R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik gaat toch wat voorleeswerk aan vooraf, maar ik zal het wel samenvatten aan het einde! 
Mijn vriend en ik zijn op dit moment een ruwe twaalf maanden samen. Hij is tweeëntwintig, ik ben zeventien (In augustus word ik achttien).
Mijn ex-vriend en ik hebben onze relatie verbroken omdat deze te moeilijk en te slopend was om in te blijven. Op dat moment was ik zestien, en mijn ex-vriend twintig. Ik ga er vanuit dat de reden waarom deze relatie te slopend was, het gevolg is van wat er in de volgende alinea staat. Na het verbreken van deze relatie ben ik op eigen initiatief naar mijn huisarts gegaan, die mij doorverwees naar Kinnik.
Vorig jaar omstreeks deze tijd stelde een psychiater vast dat ik een Borderliner persoonlijkheidsstoornis heb. Met onmiddellijke ingang werd ik onder toezicht gesteld van twee psychotherapeuten en een hoofdpsychiater, en ik kreeg - tja, hoe wil je het noemen? - een behandeling wat ze het zogeheten 'emotieregulatieproblematiek voor adolescenten' noemen. Dit duurde tot in de zomer, waarna deze 'module' klaar was.
Gedurende die periode was ik een heel 'fijn' persoon (Wat is definitie van een fijn persoon?), en mijn vriend en ik leefden in een droomwereld. We zijn nog samen in Zuid-Europa geweest voor drie weken, en alles ging goed! Het verschil met mijn oude relatie was heel erg duidelijk te zien. Mijn vriend heb ik natuurlijk van het begin verteld dat er iets 'mis' met me is, en wat de gevolgen voor hem zouden kunnen zijn. Hij zocht het op, en steunde me in mijn wekelijkse psychotherapie.
Toen in de zomer de therapie afgelopen was, zou ik in oktober meteen aan het volgende behandelplan deelnemen. Op een of andere manier is er iets fout gegaan in de administratie van Kinnik, en ben ik tot dusver nog niet in behandeling geweest (Ik heb veel moeten bellen, hoofdpyschiater waarvan het arbeidscontract was afgelopen, et cetera). Deze januari start ik weer met de behandeling.
In het begin na de het aflopen van de vorige behandeling merkte mijn vriend steeds op dat het nog goed met me ging, en of ik misschien nu zonder therapie 'kon' leven. Ik zei hem steeds: 'Er is een reden geweest waarom ik in de eerste plaats begon, en een stoornis is niet te 'genezen': Wacht dus maar af.'
Afin, sinds oktober/november begonnen mijn 'eigenaardigheden' weer op te spelen. Ik werd ontzettend bang in het duister, ik durfde niet meer op straat te komen, ik was bang dat iemand me door mijn hoofd zou schieten, als ik een ruimte stond waarvan ik niet alles in één keer in de gaten kon houden werd ik heel erg angstig (ook bij kamers in daglicht), ik kon zonder reden heel erg verdrietig worden en een half uur lang verschrikkelijk huilen, ik begon weer stemmen te horen, ik werd extreem onzeker over mijn uiterlijk (zelfs mijn voeten vond ik opeens te groot en te plat), de lijst is eigenlijk ellenlang.
Mijn vriend zit in een periode dat hij bijna kan afstuderen van zijn hbo studie, en moet de laatste studiepunten nog binnentrekken en een stageplek vinden. Hij is overspannen, zeker sinds hij ook zijn ouders moet helpen (zijn ouders hebben een paar financiële problemen).
Ik denk dat jullie begrijpen dat dit een tikkende tijdbom is, en de laatste tijd hebben wij ongelooflijk heftige discussies. Vandaag, na mijn tentamens, moet ik nog steeds huilen omdat we gisteren een ruzie hebben gehad (zoals het cliché: een ruzie om iets onbelangrijks). Het punt is, dat mijn vriend al een maand of twee niet weet hoe hij mij moet troosten. Ik weet niet of hij er niet toe in staat is, of gewoon niet weet hoe.
Hij geeft aan dat mijn emoties te complex zijn, en dat hij absoluut niet weet hoe hij moet reageren op mij. Nu ik dit zo opschrijf, zie ik dat ik het probleem ben: Gelukkig start therapie weer! Maar, mijn vraag aan jullie is: Hoe 'lijm' ik dit? Ik ben bang dat het een trend in onze relatie wordt om ruzie te maken! Dat waren we nooit gewend - tenminste: niet zo heftig!
En: Hoe zorg ik ervoor dat hij op het moment weet hoe hij moet reageren? Gisteren bijvoorbeeld, had ik het liefst dat hij me opbelde (Het was een ruzie via internet, hij woont in een ander dorp sinds 20 december) en gewoon 'lief' voor me was, toen ik moest huilen. Maar het enige wat hij deed was 'Huh, hoe voel je je dan?' terwijl ik de seconde ervoor zei dat ik aan het huilen was.
Misschien denkt hij te oplossinggericht..?
Mijn vriend en ik zijn op dit moment een ruwe twaalf maanden samen. Hij is tweeëntwintig, ik ben zeventien (In augustus word ik achttien).
Mijn ex-vriend en ik hebben onze relatie verbroken omdat deze te moeilijk en te slopend was om in te blijven. Op dat moment was ik zestien, en mijn ex-vriend twintig. Ik ga er vanuit dat de reden waarom deze relatie te slopend was, het gevolg is van wat er in de volgende alinea staat. Na het verbreken van deze relatie ben ik op eigen initiatief naar mijn huisarts gegaan, die mij doorverwees naar Kinnik.
Vorig jaar omstreeks deze tijd stelde een psychiater vast dat ik een Borderliner persoonlijkheidsstoornis heb. Met onmiddellijke ingang werd ik onder toezicht gesteld van twee psychotherapeuten en een hoofdpsychiater, en ik kreeg - tja, hoe wil je het noemen? - een behandeling wat ze het zogeheten 'emotieregulatieproblematiek voor adolescenten' noemen. Dit duurde tot in de zomer, waarna deze 'module' klaar was.
Gedurende die periode was ik een heel 'fijn' persoon (Wat is definitie van een fijn persoon?), en mijn vriend en ik leefden in een droomwereld. We zijn nog samen in Zuid-Europa geweest voor drie weken, en alles ging goed! Het verschil met mijn oude relatie was heel erg duidelijk te zien. Mijn vriend heb ik natuurlijk van het begin verteld dat er iets 'mis' met me is, en wat de gevolgen voor hem zouden kunnen zijn. Hij zocht het op, en steunde me in mijn wekelijkse psychotherapie.
Toen in de zomer de therapie afgelopen was, zou ik in oktober meteen aan het volgende behandelplan deelnemen. Op een of andere manier is er iets fout gegaan in de administratie van Kinnik, en ben ik tot dusver nog niet in behandeling geweest (Ik heb veel moeten bellen, hoofdpyschiater waarvan het arbeidscontract was afgelopen, et cetera). Deze januari start ik weer met de behandeling.
In het begin na de het aflopen van de vorige behandeling merkte mijn vriend steeds op dat het nog goed met me ging, en of ik misschien nu zonder therapie 'kon' leven. Ik zei hem steeds: 'Er is een reden geweest waarom ik in de eerste plaats begon, en een stoornis is niet te 'genezen': Wacht dus maar af.'
Afin, sinds oktober/november begonnen mijn 'eigenaardigheden' weer op te spelen. Ik werd ontzettend bang in het duister, ik durfde niet meer op straat te komen, ik was bang dat iemand me door mijn hoofd zou schieten, als ik een ruimte stond waarvan ik niet alles in één keer in de gaten kon houden werd ik heel erg angstig (ook bij kamers in daglicht), ik kon zonder reden heel erg verdrietig worden en een half uur lang verschrikkelijk huilen, ik begon weer stemmen te horen, ik werd extreem onzeker over mijn uiterlijk (zelfs mijn voeten vond ik opeens te groot en te plat), de lijst is eigenlijk ellenlang.
Mijn vriend zit in een periode dat hij bijna kan afstuderen van zijn hbo studie, en moet de laatste studiepunten nog binnentrekken en een stageplek vinden. Hij is overspannen, zeker sinds hij ook zijn ouders moet helpen (zijn ouders hebben een paar financiële problemen).
Ik denk dat jullie begrijpen dat dit een tikkende tijdbom is, en de laatste tijd hebben wij ongelooflijk heftige discussies. Vandaag, na mijn tentamens, moet ik nog steeds huilen omdat we gisteren een ruzie hebben gehad (zoals het cliché: een ruzie om iets onbelangrijks). Het punt is, dat mijn vriend al een maand of twee niet weet hoe hij mij moet troosten. Ik weet niet of hij er niet toe in staat is, of gewoon niet weet hoe.
Hij geeft aan dat mijn emoties te complex zijn, en dat hij absoluut niet weet hoe hij moet reageren op mij. Nu ik dit zo opschrijf, zie ik dat ik het probleem ben: Gelukkig start therapie weer! Maar, mijn vraag aan jullie is: Hoe 'lijm' ik dit? Ik ben bang dat het een trend in onze relatie wordt om ruzie te maken! Dat waren we nooit gewend - tenminste: niet zo heftig!
En: Hoe zorg ik ervoor dat hij op het moment weet hoe hij moet reageren? Gisteren bijvoorbeeld, had ik het liefst dat hij me opbelde (Het was een ruzie via internet, hij woont in een ander dorp sinds 20 december) en gewoon 'lief' voor me was, toen ik moest huilen. Maar het enige wat hij deed was 'Huh, hoe voel je je dan?' terwijl ik de seconde ervoor zei dat ik aan het huilen was.
Misschien denkt hij te oplossinggericht..?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Hij is me veel waard...
Waar zie je dat staan? En doet dat er echt toe? (Ik tel maar één maal Borderline(r) en die staat in een heel andere zinsopbouw)quote:
sommige ouders schrijven een handleiding voor oppasser(s) of familieleden van hoe hun kind in elkaar zit, wanneer ze de flesvoeding moeten hebben, wat hun eigenaardigheden zijn etc
misschien kun je hetzelfde doen naar je vriend toe, maar dan op een volwassen manier
misschien kun je hetzelfde doen naar je vriend toe, maar dan op een volwassen manier
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Google is your friend, abuse your friends
Meisje toch, schrijf aub in je dagboek dat je afscheid van hem neemt en verder kijkt.
Waarom moet je het zo moeilijk maken (en op Fok zo een lang verhaal typen wat niemand leest)
Er zijn zat anderen die je komen knuffelen
Waarom moet je het zo moeilijk maken (en op Fok zo een lang verhaal typen wat niemand leest)
Er zijn zat anderen die je komen knuffelen
Niets is sterker dan dat ene woord: Feyenoord.
In je spoilerquote:Op donderdag 17 januari 2013 16:06 schreef Alissila het volgende:
[..]
Waar zie je dat staan? En doet dat er echt toe? (Ik tel maar één maal Borderline(r) en die staat in een heel andere zinsopbouw)
quote:
sommige ouders schrijven een handleiding voor oppasser(s) of familieleden van hoe hun kind in elkaar zit, wanneer ze de flesvoeding moeten hebben, wat hun eigenaardigheden zijn etc
misschien kun je hetzelfde doen naar je vriend toeZou kunnen, maar ik begrijp mezelf ook nog niet helemaal. Ik reageer op een specifieke situatie heel anders dan op een soortgelijke.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Hoe verwacht je dan dat hij ooit kan weten hoe hij moet reageren?quote:
[..]
Zou kunnen, maar ik begrijp mezelf ook nog niet helemaal. Ik reageer op een specifieke situatie heel anders dan op een soortgelijke.
Is er geen mogelijkheid om voorlopig te praten met een psycholoog of maatschappelijk werker?
#TeamMiley
Een kwestie van aanvoelen en leren door proberen. Het is in grote lijnenquote:
[..]
Hoe verwacht je dan dat hij ooit kan weten hoe hij moet reageren?
Aan de schoolpsychiater heb je hier niet veel, maar therapie start volgende week vrijdag!quote:
Is er geen mogelijkheid om voorlopig te praten met een psycholoog of maatschappelijk werker?
als je dan toch gaat lopen muggenziften is hetquote:
"Ik ben gediagnostiseerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis"
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
quote:Op donderdag 17 januari 2013 16:10 schreef Re het volgende:
[..]
als je dan toch gaat lopen muggenziften is het
"Ik ben gediagnostiseerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis"
Touché.Je verwacht dat hij dat kan terwijl je zelf niet eens weet hoe hij moet reageren?quote:
[..]
Een kwestie van aanvoelen en leren door proberen. Het is in grote lijnen
maak hem duidelijk dat je vorige therapiemodule erg goed heeft gewerkt en je nu het vervolg traject ingaat ... uiteindelijk is het aan jou om te bewijzen dat jij met je stoornis kunt omgaan en het niet als excuus gebruikt om je relatie te ondermijnenquote:
[..]
Aan de schoolpsychiater heb je hier niet veel, maar therapie start volgende week vrijdag!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
je bent nog geen 18 en als borderliner alleen maar bezig met relaties zo lijkt het. stop daar eens mee en focus je eerst eens op jezelf.
quote:Op donderdag 17 januari 2013 16:12 schreef dawg het volgende:
je bent nog geen 18 en als borderliner alleen maar bezig met relaties zo lijkt het. stop daar eens mee en focus je eerst eens op jezelf.
Ik lees altijd graag lange verhalen op Fok! Ben ik de enige..?quote:
...
Afin, sinds oktober/november begonnen mijn 'eigenaardigheden' weer op te spelen. Ik werd ontzettend bang in het duister, ik durfde niet meer op straat te komen, ik was bang dat iemand me door mijn hoofd zou schieten, als ik een ruimte stond waarvan ik niet alles in één keer in de gaten kon houden werd ik heel erg angstig (ook bij kamers in daglicht), ik kon zonder reden heel erg verdrietig worden en een half uur lang verschrikkelijk huilen, ik begon weer stemmen te horen, ik werd extreem onzeker over mijn uiterlijk (zelfs mijn voeten vond ik opeens te groot en te plat), de lijst is eigenlijk ellenlang.
...
Begrijp jij wel wat hij nodig heeft? Zoals vaker met dit soort topics wordt alles beschreven uit het eigen perspectief. Ik heb een stoornis, ik heb dit nodig, ik moet zo behandeld worden. Ten eerste moet je communiceren. Je vriendje is geen hulpverlener maar een gewoon mens die een dito partner nodig heeft. En dan is er een relatie met communicatie, respect en ruimte voor jezelf en die ander. Als je nou eens probeert die partner te zijn voor hem? En in het verlengde daarvan kan je je afvragen of jij hem wel gelukkig gaat maken in de geestelijke toestand waarin je je bevindt. Dat klinkt hard, maar voor hem is dit een gebed zonder einde natuurlijk. Hij is de hulpverlener en jij bent het slachtoffer, dat is geen eerlijke balans.
Uitgelaten geeft het publiek een staande ovulatie.
Perfecte post.quote:
Begrijp jij wel wat hij nodig heeft? Zoals vaker met dit soort topics wordt alles beschreven uit het eigen perspectief. Ik heb een stoornis, ik heb dit nodig, ik moet zo behandeld worden. Ten eerste moet je communiceren. Je vriendje is geen hulpverlener maar een gewoon mens die een dito partner nodig heeft. En dan is er een relatie met communicatie, respect en ruimte voor jezelf en die ander. Als je nou eens probeert die partner te zijn voor hem? En in het verlengde daarvan kan je je afvragen of jij hem wel gelukkig gaat maken in de geestelijke toestand waarin je je bevindt. Dat klinkt hard, maar voor hem is dit een gebed zonder einde natuurlijk. Hij is de hulpverlener en jij bent het slachtoffer, dat is geen eerlijke balans.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |