Iedereen bedankt voor de steunbetuigingen.
Het is voor mij allemaal nog zo onwerkelijk, vooral omdat ik donderdag nog gewoon met haar aan het praten was en het relatief goed ging met haar. Vrijdag ging het ineens erg hard.
De afgelopen maanden waren er veel ups en downs : in maart was zij tijdelijk gestopt met de chemo omdat dit zoveel invloed had op hoe zij zich voelde en wat zij kon doen op een dag. De bedoeling was om in deze pauze zoveel mogelijk leuke dingen te ondernemen, maar helaas liep dat een beetje anders.
Het begon met vocht in haar benen waardoor zij vrijwel niet kon lopen. Toen dat over was kwam er weer een andere kwaal opzetten en dat ging eigenlijk de hele tijd zo door. Zij heeft dus eigenlijk ook niet kunnen genieten van haar pauze.
Wel hebben zijn wij in april nog wel een nachtje naar een hotel gegaan ; helaas kwam de thuiszorg welke voor daar geregeld was (dagelijkse injecties) niet opdagen waardoor ons weekende weg weer overshaduwd werd door een bezoek aan het ziekenhuis.
Konininnedag heeft zij de hele dag nog volgehouden en zijn wij met de kinderen naar het park hier gelopen. Dit was de eerste - en tegelijkertijd ook de laatste - keer wat wij met het gehele gezin op pad waren.
In de mei werden er uitzaaiingen in de rug ontdekt ; hiervoor is zij bestraald.
Een week geleden is zij nog aan haar rug geopereerd - qua conditie leek zij toen fit genoeg om geopereerd te worden. Lopen ging al een tijdje niet meer vanwege de pijn in haar rug en door de medicijnen had ze weinig kracht meer in haar benen.
Na de operatie leek het aanvankelijk goed te gaan met haar ; donderdag kwam ze moe over maar verder was ze wel gewoon helder en leek er weinig aan de hand te zijn.
Vrijdag ging het ineens zo hard met haar dat het eind dus in zicht kwam.
Het is zo onwerkelijk, vooral omdat de laatste week ineens erg hard is gegaan. precies 2 weken geleden was zij nog thuis en waren wij de eerste verjaardag van onze zoon aan het bespreken aangezien hij over 3 weken jarig is : zij keek hier zo erg naar uit. Precies een maand geleden zijn wij ook nog met zijn 2tjes wezen winkelen en zijn wij uit eten gegaan ; het was zo gezellig, niemand had gedacht dat zij in nog geen week tijd zo erg af zou takelen. Ik kan het nog steeds niet bevatten.
Nu komt nog het meest vervelende van alles : het regelen. De begravenis, de hypotheek, verzekeringen overzetten op mijn naam : kortom, de zaken waar je hoofd eigenlijk niet naar staat maar waar je je wel echt mee bezig MOET houden.