Bettie Serveert is terug!!!

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 01:30 schreef ranja het volgende:
Voicst? Hm... 17 in een dozijn... misschien wel meer. Dit genre, als je het zo mag noemen, snap ik niet helemaal. Het is zo mor, zo nikszeggend, zo niks bijzonder....

quote:

Op maandag 9 december 2002 11:50 schreef ranja het volgende:
Er stonden 2 voorprogramma's in Tivoli. De namen daarvan weet ik niet, de eerste was een beginnend bandje wat een gebrek aan orginaliteit verbloemde door volume. Best leuk, maar weinig meer dan gewoon wat gitaarraggen.

quote:

Op maandag 9 december 2002 19:13 schreef starshine-girl het volgende:
Voorprogramma waren: Voicst en Pfaff

quote:

Op vrijdag 10 september 2004 09:30 schreef Love Mae King het volgende:

[..]

Wel aardig?! Voicst is wel een van de beste bands van Nederland. Jajajaja.... heel wat avontuurlijker dan bijv een Gem of The Sheer...

quote:

Op donderdag 14 oktober 2004 17:42 schreef Razzerr het volgende:
Nieuwe album

[afbeelding]

Bettie Serveert - Attagirl

Ik heb hem zojuist gekocht en ff goed geluisterd en het is echt een heerlijk CDtje . Wel een beetje kort en dat is jammer, maar die nummers zijn echt superieur. De sound is wel een beetje 'vernieuwd' vind ik, toch wel behoorlijk anders dan op Palomine of Log22. Dan moet ik wel even toegeven dat ik niet alle cd's van Bettie Serveert ken.

Een aantal nummers springen er voor mij echt uit, dat zijn: Versace, Don't touch that dial! en Hand's off. Versace vind ik dan echt het beste nummer van de CD. Versace is een beetje misterieus nummer met strijkers en piano, ik zit het nu echt non-stop te draaien, heerlijk nummer! . Don't touch that dial! en Hand's off zijn pop/rock/punk liedjes waar ik wel van hou. Het deed me even denken aan The Sheer (misschien tot ongenoegen van bepaalde personen in dit topic ). Carlol's stem klink trouwens heerlijk op Hand's off de hele cd

Anyway, die CD bevalt me dus goed

quote:

Op donderdag 29 augustus 2002 01:27 schreef ranja het volgende:
Of is Nederlande Bettie vergeten?

quote:

Op vrijdag 1 december 2006 17:41 schreef dwerg het volgende:
Ja sorry.

Misschien komen ze volgend jaar weer naar je toe.

quote:

In het kader van de ‘15 jarige verjaardag tour’ deed Bettie Serveert na Amerika, België ook Den Haag aan. Met zeven albums om op terug te grijpen en een onuitputtelijke bron van podiumervaring speelden de Betties met overgave de sterren van de hemel. Vol overtuiging werd maar weer eens duidelijk dat de groep na vijftien jaar nog steeds tot de absolute voorhoede van het Nederlandse muziekcircuit behoort.

Voordat het voorprogramma Swelter zijn opwachting maakt is de Kleine Zaal al bijna tot de nok toe gevuld met bezoekers. Het optreden op deze vrijdagavond is - en zo hoort het ook - compleet uitverkocht. De sympathieke Zwollenaren van Swelter spelen een verdienstelijke warming-up van een half uurtje. Vriendelijke pop/rock liedjes met af en toe een scherp gitaarrandje. Wanneer de heren klaar zijn met hun set is de Kleine Zaal inmiddels bomvol en de sfeer uitstekend, voorafgaand aan een fijn avondje Bettie Serveert.

De band krijgt bij opkomst een warm Haags onthaal en start met ‘What They Call Love’ van het in augustus verschenen album ‘Bare Stripped Naked’. Een ietwat stroeve start, maar na een paar nummers van ‘Attagirl’ (2004) en ‘Log 22’ (2003) komt het vijftal echt op gang. Een slimme en uitgekiende setlist zorgt ervoor dat er een ijzersterke selectie van vijftien jaar Bettie Serveert in rap tempo voorbij komt. Hierbij wordt ook de versterking van toetsenist Martijn Blankestijn goed duidelijk. Songs van de albums voor zijn toetreding tot de band krijgen door zijn bijdragen een nog bredere en krachtigere sound.

In vijf kwartier komt de ene kwaliteitssong na de andere voorbij. Stevig rockende nummers, maar ook ingetogen liedjes, elektronische invloeden (zoals bij ‘Versace’, afkomstig van Attagirl) afgewisseld met klassiekers ‘What Friends’, ‘Tom Boy’, ‘Palomine’ en ‘Ray Ray Rain’. Met de toegift benadrukt Bettie Serveert haar magische drie-eenheid; Carol van Dijk met haar fluwelen engelenzang, de relaxte bas van Herman Bunskoeke en het flamboyante gitaarspel van Peter Visser. Het publiek raakt in extase bij het horen van ‘Crutches’ en afsluiter ‘Kid’s Allright’ mag rekenen op een spectaculair slotstuk met een flinke portie gitaargeweld à la Neil Young & Crazy Horse. Helaas komt daarmee einde aan dit imposante schouw- en hoorspel en mogen de aanwezige toeschouwers alvast gaan uitkijken naar een volgende mogelijkheid om deze band van wereldformaat nogmaals te mogen aanschouwen.