Het liefst trek ik me terug in bed; lekker onder het dekbed nergens aan denken en lekker slapen (want oh ik ben nog steeds zo vreselijk moe, het gaat maar niet over). Ik weet dat dit vluchtgedrag is en probeer het dan ook te vermijden maar het is wel erg verleidelijk.
Ik heb het advies gekregen om langs de psychiater te gaan, maar ik ben bang dat hij de AD weer zal willen verhogen en daar ben ik toch wat huiverig voor.

Concluderend mag ik wel zeggen dat mijn leven op dit moment erg gecompliceerd is.

Gister te veel en te druk bezoek gehad, ben helemaal óp, al mijn energie is weg.

Ik vraag me af hoe het toch komt dat ik mezelf zo overschat.

Dat ik me zo goed en zo snel ook weer zo slecht kan voelen.

Waarom zo zwart/wit?

quote:

---

Op zondag 17 november 2002 13:13 schreef DuchessX het volgende:
Nachtmerries gehad, waardeloos geslapen dus.

Gister te veel en te druk bezoek gehad, ben helemaal óp, al mijn energie is weg.

Ik vraag me af hoe het toch komt dat ik mezelf zo overschat.

Dat ik me zo goed en zo snel ook weer zo slecht kan voelen.

Waarom zo zwart/wit?

---

Ik weet het, je hebt er niks aan,
ik heb hetzelfde, vreselijk vervelend..
Die stemmingswisselingen alleen vergen al zoveel energie.
Heel veel sterkte,

en een knuffel,

Wolkje

quote:

---

Op zondag 17 november 2002 13:13 schreef DuchessX het volgende:
Ik vraag me af hoe het toch komt dat ik mezelf zo overschat.

---

Later legde hij me uit dat ik de lat veel te hoog neerleg. Op zich niets mis mee maar ik moest wel een beetje realistisch blijven en gezien de organisatorische chaos bij ons bedrijf waren mijn doelen bijna altijd te hoog gegrepen. Daarom heeft hij de moeite genomen om een aantal realistische doelen met me op papier te zetten en die weken wel enigzins af van wat ik ervan gemaakt zou hebben.

Die lijn heb ik voor de aardigheid eens doorgetrokken naar mijn priveleven en het viel me op dat wat ik als normaal inschatte door anderen als perfectionisme gezien werd. Het probleem is dat je jezelf nooit tevreden kunt stellen en die constante strijd is vermoeiend en je trekt altijd aan het kortste eind.

Waarom dit hele verhaal? Misschen is het een idee om voor jezelf een aantal doelen (werk, prive, whatever) op te schrijven en aan te geven wat er, wat jou betreft, voor nodig is om die naar tevredenheid te halen. Vervolgens laat je iemand anders ernaar kijken en aangeven of het redelijk is wat je jezelf als doel gesteld hebt. Misschien ben je wel *te* onredelijk voor jezelf (niet zozeer vanwege jezelf maar ook met betrekking tot anderen).

Misschien schat ik je situatie helemaal verkeerd in, in dat geval gewoon negeren wat hier staat.

En de hoge eisen, die zijn levenslang al aanwezig bij me en het is moeilijk om dat te minderen, het is een automatisme geworden.

Ik ben nu een verslag aan het schrijven voor therapie. Ik had het al een paar dagen voor me uitgeschoven, omdat het zo confronterend en zwaar is. Zo moet ik wel bewust stilstaan bij het proces dat gaande is en daar heb ik niet altijd zin in.

Ik merk dat ik me van een hoop dingen bewust geworden ben of de achtergrond ervan begrijp. Iets dat me zonder therapie nooit zou zijn gelukt. Anderzijds weet ik dat er nog veel voor me ligt. Dingen waarvan ik me bewust moet worden, dingen die ik moet accepteren, dingen waar ik anders mee om zal moeten leren gaan. Trauma's die ik nog verwerken moet. Pffffffffffft!

Ik ga maar snel weer verder met mijn verslag

quote:

---

Op maandag 18 november 2002 15:37 schreef DuchessX het volgende:
Tja stemmingswisselingen...ik heb er erg veel last van.
Soms tot in het extreme, van het een op het andere moment. Zwart/wit.
Ik baal ervan dat ik geen tussenweg heb daarin.

---

quote:

---

En de hoge eisen, die zijn levenslang al aanwezig bij me en het is moeilijk om dat te minderen, het is een automatisme geworden.

---

quote:

---

Ik ben nu een verslag aan het schrijven voor therapie. Ik had het al een paar dagen voor me uitgeschoven, omdat het zo confronterend en zwaar is. Zo moet ik wel bewust stilstaan bij het proces dat gaande is en daar heb ik niet altijd zin in.

Ik merk dat ik me van een hoop dingen bewust geworden ben of de achtergrond ervan begrijp. Iets dat me zonder therapie nooit zou zijn gelukt. Anderzijds weet ik dat er nog veel voor me ligt. Dingen waarvan ik me bewust moet worden, dingen die ik moet accepteren, dingen waar ik anders mee om zal moeten leren gaan. Trauma's die ik nog verwerken moet. Pffffffffffft!

Ik ga maar snel weer verder met mijn verslag

---

Ik hoop alleen maar dat je ook op bepaalde gebieden vooruitgang ziet, waar we het in de tuin over hadden weet je nog?.

Dag lief meiske, hou je haaks (je hebt mail )

quote:

---

Op maandag 18 november 2002 15:45 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Heb je dit al besproken op therapie?
[..]

Je bent niet anders gewend en nu ineens zie je wat voor een effect het heeft op je hele functioneren, dat is vreselijk moeilijk. Ik ben alleen maar blij dat je een fijn mannetje hebt, en goed gesteund wordt op therapie, dat heb je hard nodig nu.
[..]

Gelukkig ben je nog niet klaar met therapie, je zit er nu middenin!

Ik hoop alleen maar dat je ook op bepaalde gebieden vooruitgang ziet, waar we het in de tuin over hadden weet je nog?.

Dag lief meiske, hou je haaks (je hebt mail )

---

Mij steunen terwijl je het zelf zo moeilijk hebt nu.

Zorg je goed voor jezelf????

Was mijn leven maar een boek, dan zou ik aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

quote:

---

Op maandag 18 november 2002 15:37 schreef DuchessX het volgende:

Ik merk dat ik me van een hoop dingen bewust geworden ben of de achtergrond ervan begrijp. Iets dat me zonder therapie nooit zou zijn gelukt. Anderzijds weet ik dat er nog veel voor me ligt. Dingen waarvan ik me bewust moet worden, dingen die ik moet accepteren, dingen waar ik anders mee om zal moeten leren gaan. Trauma's die ik nog verwerken moet. Pffffffffffft!

---

quote:

---

Op maandag 18 november 2002 21:39 schreef thoth het volgende:

[..]

Zolang je het idee hebt dat je vooruitloopt (ookal is het langzaam) dan is het goed. Een betere dooddoener heb ik helaas niet voorradig maar het is wel zo. Het leuke is dat je vroeg of laat bij een punt komt dat je definitief doorbreekt, daarna wordt het eenvoudiger. Okay dat was de laatste dooddoener. Sterkte.

---

Senks

Ik slaap slecht, en als ik slaap, zijn de nachtmerries er weer, de ene na de andere

Ze kosten me erg veel energie en brengen me in een depressieve gemoedstoestand

Nachtmerries kwamen wel vaker voor, maar werden steeds frequenter en frequenter.Van drie maal per week naar elke nacht. Van elke nacht naar een paar per nacht. Van een paar per nacht tot de gehele nacht

Het breekt me ontzettend op

Ik voel me zó klote.

quote:

---

Op woensdag 20 november 2002 11:14 schreef DuchessX het volgende:
Het breekt me ontzettend op

Ik voel me zó klote.

---

Magk vragen wat voor nachtmerries je hebt? Als het herhalingen van dingen uit het verleden zijn, denk ik dat je hier goed met je therapeut over moet praten. Zijn het "gewone" nachtmerries, dan is het waarschijnlijk een reactie van je hoofd op alles waar je doorheengaat. Misschien heb je de laatste tijd weer iets teveel hooi op je vork genomen?

Sterkte meis

quote:

---

Op woensdag 20 november 2002 15:09 schreef fee-tje het volgende:
Oei.. arme Duchess.
Heb je dit al besproken met de arts/therapeut?
Ik kreeg toendertijd een slaapmiddel tegen de nachtmerries. Na 2 dagen pillen zijn ze weg. Na 2 weken pillen gestopt en ze bleven iig ene stuk minder. Van elke nacht 2 teruggebracht naar eens in de 2, 3 weken.

Magk vragen wat voor nachtmerries je hebt? Als het herhalingen van dingen uit het verleden zijn, denk ik dat je hier goed met je therapeut over moet praten. Zijn het "gewone" nachtmerries, dan is het waarschijnlijk een reactie van je hoofd op alles waar je doorheengaat. Misschien heb je de laatste tijd weer iets teveel hooi op je vork genomen?

Sterkte meis

---

ik heb o.a. PTTS (Post Traumatische Stress Stoornis) en ben al lange tijd depressief.
De nachtmerries gaan over traumatisch ervaringen uit het verleden, vermengd met andere akelige zaken. De kern ervan komt altijd weer uit op (de dreiging van) geweld, mijn machteloosheid om er iets tegen te doen en verlating. Gruwelijk.
Slapen kost me in ieder geval meer energie dan dat het me oplevert en het zou juist tegengesteld moeten zijn.

De therapeuten vinden dat ik maar eens langs de psychiater moet gaan om over die dromen te praten en eventueel een slaapmiddel voorgeschreven te krijgen. (En er was nog iets waarvoor ik naar de psieg moet maar ik weet al niet meer wat dat was )

quote:

---

Op woensdag 20 november 2002 17:43 schreef Joene het volgende:
rohypnol (of hoe je het schrijft) is een goed slaapmiddel

---

quote:

---

Op woensdag 20 november 2002 18:07 schreef Aneurism het volgende:
Jep, en met een lading Champagne / Alcohol dodelijk, Kurt Cobain heeft zijn eerste zelfmoord hiermee gepleegd.

---

Duch, heel herkenbaar. Als je er echt gigantosch veel last van hebt (lijkt mij wel), zou ik je zeker aanraden naar de psych te gaan voor medicijnen. Ik heb/had ook PTTS, en zoals ik al zei: na 2 weken medicijnen waren iig de nachtmerries grotendeels verholpen. Ik had.. *denk* .. Diazepam. Je moet er wel goed over nadenken, voor zo goed het lukt. Je wordt moe, slaperig, suf, evt. geheugenverlies etc.

[disclaimer] Ik geef een mening. Ik kan niet zeggen dat ik mijn problemen echt goed heb opgelost, maar ik probeer te hlpen.

Nou weet ik best dat ik het risico liep om ontslagen te worden, maar de manier waarop vind ik dus echt kut gewoon. 4 dagen voor mijn loon binnenkomt, weet ik dus dat ik zo'n 500 euro (netto) minder krijg deze maand

Daarbij was ik 1 november gezellig aan het trakteren op kantoor omdat ik getrouwd ben. Dus blijkbaar wist men toen al dat ik ontslagen zou worden. Ik voel me zo belazerd!

Ik heb al contact proberen op te nemen met WAO-belangen en de FNV, maar die zijn vandaag niet meer te bereiken.

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 15:18 schreef DuchessX het volgende:
Daarbij was ik 1 november gezellig aan het trakteren op kantoor omdat ik getrouwd ben. Dus blijkbaar wist men toen al dat ik ontslagen zou worden. Ik voel me zo belazerd!

---

Toch denk ik zelf dat jouw therapie wel hard genoeg werken voor je is. Die baan deed jou geen goed, zoals ik het las. Ik hoop dat je nu meer energie hebt voor je eigenlijke herstel. Een baan kan daar aan bijdragen, maar jouw baan zorgde alleen maar voor extra stress.

De financiele kanten zijn natuurlijk zeer vervelend. Maar ze zijn niet het allerbelangrijkste. Het gaat erom dat jij beter in je vel kunt komen, en dat kan ook met 500 euro minder. Klinkt heel simpel, maar het is wel waar (toch?). Maar volgens mij heb je ook recht op WW en wellicht een suppletie-uitkering van het GAK. Laat je maar eens goed informeren (of laat Juup het doen).

Meid, werk je kwaadheid uit in je therapie. Krop het niet op, zorg dat het geen wrok wordt.
Sterkte .

Beetje troost: het bedrijfsleven blinkt uit in het mensen als "middelen" te beschouwen. Het is moeilijk om dat niet persoonlijk op te vatten immers het gaat om jouw persoon maar dat is het niet. Oke het is maar een heel klein beetje troost. Maar het is wel waar !!

Therapie alleen is idd al zwaar. De combinatie werk - therapie kostte me op een gegeven moment meer energie (tijdelijk?) dan dat het opleverde.

Het frustrerende van de situatie nu is dat de brief gedateerd is op een datum waarop ik wél nog aan het werk (reïntegratie) was (1 november). Dat ik momenteel niet werk kan daar dus niets mee te maken hebben (tenzij ze met de datum van de brief gerommeld hebben om mijn loon zodoende per 1 november te kunnen korten, dat kan natuurlijk niet met terugwerkende kracht). Erg veel vertrouwen hadden ze blijkbaar dus niet in mij. Ik weet niet eens of het wel mag, ontslag tijdens reïntegratie?

Daarbij staat er ook nog eens geen datumstempel van TGP op de envelop dus ik kan niet eens bewijzen dat ik de brief pas vandaag ontvangen heb.

Het financiële aspect houdt me nu niet zo bezig, wel dat ik me afgedankt en in de steek gelaten voel etc. De uitbetaling van mijn WAO gaat nu weer via het GAK en niet meer via mijn baas. Ik heb geen recht op WW omdat ik 80-100% afgekeurd ben. Volgens Juup© redden we het financieel wel, alleen is er geen ruimte meer voor extra's, sparen e.d.
We hebben vrij hoge vaste lasten die betaald moeten worden; vandaar.

Morgen gaan we naar de vakbond en evt. Stg. WAO-belangen om in ieder geval uit te zoeken of mijn baas het allemaal wel netjes volgens de regels doet en welke mijn rechten zijn.

Ik heb wel het gevoel dat ik nu stukje van mijn oude lven, mijn identiteit, verlies. Dat ik niks meer ben zeg maar. Sinds ik depressief ben heb ik heel veel van mijn oude leven moeten opgeven en verloren. Mijn werk was op de een of andere manier toch ook een stuk zekerheid, houvast, een plek waar ik bij hoorde. En nu is dat voorbij.

Ook heb ik nog wat persoonlijke spulletjes op het werk liggen en documenten op mijn pc staan die ik graag wil hebben maar ik zie er als een berg tegenop om naar kantoor te gaan om dat soort dingen te regelen

Bedankt weer voor je luisterend oor - ik voel me een verschrikkelijke zeur

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 22:53 schreef thoth het volgende:
Als je je over de frustratie van de manier waarop dit gegaan is heen kan zetten, kan je je concentreren op alle voordelen die eraan verbonden zijn (zeg ik omdat je het zelf eerder al eens aagegeven hebt, het klonk meer dan redelijk).

Beetje troost: het bedrijfsleven blinkt uit in het mensen als "middelen" te beschouwen. Het is moeilijk om dat niet persoonlijk op te vatten immers het gaat om jouw persoon maar dat is het niet. Oke het is maar een heel klein beetje troost. Maar het is wel waar !!

---

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 23:05 schreef DuchessX het volgende:
Moena-Poenah

---

quote:

---

Ik heb wel het gevoel dat ik nu stukje van mijn oude lven, mijn identiteit, verlies. Dat ik niks meer ben zeg maar. Sinds ik depressief ben heb ik heel veel van mijn oude leven moeten opgeven en verloren. Mijn werk was op de een of andere manier toch ook een stuk zekerheid, houvast, een plek waar ik bij hoorde. En nu is dat voorbij.

---

quote:

---

Bedankt weer voor je luisterend oor - ik voel me een verschrikkelijke zeur

---

quote:

---

Op woensdag 18 september 2002 14:52 schreef Nelez het volgende:
-edit-volstrekt ongepast-edit-

---

Ik vind het verdrietig dat veel mensen in de knoop zitten in het leven. Wat misschien heel onzinnig klinkt, maar mij altijd verder helpt is het volgende:
Hopen dat het goedkomt.

Je leven heeft zeker een uitweg. Als je er maar voor knokt! Je moet gewoon niet aan denken wat mensen vroeger en nu van je denken, de gebeurtenissen die verkeerd zijn gegaan in je leven, de keren dat je afging, maar de dingen die allemaal in je zitten. Er zijn inderdaad veel mensen die slecht zijn op deze aarde. Je moet gewoon doorzetten en dan kom je er vanzelf wel! Als je ooit zin hebt om te praten met mensen, of het nou anoloog (met je ouderwetse mondje) of via de elektronische post gaat, doet er niet toe. Als je ooit eens mensen nodig hebt om mee te praten sta ik zelfs ook voor je klaar. Ik hoop dat het goed met je komt.

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 23:08 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Je hebt gelijk, maar vooralsnog ben ik nog niet zo ver. Dat komt vast wel, maar eerst heb ik tijd nodig om dit allemaal op een rijtje te zetten en te verwerken. Ik voel me te depressief om alles langs me af te laten glijden. Het doet me heel veel

---

Moonah zegt overigens iets heel belangrijks en ik hoop dat je je dat ook realiseert of in ieder geval gaat realiseren: je ontleent je identiteit niet aan je werk. Ik loop hier nog niet zo lang rond maar de indruk die ik heb gekregen is dat je iemand bent die in staat is om andere te geven ondanks haar eigen problemen: dát definieert wie je bent veel beter dan de baan die je hebt en dat is iets waar je waarschijnlijk niet bewust bij stilstaat (zoals je bewust een baan zoekt, vindt en je werk doet en dat het je het gevoel geeft een doel te hebben) en daarmee ben je nog steeds de trotse bezitter van één van de belangrijkste eigenschappen die jouw indentiteit bepaalt.

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 23:17 schreef Moonah het volgende:

[..]

[..]

Oke, dat snap ik. Maar jouw identiteit hangt niet af van je baan. Je bent bezig een nieuw leven op te bouwen. In je 'oude' leven was je immers niet gelukkig. Nu ben je dat ook (nog!) niet, maar je bent wel aan het opruimen. Er komt wel iets nieuws voor in de plaats meid. Wat, dat weet je nu nog niet, maar er komt echt iets . Nogmaals, doe op je therapie iets met je boosheid!
[..]

Hoor ik daar weer die strenge ouder? Die Duchess aan het ondermijnen is? Ben maar wat milder voor jezelf. Je hebt een fikse tegenslag gehad. Hoeft niet zo streng.

---

Goed gehoord Moonah...ik heb erg veel last van die stem ...en toch voelt het zo...jij doet zoveel voor mij

Bedankt Moonah.

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 23:26 schreef EdSchouten het volgende:

[..]

Hallo zeg, we zitten hier om elkaar te helpen.

Ik vind het verdrietig dat veel mensen in de knoop zitten in het leven. Wat misschien heel onzinnig klinkt, maar mij altijd verder helpt is het volgende:
Hopen dat het goedkomt.

Je leven heeft zeker een uitweg. Als je er maar voor knokt! Je moet gewoon niet aan denken wat mensen vroeger en nu van je denken, de gebeurtenissen die verkeerd zijn gegaan in je leven, de keren dat je afging, maar de dingen die allemaal in je zitten. Er zijn inderdaad veel mensen die slecht zijn op deze aarde. Je moet gewoon doorzetten en dan kom je er vanzelf wel! Als je ooit zin hebt om te praten met mensen, of het nou anoloog (met je ouderwetse mondje) of via de elektronische post gaat, doet er niet toe. Als je ooit eens mensen nodig hebt om mee te praten sta ik zelfs ook voor je klaar. Ik hoop dat het goed met je komt.

---

quote:

---

Op donderdag 21 november 2002 23:39 schreef thoth het volgende:

[..]

Komt wel en je moet ook zeker de tijd nemen.

Moonah zegt overigens iets heel belangrijks en ik hoop dat je je dat ook realiseert of in ieder geval gaat realiseren: je ontleent je identiteit niet aan je werk. Ik loop hier nog niet zo lang rond maar de indruk die ik heb gekregen is dat je iemand bent die in staat is om andere te geven ondanks haar eigen problemen: dát definieert wie je bent veel beter dan de baan die je hebt en dat is iets waar je waarschijnlijk niet bewust bij stilstaat (zoals je bewust een baan zoekt, vindt en je werk doet en dat het je het gevoel geeft een doel te hebben) en daarmee ben je nog steeds de trotse bezitter van één van de belangrijkste eigenschappen die jouw indentiteit bepaalt.

---

Kwestie van bewustwording, verwerking, acceptatie...en dat is juist zo moeilijk. Verstandelijk gezien weet ik het allemaal wel, maar het is soms zo in strijd met hetgeen ik voel

je blijft ook maar klappen krijgen Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar wil je bij deze toch ff een hart onder de riem steken. Probeer het van je af te zetten. Je hebt nu wel meer tijd voor je helingsproces en niet de frustraties die je de laatste tijd op je werk had. Hopelijk komt dit jezelf ten goede, zodat je over een tijd misschien wel een paar dagen in de week kan werken.

Sterkte

Vanmiddag bellen we weer met de FNV, wat juridische ondersteuning is nooit weg.

quote:

---

Op vrijdag 22 november 2002 12:19 schreef DuchessX het volgende:
Echter heb ik een WAO-gat verzekering via mijn werk (Zit bij de pensioenregeling inbegrepen, wist ik niet ) en vanwege deze verzekering wordt mijn uitkering aangevuld tot 70% van mijn laatstverdiende loon.

---

quote:

---

Pfff het is dus niet nóg erger dan het al is. Maar wat kost dit soort dingen een hoop energie, ben alweer helemaal op.

---

Het kost idd veel energie om alles uit te zoeken, de juiste persoon aan de telefoon te krijgen, voor de tigste keer je verhaal te doen, de goede formuleren te bemachtigen, uberhaupt te snappen hoe het allemaal in elkaar zit. Dus voor het geval er weer een lelijk stemmetje in je hoofd gaat zeuren : Het is heel normaal dat je je in zo'n situatie energieloos en machteloos voelt. Je kunt er nl zelf geen invloed op uitoefenen. Het is een enorme bureaucratie.

Ook hier geldt dat acceptatie eea een stuk vergemakkelijkt.

[/quote]

Ik heb ruzie gemaakt, nachtmerries gehad, het ontslag, de therapie...

Ik trek het helemaal niet meer. De destructieve buien zijn terug, ik voel me zó afschuwelijk en waardeloos. Zó alleen. Zo óp

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 11:45 schreef DuchessX het volgende:
Ik voel me héél erg depressief. Het is een hele tijd geleden dat ik deze extreme gevoelens had.

Ik heb ruzie gemaakt, nachtmerries gehad, het ontslag, de therapie...

Ik trek het helemaal niet meer. De destructieve buien zijn terug, ik voel me zó afschuwelijk en waardeloos. Zó alleen. Zo óp

---

probeer nog even door te gaan tot je naar de arts moet en spui zoveel mogelijk daar.

mail me als er ook maar iets is!

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 11:45 schreef DuchessX het volgende:
Ik trek het helemaal niet meer. De destructieve buien zijn terug, ik voel me zó afschuwelijk en waardeloos. Zó alleen. Zo óp

---

Mijn grootste angst is om weer depressief te worden. Als ik een dipdagje heb, ben ik altijd zo opgelucht dat het de volgende dag weer over is. Ik had het daar laatst met mijn therapeute over en die zei iets heel belangrijks (voor mij). Ik heb de afgelopen tijd zo veel geleerd over mezelf en over mensen in het algemeen, ik ben zo veel bewuster gaan leven en voelen, ik heb zo veel inzichten gekregen in mijn 'emotionele ik', daardoor alleen al zal ik een evt depressie op een heel andere manier beleven dan voorheen. Bovendien herken ik nu signalen en kan ik adequaat voor me zelf gaan zorgen. Dat stelde me wel gerust.

Ik hoop Duchje, dat jij inmiddels ook wat verder bent. Dat ben je ook, maar ik hoop dat je dat ook zo kunt voelen. Vergeet niet dat de tegenslagen van de afgelopen tijd plus ook nog eens je huwelijk (is heel positief natuurlijk, maar ook heftig!) veel energie van je hebben gevergd. Dus is het imo niet vreemd dat je energie nu een beetje op is.
Sterkte meid.

Vandaag ben ik bezig om alles op papier te zetten voor de vakbond. Alles chronologisch, data dat ik werkte, het aantal uur, de bezoeken bij de bedrijfsarts, de gesprekken met mijn manager. Het uitzoekwerk heeft mij heel veel energie gekost en maakte heel wat gevoelens los.

Nu zie ik pas wat een traject ik heb afgelegd. Ik zie en wéét dat ik mijn best heb gedaan, meer kon ik niet. Ik zie ook zoveel duidelijker dat mijn manager geenszins van plan was om moeite voor mij te doen, om mij te steunen en te laten integreren.

Volgens de vakorganisatie is de gang van zaken omtrent mijn ontslagaanzegging is méér dan vreemd, de manier waarop het gaat is niet de juiste. Ik ben blij dat zij het een en ander uit mijn handen nemen, want het lukt me niet alleen, ik ben er te chaotisch en depressief voor.

De papieren moeten morgen bij de FNV zijn en dan gaan zij er meteen mee aan de slag. Ik ben ontzettend benieuwd wat er uit komt.

Bijna twee hele topics heb ik volgeschreven over hoofdzakelijk mijn reïntegratie: de succesjes, het verdriet en de depressieve gevoelens die niet verdwenen door te gaan werken.
Dat mij dat zolang bezig heeft gehouden en zoveel energie heeft gekost, zie ik nu pas. Telkens weer heb ik geprobeerd om door te gaan. Uiteindelijk heeft me dat niks opgeleverd, maar voor mezelf weet ik dat ik het in ieder geval geprobeerd heb. Echter is de teleurstelling er niet minder groot om

quote:

---

Op zondag 24 november 2002 15:14 schreef DuchessX het volgende:
Nu zie ik pas wat een traject ik heb afgelegd. Ik zie en wéét dat ik mijn best heb gedaan, meer kon ik niet. Ik zie ook zoveel duidelijker dat mijn manager geenszins van plan was om moeite voor mij te doen, om mij te steunen en te laten integreren.

---

quote:

---

Volgens de vakorganisatie is de gang van zaken omtrent mijn ontslagaanzegging is méér dan vreemd, de manier waarop het gaat is niet de juiste. Ik ben blij dat zij het een en ander uit mijn handen nemen, want het lukt me niet alleen, ik ben er te chaotisch en depressief voor.

---

quote:

---

Bijna twee hele topics heb ik volgeschreven over hoofdzakelijk mijn reïntegratie: de succesjes, het verdriet en de depressieve gevoelens die niet verdwenen door te gaan werken.
Dat mij dat zolang bezig heeft gehouden en zoveel energie heeft gekost, zie ik nu pas. Telkens weer heb ik geprobeerd om door te gaan. Uiteindelijk heeft me dat niks opgeleverd, maar voor mezelf weet ik dat ik het in ieder geval geprobeerd heb. Echter is de teleurstelling er niet minder groot om

---

Succes

Wolkje

quote:

---

Op zondag 24 november 2002 15:14 schreef DuchessX het volgende:
Bijna twee hele topics heb ik volgeschreven over hoofdzakelijk mijn reïntegratie: de succesjes, het verdriet en de depressieve gevoelens die niet verdwenen door te gaan werken.
Dat mij dat zolang bezig heeft gehouden en zoveel energie heeft gekost, zie ik nu pas. Telkens weer heb ik geprobeerd om door te gaan. Uiteindelijk heeft me dat niks opgeleverd, maar voor mezelf weet ik dat ik het in ieder geval geprobeerd heb. Echter is de teleurstelling er niet minder groot om

---

Wat zich daarbuiten allemaal afspeelt is nooit onder controle te houden. Alle goede bedoelingen ten spijt trekken we vaak aan het kortste eind. Geeft niets. Gewoon accepteren en verder gaan met leven, in welke hoedanigheid dan ook. In jouw geval betekent dat met de vakbeweging verhaal gaan halen en je afvragen wat -niet werken- nu voor je betekenen kan (minder druk?).

Ik heb inmiddels wel begrepen dat je aardig streng voor jezelf bent en als je dat niet makkelijk op kan geven, probeer dan in ieder geval wel eerlijk te zijn; heb je gedurende de tijd die de twee topics beslaan echt niets bereikt.....?

Ik heb momenteel (naast alle andere dingen die spelen) erg last van 'mijn' ptss (posttraumatische stressstoornis). Ik schrik van alles, ben angstig, bang in het donker, bang om te slapen ivm de nachtmerries, heb flashbacks en beleef nare dingen opnieuw. Ik merk dat ik hier ook steeds depressiever door word. En dan neemt het onderwerp 'werk' ook nog eens een plekje in mijn hoofd in beslag, net als het inhoudelijke aspect van de therapie.
[sub]Is er geen 'Pfffffffff-smilie' aanwezig? Zou wel van toepassing zijn [/sub]

Ik heb nu voor een week Stilnoct (Zolpidem, slaapmiddel) gekregen en ik hoop dat ik weer wat energie kan bijtanken door een week goed te kunnen slapen.

Ik zou nog veel meer van me af willen schrijven, gewoon om het kwijt te zijn maar ik blokkeer volledig. Ik ben zó op, zó moe...

Overigens vroeg iemand mij onlangs of ik ooit wel gelukkig ben. Die vraag heeft me behoorlijk aangegrepen en maakte me erg verdrietig.
Waarom weet ik eigenlijk niet precies

De conclusie die ik hieruit kan trekken is dat mijn manager al lang van plan was om mij te ontslaan terwijl ik mijn best aan het doen was om mijn baan te behouden.
Citaat:
"Ik zal je zeker op de hoogte houden als de intentie om jou te ontslaan aanwezig is."
Dikke l*l drie bier
Wat een klootzak en wat voel ik me genaaid

quote:

---

Op dinsdag 26 november 2002 18:13 schreef DuchessX het volgende:
Overigens is vandaag gebleken dat het GAK al vóór 11 november bericht heeft gehad van mijn werkgever, terwijl ik de 21e pas op de hoogte werd gesteld van mijn ¤-achteruitgang en mijn aankomend ontslag

De conclusie die ik hieruit kan trekken is dat mijn manager al lang van plan was om mij te ontslaan terwijl ik mijn best aan het doen was om mijn baan te behouden.
Citaat:
"Ik zal je zeker op de hoogte houden als de intentie om jou te ontslaan aanwezig is."
Dikke l*l drie bier
Wat een klootzak en wat voel ik me genaaid

---

De nachtmerries gaan vaak over verlating, geweld of de dreiging ervan. Ik sta er helemaal alleen voor en ben volkomen weerloos en machteloos. Net zoals vroeger

Echt waardeloos die dromen, ik heb er helemaal niks aan. Het haalt mezelf omlaag, ik word verdrietig, voel me klein, kwetsbaar en verlaten en maakt me depressief. Het is erg moeilijk om uit die stemming te komen gedurende de dag.

Mij is geadviseerd om terug te gaan naar de psieg als de medicatie vannacht weer niet helpt.

Naast al deze gevoelens komt er een steeds groter wordend gevoel van boosheid in mij op Ik heb GVD toch ook niet hierom gevraagd?? Ik doe zo hard mijn best om dingen te veranderen maar ik heb bepaalde dingen gewoon niet in de hand Ik wil zolangzamerhand wel een normaal leven hebben Er lijkt nooit een eind aan te komen en dat alles door dat KUTverleden GVD ik was nog maar een kind, klein en kwetsbaar, niet in staat iets aan haar situatie te veranderen, machteloos, verdrietig, bang.
Altijd heb ik gedacht dat het onbelangrijk was, dat ik eroverheen was maar nee, nu pas blijkt dat hetgeen mij aangedaan is in al die jaren, helemaal niet verwerkt is. En dat mag ik nu fijn doen, nadat ik depressief raakte en bij god niet wist waarom
Jézus! Ik wil zó vreselijk graag een normaal leven, huisje-boompje-beestje!!!!

Hoe zie je zelf de verwerking van je verleden? Wat is daar voor nodig?

quote:

---

Op woensdag 27 november 2002 22:49 schreef thoth het volgende:
Vraagje (je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt maar ik ben nieuwsgierig )

Hoe zie je zelf de verwerking van je verleden? Wat is daar voor nodig?

---

Voor nu is het veel en veel meer uiten van mijn gevoelens c.q. behoeften (niet meer wegcijferen of inslikken), boosheid eruit laten (al voel ik die bijna nooit), automatische (negatieve) gedachten vervangen door alternatieve gedachten, hulp (durven) vragen én accepteren, minder voor anderen klaarstaan maar meer met mezelf bezig zijn, mezelf belangrijk vinden, mezelf niet onderschatten en geen hoge eisen aan mezelf stellen.

Dit is wat er onder andere in mijn evaluatieverslag van vanmiddag stond

Ik zie tevens een groot contrast met het uiten van emoties hier op FOK! (relatief veilig en anoniem) en in het echte leven. Hier gaat het mij stukken beter af en ik denk dat het heel goed is voor me dat ik FOK! als uitlaatklep kan gebruiken om zo toch wat negatieve gevoelens te kunnen laten 'afvloeien'.

Vanwaar jouw vraag eigenlijk?

Jij bent niet je problemen.

Wat voel je op dit moment is de kern. Koop het boekje van Eckhart Tolle: De kracht van het nu.

Herinner je dat de mensen die met jouw therapieën zelf iets van je willen leren. Bedenk wat jij ze kunt leren.

Succes. Het duurt niet lang meer.

quote:

---

Op vrijdag 29 november 2002 14:45 schreef Gospelkees het volgende:
Jou probleem kenmerkt zich door een sterke identificatie met jezelf.

Jij bent niet je problemen.

Wat voel je op dit moment is de kern. Koop het boekje van Eckhart Tolle: De kracht van het nu.

Herinner je dat de mensen die met jouw therapieën zelf iets van je willen leren. Bedenk wat jij ze kunt leren.

Succes. Het duurt niet lang meer.

---

Schemagerichte therapie