(Aanstaande) Docenten Topic Deel XXIX

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:17 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Onderbouwing?

mensen die over elkaar heenbuitelen met de bekende argumenten voor en tegen labels/diagnoses, de opmerking dat iedereen tegenwoordig wel iets heeft, dat de helft van de diagnoses niet klopt, etc. etc.

er zit vast iets in, maar het is net borrelpraat...

En ik ben zelf gewoon vrij fel tegen dispensatie en compensatie.

(En ik weet ook niet 100% of dat Finland was. Zweden zou ook kunnen.)

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:18 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

mensen die over elkaar heenbuitelen met de bekende argumenten voor en tegen labels/diagnoses, de opmerking dat iedereen tegenwoordig wel iets heeft, dat de helft van de diagnoses niet klopt, etc. etc.

er zit vast iets in, maar het is net borrelpraat...

Ik begrijp wel wat je bedoelt, al ben ik zelf blij dat de publieke en wetenschappelijke opinie ten aanzien van labels aan het omslaan is.

Oh, ik heb vandaag bij wijze van sollicitatie een kleine les gegeven! Was wel interessant. Zo kreeg ik de vraag waarom ik een "leerling" (het waren volwassenen die behandeld moesten worden als leerlingen) die ongeïnteresseerd overkwam niet corrigeerde. Ik vond het onderuitgezakt zitten en de niet-constructieve opmerkingen niet zo erg omdat de lessituatie niet verstoord werd. Hoe gaan jullie om met desinteresse?

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:33 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Afhankelijk van de situatie en de persoon.

Kun je een voorbeeld geven?

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:32 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Als vijftien procent van de vmbo'ers een afwijking zou hebben (want dat is dyslexie), is het dan nog wel een afwijking? Of gaat er dan ergens iets mis?

Vanuit mijn eigen ervaring: kinderen kalken boven een proefwerkvel in grote letters 'dyslexie' (foutloos gespeld, uiteraard), waarna ze ongegeneerd de meest debiele taalkundige constructies op het papier loslaten, constructies waarvoor hun dyslexie onmogelijk een excuus kan zijn.

Wat ik me daarnaast afvraag, is: hoe moet het later met deze kinderen? Op universiteiten krijg je niet meer tijd als je dyslectisch bent. Als je aan baan hebt accepteert je baas het echt niet dat je minder productief bent dan je collega's omdat je dyslectisch bent.

Ik zou zeggen: doe er wat aan. Geef ze niet (of niet alleen) meer tijd, dwing ze ook hun al dan niet daadwerkelijk bestaande handicap aan te pakken door leerlingen meer te laten lezen. Daar zit namelijk het probleem bij een groot deel van de vermeende dyslectici. Ze lezen niet genoeg en hebben dus simpelweg een leerachterstand op dat vlak.

Helemaal mee eens.

Ik vind niet-constructieve opmerkingen wel storend, zeker als ze tijdens mijn klassikale uitleg gemaakt worden. Onderuitgezakt zitten vind ik de ene keer wel storend en een andere keer misschien minder. Ik vind wel dat er bepaalde regels van fatsoen gelden: Geen tassen op tafel, niet al te zeer onderuitgezakt zitten, enz.

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:34 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Kun je een voorbeeld geven?

Ik zou een niet-verbale correctie proberen; zodat het mijn uitleg niet verstoort, of een leerling door een vraag te stellen erbij betrekken (en positief bevestigen als hij/zij goed meedoet n.a.v. de vraag), eventueel op dat moment zeggen "ik wil graag dat je rechtop gaat zitten" maar niet altijd.

Hoe ging t verder, je proefles?

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:32 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Als vijftien procent van de vmbo'ers een afwijking zou hebben (want dat is dyslexie), is het dan nog wel een afwijking? Of gaat er dan ergens iets mis?

Vanuit mijn eigen ervaring: kinderen kalken boven een proefwerkvel in grote letters 'dyslexie' (foutloos gespeld, uiteraard), waarna ze ongegeneerd de meest debiele taalkundige constructies op het papier loslaten, constructies waarvoor hun dyslexie onmogelijk een excuus kan zijn.

Wat ik me daarnaast afvraag, is: hoe moet het later met deze kinderen? Op universiteiten krijg je niet meer tijd als je dyslectisch bent. Als je aan baan hebt accepteert je baas het echt niet dat je minder productief bent dan je collega's omdat je dyslectisch bent.

Ik zou zeggen: doe er wat aan. Geef ze niet (of niet alleen) meer tijd, dwing ze ook hun al dan niet daadwerkelijk bestaande handicap aan te pakken door leerlingen meer te laten lezen. Daar zit namelijk het probleem bij een groot deel van de vermeende dyslectici. Ze lezen niet genoeg en hebben dus simpelweg een leerachterstand op dat vlak.

ik zeg ook helemaal niet dat ik het niet met je eens ben (gedeeltelijk niet, gedeeltelijk wel). ik bedoelde meer dat de reacties over het algemeen voorspelbaar zijn, en lijken op borrelpraat. je hoeft je niet per sé aangesproken te voelen.

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:23 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik begrijp wel wat je bedoelt, al ben ik zelf blij dat de publieke en wetenschappelijke opinie ten aanzien van labels aan het omslaan is.

Hoe bedoel je dat? Omslaan welke kant op? Ik ben erg benieuwd naar jouw mening!

Ik vind dyslexie erg interessant omdat het meer lijkt te zijn dan lezen en spellen, ik merk dat leerlingen ook op een andere manier dingen oppakken en leren (verschilt ook per kind). ik weiger te denken dat alle kinderen met een plakkertje "eigenlijk lui of dom" zijn, dat voelt zo als terug naar de jaren vijftig...

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:40 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik zou een niet-verbale correctie proberen; zodat het mijn uitleg niet verstoort, of een leerling door een vraag te stellen erbij betrekken (en positief bevestigen als hij/zij goed meedoet n.a.v. de vraag), eventueel op dat moment zeggen "ik wil graag dat je rechtop gaat zitten" maar niet altijd.

Hoe ging t verder, je proefles?

Ik vind het moeilijk te beoordelen. Naar mijn idee ging het wel goed. Ik heb in ieder geval een aardige indruk van mezelf kunnen geven en ik was cool, calm and collected. Maar door de korte reflectie achteraf (een lerarenopleider stelde me wat vragen over hoe ik mijn les vond gaan) ben ik wel iets anders tegen de les aan gaan kijken. Ik heb bijvoorbeeld een leerling gecorrigeerd die af wilde dwalen (anders zou ik mijn lesstof er niet doorheen krijgen), maar aan een leerling die wat flauwe respons gaf op een vraag heb ik weinig aandacht besteed. De lessfeer was goed en andere leerlingen gaven wel zinvolle antwoorden.

Maar goed, allemaal inzichten achteraf. Ik zal het gauw horen of ik geschikt genoeg bevonden ben.

Nou loop ik nog niet heel lang mee als docent, maar met mijn laatste toets die ik nakeek viel me op dat sommige leerlingen mét een dyslexie verklaring beter schreven dan een paar leerlingen zonder
Nu is dat volgens mij deels door het verschil jongen/meisje en vaak gewoon luiheid. 1 van de leerlingen schreef consequent zonder 'n' aan het einde van woorden(bijvoorbeeld hebbe, houde, enz..). Gelukkig geef ik geen Nederlands

Spannend Claudia

quote:

Op maandag 22 april 2013 20:44 schreef kwakz0r het volgende:

Hoe bedoel je dat? Omslaan welke kant op? Ik ben erg benieuwd naar jouw mening!

Het stoort me al jaren enorm dat afwijkend gedrag als problematisch gedrag bestempeld wordt. Voor mij hoeft het een niet noodzakelijkerwijs met het ander samen te gaan. Wie is er nou in elk opzicht normaal? Iedereen heeft zo z'n rariteiten. Ik ben een controlfreak en heb wat dwangmatige neigingen. Ik weet zeker dat iemand een label op me los zou kunnen laten, maar ik ervaar zelf geen problemen in mijn dagelijks leven.

Er kleven bovendien allerlei gevaren aan een label: een kind kan zich naar z'n stigma gaan gedragen of kan het als excuus zien om problemen niet aan te pakken. Wat ik op het vmbo veel tegen ben gekomen, is dat leerlingen graag de verantwoordelijkheid afschuiven: als iets niet lukt, is dat de schuld van de school/mentor/leraar, altijd de ander in ieder geval. Ik vind zo'n mentaliteit een heel slechte zaak. Als zulke leerlingen zich weten te wapenen met een argument als 'ik kan er niks aan doen, zo steek ik nu eenmaal in elkaar', dan worden ze daar denk ik niet echt beter van.

Maar goed, hier wil ik niet mee zeggen dat het allemaal maar onzin is. Het is ook gewoon lastige materie. Een label kan ook bevrijdend werken, juist doordat er erkenning is en er een plan van aanpak gemaakt kan worden. Elk individueel geval zou op zich beoordeeld moeten worden, maar daar zijn nu eenvoudigweg geen middelen toe.

In mijn vakgroep zijn collega-onderzoekers heel veel bezig met dyscalculie. Ik herken daar best wat van mezelf in. Met woorden ben ik heel goed, maar ik heb een hardnekkige weerzin tegen cijfers, sommen en met name hoofdrekenen. Ik ben er niet echt slecht in, maar als ik er iets mee moet doen, dan schreeuwt alles in me dat ik het niet wil, dat ik het stom vind, en dat ik gewoon weg moet gaan.

Spannend Claudia!

Ik heb vaak de neiging om studenten die niet meedoen, maar ook de les niet storen, maar met rust te laten. Maar daardoor kunnen ze ook helemaal afhaken. Dus de laatste tijd probeer ik meer om ze dan juist actief bij de les te betrekken, bijvoorbeeld door ze een vraag te stellen. Dat vind ik positiever dan meteen corrigeren.

Ik von die Zembla-uitzending trouwens erg interessant. Ik heb ook vaak het gevoel dat veel meer kinderen diagnoses als ADHD en dyslexie krijgen dan echt nodig is. In de docu werd trouwens niet gezegd dat kinderen die moeite hebben met lezen en schrijven dom of lui zijn, maar dat ze mogelijk geen goed onderwijs hebben gekregen. En daar kan ik me helaas wel iets bij voorstellen.

Even over dat dyslexie, ik hoor hier helemaal niet thuis trouwens:
Het doet me veel verdriet dat de algemene opvatting over mensen met woordbeeld is dat ze zich maar aanstellen en profiteren. Dat jij denkt dat iemand het niet heeft wil toch niet zeggen dat hij het dan ook niet heeft??

Ik heb zelf ook woordbeeld en heb er best moeite mee. Ik zou ook graag normaal willen zijn... Bij mij is het pas in de vierde klas 'ontdekt' en dat leed tot onbegrip bij sommige leraren. Ja ik heb hoge cijfers, door de verlenging en begeleiding. Het lijkt alsof het me makkelijk afgaat maar dat is niet zo. Uren in de week taaloefeningen maken, gefrustreerd boven een lesboek met te kleine letters zitten die aan het dansen zijn... Maar dat laat ik aan niemand zien, waarom zou ik? Helaas had ik een leraar die daar vaak opmerkingen over maakte. Als ik bijvoorbeeld een aangepaste toets kreeg met vergrote letters zei hij: 'heb je nog steeds die verklaring, verwend nest!'
Of wanneer ik een hoog cijfer had gehaald voor een schrijfopdracht beweerde hij dat dat kwam door de verlenging...

Dus; niets is altijd wat het lijkt.

quote:

Op maandag 22 april 2013 21:33 schreef Claudia_x het volgende:
In mijn vakgroep zijn collega-onderzoekers heel veel bezig met dyscalculie. Ik herken daar best wat van mezelf in. Met woorden ben ik heel goed, maar ik heb een hardnekkige weerzin tegen cijfers, sommen en met name hoofdrekenen. Ik ben er niet echt slecht in, maar als ik er iets mee moet doen, dan schreeuwt alles in me dat ik het niet wil, dat ik het stom vind, en dat ik gewoon weg moet gaan.

Goed rekenonderwijs zou veel verschil maken. Natuurlijk, de een leert het veel gemakkelijker dan de ander maar bijna iedereen kan fatsoenlijk leren rekenen. Je hoeft maar met de getallen 1 t/m 10 te kunnen werken en het werken met de getallen 1, 2, 5 en 10 krijg je praktisch cadeau. Één simpel algoritme per rekenkundige bewerking en je kan uit de voeten.

quote:

Het stoort me al jaren enorm dat afwijkend gedrag als problematisch gedrag bestempeld wordt. Voor mij hoeft het een niet noodzakelijkerwijs met het ander samen te gaan. Wie is er nou in elk opzicht normaal? Iedereen heeft zo z'n rariteiten. Ik ben een controlfreak en heb wat dwangmatige neigingen. Ik weet zeker dat iemand een label op me los zou kunnen laten, maar ik ervaar zelf geen problemen in mijn dagelijks leven.

Er kleven bovendien allerlei gevaren aan een label: een kind kan zich naar z'n stigma gaan gedragen of kan het als excuus zien om problemen niet aan te pakken. Wat ik op het vmbo veel tegen ben gekomen, is dat leerlingen graag de verantwoordelijkheid afschuiven: als iets niet lukt, is dat de schuld van de school/mentor/leraar, altijd de ander in ieder geval. Ik vind zo'n mentaliteit een heel slechte zaak. Als zulke leerlingen zich weten te wapenen met een argument als 'ik kan er niks aan doen, zo steek ik nu eenmaal in elkaar', dan worden ze daar denk ik niet echt beter van.

Maar goed, hier wil ik niet mee zeggen dat het allemaal maar onzin is. Het is ook gewoon lastige materie. Een label kan ook bevrijdend werken, juist doordat er erkenning is en er een plan van aanpak gemaakt kan worden. Elk individueel geval zou op zich beoordeeld moeten worden, maar daar zijn nu eenvoudigweg geen middelen toe.

Verstandige woorden.

[ Bericht 18% gewijzigd door Bram_van_Loon op 23-04-2013 01:08:19 ]

quote:

Op maandag 22 april 2013 22:12 schreef Bleie het volgende:
Ik heb ook vaak het gevoel dat veel meer kinderen diagnoses als ADHD en dyslexie krijgen dan echt nodig is.

Jij hebt dat niet bij autisme? Het maakt nogal verschil of dat je bijvoorbeeld wat slechte sociale vaardigheden hebt door een slechte opvoeding of karakterproblemen of dat je die hebt ten gevolge van een (prikkel)verwerkingsstoornis. Je bent niet zomaar autistisch omdat je weinig sociale vaardigheden hebt en een eenzaat bent of iets dergelijks.