F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Ik wist niet goed of ik dit moest plaatsen in de categorie psychologie of filosofie. Het gaat hier immers een beetje over beide.
Psychologisch omdat ik te kampen heb met een voortdurende angstgevoel en filosofisch omdat dit gevoel voortkomt uit mijn bedenkingen over het zin van ons bestaan (of eerder het gebrek ervan).
We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.
Ik voel mijn maag krimpen en een gevoel van extreme wanhoop in mij opkomen (uitgedrukt door enorme weenbuien en hyperventilatie) wanneer ik aan Het Niets denk. Wat moet ik mij hierbij voorstellen? Het is zo mooilijk te vatten, te aanvaarden dat wij dit allemaal ooit worden. Niets, voor eeuwig en altijd.
Ik noem die angst pervasief omdat het letterlijk alles wat ik doe beïnvloedt. Ik zwerf hier rond in een voortdurende depressieve toestand, met een intense angst omdat ik weet dat het binnen een second allemaal gedaan kan zijn, voor ik het maar weet. Voortdurende doodsangst.
Omdat alles mij zinloos lijkt heb ik het er ook zeer moeilijk mee om te genieten van het leven. Ik ontleed elk element van ons bestaan tot ik de fundamenten ervan bereik op zoek naar zin en wanneer ik die zin niet vind heb ik het gevoel dat ik er niet van kan genieten want het is toch allemaal zinloos, nutteloos.
Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Een film kijken is hetzelfde, het gaat tenslotte maar over het levensverhaal van andere mensen die, net als mij, een zinloos eindig bestaan leiden, dus wat is daar het nut van? Er is er geen, denk ik dan, dus kan ik het niet interessant vinden.
Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad en vind het moeilijk om mij te hechten aan andere mensen en er een diepe band mee op te bouwen. Alweer, zij zijn ook maar wezens met een eindig bewustzijn, hoe zou ik zin kunnen geven aan mijn leven door relaties aan te gaan met andere zinloze wezens (andere mensen dus)? Dat heeft geen nut, toch?
Niets heeft nut en dat besef verhindert mijn geluk gewoon voortdurend. Ik ben het beu om het leven vanuit een afstand te bekijken, ik wil eindelijk LEVEN, maar ik weet niet hoe ik uit die existentiële crisis geraak die al sinds mijn kinderjaren gaande is.
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?
Psychologisch omdat ik te kampen heb met een voortdurende angstgevoel en filosofisch omdat dit gevoel voortkomt uit mijn bedenkingen over het zin van ons bestaan (of eerder het gebrek ervan).
We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.
Ik voel mijn maag krimpen en een gevoel van extreme wanhoop in mij opkomen (uitgedrukt door enorme weenbuien en hyperventilatie) wanneer ik aan Het Niets denk. Wat moet ik mij hierbij voorstellen? Het is zo mooilijk te vatten, te aanvaarden dat wij dit allemaal ooit worden. Niets, voor eeuwig en altijd.
Ik noem die angst pervasief omdat het letterlijk alles wat ik doe beïnvloedt. Ik zwerf hier rond in een voortdurende depressieve toestand, met een intense angst omdat ik weet dat het binnen een second allemaal gedaan kan zijn, voor ik het maar weet. Voortdurende doodsangst.
Omdat alles mij zinloos lijkt heb ik het er ook zeer moeilijk mee om te genieten van het leven. Ik ontleed elk element van ons bestaan tot ik de fundamenten ervan bereik op zoek naar zin en wanneer ik die zin niet vind heb ik het gevoel dat ik er niet van kan genieten want het is toch allemaal zinloos, nutteloos.
Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Een film kijken is hetzelfde, het gaat tenslotte maar over het levensverhaal van andere mensen die, net als mij, een zinloos eindig bestaan leiden, dus wat is daar het nut van? Er is er geen, denk ik dan, dus kan ik het niet interessant vinden.
Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad en vind het moeilijk om mij te hechten aan andere mensen en er een diepe band mee op te bouwen. Alweer, zij zijn ook maar wezens met een eindig bewustzijn, hoe zou ik zin kunnen geven aan mijn leven door relaties aan te gaan met andere zinloze wezens (andere mensen dus)? Dat heeft geen nut, toch?
Niets heeft nut en dat besef verhindert mijn geluk gewoon voortdurend. Ik ben het beu om het leven vanuit een afstand te bekijken, ik wil eindelijk LEVEN, maar ik weet niet hoe ik uit die existentiële crisis geraak die al sinds mijn kinderjaren gaande is.
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?
1) Als je diep in slaap bent heb je ook geen actief bewustzijn. Is dit erg? Nee, het is volkomen natuurlijk en elke dag ga je rustig slapen. Nou dan is dood zijn ook niet erg, dus niets om bang voor te zijn.
2) Technologische ontwikkelingen gaan aardig hard nu, redelijke kans dat we het nog mee gaan maken dat we niet meer dood hoeven. Zie bijvoorbeeld onze langharige vriend met z'n babbel op om je op te vrolijken.
3) Is een 'zinvol' eindeloos bestaan wel te prefereren boven het simpele sterfelijke bestaan? Als elke actie van je consequenties heeft die je eindeloos lang zullen blijven achtervolgen? Of je met een boel verantwoordelijkheid opgezadeld zit? Als je een wezen met de capaciteiten van een god zou zijn, zou je volgens mij de hele dag gestresst zijn door alle verantwoordelijkeheid die op je bord ligt.
[ Bericht 30% gewijzigd door Shakkara op 16-02-2013 05:35:02 ]
2) Technologische ontwikkelingen gaan aardig hard nu, redelijke kans dat we het nog mee gaan maken dat we niet meer dood hoeven. Zie bijvoorbeeld onze langharige vriend met z'n babbel op om je op te vrolijken.
3) Is een 'zinvol' eindeloos bestaan wel te prefereren boven het simpele sterfelijke bestaan? Als elke actie van je consequenties heeft die je eindeloos lang zullen blijven achtervolgen? Of je met een boel verantwoordelijkheid opgezadeld zit? Als je een wezen met de capaciteiten van een god zou zijn, zou je volgens mij de hele dag gestresst zijn door alle verantwoordelijkeheid die op je bord ligt.
[ Bericht 30% gewijzigd door Shakkara op 16-02-2013 05:35:02 ]
Een wolf maakt zich nooit zorgen dat de schapen flink in de meerderheid zijn.
Je bewustzijn gaat dan wellicht verloren bij je dood, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niks kan achterlaten waar anderen weer wat aan hebben tijdens hun verdere leven. Ik vind mijn leven dan ook niet zinloos, maar een bouwsteentje in een groter geheel.quote:Op zaterdag 16 februari 2013 05:15 schreef FeatherLight het volgende:
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Je hebt gewoon gelijk, TS. Daarom hebben mensen religie uitgevonden.
Ja, die met de ballen in de bek.
Je bent eigenlijk al miljarden jaren dood geweest, was het erg?
"De wetende is karig met zijn woorden; de woordenrijke is onwetend."
Lao-Tse
PSN(ps3): Appelknaller
Lao-Tse
PSN(ps3): Appelknaller
Als je leven geen hoger doel dient dan is er ook geen hoger risico zou ik zeggen.quote:
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?
Je leven is hier en nu, op deze planeet. Geniet ervan zo lang dat kan!
Niet meer aanwezig in dit forum.
Laat los dat je een observerende entiteit bent. Dat jij los staat van een universum wat jou schoppend en schreeuwend mee sleurt richting de dood. Door geestelijk te verzetten maak je het alleen maar moeilijk voor jezelf want je kan het toch niet winnen. Jij bent onderdeel van het universum. Een deelnemer.
Misschien helpt dit materiaal (helemaal afluisteren, soms zit het relevante gedeelte voor jou in het midden of einde
)
Misschien helpt dit materiaal (helemaal afluisteren, soms zit het relevante gedeelte voor jou in het midden of einde
)
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
Is het niet mogelijk dat deze extreme existentiële angst voort komt uit 't gegeven dat je niet leeft ? Dat je je niet laat afleiden ? Of dat je door een gebrek aan waardering, sociaal contact, liefde en warmte, het leven enkel rationeel hebt leren aanschouwen i.p.v. dat je het heb leren ervaren ? Is het misschien ergens ook niet een schild zo te denken ? 'Mijn leven voelt inhoudsloos (door gebrek aan vrienden, etc), maar dat is prima want rationeel bekeken is het leven ook inhouds - en zinloos.quote:
Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad
Deze heb ik ooit in elkaar gezet:quote:
We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.
"Ik ben niets anders dan het 'zijn' van een vergankelijke verschijningsvorm dat in werkelijke aard onvergankelijk is.In dit besef vind ik mijn rust; vrede met de aardse concepten wat betreft leven en dood."
Een gedachten voortgekomen uit de recente natuurkunde, de wetenschap dat wij bestaan uit deeltjes die 'altijd' al hebben bestaan en altijd zullen bestaan. Onze vorm is tijdelijk, maar wat wij zijn, is altijd; wij zijn het universum, de ogen van het universum; wij zijn het zelfbewustzijn van het universum. Dat is op zijn minst toch best cool ? Het universum dat van zichzelf bewust is, zichzelf tracht te leren kennen ? En dat is wat wellicht iets waar jij je op kunt gaan richten: leren, ervaren; jezelf en het universum mee maken, proberen te begrijpen; complementeren.
Dat is het dus niet: het is meer dan dat, immers zijn wij in staat het te ervaren als iets anders zijnde dan een natuurkundige beschouwing; het kan emoties oproepen, het kan gevoel teweeg brengen. Ik begin het idee te krijgen dat jij niet wil ervaren. Dat daar je werkelijke angst ligt. Niet bij de dood, maar bij het nu. Je rationaliseert je leven dood in. In zekere zin ben je al dood en ben je bang om te leven (omdat je dan pas echt dood kunt gaan?). Het klinkt in ieder geval alsof je het heel erg forceert. Vraag jezelf eens af waarom je dat doet...quote:
Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Goed, dit was even wat pseudo filo en-psychologie van mijn hand. Verder kun je wellicht wat verlichting vinden in 'de mythe van Sisyphus' (door Sartre) of de opvatting 'amor fati' van Nietzche. Ben te lang niet bezig geweest met 'de filosofie' om deze ideeën goed uit te kunnen leggen. Misschien ligt in de filosofie het antwoord voor jou; "Het leven is zinloos, dus ik heb besloten er enkel over na te denken." (existentiële) Filosofie kan een zekere troost brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-02-2013 13:10:15 ]
Btw, leuke literatuur voor jou wellicht; "De schopenhauer kuur". Je zult jezelf zeer zeker herkennen.
Ik zou stoppen met het zoeken naar hoger nut of zin, maar het nut en zingeving te zoeken juist in die alledaagse dingen die uiteindelijk en op een kosmische schaal vrij onbeduidend zijn. Enkel op een menselijke schaal doen ze er wel enorm toe, zoals muziek of andere kunstvormen.
Soms is het nuttig om iets volledig te ontleden tot op het kleinste niveau om te snappen wat er gaande is, maar dit is enkel nuttig vanuit het idee dat je iets wilt doorgronden. Daarna moet je die analytische kijk laten gaan en genieten van wat het leven kan bieden.
Uiteindelijk heb je maar één leven, althans een tweede is nooit bewezen, en is het raadzaam om naast dat je kennis opdoet van de wereld om je heen, ook te genieten van diezelfde wereld.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar je lijkt een erg zwart/wit kijkt te hebben op het leven, wat erg typisch is voor kinderen en jong volwassenen. Leren om tussen dat zwart/wit ook de kleuren te herkennen, neemt tijd in beslag.
Je merkt dat mensen dat proberen door geloof of spiritualiteit, maar daar ben ik persoonlijk gewoon niet zo goed in, dus zoek ik dat juist in kennis opdoen etc.
Tja zal het allemaal nut hebben op een kosmisch niveau? Twijfelachtig, maar heeft het op mij als persoon nut en zin (op de menselijke schaal)? Absoluut.
Dit alles klinkt wat zweverig, dat geef ik toe (en iets waar ik meestal nogal een hekel aan heb) maar ik herken wel iets in wat je zegt.
Hoewel het bij mij nooit echt in angst is omgezet zijn het wel onderwerpen waar ik lang mee "worstelde", maar ook juist toen ik jonger was. Uiteindelijk ben ik gaan begrijpen dat zingeving niet iets is wat gezocht moet worden op een kosmische schaal of in het bovennatuurlijke, maar gewoon in het hier en nu om het maar zo even te noemen. (Bij gebrek aan beter)
Zo, echt helpen zal dit niet maar heb ik er ook weer een keer bij stil gestaan.
Soms is het nuttig om iets volledig te ontleden tot op het kleinste niveau om te snappen wat er gaande is, maar dit is enkel nuttig vanuit het idee dat je iets wilt doorgronden. Daarna moet je die analytische kijk laten gaan en genieten van wat het leven kan bieden.
Uiteindelijk heb je maar één leven, althans een tweede is nooit bewezen, en is het raadzaam om naast dat je kennis opdoet van de wereld om je heen, ook te genieten van diezelfde wereld.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar je lijkt een erg zwart/wit kijkt te hebben op het leven, wat erg typisch is voor kinderen en jong volwassenen. Leren om tussen dat zwart/wit ook de kleuren te herkennen, neemt tijd in beslag.
Je merkt dat mensen dat proberen door geloof of spiritualiteit, maar daar ben ik persoonlijk gewoon niet zo goed in, dus zoek ik dat juist in kennis opdoen etc.
Tja zal het allemaal nut hebben op een kosmisch niveau? Twijfelachtig, maar heeft het op mij als persoon nut en zin (op de menselijke schaal)? Absoluut.
Dit alles klinkt wat zweverig, dat geef ik toe (en iets waar ik meestal nogal een hekel aan heb) maar ik herken wel iets in wat je zegt.
Hoewel het bij mij nooit echt in angst is omgezet zijn het wel onderwerpen waar ik lang mee "worstelde", maar ook juist toen ik jonger was. Uiteindelijk ben ik gaan begrijpen dat zingeving niet iets is wat gezocht moet worden op een kosmische schaal of in het bovennatuurlijke, maar gewoon in het hier en nu om het maar zo even te noemen. (Bij gebrek aan beter)
Zo, echt helpen zal dit niet maar heb ik er ook weer een keer bij stil gestaan.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Hoe heb je de periode voordat je geboren werd ervaren? Geen last van gehad toch?
Dit dus:
Dit dus:
quote:Op zaterdag 16 februari 2013 12:28 schreef Appelknaller het volgende:
Je bent eigenlijk al miljarden jaren dood geweest, was het erg?
Religion taking credit for morality and ethics is like Justin Bieber taking credit for the creation of music.
Ik persoonlijk door te leven in het besef dat het kan omdat ik leef en (nog) niet dood ben.quote:
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?
Het leven zelf is immers de grootste gift, met of zonder zingeving of hoger bewustzijn.
De zin of zinloosheid van het bestaan is een ervaring, een observatie. Of die observatie echt of niet is is niet belangrijk. Jij zelf bent het die zingeving kan toevoegen. Jij mag je leven zo inrichten alsof het allemaal geen zin heeft of juist wel.
Zorgen zijn dingen die voortkomen uit een toekomstperspectief. Laat dat perspectief vallen en leef simpelweg in het hier en nu. Leef alsof het letterlijk je laatste moment is dat je leeft en doe datgene wat je aangenaam lijkt.
Besef dat je angst voorkomt uit een gevoel van afgescheiden zijn, in jouw geval afscheiding van het leven daar je grootste angst lijkt te zijn te sterven zonder dat het zin heeft gehad. Bewijs jezelf het tegendeel door jezelf niet langer af te scheiden van het leven. Stop het denken erover en ga het leven. Meditatieoefeningen kunnen je helpen je geest leeg te maken waardoor je de rust in jezelf terug kunt vinden om niet langer alles te willen "denken" maar gewoonweg te "zijn".
Een niet al te moeilijke meditatietechniek waar ook jij misschien wat aan hebt is hier beschreven:
http://www.reikicentrum.nl/meditatie/aarde_meditatie.html
p.s. Bedankt dat je mij door jouw verhaal en post hebt geholpen om op zoek te gaan naar een simpele meditatieoefening waar ik in mijn hoofd reeds naar op zoek was. In die zin heb je nu al iets zinvols gedaan en bereikt.
Dank jullie allemaal voor het lezen van en antwoorden op mijn post!
Maar ondanks dit blijf ik angstig... Enerzijds lijkt mij dit onlogisch, want Het Niets is eigenlijk niet pijnlijk, maar extreme angst en de depressie die hij teweegbrengt wel. Het is dus wenselijker om te stoppen met angstig te zijn en dat feit is niet coherent met het feit dat ik toch angstig ben.
Maar anderzijds dan wel, want Het Niets is niet wenselijk en angst is nu eenmaal het gevoel dat spontaan opkomt in een mens wanneer hij weet dat hij een onwenselijke situatie niet kan ontlopen (neen?).
Het probleem is dat het, op basis van de premisse dat de dood niet erg is, je logischerwijze volledig niets zou moeten schelen dat je leeft of niet.
Maar is het feitelijk zo? Zou je écht niet angstig zijn als je een terminaal zieke kankerpatiënt was?
Indien wel, waarom is dat dan?
Zie je, in theorie is dat een zeer logische redenering waarin ik echt soelaas heb proberen te vinden, maar in de praktijk bleek het moeilijk toepasbaar.
Toen ik nog niet zo lang geleden met het vliegtuig reisde bijvoorbeeld, besefte ik dat mijn leven helemaal in handen van de piloot lag en voelde ik me dus enorm kwetsbaar voor de dood. Ik werd weer geconfronteerd met het feit dat het allemaal op één, twee, drie voorbij kon zijn en kon de paniekaanvallen niet tegenhouden. Ik zei en herhaalde tegen mezelf dat ik geen controle had over de situatie, dat als we gaan crashen en sterven, dat we gaan crashen en sterven en mijn angst en tranen zullen er niets aan veranderen, dat ik het zelf moeilijk maak voor mezelf door zo angstig te zijn alvorens er gevaar dreigt (want de vliegtuigrit verliep volledig zonder probleem) en dat als ik doodga, dat ik er toch niets van merk.
Maar tóch was mijn angst en ongemak belachelijk groot. Tóch dacht ik aan alles wat ik nog wou beleven, alle mensen die ik nog wou zien en was ik bang en droevig toen ik dacht aan het idee dat ik het misschien allemaal niet meer meemaak.
Die angst blijkt gewoon een spontane lichamelijke reactie te zijn waarop niets – noch mezelf, noch de logica – controle heeft.
Als gevoelens gewoon doen wat ze willen zonder rekening te houden met wat je ervan vindt, hoe slaag je erin er vat op te krijgen? Kunnen we ooit controle krijgen over onze emoties?
Is het wenselijk om bepaalde emoties te willen wegschrappen als je weet dat het juist die emoties zijn die ons bestaan kleuren en ons menselijk maken?
De redenering was eigenlijk dat, als je grijpt naar de fundamenten van ons bestaan, je je realiseert dat het geen objectieve inherente zin heeft, wat betekent dat je volledig vrij bent om ermee te doen wat je wilt, om te kiezen waar je belang aan hecht en waaraan niet en dus ook vrij bent om alle pijnlijke gevoelens en onbevredigde verlangens weg te schrappen. Zo kon ik niet langer lijden, dacht ik, zonder te weten dat ik hierdoor ook alle positieve gevoelens verbande uit mijn bestaan en dat zo enige zin verloren ging. Als je niet langer iets kan voelen, bekijk je het leven vanuit een afstand en leef je inderdaad zelf niet meer…
Je analyse lijkt me dus enorm spot on…
Muziek kan gevoelens teweegbrengen, je hebt gelijk… maar het lukt mij niet om mij te laten leiden hierdoor. Ik heb die notie in mijn hoofd dat irrationaliteit schaadt, gevoelens zijn niet rationeel en zich laten leiden door hen doet ons soms zeer onlogische, domme dingen doen. Iemand niet graag hebben uit jaloezie terwijl dat die persoon je niets misdaan heeft; behoefte hebben aan aandacht, affectie en waardering van anderen om psychisch gezond te zijn terwijl dat dit gevaarlijk is voor je psychisch welzijn als die behoeften niet vervuld zijn,… dat is gewoon niet logisch, dat kan ik niet begrijpen, niet vatten, ik… functioneer gewoon niet zo. Ik blijf de neiging te hebben om dingen door te vragen, om te begrijpen “waarom?”, “Wat heeft het voor zin?”, “ja en, wat nu?”. En wanneer ik dan geen antwoord heb, lijkt het mij niet logisch en kan ik het niet doen. Zeker die laatste vraag. Je voelt pas vreugde wanneer je iets heb om naar te streven en naar zinloze dingen streeft men niet, dus kan ik het niet voelen.
Hoe kan ik een einde brengen aan die neiging om alles te ontleden en doorgronden, rekeninghoudend met het feit dat ik het gewend ben zo te functioneren sinds zo ver ik het me kan herinneren?
*zucht* en toch… eindigheid leidt naar zinloosheid omdat je dan het gevoel krijgt dat alles wat je doet toch vergaat alsof je het nooit gedaan had, maar oneindigheid ook want als alles gewoon oneindig blijft voortbestaan, zonder dat er iets hogers bereikt wordt, dan is er weer niets om naar te streven. Dan vraag ik me weer af “ja en, wat nu?”…
Waarschijnlijk is het voor jullie frustrerend dat jullie zoveel inspanning doen om mij te helpen en dat ik alles wat jullie proberen te bereiken gewoon blijf afbreken met mijn fatalistisch pessimisme… sorry hiervoor, maar het is even frustrerend voor mij. Ik WIL echt mijn gedachtegang veranderen, maar weet echt gewoon niet hoe.
Ik ben inderdaad nog jong – late tienerjaren – en het kan dus volledig dat ik de wereld nog met kinderogen bekijk. Ik hoop het zelfs, want dat betekent dan dat er wel een weg is uit mijn angst.
quote:Op zaterdag 16 februari 2013 05:24 schreef spierbal het volgende:
als je dood bent denk je daar niet aan joh.
quote:Op zaterdag 16 februari 2013 05:29 schreef Shakkara het volgende:
1) Als je diep in slaap bent heb je ook geen actief bewustzijn. Is dit erg? Nee, het is volkomen natuurlijk en elke dag ga je rustig slapen. Nou dan is dood zijn ook niet erg, dus niets om bang voor te zijn.
quote:
Je bent eigenlijk al miljarden jaren dood geweest, was het erg?
Het is waar dat ik bewusteloosheid al “ervaren” heb en ik begrijp dat ik er op dat moment geen last van had.quote:
Hoe heb je de periode voordat je geboren werd ervaren? Geen last van gehad toch?
Dit dus:
[..]
Maar ondanks dit blijf ik angstig... Enerzijds lijkt mij dit onlogisch, want Het Niets is eigenlijk niet pijnlijk, maar extreme angst en de depressie die hij teweegbrengt wel. Het is dus wenselijker om te stoppen met angstig te zijn en dat feit is niet coherent met het feit dat ik toch angstig ben.
Maar anderzijds dan wel, want Het Niets is niet wenselijk en angst is nu eenmaal het gevoel dat spontaan opkomt in een mens wanneer hij weet dat hij een onwenselijke situatie niet kan ontlopen (neen?).
Het probleem is dat het, op basis van de premisse dat de dood niet erg is, je logischerwijze volledig niets zou moeten schelen dat je leeft of niet.
Maar is het feitelijk zo? Zou je écht niet angstig zijn als je een terminaal zieke kankerpatiënt was?
Indien wel, waarom is dat dan?
Zie je, in theorie is dat een zeer logische redenering waarin ik echt soelaas heb proberen te vinden, maar in de praktijk bleek het moeilijk toepasbaar.
Toen ik nog niet zo lang geleden met het vliegtuig reisde bijvoorbeeld, besefte ik dat mijn leven helemaal in handen van de piloot lag en voelde ik me dus enorm kwetsbaar voor de dood. Ik werd weer geconfronteerd met het feit dat het allemaal op één, twee, drie voorbij kon zijn en kon de paniekaanvallen niet tegenhouden. Ik zei en herhaalde tegen mezelf dat ik geen controle had over de situatie, dat als we gaan crashen en sterven, dat we gaan crashen en sterven en mijn angst en tranen zullen er niets aan veranderen, dat ik het zelf moeilijk maak voor mezelf door zo angstig te zijn alvorens er gevaar dreigt (want de vliegtuigrit verliep volledig zonder probleem) en dat als ik doodga, dat ik er toch niets van merk.
Maar tóch was mijn angst en ongemak belachelijk groot. Tóch dacht ik aan alles wat ik nog wou beleven, alle mensen die ik nog wou zien en was ik bang en droevig toen ik dacht aan het idee dat ik het misschien allemaal niet meer meemaak.
Die angst blijkt gewoon een spontane lichamelijke reactie te zijn waarop niets – noch mezelf, noch de logica – controle heeft.
Als gevoelens gewoon doen wat ze willen zonder rekening te houden met wat je ervan vindt, hoe slaag je erin er vat op te krijgen? Kunnen we ooit controle krijgen over onze emoties?
Is het wenselijk om bepaalde emoties te willen wegschrappen als je weet dat het juist die emoties zijn die ons bestaan kleuren en ons menselijk maken?
Maar wat heb jij eraan iets achter te laten voor de anderen als jij er uiteindelijk toch niet ben om te zien wat je achtergelaten heb, om te zien welke invloed jouw bestaan heeft gehad op de anderen?quote:
[..]
Je bewustzijn gaat dan wellicht verloren bij je dood, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niks kan achterlaten waar anderen weer wat aan hebben tijdens hun verdere leven. Ik vind mijn leven dan ook niet zinloos, maar een bouwsteentje in een groter geheel.
quote:Op zaterdag 16 februari 2013 13:05 schreef SpecialK het volgende:
Laat los dat je een observerende entiteit bent. Dat jij los staat van een universum wat jou schoppend en schreeuwend mee sleurt richting de dood. Door geestelijk te verzetten maak je het alleen maar moeilijk voor jezelf want je kan het toch niet winnen. Jij bent onderdeel van het universum. Een deelnemer.
Ik ben inderdaad opgegroeid in een familieklimaat die ik als redelijk koud, afstandelijk en conflictueus ervoer tijdens mijn kindertijd en een deel van mijn tienerjaren. Ik ben ook zeer sterk gewaardeerd geweest als klein kind (vooral onder de 9 jaar, denk ik), maar bij het ouder worden plots veel minder, iets waar ik het moeilijk heb gehad om mee om te gaan. Zoals eerder gezegd was vrienden maken ook zeer moeilijk, met isolatie (en dus gebrek aan sociaal contact) als gevolg. Uiteindelijk ging ik met al de frustratie en onvervulde verlangens om door de werkelijkheid op de meest logische en objectieve manier te gaan analyseren zodat ik haar zou kunnen omvormen tot iets wat mij niet langer zo verdrietig zou maken.quote:
[..]
Is het niet mogelijk dat deze extreme existentiële angst voort komt uit 't gegeven dat je niet leeft ? Dat je je niet laat afleiden ? Of dat je door een gebrek aan waardering, sociaal contact, liefde en warmte, het leven enkel rationeel hebt leren aanschouwen i.p.v. dat je het heb leren ervaren ? Is het misschien ergens ook niet een schild zo te denken ? 'Mijn leven voelt inhoudsloos (door gebrek aan vrienden, etc), maar dat is prima want rationeel bekeken is het leven ook inhouds - en zinloos.
(…)
Dat is het dus niet: het is meer dan dat, immers zijn wij in staat het te ervaren als iets anders zijnde dan een natuurkundige beschouwing; het kan emoties oproepen, het kan gevoel teweeg brengen. Ik begin het idee te krijgen dat jij niet wil ervaren. Dat daar je werkelijke angst ligt. Niet bij de dood, maar bij het nu. Je rationaliseert je leven dood in. In zekere zin ben je al dood en ben je bang om te leven (omdat je dan pas echt dood kunt gaan?). Het klinkt in ieder geval alsof je het heel erg forceert. Vraag jezelf eens af waarom je dat doet...
De redenering was eigenlijk dat, als je grijpt naar de fundamenten van ons bestaan, je je realiseert dat het geen objectieve inherente zin heeft, wat betekent dat je volledig vrij bent om ermee te doen wat je wilt, om te kiezen waar je belang aan hecht en waaraan niet en dus ook vrij bent om alle pijnlijke gevoelens en onbevredigde verlangens weg te schrappen. Zo kon ik niet langer lijden, dacht ik, zonder te weten dat ik hierdoor ook alle positieve gevoelens verbande uit mijn bestaan en dat zo enige zin verloren ging. Als je niet langer iets kan voelen, bekijk je het leven vanuit een afstand en leef je inderdaad zelf niet meer…
Je analyse lijkt me dus enorm spot on…
Muziek kan gevoelens teweegbrengen, je hebt gelijk… maar het lukt mij niet om mij te laten leiden hierdoor. Ik heb die notie in mijn hoofd dat irrationaliteit schaadt, gevoelens zijn niet rationeel en zich laten leiden door hen doet ons soms zeer onlogische, domme dingen doen. Iemand niet graag hebben uit jaloezie terwijl dat die persoon je niets misdaan heeft; behoefte hebben aan aandacht, affectie en waardering van anderen om psychisch gezond te zijn terwijl dat dit gevaarlijk is voor je psychisch welzijn als die behoeften niet vervuld zijn,… dat is gewoon niet logisch, dat kan ik niet begrijpen, niet vatten, ik… functioneer gewoon niet zo. Ik blijf de neiging te hebben om dingen door te vragen, om te begrijpen “waarom?”, “Wat heeft het voor zin?”, “ja en, wat nu?”. En wanneer ik dan geen antwoord heb, lijkt het mij niet logisch en kan ik het niet doen. Zeker die laatste vraag. Je voelt pas vreugde wanneer je iets heb om naar te streven en naar zinloze dingen streeft men niet, dus kan ik het niet voelen.
Hoe kan ik een einde brengen aan die neiging om alles te ontleden en doorgronden, rekeninghoudend met het feit dat ik het gewend ben zo te functioneren sinds zo ver ik het me kan herinneren?
Ik had het nog nooit zo bekeken, eerlijk gezegd. Wij zijn het universum, een oneindige, eeuwigdurende entiteit…quote:Deze heb ik ooit in elkaar gezet:
"Ik ben niets anders dan het 'zijn' van een vergankelijke verschijningsvorm dat in werkelijke aard onvergankelijk is.In dit besef vind ik mijn rust; vrede met de aardse concepten wat betreft leven en dood."
Een gedachten voortgekomen uit de recente natuurkunde, de wetenschap dat wij bestaan uit deeltjes die 'altijd' al hebben bestaan en altijd zullen bestaan. Onze vorm is tijdelijk, maar wat wij zijn, is altijd; wij zijn het universum, de ogen van het universum; wij zijn het zelfbewustzijn van het universum. Dat is op zijn minst toch best cool ? Het universum dat van zichzelf bewust is, zichzelf tracht te leren kennen ? En dat is wat wellicht iets waar jij je op kunt gaan richten: leren, ervaren; jezelf en het universum mee maken, proberen te begrijpen; complementeren.
*zucht* en toch… eindigheid leidt naar zinloosheid omdat je dan het gevoel krijgt dat alles wat je doet toch vergaat alsof je het nooit gedaan had, maar oneindigheid ook want als alles gewoon oneindig blijft voortbestaan, zonder dat er iets hogers bereikt wordt, dan is er weer niets om naar te streven. Dan vraag ik me weer af “ja en, wat nu?”…
Waarschijnlijk is het voor jullie frustrerend dat jullie zoveel inspanning doen om mij te helpen en dat ik alles wat jullie proberen te bereiken gewoon blijf afbreken met mijn fatalistisch pessimisme… sorry hiervoor, maar het is even frustrerend voor mij. Ik WIL echt mijn gedachtegang veranderen, maar weet echt gewoon niet hoe.
Bedankt, ik ken Schopenhauers filosofie zoal een beetje, maar hij was naar mijn weten ook een zeer pessimistisch denker. Ik ontwijk pessimistische literatuur omdat het mijn angst maar erger maakt…quote:
Btw, leuke literatuur voor jou wellicht; "De schopenhauer kuur". Je zult jezelf zeer zeker herkennen.
Maar hoe beslis je wat voor jou als persoon nut en zin heeft als je weet dat het op grote schaal geen zin heeft? Is dit geen paradox; zinloos en zinvol tegelijkertijd?quote:
Ik zou stoppen met het zoeken naar hoger nut of zin, maar het nut en zingeving te zoeken juist in die alledaagse dingen die uiteindelijk en op een kosmische schaal vrij onbeduidend zijn. Enkel op een menselijke schaal doen ze er wel enorm toe, zoals muziek of andere kunstvormen.
Soms is het nuttig om iets volledig te ontleden tot op het kleinste niveau om te snappen wat er gaande is, maar dit is enkel nuttig vanuit het idee dat je iets wilt doorgronden. Daarna moet je die analytische kijk laten gaan en genieten van wat het leven kan bieden.
Uiteindelijk heb je maar één leven, althans een tweede is nooit bewezen, en is het raadzaam om naast dat je kennis opdoet van de wereld om je heen, ook te genieten van diezelfde wereld.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar je lijkt een erg zwart/wit kijkt te hebben op het leven, wat erg typisch is voor kinderen en jong volwassenen. Leren om tussen dat zwart/wit ook de kleuren te herkennen, neemt tijd in beslag.
Je merkt dat mensen dat proberen door geloof of spiritualiteit, maar daar ben ik persoonlijk gewoon niet zo goed in, dus zoek ik dat juist in kennis opdoen etc.
Tja zal het allemaal nut hebben op een kosmisch niveau? Twijfelachtig, maar heeft het op mij als persoon nut en zin (op de menselijke schaal)? Absoluut.
Dit alles klinkt wat zweverig, dat geef ik toe (en iets waar ik meestal nogal een hekel aan heb) maar ik herken wel iets in wat je zegt.
Hoewel het bij mij nooit echt in angst is omgezet zijn het wel onderwerpen waar ik lang mee "worstelde", maar ook juist toen ik jonger was. Uiteindelijk ben ik gaan begrijpen dat zingeving niet iets is wat gezocht moet worden op een kosmische schaal of in het bovennatuurlijke, maar gewoon in het hier en nu om het maar zo even te noemen. (Bij gebrek aan beter)
Zo, echt helpen zal dit niet maar heb ik er ook weer een keer bij stil gestaan.
Ik ben inderdaad nog jong – late tienerjaren – en het kan dus volledig dat ik de wereld nog met kinderogen bekijk. Ik hoop het zelfs, want dat betekent dan dat er wel een weg is uit mijn angst.
Hoezo? Kan je deze uitspraak alsjeblieft verder uitwerken?quote:
In de armen van een ander mens verdwijnt de zinloosheid.
Hoe ik dat beslis? Zoals ik al aangaf bekijk ik nut of zingeving enkel op een menselijk niveau. Dat het leven op een kosmologisch (of hoger) niveau wellicht zinloos kan zijn Ik neem aan van wel, maar kan daar eigenlijk geen enkele uitspraak over doen, is voor mij minder relevant.quote:
Maar hoe beslis je wat voor jou als persoon nut en zin heeft als je weet dat het op grote schaal geen zin heeft? Is dit geen paradox; zinloos en zinvol tegelijkertijd?
Ik ben inderdaad nog jong – late tienerjaren – en het kan dus volledig dat ik de wereld nog met kinderogen bekijk. Ik hoop het zelfs, want dat betekent dan dat er wel een weg is uit mijn angst.
Wat voor mij van belang is, wat mij raakt, waar ik mijn waarden vandaan haal en wat ik zinvol acht speelt zich in geen enkele manier af op een kosmologisch schaal, maar is beperkt en begrenst door mezelf en mijn leven. Op dat niveau kan ik persoonlijk in veel zaken zingeving vinden en zie ik nut. Ik haal zingeving en nut uit mijn werk, mijn studie, mijn interesses, familie/vrienden, muziek, boeken, kunst, lekker eten etc.
Ik zou helemaal niet zo goed weten hoe ik zingeving en nut zou moeten vinden op een 'hoger niveau'. Ik betwijfel of er wel een 'hoger niveau' is.
Ik heb een beetje het idee dat jij jezelf verdrinkt in het idee dat zinloosheid op een kosmologisch niveau betekent dat je totaal onverschillig behoort te zijn. Dat lijkt me onzin en op z'n minst ongezond.
Neem je voorbeeld van muziek. Ja je hebt gelijk dat het een aaneenschakeling is van luchtdruk verschillen. Het besef dat jij wellicht moet krijgen is dat, ondanks dat je muziek kan reduceren tot luchtdruk verschillen, het ook zeer zeker mogelijk is om die aaneenschakeling mooi te vinden.
Die reductie naar de fysische eigenschappen neemt, in mijn ogen, niks weg van de pracht van muziek...nou ja sommige muziek dan.
Sterker nog, het idee dat zo iets moois kan teweeg worden gebracht door enkel iets "simpel" als verschillen van frequentie en dichtheid van lucht dat maakt het enkel maar mooier lijkt me.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
TS.
Het feit dat jij ontraceerbaar was en wordt is eigenlijk bewijs dat je voor altijd bestaat.
Misschien weet je wel dat er in het begin van ons sterrenstelsel alleen maar een nieuwgeboren ster was met honderden onontwikkelde planeten om zijn baan. Toen was er nog geen enkele aanleiding dat dit zou leiden tot een menselijke beschaving - laat staan tot het individuele setje atomen jou.
Dat setje atomen is uniek en maakt wat jij jíj bent. De kans, dat dit überhaupt tot ontwikkeling werd gebracht, staat gelijk aan de lengte van de hele kosmos, tot het negatieve. Erg klein dus. Dat komt, doordat er een scala van miljoenen gebeurtenissen zijn gebeurd die niet op een andere manier konden verlopen om jouw setje atomen te bereiken. Ik heb het hier dus over een voorvader die zijn been breekt en overlijdt, of dat de meteoriet die de dinosauriërs liet uitsterven überhaupt niet insloeg, etc, etc. Het is dus sowieso al een wonder dat je dit kan lezen.
Tenzij je ervan uitgaat dat je altijd in het universum bent. Jouw setje atomen horen bij het universum, en zullen voor altijd blijven bestaan. Het is eigenlijk alsof het universum in ons zit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Goldenrush op 16-02-2013 23:48:17 ]
Het feit dat jij ontraceerbaar was en wordt is eigenlijk bewijs dat je voor altijd bestaat.
Misschien weet je wel dat er in het begin van ons sterrenstelsel alleen maar een nieuwgeboren ster was met honderden onontwikkelde planeten om zijn baan. Toen was er nog geen enkele aanleiding dat dit zou leiden tot een menselijke beschaving - laat staan tot het individuele setje atomen jou.
Dat setje atomen is uniek en maakt wat jij jíj bent. De kans, dat dit überhaupt tot ontwikkeling werd gebracht, staat gelijk aan de lengte van de hele kosmos, tot het negatieve. Erg klein dus. Dat komt, doordat er een scala van miljoenen gebeurtenissen zijn gebeurd die niet op een andere manier konden verlopen om jouw setje atomen te bereiken. Ik heb het hier dus over een voorvader die zijn been breekt en overlijdt, of dat de meteoriet die de dinosauriërs liet uitsterven überhaupt niet insloeg, etc, etc. Het is dus sowieso al een wonder dat je dit kan lezen.
Tenzij je ervan uitgaat dat je altijd in het universum bent. Jouw setje atomen horen bij het universum, en zullen voor altijd blijven bestaan. Het is eigenlijk alsof het universum in ons zit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Goldenrush op 16-02-2013 23:48:17 ]
Misschien moet je jezelf eens het omgekeerde afvragen;quote:
*zucht* en toch… eindigheid leidt naar zinloosheid omdat je dan het gevoel krijgt dat alles wat je doet toch vergaat alsof je het nooit gedaan had, maar oneindigheid ook want als alles gewoon oneindig blijft voortbestaan, zonder dat er iets hogers bereikt wordt, dan is er weer niets om naar te streven. Dan vraag ik me weer af “ja en, wat nu?”…
Wat is de zin van het bestaan waar je naar op zoek bent? Hoe zou die eruit zien ? Hoe zou je willen dat die er uit zou zien ? Welke rol zou een evt hogere entiteit moeten vervullen en welke rol zou je zelf moeten vervullen om te kunnen voldoen aan jouw idee van zingeving ?
Ik kan me heel goed vinden in dit verhaal, deze "depressie" speelde bij mij ongeveer vanaf mijn 12-13e maar ben er nu echt vol overheen gekomen. Ik denk ook alles door tot in de details, zie dat het allemaal weinig uitmaak maar ik zie mezelf dan ook iets meer als een toeschouwer van het hele gebeuren, ik vind het overigens ook prachtig om situaties te observeren en ondanks dat het dus nergens om gaat er vaak toch erg veel waarde aan word gehecht.
Ik denk dat ik er overheen ben gekomen niet zozeer omdat ik het accepteer want dat doe ik eigenlijk niet maar meer het nu mijn drijfveer is tot het onderzoeken van het hele gebeuren er omheen. Ik ben er ook achter gekomen dat ik het geweldig vind om zulke dingen te observeren en haal daar mijn geluk uit, sociaal gezien vind ik ook wel geluk maar eigenlijk pas vanaf het moment dat ik dit^ realiseerde, daarvoor koste het mij ontzettend veel moeite en haalde ik er amper wat uit. Ik vind het prettig om de wereld te bekijken in al zijn vertoningen en vind het erg mooi om de grensen te zoeken van de wereld. dat is hoe ik eroverheen ben gekomen.
Ik ben er overigens niet bang voor omdat ik mezelf niet zie als een van de massa maar meer als iemand die erbuiten staat en alles observeerd.
ps. je leven hoeft ook niet zinloos te zijn, als je het goed doet dan kun je generatie na generatie blijven beïnvloeden, een mooi idee wat je veel zult kosten maar het is mogelijk
ps2. dit is hoe ik ermee omga, er zijn uiteraard meerdere manieren maar ik ben er uiteindelijk erg gelukkig van geworden. deze manier past bij jou, met de voorgaande posts van andere fokkers moet je proberen je eigen weg te vinden om toch uit deze visie jou geluk te halen.
[ Bericht 8% gewijzigd door TomasR op 17-02-2013 02:37:29 ]
Ik denk dat ik er overheen ben gekomen niet zozeer omdat ik het accepteer want dat doe ik eigenlijk niet maar meer het nu mijn drijfveer is tot het onderzoeken van het hele gebeuren er omheen. Ik ben er ook achter gekomen dat ik het geweldig vind om zulke dingen te observeren en haal daar mijn geluk uit, sociaal gezien vind ik ook wel geluk maar eigenlijk pas vanaf het moment dat ik dit^ realiseerde, daarvoor koste het mij ontzettend veel moeite en haalde ik er amper wat uit. Ik vind het prettig om de wereld te bekijken in al zijn vertoningen en vind het erg mooi om de grensen te zoeken van de wereld. dat is hoe ik eroverheen ben gekomen.
Ik ben er overigens niet bang voor omdat ik mezelf niet zie als een van de massa maar meer als iemand die erbuiten staat en alles observeerd.
ps. je leven hoeft ook niet zinloos te zijn, als je het goed doet dan kun je generatie na generatie blijven beïnvloeden, een mooi idee wat je veel zult kosten maar het is mogelijk
ps2. dit is hoe ik ermee omga, er zijn uiteraard meerdere manieren maar ik ben er uiteindelijk erg gelukkig van geworden. deze manier past bij jou, met de voorgaande posts van andere fokkers moet je proberen je eigen weg te vinden om toch uit deze visie jou geluk te halen.
[ Bericht 8% gewijzigd door TomasR op 17-02-2013 02:37:29 ]
Natuurlijk wel, iedereen heeft dat op het moment dat het definitief zou zijn, daar is ook helemaal niets mis mee. Je gaat dan een aantal fasen door en uiteindelijk accepteer je het lot. Met de dood is dat niet anders, zodra je er voor staat zul je het accepteren en ben je klaar voor het einde. Althans dat denk ik.quote:Zou je écht niet angstig zijn als je een terminaal zieke kankerpatiënt was?
Indien wel, waarom is dat dan?
Leuk is het natuurlijk nooit, dat zijn we allemaal wel eens. Maar leven in angst is niet echt leven, maar overleven. Daar is het even te kort voor.
Kreeg ooit sprookjes te horen. Zit nu in therapie.
Je zou Het begrip angst van Søren Kierkegaard eens moeten lezen; gaat exact over deze materie: de angst als angst voor het niets.
quote:Kierkegaard, of zijn pseudoniem Vigilius Haufniensis (de 'wachter' van Kopenhagen), was de eerste die in de wijsgerige antropologie het onderscheid tussen vrees en angst nauwkeurig formuleerde en hanteerde: vrees betekent dat men bang is voor iets concreets, angst dat men bang is voor iets onbekends. Angst slaat op wat mogelijk is, maar er (nog) niet is. Daarom roept de confrontatie met de mogelijkheid van de vrijheid bij de mens angst op: angst voor de eigen mogelijkheden. Angst is een noodzakelijk stadium op weg naar de vrijheid, maar men kan daar ook in blijven hangen. Rond het centrale thema van de angst snijdt Vigilius Haufniensis een hele reeks thema's aan die in de latere geschriften van Kierkegaard uitgewerkt worden.
Overigens ben ik ook wel benieuwd wat TS precies verstaat onder begrippen als 'zin' of 'nut'. Het lijkt me dat 'nut' meer iets functioneels is en 'zin' iets meer betekenisvol.
Maar ja, menselijke eindigheid (in welke vorm dan ook) blijft een lastig probleem. Ik heb daar tot op heden ook geen goed antwoord op gevonden.
Maar ja, menselijke eindigheid (in welke vorm dan ook) blijft een lastig probleem. Ik heb daar tot op heden ook geen goed antwoord op gevonden.
Semisane, ik begrijp dat je niet op zoek ben naar zin op kosmische schaal, ik begrijp gewoon niet goed hoe je erin slaag je te beperken tot het menselijk niveau terwijl dat alles op kosmisch niveau ook deel maakt van onze werkelijkheid. Negeer je dat dan maar?
Hoe haal je zin uit werk, studies, interesses, enz.?
Waarom zijn sommige zaken belangrijk voor jou en anderen niet? Op basis waarvan maak je die onderscheid?
Jappie en Friek, bij die omgekeerde analyse had ik ook nooit echt stilgestaan, denk ik. Dank u (en alle anderen die geantwoord hebben, uiteraard!)
Ik denk dat ik zin bedoel in de zeer letterlijke zin van het woord. Een richting, een bepaalde na te streven doel. En hetgeen wat dit allemaal zo eng maakt is het feit dat ik voor alles wat ik doe kan blijven doorvragen "waarom doe ik dat? Omdat X? Waarom X dan? Omdat Y? Waarom Y dan?..."en dat ik uiteindelijk na steeds verdere ontleding concludeer dat er geen antwoord is. Die afwezigheid van een ultiem antwoord, een ultieme doel, is dan die zinloosheid. Er zou dus pas sprake kunnen zijn van "zin" als er wel een ultieme antwoord zou zijn (die ik dus per definitie niet zou kunnen doorvragen).
ThomasR, het is dan ook daarom dat ik mij spontaan afvraag wanneer ik je post lees: waarom vind je het zo prachtig en interessant om te observeren en te begrijpen? Waarom maakt dit je gelukkig?
Gertje-Plongers, waarom zou je als terminaalzieke kankerpatiënt angstig zijn als je weet dat de dood toch niet pijnlijk is of iets waarvan je echt last van hebt?
Is dit uiteindelijk wel logisch?
Is het mogelijk om volledig onverschillig te worden tegenover de dood (en er dus volledig geen angst voor te hebben)? Een punt bereiken waar je wél geniet van het leven, maar dat je het volledig niet erg vindt om dood te gaan omdat je de dood niet langer als iets onwenselijk ziet? Ik vraag me dit af omdat dit, denk ik, de staat is die ik wil bereiken, een staat van volledige rust. Ik wil kunnen denken: "Ik heb nog veel tijd over? Leuk, dan profiteer ik maar van het leven. De vliegtuig waarin ik ben is aan het neerstorten? Zulke sensaties ervaar ik niet iedere dag, dus geniet ik er maar van. Als ik dit niet overleef is het niet erg, want ik besef het toch niet." Zo wil ik er enkel het positieve kant van kunnen zien. Maar het lukt niet... ik begrijp het niet. Waarom die angst?
Ik dacht zoals jou dat eens ik rechtsreeks geconfronteerd zou worden met de dood, dat het dan niet meer zo eng zou zijn en dat ik het rustig zou kunnen aanvaarden, maar mijn paniekaanvallen in de vliegtuig bewezen het tegengestelde hiervan uiteindelijk.
Semisane, ik vraag je daarom: hoe komt het dat het zich nooit in angst heeft omgezet bij jou terwijl dat je met hetzelfde probleem worselde als ik (en dat ik hier wel zeer angstig op reageer)?
[ Bericht 0% gewijzigd door FeatherLight op 17-02-2013 11:35:32 ]
Hoe haal je zin uit werk, studies, interesses, enz.?
Waarom zijn sommige zaken belangrijk voor jou en anderen niet? Op basis waarvan maak je die onderscheid?
Jappie en Friek, bij die omgekeerde analyse had ik ook nooit echt stilgestaan, denk ik. Dank u (en alle anderen die geantwoord hebben, uiteraard!)
Ik denk dat ik zin bedoel in de zeer letterlijke zin van het woord. Een richting, een bepaalde na te streven doel. En hetgeen wat dit allemaal zo eng maakt is het feit dat ik voor alles wat ik doe kan blijven doorvragen "waarom doe ik dat? Omdat X? Waarom X dan? Omdat Y? Waarom Y dan?..."en dat ik uiteindelijk na steeds verdere ontleding concludeer dat er geen antwoord is. Die afwezigheid van een ultiem antwoord, een ultieme doel, is dan die zinloosheid. Er zou dus pas sprake kunnen zijn van "zin" als er wel een ultieme antwoord zou zijn (die ik dus per definitie niet zou kunnen doorvragen).
ThomasR, het is dan ook daarom dat ik mij spontaan afvraag wanneer ik je post lees: waarom vind je het zo prachtig en interessant om te observeren en te begrijpen? Waarom maakt dit je gelukkig?
Gertje-Plongers, waarom zou je als terminaalzieke kankerpatiënt angstig zijn als je weet dat de dood toch niet pijnlijk is of iets waarvan je echt last van hebt?
Is dit uiteindelijk wel logisch?
Is het mogelijk om volledig onverschillig te worden tegenover de dood (en er dus volledig geen angst voor te hebben)? Een punt bereiken waar je wél geniet van het leven, maar dat je het volledig niet erg vindt om dood te gaan omdat je de dood niet langer als iets onwenselijk ziet? Ik vraag me dit af omdat dit, denk ik, de staat is die ik wil bereiken, een staat van volledige rust. Ik wil kunnen denken: "Ik heb nog veel tijd over? Leuk, dan profiteer ik maar van het leven. De vliegtuig waarin ik ben is aan het neerstorten? Zulke sensaties ervaar ik niet iedere dag, dus geniet ik er maar van. Als ik dit niet overleef is het niet erg, want ik besef het toch niet." Zo wil ik er enkel het positieve kant van kunnen zien. Maar het lukt niet... ik begrijp het niet. Waarom die angst?
Ik dacht zoals jou dat eens ik rechtsreeks geconfronteerd zou worden met de dood, dat het dan niet meer zo eng zou zijn en dat ik het rustig zou kunnen aanvaarden, maar mijn paniekaanvallen in de vliegtuig bewezen het tegengestelde hiervan uiteindelijk.
Semisane, ik vraag je daarom: hoe komt het dat het zich nooit in angst heeft omgezet bij jou terwijl dat je met hetzelfde probleem worselde als ik (en dat ik hier wel zeer angstig op reageer)?
[ Bericht 0% gewijzigd door FeatherLight op 17-02-2013 11:35:32 ]
Nee, maar ik accepteer dat er zaken zijn waar ik geen invloed op heb. Zaken als dood of "de zin van het leven" in tegenstelling tot de zin van mijn leven. Het is aardig om daar zo nu en dan bij stil te staan, maar uiteindelijk niet goed om je er in te verliezen.quote:
Semisane, ik begrijp dat je niet op zoek ben naar zin o kosmische schaal, ik begrijp gewoon niet goed hoe je erin slaag je te beperken tot het menselijk niveau terwijl dat alles op kosmisch niveau ook deel maakt van onze werkelijkheid. Negeer je dat dan maar?
Dus negeren niet, juist de consequenties accepteren denk ik. Oh...en tja ik probeer niet alles zo serieus te nemen en er een beetje humor tegen aan te gooien. Alles bloedserieus bekijken is maar vermoeiend, zoals jezelf wel merkt denk ik.
Nou ja, zoals ik al aangaf deze zaken geven mij voldoening. Er zijn genoeg zaken die mij geen voldoening geven, me daar op richten lijkt me futiel om eerlijk te zijn. En via de zaken die ik belangrijk acht kom ik weer genoeg nieuwe dingen tegen die me uitdagen en "zin" aan mijn leven geven. Beetje zweverig allemaal, maar ach waarom niet.quote:Hoe haal je zin uit werk, studies, interesses, enz.?
Waarom zijn sommige zaken belangrijk voor jou en anderen niet? Op basis waarvan maak je die onderscheid?
Geen idee, het kan zijn dat ik niet zo'n angstig persoon ben. Behalve hoogtes en plassen in drukke ruimtesquote:Semisane, ik vraag je daarom: hoe komt het dat het zich nooit in angst heeft omgezet bij jou terwijl dat je met hetzelfde probleem worselde als ik (terwijl dat ik wel zo angstg ben hierdoor)?
ben ik nog nooit iets tegengekomen wat me echt angstig maakt, dat is inclusief leven en/of dood. Wellicht is het ook dat ik toch wel wat nonchalant en het leven niet al te serieus wil zien.Geen idee eigenlijk, ik kan enkel voor mezelf spreken waarom ik er niet angstig van ben geworden.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Het Niets is niet voor te stellen, evenals dat je het Alles niet kan bevatten. Wellicht kan je een abstracte voorstelling maken, maar dat omschrijft niet het omschrevene. Waarschijnlijk verwar je het Niets met de Leegte, iets waar je meer over kan vinden in o.a. het boeddhisme. De Leegte wordt daar ongeveer omschreven als een zee van oneindige potentie en is een mooi iets. Ze streven dat dan ook na als state of mind en noemen dat Nirvana. Zij halen daar hoop uit en zien de Leegte (emptiness) als een nobel streven. Wellicht kan het jouw lijden ook wat verlichten.quote:
Ik wist niet goed of ik dit moest plaatsen in de categorie psychologie of filosofie. Het gaat hier immers een beetje over beide.
Psychologisch omdat ik te kampen heb met een voortdurende angstgevoel en filosofisch omdat dit gevoel voortkomt uit mijn bedenkingen over het zin van ons bestaan (of eerder het gebrek ervan).
We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.
Ik voel mijn maag krimpen en een gevoel van extreme wanhoop in mij opkomen (uitgedrukt door enorme weenbuien en hyperventilatie) wanneer ik aan Het Niets denk. Wat moet ik mij hierbij voorstellen? Het is zo mooilijk te vatten, te aanvaarden dat wij dit allemaal ooit worden. Niets, voor eeuwig en altijd.
Het idee van zinloosheid kan je een negatief waardeoordeel geven, maar kan juist ook een bevrijding zijn. De acceptatie van zinloosheid betekent dat je niet langer hoeft te zoeken naar zinnigheid. Niet langer hoef je ervaringen en gedachten te beoordelen op zinvolheid, of uberhaupt in termen van positief of negatief. Het ís gewoon zoals het is, niet anders.quote:Ik noem die angst pervasief omdat het letterlijk alles wat ik doe beïnvloedt. Ik zwerf hier rond in een voortdurende depressieve toestand, met een intense angst omdat ik weet dat het binnen een second allemaal gedaan kan zijn, voor ik het maar weet. Voortdurende doodsangst.
Omdat alles mij zinloos lijkt heb ik het er ook zeer moeilijk mee om te genieten van het leven. Ik ontleed elk element van ons bestaan tot ik de fundamenten ervan bereik op zoek naar zin en wanneer ik die zin niet vind heb ik het gevoel dat ik er niet van kan genieten want het is toch allemaal zinloos, nutteloos.
Het probleem is het nadenken, zoals je zelf ook al aangeeft. Je oordelende gedachten leiden je af van het genot van het ervaren. Sta jezelf toe te denken, of het nou goed is of slecht. Laat die gedachten opkomen en laat ze weer gaan; laat dat stemmetje maar ratelen, alsof het je moeder is die zeurt je kamer op te ruimen. Vanzelf wordt ze moe van zichzelf en wordt ze stil(ler).quote:Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Een film kijken is hetzelfde, het gaat tenslotte maar over het levensverhaal van andere mensen die, net als mij, een zinloos eindig bestaan leiden, dus wat is daar het nut van? Er is er geen, denk ik dan, dus kan ik het niet interessant vinden.
Je kan dit oefenen met meditatie, maar dat hoeft niet perse als een monnik te zijn. Wat ik vroeger al deed om mijn gedachten te kalmeren was mijn aandacht te vestigen op iets dat ik mooi vond, zoals het kijken naar de wind die door de boomtoppen waait, het gekletter van het nat op de ramen, of een betta splendens (vis) die zich beweegt door het water. Maar je kan ook tekenen, een kop koffie malen of een instrument bespelen.
Je doet waarschijnlijk al aan activiteiten waar je vrij bent van gedachten, alleen neem je die niet als zodanig waar, juist omdat je geheel in je gedachten leeft. Je identificeert je ermee, als in: ik denk, dus ik ben. Stel jezelf de vraag: als je niet (bewust) denkt, ben je dan? Ik zeg ja.
Of je vrienden nodig hebt is iets voor jezelf om te onderzoeken, dat is voor ieder anders. Zelf heb ik daar nauwelijks behoefte aan, al heb ik wel een paar echt goede vrienden. Maar cru als het klinkt, ik zou prima zonder kunnen. Zo ben ik altijd al geweest, al vanaf dat ik een jong kind was.quote:Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad en vind het moeilijk om mij te hechten aan andere mensen en er een diepe band mee op te bouwen. Alweer, zij zijn ook maar wezens met een eindig bewustzijn, hoe zou ik zin kunnen geven aan mijn leven door relaties aan te gaan met andere zinloze wezens (andere mensen dus)? Dat heeft geen nut, toch?
Mocht het voor jou anders zijn, doe er dan iets aan. Of niet. Als je jezelf niet volledig geeft, dan wilde je het blijkbaar niet genoeg. Maar treur niet om wat gebeurt; als de volle honderd procent niet genoeg was, dan lag het buiten jouw vermogen. Ga dus niet halfslachtig te werk en dan sikkeneuren, dat is zelfkastijding. "There is no try. Do or do not." zei een wijs figuur ooit.
Voor mij is het meditatie en mindfulness. Alles dat ik doe zie ik als een vorm van meditatie, een les. Niet om per se beter te worden, maar om me niet te bekommeren om beter of slechter. Ik wil mijn vrede van binnenuit laten komen, zelf de zen naar de berg brengen, het oog in de storm zijn. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ook dat hoort erbij. Zonder onrust geen rust, zonder licht geen donker, geen yin zonder yang. Ik weet niet of ik mezelf als gelukkig zou moeten omschrijven, maar ik ben in ieder geval niet ongelukkig.quote:Niets heeft nut en dat besef verhindert mijn geluk gewoon voortdurend. Ik ben het beu om het leven vanuit een afstand te bekijken, ik wil eindelijk LEVEN, maar ik weet niet hoe ik uit die existentiële crisis geraak die al sinds mijn kinderjaren gaande is.
Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?
Voor ieder is een andere weg naar de top van de berg, dus kies je eigen pad. Weet echter dat je niet de enige bent die met dit soort dilemma's worstelt, en weet dat er een uitweg is. En denk maar zo: als toch niets uitmaakt, waarom dan niet gewoon iets actief ondernemen in plaats van verzinken in passiviteit. Waarom zou je, zeg je? Ik zeg: waarom zou je niet!
ik denk dat je niet onverschillig moet zijn tegenover de dood, onverschillig zijn is ook weer iets wat je wilt vermijden denk ik omdat het een onnatuurlijke houding is. Beter is het denk ik om het ter kennisgeving aan te nemen, je weet dat je er bent, maar ook dat we weer zullen gaan.quote:Gertje-Plongers, waarom zou je als terminaalzieke kankerpatiënt angstig zijn als je weet dat de dood toch niet pijnlijk is of iets waarvan je echt last van hebt?
Is dit uiteindelijk wel logisch?
Is het mogelijk om volledig onverschillig te worden tegenover de dood (en er dus volledig geen angst voor te hebben)? Een punt bereiken waar je wél geniet van het leven, maar dat je het volledig niet erg vindt om dood te gaan omdat je de dood niet langer als iets onwenselijk ziet? Ik vraag me dit af omdat dit, denk ik, de staat is die ik wil bereiken, een staat van volledige rust. Ik wil kunnen denken: "Ik heb nog veel tijd over? Leuk, dan profiteer ik maar van het leven. De vliegtuig waarin ik ben is aan het neerstorten? Zulke sensaties ervaar ik niet iedere dag, dus geniet ik er maar van. Als ik dit niet overleef is het niet erg, want ik besef het toch niet." Zo wil ik er enkel het positieve kant van kunnen zien. Maar het lukt niet... ik begrijp het niet. Waarom die angst?
Ik dacht zoals jou dat eens ik rechtsreeks geconfronteerd zou worden met de dood, dat het dan niet meer zo eng zou zijn en dat ik het rustig zou kunnen aanvaarden, maar mijn paniekaanvallen in de vliegtuig bewezen het tegengestelde hiervan uiteindelijk.
De tijd die ons gegeven is kunnen we hopelijk in goede gezondheid vol maken met hetgeen we graag zouden willen, er staat gelukkig geen klok naast je met de werkelijk tijd dus maken we altijd een zekere planning, iedereen gaat er van uit om ook de oude dag mee te maken en daar naar toe te leven. Maar vergeet vooral ook niet in het nu te staan, zet geen zaken voor je uit waar je later nog wel aan toe zal komen, maar leef zo veel mogelijk in het nu, en hou rekening met later.
Zo te lezen overanalyseer te dingen veel te veel en wil je graag de controle hebben over elke situatie, dat gaat gewoonweg niet, daar was je al achter ! Het gaat juist om het kunnen loslaten van gedachten over bijvoorbeeld de dood of over vriendschappen die je beter maar niet zou kunnen aangaan om het misschien in de toekomst weer los te moeten laten om wat voor reden, je moet het leven gaan nemen zoals het komt. Leer vertrouwen opbouwen met mensen om je heen en vertel ook daar hoe jij er tegenaan kijkt, dan hoor je ook hoe anderen er mee omgaan, en kun je zelf stap voor stap ook de boel de boel laten. De dood is niet de tragedie maar het niet kunnen genieten van het leven is de grote tragedie !
Stop met denken en ga je energie richting het leven inzetten.
Kreeg ooit sprookjes te horen. Zit nu in therapie.
Foutje.Ik heb per ongeluk op "versturen" gedrukt voordat ik klaar was met het schrijven van mijn post. Ik maak het eerst af en stuur het dan weer door.
Voor wat ik heb begrepen van je verhaal heb je er geen moeite mee om voor je zelf een zinnig pad uit te zetten of te bedenken maar is het "jouw" wetenschap dat ook die zingeving er niet toe doet die maakt dat je niet eens aan je eigen zingeving toekomt.quote:
Jappie en Friek, bij die omgekeerde analyse had ik ook nooit echt stilgestaan, denk ik. Dank u (en alle anderen die geantwoord hebben, uiteraard!)
Ik denk dat ik zin bedoel in de zeer letterlijke zin van het woord. Een richting, een bepaalde na te streven doel. En hetgeen wat dit allemaal zo eng maakt is het feit dat ik voor alles wat ik doe kan blijven doorvragen "waarom doe ik dat? Omdat X? Waarom X dan? Omdat Y? Waarom Y dan?..."en dat ik uiteindelijk na steeds verdere ontleding concludeer dat er geen antwoord is. Die afwezigheid van een ultiem antwoord, een ultieme doel, is dan die zinloosheid. Er zou dus pas sprake kunnen zijn van "zin" als er wel een ultieme antwoord zou zijn (die ik dus per definitie niet zou kunnen doorvragen).
Mijn vraag aan jou was om eens te filosoferen over de ultieme zingeving. Hoe zou de wereld zoals wij die beleven een ultieme zingeving kunnen bieden. Dus niet het zoeken naar antwoorden zelf maar meer kijken naar waar het volgens jouw norm of idee aan zou moeten voldoen om uberhaupt in de buurt van totale zingeving te kunnen komen.
Niet kijken naar de realiteit dus maar meer naar binnen gaan, probeer een concept te creeeren waarvan jij zou kunnen zeggen: "Ok; als dit de realiteit zou zijn dan zou ik er vrede mee hebben. Als dit de zin van het leven zou zijn dan zou ik kunnen ontspannen en beginnen met de job die daardoor voor me ligt."
Kijk, ik heb in zekere zin makkelijk lullen, ik heb mijn hele leven het idee gehad dat er wel een ultieme zin is, of ik hem nu kon aanwijzen of niet er is altijd een stemmentje in mijn achterhoofd geweest wat mij heeft verzekerd dat het leven zin had. Ik heb ook altijd geloofd dat God op de een of andere manier bestond. Religies daarentegen die klopten op de een of andere manier niet; nog even los van bijv een idioot concept als een "eeuwigdurende hel" was het mij zeer moeilijk een "hemel" voor te stellen die eeuwig duurde..hoe zou zo'n hemel eruit moeten zien dan ? Wellicht zou ik het er wel een paar duizend jaar kunnen uithouden maar eens zou ook dan toch wel de verveling gaan toeslaan was mijn gedachte. In die zin biedt religie of spiritualiteit dan ook net zo min ultieme zingeving als dat een leven zonder religie dat zou doen.
Kortom, als er iets meer uit het leven te halen zou moeten zijn dan zou dat ook in het hier en nu te vinden moeten zijn. Alleen gevoelsmatig heb je in het hier en nu nooit genoeg tijd om alles te kunen verwezenlijken wat mij zinvol genoeg leek. Ik zou al minimaal een leven nodig hebben om mijn karakter en levensomstandigheden zo vorm te geven dat ik uberhaupt aan de wat "hogere" zaken toe zou komen. Het probleem is dat ik wat dat betreft net als jij een resultaat voor ogen had. Maar wat ga je doen als het resultaat bereikt is als je wel een eeuwig leven zou hebben? Achterover hangen met een biertje ?
Het hier en nu is dan ook het enige antwoord wat zin heeft. Elk moment van de dag kun jij invulling geven aan je leven. Het resultaat is niet belangrijk..het is het leven leven zelf... het jezelf vorm geven en daarmee de wereld om je heen wat er toe doet. Elk moment van de dag kun je jezelf vermaken met wat anderen bedacht hebben en vervolgens 80 of 90 worden achterom kijken en zeggen..."man man man...wat heb ik enorm genoten op de bank al zappend. Als dat genoeg is prima..als je dat echter niet genoeg vind ga dan zelf leven. Bepaal zelf wat jij een mooie invulling zou vinden. Jij bent de initiator van jouw leven ondanks dat je er niets voor hebt hoeven doen. Het is dit leven wat ertoe doet ongeacht of het nu 1 dag; 100 jaar of een eeuwigheid duurt.
De zingeving zit in jezelf, vandaar ook mijn vraag en opmerking om eens te proberen een concept te bedenken waarbij er sprake zou zijn van "totale" zingeving. Als je alles diep genoeg doordenkt dan kom je uiteindelijk zelfs met God en religies om het even welke toch weer bij jezelf uit. Noem het voor mijn part micro en macro kosmos waarbij jijzelf de microkosmos vertegenwoordigt. De enige zin die er zowel voor de macro als de micro variant kan zijn is het te leven.
Bovendien...is het leven met het antwoord voor handen niet ontzettend saai ? Is het niet tevens alsof je een spel had gekocht waarbij je uren speelplezier zou kunnen hebben gehad ware het niet dat je dezelfde dag nog alle cheats had gedownload die er te vinden waren en daarmee de duur en plezier van het ontdekken aanzienlijk had beknot ?
Op zoek gaan naar de geheimen van het leven of God is een; op zoek gaan naar zingeving daarvan ligt echter in jezelf opgesloten. Loop dus niet vooruit op de zaken maar geniet gewoon van de reis zelfs al heb je zo nu en dan iets wat op "tegenslag" lijkt. Ga juist dan op zoek naar wat die "tegenslag" je mogelijk zou kunnen vertellen. Vind je daar het antwoord op ? Mooi, dan ben je weer een stukje gegroeid...lukt dat niet direct....laat het dan los, het komt vanzelf in de een of andere vorm weer terug op het vervolg van je reis.
|
|
