R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Jong een relatie met elkaar begonnen, nu 16 jaar verder
Beste lezer,
Ik ben inmiddels 34. Mijn partner en ik kennen elkaar ruim 16 jaar. Op het oog een prima relatie en voor de buitenwereld zijn we het "ideale stel". Beide een leuke en vaste baan en een schitterend huis wat we prima kunnen betalen. Verder dus weinig operationele zorgen om het zo maar even uit te drukken.
We hebben samen ontzettend veel meegemaakt, wat er al die jaren alleen maar voor gezorgd heeft dat onze relatie sterker werd. Maar wat ook tot een onzettend hoge muur om mij heen heeft geleid. Alles voor zelfbescherming. Ik ga niet in een hoekje zitten janken, maar vooral doorgaan en doorgaan. Problemen ruim ik letterlijk op en stop ze in de kast. Mijn vriendin heeft dit eigenlijk ook altijd op deze manier gedaan.
We praten al jaren te weinig over de dingen die ons bezig houden, en ik heb er ook geen behoefte aan... Zaken die ons zoveel verdriet hebben gebracht, waarom alles weer oprakelen?
In het verleden hebben we afgesproken dat we niet wilden trouwen en dat we bewust niet voor kinderen zouden kiezen. Lekker van elkaar genieten, reizen etc.
Vorig jaar werd mijn vriendin ziek. Een fikse griep. Na 2 weken lag ze nog altijd ziek op bed. Conclusie: een burn-out door alles wat er in het verleden is gebeurd. Haar lichaam hielt gewoon op met functioneren... Doodmoe, letterlijk 21 uur per dag slapen gedurende een periode van ruim 3 maanden. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en is ze nog altijd thuis. Ze is gelukkig erg opgeknapt, maar nog altijd niet de "oude". Daarnaast is ze nooit depressief geweest gedurende deze periode en heeft ze haar positiviteit vast kunnen houden, maar goed, als je lichaam niet mee werkt, dan houdt het natuurlijk op.
Als ik bovenstaande even parkeer, dan heb ik gedurende onze relatie wel eens getwijfeld of dit het allemaal wel is. Ze is de enige waar ik ooit het bed mee heb gedeeld en ik heb haar nooit bedrogen. Is er meer? Is het gras groener? Geen sleur meer? Dit gevoel heb ik gelukkig altijd weer weten om te buigen. Zij is de ware voor mij.
Tot halverwege 2012. Ze wilt nu toch graag kinderen... En ik niet. Het gevoel van twijfel zet nu door. En ik word er stapelgek van. Vanwege het herstel van mijn partner durf ik er niet met haar over te praten... Bang voor de gevolgen? Ja, heel erg.
Sindsdien doe ik niets anders dan onze relatie analyseren en kom ik tot de conclusie dat ik het eigenlijk geen relatie kan noemen. Al jaren niet. We leven om elkaar heen, praten oppervlakkig met elkaar en ontwijk ik haar zelfs onbewust om maar niet te hoeven praten over wat ons werkelijk bezig houdt. Ons seksleven staat op het nulpunt en voordat ze ziek werd was het gemiddeld eens per 2 maanden...
Afgelopen week was weer zo'n ontwijkmoment. Met vrienden (alleen de mannen) op vakantie geweest. Daar een ontzettend leuke vrouw tegen het lijf gelopen en je raadt het al... Man, wat voelde dat goed. De geborgenheid, het vastpakken.. alles! Achteraf heb ik absoluut geen spijt en heb ik mijn vriendin niet eens gemist....
Natuurlijk is dat niet gezond, dat besef ik zelf ook wel. Maar wat betekent het dan wel? Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik er wel klaar mee ben. Ik heb ook geen zin meer om aan onze relatie werken en het einge gevoel dat nu heerst is dat ik weer single wil zijn. Ik voel mijn relatie als een blok aan mijn been waardoor ik niet verder kom..
Mijn partner heeft hé-le-maal niets in de gaten. Mijn pokerface beschermt me namelijk al jaren tegen mijn werklijke gevoel.
Een psych zal zeggen dat dit vluchten is en vluchten nooit goed is, maar ik weiger om mij nu zo kwetsbaar te moeten opstellen. Wat dan ben ik bang dat mij hetzelfde gebeurd.
Pff, uiteindelijk wil ik mijn hart even luchten... Bedankt voor het lezen en mocht je ervaringsdeskundige zijn, dan hoor ik het graag...
Ik ben inmiddels 34. Mijn partner en ik kennen elkaar ruim 16 jaar. Op het oog een prima relatie en voor de buitenwereld zijn we het "ideale stel". Beide een leuke en vaste baan en een schitterend huis wat we prima kunnen betalen. Verder dus weinig operationele zorgen om het zo maar even uit te drukken.
We hebben samen ontzettend veel meegemaakt, wat er al die jaren alleen maar voor gezorgd heeft dat onze relatie sterker werd. Maar wat ook tot een onzettend hoge muur om mij heen heeft geleid. Alles voor zelfbescherming. Ik ga niet in een hoekje zitten janken, maar vooral doorgaan en doorgaan. Problemen ruim ik letterlijk op en stop ze in de kast. Mijn vriendin heeft dit eigenlijk ook altijd op deze manier gedaan.
We praten al jaren te weinig over de dingen die ons bezig houden, en ik heb er ook geen behoefte aan... Zaken die ons zoveel verdriet hebben gebracht, waarom alles weer oprakelen?
In het verleden hebben we afgesproken dat we niet wilden trouwen en dat we bewust niet voor kinderen zouden kiezen. Lekker van elkaar genieten, reizen etc.
Vorig jaar werd mijn vriendin ziek. Een fikse griep. Na 2 weken lag ze nog altijd ziek op bed. Conclusie: een burn-out door alles wat er in het verleden is gebeurd. Haar lichaam hielt gewoon op met functioneren... Doodmoe, letterlijk 21 uur per dag slapen gedurende een periode van ruim 3 maanden. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en is ze nog altijd thuis. Ze is gelukkig erg opgeknapt, maar nog altijd niet de "oude". Daarnaast is ze nooit depressief geweest gedurende deze periode en heeft ze haar positiviteit vast kunnen houden, maar goed, als je lichaam niet mee werkt, dan houdt het natuurlijk op.
Als ik bovenstaande even parkeer, dan heb ik gedurende onze relatie wel eens getwijfeld of dit het allemaal wel is. Ze is de enige waar ik ooit het bed mee heb gedeeld en ik heb haar nooit bedrogen. Is er meer? Is het gras groener? Geen sleur meer? Dit gevoel heb ik gelukkig altijd weer weten om te buigen. Zij is de ware voor mij.
Tot halverwege 2012. Ze wilt nu toch graag kinderen... En ik niet. Het gevoel van twijfel zet nu door. En ik word er stapelgek van. Vanwege het herstel van mijn partner durf ik er niet met haar over te praten... Bang voor de gevolgen? Ja, heel erg.
Sindsdien doe ik niets anders dan onze relatie analyseren en kom ik tot de conclusie dat ik het eigenlijk geen relatie kan noemen. Al jaren niet. We leven om elkaar heen, praten oppervlakkig met elkaar en ontwijk ik haar zelfs onbewust om maar niet te hoeven praten over wat ons werkelijk bezig houdt. Ons seksleven staat op het nulpunt en voordat ze ziek werd was het gemiddeld eens per 2 maanden...
Afgelopen week was weer zo'n ontwijkmoment. Met vrienden (alleen de mannen) op vakantie geweest. Daar een ontzettend leuke vrouw tegen het lijf gelopen en je raadt het al... Man, wat voelde dat goed. De geborgenheid, het vastpakken.. alles! Achteraf heb ik absoluut geen spijt en heb ik mijn vriendin niet eens gemist....
Natuurlijk is dat niet gezond, dat besef ik zelf ook wel. Maar wat betekent het dan wel? Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik er wel klaar mee ben. Ik heb ook geen zin meer om aan onze relatie werken en het einge gevoel dat nu heerst is dat ik weer single wil zijn. Ik voel mijn relatie als een blok aan mijn been waardoor ik niet verder kom..
Mijn partner heeft hé-le-maal niets in de gaten. Mijn pokerface beschermt me namelijk al jaren tegen mijn werklijke gevoel.
Een psych zal zeggen dat dit vluchten is en vluchten nooit goed is, maar ik weiger om mij nu zo kwetsbaar te moeten opstellen. Wat dan ben ik bang dat mij hetzelfde gebeurd.
Pff, uiteindelijk wil ik mijn hart even luchten... Bedankt voor het lezen en mocht je ervaringsdeskundige zijn, dan hoor ik het graag...
Geen ervaringsdeskundige maar ik denk dat je er beter mee kan stoppen. Als ik het zo hoor is er niets tussen jullie wat de relatie nog in stand zou moeten houden. Geen kinderen gelukkig.
Dat zegt toch gewoon dat het over is.quote:Afgelopen week was weer zo'n ontwijkmoment. Met vrienden (alleen de mannen) op vakantie geweest. Daar een ontzettend leuke vrouw tegen het lijf gelopen en je raadt het al... Man, wat voelde dat goed. De geborgenheid, het vastpakken.. alles! Achteraf heb ik absoluut geen spijt en heb ik mijn vriendin niet eens gemist....
______________________________________
Hier tekenen:
.......................De_Kardinaal......................
______________________________________
Hier tekenen:
.......................De_Kardinaal......................
______________________________________
Wat een verhaal pfff, dat jullie zo weinig tot niet praten vind ik erg apart. Een goede relatie valt en staat toch met praten, delen, je soms kwetsbaar opstellen en vooral eerlijkheid.....
Misschien ben ik daarin wat ouderwets dat kan ook.
Denk dat je eerst voor jezelf, al dan niet met vrienden of psych is voor jezelf op een rijtje moet hebben wat je nou echt wil en welke consequenties welke stap heeft.
Voor nu even genoeg, ik ga plat. Zal morgen vast nog opnieuw reageren als ik er nog eens over nagedacht heb.
Succes in ieder geval.
Misschien ben ik daarin wat ouderwets dat kan ook.
Denk dat je eerst voor jezelf, al dan niet met vrienden of psych is voor jezelf op een rijtje moet hebben wat je nou echt wil en welke consequenties welke stap heeft.
Voor nu even genoeg, ik ga plat. Zal morgen vast nog opnieuw reageren als ik er nog eens over nagedacht heb.
Succes in ieder geval.
Draai de vraag eens om: wat heb je (denk je) te winnen door wél bij elkaar te blijven? Voor wat voor 'n soort relatie zou je nog wel willen vechten. En is dat realistisch haalbaar?
He created a new world of rave in which he gave rebirth to elements of melody and positivity.
He named this world: Forbidden Paradise
He named this world: Forbidden Paradise
En begin daar dus ook absoluut niet aan; het maakt niets makkelijker of beter. Ga daarover dus in gesprek met je vriendin, dat jij echt geen kinderen wil. En wat de relatie zelf betreft, tsja... er aan werken heb je al geen zin meer in zeg je. Waarom eigenlijk niet. Wil je de makkelijkere weg van alles negeren en er vooral niet aan werken belopen. Heeft het dan nog wel toekomst om bij elkaar te blijven. En als je haar al niet durft te vertellen dat je echt geen kinderen wil, hoe wil je dan ooit vertellen dat je gevoel voor haar en je geloof in de relatie verdwenen is.quote:Op maandag 11 februari 2013 00:27 schreef Dimens het volgende:
Geen ervaringsdeskundige maar ik denk dat je er beter mee kan stoppen. Als ik het zo hoor is er niets tussen jullie wat de relatie nog in stand zou moeten houden. Geen kinderen gelukkig.
Ga nou niet eerst een andere relatie aan voor je durft weg te gaan, want dan zal de klap alleen maar vele malen harder aankomen voor haar. Wees eerlijk en durf je gevoelens eens aan haar duidelijk te maken in een serieus gesprek. Of zet het op papier. Het meeste staat al in je openingspost. Sterkte en wijsheid gewenst de komende tijd.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Dit viel mij op. Is het echt oprakelen als het je toch al bezig houdt? Ik denk dat iets juist een grotere lading krijgt als je er niet over praat.quote:Op maandag 11 februari 2013 00:21 schreef silverpolo het volgende:
We praten al jaren te weinig over de dingen die ons bezig houden, en ik heb er ook geen behoefte aan... Zaken die ons zoveel verdriet hebben gebracht, waarom alles weer oprakelen?
Zolang je je niet kwetsbaar durft op te stellen in een relatie zal je nooit echt gelukkig blijven in een relatie denk ik, en ga je langs elkaar heen leven en groei je uiteindelijk uit elkaar.quote:
Mijn partner heeft hé-le-maal niets in de gaten. Mijn pokerface beschermt me namelijk al jaren tegen mijn werklijke gevoel.
Een psych zal zeggen dat dit vluchten is en vluchten nooit goed is, maar ik weiger om mij nu zo kwetsbaar te moeten opstellen. Wat dan ben ik bang dat mij hetzelfde gebeurd.
En ik weet niet waar je zo bang voor bent. Alsof het type relatie waar je nu in terecht bent gekomen wel fijn is.
Ik vind het eigenlijk niet eerlijk dat je je besluit al hebt genomen zonder jullie de kans te geven er iets aan te doen, maar goed, nu ben je zo ver en je wil er echt niets meer aan doen. Dan kun je haar volgens mij maar beter zo snel mogelijk vertellen dat je geen zin meer hebt. Je maakt het alleen maar moeilijker door langer te wachten.
Als jullie relatie echt zo is als je beschrijft, zal zij zich dat ook wel beseffen, dat wil niet zeggen dat ze er blij mee zal zijn of het gelijk zal accepteren, maar wel dat ze uiteindelijk waarschijnlijk ook blij zal zijn dat het zo gelopen is.
Kinderen of niet is trouwens vaak sowieso een breekpunt.
Als jullie relatie echt zo is als je beschrijft, zal zij zich dat ook wel beseffen, dat wil niet zeggen dat ze er blij mee zal zijn of het gelijk zal accepteren, maar wel dat ze uiteindelijk waarschijnlijk ook blij zal zijn dat het zo gelopen is.
Kinderen of niet is trouwens vaak sowieso een breekpunt.
Lekker
Je wil je niet uiten want dat betekent voelen én je wilt je vrij zijn in het zijn van jezelf; die 2 dingen zijn niet te combineren.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
* Bastoenie ziet een lijk al in de kast liggenquote:
TS. Hoe ruim je problemen 'letterlijk' op en stop je ze in een kast? Hoe moet ik dat voor me zien?
TS je bent slecht bezig, schijnbaar kunnen jullie het er niet over hebben.
Kinderen voor je vrouw is misschien doordat d'r eierstrokken rammelen, bij jou niet.
Dit is natuurlijk al een dikke misstap, maar ga er maar niet van uit dat het ergens anders groener is.
Of je gaat uit elkaar of je gaat samen in therapie, meer kan je niet naar mijn mening.
Je zegt het zelf al. Alle problemen gaan de kast in.
Waarom ben je bij haar? Als jullie niet over gevoel praten dan blijft alleen het rationele over: Ze in lekker wijf, verdient veel etc. Vind jij dat een goede reden om een relatie op te baseren? Weet je wel wie je partner is en waarom ze dingen doet? En wil je dat wel of juist niet weten?
Stoppen met je relatie lost je probleem niet op; stoppen met je relatie ren je wederom voor een probleem weg. Niet handig... mijn inziens
Praten is de oplossing, als jullie dat niet kunnen doe dat met hulp van derde Succes iig.
Waarom ben je bij haar? Als jullie niet over gevoel praten dan blijft alleen het rationele over: Ze in lekker wijf, verdient veel etc. Vind jij dat een goede reden om een relatie op te baseren? Weet je wel wie je partner is en waarom ze dingen doet? En wil je dat wel of juist niet weten?
Stoppen met je relatie lost je probleem niet op; stoppen met je relatie ren je wederom voor een probleem weg. Niet handig... mijn inziens
Praten is de oplossing, als jullie dat niet kunnen doe dat met hulp van derde
Succes iig.
If broken it is, fix it you should.... (en niet eerder ;) )
quote:
Does....not.....compute.....quote:
Daar een ontzettend leuke vrouw tegen het lijf gelopen en je raadt het al... Man, wat voelde dat goed. De geborgenheid, het vastpakken.. alles! Achteraf heb ik absoluut geen spijt en heb ik mijn vriendin niet eens gemist....
Ik zou die 16 jaar weggooien, lekker met andere vrouwen bezig gaan, je bent nog jong en vol testosteron, go go go....
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Ik blijf me er toch over verbazen, hoe makkelijk mensen een relatie weggooien en op vlak van communicatie met de partner volledig de plank misslaan, en dat meestal omdat ze in de veronderstelling zijn dat het gras bij de buren groener is.
Wegrenneigingen TS? Waarom toon je niet wat ballen en ga je een gesprek met je vriendin aan?
Wat is er lastig aan jezelf kwetsbaar te stellen? Doe ik ook, ga vaak op mijn bek, dus? Word je sterker van.
Lekker he zo'n hoge muur om je heen Dat je die tegen onbekenden laat staan is begrijpelijk. Maar tegenover je partner?
Wat is er lastig aan jezelf kwetsbaar te stellen? Doe ik ook, ga vaak op mijn bek, dus? Word je sterker van.
Lekker he zo'n hoge muur om je heen
Dat je die tegen onbekenden laat staan is begrijpelijk. Maar tegenover je partner?
Wat bedoel je daarmee? Je bent bang dat als je met je partner praat over hoe je je voelt, dat je dan een burn out krijgt zoals zij?quote:
Een psych zal zeggen dat dit vluchten is en vluchten nooit goed is, maar ik weiger om mij nu zo kwetsbaar te moeten opstellen. Wat dan ben ik bang dat mij hetzelfde gebeurd.
Ik denk dat je meer kans hebt om op je bek te gaan als je gewoon ineens weggaat. Dan zit je straks in een kutflatje, blijkt het toch wel tegen te vallen en komt dat enorme schuldgevoel opzetten. Denk dat je beter nu kunt beginnen met praten, waarschijnlijk komt het dan alsnog op een scheiding uit, maar dan ben je wel eerlijk geweest. Ik zie niet hoe je daar sneller psychisch van onderuit zou gaan dan van vertrekken als een dief in de nacht.
Ik zou eerst maar eens alle communicatielijnen opengooien. Ga beiden maar eens met de billen bloot en trek aan de hand daarvan je conclusie.
Iedereen die ik spreek met een "high school sweat heart" en dus maar 1 bedpartner heeft gehad, gaat vroeg of laat buiten de deur kijken, vanwege de vraag: hoe zou het met een ander zijn.
"Strange times are these in which we live
when old and young are taught in falsehoods school.
And the one man that dares to tell the truth is called at once a lunatic and fool"
when old and young are taught in falsehoods school.
And the one man that dares to tell the truth is called at once a lunatic and fool"
Hoi! Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen, maar ik wilde toch even reageren. Wat een rot situatie! Ik herken mezelf er wel een beetje in. Ben ook niet heel erg een open boek en soms weet ik doordeweeks ook absoluut niet wat mijn vriend heeft uitgespookt (ik woon niet samen, ben 22).
Maar, wat ik wel weet: nu heb je weer een soort fijn gevoel gevonden op vakantie bij een andere vrouw (begrijpelijk). Maar bedenk je wel, stel je maakt het uit en je gaat verder met een ander, ooit zul je weer op ditzelfde punt belanden want je gaat confrontaties eerder uit de weg dan dat je ze wil uitpraten. Als jij niet leert over je gevoelens te praten, dan zal elke relatie stuk lopen! Tenzij je misschien een vrouw treft die het uit je sleurt.. Maar je hebt voor jezelf dus ook punten om aan te werken.
Of je het moet uitmaken weet ik niet. Dat voel jij alleen. Bedenk wel: wat je stuk maakt, krijg je niet meer terug. En het gras is meestal niet groener aan de overkant
Maar, wat ik wel weet: nu heb je weer een soort fijn gevoel gevonden op vakantie bij een andere vrouw (begrijpelijk). Maar bedenk je wel, stel je maakt het uit en je gaat verder met een ander, ooit zul je weer op ditzelfde punt belanden want je gaat confrontaties eerder uit de weg dan dat je ze wil uitpraten. Als jij niet leert over je gevoelens te praten, dan zal elke relatie stuk lopen! Tenzij je misschien een vrouw treft die het uit je sleurt.. Maar je hebt voor jezelf dus ook punten om aan te werken.
Of je het moet uitmaken weet ik niet. Dat voel jij alleen. Bedenk wel: wat je stuk maakt, krijg je niet meer terug. En het gras is meestal niet groener aan de overkant
Je hebt helemaal gelijk, maar het is wel simpel gezegd. Mensen denken idd vaak dat het gras groener is, maar het is heeeel moeilijk om je open te stellen tegen mensen. Ik heb dat ook. Alleen ik heb al vaker ondervonden dat het gras overal even groen isquote:
Ik blijf me er toch over verbazen, hoe makkelijk mensen een relatie weggooien en op vlak van communicatie met de partner volledig de plank misslaan, en dat meestal omdat ze in de veronderstelling zijn dat het gras bij de buren groener is.
aan de ene kant is het natuurlijk frappant dat je door het muurtje te bouwen je nu in je eigen kasteel leeft
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
je zegt enerzijds dat gebeurtenissen door de jaren heen jullie band sterker heeft gemaakt maar anderzijds dat jullie nooit echt over dingen praten en alles wegstoppen. Dat kan ik niet helemaal rijmen.
Verder lijkt me dit niet eens een twijfelgeval: ik zou ermee stoppen. Voor een volgende relatie is het misschien handig om iemand te vinden die wat opener is. Twee van die gesloten boeken in een relatie is niet heel constructief
Verder lijkt me dit niet eens een twijfelgeval: ik zou ermee stoppen. Voor een volgende relatie is het misschien handig om iemand te vinden die wat opener is. Twee van die gesloten boeken in een relatie is niet heel constructief
Precies, afkappen die handel en sletjes neuken.quote:
je zegt enerzijds dat gebeurtenissen door de jaren heen jullie band sterker heeft gemaakt maar anderzijds dat jullie nooit echt over dingen praten. Dat kan ik niet helemaal rijmen.
Verder lijkt me dit niet eens een twijfelgeval: ik zou ermee stoppen.
Gewoon zonder communicatie verder naar je vriendin die je al 16 jaar hebt, who gives a fuck.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
|
|
Jong een relatie met elkaar begonnen, nu 16 jaar verder
