Bevallingsverhalen deel 16

Bij mij waren de naweeën bij ieder kind heviger. Maar iedere bevalling ging ook sneller: bij de laatste zat tussen het moment dat ik dacht dat het serieus genoeg was om te bellen en de geboorte een half uur.

Naweeen waren hier net zo heftig, maar de bevallingen gingen ook net zo snel.

quote:

Op zondag 14 april 2013 17:53 schreef Kyara het volgende:

[..]

ik vond de naweeen bij de 3e niet erger dan bij de 2e in elk geval

Hahaha

Danic, dat klinkt heel heftig allemaal

Naweeën had ik niet na Nathan, bevalling duurde 5.5 uur, en bij Lauren echt veel, bevalling duurde 12 uur.

Pessie ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal! Dat van Lauren staat niet online toch?

Bij.Floris kan ik me de naweeën niet herinneren. Bij Elise daarentegen...brrr
Bevallingen van 6,5 en 4 uur.

Ik vond de naweeën bij I. al vreselijk, dus vrees het ergste bij een eventuele nr. 2... De eerste 3 dagen moest ik elke keer tijdens het voeden uitkijken dat ik m'n kind niet fijnkneep!

Bevalling van eerste wee tot baby in ca 9 uur, maar vond het pas 'bevallen' vanaf een cm of 5/6 en toen duurde het nog maar 2 uur.

quote:

Op zondag 14 april 2013 19:50 schreef laziness het volgende:
Pessie ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal! Dat van Lauren staat niet online toch?

Nog niet nee. Het typt lastig op een tablet. Morgenochtend zit Nathan op de psz, kijken of het dan lukt.

O naweeen zijn echt ruk ja. Ondanks dat het een heftige bevalling was heb ik hem goed doorstaan, kijker met een heel goed gevoel opterug. Maar ik weet nog wel dat ik op zaal lag en die naweeen begonnen. Dacht echt: nee niet weer?!mijn kind is er al uit dus waar is het goed voor .. tjongejonge. Eerst weet je nog waarvoor die weeen zijn en dan weet je dat het voor het goede doel is. Maar als de klus dan eenmaal geklaard is wil je er liever niet aan herinnerd worden nee.

Danic
Heftig verhaal..

Fluxus was voor mij de reden dat ik poliklinisch wilde bevallen. Vond het hele placentagebeuren zo eng (met 36wk nog een echo gehad om te kijken of de placenta goed zat, zat eerst dicht bij de bm mond) (ook al zegt dat niets)
Was eigenlijk het enigste waar ik bang voor was tijdens de bevalling (terwijl er zoveel mis kan gaan) en wilde echt niet dat zoiets thuis zou gebeuren.
Als ik dan je verhaal lees.. pff..

quote:

Op zondag 14 april 2013 15:15 schreef L-E het volgende:
Danic, wat heb ik gehuild bij het lezen van jouw verhaal zeg. Dat je daar zo ligt, en niemand je kan vertellen dat het goed komt, pffff Heftig

Loj: jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Met 35 weken al bevallen, wat een omschakeling als je verwacht over tijd te lopen. En enorm naar en verdrietig dat het niet allemaal is gelopen zoals je eigenlijk wilde. (Ik loop nu drie weken met pre-eclampsie, ben zó bang voor hellp. Jouw verhaal bewijst maar weer hoe enorm snel dat zich ontwikkelt, zonder dat je dat perse door hebt.)

Le, niet te bang zijn voor hellp hoor! Het kan idd vanuit het niets komen en dat je nu al pre-eclampsie hebt is natuurlijk wel beangstigend.
Maar heb vertrouwen in je eigen lichaam. En mocht het toch zo ver komen, het komt allemaal dan ook wel weer goed. Misschien loopt het dan zeker in het begin niet zoals je je had bedacht, maar die kleine is het waard!!


Naweeen, niet gehad.... Maar ik heb sowieso maar een klein uurtje iets aan weeen gehad

[ Bericht 6% gewijzigd door Loj op 15-04-2013 12:51:07 ]

Jezus Danic... ik lees nu pas je verhaal maar zit echt met stomheid geslagen...

De mijne ook maar eens opgeschreven Is wel lang !!:

7 maart:
Eindelijk vakantie en daarna zwangerschapsverlof, vandaag ben ik precies 35 weken zwanger en heb mijn eerste vakantie dag helemaal volgestopt met afspraken. Belangrijkste afspraken zijn die met de verloskundige en 's avonds de liggingsecho. Eenmaal bij de verloskundige vindt ze dat de kleine toch echt te weinig gegroeid is en het is dat we in de avond nog een echo hebben anders had ze me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben er vrij nuchter in en denk bij mijzelf dat het wel mee zal vallen...wel vertel ik haar dat ik sterk het gevoel heb dat de kleine veel eerder gaat komen dan het zou moeten, ze lacht erom en zegt dat heel veel vrouwen dat denken...dat het maar niet tegenvalt..

om kwart voor negen savonds hebben we een afspraak voor de echo, ik vertel de echoscopiste nog dat ze vooral even de groei moet nameten want ze zeggen dat dat niet klopt.
Ze gaat aan het meten en ze is akelig stil...op het scherm zie ik de waardes voorbij komen van rond de 30 weken...beentjes zelfs 27 weken... Hoe kan dat nou toch !!
uiteindelijk zegt ze dat het dus niet goed is, ze belt de verloskundige en wij krijgen de mededeling mee dat we naar huis moeten gaan en als we thuis zijn moeten bellen naar de verloskundige.
Eenmaal thuis de verloskundige direct gebeld, die heeft ondertussen overleg gehad met de gynaecoloog in het ziekenhuis en hij wil mij graag zien, niets bijzonders zegt ze nog geruststellend...je gaat aan de ctg en dan kijken ze verder...maar neem voor de zekerheid maar een tas mee met kleren. Ik vraag nog of ik ook babyspullen mee moet nemen...nee antwoord zij...voorlopig komt hij nog niet...

In het ziekenhuis aan de ctg was niets bijzonders te zien, weer een echo gehad en ook daar kwam uit dat hij toch echt te klein was...dan komt de mededeling; je mag niet meer naar huis we nemen je op in het ziekenhuis en reken er maar op dat je hier blijft tot de baby er is...zonder kom je het ziekenhuis niet meer uit... Wat een tegenvaller is dat...zo had ik mijn verlof niet bedacht !!!
We worden naar een kamertje naast de controle kamer gebracht en daarna gaat mijn vriend naar huis. In bed komen de tranen, een vaag onderbuik gevoel komt opzetten en ik kan alleen nog denken als dit maar goed komt. Ons "fredje"geeft mij op dat een flinke trap waarna ik in slaap val

8 maart:
na het ontbijt wordt ik weer aan de ctg gelegd, ik lig er al even aan wanneer er 2 verpleegkundige binnen komen stormen en de verloskundige. Blijkbaar was er even geen hartactie, ik moest direct plat gaan liggen en langer aan de ctg blijven De verloskundige komt even vertellen dat ik toch zeker 11 dagen in het ziekenhuis blijf en dat ze hem dan waarschijnlijk zullen gaan halen...en dat ik vanaf dat moment strikte bedrust heb...ik ben gebombardeerd tot broedmachine...
Ondertussen is mijn vriend weer terug gekomen met tassen vol geboortekaartjes, die moesten we nog uitzoeken en aangezien het nu eerder zou kunnen komen...
Op ons gemak zoeken we een kaartje uit en daarna gaat hij weer naar huis om dit te regelen bij de drukker CTG liet geen bijzonderheden meer zien dus dat kon ook wel...

rond 2 uur komt mijn zusje de kamer opwandelen! wat fijn om haar weer te zien, ik moet weer aan ctg en al kletsend lig ik daar een tijdje. Weer valt de hartslag weg maar komt als ik draai weer terug...ik begin toch wat gespannen te worden en daarbij voel ik de kleine nog amper...wanneer ik dit doorgeef aan de verpleegkundige zegt ze dat hij vast ligt te slapen...
De ctg hoefde maar 1/2 uur om maar dat 1/2 uur werd een uur en uiteindelijk 2 en een half uur lig ik aan dat ellendige ding. Er komt een andere verloskundige vragen of mijn vriend van ver moet komen...niet dat hij direct moet komen hoor want vandaag zal hij nog niet geboren worden...Maar dat ik beter ook niet meer kan eten en drinken...voor het geval dat...
Ik bel direct op om te vragen of hij komt en vertel hem dat er naar mijn gevoel meer aan de hand is dan ze zeggen. hij beloofd direct in de auto te stappen en naar mij toe te komen

Net op het moment dat mijn vriend aan mijn warme maaltijd is begonnen komt er een andere gynaecoloog binnen met een verloskundige en een verpleegkundige...zo'n delegatie kan nooit goed nieuws betekenen. en dit blijkt ook... Ze maken zich duidelijk zorgen over het feit dat de hartslag steeds weg valt en ze denken erover om hem toch vandaag of morgen te halen, als het morgen gebeurd moet ik wel 24 uur aan de ctg blijven liggen.
Mijn onderbuik gevoel klopt en ik voel ineens dat ik moet gaan vechten voor mijn kind...Het moet eruit en niet morgen maar NU!! ik vertel de gyn dat ik dat geen fijn idee vind om te wachten en dat als het moet gebeuren ze hem maar zo snel mogelijk moeten halen...ook omdat ik hem niet meer voel... Schijnbaar schrikt hij daar van want hij gaat even in overleg en komt daarna weer terug...
De kleine komt vandaag met de keijzersnede...een gewone bevalling zou hij nooit overleven...
Om 17.00 uur kijken we te horen dat ze hem die dag gaan halen...om 17.10 komt hij terug met de mededeling dat we NU naar de o.k kunnen en om half 6 lig ik op de operatie tafel...
Wanneer ze eindelijk konden beginnen na de 2e ruggenprik hoor ik na een tijdje ineens een klein kreetje... Daar is onze Flint eindelijk!!! hij is paars maar erg allert na even extra zuurstof te hebben gehad is hij al snel biggetjes roze. Ineens hoor ik de gyn roepen om een foto toestel; er blijkt een hele strakke knoop in zijn navelstreng te zitten waardoor hij bijna geen voedingstoffen meer heeft gekregen... er wordt een foto gemaakt en daarna krijg ik Flint even van dicht bij te zien... ik kan amper geloven dat hij er is en vond vooral dat hij zo lekker rook (??) Hij wordt meegenomen door de kinderarts en mijn vriend naar de couveuse afdeling daar zal hij een hele poos moeten blijven...
mij maken ze weer netjes dicht en na een half uur verkoeverkamer mag ik ook eindelijk naar hem toe. Op de afdeling krijg ik hem al snel op mijn buik en blijkt mij met 41 cm en maar 1685 gram inderdaad een klein kereltje te zijn...maar gelukkig is alles in orde en heeft hij alleen een maagsonde voor de voeding en plakkers voor de hartmonitor (wat standaard is bij de kleintjes)
Op het moment dat ik hem op mijn buik heb liggen besef ik pas hoeveel geluk we hebben gehad, zeker wanneer ik de foto van de knoop te zien krijg...ook de gyn zegt voorzichtig dat we er op tijd bij waren want veel tijd hadden we niet meer gehad...

Flint groeit zo goed op de afdeling dat we naar 2 weken naar huis mogen
Inmiddels is hij alweer een maand oud en genieten we met volle teugen van ons wondertje...
Volgende week hebben we evaluatie over de bevalling...ben heel erg benieuwd naar dat gesprek...

Jemig wat heftig... zowel het verhaal van Ereshkigal als van Danic en van Loj. Ik realiseer me steeds weer wat een geluk we hebben met goede medische zorg om ons heen. Gelukkig is nu alles goed met jullie en de baby's!

Wat een heftig verhaal ook weer. Poeh zeg

Wat een heftige onverwachte bevalling heb jij gehad zeg! Het is maar goed dat we zo'n goede medische zorg hebben in Nederland.

Danic bij jou verhaal moest ik even slikken zeg!
Gelukkig gaat het ook vaak goed!!

Jeetje Danic, zie nu je verhaal. Wat een schrik zeg. Gelukkig voel je je nu beter!
Ruime tijd na dato ook mijn verhaal. Weet nog niet of ik hem laat staan . Het is echt meeega lang dus ik zet m tussen spoilers.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Spees_Eend op 23-04-2013 16:08:10 ]

Spees, wat heb je het allemaal enorm duidelijk en helder opgeschreven! Vind het een mooi bevallingsverhaal, ondanks het geknuppel van die arts-assistent!

Ja ik moet zeggen dat het andere personeel allemaal super lief was hoor! Maar ik heb die arts assistent wel genoemd in de enquete. Ik vond het stom, maar kan er wel tegen. Maar er zijn vast bevallende vrouwen voor wie zoiets echt een heel nare ervaring is dus wilde wel de feedback geven. Oh en over dat knippen: ik durfde na een uur ofzo pas te vragen of ik heel erg was uitgescheurd (een week daarvoor was een vriendin van mij bevallen en die had ondanks de knip een totaalruptuur). Toen moest de vk die aan het hechten was een beetje lachen en zei: nee joh, je hebt een knipje gehad. Dus geen idee waar dat drie keer knippen vandaan kwam, maar mijn vriend had het ook gehoord. Misschien door drie huid- en spierlagen ofzo? (brr)

Spees mooi verwoord. Wat een klungels daar in het ziekenhuis. Maar gelukkig heb je een gezond binkie gekregen met een prachtige naam.

Dit is de eerste keer dat ik moest huilen bij een verhaal. Het klinkt heel pijnlijk spees, maar ook heel erg mooi

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 14:11 schreef GotC het volgende:
Spees, wat heb je het allemaal enorm duidelijk en helder opgeschreven! Vind het een mooi bevallingsverhaal, ondanks het geknuppel van die arts-assistent!

Dankjewel Het is wel heel erg gedetailleerd, maar vind het fijn om het zo op 'papier' te hebben. Wil het niet vergeten.

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 14:58 schreef martine1984 het volgende:
Spees mooi verwoord. Wat een klungels daar in het ziekenhuis. Maar gelukkig heb je een gezond binkie gekregen met een prachtige naam.

Dankjewel! Het cliché "het is het allemaal waard" blijkt dan toch weer te kloppen

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 15:04 schreef Spirit82 het volgende:
Dit is de eerste keer dat ik moest huilen bij een verhaal. Het klinkt heel pijnlijk spees, maar ook heel erg mooi

Ah echt? Van mijn verhaal?
Dat is een goede omschrijving, pijnlijk maar ook mooi. Zo heb ik het ook ervaren en zo kijk ik er ook op terug.

Danic, wow wat een heftig verhaal! Heb net als velen hier ook een traantje weg moeten pinken. Het zal je maar gezegd worden, dat ze je niet kunnen beloven dat het goed komt . Gelukkig is je herstel wel goed verlopen.

Eresh, dat heb je goed aangevoeld allemaal. Lijkt me een hele nare ervaring maar gelukkig met een mooi resultaat .

Wat mooi beschreven Spees! Ik moest er een beetje van huilen maar ook lachen om hoe je sommige dingen beschreef Je bevalling deed me een beetje aan de mijne denken, al ging dat uiteindelijk best anders maar toch.. Binnenkort eens kijken of ik de rust kan vinden om mijn verhaal op te schrijven.

Merk wel dat al die verhalen je veel meer zeggen en heel anders binnenkomen als je zelf eenmaal een bevalling hebt meegemaakt.

Spees wat een geweldig verhaal zeg je schrijft het enorm rustig op lijkt het, maar ik voel helemaal met je mee, dat je idd helemaal geen kinderen meer wilt in het moment is herkenbaar
En dat knippen idd, dat is niet van het knippen van een papiertje, het is echt een taartpunt die ze doorknippen dus kan best dat je het als 3x hebt ervaren!