Hij was haar maatje en haar mentor. In maart overleed hij, de vader van sportjournalist Dione de Graaff. 'Het gemis is enorm, maar ik kan een hoop aan.'
Het blijft tegenwoordig regelmatig stil in haar auto als Dione de Graaff (45) na een uitzending naar huis rijdt. Onvoorstelbaar stil. Vroeger belde ze tijdens deze ritjes altijd met haar vader Jan, televisiemaker in ruste. Of ze nu een uurtje radio had gemaakt bij Langs de Lijn, of een lang weekeinde de schaatsuitzendingen vanuit Thialf had gepresenteerd. Maar de vroegere VARA-journalist overleed eind maart, op 70-jarige leeftijd. ,,Mijn vaders telefoonnummer is nog altijd het eerste snel- keuzenummer in mijn telefoon,'' vertelt de sportjournaliste. ,,En dat ga ik ook nooit veranderen.''
In die gesprekken namen Jan en Dione de Graaff altijd de uitzending van zojuist door. Wat ging goed? Wat kan beter? Jan de Graaff zat altijd met een opschrijfboekje voor de radio of televisie, als zijn dochter een microfoon voor haar neus had.
Uren was ze vorige winter op de televisie, tijdens de Winterspelen in Sotsji. Eindelijk zat ze op de presentatiestoel die tijdens olympische schaatstoernooien zo bezet was gehouden door Mart Smeets. Thuis, in Tilburg, keek Jan mee hoe zijn dochter de ene na de andere Nederlandse gouden schaatsrace aan elkaar praatte. ,,Toen mijn vriend Nando mijn vader belde tijdens de Spelen, zei mijn vader tegen hem: 'Ik heb mijn opschrijfboekjes weggelegd, het is goed zo.' Dat was dus voor hem het moment, na twintig jaar - kun je nagaan hoe veel begeleiding een mens nodig heeft - dat hij dacht: ik hoef hier niets meer over te zeggen.''
Anderhalve maand later stierf haar vader, omringd door zijn dochter, schoonzoon en ex-vrouw - de moeder van Dione. ,,Hij heeft gewacht totdat de Spelen voorbij waren, dat weet ik zeker,'' vertelt De Graaff. ,,Toen ik terugkwam uit Sotsji belde ik hem. 'Wanneer kom je langs, we moeten praten,' zei hij. Hij vertelde me een paar dagen later dat het niet meer ging, dat hij niet meer kon.''
Zijn artsen noemden voormalig VARA-journalist Jan de Graaff een witte raaf. Hij hoorde in 2005 dat hij longkanker had, maar heeft nog acht jaar lang door kunnen leven. Zelfs een hersenbloeding in 2006 kon dat niet voorkomen. Zijn dochter: ,,Eerst had hij één keer in de drie maanden controle van zijn longen, dat werd op een gegeven moment een half jaar. Ik ging altijd mee, dat was ons uitje samen. Als de uitslagen goed waren, had hij weer drie of zes maanden vakantie - zo voelde hij dat en ik eigenlijk ook. Dan vierden we altijd een klein feestje: we gingen naar het leukste koffietentje in het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg, zonder tl-verlichting aan het plafond, en daar aten we dan een saucijzenbroodje. Soms een taartje, maar meestal een saucijzenbroodje.''
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !