Onze kat, Bently, is geboren in de VS. Daar was ie fokkater . Toen ie een paar jaar oud was heeft een Nederlandse fokster 'm naar NL gehaald, er hier nog even verder mee gefokt, 'm laten castreren en verkocht aan mensen in Vlissingen.
Die zetten 'm een jaar later op Marktplaats omdat ie daar de hele boel onderzeek. Het zat tot een meter hoog op de gordijnen. Hij heeft haar zelfs een tegen d'r hoofd aangezeken. Als wij 'm niet over zouden nemen, zou ie naar iemand moeten met een grote buitenren waar ie geen aandacht kreeg. Dat vonden we sneu. En omdat we hoopten dat ie bij ons die piesdrang niet zou hebben, omdat ie de enige kat was, hebben wij 'm in huis genomen.
Omdat ie als kitten niet gesocialiseerd was, heeft ie twee weken onder de kast gezeten. Hij was zó bang, dat ie de vloer onderscheet als je nog maar naar 'm keek. Het twee jaar geduurd om 'm te socialiseren. En da's vrij goed gelukt. Van een kat die letterlijk tegen de muren opliep als ie een deur dicht hoorde gaan, veranderde ie in een kat die zelfs af en toe (per ongeluk) bij een vreemde op schoot sprong.
Helaas begon ie na een jaar oid ook bij ons te zeiken. Als we 's ochtends beneden kwamen, konden we op ons knieen het huis door om te ruiken waar ie het had gedaan. Tegen de bank, tegen de gordijnen? Na verloop van tijd en 1001 'Oma weet raad'-tips, mocht ie 's nachts alleen nog maar in de keuken. Dan zeek ie het liefs in de waterkoker.

En nee, aluminiumfolie op het aanrecht hielp ook niet.
Álles hebben we geprobeerd. Dierenartsbezoeken om een reeks stenenellende uit te laten sluiten, hormoonstekkers, eten op de plek waar ie zeek, azijn, chloor, geen chloor, drie kattenbakken, kattenbakken met deksel, kattenbakken zonder deksel, you name it. Zelfs een kattenfluisteraar: Hilleke Keereweer. Zij stelde op afstand vast dat ie seksule gefrustreerd was door een vervelende ervaring uit z'n verleden, mengde een Bachbloesemremedie voor 'm en klaar was het pissen.
Helaas begon ie weer na de verhuizing. Na twee dagen had ie de nieuwe bank ondergezeken. Nu mag ie dus alleen in de huiskamer als wij thuis zijn. 's Nachts, of als ik werk, moet ie in de badkamer. Die is beneden, naast onze slaapkamer. Daar staat z'n mandje, water en eten en door het raampje kan ie naar buiten. Je reinste dierenmishandeling idd.
Daarom begint ie om 23:00 met krijsen. En om 3:00 uur. En om 5:00 uur. Hij krijst alsof z'n leven er vanaf hangt. Zo'n holle, rollende mauw. Zo snel, dat ie er af en toe zelf bijna in stikt. Het is gewoon genant.
Ik zie grauw van slaapgebrek. En N ook. Het is alleen onmogelijk om er iets tegen te doen. Zodra ik één teen uit bed zet, peert ie 'm al naar buiten. En laat ik 'm daar, dan gaat ie voor het slaapkamerraam staan krijsen. De schuur is ook geen optie, want ook daar zeikt ie de hele boel onder.
Het is een schat van een beest verder, maar dat nachtelijk gekrijs begin ik zo langerhand toch vrij beu te raken.