[OUD] Hoe gaat het met ons? #15

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 12:09 schreef -Spring het volgende:
Oeh, Lazi. Succes! Gaan ze het weer opensnijden en opnieuw vasthechten dan?

Het zal een minimaal sneetje zijn, om net de spanning er af te halen maar ja.
Lokale verdoving , sneetje en dan een paar hechtinkjes zodat het niet weer verkeerd aan elkaar groeit.

Ik voel spontaan m'n onderkant.

*Ril*

Hoewel het ws réuze mee zal vallen!

Mja, dit is ook niks dus het moet maar. Maar ik sta niet echt te springen om weer hechtingen twee jaar na dato en dat zonder dat ik al aan een tweede toe ben
Maar ik heb wel echt veel pijn gehad dus het is best fijn dat het niet tussen mijn oren zat zeg maar

Ik denk er trouwens over om juist weer aan de pil te gaan om wat minder gezwabber van links naar rechts te hebben van mijn hormonen.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 10:54 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Trui, dat kan ik bevestigen. Ik heb al jaren geen pil of wat dan ook met hormonen en heb standaard de drie nachten voordat ik ongesteld word zware nachten: wakker liggen/ onrustig zijn en nachtmerries als ik wel slaap. Overdag voel ik me prikkelbaar, zit ik overal bovenop en huil ik om elk zielig ding (film/ serie/...) dat ik tegenkom.

Herkenbaar! En ik zit gewoon aan de pil. En echt élke maand duurt het weer even voor het kwartje valt.

Ik vind het ook wel bijzonder om te merken hoe m'n hormoonbalans is veranderd na de zwangerschappen. Of misschien is het gerelateerd aan leeftijd, dat kan ook. Zo menstrueer ik nu veel minder heftig dan vroeger (toen ik ook de pil slikte). En ik heb altijd een onrustige huid gehad (dat was hormoongerelateerd), maar nu is dat enorm veranderd. Alleen als ik suiker eet dan reageert m'n huid meteen, maar het veroorzaakt geen stekende pijnen meer zoals vroeger.

Ik voel me wel zo ontzettend niet fit. Ik heb mezelf nu onder andere op een heel streng vitamine-regime gezet in de hoop dat ik minder vaak ziek word. Van de vitamine D weet ik al dat ik er veel baat van heb, maar na wat googelen ben ik mijn dosering op gaan schroeven.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 11:54 schreef laziness het volgende:

[..]

Te strak gehecht destijds

Oef, wat naar! Hopelijk biedt een ingreep de oplossing.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 01:39 schreef RockabeIIa het volgende:
Dat het kan en bestaat ook, dat mensen elkaar zo kwetsen nadat ze een kind uit liefde hebben gewild samen.

Ik denk dat ik dat nog wel het moeilijkst vind aan het ouderschap. Tevoren had ik natuurlijk ook wel uit tijdschriften begrepen dat je relatie verandert en dat je moet werken aan je relatie (zucht, gaap). Maar ik had nooit verwacht dat iets dat mij en mijn lief met elkaar zou moeten verbinden ons juist uit elkaar kan drijven. En wat het nou precies is? Uiteenlopende visies op het ouderschap, vermoeidheid, drukte, verwachtingen die niet waargemaakt worden, een veranderd lijf, andere prioriteiten, uiteenlopende prioriteiten? Het is lastig te zeggen. We zitten juist aardig op één lijn, maar het heeft vaak gevoeld alsof dat volkomen ondergesneeuwd raakte door de praktische beslommeringen.

Wat ik er moeilijk aan vind is dat het niet als vanzelf gaat, dat de Grote Verbintenis het niet vanzelfsprekend maakt dat we elkaar leuk en lief vinden en voor altijd bij elkaar willen blijven. Dat gevoel dat je hebt in die bevallingskamer, als je kindje er net is en alles alleen om jullie draait, dat gevoel zou ik altijd willen hebben. Nu weet ik dat het een voortdurende opdracht is aan mezelf om dat gevoel naar boven te halen. En op dagen dat de kindjes om 4 uur wakker worden, geen middagdut doen en het avondeten mislukt, is dat niet zo eenvoudig. En dat is ook oké, maar voor een romanticus misschien wat moeilijk te verkroppen.

[ Bericht 12% gewijzigd door Claudia_x op 23-01-2013 13:01:34 ]

Toch is dat gevoel er bij mij juist altijd wel: het gevoel van wat extra lijm, een onzichtbaar draadje waardoor B en ik nog meer bij elkaar horen dan we voorheen dachten en voelden. Ook als het allemaal even wat minder gaat. En ook als we er even door omstandigheden minder aan werken dan goed zou zijn.

Claudia, jij zegt de dingen altijd zo mooi!

Veel sterkte voor iedereen die het nu zo moeilijk heeft!

We zijn juist meer naar elkaar gegroeid sinds de kleine is er

Wat mij ontzettend heeft getroffen is om van andere ouders te horen hoezeer zij het herkenden. En getuige het aantal mensen dat na zoiets prachtigs als de geboorte van een kind uit elkaar gaat, is het heel gebruikelijk. Ongelooflijk vind ik dat. Hoe kan dat nou? Het past totaal niet in mijn romantisch universum.

Ik denk dat het meer invloed heeft op je dagelijkse doen dan je van te voren denkt! En je staat er allebei anders in, ondanks dat je op 1 lijn zit, het zijn die kleine dingen denk ik die maakt dat het gaat botsen. Tenminste dat was hier lang zo. Nu laten we die kleine dingentjes meer voor wat het is!
Nu de meiden wat ouder worden vind ik het makkelijker en gaat het er een stuk gezelliger aan toe.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 13:15 schreef Lenaatje het volgende:
Ik denk dat het meer invloed heeft op je dagelijkse doen dan je van te voren denkt! En je staat er allebei anders in, ondanks dat je op 1 lijn zit,

Je bent allebei natuurlijk ook gewoon anders. Grappig hoe die man-vrouw verschillen in het opvoeden haast universeel lijken te gelden. En hoe mannen en vrouwen er haast universeel moeite mee lijken te hebben.

[ Bericht 65% gewijzigd door Claudia_x op 23-01-2013 13:29:54 ]

Jeetje, sterkte Laziness, dat klinkt als een ingreep.

Ik zit naar aanleiding van dit topic de bijsluiter van de Mirena na te lezen en zie daar: reumatische klachten!! Bij de bijwerkingen staan. What the...?

Dat 'ding' moet dus zo gauw mogelijk gaan! En dan misschien maar de pil, want ik wordt gewoon depressief (ja echt, een diepe put met alleen maar sombere gevoelens en een sluier over de dag) en zwartgallig de week voor ik ongesteld moet worden. Met Teunisbloemolie ging het psychisch wel Íets beter maar kreeg ik veel lichamelijke klachten.

Wat jij schrijft is de reden waarom wij nooit kinderen in ons bed hebben laten slapen Claudia. Het bewaken van 'ons' vonden wij belangrijk. Het is namelijk allemaal ontstaan doordat wij elkaar leuk vinden. En we 'moeten' straks ook verder als de kinderen uit huis zijn. Dus bewaken we dat stukje privé. Dat is van ons samen. Een stukje leven zonder kinderen. En dat is echt niet (alleen maar) sex. Vooral rust, een gesprek, boek lezen, samen zijn, tv kijken, slapen.
Al is dat nu al minder nodig dan toen ze klein waren. We zijn vaker samen. Dat vond ik eerder ook wel lastig trouwens, dat de kinderen de hele dag op en aan me zaten en dat mijn man dan óók nog lichamelijk contact wilde. Ik wilde alleen maar mijn lijf voor mezelf. Maar goed ook dat vind zijn weg wel.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 12:12 schreef laziness het volgende:

[..]

Het zal een minimaal sneetje zijn, om net de spanning er af te halen maar ja.
Lokale verdoving , sneetje en dan een paar hechtinkjes zodat het niet weer verkeerd aan elkaar groeit.

Niet bang zijn, heb ik ook (recentelijk pas...) gehad. Stelt dus echt bijna niets voor. Achteraf gezien heb ik elke keer dat we seks hadden meer pijn gehad dan bij die herstelingreep.
_{Ik scheurde iedere keer een piepklein beetje uit. Tja, dan keldert je libido wel...}

Ik zou een jong stel denk ik eerder als advies geven dat dat bewaken van "ons" geen issue zou moeten zijn in de begintijd. Je bent moe, je reageert je op elkaar af, je hebt geen zin in seks. Prima, logisch, komt wel weer. Als je daarin kunt berusten en daarop kunt vertrouwen, ben je al zó ver.

Ik denk dat het bij mij pas een half jaar geleden weer kwam, het gevoel van de noodzaak om vaker dingen omwille van elkaar te doen. Natuurlijk is dat belangrijk, maar je kunt jezelf ook flink gek maken met de gedachte dat je een perfecte moeder, werknemer en partner moet zijn in een tijd dat alles op z'n kop staat.

aiaiai.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 13:35 schreef Moonah het volgende:

[..]

Niet bang zijn, heb ik ook (recentelijk pas...) gehad. Stelt dus echt bijna niets voor. Achteraf gezien heb ik elke keer dat we seks hadden meer pijn gehad dan bij die herstelingreep.
_{Ik scheurde iedere keer een piepklein beetje uit. Tja, dan keldert je libido wel...}

Dat is fijn om te horen.
Ik ben onder narcose gehecht na mijn bevalling en iedereen zegt altijd dat de verdoving naarder is dan het hechten zelf dus ik kneep hem wel een beetje.

Zo erg als bij jou is het bij mij niet. Ai ai ai, wat een pijn heb je geleden dame

Wat er bij mij in hakt is slaapgebrek.
Ik merk dat ik het echt het beste doe bij 7-8 uur slaap per nacht en is dat langer dan en paar dagen minder dan gaat het echt bergafwaarts...

Vroeger dacht ik altijd dat ik het heel goed deed op maar een paar uur slaap. Maar blijkbaar sliep ik dan dus toch regelmatig flink uit om bij te tanken dat zit er u nauwelijks in.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 13:38 schreef Brighteyes het volgende:
Wat er bij mij in hakt is slaapgebrek.
Ik merk dat ik het echt het beste doe bij 7-8 uur slaap per nacht en is dat langer dan en paar dagen minder dan gaat het echt bergafwaarts...

Vroeger dacht ik altijd dat ik het heel goed deed op maar een paar uur slaap. Maar blijkbaar sliep ik dan dus toch regelmatig flink uit om bij te tanken dat zit er u nauwelijks in.

dito..

1 of 2 nachten.slecht slapen trek ik nog wel.maar daarna word ik echt een.bitch...

Ik begin na 1 jaar pas te wennen aan slaap gebrek..afgelopen nacht 3 uur geslapen, ze was 2 uur lang wakker en daarna hebben we weer 2 uur kunnen slapen maar ik functioneer wel okee eigenlijk terwijl ik half jaar geleden echt huilend op de bank zat dat ik me zo k.u.t voelde
Ben echt zo enrom dankbaar dat mijn man op zulke momenten dat ik echt zo uitgeput was, met haar ging wandelen of nam haar mee zodat ik bij kon slapen...

En het is niet alleen slaapgebrek, maar ook nog eens slaapgebrek in combinatie met een eeuwig moeten. Je moet naar je werk en/of de zorg voor de kinderen gaat door. Ik geloof dat ik het er een jaar of twee beter vanaf bracht dan nu. Ik moet nu echt op tijd naar bed.

Nou vooral inderdaad het slaapgebrek! Hier is het sinds december ook weer flink raak en dan merk ik dat ik echt niets meer kan hebben!

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 13:36 schreef Claudia_x het volgende:
Ik zou een jong stel denk ik eerder als advies geven dat dat bewaken van "ons" geen issue zou moeten zijn in de begintijd. Je bent moe, je reageert je op elkaar af, je hebt geen zin in seks. Prima, logisch, komt wel weer. Als je daarin kunt berusten en daarop kunt vertrouwen, ben je al zó ver.

Ik denk dat het bij mij pas een half jaar geleden weer kwam, het gevoel van de noodzaak om vaker dingen omwille van elkaar te doen. Natuurlijk is dat belangrijk, maar je kunt jezelf ook flink gek maken met de gedachte dat je een perfecte moeder, werknemer en partner moet zijn in een tijd dat alles op z'n kop staat.

dat is in tegenspraak met je conclusie dat er best veel mensen met kleine kinderen uit elkaar gaan, vind ik.

Juist omdat je zo moe, prikkelbaar en/of sexloos bent is het (voor ons) heel belangrijk wel 'samen' te zijn. Omdat je zo snel van elkaar afdrijft. Dus lekker samen in bed. Bijslapen. Dat je op z'n minst genegenheid voor elkaar kan voelen. Daardoor is het ook makkelijker compassie te voelen voor die ander als ie meer bijslaap nodig heeft of voor algemeen chagrijn.
Alhoewel het nooit als hard werken heeft gevoeld. Ik loop graag een stapje harder voor hem, en hij voor mij. Dat vind ik wel een gelukje.

Dat is dus de reden claudia dat ik niet meer overdag werk! Ik moest zoveel, een leuke moeder zijn, als vrouw gezellig zijn, het huishouden en weet ik wat niet meer! Was het helemaal kwijt, dan functioneer ik dus nergens meer! Het is zo'n goede keus geweest om in de avonduren te gaan werken! Als Ninthe naar school is en haar draai gevonden heeft kijk ik wel weer eens rond voor overdag!