Bevallingsverhalen deel 16

Oempf Danic.. Ook hier tranen, vooral op het moment dat je vraagt of het goed komt en je geen bevestiging krijgt.. Wat ontzettend beangstigend lijkt me dat.

_{*ik staar al een poosje naar het rijtje met smileys, maar er is er gewoon niet 1 die de lading dekt*}

Danic pfoe ... wat een enge momenten zrg!

Voordat ik zwanger was en beviel en deze verhalen nniet kende was ik nog zo naief dat het allemaal vast pijn. doet maar meer ook niet. nu weett ik wel beter. Heftig!

Danic... Wat heftig! Idd dat niemand even kan zeggen dat het goedkomt . Gelukkig is het goed afgelopen .

Sjemig danic, dit verhaal had ik misschien beter niet nu kunnen lezen, wat héftig!!

Wat morretje hierboven ook zegt.... dat je zo'n vraag stelt waarop je eigenlijk alleen maar geruststelling wilt krijgen, maar niet krijgt

Ja, nou.. Nou heb ik tranen Danic.

Wat heftig .

Wow Danic wat vreselijk heftig !! Ik snap dat je nu even niet aan een derde wilt denken, dit is nog zo vers en zo dicht bij... BRrr heb koude rillingen van je verhaal, onwijs fijn dat je je nu zo fijn voelt !

Ow jeetje Danic, wat een heftige ervaring, hier ook tranen bij het lezen, jakkes zeg, het zal je maar gebeuren.

Ik ben blij dat je alsnog snel op je zo verdiende roze wolk zat.

Zit hier op de bank te brullen in mijn eentje, wat een verhaal joh! En dan ook de volgende dag superrelaxed het informatiebaken spelen over remifentanil!
Ik word wel instant bang boor de bevalling maar dat zakt zo wel weer. Je hebt het prachtig omschreven en die roze wolk die dringt zich blijkbaar gewoon op, ook na zo'n heftige bevalling!

Jeetje Danic, wat een horrorverhaal
Maar je hebt het prachtig ongeschreven, goed gedaan

Jeetje Danic, was heftig. Krijg koude rillingen van bepaalde stukken uit je verhaal. Wel fijn dat je er goed over kunt praten met je vriend en het een plekje kunt geven.

Wat een mooi eerste deel! Ik heb gelachen om laatste stiekeme drukje remifentanil

Maar dat tweede deel, wat heftig Wat eng.

danic, wat een heftig verhaal zo met de fluxus. Zijn ze erachter gekomen waar de bloeding vandaan kwam?

(en de op moet even bijgewerkt worden. )

Tsjonge Danic! Wat een verhaal zeg!

Danic, wat vreselijk heftig. Tranen in mijn ogen. Het moment dat je vraagt of het wel goed komt en dat E. je dat niet kan beloven Pfff!

Wat ik me trouwens afvraag, misschien is dit er niet het juiste topic voor maar ik weet ook niet waar ik het anders moet vragen, hoe wordt bepaald hoeveel liter bloed iemand verloren heeft? _mignonne?

Celstofmatjes die onder je liggen wegen volgens mij

quote:

Op donderdag 11 april 2013 18:04 schreef laziness het volgende:
Celstofmatjes die onder je liggen wegen volgens mij

Klinkt logisch

Klopt inderdaad wat Laziness zegt, celstofmatjes wegen.

Wat ontzettend naar Danic dat de paniek van het personeel goed te merken was (understatement als ik jouw verhaal begrijp). Ik heb zelf ook een fluxus gehad, maar niet gemerkt dat er paniek of twijfel was over welke actie te ondernemen. Mijn situatie was wel anders, maar ze zijn niet naar de OK gegaan vanwege de tijd (zo heb ik het in ieder geval begrepen).

Zet al je vragen voor de nacontrole op papier, dat kan ook nog verder helpen.

Jeetje Danic, wat een heftige bevalling en wat zal je bang zijn geweest. Fijn dat het nu goed gaat en het een plekje heeft. Lekker genieten van je gezinnetje nu!

Ik ben tijdens de ks gehecht in de baarmoeder vanwege een bloeding en daarna is er nog een kilometer verband in gestopt. Ik heb me wel eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik normaal zou zijn bevallen.

Poeh Danic, wat een verhaal!
Ik zou mijn verhaal ook nog plaatsen zei ik een paar weken geleden, dus bij deze:

(Ook deze is lang...)

Mijn bevallingsverhaal begint op donderdag. Ik heb een controleafspraak bij de vk. Ik voel me goed en ben nog behoorlijk actief bezig. Stomverbaasd ben ik dan ook als mijn bloeddruk te hoog blijkt te zijn. M'n onderdruk is 95, ik ben 6 kilo aangekomen en ik voel mijn jochie wat minder. Maar urine is goed en ik maak me geen zorgen. Heb twee hele drukke dagen achter de rug, kerst is net voorbij en m'n jochie is ingedaald en m'n kleintje was altijd al superdruk in m'n buik en nu gewoon iets minder druk.
De vk kent mij een beetje en geeft mij mee dat ik het weekend rustig aan moet doen en dat ze mij maandag weer wilt
terugzien.

Vrijdag ga ik lunchen met twee vriendinnetjes, eentje net ook moeder, eentje net zwanger dus erg gezellig. Niets aan de hand!

Zaterdagochtend krijg ik toch wat kriebels en haal ik 's ochtends nog maar even de laatste spulletjes in huis. Vriendlief zit 100 km verderop bij vrienden voor voorlopig de laatste keer dus ga met m'n zus. Tijdens mijn lunch krijg ik opeens pijn in m'n rug, het begint met een irritant gevoel, maar t wordt steeds heviger. Ik denk aan t "meteen bellen als je hier last van krijgt, want je bloeddruk is hoog lijstje" maar kon me geen rugpijn herinneren. M'n zus komt eind van de middag nog even langs en vindt mij huilend op de bank. Zij bekijkt t lijstje ook en concludeert dat ik moet gaan bellen van haar, want de pijn zit tussen mijn schouderbladen. Ik bel vriendlief en die komt naar huis, maar ik besluit te wachten met bellen naar de vk totdat hij thuis is. Vriendlief komt in de file terecht en is pas 11 uur thuis, de pijn is gezakt met een paracetamol dus ik besluit het nog een nachtje aan te kijken.

Zondagochtend word ik wakker en heb nergens meer last van. Ik voel mezelf echt weer super dus besluit zelfs naar de verjaardag van m'n nichtje te gaan. Als we 's middags weer naar huis gaan begint de pijn in m'n rug terug te komen. Ik begin het opeens niet meer te vertrouwen en bel de vk. De vk komt er direct aan en ik verontschuldig me dat ze op zondagavond vast voor niets moet komen. Maar dat blijkt niet zo te zijn m'n bloeddruk is 160/120 dus moet van haar meteen naar het ziekenhuis. Ze regelt dat ik naar m'n favoriete ziekenhuis kan en geeft vriendlief aanwijzingen voor de vluchttas. Fijn want die stond nog niet klaar. (Hoeft pas met 36 weken en ik was ervan overtuigd dat ik overtijd zou gaan lopen). We eten nog wat op aandringen van de vk en gaan naar t ziekenhuis.

Eigenlijk voel ik me lang niet zo slecht als de dag ervoor en verwacht (lekker naïef) dat ik morgen wel weer weg zou mogen. In het ziekenhuis wordt er meteen gehandeld met bloedprikken, ctg en urine checken. En binnen mum van tijd lig ik aan het infuus en katheter met de diagnose HELLP. Ik krijg magnesium en m'n bloeddruk daalt binnen 7 min van een onderdruk van 110 naar 69 (toen voelde ik me ietwat slapjes ). M'n bloedplaatjes zijn schrikbarend laag en leverwaardes zijn ook al aangetast dus zo gauw m'n bloedwaardes verbeteren word ik meteen ingeleid. De kleine doet het goed, dus dat is fijn! Een onrustige nacht volgt met om de 15 min bloeddrukcontrole en continu aan de ctg.

De volgende dag verandert er niet veel. Maar om twee uur vertellen ze me dat m'n bloedwaardes ietsje verbeteren dus dat ze beginnen met inleiden. Ik krijg pilletjes en ik heb al 1,5 cm dus dat is een goed begin, maar er gebeurt nog niets voelbaars. Familie en vrienden zijn al op de hoogte dus die komen gezellig langs. Om 9 uur krijg ik m'n laatste pilletje van die dag, nog een uurtje ctg en dan volgende ochtend zouden ze m'n vliezen breken.
Het uurtje ctg, worden 2 uur, 3 uur, 4 uur. De hartslag van de kleine viel telkens weg, maar de kleine was druk dus ik dacht dat hij telkens weg bewoog van de ctg. Om half drie 's nachts begint er iets, de weeën beginnen, ze komen eigenlijk al vrij vlot om de vier minuten (maar t valt wel mee). Ik bel de zusters om te vragen of ik van het ctg af mag zodat ik weeën kan gaan opvangen maar de gyn komt binnen. De hartslag van de kleine ziet er slecht uit sinds m'n weeën zijn begonnen dus het wordt een spoedkeizersnede.

En zo lig je opeens op de operatiezaal, krijg je na aandringen een ruggenprik en geen algemene narcose en word je mama. Er rijdt nog even een ambulance voor je heen en weer naar de bloedbank om bloedplaatjes te halen want ik en m'n jochie zijn in levensgevaar (ik was nu ook begonnen met trillen en had geen enkele controle meer over mezelf, ook een kenmerk van hellp). Ze beginnen er snel aan en ik hoor na nog geen vijf minuten al gehuil. Vriendlief staat op en ziet hoe Ow uit m'n buik wordt gehaald. Ze komen Ow snel laten zien en hij wordt meteen opgevangen door de ka (apgarscore van 6, dus niet heel goed). Vriendlief erachteraan en ze beloven snel terug te komen. Ik word zeer secuur gehecht ivm de bloedplaatjes en vraag op een gegeven moment wanneer ze terugkomen. Ik bedenk me dat ik de kleine helemaal niet echt heb gezien want ik heb geen lenzen in en geen bril op. Ze gaan kijken en vertellen me dat m'n zoontje al naar de neonatologie is. Ik stress natuurlijk want zou het dan wel goed gaan? De artsen stellen me gerust en beloven dat ik meteen naar hem toe mag. En daar lig ik dan om 5 uur 's nachts op de neonatologie met m'n zoontje op me. Het voelt heel vertrouwd en ik wil hem bij m'n borst neerleggen maar dat mag niet. Een zuster komt met spoed aangelopen en propt z'n eerste flesje erin, want z'n glucosewaardes zijn zeer laag. Om 6 uur worden we weggestuurd en krijgen we van de zusters op de kraamsuites beschuit met muisjes. We zijn papa en mama met 35 weken.

Uiteindelijk heeft Ow twee weken in t ziekenhuis gelegen. Hij heeft na z'n eerste flesje geweigerd nog wat te drinken dus zat aan de sonde. Ook vonden ze hem erg klein en licht voor zijn termijn. Hij blijkt toch veel last te hebben gehad van zijn zieke moeder.

Ik ben blij met hoe het is gegaan (het snelle ingrijpen van de gyn) maar baal ook van dingen. Zo is m'n bv nooit echt op gang gekomen, doordat hij pas na drie dagen aan de borst mocht en me pas na twee dagen werd verteld dat ik mocht gaan kolven. Verder vind ik t erg verdrietig dat ze hem niet meer zijn komen laten zien op de ok. Het heeft echt wel ff geduurd voordat ik ook voelde dat ik z'n mama ben. Zo heb ik toen ik op de neonatologie kwam na de ks heb gevraagd of ze zeker wisten dat dit kind van mij was. Maar zo bedenk ik mezelf ook maar, volgende keer zorg ik dat m'n bevallingsplan met dertig weken al klaar ligt.

Danic en Loj wat een zware bevallingen hebben jullie gehad.