Mijn vriend begrijpt niet wat ik nodig heb #2

quote:

Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik gaat toch wat voorleeswerk aan vooraf, maar ik zal het wel samenvatten aan het einde!

Mijn vriend en ik zijn op dit moment een ruwe twaalf maanden samen. Hij is tweeëntwintig, ik ben zeventien (In augustus word ik achttien).

Mijn ex-vriend en ik hebben onze relatie verbroken omdat deze te moeilijk en te slopend was om in te blijven. Op dat moment was ik zestien, en mijn ex-vriend twintig. Ik ga er vanuit dat de reden waarom deze relatie te slopend was, het gevolg is van wat er in de volgende alinea staat. Na het verbreken van deze relatie ben ik op eigen initiatief naar mijn huisarts gegaan, die mij doorverwees naar Kinnik.

Vorig jaar omstreeks deze tijd stelde een psychiater vast dat ik een Borderliner persoonlijkheidsstoornis heb. Met onmiddellijke ingang werd ik onder toezicht gesteld van twee psychotherapeuten en een hoofdpsychiater, en ik kreeg - tja, hoe wil je het noemen? - een behandeling wat ze het zogeheten 'emotieregulatieproblematiek voor adolescenten' noemen. Dit duurde tot in de zomer, waarna deze 'module' klaar was.

Gedurende die periode was ik een heel 'fijn' persoon (Wat is definitie van een fijn persoon?), en mijn vriend en ik leefden in een droomwereld. We zijn nog samen in Zuid-Europa geweest voor drie weken, en alles ging goed! Het verschil met mijn oude relatie was heel erg duidelijk te zien. Mijn vriend heb ik natuurlijk van het begin verteld dat er iets 'mis' met me is, en wat de gevolgen voor hem zouden kunnen zijn. Hij zocht het op, en steunde me in mijn wekelijkse psychotherapie.

Toen in de zomer de therapie afgelopen was, zou ik in oktober meteen aan het volgende behandelplan deelnemen. Op een of andere manier is er iets fout gegaan in de administratie van Kinnik, en ben ik tot dusver nog niet in behandeling geweest (Ik heb veel moeten bellen, hoofdpyschiater waarvan het arbeidscontract was afgelopen, et cetera). Deze januari start ik weer met de behandeling.

In het begin na de het aflopen van de vorige behandeling merkte mijn vriend steeds op dat het nog goed met me ging, en of ik misschien nu zonder therapie 'kon' leven. Ik zei hem steeds: 'Er is een reden geweest waarom ik in de eerste plaats begon, en een stoornis is niet te 'genezen': Wacht dus maar af.'

Afin, sinds oktober/november begonnen mijn 'eigenaardigheden' weer op te spelen. Ik werd ontzettend bang in het duister, ik durfde niet meer op straat te komen, ik was bang dat iemand me door mijn hoofd zou schieten, als ik een ruimte stond waarvan ik niet alles in één keer in de gaten kon houden werd ik heel erg angstig (ook bij kamers in daglicht), ik kon zonder reden heel erg verdrietig worden en een half uur lang verschrikkelijk huilen, ik begon weer stemmen te horen, ik werd extreem onzeker over mijn uiterlijk (zelfs mijn voeten vond ik opeens te groot en te plat), de lijst is eigenlijk ellenlang.

Mijn vriend zit in een periode dat hij bijna kan afstuderen van zijn hbo studie, en moet de laatste studiepunten nog binnentrekken en een stageplek vinden. Hij is overspannen, zeker sinds hij ook zijn ouders moet helpen (zijn ouders hebben een paar financiële problemen).

Ik denk dat jullie begrijpen dat dit een tikkende tijdbom is, en de laatste tijd hebben wij ongelooflijk heftige discussies. Vandaag, na mijn tentamens, moet ik nog steeds huilen omdat we gisteren een ruzie hebben gehad (zoals het cliché: een ruzie om iets onbelangrijks). Het punt is, dat mijn vriend al een maand of twee niet weet hoe hij mij moet troosten. Ik weet niet of hij er niet toe in staat is, of gewoon niet weet hoe.

Hij geeft aan dat mijn emoties te complex zijn, en dat hij absoluut niet weet hoe hij moet reageren op mij. Nu ik dit zo opschrijf, zie ik dat ik het probleem ben: Gelukkig start therapie weer! Maar, mijn vraag aan jullie is: Hoe 'lijm' ik dit? Ik ben bang dat het een trend in onze relatie wordt om ruzie te maken! Dat waren we nooit gewend - tenminste: niet zo heftig!

En: Hoe zorg ik ervoor dat hij op het moment weet hoe hij moet reageren? Gisteren bijvoorbeeld, had ik het liefst dat hij me opbelde (Het was een ruzie via internet, hij woont in een ander dorp sinds 20 december) en gewoon 'lief' voor me was, toen ik moest huilen. Maar het enige wat hij deed was 'Huh, hoe voel je je dan?' terwijl ik de seconde ervoor zei dat ik aan het huilen was.
Misschien denkt hij te oplossinggericht..?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hij is me veel waard...

quote:

Op donderdag 17 januari 2013 18:50 schreef Angel-Joy het volgende:
Iemand moet ts deze topic ff dm'en, anders laten we haar alleen en dat mag niet!!!