Kinderen: Ja of nee? #2

OUD / Zwangerschap en geboorte deel 1174

Hier begint de ellende, zonder dat ze het door hebben.

Ik zie dit topic nu net en ga niet deel 1 helemaal doorlezen om te kijken of dit niet al gepost is, maar dit is wat Paul van Vliet ervan zegt (bron):

quote:

Paul van Vliet heeft er spijt van dat hij nooit eigen kinderen heeft gekregen. Toen hij in de jaren zeventig een relatie kreeg met zijn huidige partner Lidewij had zij al twee kinderen. "Ik vind het gewoon zonde. Ik heb een rijk en liefdevol leven gehad, maar ik zou het een tweede keer anders doen", vertelt de 77-jarige cabaretier aan AD Weekend.

-knip-

De cabaretier vindt het vooral jammer dat hij 'nergens doorgaat'. "Mijn eigen bloedlijn komt ten einde. En verder had ik de onvoorwaardelijkheid van een ouder met zijn kind ook zelf wel willen ervaren. Ik weet nog dat Lidewij haar kleindochter voor het eerst zag en meteen zei: die ken ik. Ik heb Noa lief als geen ander, maar ze is niet mijn eigen vlees en bloed."

M'n punt is, denk ook even verder dan alleen het hier en nu voordat je besluit wel/geen kinderen te krijgen. Dat voorkomt dat je op latere leeftijd spijt krijgt. (Volgens mij hebben trouwens maar weinig mensen spijt van de kinderen die ze wel gekregen hebben en vaker spijt dat ze geen kinderen hebben gehad.)

Op dit moment zou ik een slechte ouder zijn denk ik. Heb er simpelweg het geduld niet voor. Merkte aan mijn zussen dat ik hun kinderen pas vanaf 2 jaar leuk begon te vinden.
Met de tijd wil ik wel kinderen. Al is het maar om de familienaam voort te zetten. Mijn vader was de enige jongen en ik ook.
Eerst maar eens iemand vinden waar ik het überhaupt mee zou willen
Helaas wordt ook ik steeds ouder dus het begint nu wel tijd te worden zeg maar

Nee. Ik zou niet één goede reden kunnen bedenken om kinderen te nemen. Daarentegen wel een hele waslijst met redenen om het niet te doen.

gewoon kinderen maken , verkopen/door anderen laten opvoeden en tegen een jaar of 18 weer opzoeken.

quote:

Op zondag 28 april 2013 08:51 schreef kwiwi het volgende:
Nee. Ik zou niet één goede reden kunnen bedenken om kinderen te nemen. Daarentegen wel een hele waslijst met redenen om het niet te doen.

dat heb ik nu ook. ik ben nu 26 en heb nog steeds vrij weinig van die "ik moet een kind baren, nu!" drang gevoeld. maar het kan ook komen doordat ik met probleemkinderen werk... ik weet ook hoe t mis kan gaan etc en dat zou ik voor mijn eigen kind en mezelf niet willen.

quote:

Op zondag 28 april 2013 08:51 schreef kwiwi het volgende:
Nee. Ik zou niet één goede reden kunnen bedenken om kinderen te nemen. Daarentegen wel een hele waslijst met redenen om het niet te doen.

Je kunt het wel heel rationeel gaan benaderen met voors en tegens, maar uiteindelijk blijft het een gevoelskwestie.
Ik heb nooit kinderen gewild en wil ze nog steeds niet, simpelweg omdat ik die behoefte niet voel. En ik kan er een hele hoop redenen tegenaan gooien waarom niet, maar die zou je allemaal weg kunnen strepen als die behoefte er wel zou zijn.

quote:

Op zondag 28 april 2013 08:51 schreef kwiwi het volgende:
Nee. Ik zou niet één goede reden kunnen bedenken om kinderen te nemen. Daarentegen wel een hele waslijst met redenen om het niet te doen.

Het is grofweg net als de beslissing om een hond te nemen. Heb je niets met honden dan wegen de zaken zoals wandelen als het prutweer is, stinkende natte hond, niet zomaar van huis weg kunnen blijven e.d. zwaarder. Maar vindt je honden helemaal te gek dan kijk je meer naar die fijne strandwandelingen, een lieve hond die je voeten warmt in de winter en de andere leuke dingen die je met een hond kan doen.

Zo is het hier dus ook, degene met een behoefte aan kinderen denken aan de leuke dingen, ze kennen de nadelen, maar die wegen niet op tegen de voordelen. Degene zonder behoefte aan kinderen zien die nadelen en de voordelen wegen daar dan niet tegenop.

Die behoefte valt niet echt te beredeneren, die is er of die is er niet, dat is als een persoonlijke smaak hebben. Daarna komt eigenlijk vooral het beredeneren van de keuze die al gemaakt is door het hebben of ontbreken van die behoefte.

quote:

Op zondag 28 april 2013 05:34 schreef nicknicknickname het volgende:
Op dit moment zou ik een slechte ouder zijn denk ik. Heb er simpelweg het geduld niet voor. Merkte aan mijn zussen dat ik hun kinderen pas vanaf 2 jaar leuk begon te vinden.
Met de tijd wil ik wel kinderen. Al is het maar om de familienaam voort te zetten. Mijn vader was de enige jongen en ik ook.
Eerst maar eens iemand vinden waar ik het überhaupt mee zou willen
Helaas wordt ook ik steeds ouder dus het begint nu wel tijd te worden zeg maar

Kunnen je zussen ook doen tegenwoordig, misschien wil jouw vrouw wel haar eigen naam voor haar jullie kinderen

quote:

Op zondag 28 april 2013 16:51 schreef totalvamp het volgende:

[..]

Noem 1 voordeel van kinderen hebben

Een heleboel liefde, dat is een groot voordeel. De wereld door de ogen van een kind mogen bekijken, heel veel pret, lachen, spelen en ga zo maar door. Opvoeden kan ook heel leuk zijn(soms ook niet, er zijn ook achter het behang plak momenten). Om zo even heel vlotjes wat op te noemen zonder in onzin zaken zoals later verzorgt te worden te verzanden.

Als je graag kinderen wil, die behoefte dus wel hebt, zit er een boel lol, liefde en luchtigheid aan vast die maken dat het de moeite meer dan waard is. Logisch ook, anders nam niemand een 2de kind, dan hadden we het de eerste keer wel afgeleerd.

quote:

Op zondag 28 april 2013 17:22 schreef totalvamp het volgende:

[..]

Van die liefde merk je niks. Het komt van jouw kant af maar een baby houdt nog niet van zijn moeder. Het is een instinct dat ze bij je willen zijn.

Ik ben een man dus ik kijk altijd door de ogen van een kind. Als ik om me heen kijk naar andere kinderen irriteer ik me juist aan alles wat ze doen. Ze maken constant herrie, luisteren bijna nooit, overal tegenin gaan, janken.

Zo zie ik het als ik en kind zou hebben. Het is net een puppie alleen dan verre van schattig

Van die liefde merk je hartstikke veel, maar ik heb geen zin in deze discussie, want ik heb al gezegd dat als je die behoefte niet hebt je moeite hebt met dit soort dingen zwaarder te laten wegen of niet dood te redeneren.
Dat geeft niets, is gewoon een kwestie van smaak, het is geen slechte eigenschap ofzo.

Voor jou is het zo dat je die behoefte niet hebt, dus zal je redenering altijd die kant op gaan, net zoals degene die wel die behoefte heeft al die mooie kanten meer belicht.

quote:

Op zondag 28 april 2013 04:35 schreef Thorír het volgende:
Ik zie dit topic nu net en ga niet deel 1 helemaal doorlezen om te kijken of dit niet al gepost is, maar dit is wat Paul van Vliet ervan zegt (bron):

[..]

M'n punt is, denk ook even verder dan alleen het hier en nu voordat je besluit wel/geen kinderen te krijgen. Dat voorkomt dat je op latere leeftijd spijt krijgt. (Volgens mij hebben trouwens maar weinig mensen spijt van de kinderen die ze wel gekregen hebben en vaker spijt dat ze geen kinderen hebben gehad.)

Spijt waarom, ik heb geen kinderen en daar heb ik nooit spijt van gehad. De vraag omdraaien heeft weinig zin. Er is natuurlijk geen hond die zal toegeven dat ze spijt hebben wel kinderen op de wereld te zetten. Dat kan je nl. niet meer terugdraaien.
Ik ben daar wel benieuwd naar btw

Ik ken wel iemand die daar "spijt" van heeft, die doet dan ook zo'n beetje zo min mogelijk met zijn kinderen. Maar dat is wel een gevalletje van het eerste kind is er gekomen omdat de vrouw dat perse wilde en de 2de was "perongelijk" nadat de vrouw had aangegeven er nog 1 te willen en hij absoluut niet wilde.
Zo zullen er misschien ook mensen zijn die best een kind hadden willen hebben, maar alleen in de ideale situatie die nooit gekomen is, dan kan het zijn dat er spijt is.

Denk niet dat er veel gevallen van spijt zijn bij mensen die graag kinderen wilde, of gewoon geen kinderen wilde.

quote:

Op zondag 28 april 2013 18:17 schreef erodome het volgende:
Ik ken wel iemand die daar "spijt" van heeft, die doet dan ook zo'n beetje zo min mogelijk met zijn kinderen. Maar dat is wel een gevalletje van het eerste kind is er gekomen omdat de vrouw dat perse wilde en de 2de was "perongelijk" nadat de vrouw had aangegeven er nog 1 te willen en hij absoluut niet wilde.
Zo zullen er misschien ook mensen zijn die best een kind hadden willen hebben, maar alleen in de ideale situatie die nooit gekomen is, dan kan het zijn dat er spijt is.

Denk niet dat er veel gevallen van spijt zijn bij mensen die graag kinderen wilde, of gewoon geen kinderen wilde.

Dat is best een taboe, zeker als je graag kinderen wilde hebben en het valt vies tegen.
Ik ken die verhalen niet.

Dat valt vies tegen gaat meestal over kleinere periode's. Zo kan het voor komen dat een kersverse moeder een depressie krijgt, of dat de kersverse vader helemaal geen vader-gevoelens heeft, of de moeder die moeder gevoelens moet leren opwekken ipv ze al vanzelf heeft.

Het gaat niet altijd soepel en daar wordt zat over gesproken, alhoewel het zo in het openbaar vaak lastig is voor vooral moeders om dat toe te geven(een vader wiens vader gevoelens moeten groeien wordt redelijk als normaal gezien, maar bij een vrouw wordt verwacht dat ze spontaan veranderd in supermam).

En zelfs gevoelens van haat kunnen voor komen, bv bij een huil-baby, daar komt een heleboel schaamte bij kijken, maar eigenlijk is het niet zo raar, de irritatie-levels van ouders van huilbaby's worden extreem op de proef gesteld.
Of mensen die moeten toegeven dat ze hun kind helemaal niet zo heel erg mogen als mens, dat de karakters elkaar bijten.

Maar over het algemeen geld dat die moeilijke periode's over gaan en dat daar fijne periode's voor terugkomen.

quote:

Op zondag 28 april 2013 12:16 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Je kunt het wel heel rationeel gaan benaderen met voors en tegens, maar uiteindelijk blijft het een gevoelskwestie.
Ik heb nooit kinderen gewild en wil ze nog steeds niet, simpelweg omdat ik die behoefte niet voel. En ik kan er een hele hoop redenen tegenaan gooien waarom niet, maar die zou je allemaal weg kunnen strepen als die behoefte er wel zou zijn.

Ik heb gevoelsmatig de behoefte dan weer wel, maar dat lijkt me ook natuurlijk (dat je je op een gegeven moment wilt voortplanten). Echter laat ik m'n gevoel niet de overhand nemen want rationeel gezien wil ik helemaal geen kinderen.

quote:

Op maandag 29 april 2013 08:49 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Ik heb gevoelsmatig de behoefte dan weer wel, maar dat lijkt me ook natuurlijk (dat je je op een gegeven moment wilt voortplanten). Echter laat ik m'n gevoel niet de overhand nemen want rationeel gezien wil ik helemaal geen kinderen.

Ben je dan niet bang dat je spijt gaat krijgen?

Ik kan echt een heel waslijst opstellen met zeer goede redenen waarom ik geen kinderen zou moeten nemen, maar ik denk dat als ik écht die behoefte voelde, dat ik die lijst in de prullenbak zou gooien.

Maar goed, aan de andere kant, misschien zouden meer mensen hun gevoel opzij moeten zetten en op grond van ratio geen kinderen moeten nemen. Maar ja, dan denk ik dus aan mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is, dus die zullen zo'n overweging nooit maken.

quote:

Op zondag 28 april 2013 18:35 schreef Soury het volgende:

[..]

Dat is best een taboe, zeker als je graag kinderen wilde hebben en het valt vies tegen.
Ik ken die verhalen niet.

Spijt heb ik niet, maar ik ben de eerste die toe geeft dat het me behoorlijk tegen gevallen is.
En ja, ik ben een vrouw, en ja, je hoort het idd niet vaak.
Ik vind het vreselijk zwaar, ben er achter gekomen dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb dan ik had gedacht. Of althans, ik wist simpelweg niet dat ik het gewoon niet trek als ik weinig tijd voor mezelf heb. En ik dacht ook dat ik iemand was die prima tegen weinig slaap kon. Maar wat is weinig slaap als je ergens binnen de volgende 7 dagen heerlijk lang kan uitslapen. Weinig slaap is wekenlang elke ochtend om half 6 wakker zijn omdat je kind nou eenmaal niet langer slaapt. De consequentie voor mij is dat ik dus eigenlijk echt om 22 uur naar bed moet want het gaat radicaal mis als ik dat niet doe. Humeur, buien, noem maar op.

Een van mijn uitspraken: Hoe kan het nou toch dat ik zó slecht ben in iets dat ik zó graag wilde...

En ja, de moeilijke periodes gaan over, zeker nu ze wat ouder worden, maar damn wat heb ik het onderschat.
Maar ook dat is puur persoonlijk he, er zijn ook mensen die er helemaal geen problemen mee hebben.

quote:

Op maandag 29 april 2013 09:13 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Ben je dan niet bang dat je spijt gaat krijgen?

Ik kan echt een heel waslijst opstellen met zeer goede redenen waarom ik geen kinderen zou moeten nemen, maar ik denk dat als ik écht die behoefte voelde, dat ik die lijst in de prullenbak zou gooien.

Maar goed, aan de andere kant, misschien zouden meer mensen hun gevoel opzij moeten zetten en op grond van ratio geen kinderen moeten nemen. Maar ja, dan denk ik dus aan mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is, dus die zullen zo'n overweging nooit maken.

Heb geen idee of ik er spijt van zou krijgen, maar zou net zo goed spijt kunnen krijgen van wél kinderen nemen natuurlijk. Dat weet je nooit van tevoren.

quote:

Op maandag 29 april 2013 09:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Spijt heb ik niet, maar ik ben de eerste die toe geeft dat het me behoorlijk tegen gevallen is.
En ja, ik ben een vrouw, en ja, je hoort het idd niet vaak.
Ik vind het vreselijk zwaar, ben er achter gekomen dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb dan ik had gedacht. Of althans, ik wist simpelweg niet dat ik het gewoon niet trek als ik weinig tijd voor mezelf heb. En ik dacht ook dat ik iemand was die prima tegen weinig slaap kon. Maar wat is weinig slaap als je ergens binnen de volgende 7 dagen heerlijk lang kan uitslapen. Weinig slaap is wekenlang elke ochtend om half 6 wakker zijn omdat je kind nou eenmaal niet langer slaapt. De consequentie voor mij is dat ik dus eigenlijk echt om 22 uur naar bed moet want het gaat radicaal mis als ik dat niet doe. Humeur, buien, noem maar op.

Een van mijn uitspraken: Hoe kan het nou toch dat ik zó slecht ben in iets dat ik zó graag wilde...

En ja, de moeilijke periodes gaan over, zeker nu ze wat ouder worden, maar damn wat heb ik het onderschat.
Maar ook dat is puur persoonlijk he, er zijn ook mensen die er helemaal geen problemen mee hebben.

Wat een eerlijke post. Dat waardeer ik. Ik weer zeker dat je daar niet alleen in staat.

Straks komt er nog overbevolking, iedereen stop me kinderen nemen!

Geen kinderen.
Ik heb nog nooit moederlijke gevoelens gehad terwijl ik nu richting de 28 ga.
Maar het besef is er al veel langer. Dat kwam toen het ooit eens met collega's over kinderen krijgen ging.
Een collega van mij zei: als ik een baby hoor huilen wel ik het kindje oppakken en troosten.
Ik zei: als ik een baby hoor huilen denk ik: "kan iemand ervoor zorgen dat dat kutkind ophoudt?"

Vrienden van mij hebben jonge kinderen en als die meekomen hoop ik maar dat niemand op het idiote idee komt om die kleintjes bij mij op schoot te dumpen.

Daarbij past een kind absoluut niet in mijn beeld van wat ik nog allemaal wil doen.

quote:

Op maandag 29 april 2013 09:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Spijt heb ik niet, maar ik ben de eerste die toe geeft dat het me behoorlijk tegen gevallen is.
En ja, ik ben een vrouw, en ja, je hoort het idd niet vaak.
Ik vind het vreselijk zwaar, ben er achter gekomen dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb dan ik had gedacht. Of althans, ik wist simpelweg niet dat ik het gewoon niet trek als ik weinig tijd voor mezelf heb. En ik dacht ook dat ik iemand was die prima tegen weinig slaap kon. Maar wat is weinig slaap als je ergens binnen de volgende 7 dagen heerlijk lang kan uitslapen. Weinig slaap is wekenlang elke ochtend om half 6 wakker zijn omdat je kind nou eenmaal niet langer slaapt. De consequentie voor mij is dat ik dus eigenlijk echt om 22 uur naar bed moet want het gaat radicaal mis als ik dat niet doe. Humeur, buien, noem maar op.

Een van mijn uitspraken: Hoe kan het nou toch dat ik zó slecht ben in iets dat ik zó graag wilde...

En ja, de moeilijke periodes gaan over, zeker nu ze wat ouder worden, maar damn wat heb ik het onderschat.
Maar ook dat is puur persoonlijk he, er zijn ook mensen die er helemaal geen problemen mee hebben.

Daarin ben ik blij dat ik vrij vroeg aan een kind ben begonnen, ik denk niet dat ik het goed zou trekken nu die vermoeidheid van die eerste tijd. Dat was toen al pittig, maar toen was ik veel flexibeler op dat gebied. Nu moet ik na een nachtje doortrekken echt bijkomen en dat gaat dan alleen over een leuke stapavond ofzo, niet over een zuigeling die maanden lang je nachtust danig verstoort.

Mijn schoonzus is altijd al meer op haar slaap geweest, voor haar was het in het begin ook zwaar qua vermoeidheid.

Ik heb gewoon geluk gehad, twee makkelijke kinderen die beide van begin af aan goed doorslapen, ze gedragen zich netjes, zijn geen schreeuwkinderen
Als er nu eentje ziek is en een paar nachten wakker ligt merk ik dat ik erg geïrriteerd raak, ik kan me voorstellen dat als dat maanden of zelfs jaren aan een stuk is dat je dan wel spijtgevoelens kan ervaren.

Mijn vriend heeft twee jongens in dezelfde leeftijd als mijn dochters en ik merk dat jongens toch wel een heel stuk drukker zijn en het ook zwaarder is met jongens, meisjes zijn toch rustiger en lijken zichzelf makkelijker te kunnen vermaken.

Nee.

Heb een lastige jeugd gehad en niet echt voorbeeldige ouders. Zou niet weten hoe je een goede vader moet zijn. Verder kan ik me gewoon onmogelijk een hypothetisch meisje voorstellen waar ik kinderen mee zou willen hebben.

quote:

Op maandag 29 april 2013 09:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Spijt heb ik niet, maar ik ben de eerste die toe geeft dat het me behoorlijk tegen gevallen is.
En ja, ik ben een vrouw, en ja, je hoort het idd niet vaak.
Ik vind het vreselijk zwaar, ben er achter gekomen dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb dan ik had gedacht. Of althans, ik wist simpelweg niet dat ik het gewoon niet trek als ik weinig tijd voor mezelf heb. En ik dacht ook dat ik iemand was die prima tegen weinig slaap kon. Maar wat is weinig slaap als je ergens binnen de volgende 7 dagen heerlijk lang kan uitslapen. Weinig slaap is wekenlang elke ochtend om half 6 wakker zijn omdat je kind nou eenmaal niet langer slaapt. De consequentie voor mij is dat ik dus eigenlijk echt om 22 uur naar bed moet want het gaat radicaal mis als ik dat niet doe. Humeur, buien, noem maar op.

Een van mijn uitspraken: Hoe kan het nou toch dat ik zó slecht ben in iets dat ik zó graag wilde...

En ja, de moeilijke periodes gaan over, zeker nu ze wat ouder worden, maar damn wat heb ik het onderschat.
Maar ook dat is puur persoonlijk he, er zijn ook mensen die er helemaal geen problemen mee hebben.

Eerlijk
En denk dat dat dus ook voor mij zal gelden (tijd voor mezelf nodig).

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 22:36 schreef GimmeGore het volgende:
Geen kinderen.
Ik heb nog nooit moederlijke gevoelens gehad terwijl ik nu richting de 28 ga.
Maar het besef is er al veel langer. Dat kwam toen het ooit eens met collega's over kinderen krijgen ging.
Een collega van mij zei: als ik een baby hoor huilen wel ik het kindje oppakken en troosten.
Ik zei: als ik een baby hoor huilen denk ik: "kan iemand ervoor zorgen dat dat kutkind ophoudt?"

Vrienden van mij hebben jonge kinderen en als die meekomen hoop ik maar dat niemand op het idiote idee komt om die kleintjes bij mij op schoot te dumpen.

Daarbij past een kind absoluut niet in mijn beeld van wat ik nog allemaal wil doen.

Ook dit en dit en dit.

Heb nooit grote kinderwens gehad (al denkt mijn moeder vast anders verwacht ik ), klokje tikt (nog lang?) niet (ook al ben ik 'al' 34) en al zeker niet zo lang ik een relatie heb, maar goed, zelfs dan weet ik niet of ik het echt wel zou willen. Ik heb sowieso ook niks met baby's geloof ik. Kinderen op mijn werk vind ik geweldig, maar ja, die hoef ik dan ook niet mee naar huis te nemen (al zou ik ze soms dan ook wel weer wat beters gunnen qua basisbehoeften). Misschien zie ik ook wel teveel sores op mijn werk met al die kinderen. Ook zou ik mijn eigen vrijheid en de dingen die ik graag doe die niet handig te combineren zijn, niet graag op willen geven. Lekker egocentrisch oogpunt misschien, gelukkig hoef ik nu ook nog nergens over na te denken.

Ik zit hier de laatste tijd ook wel mee in m'n hoofd. Ben bijna 30 en m'n vriendin is 31. Zij wil heeft een kinderwens en ik....ja niet echt. Maar ik heb ook niet zoiets van dat ik het absoluut niet wil.
Kinderen leek altijd zo ver weg en ik altijd wel zoiets van 'ooit wil ik wel kinderen'. Maar dat is meer abstract omdat het zo ver weg is. Maar nu komt het wel behoorlijk dichtbij want de tijd is gevlogen.

We zijn nu een half jaar bij elkaar (nog maar kort, maar het komt toch ter sprake want je wordt ouder) en we moeten eerst maar eens samenwonen en leuke dingen doen en zo. Maar ja met kids beginnen moet toch wel zo uiterlijk rond haar 35e, wil je niet een grotere kans hebben op down syndrome e.d.. Dus dat is binnen 4 jaar en nu moet ik er wel echt over nadenken. Maar tot een conclusie of antwoord kom ik niet echt.
Misschien werkt het voor mannen wel vaker zo. Dat veel van ons niet echt die (biologische) kinderwens hebben, maar het allemaal wel best vinden. De vrouw (uitzonderingen daargelaten) wil het dan graag en wij hebben zoiets van 'het hoort er een beetje bij, dus laat ik het maar doen want zij wil het graag'. En als het kind er dan is vinden we het ook wel weer leuk en ga je ervan houden. Zo was het bij mijn ouders ook ongeveer.

Maar ja het is niet zomaar iets, het verandert je leven totaal. Dat staat dan grotendeels in het teken van je kind(eren). Het legt ook allerlei soorten druk op je. Zoals de verantwoording voor een goed inkomen. En weg is je vrijheid. Verder ben ik al niet zo stressbestendig en heb ik veel slaap nodig. Dat wordt dus echt slopend.

Voor mij is het belangrijkste in mijn leven, na gezondheid, een partner waar ik gelukkig mee ben. Ik heb geen kinderen nodig voor geluk. Tenminste, dat is hoe ik er nu tegenaan kijk.

Hoe tot een conclusie te komen? Welke vragen zou ik mezelf bijv moeten stellen om duidelijkheid voor mezelf te krijgen?

quote:

Op zaterdag 4 mei 2013 00:20 schreef Strani het volgende:

[..]

Dat is een lastige situatie en inderdaad heb je niet zo heel veel tijd meer om een beslissing te nemen. Maar nog wel een paar jaar, misschien is dat net genoeg om duidelijkheid te krijgen.

Nou ja, probleem is wel dat hij die paar jaar nog wel kan (willen) nemen, maar als hij dan, als zij 36 is, alsnog néé zegt, de relatie daardoor strandt en zij opnieuw, kinderloos, naar een man moet gaan zoeken die wel wil voorplanten dan zit je. Kan me voorstellen dat je, ondanks dat je veel van iemand houdt en om iemand geeft, ook eerlijk moet zijn en moet kunnen zeggen 'ik weet het gewoon niet' en haar dan de keus geven om te zoeken naar iemand die wél een gezin wil starten. Lastig hoor, natuurlijk, maar het lijkt me erg vervelend, aan het lijntje gehouden worden (al hoeft dat niet eens intentioneel te zijn!!) door je man met een 'ja, later waarschijnlijk wel' om daarna een 'nee' te horen.

Lastig inderdaad. Ik heb ook weer niet principieel iets tegen kinderen overigens. Maar dat helpt ook niet echt om een antwoord te vinden.

Nee geen kinderen en eigenlijk altijd al gehad ik wil ze niet .
Ik vind kinderen leuk als neefjes maar het leukste eraan is ook dat ze uiteindelijk als ze lastig zijn weer lekker met pa en ma meegaan.
Heb er geen geduld voor . Ik mis de moeder gen maar ik vind het ook wel best zo. Ik ben liever de gekke tante om het maar zo te zeggen.

Hmm.. Nooit zo de behoefte gehad. Ben nu 25 dus heb nog 'even'.. Denk dat ik uiteindelijk wel kinderen wil.

quote:

Op maandag 29 april 2013 09:20 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Spijt heb ik niet, maar ik ben de eerste die toe geeft dat het me behoorlijk tegen gevallen is.
En ja, ik ben een vrouw, en ja, je hoort het idd niet vaak.
Ik vind het vreselijk zwaar, ben er achter gekomen dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb dan ik had gedacht. Of althans, ik wist simpelweg niet dat ik het gewoon niet trek als ik weinig tijd voor mezelf heb. En ik dacht ook dat ik iemand was die prima tegen weinig slaap kon. Maar wat is weinig slaap als je ergens binnen de volgende 7 dagen heerlijk lang kan uitslapen. Weinig slaap is wekenlang elke ochtend om half 6 wakker zijn omdat je kind nou eenmaal niet langer slaapt. De consequentie voor mij is dat ik dus eigenlijk echt om 22 uur naar bed moet want het gaat radicaal mis als ik dat niet doe. Humeur, buien, noem maar op.

Een van mijn uitspraken: Hoe kan het nou toch dat ik zó slecht ben in iets dat ik zó graag wilde...

En ja, de moeilijke periodes gaan over, zeker nu ze wat ouder worden, maar damn wat heb ik het onderschat.
Maar ook dat is puur persoonlijk he, er zijn ook mensen die er helemaal geen problemen mee hebben.

Hoi Be, volgens mij maken alle ouders dit vroeg of laat mee. Maar het feit dat je het tegen vindt vallen, maakt je geen slechte ouder gelukkig . Mijn eigen moeder zegt altijd dat ze niks met 'dat kleine spul' heeft, maar dat ze met pubers juist wel weer goed is. En zoiets zou voor jou ook best op kunnen gaan.

Ik snap je wel, jouw post omschrijft zo'n beetje waarom ik er niet aan begin. Ik heb veel ruimte nodig voor mezelf en in dat plaatje passen geen kinderen. Bij mij komt dat trouwens voort uit puur egoisme, ik vind mezelf en mijn eigen tijd nogal belangrijk . Ik denk niet dat dat voor jou opgaat, zo ben je op mij nog nooit overgekomen in ieder geval.

Ja, zeker weten kinderen
Moet ik nog wel de juiste man tegenkomen

ben 21 btw

Nee.

Ik kan het kind niet geven wat ie nodig heeft om echt een gelukkig, goed functionerend persoon te kunnen worden. Dus dan moet je er niet aan beginnen.

Jammer, want kan me inmiddels voorstellen hoe het opvoeden van een kind je wereldbeeld kan veranderen (door een eigenaardig stukje reflectie) en ik vind ze eigenlijk wel lief ook

Maarja, als ik daar om moet gaan zitten treuren... Niet dat dat nooit gebeurt hoor. Maar ik begin er langzaam aan vrede mee te krijgen dat ik gewoon bepaalde beperkingen heb die misschien wel nooit recht gebreid zullen worden.

Gevoelsmatig hier zeker wel. Ik kan ook met de kat als een baby rondlopen ( ). Vind als man 25 nog iets wat jong, en voor mij als persoon ook. Ik zou er over een paar jaar wel klaar voor zijn denk ik.

Verder moet het praktisch gewoon haalbaar zijn. Ik vind dat de moeder minstens de helft of meer van de tijd er bij moet wezen. Zelf lijkt het me ook geen probleem om me op te offeren. Van te voren goed mentaal voorbereiden op wat voor periode je tegemoet gaat.

En ik vind geld ook belangrijk, je moet er goed voor kunnen zorgen. En het moet dus ook uit kunnen komen qua werk van beide, want altijd maar naar de crèche sturen zal Japie niet snel doen.

Voorlopig nog niet. Misschien over 8 jaar, als ik 30 ben.