R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
quote:Mijn situatie is als volgt. Binnenkort word ik 25 jaar. Ik ben dakloos, want ik kan de huur niet meer betalen.
Ik heb een waardeloze WO-bachelor en drie jaar werkervaring als uitzendkracht op uiteenlopende afdelingen van verschillende organisaties. Ik werkte bijvoorbeeld aan de planning, organisatie, marketing en communicatie van evenementen, ik ondersteunde de redactie van webpagina's en gaf voorlichting aan scholieren over studeren aan de universiteit, maar stak ook mijn handen uit de mouwen in de rol van schoonmaker, schilder, sorteerder en verhuizer. Toch kreeg ik nooit de kans op een vaste baan of een volledige werkweek en zodoende heb ik grote schulden opgebouwd. Solliciteren heeft ruim 3 jaar niets meer opgeleverd dan tijdelijk werk voor zo'n 10 euro per uur.
Ik heb geen sociale contacten. Mijn ouders spreek ik al jaren niet meer en wil ik ook nooit meer zien. Zij hadden al lang geen contact meer met hun familieleden en dat zijn nu vreemden voor mij. Verder maakte ik geen vrienden en heb ik geen kennissen, noch een vriendin.
Het is vooralsnog niet gelukt om een uitkering te krijgen. Het UWV doet niets om mij te helpen aan een baan, maar stuurt mij wel weg om te solliciteren op de 'algemeen geaccepteerde arbeid' die ik niet kan krijgen. Vervolgens moet ik de aanvraagprocedure, die maanden kan duren, opnieuw starten, omdat ik een dag later dan de vooraf gestelde deadline bel voor een vervolgafspraak. Immers, ik was aan het solliciteren!
Gesprekken met sociale hulpverleners leveren mij niets op. Zij hebben mij niets meer te bieden dan een open deur en geven mij niet de indruk dat ze zich oprecht zorgen maken. Vanochtend stuurde ik bijvoorbeeld een mail met een aanvraag voor een nieuw en tijdelijk postadres, alsook een verblijfplaats voor in de nacht, maar daar heeft geen hulpverlener op gereageerd. Daarom slaap ik nu voor de tweede nacht buiten en dat is best koud en oncomfortabel (knipoog).
Wat ik nodig heb om verder te komen in het leven is iemand die mij een kans geeft op financiële zekerheid. Nu ben ik slechter af dan 10 jaar geleden. Toen wandelde ik een zorginstelling binnen en kwam ik naar buiten met een fulltime zomervakantiebaan. Ik had hoop een betere toekomst en werd ik nog intellectueel uitgedaagd op school.
Nu heb ik een waardeloos diploma, schulden en geen hoop om meer te zijn dan een wegwerpbatterij. Hoe creëer ik zo'n kans?
Dit was ik twee jaar geleden...Speciale dank aan de enige die mij ooit heeft kunnen troosten...Ik hoop dat het je goed zal gaan.quote:
Ik besteed mijn dag nu aan het typen van CV's en motivaties. De nacht breng ik door in de nachtopvang. In het gunstigste geval krijg ik werk, een eigen dak boven mijn hoofd en ben ik de komende jaren bezig om mijn schulden af te lossen. Wat heeft het voor zin? Waar leef ik nog voor? Wat moet in godsnaam doen? Opstaan, eten, werken in een of andere lullige rotbaan, betalen, hobby's, slapen, opstaan, eten, werken...
Geestdodend. Als een zombie door het leven wandelen. Geen kans om een nieuwe studie te beginnen. Ik weet niet eens zeker wat. Dat overweeg ik al jaren, maar er is geen antwoord. En die leegte...die kan niet worden opgevuld door wat bier en een praatje door de kroeg. Zelfs als ik schrijf, muziek maak of opga in wat voor wereld dan ook blijf ik achter met die leegte. Er is gewoon niets om naar uit te kijken, helemaal niets....
Ondertussen word ouder en ouder, de deuren sluiten en ik blijf met lege handen. Kon ik maar weer terug naar school. Maar dan? Misschien doe ik natuurkunde, maar dan had ik liever muziek gedaan, of andersom. Of ik word arts, maar is dat niet evengoed een routine? En tegenwoordig zijn chirurgen ook werkloos...
Ik blijf er daarom maar op terugkomen: ik zie het gewoon niet zitten, ik zie het gewoon niet zitten. Ik zie het allemaal voor me en dan denk ik nee, dat wil niet, ik wil niet zo leven...
[ Bericht 11% gewijzigd door SomewhatCereal op 10-05-2013 19:06:12 ]
Ik heb even alles meegelezen, en vindt het een rot situatie die je hebt. Maar waarom maak je nu een nieuwe topic? Wat probeer je te bereiken? Mensen die je proberen te helpen schuif je aan de kant en ga je niet op in, mensen die volgens jou niet ''meeleven'' ga je tegenin etc.
Ik kan alleen zeggen, pak elke baan aan en begin zo maar opnieuw om je leven op rails te krijgen.
Succes!
Ik kan alleen zeggen, pak elke baan aan en begin zo maar opnieuw om je leven op rails te krijgen.
Succes!
Weet niet welk diploma je hebt maar met elk TU diploma moet je toch wel ergens werk kunnen krijgen lijkt me.
pindazakje
Je maakt er wel een drama van. Uitzendbureaus zijn zich er prima van bewust dat mensen op zoek zijn naar iets vasts. Er zijn dan ook genoeg mensen die zich bij uitzendbureaus melden en die anderen kunnen vervangen als dat nodig is. Ook werkgevers die iemand via een uitzendbureau op uitzendbasis (niet op detacheerbasis) iemand aannemen weten dat zo iemand een korte opzegtermijn heeft en dus zo weer weg kan zijn mochten er zich vaste of betere opties aandienen.
Niet zo janken dus, als dat meisje van het uitzendbureau al iemand is waar je je druk om maakt gaat het inderdaad verdomd moeilijk worden nog wat van de toekomst te maken.
Niet zo janken dus, als dat meisje van het uitzendbureau al iemand is waar je je druk om maakt gaat het inderdaad verdomd moeilijk worden nog wat van de toekomst te maken.
Ja doei.
Ik denk overigens dat zat mensen meeleven en je willen helpen , maar ik denk waarschijnlijk dat je door je eigen houding het jezelf veel moeilijker maakt.
Zoals ook de pool die je hielp en die je koetjesreep aanbad, dat is iemand geweest die in dezelfde situatie zat en je juist met zijn eigen ervarenheid probeerde te helpen.
Probeer van elke situatie niet een komende ramp te zien , maar wees blij met de kleine lullige dingen , want juist die zal je gewoon nodig hebben om het juist vol te houden en weer uit te komen.
Ja tuurlijk zal het niet altijd koek en ei zijn in de opvanghuizen maar je bent wel een nacht van de straat.
Ik denk dat je het zelf niet slecht bedoelt maar je staat jezelf in de weg
Zoals ook de pool die je hielp en die je koetjesreep aanbad, dat is iemand geweest die in dezelfde situatie zat en je juist met zijn eigen ervarenheid probeerde te helpen.
Probeer van elke situatie niet een komende ramp te zien , maar wees blij met de kleine lullige dingen , want juist die zal je gewoon nodig hebben om het juist vol te houden en weer uit te komen.
Ja tuurlijk zal het niet altijd koek en ei zijn in de opvanghuizen maar je bent wel een nacht van de straat.
Ik denk dat je het zelf niet slecht bedoelt maar je staat jezelf in de weg
Deel 2 omdat ik zoek ben naar een antwoord, een antwoord op het ontbreken van een vooruitzicht dat ik zou kunnen aanvaarden, zou willen zien. Een antwoord...dat er in mijn leven nog iets is om voor te leven.
Antwoorden die ik tot nu toe heb gelezen zijn:quote:Op vrijdag 10 mei 2013 19:11 schreef SomewhatCereal het volgende:
Deel 2 omdat ik zoek ben naar een antwoord, een antwoord op het ontbreken van een vooruitzicht dat ik zou kunnen aanvaarden, zou willen zien. Een antwoord...dat er in mijn leven nog iets is om voor te leven.
-Neem elke willekeurig baan aan. Ook al is het niets voor jou.
-Ga naar de GGZ
-Huisarts? (kan je ergens naar toe verwijzen)
-Slaap gewoon bij een dagopvang etc.
-Mensen van hier wouden je helpen, praten, iets aanbieden etc.
Wat zoek je nog meer? Al die dingen had je afgekeurd? Ik wil je ook helpen, maar wat zoek je dan?
Gr,
Er is altijd iets om voor te leven. Je bent niet depressief. Het kan alleen nog maar beter worden. Dat is een lekker gevoel.quote:
Deel 2 omdat ik zoek ben naar een antwoord, een antwoord op het ontbreken van een vooruitzicht dat ik zou kunnen aanvaarden, zou willen zien. Een antwoord...dat er in mijn leven nog iets is om voor te leven.
Een kant en klare oplossing ga je hier niet vinden, dat weet je ook. Praktische hulp wat nog het meest in die richting komt, wijs je af.quote:
Deel 2 omdat ik zoek ben naar een antwoord, een antwoord op het ontbreken van een vooruitzicht dat ik zou kunnen aanvaarden, zou willen zien. Een antwoord...dat er in mijn leven nog iets is om voor te leven.
Als je een antwoord zoekt, vind ik dat je meer open moet staan voor de reacties die je krijgt. Uit álle reacties kun je iets nemen. De negatieve omdat dat wel iets is dat je zelf oproept en de helpende en opbouwende omdat er stuk voor stuk hele nuttige adviezen worden gegeven en hele zinvolle dingen worden gezegd, dat zijn dingen waar je iets mee zou kunnen en ik vind dat je die reacties vooral afwijst.
*Kleine muisjes hebben kleine wensjes; beschuitjes met gestampte mensjes*
Niet depressief? Daar trek ik m'n twijfels bij.quote:
[..]
Er is altijd iets om voor te leven. Je bent niet depressief. Het kan alleen nog maar beter worden. Dat is een lekker gevoel.
Ik heb nu ook praktisch geen wifi meer beschikbaar omdat ik weggestuurd ben uit een van die openbare gelegenheden. Die site van seats2meet werkt niet, de Centrale Bibliotheek is maar beperkt open, evenals het UWV, waar je het sowieso moeilijk vertoeven is, dus wat blijft er dan over? Heen en weer lopen: 2 uur binnen opladen; 2 uur buiten in de kou zitten internetten/solliciteren...
Ook lekker. Geen zorgverzekering, of beter gezegd, een verplichte van het Centraal Justitioneel Incassobureau. Sowieso geen pasje meer met een nummer, dus nu kan ik ook niet naar de dokter. Dat zijn nou van die praktische dingen waar ik wel graag hulp bij krijg.
Dat ik dat doorgaans niet accepteer. Maatschappelijk werkers, psychologen, GGZ...het zijn niet je ouders, niet je familie, niet je vrienden, niet je vriendin. Ik voel me er alleen maar rotter door.
Ook lekker. Geen zorgverzekering, of beter gezegd, een verplichte van het Centraal Justitioneel Incassobureau. Sowieso geen pasje meer met een nummer, dus nu kan ik ook niet naar de dokter. Dat zijn nou van die praktische dingen waar ik wel graag hulp bij krijg.
Dat ik dat doorgaans niet accepteer. Maatschappelijk werkers, psychologen, GGZ...het zijn niet je ouders, niet je familie, niet je vrienden, niet je vriendin. Ik voel me er alleen maar rotter door.
Als ik hieruit kom, blijft er een gat in mijn leven achter van hier tot Tokyo.quote:
[..]
Er is altijd iets om voor te leven. Je bent niet depressief. Het kan alleen nog maar beter worden. Dat is een lekker gevoel.
Dat zou ik juist positief in zien. Ze zullen geen medelijden hebben met je en dus de boel mooier laten lijken dan dat het is. En ze hebben kennis van zaken.quote:
Dat ik dat doorgaans niet accepteer. Maatschappelijk werkers, psychologen, GGZ...het zijn niet je ouders, niet je familie, niet je vrienden, niet je vriendin. Ik voel me er alleen maar rotter door.
Het is dat je er zelf over begint, maar is misschien ook niet gewoon het moment aangebroken om het bij te gaan leggen met je ouders? Het is vast niet makkelijk om met hangende pootjes ze onder ogen te moeten komen, maar ja ... Ik heb niet de indruk dat ze je enorm iets hebben misdaan, je hebt ze nodig, het zijn je wel je ouders en vanuit hun optiek, je bent wel hun kind.quote:
Dat ik dat doorgaans niet accepteer. Maatschappelijk werkers, psychologen, GGZ...het zijn niet je ouders, niet je familie, niet je vrienden, niet je vriendin. Ik voel me er alleen maar rotter door.
*Kleine muisjes hebben kleine wensjes; beschuitjes met gestampte mensjes*
Als je er uit bent kan je zien hoe ver je al bent gekomen. Je moet niet kijken naar wat je kwijt bent geraakt maar wat je allemaal nog hebt. Je hebt altijd wel iets wat je inspireert, als ik het zo lees. Dus is het mooi om daar je levenslust uit te putten.quote:
Als ik hieruit kom, blijft er een gat in mijn leven achter van hier tot Tokyo.
Maar ze kunnen je geen liefde geven, ze staan niet 24 uur per dag voor je klaar. Je wandelt er niet hand en hand mee door het leven. Nu sta ik alleen op, alleen moet ik de dag trotseren en alleen ga ik naar bed. Ieder normaal mens komt thuis en krijgt van zijn ouders, vrienden, familie, vriendin een knuffel en een aai over de bol en dan is alles weer goed.quote:
[..]
Dat zou ik juist positief in zien. Ze zullen geen medelijden hebben met je en dus de boel mooier laten lijken dan dat het is. En ze hebben kennis van zaken.
Ondertussen loop je als dakloze alleen die gure straat in, alleen een poort door naar de hel vol enge monsters en sta je 's ochtends weer verlaten in de kou. Of kom je iedere dag alleen thuis, moet je jezelf zien te vermaken, koop je je kerstdiner zelf en ga je gezellig in je eentje winkelen zodat je jezelf nog enigszins in de spiegel aan kunt kijken.
En dan kom je thuis op 5 december, nadat je door Bunnik wandelde en al die families liefdevol in een kring bij de open haard hun kinderen cadeautjes geven, en lees je een mail van de maatschappelijk werker met 'ik ben op vakantie, dus fijne Kerstdagen en gelukkig Nieuwjaar!' Ja, gelukkig nieuwjaar Somewhat, leuk dat je er bent jongen, op je eigen feestje, wat ga ik het toch naar mijn zin hebben. Die maatschappelijk werker geeft geen fuck.
En die psychologen net zo. Het is totaal niet natuurlijk om in een stoel geplaatst te worden van zo doe je verhaal maar, want zo zit menselijk contact niet in elkaar. En na 3 kwartier word je afgekapt en zo de deur uitgewerkt. Tot de volgend keer he!
En ga nou niet zeggen dat ik vrienden moet zoeken, want het aantal vrienden dat je in een leven maakt die een fuck om jou geven is ook op 1 hand te tellen.
Nee. Wat heb ik dan? Niks. Als ik hier uit kom ben heb ik op alle terreinen een gigantische achterstand. ik ben niet verder in mijn loopbaan dan iemand die nu afstudeert. Ik heb er een litteken bij. Meer deuren zijn gesloten. en op het gebied van sociale relaties heb ik de ervaring en de ontwikkeling van een klein kind.quote:
[..]
Als je er uit bent kan je zien hoe ver je al bent gekomen. Je moet niet kijken naar wat je kwijt bent geraakt maar wat je allemaal nog hebt. Je hebt altijd wel iets wat je inspireert, als ik het zo lees. Dus is het mooi om daar je levenslust uit te putten.
En dat nadenken, schrijven, muziek maken en met wetenschap bezig zijn is allemaal leuk en aardig als je comfortabel bij je ouders thuis woont en 's nachts lekker op kan blijven omdat je de volgende dag toch geen verplichtingen hebt. Dan kun je lekker dromen zoveel je wilt. Nu zijn dromen maar een pijnlijke herinnering dat ik iemand geworden ben die ik nooit had willen zijn. Ze zijn een illusie gebleken.
Denk aan die film, The Wrestler. De hele reden dat die film zo zielig is, is die kloof die hij niet kan overbruggen en dat is pijnlijk duidelijk. Denk bijvoorbeeld ook aan die supermarktscene hoe erg hij er aan onder doorgaat hoe goed hij ook zijn best doet om toch wat van zijn leven te maken.
En omdat je misschien maximaal vijf vrienden in je leven kunt maken, maak je er maar liever geen, want die vijf is toch ook niet voldoende? Je wil er eigenlijk tien?quote:
[..]
Maar ze kunnen je geen liefde geven, ze staan niet 24 uur per dag voor je klaar. Je wandelt er niet hand en hand mee door het leven. Nu sta ik alleen op, alleen moet ik de dag trotseren en alleen ga ik naar bed. Ieder normaal mens komt thuis en krijgt van zijn ouders, vrienden, familie, vriendin een knuffel en een aai over de bol en dan is alles weer goed.
Ondertussen loop je als dakloze alleen die gure straat in, alleen een poort door naar de hel vol enge monsters en sta je 's ochtends weer verlaten in de kou. Of kom je iedere dag alleen thuis, moet je jezelf zien te vermaken, koop je je kerstdiner zelf en ga je gezellig in je eentje winkelen zodat je jezelf nog enigszins in de spiegel aan kunt kijken.
En dan kom je thuis op 5 december, nadat je door Bunnik wandelde en al die families liefdevol in een kring bij de open haard hun kinderen cadeautjes geven, en lees je een mail van de maatschappelijk werker met 'ik ben op vakantie, dus fijne Kerstdagen en gelukkig Nieuwjaar!' Ja, gelukkig nieuwjaar Somewhat, leuk dat je er bent jongen, op je eigen feestje, wat ga ik het toch naar mijn zin hebben. Die maatschappelijk werker geeft geen fuck.
En die psychologen net zo. Het is totaal niet natuurlijk om in een stoel geplaatst te worden van zo doe je verhaal maar, want zo zit menselijk contact niet in elkaar. En na 3 kwartier word je afgekapt en zo de deur uitgewerkt. Tot de volgend keer he!
En ga nou niet zeggen dat ik vrienden moet zoeken, want het aantal vrienden dat je in een leven maakt die een fuck om jou geven is ook op 1 hand te tellen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Hij wil de liefde van zijn leven, die altijd voor hem beschikbaar is en ook gelijk even de perfecte baan en dat iemand zijn schulden wegtovert.quote:Op vrijdag 10 mei 2013 19:46 schreef miss_sly het volgende:
[..]
En omdat je misschien maximaal vijf vrienden in je leven kunt maken, maak je er maar liever geen, want die vijf is toch ook niet voldoende? Je wil er eigenlijk tien?
NU!
En wie kan dit gaan veranderen? Niemand anders dan jijzelf! Met hulp.quote:
[..]
Maar ze kunnen je geen liefde geven, ze staan niet 24 uur per dag voor je klaar. Je wandelt er niet hand en hand mee door het leven. Nu sta ik alleen op, alleen moet ik de dag trotseren en alleen ga ik naar bed. Ieder normaal mens komt thuis en krijgt van zijn ouders, vrienden, familie, vriendin een knuffel en een aai over de bol en dan is alles weer goed.
Ondertussen loop je als dakloze alleen die gure straat in, alleen een poort door naar de hel vol enge monsters en sta je 's ochtends weer verlaten in de kou. Of kom je iedere dag alleen thuis, moet je jezelf zien te vermaken, koop je je kerstdiner zelf en ga je gezellig in je eentje winkelen zodat je jezelf nog enigszins in de spiegel aan kunt kijken.
En dan kom je thuis op 5 december, nadat je door Bunnik wandelde en al die families liefdevol in een kring bij de open haard hun kinderen cadeautjes geven, en lees je een mail van de maatschappelijk werker met 'ik ben op vakantie, dus fijne Kerstdagen en gelukkig Nieuwjaar!' Ja, gelukkig nieuwjaar Somewhat, leuk dat je er bent jongen, op je eigen feestje, wat ga ik het toch naar mijn zin hebben. Die maatschappelijk werker geeft geen fuck.
En die psychologen net zo. Het is totaal niet natuurlijk om in een stoel geplaatst te worden van zo doe je verhaal maar, want zo zit menselijk contact niet in elkaar. En na 3 kwartier word je afgekapt en zo de deur uitgewerkt. Tot de volgend keer he!
En ga nou niet zeggen dat ik vrienden moet zoeken, want het aantal vrienden dat je in een leven maakt die een fuck om jou geven is ook op 1 hand te tellen.
Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, waarschijnlijk zit je op 5 december nog niet met je eigen gezinnetje Sinterklaas te vieren, maar als je je schouders eronder zet en de hulp die je wordt aangeboden accepteert, zit je dan wel met de voeten onder een eigen tafel. En misschien zelfs een tafelgenoot erbij.
Misschien ook niet, maar als je de defaitistische houding die je nu hebt blijft vasthouden, dan is de kans een stuk groter dat je op 5 december nog steeds geen eigen huis hebt.
En dat wenst niemand je hier toe.
Idealiseer het huiselijke gezinsleven ook niet. Achter al die gelukkige plaatjes die je van buiten ziet zit soms ene bak ellende waar je geen weet van hebt. Omdat mensen blijven vasthouden aan een situatie of relatie die niet werkt en geen stappen durven nemen.
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Mijn ouders...er is heel wat gebeurd. Mijn ouders hebben regelmatig knallende ruzie waarbij ze schreeuwen en met spullen gooien en waarbij mijn vader zegt dat hij uit elkaar wil gaan en mijn moeder die dan gaat huilen. Al tientallen jaren. Soms pakte hij haar bij de haren of de keel of iets anders, net als bij mij vroeger, maar dat heeft hij gelukkig de laatste jaren niet meer gedaan.quote:
[..]
Het is dat je er zelf over begint, maar is misschien ook niet gewoon het moment aangebroken om het bij te gaan leggen met je ouders? Het is vast niet makkelijk om met hangende pootjes ze onder ogen te moeten komen, maar ja ... Ik heb niet de indruk dat ze je enorm iets hebben misdaan, je hebt ze nodig, het zijn je wel je ouders en vanuit hun optiek, je bent wel hun kind.
Vaak gaven ze mij de schuld van de ruzie, dat ze ruzie om mij hadden. Ik, met mijn karakter, kon dan ook behoorlijk problematisch zijn. Ik kon bijvoorbeeld flink tekeer gaan als ze vroegen ''hoe gaat het?'', omdat ik gefrustreerd was en niet zat te wachten om iedere dag diezelfde vraag te beantwoorden.
Andere keren kwam ik thuis met iets, een litteken, een schram, noem maar wat. En dan vroegen mijn ouders steeds: hoe komt dat. Ik weet het niet antwoordde ik dan. Wat dat weet je niet? Jij weet nooit wat he en dan brak de hel los en dan zei ik 'ik weet het niet pappa ik weet het niet ik weet het echt niet', bang dat hij weer door het lint zou gaan.
Dat soort herinneringen heb ik. Iedere dag ruzie om kleine dingen en frustraties. Hier en daar dan afgewisseld met een liefdevolle periode. Op het laatst was ik het zat en begon ik mijn ouders compleet te negeren en dat konden ze niet hebben, dus vonden ze dat ik moest vertrekken.
Mijn vader zei eerder weleens dat hij mij 's avonds niet meer wilde zien. Ik heb toen twee weken in de trein en in de kou geslapen, in de winter was dat toen. Toen hebben ze me als vermist gegeven en de ouders van een vriend gebeld. Ze belden me op dat ze me zo misten, maar toen ik eindelijk thuis kwam kreeg ik nog even een rotopmerking.
Wat denk je nu van mijn ouders?
Ja! Het valt hierin wel samen te vatten, gewoon het ideale bestaan met de meest ideale mensen in de meest ideale (werk)situatie. Zonder tegenslagen of andere zuurpruimen die je in de weg staan.quote:
[..]
Hij wil de liefde van zijn leven, die altijd voor hem beschikbaar is en ook gelijk even de perfecte baan en dat iemand zijn schulden wegtovert.
NU!
ADHD-C
|
|
