[OUD] Hoe gaat het met ons? #15

Toen ik vanochtend een kledingkast op mijn zoons kamer aan het verplaatsen was en weer moest vastzetten aan de muur, baalde ik toch wel flink hoor. Ik vind dat soort dingen nl ook niet mijn taak. Maar ja.

De vuilinis vind ik eigenlijk ook niet mijn taak.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 16:02 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Toen ik vanochtend een kledingkast op mijn zoons kamer aan het verplaatsen was en weer moest vastzetten aan de muur, baalde ik toch wel flink hoor. Ik vind dat soort dingen nl ook niet mijn taak. Maar ja.

De vuilinis vind ik eigenlijk ook niet mijn taak.

Herkenbaar! Ik vind het enerzijds heerlijk, alles op mijn eigen manier doen en in mijn tempo. Maar af en toe is het gewoon ruk dat er geen back up is. Dan sta ik weer vloekend en tierend iets in elkaar te klussen wat natuurlijk niet lukt en dan denk ik `laat maar ik wacht wel tot m´n vent thuiskomt... oh nee`

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 16:01 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Het grote verschil is natuurlijk wel dat ik er alleen aan begonnen ben. Niemand heeft mij verlaten, er is niks stukgelopen sinds de kinderen er zijn, en dat ik wellicht veranderd ben, merken de kinderen toch niet, want die kenden mij niet voorheen .

Ik denk dat dat wel een essentieel verschil is, dat jij er alleen aan begonnen bent. Als je gewend bent om dingen samen te doen, en er valt er een weg, is dat een grote aanpassing praktisch gezien, nog daargelaten dat je er veel verdriet en narigheid van kunt hebben.

Dat gezegd hebbende: ik vind het dan wel weer bewonderenswaardig dat je die keuze hebt gemaakt en het er zo goed af brengt!

Dat is hier nu ook eigenlijk een 'probleem', ik sta vrijwel altijd alleen voor het reilen en zeilen hier in huis. N. heeft sinds vorig jaar een baan waardoor hij gemiddeld 16 uur per dag werkt. De weekenden gebruikt hij om te socializen en te sporten; als hij dan thuis is is hij te moe om ook maar iets met ons te ondernemen. Door dit alles ben ik heel zelfstandig geworden, maar werd ik tegelijkertijd ook opgesloten in mijn eigen huis.
Ik merk, nu dat hij noodgedwongen thuis zit, dat ik hem niet om me heen kan verdragen, ik ben zo gewend aan het alleen zijn. Ik vlieg tegen de muren omhoog omdat ik niet kan doen wat ik wil omdat hij me op m'n huid zit, constant om aandacht vraagt etc.

Morgen de eerste therapiesessie met hem. Ik ga er maar blanco in, we zien wel waar dit allemaal eindigt.

Sterkte NTS

Sterkte voor alle dames met relatieperikelen
Nts sterkte morgen met de 1e sessie.

Ik heb heel veel respect voor mensen die alleen hun kind(eren) opvoeden. En groofs heb je een keer oppas nodig laat het maar weten.

Veel sterkte morgen NTS

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 15:51 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Naar de huisarts gaan! Echt!

Wat denk jij dan? Klinkt het als een logische combi? pas nu door het lezen in dit topic link ik het evt aan elkaar...
Voor de haaruitval heb ik alweer 2x op de stoep gestaan... geen oorzaak te vinden en nog niet erg genoeg om er nu weer iets mee te gaan doen (vorige keer dermatoloog.. bleek het ijzertekort, dat is het nu niet)

Succes morgen NTS

FR, haha, ik moet vooral lachen als ik denk aan dat de kinderen voor jou de deur al open hadden gedaan, terwijl ik nog in de schuur aan het zoeken was naar die klem. Ik heb nog gezocht vandaag, maar kan hem niet vinden. Als ik hem nog tegenkom laat ik het je uiteraard meteen weten. heb je voorlopig een oplossing gevonden? Is je kleine alweer beter?

En heel erg lief, je oppasaanbod, maar ik heb oppashulp hoor (betaald, maar ook onbetaald, als echt nodig).

En Miss .

NTS, succes met de relatietherapie. Ik hoop dat het jullie zal helpen, dat jullie ergens diep van binnen allebei nog openstaan voor elkaar.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 16:02 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Toen ik vanochtend een kledingkast op mijn zoons kamer aan het verplaatsen was en weer moest vastzetten aan de muur, baalde ik toch wel flink hoor. Ik vind dat soort dingen nl ook niet mijn taak. Maar ja.

De vuilinis vind ik eigenlijk ook niet mijn taak.

Dat kasten versjouwen en in elkaar zetten etc. is dan weer net wel mijn taak, eentje die ik graag doe zelfs.

NTS, heel veel sterkte en succes met de therapie.

Ik weet niet hoe blij ik zou zijn met een 16u/pd baan ook zonder kinderen hoor! Dan kan je net zo goed niet samen een leven hebben wmb...

NTS, wat naar. Je schrijft dat je je niet gehoord voelt en ik denk -en hoop- dat een therapeut juist daar verandering in kan brengen. Sterkte.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 17:49 schreef groofskendezoveelste het volgende:
FR, haha, ik moet vooral lachen als ik denk aan dat de kinderen voor jou de deur al open hadden gedaan, terwijl ik nog in de schuur aan het zoeken was naar die klem. Ik heb nog gezocht vandaag, maar kan hem niet vinden. Als ik hem nog tegenkom laat ik het je uiteraard meteen weten. heb je voorlopig een oplossing gevonden? Is je kleine alweer beter?

En heel erg lief, je oppasaanbod, maar ik heb oppashulp hoor (betaald, maar ook onbetaald, als echt nodig).

En Miss .

Ze is nog niet beter. En ik vond het vanmiddag echt heel koud. Ze knapt wel goed op nu ik nog.

Ik herken me heel erg in het verhaal van NTS. Ronny werkte altijd al veel en op vervelende tijden (hij is kok, dus begon in de late ochtend/begin middag en kon tot na middernacht doorgaan). Ik werk, nu we er twee hebben, 30u pw. Haal dan snel de kindjes op, loop met hun naar huis en doe daar het avondprogramma. Daarna nog het huishouden, en ergens tussendoor moeten er ook nog boodschappen gedaan worden. We hebben geen auto, dus dat is ook al onhandig en Noah sliep 16 maanden lang niet langer als 3u achter elkaar. Ik heb zovaak om hulp gevraagd, maar daar was geen mogelijkheid voor. Ronny leeft voor zijn werk. Dat wist ik, maar dat de kindjes daar ook voor moeten wijken vind ik heel lastig.

Ik kon nooit wat voor mezelf doen, want hij was er niet en Noah sliep niet door, dus een oppas wilde ik niet. Ik ging wel heel ver in het mezelf wegcijferen. Ik kocht bijv. ook niet graag spullen voor mezelf. Dan voelde ik me schuldig. Terwijl ik met mijn 30u net zoveel geld binnenbreng als hij met zn fulltime baan. Helemaal niet nodig dus eigenlijk om me schuldig te voelen. De laatste twee weken was ik juist meer bezig tijd voor mezelf vrij te maken. Dat moest dan weliswaar om 6u 's ochtends, maar ik kon tenminste wat voor mezelf doen. En dat maakt nu weer dat ik me schuldig voel en denk dat het daar aan ligt dat hij nu gegaan is.

Gister kreeg ik te horen dat hij expres op het werk bleef als hij klaar was, maar wist dat de kindjes nog wakker waren als hij thuis zou zijn. Dat was 'm dan te veel. En zoiets maakt me heel erg verdrietig. Ik ben het ook wel eens zat, maar ondanks alles zijn ze het beste wat me is overkomen.

Zonet belde hij Lotte met de vraag of ze over twee weekjes bij hem kwam slapen. Blijkbaar heeft hij dus een huisje gevonden. En ondanks dat ik diep van binnen denk dat het beter is zo, zou ik het liefst aan zn voeten vallen om te smeken of hij terug komt. Dit voelt zo onwijs definitief en dat maakt me heel erg verdrietig.

Ik ben heel erg dankbaar voor al mijn lieve vrienden en collegas hier. Mijn moeder komt ook vrijdag, dus aan meelevende mensen en zorgende mensen geen gebrek. Maar toch. Ik ben verdorie 24 en nu zit ik in mn eentje in Duitsland met twee kleine kindjes, met een afgebroken studie. Zo had ik me mijn leven überhaupt niet voorgesteld..

Heel veel succes NTS. Wij hebben ooit een intakegesprek gehad en ik vond het heel fijn. Die mevrouw oordeelde niet, maar bood ons handvatten om het gesprek aan te gaan en hielp opweg. Ik vond het ook fijn dat je dan daarna thuis wat stof wat om over na te denken en over verder te praten. Ronny wilde helaas na die ene keer niet meer. Ik was graag nog terug gegaan.

Linda, hoe kan hij nou last hebben van het feit dat jij om 06.00 's ochtends iets voor jezelf deed? Ga jezelf niet gek lopen maken met dat soort gedachten. Fijn dat er mensen zijn die je helpen, maar dat het verder gewoon niet is wat je je had voorgesteld is natuurlijk logisch

Al die hormonenverhalen hier, herkenbaar soms. En slaapproblemen ook. Ik kan goed tegen weinig slaap, ik kan er alleen niet tegen als ik 's avonds niet ook wat tijd voor mezelf heb. Ik werd zo verschrikkelijk chagrijnig toen Job niet meer ging slapen. Ik ben nog elke avond blij met de melatonine, want daardoor ligt hij op tijd in bed. En regelmatig zit ik om 04.00 's nachts alweer met hem beneden, maar dat kan ik veel beter hebben dan toen hij om 22.00 's avonds nog aan me heen aan het stuiteren was.

NTS ik kan me iets bij voorstellen hoor..als jij gewend bent om alles te doen en ineens krijg je commentaar..ja daar word je niet blij van..

Linda echt verdrietig waarom is hij zo? ik bedoel zonder overleggen, alles in zijn eentje besluiten

Linda ik hoop dat je over een tijdje daadwerkelijk de rust weet te vinden die je beschrijft in het ''t is beter zo', dat het niet alleen maar een cliché blijft dat je als mantra gebruikt opdat het misschien ooit waar wordt. Het is gewoon ook heel erg kut. En natuurlijk had je je leven anders voorgesteld, maar ik weet zeker dat jij dit om kan toveren tot een leven dat misschien nog wel veel toffer is dan je had kunnen voorstellen. Je bent een geweldige moeder, een heel leuk lief mens, en hoewel ik probeer om niet te bashen want dat wil je niet horen, wil ik toch even benadrukken dat je beter verdient dan iemand die nog-even-liever-niet-naar-huis wil.

quote:

Op woensdag 23 januari 2013 15:56 schreef Brighteyes het volgende:
Groof, soms lijkt me dat zo heerlijk... Geen partner! Dat betekent nl ook geen ergernissen over dingen die niet of 'niet goed' gedaan worden.
Ik illustreer dat altijd met de vuilnisbak buiten zetten. Daar had ik nooit moeite mee toen ik alleen woonde. Maar nu heb ik er ten eerste geen zin in en ten tweede is het zijn taak dus is het stom als hij het vergeet...

Maar goed, dingen wel kunnen delen is ook wel prettig hoor.

Dit, en het feit dat ik jarenlang een alleenstaande moeder ben geweest die het ondanks fysieke problemen eigenlijk redelijk goed gered heeft met haar kind maakt mij geen makkelijke partner...

Dames, heel veel sterkte, dat soort dingen hakken er behoorlijk in.
En je kunt altijd meer dan je vantevoren dacht

Pffff :-( here we go again, and again, and again, and ... :-( Alweer de derde nacht op rij :-( . Zo kom ik er nooit hoor :-(.

quote:

Op donderdag 24 januari 2013 00:23 schreef mikoxx het volgende:
Pffff :-( here we go again, and again, and again, and ... :-( Alweer de derde nacht op rij :-( . Zo kom ik er nooit hoor :-(.

herkenbaar,hele nachten lig ik plafond te turen.
Ik pak nu vaak een boek.

Sterkte voor de relatie perikelen!

Succes vandaag NTS!

voor de slapeloze nachten

S is nog ziek en heeft zijn oefening niet af kunnen maken, is eerder thuis gekomen. Gisteravond en vannacht was het 'druk' en hij een beetje humeurig door slaap tekort, sprak wel zijn respect naar me uit. Vond ik erg lief. Hij kan nu even bijslapen ik was toch wakker (hoorde S mopperen beneden, vind het lastig om dan te slapen)

Het is wel moeilijk om 'opgesloten' te zitten in je eigen huis, je baby niet kunt geven wat je wilt (samen op pad bijv) en afhankelijk te zijn van anderen. Volgende week zit ik een jaar thuis..
Vriend vond het knap dat ik nog vrolijk kon zijn, maar wat moet je anders?
Vanmiddag naar de Arbo..

Hè bah, wat een hoop narigheid lees ik hier. Sterkte allemaal!
Sommige dingen zijn herkenbaar, andere gelukkig niet. Maar hier natuurlijk ook een relatie met z'n ups en downs (welke relatie heeft dat niet). Wel interessant om te lezen hoe ieder daar z'n eigen weg in vindt (en soms helaas er niet samen uitkomen).

Ik ben wel blij dat mijn man en ik er tot nu toe altijd samen goed uitkomen. We hebben een heftige periode gehad toen onze 2e net geboren was (ondertussen is ze 9 jaar). Mijn man zat overspannen thuis toen ze 1 mnd. oud was. Hij was erg overprikkeld en kon niet tegen drukte/teveel geluid (en dan heb je een baby en een peuter rondlopen). Ik probeerde de boel zo rustig mogelijk te houden, maar dat was best zwaar. Wat ik in die tijd het meeste miste waren juist de gesprekken met hem. Ik kon niet tegen hem klagen, want dan schoot hij in de verdediging, terwijl ik gewoon van me af wilde praten. Dus zei ik maar niets en kon mijn ei niet bij hem kwijt (wel bij m'n familie, gelukkig).
Toen heb ik wel gedacht dat ik beter af zou zijn zonder hem, dan had ik de emotionele druk die hij meebracht er niet bij en de praktische dingen deed ik toen toch alleen. Maar gelukkig ben ik toen nog wel zo nuchter gebleven dat het toen dan wel niet zo'n fijne situatie was, maar dat ik juist dat hij er 'emotioneel' niet voor mij was het zwaarste vond. En dat dat wel weer beter zou gaan worden. Bovendien zijn we getrouwd en vind ik juist in dat soort situaties dat je voor elkaar moet blijven vechten. Tegenslagen horen erbij in een huwelijk, dan komt het aan op trouw.
Gelukkig gaat het hier nu al jaren goed, mijn man is goed opgeknapt en ik ook ondertussen. Toen hij opknapte knapte ik af, hoewel ik dat zelf niet zo goed doorhad/-heb. Volgens anderen ben ik ook overspannen geweest en ik denk dat het best zou kunnen.