Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #11

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 07:20 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Nog even deze hier posten:

[ afbeelding ]

Kwam ik laatst ook tegen. Zo waar! En zo verdomd lastig om daar dan een gevolg aan te geven, meer dan de bevestiging..

Wauw. De laatste paar dagen word ik me op de een of andere manier zoveel bewuster van het resultaat van denken, en eigenlijk vooral van negatief denken of denken aan negatieve dingen / ervaringen. Nou is het natuurlijk heel logisch dat het geen goed effect op je zal hebben om constant aan negatieve dingen te denken, maar ik heb wel altijd de neiging gehad me gewoon mee te laten slepen naar waar mijn gedachten dan ook maar heen gingen (en niet te vergeten, om vervolgens te gaan vechten tegen negatieve gevoelens, ze op te willen lossen, in plaats van ze gewoon te laten zijn en er niet zoveel aandacht aan te besteden).
Nu nog hopen dat ik het vast weet te houden.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 10:28 schreef lateralize het volgende:
Wauw. De laatste paar dagen word ik me op de een of andere manier zoveel bewuster van het resultaat van denken, en eigenlijk vooral van negatief denken of denken aan negatieve dingen / ervaringen. Nou is het natuurlijk heel logisch dat het geen goed effect op je zal hebben om constant aan negatieve dingen te denken, maar ik heb wel altijd de neiging gehad me gewoon mee te laten slepen naar waar mijn gedachten dan ook maar heen gingen (en niet te vergeten, om vervolgens te gaan vechten tegen negatieve gevoelens, ze op te willen lossen, in plaats van ze gewoon te laten zijn en er niet zoveel aandacht aan te besteden).
Nu nog hopen dat ik het vast weet te houden.

Bewustwording is de eerste stap

En hoe vaker je je daar bewust van wordt, hoe dieper het besef zal worden dat je op een bepaalde manier met je gedachten moet omgaan. Op een gegeven moment wordt het dan steeds automatischer.

Ik ben met een Mindfulness cursus bezig en mediteer nu elke dag (soms meerdere keren).
Erg fijn om een beetje afstand te kunnen nemen van mijn denk sneltrein en gewoon even te zijn.

Ik merk dat ik steeds minder zin heb in "geklets" met mensen, het interesseert me gewoon niet meer wat iedereen doet en zus en zo. Bovendien onthoud ik het toch niet.

Waar ik voorheen het gesprek vaak gaande hield met vragen, nieuwsgierigheid, wil ik nu liever gewoon 'zijn' met mensen en hoef ik niet te weten hoe het gaat, waar ze mee bezig zijn, en al helemaal wil ik geen geklaag of gezeur horen.

Maar op de één of andere manier werkt dit dus niet, want ik verlies wel contact en voel me 'er buiten staan'.
Is dit misschien herkenbaar?

Hmm ja, eigenlijk zeg je daarmee dat je niet meer uit je totaal ontspannen staat wil komen. Dat leidt tot hechting en verlangen, en beide zijn een bron van leed. Wat belangrijk is, zoals ik het begrepen heb, is dat je leert emoties toe te staan, vervelende gevoelens er gewoon laat zijn, en ze niet uit de weg gaat. Wat jij beschrijft lijkt op ontwijkingsgedrag. Ik zou zeggen, besteed er dus bewust wat meer aandacht aan dat je wél naar anderen toe gaat, wél met anderen praat, wél doorvraagt.

Als je een gesprek te oppervlakkig vindt kun je het zelf naar een hoger plan tillen. Als je merkt dat mensen je vaak niet kunnen volgen, dan bevind je je waarschijnlijk tussen de verkeerde mensen.. aan 'verkeerde' mensen moet je natuurlijk nooit teveel tijd besteden. Mindfulness kan je ook maar zo ver brengen. Een interessant gesprek forceer je er niet mee (juist niet..).

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 19:01 schreef lateralize het volgende:
Hmm ja, eigenlijk zeg je daarmee dat je niet meer uit je totaal ontspannen staat wil komen. Dat leidt tot hechting en verlangen, en beide zijn een bron van leed. Wat belangrijk is, zoals ik het begrepen heb, is dat je leert emoties toe te staan, vervelende gevoelens er gewoon laat zijn, en ze niet uit de weg gaat. Wat jij beschrijft lijkt op ontwijkingsgedrag. Ik zou zeggen, besteed er dus bewust wat meer aandacht aan dat je wél naar anderen toe gaat, wél met anderen praat, wél doorvraagt.

Als je een gesprek te oppervlakkig vindt kun je het zelf naar een hoger plan tillen. Als je merkt dat mensen je vaak niet kunnen volgen, dan bevind je je waarschijnlijk tussen de verkeerde mensen.. aan 'verkeerde' mensen moet je natuurlijk nooit teveel tijd besteden. Mindfulness kan je ook maar zo ver brengen. Een interessant gesprek forceer je er niet mee (juist niet..).

O dat zou wel eens kunnen kloppen ja. Ik ben wel bekend met ontwijking en het is wel fijn in mijn eigen "bubble".
Bovendien weet ik bij veel mensen in mijn omgeving dat het de 'verkeerde' mensen voor me zijn, waar ik voorheen veel energie in heb gestoken (niet gelijkwaardig) en die dus geen vrienden bleken te zijn.

Ik ben daarom wel 'op zoek' naar gelijkgestemden of überhaupt mensen die me begrijpen , dat valt alleen niet mee.

quote:

Op zondag 17 maart 2013 23:58 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Idd

Wanneer je helemaal op kunt gaan in de film, dan observeer je en in ieder geval is er niet die constante stroom van gedachten die je afleidt.

Misschien zijn foto's ook daarom waardevol, vanwege het 'moment' (het 'nu' in die foto) die ze vastleggen, en gaat het niet zozeer om de gebeurtenis. Denk ik. En misschien voelen we ons ook daarom zo verbonden met de natuur en vinden er rust in, omdat bomen/planten er simpelweg 'zijn', we 'verwachten' niets van ze en ze 'verwachten' niets van ons. We kunnen er makkelijker 'zijn'.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 10:28 schreef lateralize het volgende:
Wauw. De laatste paar dagen word ik me op de een of andere manier zoveel bewuster van het resultaat van denken, en eigenlijk vooral van negatief denken of denken aan negatieve dingen / ervaringen. Nou is het natuurlijk heel logisch dat het geen goed effect op je zal hebben om constant aan negatieve dingen te denken, maar ik heb wel altijd de neiging gehad me gewoon mee te laten slepen naar waar mijn gedachten dan ook maar heen gingen (en niet te vergeten, om vervolgens te gaan vechten tegen negatieve gevoelens, ze op te willen lossen, in plaats van ze gewoon te laten zijn en er niet zoveel aandacht aan te besteden).
Nu nog hopen dat ik het vast weet te houden.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 18:44 schreef YogaLove het volgende:
Ik ben met een Mindfulness cursus bezig en mediteer nu elke dag (soms meerdere keren).
Erg fijn om een beetje afstand te kunnen nemen van mijn denk sneltrein en gewoon even te zijn.

Ik merk dat ik steeds minder zin heb in "geklets" met mensen, het interesseert me gewoon niet meer wat iedereen doet en zus en zo. Bovendien onthoud ik het toch niet.

Waar ik voorheen het gesprek vaak gaande hield met vragen, nieuwsgierigheid, wil ik nu liever gewoon 'zijn' met mensen en hoef ik niet te weten hoe het gaat, waar ze mee bezig zijn, en al helemaal wil ik geen geklaag of gezeur horen.

Maar op de één of andere manier werkt dit dus niet, want ik verlies wel contact en voel me 'er buiten staan'.
Is dit misschien herkenbaar?

In beide posts is hechting aan comfort te lezen, een van de valstrikken bij geestelijke ontwikkeling.

Alles verandert, ook comfort als positief gevolg van meditatie en mindful handelen. Ware innerlijke vrede is onvoorwaardelijk, neem dat maar eens ter contemplatie.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 13:25 schreef Gray het volgende:

[..]


[..]

In beide posts is hechting aan comfort te lezen, een van de valstrikken bij geestelijke ontwikkeling.

Waarom zie je hechting aan comfort als valstrik bij ontwikkeling? Je laat het klinken als iets negatiefs.

Ik hou van m'n comfortzone, kom er slechts zelden uit, maar heb niet het idee dat ik stilsta

quote:

Op zondag 24 maart 2013 13:35 schreef minthy het volgende:

[..]

Waarom zie je hechting aan comfort als valstrik bij ontwikkeling? Je laat het klinken als iets negatiefs.

Ik hou van m'n comfortzone, kom er slechts zelden uit, maar heb niet het idee dat ik stilsta

Comfort is natuurlijk ook iets positiefs.

Echter, wanneer je alleen geluk of vrede ervaart in een comfortabele situatie, dan is het zeker dat het vervaagt wanneer het comfort verdwijnt. Met mindfulness en meditatie poogt men juist zowel de ups en downs te accepteren als inherent aan het leven. Het Nu, waar o.a. Tolle van spreekt, is onafhankelijk van ups en downs; het Nu is zoals het is, namelijk vrij van dualiteit als up/down.

De valstrik is dat een beoefenaar van mindfulness en meditatie op een bepaald moment denkt het bereikt te hebben, na lang streven naar geluk/mindfulness/vrede. Hechting daaraan uit angst voor verliezen van dat comfort is wederom een toekomstprojectie en is dus niet mindful. De aandacht is dan verdeeld tussen de beleving van comfort en angst dit comfort te verliezen. Blijf bewust van dat alles dat je vergaart, je ook kan verliezen. Stap af van de afhankelijkheid van de voorwaardelijke situatie waar je je gevoelens aan ontleent. Zie jezelf leven, door de ups, door de downs. Enjoy the ride.

Ik kom net dit tegen en las erbij dat het aansluit op het painbody-concept van Tolle. Rupert Spira vertelt over hoe gedachten en gevoelens samenkomen om de illusie van zelf te creëren:
http://non-duality.rupertspira.com/watch/the-i-story

Maar jongens, dat pijnlichaam hè? Ik weet nou dankzij een filmpje op Youtube eindelijk een beetje wat het is.

Als Tolle over het pijnlichaam praat dan plaatst hij het een beetje als een geprogrammeerde pijnreactie die verholpen kan worden door het pijnlichaam te "bekijken" waardoor de associatie ermee verdwijnt.
Als ik zelf naar mijn pijnlichaam "kijk" op de momenten dat deze speelt dan heb ik niet het gevoel dat de associatie verdwijnt. Echter voelt het gewoon naar en blijft het langer dan ik wil door etteren.

Hoe gaan jullie nou met dat pijnlichaam om?

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:18 schreef Gray het volgende:
Ik kom net dit tegen en las erbij dat het aansluit op het painbody-concept van Tolle. Rupert Spira vertelt over hoe gedachten en gevoelens samenkomen om de illusie van zelf te creëren:
http://non-duality.rupertspira.com/watch/the-i-story

Helder verhaal, nice!

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:23 schreef Detroit het volgende:
Hoe gaan jullie nou met dat pijnlichaam om?

Respecteren dat het er zit zolang het er zit maar niet geloven dat je ernaar moet handelen, leren bewust te blijven terwijl je pijnlichaam opspeelt is iets wat je zonder pijnlichaam niet kan leren, wat dat betreft is het een spirituele leraar op zich Het idee van ''hoe moet je ermee omgaan?'' veronderstelt dat het iets is waar je mee om moet gaan of op een bepaalde manier mee om moet kunnen gaan, of dat waar is is aan jezelf om uit te vogelen

Bedankt voor je reactie Gray. Ik snap wat je bedoelt.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:52 schreef Canillas het volgende:

Respecteren dat het er zit zolang het er zit maar niet geloven dat je ernaar moet handelen, leren bewust te blijven terwijl je pijnlichaam opspeelt is iets wat je zonder pijnlichaam niet kan leren, wat dat betreft is het een spirituele leraar op zich Het idee van ''hoe moet je ermee omgaan?'' veronderstelt dat het iets is waar je mee om moet gaan of op een bepaalde manier mee om moet kunnen gaan, of dat waar is is aan jezelf om uit te vogelen

Het is meer dat ik dat pijnlichaam dusdanig wil benaderen dat die associatie ermee verdwijnt, en die ingeprogrammeerde reactie plaats kan maken voor iets anders.
En het zal inderdaad een goede leraar zijn, maar als ik steeds dezelfde ingeprogrammeerde reactie ervaar dan lijkt het alsof ik de reactie verkeerd benader. Of ik de les van de leraar misschien op een verkeerde manier probeer te vatten.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:58 schreef Detroit het volgende:
Het is meer dat ik dat pijnlichaam dusdanig wil benaderen dat die associatie ermee verdwijnt, en die ingeprogrammeerde reactie plaats kan maken voor iets anders.
En het zal inderdaad een goede leraar zijn, maar als ik steeds dezelfde ingeprogrammeerde reactie ervaar dan lijkt het alsof ik de reactie verkeerd benader. Of ik de les van de leraar misschien op een verkeerde manier probeer te vatten.

De associatie die je ermee hebt is een verhaal in gedachten omtrent de persoon die je van jezelf in gedachten hebt, kijk het filmpje hierboven van Gray maar eens; zonder de 'ik' (die dus alleen in gedachten bestaat) bestaat het verhaal omtrent het pijnlichaam ook niet en is het niet meer dan een gevoel, neutraal, zoals elk gevoel dat is totdat je in het verhaal in je hoofd om dat gevoel heen meegaat. Gevoel voelen zoals het er is, gedachten de ruimte geven (zoals in het filmpje ook gezegd wordt; laat de gedachten gewoon gaan en zijn) en aanwezig blijven.

Een ingeprogrammeerde reactie is pas een probleem als je die reactie volgt, ook reactie (vaak een gevoel gecombineerd met een gedachten, dus samen een verhaal over ''ik'' en dat gevoel) kan je er gewoon laten zijn maar als iets heel vaak herhaald en dus bevestigd hebt dan zal je het ook een (flink) aantal keer anders moeten doen omdat patroon te laten verdwijnen, of beter gezegd, om te leren er niet meer in mee te gaan

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:52 schreef Canillas het volgende:

[..]

Helder verhaal, nice!

Mooi! Heb het zelf nog niet gezien, want daar heb ik vanavond pas mogelijkheid toe.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:56 schreef YogaLove het volgende:
Bedankt voor je reactie Gray. Ik snap wat je bedoelt.

Gelukkig.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 14:23 schreef Detroit het volgende:
Maar jongens, dat pijnlichaam hè? Ik weet nou dankzij een filmpje op Youtube eindelijk een beetje wat het is.

Als Tolle over het pijnlichaam praat dan plaatst hij het een beetje als een geprogrammeerde pijnreactie die verholpen kan worden door het pijnlichaam te "bekijken" waardoor de associatie ermee verdwijnt.
Als ik zelf naar mijn pijnlichaam "kijk" op de momenten dat deze speelt dan heb ik niet het gevoel dat de associatie verdwijnt. Echter voelt het gewoon naar en blijft het langer dan ik wil door etteren.

Hoe gaan jullie nou met dat pijnlichaam om?

Ik ga ermee om zoals een trouwe viervoeter, net als in dat Black dog-concept als metafoor voor een depressie. Het beestje kwam altijd ongenodigd en zat dwars, ook al was het om me te beschermen. Uit onvrede heb ik het eerst laten blaffen tot het een ons woog, tot het punt dat het leek te gaan bijten. Maar toen ik er later vrienden mee heb gemaakt was het eenvoudiger te observeren, begrijpen en te temmen. Het is nu nog maar zelden dat het uit zichzelf begint te blaffen. Eigenlijk alleen op liefdesgebied, wat dus een work in progress is.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 15:04 schreef Canillas het volgende:

[..]

De associatie die je ermee hebt is een verhaal in gedachten omtrent de persoon die je van jezelf in gedachten hebt, kijk het filmpje hierboven van Gray maar eens; zonder de 'ik' (die dus alleen in gedachten bestaat) bestaat het verhaal omtrent het pijnlichaam ook niet en is het niet meer dan een gevoel, neutraal, zoals elk gevoel dat is totdat je in het verhaal in je hoofd om dat gevoel heen meegaat. Gevoel voelen zoals het er is, gedachten de ruimte geven (zoals in het filmpje ook gezegd wordt; laat de gedachten gewoon gaan en zijn) en aanwezig blijven.

Een ingeprogrammeerde reactie is pas een probleem als je die reactie volgt, ook reactie (vaak een gevoel gecombineerd met een gedachten, dus samen een verhaal over ''ik'' en dat gevoel) kan je er gewoon laten zijn maar als iets heel vaak herhaald en dus bevestigd hebt dan zal je het ook een (flink) aantal keer anders moeten doen omdat patroon te laten verdwijnen, of beter gezegd, om te leren er niet meer in mee te gaan

Thanks voor je reactie. Ik vermoedde al dat het een kwestie zou gaan zijn van "een flink aantal keer doen" om het te kunnen doorbreken. .
Dat non-dualiteit filmpje van Gray maar eens bekijken, toevallig dat dat net gepost wordt op het moment dat ik over het pijnlichaam begin. .

quote:

Op zondag 24 maart 2013 15:20 schreef Gray het volgende:

Ik ga ermee om zoals een trouwe viervoeter, net als in dat Black dog-concept als metafoor voor een depressie. Het beestje kwam altijd ongenodigd en zat dwars, ook al was het om me te beschermen. Uit onvrede heb ik het eerst laten blaffen tot het een ons woog, tot het punt dat het leek te gaan bijten. Maar toen ik er later vrienden mee heb gemaakt was het eenvoudiger te observeren, begrijpen en te temmen. Het is nu nog maar zelden dat het uit zichzelf begint te blaffen. Eigenlijk alleen op liefdesgebied, wat dus een work in progress is.

Hoe moet ik dat "vrienden ermee gemaakt" zien in het kader van de metafoor die je gebruikt?
Mooi beschreven trouwens. .

quote:

Op zondag 24 maart 2013 15:27 schreef Detroit het volgende:

[..]

Thanks voor je reactie. Ik vermoedde al dat het een kwestie zou gaan zijn van "een flink aantal keer doen" om het te kunnen doorbreken. .
Dat non-dualiteit filmpje van Gray maar eens bekijken, toevallig dat dat net gepost wordt op het moment dat ik over het pijnlichaam begin. .

Apart is het hoe soms de knopen worden gelegd in het web des levens, hè?

quote:

[..]

Hoe moet ik dat "vrienden ermee gemaakt" zien in het kader van de metafoor die je gebruikt?
Mooi beschreven trouwens. .

Op het moment dat ik dat deed was ik een tijd lang zeer bewust van m'n ego, bijna alsof het een andere kant van mezelf was dat in me leefde, naast de 'ik' die waarnam. Dus, Ik en m'n Ego, hoe paradoxaal dat ook moge klinken. In die tijd kon ik me goed voorstellen hoe het concept van bezetenheid of schizofrenie tot stand was gekomen iig.

Het leek soms ook wel alsof m'n ego echt met mij (de Observeerder, de Belever) contact probeerde te krijgen, me probeerde mee te slepen. Het was daarom dat ik me aanvankelijk antagonistisch opstelde tegenover dat schreeuwende kind in me, die blaffende waakhond. Maar op een gegeven moment kreeg ik er soort van medelijden mee, omdat ik het zo zag lijden. Dat deed me ook realiseren dat het zorg nodig had om gezond en in vrede te bestaan. Die kennisname en de waardering die erbij kwam kijken kan ik niet anders noemen dan compassie, voor mezelf. Of zelfliefde, zo je wil. Dat was vrij nieuw voor me, ondanks dat ik de schijn tegen me had.

Wel bleef ik overigens waakzaam, of beter gezegd alert of aandachtig. Meer ruimte geven aan het ego heb ik als een positieve ontwikkeling ervaren, maar ik wilde wel de grenzen bewaren. Bij vlagen merkte ik op dat de Belever terug trad, terwijl de tijd daarvoor nog niet geschikt was. Het hondje moest nog even aangelijnd blijven.

Op youtube kan je een filmpje vinden over de Black Dog in depressie. De metafoor past extra goed in dit specifieke geval, omdat depressie juist mijn leermeester was in mindfulness. Depressie is dan ook één van de beste ervaringen geweest uit mijn leven, al wens ik het niemand toe.

[ Bericht 5% gewijzigd door Gray op 24-03-2013 16:38:33 ]

quote:

Op zondag 24 maart 2013 13:25 schreef Gray het volgende:

[..]

[..]

In beide posts is hechting aan comfort te lezen, een van de valstrikken bij geestelijke ontwikkeling.

Alles verandert, ook comfort als positief gevolg van meditatie en mindful handelen. Ware innerlijke vrede is onvoorwaardelijk, neem dat maar eens ter contemplatie.

Hmm ja en toch is het ook een contradictie. Wanneer je ware innerlijke vrede ervaart heb je wellicht ook vrede met negatieve gebeurtenissen in je leven, maar dan ervaar je daar dus ook comfort bij. Je kunt je neerleggen bij hoe de dingen zijn, en dat is comfortabel..
Hoe zie jij dat?

quote:

Op zondag 24 maart 2013 16:42 schreef lateralize het volgende:

[..]

Hmm ja en toch is het ook een contradictie. Wanneer je ware innerlijke vrede ervaart heb je wellicht ook vrede met negatieve gebeurtenissen in je leven, maar dan ervaar je daar dus ook comfort bij. Je kunt je neerleggen bij hoe de dingen zijn, en dat is comfortabel..
Hoe zie jij dat?

In realiteit zijn er geen negatieve gebeurtenissen, totdat we het gaan opdelen in object en subject. Iets dat gebeurt via het ego, deels omdat we zo geboren zijn als mens zijnde, deels omdat we dat zo geleerd hebben. De leeuw eet het lammetje, wat sneu is voor het lammetje, maar leven geeft aan de welp. Het leven leeft op leven, zo is het leven.

Geleefd worden, beleven, leven. Zo zie ik het 'wakker worden' waar bijv. een Tolle van spreekt (heeft ie overigens allemaal van andere bronnen; de man heeft behalve zijn eigen jargon niets zelf bedacht, wat hij ook graag toegeeft). In de praktijk lijkt het voor mij alsof het fluctueert tussen zijn en ik ben-ik ben-ik ben (of het is-het is-het is, of het verandert-het verandert-het verandert). Wat ik daarbij ervaar is een gevoel van speelsheid, wat misschien wel niet toevallig ook de betekenis is van het Latijnse ludere, waar het woord illusie van stamt.

Mja dat vind ik toch niet helemaal een realistische weergave. Volgens mij geeft o.a. ook Tolle graag toe dat hij soms ook 'lijdt' door negatieve ervaringen, zoals een ernstig ziek familielid, een overlijden, etc. Het is denk ik geen realistisch streven alles als positief of neutraal te gaan zien. Dan vlak je af. Up en downs heb je nodig. Het is meer het leren omgaan met die fluctuatie. En dus ook het leren omgaan met negatieve ervaringen. En als je daarmee leert omgaan, dan wordt het comfortabel. Toch?

quote:

Op zondag 24 maart 2013 16:13 schreef Gray het volgende:

[..]

Apart is het hoe soms de knopen worden gelegd in het web des levens, hè?

[..]

Op het moment dat ik dat deed was ik een tijd lang zeer bewust van m'n ego, bijna alsof het een andere kant van mezelf was dat in me leefde, naast de 'ik' die waarnam. Dus, Ik en m'n Ego, hoe paradoxaal dat ook moge klinken. In die tijd kon ik me goed voorstellen hoe het concept van bezetenheid of schizofrenie tot stand was gekomen iig.

Het leek soms ook wel alsof m'n ego echt met mij (de Observeerder, de Belever) contact probeerde te krijgen, me probeerde mee te slepen. Het was daarom dat ik me aanvankelijk antagonistisch opstelde tegenover dat schreeuwende kind in me, die blaffende waakhond. Maar op een gegeven moment kreeg ik er soort van medelijden mee, omdat ik het zo zag lijden. Dat deed me ook realiseren dat het zorg nodig had om gezond en in vrede te bestaan. Die kennisname en de waardering die erbij kwam kijken kan ik niet anders noemen dan compassie, voor mezelf. Of zelfliefde, zo je wil. Dat was vrij nieuw voor me, ondanks dat ik de schijn tegen me had.

Wel bleef ik overigens waakzaam, of beter gezegd alert of aandachtig. Meer ruimte geven aan het ego heb ik als een positieve ontwikkeling ervaren, maar ik wilde wel de grenzen bewaren. Bij vlagen merkte ik op dat de Belever terug trad, terwijl de tijd daarvoor nog niet geschikt was. Het hondje moest nog even aangelijnd blijven.

Op youtube kan je een filmpje vinden over de Black Dog in depressie.

I had a black dog, his name was depression

De metafoor past extra goed in dit specifieke geval, omdat depressie juist mijn leermeester was in mindfulness. Depressie is dan ook één van de beste ervaringen geweest uit mijn leven, al wens ik het niemand toe.

Gelukkig maar dat sommige knopen gelegd worden. .
Dat filmpje was zeer helder, en laat inderdaad weer even het besef bij mij indalen dat gevoel neutraal is, en juist het verhaal bij dat gevoel het mechaniek is dat er zo'n nare bijsmaak aan meegeeft. Dat verhaal ontmaskeren laat ook het gevoel weer zijn wat het is: neutraal. (tot het moment dat het ego weer aan komt zeilen, grr)

Je hebt het verhaal rondom die black dog in jou mooi geïllustreerd. Knap dat je de zelfkennis had om in te zien wanneer je het ego kon laten gaan versus het moment dat de lijn weer strakker aangehaald moest worden. Hopelijk dat ik ook zo ver kom binnenkort, meestal dat mijn ego zo hard schreeuwt dat ik er al snel in meega!
Hoeveel tijd is er bij jou overheen gegaan tot jij uiteindelijk het gevoel had dat jouw depressie een goede ervaring voor je was geweest?

Briljant filmpje trouwens, van die Black Dog. Zo herkenbaar. .

quote:

Op zondag 24 maart 2013 17:11 schreef lateralize het volgende:
Mja dat vind ik toch niet helemaal een realistische weergave. Volgens mij geeft o.a. ook Tolle graag toe dat hij soms ook 'lijdt' door negatieve ervaringen, zoals een ernstig ziek familielid, een overlijden, etc. Het is denk ik geen realistisch streven alles als positief of neutraal te gaan zien. Dan vlak je af. Up en downs heb je nodig. Het is meer het leren omgaan met die fluctuatie. En dus ook het leren omgaan met negatieve ervaringen. En als je daarmee leert omgaan, dan wordt het comfortabel. Toch?

Ik ben het volledig met je eens dat naar neutraliteit of positiviteit streven niet realistisch is. Het was ook niet waar ik op doelde, maar ik zie hoe je tot die conclusie komt.

Waar ik op doel is wat ze in het boeddhisme noemen de 'middle way'. Het is gematigd leven, zowel positief als negatief. Je ontkomt namelijk niet aan up en downs, behalve via de dood, wat ook geen oplossing biedt. Op zich is the middle way ook wel een gevolg van mindful leven, maar dat is meer iets om zelf uit te zoeken.

Dus inderdaad, de fluctuatie als constante meenemen in je perceptie, dat is de sleutel. Die echte Nu-momenten, daarin is geen positief of negatief; daar is slechts wat is. Het is dus wat paradoxaal, want neutraal, maar niet neutraal. Soms doen woorden dat, zelfs al blijkt uit de beleving anders.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 17:30 schreef Detroit het volgende:

[..]

Gelukkig maar dat sommige knopen gelegd worden. .
Dat filmpje was zeer helder, en laat inderdaad weer even het besef bij mij indalen dat gevoel neutraal is, en juist het verhaal bij dat gevoel het mechaniek is dat er zo'n nare bijsmaak aan meegeeft. Dat verhaal ontmaskeren laat ook het gevoel weer zijn wat het is: neutraal. (tot het moment dat het ego weer aan komt zeilen, grr)

Ons lijf heeft niet per se een voorkeur voor het soort gevoel; het wil gewoon voelen. Waarom denk je dat mensen amusement halen uit het menselijk leed bij iets als GTST? Dol op drama is het. Slecht voelen over voelen is een eindeloos pad, waar je vanaf stapt door óf uit het gevoelsleven te stappen (in het Nu), of door jezelf een nieuw gevoelsleven aan te leren. Die tweede volgt ook uit de eerste, al dan niet bewust.

quote:

Je hebt het verhaal rondom die black dog in jou mooi geïllustreerd. Knap dat je de zelfkennis had om in te zien wanneer je het ego kon laten gaan versus het moment dat de lijn weer strakker aangehaald moest worden. Hopelijk dat ik ook zo ver kom binnenkort, meestal dat mijn ego zo hard schreeuwt dat ik er al snel in meega!

Het was geen keuze, maar een natuurlijk gevolg. Ik was altijd erg geinteresseerd geweest in spiritualiteit en religie, uit lust naar kennis, maar voor het eerst begreep ik wat men bedoelde met 'overgave' (aan God, het leven, de flow, of whatever). Die zelfkennis vloeide vanzelf; in bubbels kwam het bovendrijven. Heel kalm, heel helder. Het is alleen niet uit te leggen, dus ook niet aan een ander te geven. Helaas, want ik gun die ervaring iedereen, inclusief mezelf.

quote:

Hoeveel tijd is er bij jou overheen gegaan tot jij uiteindelijk het gevoel had dat jouw depressie een goede ervaring voor je was geweest?

Het was bij mij per direct, als in direct na mijn plotselinge Nu-ervaring. Ik kan het filmpje even opzoeken vanavond, maar het was precíes zoals Tolle zijn omslag omschrijft. Overigens pas mááánden later zag ik dat, omdat ik daarvoor nog nooit had gehoord van Tolle. Direct na die ervaring was ik flink in extase, ontzettend energiek en dankbaar voor alles. Alsof ik xtc ophad, leek wel (wat ik daarvoor nog nooit gehad had). Het was een van m'n eerste gedachten daarna: Wauw, zonder depressie had ik dit nooit meegemaakt...

quote:

Briljant filmpje trouwens, van die Black Dog. Zo herkenbaar. .

Heerlijk hoe stukjes soms samenvallen; doorgaan op de metafoor van de hond:

quote:

"When you run after your thoughts, you are like a dog chasing a stick; every time a stick is thrown, you run after it. But if, instead, you look at where your thoughts are coming from, you will see that each thought arises and dissolves within the space of that awareness, without engendering other thoughts. Be like a lion, who rather than chasing after the stick, turns to face the thrower. One only throws a stick at a lion once."
- Dilgo Khyentse Rinpoche

[ Bericht 5% gewijzigd door Gray op 24-03-2013 20:45:30 ]