Na 4 jaar weer écht alleen, en super down...

Dit wordt een superlang verhaal, maar ik moet het echt even van me aftypen. In de hoop dat mensen die zich vervelen het misschien willen lezen en wat constructieve tips hebben ofzo

De vriend waarmee ik het afgelopen half jaar heb gelopen heeft aangegeven toch nog niet klaar te zijn voor een relatie. Hij heeft van z'n 13e constant een relatie gehad (zelfs 3 jaar getrouwd geweest, met een dochter van 5), en hij heeft er spijt van dat hij vrij snel na de scheiding een relatie met mij heeft opgebouwd. Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven, want we zijn en blijven goed voor elkaar en we hebben het super leuk met elkaar, maar hij wil zich gewoon niet binden. Hij wil die vrijheid nog even ervaren die hij al die tijd heeft gemist, rekening te hoeven houden met niemand en aan niemand verantwoording af te hoeven leggen (behalve z'n dochter dan).
Voor mij keihard balen dat hij daar nu eigenlijk pas echt achter komt, want ik ben nog steeds zó smoorverliefd dat ik met mijn vrouwelijke hormonen al bijna toekomstplannen uit aan het stippelen was enzo.

Die beslissing is een week of 2 geleden al genomen, maar het 'kickt' nu pas in eigenlijk. Omdat we de afgelopen 2 weken nog steeds veel met elkaar praatte en nog gewoon gezellig en lief deden tegen elkaar, en aan het grappen waren dat hij stiekem nog wel een beetje verliefd was op z'n beste vriendin enzo. Zo ongelukkig voelde ik me daar dus niet over.
Maar ik merk dat dat veel kletsen alsnog niet is wat hij wil, en dat hij daardoor steeds afstandelijker naar me doet. Waardoor ik weer meer onzeker raak enzo. Gister aan de praat geraakt en we waren er over uit dat ik te hoge verwachtingen van hem heb (over zijn gedrag naar mij toe enzo) en eigenlijk doe alsof we nog steeds een relatie hebben, en dat hij wil dat ik 'm gewoon als vriend behandel. Met iets extra's dan, want m'n vrienden spreek ik niet zo veel eigenlijk

Dan komt dus nu voor mij het besef dat ik écht alleen ben. Na 4 jaar.
Want voor hem had ik 3,5 jaar lang een relatie (afgelopen zaterdag zou dat 4 jaar geweest zijn), met iemand die eigenlijk juist te 'clingy' en bezitterig naar mij toe was. Ik heb het zelf uitgemaakt met hem, omdat mijn échte verliefdheid over was en ik gewoon gek werd van zijn jaloerse gedrag, maar ik besef nu dat dat was omdat hij zó bang was om mij kwijt te raken, en ik het enige was waar hij aan dacht. Dat heb ik nu dus met die recente relatie. Ik moet hem gewoon met rust laten, want ik weet wat voor gevoel mijn vorige ex mij gaf (ook al was het goed bedoeld) en dat benauwde gevoel wil ik hem niet geven, ook al doe ik dat eigenlijk al.

Maar die 3,5 jaar in die vorige relatie werd er dus constant aandacht aan mij besteed, werd mij duidelijk gemaakt dat er van me gehouden werd en dat ik gewaardeerd werd en had ik iemand om alles mee te delen. Na die relatie óók weer, en daar nog eens het gevoel erbij dat ik echt m'n soulmate heb gevonden (dat gevoel hebben we allebei nog steeds, maar als vrienden kun je ook soulmates zijn ). Maar ook hij was superverliefd op mij en wilde alles van me weten en gaf complimentjes enzo.
Omdat dat allemaal in het vakje "relatie" hoort (dat doe je met je partner, niet met je vrienden), is dat nu allemaal weggevallen. Want ik besef me nu dat ik écht geen relatie meer héb.
En alle kleine dingetjes die ik met hem wil delen, kan niet meer, want dat wordt hem te veel en wordt hij nog steeds gek van mij dat ik zo veel met hem bezig ben.

Hij wil mij niet kwijt, en hij wil mij ook nog blijven zien en blijven spreken, maar met de knop een héél stuk teruggedraaid. En voor mij gaat die overstap niet zo makkelijk, ik moet iets hebben om van te houden, en ik wil dat gevoel weer terug dat iemand gelukkig van mij wordt en aandacht aan mij wil besteden enzo.
Ik klink echt als een attentionwhore, maar misschien ben ik dat ook wel.
Na 4 jaar besef ik me wat ik nu eigenlijk mis, en ik betwijfel of ik me ooit zó klote heb gevoeld als nu.

Mensen zeggen "Ga wat doen, ga uit met vrienden etc", maar zo makkelijk is dat niet.
Sowieso heb ik helemaal niet zo veel vrienden waar je gewoon tegen kunt zeggen "hee, zullen we wat doen vanavond?", aangezien 99% ergens anders woont. Mijn financiele situatie is zó verschrikkelijk bagger dat we hier thuis zelfs niet eens dagelijks geld voor eten hebben. Dus een treinritje naar een vriend/vriendin en geld voor een borrel heb ik al helemáál niet.

Daar komt ook nog eens bij dat ik door die financiele situatie afgelopen jaar mijn studie heb moeten stopzetten, omdat ik te veel in de problemen kwam met het betalen van collegegeld enzo. Ik werk nu, en plan om volgend jaar weer verder te gaan met dezelfde studie. Maar al mijn oud-studiegenootjes zie ik nu van het leven genieten en ik hoor er niet meer bij. Ik werk nu meer voor extra geld, en ik heb een superleuk team, maar daar zie ik mezelf ook niet echt gauw mee afspreken buiten werktijd.

Ik voel me echt enorm eenzaam en zielig en triest en ik háát mezelf dat ik zo zielig zit te doen en zwelg uit zelfmedelijden enzo Heb echt een hekel aan dat soort mensen vaak..
Maar ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen om hieruit te komen.
De hoop dat ik de relatie terugkrijg moet ik laten vliegen. Die kans is er zeker wel, dat we weer bij elkaar terugkomen, zijn we het allebei over eens, maar daar moet ik écht niet op gaan wachten. Want dat kan een half jaar duren, kan een jaar duren, en als ik echt op hem blijf wachten wordt hij alleen maar krankzinnig van me dat hij me straks uitkotst. Dus ik moet hem echt beschouwen als mijn ex.

Daar komt ook nog eens bij dat bij mijn vorige ex (die van 3,5 jaar) we het nooit normaal hebben kunnen afsluiten. Eerst was hij aan het huilen en huilen dat hij me niet kwijt wilde, en kon ik niet normaal met hem praten, hoewel ik dat wel wilde want het deed mij ook pijn om hem pijn te doen. Maar daarna maakte hij ineens een switch en haatte me om van alles en nog wat, verzon leugens, spreidde die rond, alles om mij zwart te maken en voor zichzelf te bewijzen dat ik toch niet goed voor 'm ben geweest (wat écht niet zo is). Hierdoor heb ik ook nooit normaal met hem kunnen praten over wat er spaak is gelopen, en we zijn toch opgegroeid samen eigenlijk, we waren 16 en 17 toen we kregen, en 19 en 20 toen het uitging, dan raak je toch uit de puberteit samen. Ik wil af en toe nog wel contact met zo iemand hebben, ook al heeft hij mij dingen geflikt die ik hem nooit hoef te vergeven.
Eerst was ik gelukkig nadat het uit was, en hij diep in de shit en op zoek naar zichzelf.
Nu is híj gelukkig, hij heeft alles, vrienden, gaat regelmatig uit (toen wij samen hadden wilde hij nooit mee omdat hij niet zo'n stapmens was, nou hij gaat nu 5x per week ofzo, hij is ook DJ). Hij is wel keihard aan het rondsletten, maar hij krijgt wel aandacht van de meisjes, dus hij mist die aandacht die hij van mij kreeg in ieder geval niet meer.
Maar nu is híj dus gelukkig, en zit ik aan de grond. Ergens gun ik hem wel het geluk (hoewel hij mijn geluk niet gunde op een of andere manier, maar ik ben niet zo zwart-wit als hij), maar toch voelt het wel kut...

Ik had het afgelopen zaterdag eigenlijk al best moeilijk, omdat ik dan 4 jaar zou hebben met mijn ex-ex.
En ik bedacht me ook al "jeetje, vorige jaren hebben we ook telkens samen Sinterklaas gevierd", en met mijn recente ex had ik al leuke plannen bedacht om samen naar een kerstmarkt te gaan enzo...
Met die ex-ex van 3,5 jaar zal sowieso niks meer terecht komen aan normaal contact, hij is gewoon psychisch niet helemaal 100 ofzo. Dat wist ik al wel, maar toch hoop ik dat we nog een keertje normaal kunnen praten, zodat ik ook dingen achter me kan laten.

Maar ik ben benieuwd wat er met m'n recente ex van terecht komt. Want we zijn nog wel 'beste vrienden' of hoe je het wil noemen (maar serieus, zo voelt hij zich ook naar mij toe, omdat ik de enige ben die echt naar zijn verhaal luistert als hij wat kwijt moet enzo, zijn eigen woorden), en beste vrienden kunnen toch ook gezellig naar de kerstmarkt gaan en samen eten?

Ik zit mezelf ook zo gek te maken dat ik gewoon met hem wil praten.
Maar ik moet mezelf echt dwingen om hem niks te sturen. Ik weet 100% zeker dat hij mij echt wel mist, zodra ik gewoon maar even een dagje m'n bek hou en alles van zijn kant laat komen. Hij wil ook graag met mij praten, maar ik dring mezelf te veel op. Het is te makkelijk voor hem.
Ik weet dit allemaal al lang, en toch doet het zo veel pijn om mezelf in te houden.

Maar nu heb ik dus ineens gewoon niks meer. Ik heb alleen 3 dagen in de week werk, en verder kan ik hier in huis een beetje opruimen en schilderijen maken enzo, en zit ik verder te verpieteren achter de laptop.
Ik ben 4 jaar lang gewend geweest om op dagen dat je niks te doen hebt gewoon te kletsen met iemand waarbij je de kleine dingen kwijt kan van "pff mijn vader zit te zeuren joh" of "auw ik heb net zo hard m'n teen gestoten!". En hij wil wel met me whatsappen, maar dan maar 1x per dag een half uurtje ofzo, en soms gewoon hele dagen niet. Dat gaat mij te snel. Het komt voor mij echt in een klap dat ik alleen ben en niemand heb om iets mee te delen.

Ik wil dolgraag met mijn vriendinnen gaan stappen, maar daar is het geld gewoon niet voor. Ik probeer met ze af te spreken, maar zij studeren nog wél en hebben het drukker dan ik.
Ik wil mezelf bezig houden zodat ik niet meer hele dagen aan hem denk en me zit op te vreten van binnen, maar omdat je je zo down voelt heb je eigenlijk ook weer nergens zin in.
Ik zit zó met mezelf in de knoop, wat de fuck moet ik doen om mezelf hier uit te slepen?

Ik kan ook wel aan de rebound gaan, maar ik voel nog veel te veel voor hem om bezig te gaan met andere mannen.
Ik moet nu na al die jaren ineens weer leren om van mezelf te houden en mezelf bezig te houden en mezelf te vermaken. En maar in mezelf te gaan praten als m'n vader aan het zeuren is of ik keihard m'n teen gestoten heb, ipv het aan iemand te whatsappen?

Sorry voor dit tyfuslange bericht, als je het te lang vindt om te lezen, sorry, maar ik kan dit niet echt samenvatten En ik moet het gewoon even kwijt.
Ik hoop dat sommigen nog even de moeite nemen om dit bericht te lezen, en zich misschien herkennen in mijn gevoel. En tips hebben voor kleine praktische stapjes die ik kan nemen om me weer beter te voelen.
Ik heb namelijk echt het gevoel dat ik niet meer dieper kan zinken dan dit...

[ Bericht 0% gewijzigd door Moira op 27-11-2012 22:16:06 ]

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 16:19 schreef AldoTheApache het volgende:
helemaal gelezen, en sommige stukken waren wel herkenbaar

wat helpt is gewoon nieuwe contacten proberen op te bouwen en er schijt aan hebben ... Uiteindelijk gaat het wel weer beter

zelf heb ik ook nog de neiging om tegen mijn ex te gaan praten op FB enzo, maar dat laat ik tegenwoordig achterwege. Zelf praat ze ook niet uit zichzelf tegen mij, dus tja ...

Ik wil dolgraag nieuwe contacten opbouwen en ik ben ook echt spontaan en sociaal aangelegd enzo. Maar in de situatie waar ik nu in zit is dat echt heel lastig. Zoals ik al zei; het enige wat ik heb is werk. En de leuke mensen die daar werken wonen ook heel ergens anders
Ik ben daar wel echt m'n best op aan het doen though. Mensen benaderen of ze een keer wat willen drinken of gewoon even samen de stad in, ook al heb ik eigenlijk meer zin om in m'n hol met de gordijnen dicht onder de dekens te gaan zitten janken

Ik weet zeker dat contact wel van zijn kant komt als ik het niet van mij af laat komen. Want ik weet wel wat hij nog voor mij voelt en dat hij mij ook mist enzo. Alleen laat ik het alsnog te veel van mijn kant komen. En dat besef ik me, en daar hou ik mee op. Maar dat doet eigenlijk alleen nog maar meer pijn, nog meer 'eenzame tijd' dat ik mezelf van binnen zit op te vreten

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 16:20 schreef Luxuria het volgende:
Ik heb niet alles gelezen, maar over dat stuk dat je niet kunt stappen met vriendinnen omdat je geen geld hebt -> je hoeft toch niet de hele avond gaan zuipen? Een paar drankjes en je kunt ook een leuke avond hebben.

Dat is ook zo, maar ik heb 0,00 'vrij uit te geven', dus ook geen 2 euro voor een biertje of colaatje En ik durf er nooit vanuit te gaan dat de vrienden waarmee ik ben alles betalen, hoewel ze wel vaak voorschieten gelukkig
En hier in mijn woonplaats stappen, dat doet niemand boven de 18 meer geloof ik. Dus dan zullen we naar bijv. Arnhem of Nijmegen moeten. Nijmegen heb ik in gestudeerd, en hoogstwaarschijnlijk ga ik daar binnenkort nog wel even de beest uit hangen met oud-studiegenootjes.
Alleen het probleem daar is weer; mijn vorige ex is dus DJ en die draait bijna alle dagen wel op de leuke plekken in Arnhem en Nijmegen, hij liet laatst al weten dat hij Nijmegen echt z'n nieuwe thuis vindt aanvoelen. Wat mij ook weer pijn doet, want Nijmegen was 'mijn' studentenstad, waar ik hem in heb geïntroduceerd en dankzij mij draait hij daar nu.
Onze verstandhouding nu is zo awkward dat we elkaar niet eens normaal kunnen aankijken, en het de hele sfeer verpest mocht ik hem ergens tegenkomen. Was laatst ook al na een leuke avond; hij verscheen op het einde van de avond en het was gelijk kut

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 16:24 schreef Prof_Hoax het volgende:
Helemaal gelezen *aai over mijn bol*
Dat gezegd:

Je werkt 'maar' drie dagen in de week, en je zit in financiele problemen. Kan je dat niet verhogen tot het normale 40 uur/5 dagen in de week werken? meer geld, meer sparen, en misschien wat meer leuke dingen doen.

Al de tijd dat je thuis zit niets te doen, kan je ook werken (zij het in een supermarkt) en geld verdienen. Waardoor je volgend jaar WEL je studie kan gaan doen, en nu WEL af en toe afspreken met je vriendinnen, en WEL eens iets gaan drinken...

Verder met de mentale issues, succes sterkte en alles, maar daar heb ik geen kaas van gegeten

Ik heb een 12-30 urencontract. Ze kennen mijn financiele situatie daar dus ze proberen me zo veel mogelijk in te zetten. Maar op z'n best heb ik dan 4 dagen in de week een werkdag van 9 uur.
Ik heb op zo veel verschillende plekken m'n CV achtergelaten en achteraan gebeld, tot op vandaag is de plek waar ik nu werk de enige die me kon gebruiken. Skeere tijden, jwz.

Volgend jaar zal ik sowieso wel weer kunnen studeren, nadat ik m'n schulden heb afbetaald kan ik wat meer van mijn loon overhouden om te sparen. En als ik dan nog niet genoeg heb, dan maar een lening. Maar vorig jaar was ik ook te veel ziek, waardoor ik het jaar niet had gehaald. Dus dit tussenjaar was ook deels bedoeld om mezelf weer op de rit te krijgen. En hoewel ik emotioneel nu echt aan de grond zit, gaat het fysiek wel weer beter met me, dus ik denk dat dat volgend jaar wel goed komt

Thanks guys!

En eigenlijk denk ik dat contact met hem houden helemaal niet zo slecht is. Voor mij is het nu even pijnlijk, omdat het niet gaat zoals ik dat wil (ik wil gewoon een relatie), maar géén contact met hem zou mij echt kapot maken.
We kennen elkaar al behoorlijk lang en die klik die er tussen ons is die was er toen al en die is er nog steeds, we kunnen als personen bij elkaar gewoon ontzettend leuk met elkaar opschieten, en ook zonder relatie ken ik niemand met wie ik het zo leuk heb als met hem.
Dat is er nu ook nog wel, alleen ik moet die stomme kutrelatie uit m'n kop krijgen

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 16:52 schreef Logician het volgende:
Geen ander nuttig advies behalve dat het echt tijd is om voor jezelf te gaan leven, maar dat weet je zelf ook wel.

En een dikke

Sla je de spijker mee op z'n kop, maar ik zit met m'n handen in het haar wat betreft "hoe?!"

terug hihi

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 16:54 schreef dawg het volgende:

[..]

daar is helemaal niks mis mee. zouden meer mensen moeten doen, ipv van de ene in de andere relatie te hoppen. gun jezelf eens wat tijd zeg.

Weet ik ook, ik wil ook echt weer leren leven zonder een relatie nodig te hebben.
Maar ik ben momenteel dus even kwijt hóé. En dat ligt er niet per se aan dat het nu uit is, want dat is sowieso kut, maar mijn leven eromheen is ook een beetje compleet uiteen gevallen. En ik doe m'n best om wat stukjes weer op te rapen, maar dat is echt lastig. En veel kost ook gewoon geld als je vrienden in andere steden studeren.

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:00 schreef Logician het volgende:

[..]

Er van bewust zijn is de eerste stap en dat alleen al kan best lastig zijn als je in een bepaalde patroon hebt gezeten. De 2e stap is om nu langzaam aan meer (sociale) onafhankelijkheid opbouwen zodat je ook prima zonder het (gemis) contact kan.

Hoe kan ik het beste dan die (sociale) onafhankelijkheid opbouwen dan?
Wat past in mijn thuissituatie enzo..

Sorry dat ik zo doorvraag, maar concrete dingen waar ik mezelf echt aan kan proberen te houden is momenteel wel fijn, hihi

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:01 schreef dawg het volgende:

[..]

daarom ook jezelf tijd gunnen. je kunt niet verwachten dat volgende week je leven weer helemaal op de rails is, en dat hoeft ook niet. als je jezelf die tijd gunt dus. stap voor stap, en probeer je te bedenken dat jij zelf die stappen neemt, zonder hulp van een partner. blijf positief.

Thanks

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:04 schreef Logician het volgende:

[..]

zie edit (via gsm is niet handig typen)

Maar zoek bijv. een bijbaantje in de horeca, verdien je wat extra, je komt nieuwe mensen tegen en je bent er lekker uit

Dat is wel een goed idee inderdaad, zal even kijken of daar wat in te vinden is. Heb al vaker achter de bar gestaan dus biertjes tappen is voor mij geen probleem

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:05 schreef Logician het volgende:
ps: leuk detail is dat je nu advies krijgt van twee exen

En idd. ga voor jezelf na "wat jij nodig hebt" om (zonder partner of je ex) te bereiken "wat jij wil".

Hoe bedoel je dat ik advies krijg van twee exen?
Jij en dawg hebben gedate?
En zal daar wel even over na denken, een lijstje maken met 'things to do' of 'goals to reach' ofzo is voor mij met mijn chaotische bolle kop ook geen slecht idee

Bedankt voor de goede, praktische tips, guys! Van die kleine dingetjes die ik vrij simpel in de praktijk kan brengen, daar heb ik wat aan

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:14 schreef VaLkyRie het volgende:

[..]

Ik denk dat je hierop terug gaat komen naarmate de tijd verstrijkt en hij nog steeds geen interesse in je heeft. Er is een klik, het is zo leuk, we kunnen met elkaar opschieten... Het zijn de woorden van een persoon die verliefd is. Elke keer als er contact zal zijn, worden de kleine stapjes die je gemaakt hebt weer teniet gedaan. Vind het overigens van zijn kant ook slap. Je kan niet zomaar verwachten dat iemand een knop omzet en je als vriend gaat zien, dat station is allang gepasseerd. Het vriendjes blijven en niets meer dan een doekje voor het bloeden en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

De enige manier waarop je hier doorheen komt is het simpelweg ondergaan. Het dal door, die gifbeker leeg. En dat kan je alleen zelf doen i.c.m. tijd. Vergeet die gast nou gewoon, want hij staat je nu alleen in de weg.

Ik snap ergens wel dat veel mensen zo denken, maar sinds wanneer is het in alle gevallen uit den boze om nog goed contact te houden met je ex?

Ik typ het misschien, en ja, ik ben nog smoorverliefd (verliefder dan hij op mij is, dat sowieso). Maar het zijn zíjn woorden.
Hij was juist bang dat ik geen contact meer met hém wou nadat hij zei dat hij nog niet klaar was voor een relatie.
Hij heeft nog steeds gevoelens voor mij die hij ook niet expres zal wegstoppen ofzo, het is niet zo dat hij het uit maakt omdat hij niet meer verliefd is.

Het kan zijn dat ik later inzie dat contact houden me meer pijn doet dan geen contact houden, maar dan stoot ik tegen die tijd m'n eigen kop daar wel tegenaan. Ik waardeer hem als persoon zéér in mijn leven en op het moment ben ik ontzettend blij dat ik dat niet kwijt ben, en als ik hem op zijn woord kan geloven (en dat doe ik) is dat andersom precies hetzelfde.
Ik vind het geen slechte keuze van hem, want hij heeft zichzelf jarenlang weggecijferd en nu kiest hij eindelijk weer eens echt voor zichzelf. Daar ben ik trots op voor hem, want ik geef om hem. Alleen balen voor mij dat ik daar nu net de dupe van ben, maarja.

Het gaat mij niet per se om mijn verstandhouding met hem. Het gaat mij er meer om dat ik me los moet maken van het idee 'relatie' en zoals eerder genoemd weer voor mezelf moet gaan leven, en daar heb ik het meeste moeite mee.

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:13 schreef Spirit82 het volgende:
Wow exenshock!!

OT: als ik het goed begrijp studeerde je vorig jaar zonder IB lening. Mijn advies: ga sowieso wat lenen als je weer met je studie begint. Niet max, maar wel een bijdrage waardoor je ook nu leuk kunt leven. Je bent maar 1 keer jong en nu is 100 euro per maand al heel veel geld dat je extra te besteden hebt, maar als je straks werkt is het relatief veel "minder" en je kunt het gespreid tegen lage rente terugbetalen. Liever een lening bij de IB dan bij de bank

(ok dit heeft niks met je exen te maken, maar ontneemt je wellicht wel 1 zorg straks)

Nee klopt, dit soort tips zijn ook van harte welkom
Al bestond het hele begrip 'liefde' niet, dan was ik waarschijnlijk als nog niet gelukkig in mijn huidige situatie. Want fuck, wat zijn geldproblemen kut, zeg..

Vorig jaar had ik wel zo'n maximale collegegeldkrediet lening, dat is net anders volgens mij, en scheelt rente ofzo, ik weet niet precies hoe dat werkt. Maar in combinatie met andere dingen die ik moest betalen (mijn ouders betalen niks voor me, alleen het dak boven m'n hoofd en brood en noodlesoepjes enzo, dat geld hebben zij ook niet) kwam ik daar alsnog niet goed mee uit. Van wat er maandelijks binnenkwam kon ik precíés mijn collegegeld betalen. Al het geld waar ik voor werkte ging dan op aan rekeningen en boodschappen, en als ik ziek was kreeg ik dat niet uitbetaald, dus minder loon, dus kwam ik ook weer in de problemen met rekeningen/collegegeld. Dat was me gewoon allemaal net iets te krap aan om echt te kunnen genieten van je studententijd, en aangezien ik dus ook veel ziek was heb ik er toen voor gekozen om er even een jaartje tussenuit te gaan.

Momenteel ben ik er niet veel gelukkiger op, want ik mis dat sociale van studeren enórm! Maar ik denk dat het me wel helpt om volgend jaar zowel financieel als fysiek wat sterker op de been te staan.
En zal volgend jaar me idd ook wat beter verdiepen in welke leningen er zijn en welke er het beste voor mij is, bedankt!

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:17 schreef Spirit82 het volgende:
Hoe kut het ook klinkt, het is ook makkelijker om het contact af te kappen dan jezelf steeds weer met hem te confronteren. Wellicht over een paar weken/maanden weer contact zoeken, maar nu zou ik echt het contact afbreken zodat je echt los van hem kunt komen.

Het is inderdaad nooit wat iemand wil horen die net uit een relatie komt waarin hij/zij gelukkig was. Maar in dit geval ga ik toch echt de naieve huppelkut uithangen en niet bewust en expres het contact afkappen. Momenteel heb ik het gevoel dat we daar allebei alleen maar ongelukkiger van worden.
Zo'n situatie is voor iedereen anders, en ik ben van mening dat contact verbreken niet voor iedereen het beste is.
Mocht dat voor ons wel het beste zijn geweest, dan ga ik vanzelf wel op m'n bek en heb weer geleerd van mijn eigen naieve fouten

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:18 schreef dawg het volgende:

[..]

moira, over zo'n lijstje: belangrijk is dat je haalbare doelen stelt die je over niet al te lange tijd behaald wilt hebben. dat zorgt ervoor dat je overzicht behoudt, en dat je gemotiveerd blijft. als je doelen over een langere tijd stelt heb je die voordelen veel minder.

en bedenk dat altijd alles goed komt.

Zal ik zeker gaan doen
Echt serieus bedankt voor de goede tips (ook al sla ik die ene van contact verbreken -nu nog- in de wind, sorry ).
Ik opende dit topic huilend maar ik voel me serieus wel beter nu

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:30 schreef VaLkyRie het volgende:

[..]

Ja, das allemaal leuk en aardig, maar exen kunnen alleen vriendschappelijk contact houden als er geen gevoelens meer zijn en zelfs dan is het tricky omdat je elkaar zo goed kent, maatjes bent. Maar nu ineens is daar die onzichtbare grens van vriendschap. Als je dan een ex hebt die nog wel gevoelens heeft voor die ander, dan gaat dat geheid gezeik en pijn opleveren.

Maar wat kan jij nou nog met jouw gevoelens? Of met zijn gevoelens? Niemand heeft hier toch wat aan? Een relatie is alles of niets, ongeacht of er 100 nuanceringen zijn. En nu is het niets en met dat gegeven moet jij helaas verder. Jij hebt hoop op meer in de toekomst en zolang je dat hebt verwerk je niets maar blijf je liefdevol afwachten tot meneer wel klaar is voor een relatie. En of dat dan met jou is, valt nog te bezien. Zet je jezelf en je gevoel dan ff op hold totdat echt duidelijk is dat dit niets meer wordt?

Verder vind ik het raar dat hij wel gevoelens heeft, je niet kwijt wil, maar ook geen relatie wil. Wat is het nou? Dit is een spreekwoordelijk lijntje waar jij aan vast zit gemaakt en zolang dat lijntje er is, wordt het voor jou moeilijk om je los te maken. Maargoed, dit is mijn bescheiden mening Succes!

Ik snap je punt zeker, en je hebt ook wel gelijk.
Maar ik vind dus dat het aan mij is om mijn gevoel voor hem dusdanig te verminderen tot 'vriendschap', snappie? Ik heb er ook vertrouwen in dat dat wel gaat lukken, alleen moet ik echt even wennen aan het idee dat er dus geen relatie meer is.
Én dat ik dus ook niet meer hoop dat het nog goed komt. Ja, nu hoop ik dat natuurlijk nog wel. Maar ik besef me maar al te goed dat ik daar niet op moet wachten. We vinden nog steeds allebei dat we de potentie samen hebben op een langdurige relatie, maar dat zien we dan allemaal wel, om mezelf achteraf niet teleur te stellen gaan we er maar vanuit dat die er nooit meer zal komen.
Dus in mijn ogen is het geen hopeloos geval om nog samen een mooie vriendschap te hebben, zoals we die altijd hebben gehad (voor we een relatie begonnen).

Hij wil geen relatie omdat hij niet gebonden wil zijn op dit moment, ik merk zelf ook dat hij echt die vrijheid nodig heeft en alles op z'n gemak en eigen tempo moet bezien, zonder dat hij iemand heeft om rekening mee te moeten houden en verantwoording aan af te moeten leggen.
Dat heeft niks te maken met wat hij voor mij voelt, of dat hij mij niet kwijt wil.
Hij kan ook vrij zijn en met niemand rekening hoeven te houden mét mij in zijn leven. Namelijk als goed contact bij wie je je shit kwijt kan en met wie je leuke bier-en-wijn-(en seks ) weekenden houdt.

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 17:47 schreef Spirit82 het volgende:
Je moet gewoon doen wat goed voelt joh. Als jij er nog niet klaar voor bent om hem los te laten, dan moet je dat niet doen. Mooi in ieder geval dat je je nu al iets minder verdrietig voelt maar bedenk wel dat dat gevoel de komende weken terug blijft komen en misschien nog erger wordt.

Reden voor contact verbreken is niet alleen afstand nemen, maar ook jezelf beschermen. Wat nou als hij zaterdagavond gaat stappen bijvoorbeeld? Ga je je dan niet opvreten over wat hij misschien gaat doen? Ik noem maar iets hoor, maar dit zijn voor mij redenen geweest om geen contact meer met exen te willen, JUIST als er nog gevoelens waren, die zelfkwelling... huuu

Jawel, maar ik heb bijvoorbeeld geen contact meer met mijn vorige ex, en toch weet ik hoe geweldig goed het met hem gaat en met wie hij allemaal aan het flirten is enzo. Nu boeit het me niet dat hij seks heeft enzo, want ik heb geen gevoelens meer voor hem, maar toch voelt het kut dat hij zich wel goed voelt en ik niet al helemaal nadat hij zo'n klootzak tegen mij is geweest.

Dus ook als ik het contact verbreek, weet ik nog wel wat hij ongeveer doet en laat, dus ik zal me sowieso opvreten En ook als ik dat níét weet, zal ik me opvreten van "omg wat zal hij nu toch aan het doen zijn" ofzo, dus ik denk dat ik me either way kut voel
Maar dan voel ik me liever kut terwijl we 'on the side' nog wel leuke tijden hebben samen en goed met elkaar kunnen praten, snappie Dan vertrouw ik erop dat die 'relatie-gevoelens' die ik naar hem heb vanzelf wegebben omdat ik me dáár juist kut om voel, en later alleen nog maar het leuke van de vriendschap overblijft.

Besef me ook zeker wel dat die depri gevoelens met vlagen in bepaalde hevigheid komen, dat heb ik ook al wel gemerkt. Maarja, daar ontkom je toch niet aan. En wat opbouwende tips van wildvreemden op het internet is wel fijn, merk ik zo