Gebruikelijk is een combinatie van beiden. Bij mij waren mijn psychische klachten overigens voornamelijk fysiologisch van aard, dan kan je wel blijven praten, maar dat lost dan niets opquote:Op vrijdag 15 maart 2013 20:11 schreef Sunshine1982 het volgende:
Waarom geven huisartsen vaak medicijnen als patiënten komen met bovenstaande klachten? Mijn inziens zou therapie veel beter op zijn plek zijn. Mocht dat niet helpen kunnen medicijnen een uitkomst zijn.
Ik heb een angststoornis gehad wat soms nog komt bovendrijven. Heb therapie gehad ( eerst therapeute eigen praktijk, later angsttherapeute) en eigenlijk tijdens die tijd weinig medicatie gebruikt behalve af en toe een slaappil.
Wil mezelf echt niet hiermee op de borst slaan, maar uit eigen ervaring weet ik dus dat therapie best doeltreffend kan werken.
Gewoon wel doen. Dat is gewoon -echt- een opluchting!quote:Op maandag 18 maart 2013 23:00 schreef zolderkamer-autist het volgende:
Vandaag weer eens tot 17:00 in mijn bed blijven liggen.
Ik kan het maar moeilijk toegeven, zelfs tegen mijn psycholoog. Zelfs na 2 maanden heb Ik haar nog geen eens de helft vertelt.
Die testjes die je moet invullen ook, ik vul ze gewoon niet eerlijk in.
Als jij niet eerlijk bent krijg je geen goede hulp, dus misschien moet je je afvragen wie je er het meeste mee hebt door niet eerlijk te zijn.quote:Op maandag 18 maart 2013 23:00 schreef zolderkamer-autist het volgende:
Vandaag weer eens tot 17:00 in mijn bed blijven liggen.
Ik kan het maar moeilijk toegeven, zelfs tegen mijn psycholoog. Zelfs na 2 maanden heb Ik haar nog geen eens de helft vertelt.
Die testjes die je moet invullen ook, ik vul ze gewoon niet eerlijk in.
en waarom neem je jezelf dan niet serieus? wil je niet geholpen worden, vind je het wel best zo? Aan je reactie te zien niet, maar jaquote:Op maandag 18 maart 2013 23:00 schreef zolderkamer-autist het volgende:
Vandaag weer eens tot 17:00 in mijn bed blijven liggen.
Ik kan het maar moeilijk toegeven, zelfs tegen mijn psycholoog. Zelfs na 2 maanden heb Ik haar nog geen eens de helft vertelt.
Die testjes die je moet invullen ook, ik vul ze gewoon niet eerlijk in.
Voor sommige mensen is het onoverkomelijk moeilijk om jezelf zo bloot te geven. Ik heb dat ook. De afgelopen 20 jaar regelmatig bij therapeuten geweest, maar dat is altijd op niets uitgelopen, en dan ga ik alleen op medicijnen weer verder.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 09:22 schreef Nijna het volgende:
Jammer dat je niet eerlijk bent met het invullen van die testjes... Je hebt alleen jezelf ermee.
Ik heb het opgegeven, ik begin er gewoon niet meer aan. Ik geloof er ook niet zo in.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 11:30 schreef Nijna het volgende:
Ik heb inmiddels wel geleerd om testjes in te vullen zoals ze zijn.
Mezelf bloot geven heeft tijd nodig... en bij een nieuwe therapeut kost dat toch ook weer tijd, heb ik inmiddels wel ervaren. Maar uiteindelijk heb je wel jezelf ermee als je niet het achterste van je tong kan laten/laat zien...
Waarom niet eerlijk invullen? Is toch gewoon tegen jezelf liegen?quote:Op maandag 18 maart 2013 23:00 schreef zolderkamer-autist het volgende:
Vandaag weer eens tot 17:00 in mijn bed blijven liggen.
Ik kan het maar moeilijk toegeven, zelfs tegen mijn psycholoog. Zelfs na 2 maanden heb Ik haar nog geen eens de helft vertelt.
Die testjes die je moet invullen ook, ik vul ze gewoon niet eerlijk in.
Herkenbaar! Ik verwacht ook bepaalde dingen van mijn ouders. Simpel voorbeeld mijn begeleider wil dat ik wat meer ga ondernemen. Hij zegt vraag je broer of/en je ouders ( die hebben een auto) om mij daar mee te helpen. Ik dus aan mijn moeder vragen ( die niet werkt) van joh kan jij 1x per week misschien komen met de auto om wat kleins te ondernemen. 'Ja' zegt zei 'Daar kan ik niet aan beginnen ik heb ook nog een eigen leven' En dat snap ik dan niet is niet dat ik vraag of dat je elke dag komt. Maarja ik heb er maar afstand van genomen maar vind het soms zo jammer zn reactie!quote:Op dinsdag 19 maart 2013 18:21 schreef Catnip het volgende:
Pff..voel me echt ff zwaar klote.
Had gisteren best een lastig gesprek met mijn pgb'er over iemand die dag en nacht voor je klaarstaat..en dat verwacht je dan ook wel van bepaalde mensen..zoals van je ouders..maar het voelt niet goed om zoiets bij mijn ouders te zoeken..(klinkt heel raar dat weet ik) En ik ga heus niet iemand wakker bellen, maar het idee is gewoon fijn. Misschien herkenbaar? Of niet..Maar blijkbaar is er niet echt iemand die dat snapt. Dat ik af en toe ook gewoon behoeft heb aan een knuffel, of aan een schouderklopje. Ik voel me daardoor best wel onbegrepen, en zelfs mijn vrienden die besteden er niet echt aandacht aan. Alsof het ze niks interesseert. Maar ik loop wel rond met de gevoel, en mijn gevoel liegt niet..want ik voel dit zo..En ik snap wel dat het mijn vrienden niet echt wat uitmaakt. Maar het voelt gewoon zo rot! Er niet goed over kunnen praten..en lig er maar de heletijd over te piekeren. Heel irritant. Ik weet niet zo goed wat ik er nu mee moet.
Hard gezegd ook niet 1x per maand. Ze wonen ongeveer 30 km hier vandaan.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 21:06 schreef Nijna het volgende:
Lastig, ik ben erg blij dat mijn ouders wel een dag in de week bijspringen. Tegelijkertijd voel ik me er ook regelmatig hardstikke schuldig over...
Davo, misschien zou ze het wel om de week willen doen?
Het is idd jammer zo'n reactie, woont ze ver bij je vandaan, dat dat misschien "lastig" voor haar is?
quote:Op dinsdag 19 maart 2013 21:42 schreef davo1979 het volgende:
[..]
Hard gezegd ook niet 1x per maand. Ze wonen ongeveer 30 km hier vandaan.
Dat is vervelend! Misschien moet je het nog eens op een ander moment vragen. Want het ligt er misschien ook wel aan op wat voor moment je het erover hebt.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 19:14 schreef davo1979 het volgende:
[..]
Herkenbaar! Ik verwacht ook bepaalde dingen van mijn ouders. Simpel voorbeeld mijn begeleider wil dat ik wat meer ga ondernemen. Hij zegt vraag je broer of/en je ouders ( die hebben een auto) om mij daar mee te helpen. Ik dus aan mijn moeder vragen ( die niet werkt) van joh kan jij 1x per week misschien komen met de auto om wat kleins te ondernemen. 'Ja' zegt zei 'Daar kan ik niet aan beginnen ik heb ook nog een eigen leven' En dat snap ik dan niet is niet dat ik vraag of dat je elke dag komt. Maarja ik heb er maar afstand van genomen maar vind het soms zo jammer zn reactie!
Ik herken dat gevoel wel, mijn ouders zijn nog bij elkaar. Maar ik vind het zo moeilijk om hulp bij hun te zoeken! Ik verlang naar iemand die er gewoon altijd voor me is, en ondanks dat ik niet goed tegen aanrakingen kan is het wel fijn om iemand te hebben die af en toe een arm om me heen slaat. Dat mis ik, gelukkig heb ik een geweldig lieve oma en tante. Maar het blijft moeilijk, eigenlijk...quote:Op dinsdag 19 maart 2013 22:19 schreef Nyota het volgende:
Ouders, familie
De mijne weten nog steeds niks van m'n opname een half jaar geleden. En ondanks al m'n afscheidsrituelen, verlang ik zo naar het hebben van een echte mama.
Koester die tante en je oma! Heb je ook nog broers of zussen waar je iets mee hebt?quote:Op dinsdag 19 maart 2013 22:34 schreef Catnip het volgende:
[..]
Ik herken dat gevoel wel, mijn ouders zijn nog bij elkaar. Maar ik vind het zo moeilijk om hulp bij hun te zoeken! Ik verlang naar iemand die er gewoon altijd voor me is, en ondanks dat ik niet goed tegen aanrakingen kan is het wel fijn om iemand te hebben die af en toe een arm om me heen slaat. Dat mis ik, gelukkig heb ik een geweldig lieve oma en tante. Maar het blijft moeilijk, eigenlijk...
Ik heb een broertje van 6 en een zusje van 13, maar die zijn nog wat te jong denk ik. Maargoed ben zelf ook pas 15. Haha ja zeker weten! Hou heel erg van ze, maar hoe komt het eigenlijk dat jou moeder niet wist van die opname? Want dat is ook wel naar lijkt me...Snap dan ook wel dat je er echt naar verlangt. Lijkt me echt naar! Maar het komt vast wel goed! (Mag ik eigenlijk niet meer zeggen van sommige mensen)quote:Op dinsdag 19 maart 2013 22:35 schreef Nyota het volgende:
[..]
Koester die tante en je oma! Heb je ook nog broers of zussen waar je iets mee hebt?
Ik heb t m'n familie niet verteld. Omdat ik weet dat ik niet op ze kan rekenen en ik geen steun hoef te verwachten. Dus ze weten nauwelijks waar ik mee zit en worstel. Een normaal gesprek is gewoon onmogelijk, want ze luisteren niet en hebben geen inlevingsvermogen. Heel veroordelend en met hard werken en gewoon doorgaan kom je er wel.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 22:40 schreef Catnip het volgende:
[..]
Ik heb een broertje van 6 en een zusje van 13, maar die zijn nog wat te jong denk ik. Maargoed ben zelf ook pas 15. Haha ja zeker weten! Hou heel erg van ze, maar hoe komt het eigenlijk dat jou moeder niet wist van die opname? Want dat is ook wel naar lijkt me...Snap dan ook wel dat je er echt naar verlangt. Lijkt me echt naar! Maar het komt vast wel goed! (Mag ik eigenlijk niet meer zeggen van sommige mensen)
Lijkt me erg vervelend..Vind ik echt rot voor je!quote:Op dinsdag 19 maart 2013 22:54 schreef Nyota het volgende:
[..]
Ik heb t m'n familie niet verteld. Omdat ik weet dat ik niet op ze kan rekenen en ik geen steun hoef te verwachten. Dus ze weten nauwelijks waar ik mee zit en worstel. Een normaal gesprek is gewoon onmogelijk, want ze luisteren niet en hebben geen inlevingsvermogen. Heel veroordelend en met hard werken en gewoon doorgaan kom je er wel.
Ze bedoelen het goed, ben materialistisch gezien nooit iets tekort gekomen, maar het belangrijkste heb ik altijd gemist (ontdek je dan jaren later...).
Overigens heb ik ooit een beetje iets laten doorschemeren over de opname, maar ik heb er nooit meer een vraag over gehad.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |