Depressie & Angst #24

Nee, dat gaat niet helpen, want dan gaat iemand gewoon meerdere doosjes halen, maar misschien heb je dan wel meer "nadenktijd" doordat je meer winkels af moet lopen.
En het is een slecht middels voor dat doel, want de kans dat je poging slaagt is klein, maar je kan er wel veel schade mee aanrichten. En als je poging wel slaagt zal het erg pijnlijk zijn.

Aangezien het een centraal topic is houd ik het kort. Zit voor m'n gevoel nu ruim een maand of 8-10 in een dip. Of het een depressie is weet ik niet, maar er zijn wat dingen gebeurd sinds 1 jaar geleden waardoor mijn leven op een aantal punten veranderd is, waardoor ik dingen die ik voor mijn gevoel niet meer kan doen. Logisch nadenken en ik kan een aantal dingen sowieso al wegstrepen, maar het is nu sowieso onmogelijk. Daarnaast overlijden van m'n vader op valentijnsdag (ja echt lekkere timing..).

Kan nu op m'n werk ontzettend moeilijk aan het studeren komen, ben vaak moe en de concentratie is nul. Normale werkzaamheden stel ik liever uit. Heb een relatief rustige baan, dus het is hier nog niet opgevallen en ik probeer zo normaal mogelijk bij collega's over te komen. Al had ik sowieso al ietwat een pessimistische instelling.

Sociale leven zit ook klem doordat ik geen zin heb om dingen te ondernemen. Krijg ik het tel nr van een leuk meisje (had wat gedronken, dan loopt het allemaal wel los..)durf ik niet te bellen/bericht sturen omdat ik er geen zin in heb om moeite in te steken (en van mezelf al verlegen..), en mocht het wat worden heb ik geen goed gevoel over het moeten binden en samen te zijn. (en geloof me, als het met iemand ooit wat zou worden zou ik van geluk mogen spreken dat zij het is) Uberhaupt de gedachte veel met iemand samen te moeten zijn word ik nu niet gelukkig van. Ik eet 's avonds liever alleen en zou willen dat iedereen me met rust liet.

Tv series/films die ik 2 jaar geleden nog leuk vond en heerlijk bij op de bank kon ploffen om eens van te genieten ben ik nu te lui voor, en als ik ze kijk vind ik het maar saai. Ik voel me soms een heel ander persoon als ik dit zo terug lees.

Maandag maar eens een afspraak maken bij de huisarts.. als je dit zo typt realiseer je je pas hoeveel je je oude ik mist, ik kan alleen zelf maar matig beoordelen wat er mis met me is.

Sorry toch langer geworden dan ik dacht

Klinkt wel alsof het een depressie kan zijn. Vrij typische symptomen eigenlijk.
Het is goed dat je naar je huisarts gaat:)

quote:

Op maandag 31 december 2012 11:49 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Yeah.....
Dat is wel zo, maar wat zal het verschil nou zijn tussen die 2?

Late reactie maar ik wil er nog wel even op ingaan.
Dus het verschil tussen ´fuck it, boeie´ zeggen en daadwerkelijk accepteren is er wel degelijk. Als het eerste werkte zouden we het toch allemaal doen? fuck it boeie (weet ff niet hoe ik het moet noemen ) is afstoten en verzetten tegen iets wat er gewoon is. Het accepteren van wat er gebeurt is iets waar veel meer tijd overheen gaat en wat ook inzicht in de problematiek nodig heeft. Die kun je krijgen dmv psychologische of medische hulp of een combinatie.

Hebben jullie ook moeite met het accepteren van het dagelijkse leven na het zien van een film? Ik heb het gevoel dat wat ik ook doe, ik er nooit blij van kan worden. Ook niet de dingen die ik graag zou willen doen. Ik weet dat films en tv in het algemeen geen realistisch beeld geven van de werkelijkheid, maar dat gevoel kan ik niet van me afschudden. Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat ik in mijn jeugd de tv als vervanging zocht voor het gebrek aan emotionele steun van mijn ouders en dat ik daarom moeilijk de knop kan omdraaien?

quote:

Op zaterdag 5 januari 2013 04:35 schreef Senor__Chang het volgende:
Hebben jullie ook moeite met het accepteren van het dagelijkse leven na het zien van een film? Ik heb het gevoel dat wat ik ook doe, ik er nooit blij van kan worden. Ook niet de dingen die ik graag zou willen doen. Ik weet dat films en tv in het algemeen geen realistisch beeld geven van de werkelijkheid, maar dat gevoel kan ik niet van me afschudden. Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat ik in mijn jeugd de tv als vervanging zocht voor het gebrek aan emotionele steun van mijn ouders en dat ik daarom moeilijk de knop kan omdraaien?

Als dat voor jou zo voelt misschien wel.

Ik heb jaren terug een hele depressieve periode gehad. En heel erg soms heb ik nog van die dagen...maar ik kan uit eigen ervaring wel vertellen dat wanneer je leven veranderd, jij zelf als persoon onvermijdelijk ook....uiteindelijk je toch anders naar dingen gaat kijken.

Dat kan je afdwingen en eigenlijk zinloos forceren met medicijnen(waar je dan vervolgens niet zonder kan) of je probeert jezelf zodanig te ontwikkelen én de tijd te nemen om dat te doen....dat je de wereld net iets leuker/mooier gaat vinden.

Niet iedereen hoeft trouwens een altijd lachende/vrolijke aap te zijn die niets serieus neemt hoor

Ik kan hele grote angsten krijgen als ik werk. Ik weet niet precies waarom maar ik ben bang dat ik het fout doe.Vaak gaat dat ook gepaard met dwangstoornissen.

Heeft iemand dat ook?

quote:

Op zondag 6 januari 2013 00:58 schreef sonnyspek het volgende:
Ik kan hele grote angsten krijgen als ik werk. Ik weet niet precies waarom maar ik ben bang dat ik het fout doe.Vaak gaat dat ook gepaard met dwangstoornissen.

Heeft iemand dat ook?

Ja herkenbaar. Ik werd vroeger door mijn ouders vaak de grond in getrapt over te dik zijn (had maar iets overgewicht), dingen die ik deed waren vaak niet goed, kreeg vaak de schuld van dingen die ik niet gedaan had, fysieke en psychische mishandeling, enz.
Op mijn werk kreeg ik toen ik nog wat jonger was te maken met een groepje vervelende personen die alles van iedereen afkraakten als je niet met ze meedeed of mee lulde. De jongste was altijd het grootste slachtoffer, wat ik dus ook wel geweest ben.
Die periode had ik overwonnen, heb met wat collega's ervoor gezorgd dat ze overgeplaatst zijn.

Toch ervaar ik nog steeds een angstig gevoel op die werkplek en in openbare gelegenheden nu ook. Alsof ik alles fout doe. Maar ik dwing mezelf het te negeren. Hierdoor regelmatig hoofdpijn, duizelig, trauma en stress, wat weer extra versterkt wordt door iets van hogeraf (van mijn werk) wat speelt, iets wat ze steeds proberen te flikken bij mij. Dit doet me iedere dag regelmatig denken aan thuis, hoe mijn ouders vroeger deden bij mij. Ik weet niet wat dit is, net of er een vloek op me heerst.
Ik zou ook zo blij zijn als ik hier vanaf geholpen zou worden..

quote:

Op zaterdag 5 januari 2013 21:33 schreef DrStrangeLoverrr het volgende:
Ik heb jaren terug een hele depressieve periode gehad. En heel erg soms heb ik nog van die dagen...maar ik kan uit eigen ervaring wel vertellen dat wanneer je leven veranderd, jij zelf als persoon onvermijdelijk ook....uiteindelijk je toch anders naar dingen gaat kijken.

Dat kan je afdwingen en eigenlijk zinloos forceren met medicijnen(waar je dan vervolgens niet zonder kan) of je probeert jezelf zodanig te ontwikkelen én de tijd te nemen om dat te doen....dat je de wereld net iets leuker/mooier gaat vinden.

Niet iedereen hoeft trouwens een altijd lachende/vrolijke aap te zijn die niets serieus neemt hoor

Ik ben al 12 jaar bezig (therapie), daarvoor was ik ook al depressief, ook "zinloos forceren met medicijnen" zoals jij dat noemt (overigens het meeste afgebouwd omdat we een ander middel gaan proberen).
Het klinkt zo alsof het gewoon je eigen "schuld" is als je depressief bent...
Tuurlijk kan het helpen, verandering, maar als het toch zo duidelijk was/is, waarom kampen dan nog steeds zoveel mensen met een depressie die blijft aanhouden.
Ik weet niet hoe ik het moet veranderen, ik wil van alles, maar het lukt niet, hoeveel tijd moet ik mezelf nog geven? Mijn vertrouwen is inmiddels een beetje weg...

quote:

Op zondag 6 januari 2013 02:49 schreef Bathurst.vxr8 het volgende:

[..]

Ja herkenbaar. Ik werd vroeger door mijn ouders vaak de grond in getrapt over te dik zijn (had maar iets overgewicht), dingen die ik deed waren vaak niet goed, kreeg vaak de schuld van dingen die ik niet gedaan had, fysieke en psychische mishandeling, enz.
Op mijn werk kreeg ik toen ik nog wat jonger was te maken met een groepje vervelende personen die alles van iedereen afkraakten als je niet met ze meedeed of mee lulde. De jongste was altijd het grootste slachtoffer, wat ik dus ook wel geweest ben.
Die periode had ik overwonnen, heb met wat collega's ervoor gezorgd dat ze overgeplaatst zijn.
Toch ervaar ik nog steeds een angstig gevoel op die werkplek en in openbare gelegenheden nu ook. Alsof ik alles fout doe. Maar ik dwing mezelf het te negeren. Hierdoor regelmatig hoofdpijn, duizelig, trauma en stress, wat weer extra versterkt wordt door iets van hogeraf (van mijn werk) wat speelt, iets wat ze steeds proberen te flikken bij mij. Dit doet me iedere dag regelmatig denken aan thuis, hoe mijn ouders vroeger deden bij mij. Ik weet niet wat dit is, net of er een vloek op me heerst.
Ik zou ook zo blij zijn als ik hier vanaf geholpen zou worden..

Ik heb al gauw dat ik 'dwang' krijg om dibgen te doen, dingen aanraken bijvoorbeeld. Heb jij dat ook?

Dingen pakken, aanraken onder een soort van dwang heb ik als kind wel lang gehad, zo dat het anderen opviel, maar niet extreem. Dit is later wel zo'n beetje over gegaan. Oplaatst weet je gewoon hoe bepaalde dingen/spullen voelen als je ze aanraakt denk ik. Bij mij is dit wel voorbij nu.
Het lijkt wel alsof iemand 1 stoornis heeft, hier vaak ook nog een andere stoornis in lichte mate bij zit.

Zo, deze week ga ik aan de AD.. Ben benieuwd of het werkt, ik hoop het in ieder geval heel erg.
Het werk lukt niet meer, wil alleen maar slapen of niks doen.. Schiet zo echt niet op.

Wil rust in mijn hoofd. Hopelijk helpen de AD erbij.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:13 schreef moeraskikker het volgende:
Zo, deze week ga ik aan de AD.. Ben benieuwd of het werkt, ik hoop het in ieder geval heel erg.
Het werk lukt niet meer, wil alleen maar slapen of niks doen.. Schiet zo echt niet op.

Wil rust in mijn hoofd. Hopelijk helpen de AD erbij.

welke ga je nemen?

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 11:21 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

welke ga je nemen?

Ik heb vanmiddag een afspraak met de dokter, dus dan gaan we kijken welke ik krijg.
Ik ben benieuwd..

En er was eigenlijk sprake van AD i.c.m. dagopname, maar dat is (gelukkig) nog niet aan de orde, we gaan het nu nog proberen met één keer in de week een gesprek i.c.m. de AD en als dat niet lukt toch aan dagopname denken.. Maar hopelijk is dat nog niet nodig.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:13 schreef moeraskikker het volgende:
Zo, deze week ga ik aan de AD.. Ben benieuwd of het werkt, ik hoop het in ieder geval heel erg.
Het werk lukt niet meer, wil alleen maar slapen of niks doen.. Schiet zo echt niet op.

Wil rust in mijn hoofd. Hopelijk helpen de AD erbij.

Je begint laag dus reken zeker niet direct op resultaat.

Ik ben in oktober stapgewijs begonnen met 10 mg citalopram en in december ben ik al op 40 gezet

Oké, dan ga ik er ook niet teveel op rekenen inderdaad, scheelt misschien weer frustratie.
Hoop alleen dat het binnenkort wel wát beter gaat, want als het zo veel langer door blijft gaan, verlies ik mijn baan straks nog..
Nou ja, meer dan mijn best kan ik op dit moment niet doen..

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 11:54 schreef tammepiet het volgende:

[..]

Je begint laag dus reken zeker niet direct op resultaat.

Ik ben in oktober stapgewijs begonnen met 10 mg citalopram en in december ben ik al op 40 gezet

10 is ook wel heel weinig. Ik heb 20 en 40 mg gehad, bij allebei had ik ernstige vermoeidheden als bij-effect maar dit verschilt ook per persoon. van 40 weer naar 20 is bij mij zonder enige problemen gegaan, van 20 naar 10 daarentegen was rampzalig.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 12:06 schreef moeraskikker het volgende:
Oké, dan ga ik er ook niet teveel op rekenen inderdaad, scheelt misschien weer frustratie.
Hoop alleen dat het binnenkort wel wát beter gaat, want als het zo veel langer door blijft gaan, verlies ik mijn baan straks nog..
Nou ja, meer dan mijn best kan ik op dit moment niet doen..

Onthoud de eerste paar weken (reken iig op 2) van medicatie werkt het nog niet, er kunnen júist bijeffecten komen. Daarom geven artsen vaak oxazepam of een ander instantrustmiddel mee

Dankjewel voor de informatie!
Ik heb vroeger ook AD gehad, maar eerlijk gezegd is dat alweer zolang geleden dat ik het niet meer zo goed weet.

Ik hoor het straks allemaal wel.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 12:16 schreef moeraskikker het volgende:
Dankjewel voor de informatie!
Ik heb vroeger ook AD gehad, maar eerlijk gezegd is dat alweer zolang geleden dat ik het niet meer zo goed weet.

Ik hoor het straks allemaal wel.

Er zijn ook verschillende soorten AD he. Ik geloof dat het meest voorgeschreven medicijn in NL SSRI's zijn (inb4 paracetamol, het meest VOORGESCHREVEN )

Je hebt dus SSRI, antipsychotica en nog een soort. Bij SSRI word de opnamesnelheid van de serotinine bevorderd waardeoor dus je angst wat minder word. Hierdoor kun je dus (dat is het idee iig) helderder denken en voelen en op basis daarvan je levensstijl en denkstijl aanpassen zodat het daarna zonder kan, of nog met als het zo werkt.

Ik meld me ook maar weer eens. Het gaat redelijk, heb geprobeerd dmv een afscheidsritueel wat dingen proberen af te sluiten en los te laten. Dat was heel emotioneel en moeilijk. En nu zit ik in zo'n fase: Wat nu? Waar moet ik heen? Hoe lang duurt dit nog? (ik weet, je bent nooit klaar).

Ik heb ook te horen gekregen dat ik aanspraak maak op een WIA (WGA). Ik kan niet zeggen dat ik daar nou heel erg trots op ben. Aan de ene kant wil ik dat helemaal niet, anderzijds vind ik het fijn te merken dat -nu ik mezelf eindelijk ook eens echt serieus neem- het UWV dat ook doet. Hoewel, ik ben nog niet bij de werkcoach geweest...

Nou goed, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier kom doen, het is gewoon even wat mistig geloof ik.

Ik meld me ook weer even. Het gaat gelukkig wel beter alleen ik heb een rare bijwerking van Sertraline gekregen. Ik blijf mijn benen bewegen in mijn slaap Ik voel het de ochtend erna ook en uitgerust ben ik niet. Heeft iemand dit ook wel is ervaren? Ik denk dat mijn spieren niet volledig kunnen ontspannen..