Hoe om te gaan met woede.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:24 schreef Hiergaanwedan het volgende:
Heb je borderline ofzo? Of zoiets niet? En als je ouders willen helpen, ook al is het niet op alle gebieden die jij wil, dan kan je het nog best wel waarderen. Soms moet je gewoon je irritatie laten varen als mensen iets goed bedoelen.

Geen borderline of autisme, daar hebben ze ten minste wat tests op gedaan. Niets in die richting. Eigenlijk word ik niet eens gezien als psychotisch aangezien ik mezelf tot nu toe altijd onder controle heb weten te houden en nooit duidelijke waanideeën heb gehad waarvan ik ook daadwerkelijk overtuigd was.
Samenvatting van de symptomen: Achterdocht (tot lichtelijk paranoia, maar dan wel enigszins bewust dat het een waan is), hallucinaties, verwardheid, afwezigheid (blik op oneindig), boosheid, ongecontroleerd lachen, afgevlakte stemming, lage tot geen interesse om iets te ondernemen of iets leuks te doen.

Nu even voor de duidelijkheid, niet alles is aanwezig en het is allemaal wel aanwezig geweest voordat middelengebruik begon. Wat er nu vooral is; lichte achterdocht, lichte hallucinaties en zeer erg aanwezige boosheid, irritatie.

De hulp word door mij meestal niet gewaardeerd, omdat het heel erg lijkt op bemoeizucht en een laag vertrouwen. Dit omdat op elk moment dat ik ergens geen zin in heb of als ik een weekendje helemaal niets doe of onderneem, mij meteen word verteld dat ik achteruit ga en dat ik misschien maar weer eens naar de psycholoog moet. Verder word het steeds moeilijker om te praten, omdat vrijwel alles wat ik zeg ook als boosheid word gezien. Simpelweg als ik vraag of iemand zin heeft in iets te drinken, word mij al het verwijd gemaakt dat ik boos doe of geïrriteerd. Wat ik dan weer een absurde beleving vind en hierover uit ik mijn frustratie ook regelmatig.

quote:

Verder lijkt wiet me geen goed idee en zou ik als ik jou was mijn kamer wat op orde krijgen.. wat jij zegt van wat onder je bed zit.. je maakt er een semi-grappige post over van 'is dit wie ik ben' alsof je het niet leuk vindt maar je doet er verder ook niks mee. Zorgen dat je leefomgeving wat netjes is kan geen kwaad.

Wiet ben ik ook al een tijd mee gestopt, maar afgelopen week op aanraden van een arts weer begonnen. Het leek hem een veiligere oplossing dan de anti-depresiva, anti-psychoticum, pijnstillers, slaappillen en angstdempers die mij anders voor worden geschreven.
Mijn leefomgeving is redelijk opgeruimd, maar ik moet zeggen dat ik mijn bed niet graag verplaats en het is nogal een laag bed, zo'n fles kan er ook maar net onder.

quote:

En geef eens concreet aan wat je het ergste vindt. Is dat dat je geen vrienden meer hebt nadat je vorige vrienden wat slecht hadden gedaan? Of dat je geen vriendin hebt? Of vooral de psychoses bijvoorbeeld? Heb het topic gelezen maar het is voor me nog niet duidelijk waar je het meest chagrijnig over bent.

Er zijn een hoop dingen die ik vervelend vind, maar vooral; De thuissituatie en het gebrekkige vermogen om nog na te denken na de psychose.
Vrienden heb ik nog zat, maar het geromantiseerde beeld van "echte vriendschap" is wel compleet vernietigd. Ik date nog met enige regelmaat, maar zie die meer als tijdverdrijf dan een nuttige besteding, want ik heb simpelweg weinig interesse in een relatie.

quote:

Verder melden aan je psychiater hoe je je nu voelt en dat het erger wordt. Wat voor medicatie gebruik je? Er is zoveel vertelt in dit topic maar ik mis toch wel antwoorden op dit soort vragen.

Ik gebruik vanwege de toch wel vernietigende werking van de medicijnen-cocktail die mij word aangeraden helemaal niets. Medicijnen zorgen voor een hele snelle geestelijke aftakeling, ook al is natuurlijk het tegenovergestelde de bedoeling.
Mijn psycholoog vertel ik eindeloos hoe ik me voel, maar alles wat hij doet is "ja knikken" en proberen me zo ver te krijgen om aan de AD te gaan. Als ik vraag wanneer ik de beloofde onderzoeken krijg of wanneer ik het psychiater weer spreek, krijg ik geen antwoord of het antwoord dat hij het voor me uit gaat zoeken.
Zo waren er een paar onderzoeken aangeraden door de kliniek waar ik ben geweest, waaronder een onderzoek naar de aanmaak van dopamine in mijn lichaam, omdat er het vermoeden was dat dit zeer minimaal is.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:43 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik heb wel eens gelezen of gehoord dat bij het uiten van woede (door bijvoorbeeld te gaan slaan, al is het maar een boksbal) dopamine (of een ander gelukshormoon, misschien adrenaline, zou ook kunnen) vrijkomt, waardoor je je woede-uitbarsting gaat belonen (volgens je brein) en je volgende keer sneller kwaad wordt en je je sneller agressief uit. Het voelt immers lekker en dat wil je brein nog wel een keer.

Dus opkroppen en weg"mediteren" is dan beter.

Ik heb ook een erg lange geschiedenis met mediteren, maar dat is niet meer voldoende. Heb daar ook de concentratie niet meer voor. Er hoeft maar een vogel te fluiten of een auto langs te rijden en mijn concentratie is compleet weg.
Het opkroppen is denk ik mijn grootste probleem geweest, naast dat mij is verteld de confrontatie aan te gaan met alles wat ik tegen kom. Dat doe ik, maar dat is vrijwel nooit nuttig en dan had ik het beter langs me heen kunnen laten gaan.

Nog iets:
Vannacht was ik compleet aan het "trippen", gisteravond nadat ik een tijd heel veel woede had gevoeld stroomde ik helemaal leeg, ik kon niet meer denken en zelfs bewegen gebeurde nauwelijks. Daar was ik in eerste instantie erg blij mee, maar toen ik uiteindelijk naar bed ging en in bed lag begon ik vrij ernstig te hallucineren, kreeg ik een angstaanval en maakte ik spastische bewegingen. Dit kreeg ik uiteindelijk na ongeveer een uur onder controle, waarna ik weer compleet in rust toestand was.

Nu is het natuurlijk logisch om dit alles in een geheel te zien, maar het zijn ups en downs in een aantal verschillende vormen en ik denk dat het vrij onmogelijk is om ze als een geheel aan te pakken.

Er zijn eigenlijk 4 situaties; "rust toestand", angstaanvallen, woede/boosheid en afwezigheid.
En het is veel logischer om ze te zien als 4 kleinere problemen, dan 1 groot onoverzichtelijk, onbegrijpelijk geheel. En het vervelendste vind ik eigenlijk de boosheid.

@Retronix: Maak je geen zorgen, vechten doe ik wel.Overigens zijn je suggestisch allemaal onhaalbaar. Nee, er is geen werk, waarom zou een supermarket me aannemen? Zelfs al ben je daar een goede werknemer, zodra je 18 bent, ben je te duur, al helemaal als je meerdere beperkingen hebt. Woonruimte zoeken, hoe verwacht je dat ik dat betaal? Inkomen ligt nu op 500 euro en de goedkoopste wooning die ik heb kunnen vinden, was 130 km van mijn huidige woonplaats vandaan, voor 330 euro een studio appartement van 20 vierkante meter.
Dat hardlopen heb ik zeker wel geprobeert, maar iedereen begint zich toch wel zorgen te maken als ik om 4 uur 's middags weg ben gegaan en om 4 uur 's ochtends nogsteeds rondloop, omdat de boosheid niet weg gaat. En een vriendin is wel de slechtste suggestie, als ik 1 ding heb geleerd van de relatie's die ik heb gehad is dat het heel veel geven is, heel veel energie kost en je uiteindelijk alleen maar gezeur aan je kop hebt en neukt. Neuken doe ik dan wel zonder relatie bullshit.

@Gewas: Agressie problemen heb ik al wel langer, alleen begint het nu moeilijk te beheersen te worden. Soms stroomt de emmer wel over ja. Bijvoorbeeld op m'n 12e toen ik de kaak van mijn pestkop heb gebroken. Hij vroeg er misschien al 2 jaar om en niet veel later begreep hij complete waarom ik het had gedaan en zijn we zelfs korte tijd vrienden geweest, maar dat is een voorbeeld van een moment dat er iets knapt. En Ik weet dat ik die momenten vaker heb, maar tegenwoordig kan ik me dat achteraf amper herinneren.
Dan krijg ik de volgende dag boze telefoontjes of mailtjes. Tja, dan komt de "fuck you" mentaliteit in mij heel erg naar boven.

En nu verder:

Heb weer contact met m'n vrienden opgepakt, maar blijft moeilijk. Begon moeilijk te worden om de vrede te bewaren en anders dan bij hun, is mijn irritatie en prikkelbaarheid. In December tot vechten aantoe, ik had na wat discusie 1 van mijn vrienden geslagen en was weg gelopen. 2 dagen later was het weer goed, maar alsnog.
Ik heb een hele lange tijd gehad dat alles langs me heen ging en dat ik gewoon alles negeerde wat me niet aanstond, maar nu moet ik veel vaker zeggen dat ik moeite heb me in te houden en kan ik me vaker niet inhouden.

quote:

Op zondag 20 januari 2013 16:32 schreef Life2.0 het volgende:
ts is een rustige jongen uit gouda

Bron?

@Life2.0 :

Dank voor het delen van je conclussies, maar ik bedoelde meer, waar haal je het vandaan dat ik uit gouda zou komen?

quote:

Op zondag 20 januari 2013 17:18 schreef Hiergaanwedan het volgende:
Waarover maak je je het snelst/vaakst kwaad? Misschien dat daar nog wel veel verbetering in zit als we dat gericht weten. Bedoel iets wat je elke keer irriteert maar wel te veranderen is.

Nu voornamelijk door mensen die in mijn ogen onbeschaafd of hypocriet zijn. Zie: KLB / Slechte (eet-)manieren . Of mensen die dom zijn, mensen die niet luisteren, mensen die te snel conclusies trekken, mensen die denken dat het stoer is een grote bek tegen mij te hebben, omdat ik lang ben, mensen die heel autistisch klagen als ik 5 minuten te laat kom op een feestje. Mensen die: Opscheppen, klagen over arm zijn, niets nutten zijn, geloven in domme wica bullshit, vooroordelen hebben, achter mensen hun rug om praten, mij met hun problemen proberen op te zadelen, geld lenen, maar nooit terug betalen; mij aanstoten in de kroeg waardoor de helft van mijn veelste dure vodka over de grond gaat, niets meer laten horen terwijl ze claimde je beste vriend te zijn.

En momenteel irriteer ik mezelf en maak ik mezelf erg boos, omdat ik nog 10 miljoen voorbeelden kan geven. Ik probeer alle irritaties te mijden, maar zit sowieso met mijn familie "opgescheept" en het ontwijken leid tot een isolement.
Het erge is, mij valt heel veel op waaraan ik me irriteer en ik zie een dag als duizenden kleine waarnemingen, althans, zo komt het binnen. Daarom wil ik proberen te ontwijken om de irritatie "op te lossen", ik wil zorgen dat ik het kan verwerken.

quote:

Op zondag 20 januari 2013 17:33 schreef TripleP het volgende:
Ik heb dit topic doorgelezen en maak me heel erg zorgen om je, en ik denk je dat beter vroeger dan later écht met jezelf geconfronteerd moet worden. Als je 's nachts zo hard tript denk ik dat je weer tegen een psychose aanzit.

Probeer alsjeblieft je arts en ouders ervan te overtuigen dat je opgenomen moet worden.

Opname? Dat lijkt me geen goed idee. In ieder geval is dat echt geen optie. Als er iets is wat mij in een zwart gat heeft geduwd is dat opname, ook het punt waarop ik me het ergst ongehoord voelde. Ik heb mezelf 2 keer ingecheckt en de vorige keer werd mij het verwijd gemaakt door een psychiater die mij nog nooit eerder had gezien of überhaupt m'n dossier had open geslagen, dat ik alles zou verzinnen. Ze snapte het kennelijk niet en ik haar niet. Overigens was dat, nadat ik door haar lerares de diagnose had gekregen, waar ze zo'n respect voor zou hebben.
Ben toen bijna opgepakt, politie is langs geweest, want was ook vreselijk boos geworden. Later is alles wat er tussen mij en haar is gebeurt in dat kamertje ontkent door haar, we hadden gewoon een rustig gesprek gehad en ik werd na een tijdje een beetje boos. Heeft ze verklaard.

In ieder geval heb ik gezorgd dat ik van de jeugdpsychiatrie word overgeplaatst naar volwassenenzorg. Psychiater van mijn afdeling is weg en met de andere kan ik het niet vinden. Geen zin om dan kennis te maken met een nieuwe die binnen de kortste tijd weer weg is.

Ik denk trouwens dat dat trippen voor een groot deel ook lichamelijk word getrickerd.

quote:

Op zondag 20 januari 2013 20:14 schreef Ambipur het volgende:

[..]

Jezus Christus.. Wat een vermoeiende topic om te lezen.

Waarom geef je constant anderen de schuld?

Waar geef ik andere de schuld?

quote:

Op zondag 20 januari 2013 20:16 schreef Ambipur het volgende:

[..]

Zo'n beetje overal Alsof anderen jou niet willen begrijpen.

Ik snap je, hoor. Heb ook lang heel lang agressie gekend en gevoeld. Afschuwelijk gevoel, want ik heb temperament en ervaar alles tig keer erger. Ook toen gaf ik anderen de schuld.

Wat ga je nu doen?

Andere begrijpen mij ook niet, dat word mij vaak genoeg verteld. Dat zie ik niet als hun fout, ook niet als de mijne, net als de andere dingen die mij irriteren. Ze kunnen er vaak niets aan doen, dat weet ik ook. Ik neem een hond ook niet kwalijk dat hij een hond is, maar doe er wel iets aan als hij blaft.

quote:

Op zondag 20 januari 2013 20:20 schreef Ambipur het volgende:

[..]

Wat ga je nu doen aan jouw situatie?

Ohja, die vraag stond er ook nog Mijn hoofd ook soms.

Geen idee, heb alleen een short-term plan, morgen m'n zorgtoeslag omzetten in wiet. Daarna zie ik wel weer verder.

quote:

Op zondag 20 januari 2013 20:23 schreef Ambipur het volgende:

[..]

Waarom stop jij niet met wiet?!

Ik was gestopt met wiet, maar mijn huisarts heeft mij aangeraden om weer te beginnen. Aangezien het redelijk goed met me ging toen ik nog gebruikte en het heel erg snel bergafwaarts is gegaan, toen ik ben gestopt. Waar ik aan de ene kant heel erg tegen op zie, omdat ik het helemaal niet zo'n prettige drug vind, maar het langere effect is wel dat ik rustiger word en me beter voel. Geen last meer van angstaanvallen aanvallen en irritatie en stress word drastisch minder.

Ben ruim een maand geleden gestopt (toen 4-5 joints per week) en heb in de tussentijd 3 keer een half jointje gerookt.